استرس مادر محرك ديابت در فرزندان است
اين امر منجر به مقاومت انسوليني مي گردد كه به نوبه خود مي تواند بر سلولهاي بتاي توليد كننده انسولين استرس وارد نمايد و لذا واكنش خود ايمني مرتبط با انسولين را در كودكاني كه از لحاظ ژنتيكي مستعد هستند ، ايجاد مي كند.
ارتباط بين استرس روحي و واكنش خود ايمني احتمالا با هيچيك از ريسك فاكتورهاي شناخته شده براي ديابت تيپ يك شامل ديابت تيپ يك در خانواده يا خانواده ايلي ، افزايش سن والدين ، عفونت هاي دروان كودكي ، وزن كدك ، وضع حمل از طريق سزارين ، و نياز به مراقبت هاي ويژه نوزادي ، قابل توضيح نيست.
بر اساس اين نتايج استرس روحي رواني يك مكانيسم تحريك كننده خود ايمني مرتبط با ديابت در اوائل زندگي است.
بنابراين كاهش استرس منفي در كودكان اهميت ويژه اي دارد و اين مسئله بايد بويژه توسط پزشكان اطفال مورد توجه قرار گيرد ، بطوريكه آنها بايد وضعيت خانوادگي كودك را كاملا مورد بررسي قرار داده وبا آموزش راهكارهاي مقابله با استرس به والدين ، به آنها كمك كنند در موقعيت هاي دشوار زندگي از استرس خود بكاهند .
استرس در ماه‌هاي نخست بارداري احتمال سقط جنين را افزايش مي‌دهد
زنان بارداري كه شاهد حادثه غم انگيزي بوده اند ، دچار استرس شده و آن را به كودك خود منتقل مي كنند. به گزارش مدلاين پلاس ، آخرين تحقيقات نشان مي دهند مادر مي تواند سطوح كم هورمون كورتيزول را به فرزند خود كه هنوز به دينا نيامده منتقل نمايد. لذا قرار گرفتن در معرض استرس در دوران بارداري نه تنها با اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) در مادران مرتبط است، بلكه با شاخص بيولوژيك آ ن يعني سطوح كم هورمون در بزاق دهان كودك خيلي پيش از آنكه قادر باشد به قصه هاي مادر گوش دهد ، ارتباط دارد. طبق نتايج اين مطالعه مكانيسم هاي انتقال اثرات بيولوژِيك تروما يا حادثه اسفبار از مادر به جنين با همان ارتباط اوليه والد – فرزند عمل مي كنند.
محققان معتقدند اثرات تنظيم كننده كورتيزول پيش از تولد آغاز مي شود.
استرس مادر، كودكان را بيش فعال مي كند
اين يافته ها پيشنهاد مي كنند مادري كه از اختلال استرس پس از تروما رنج مي برد ، ممكن است مراقبت كمتر يا متفاوتي را نسبت به فرزند خود داشته باشد يا آنكه احتمالا انواعي از سيگنال هاي بيولوژِيك از طريق جفت به بدن جنين در حال رشد ارسال مي شود.
طبق مطالعات منتشر شده از سوي آكادمي ملي علوم در ايالات متحده در ماه‌هاي اوليه بارداري احتمال سقط جنين در ميان زناني كه استرس بالايي دارند به دليل ترشح ميزان بالاي هورمون استرس با عنوان كورتيزول به مراتب بيشتر است.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) دكتر پابلو پنومناشي از موسسه ملي بهداشت در پارك تحقيقاتي تريانگل در كاروليناي شمالي در اين باره خاطرنشان كرد كه استرس دوران بارداري در مادران اغلب به عنوان يك فاكتور خطرزا براي سقط جنين در نظر گرفته مي‌شود اما با اين حال هنوز اطلاعاتي كافي براي تاييد اين ارتباط در دست نيست.
گروه تحقيقاتي از موسسه ملي بهداشت در اين پژوهش ٦١ زن بين ١٨ تا ٣٤ سال را به مدت ١٢ ماه در يك جمعيت كوچك در روستايي در گواتمالا و با انجام آزمايش ادرار از هر يك از اين زنان به مدت ٣ بار در هفته براي كنترل وضعيت بارداري و سطح كورتيزول كه هورمون مربوط به استرس است مورد بررسي و آزمايش قرار دادند.
در طول اين يكسال ١٦ تن از اين زنان ٢٢ بارداري داشتند. ٩ حامگلي به اتمام رسيد و ١٣ مورد ديگر منجر به سقط شد نتايج به دست آمده از اين پژوهش به قرار زير است:
- احتمال سقط جنين در ميان زناني كه ميزان ترشح هورمون كورتيزول در بدن آنها بيشتر است ٧/٢ برابر افزايش پيدا مي‌كند.
- سقط جنين به طور متوسط بعد از حدود ٢ ماه از بارداري اتفاق مي‌افتد.
- ٩٠ درصد از زناني كه سطح ترشحات هورمون كورتيزول در آنها افزايش يافته در ظرف ٣ هفته اول از بارداري جنين خود را سقط مي‌كنند.
- ٣٣ درصد از زناني كه ترشحات كورتيزول در آنها عادي است در ٣ هفته اول بارداري جنين خود را سقط مي‌كنند.
به گفته اين محققان هنوز مشخص نيست كه به چه دليل افزايش سطح كورتيزول خطر سقط را افزايش مي‌دهد اما اين فرضيه وجود دارد كه بدن در اين وضعيت، شرايط را وخيم تعبير كرده و ممكن است اين امر منجر به مكانيسم سقط شود. اين محققان به زنان باردار توصيه مي‌كنند كه سعي كنيد براي خودتان فضاي مناسبي را ايجاد كنيد.
