چشمه آب گرم شفا بخش بود مردمی که از راه های دور و نزدیک به قصد زیارت امامزاده ابراهیم قدم به روستای گرمه(از توابع اصفهان) گذاشته بودند تنشان را به آب چشمه می زدند تا شفایی باشد برای دردهایشان. گفته می شود این چشمه از برخورد عصای امامزاده ابراهیم که از فرزندان امام موسی بن جعفر(ع) است با زمین جوشیدن گرفته است .
دلم می خواست بیشتر از داستان چشمه آب گرم و ارتباطش با این امامزاده بدانم . وارد دفتر امامزاده که شدم از خادم خواستم قصه امامزاده را برایم تعریف کند واینگونه بازگو کرد:
زمانی که خبر شهادت امام رضا(ع) به مدینه رسید هزاران نفر از علویان سپاهی در مکه به پا کردند وبه رهبری ابو محمد ابراهیم بن عبدالرزاق بن موسی بن جعفر راهی مرو شدند.
آنها می خواستند از راه کویر به خراسان بروند. مامون که از نقشه علویان آگاه شده بود گروهی را برای تعقیب علویان به کویر فرستاد . سپاه علویان به سوی خراسان پیش می رفت که صدای شیهه اسبان مامون کویر را لرزاند.علویان در کویر پراکنده شدند تا بتوانند از دست ماموران مامون نجات پیدا کنند بعضی از آنها به روستای ما(گرمه) آمدند.
مردم گرمه در آن زمان زردشتی بودند آنها (سهراب گبر گوتوال) که از سپه سالاران روستا بود را خبردار کردند تا از علویان در مقابل مامون دفاع کند.
یک بار دیگر جنگی بین آنها به وجود آمد مردم گرمه در کنار دو پشته قرمز رنگ کنار روستا که برین سرخ نامیده می شد سنگر گرفتند در این میان عده ای از سپاه علویان به قتل رسیدند.
ابراهیم بن موسی بن جعفر مجروح شده بود و دیگر طاقت ایستادگی نداشت به همین دلیل روستا را ترک کرد و به کویر پناه برد . تشنگی و خستگی طاقتش را طاق کرده بود سر به آسمان بلند کرد و بعد عصایش را بر شن های کویر فرو برد همان موقع بود که چشمه آب گرمی از زمین جوشیدن گرفت .ابراهیم بن موسی بن جعفر مقداری از آب را نوشید . بدن زخمی اش را در آب غسل داد و همان جا کنار چشمه از دنیا رفت.
چند روزی از این ماجرا گذشت مردم گرمه که تازه با آیین اسلام آشنا شده بودند مسلمان شدند و مقداری از آب و املاک روستا و دیگر روستاهای اطراف را به عنوان خون بهای کشته شدگان در اختیار علویان قرار دادند و بارگاهی در کنار چشمه برای جسم امامزاده ابراهیم بنا کردند.
