گامهایی به سوی محبوبیت
1 . مثبت اندیشی: مثبت اندیشی بار عواطف و افکار منفی را از ذهن و روان ما دور می کند. در نتیجه، دیگران ما را با ظاهر و روحیه ای مثبت و دوست داشتنی خواهند شناخت. کسی که با منفی بافیهای خود، دیگران را آزرده خاطر نمی کند.
2 . همدلی کردن: وقتی با دیگران ابراز همدلی و همدردی می کنیم، یعنی اینکه ما آنها را از خودمان می دانیم. معایب و مشکلات آنها ما را تحت تأثیر قرارمی دهد و نسبت به آنها واکنش دوستانه نشان می دهیم. در نتیجه آنها نیز نسبت به ما احساس نزدیکی و دوستی می کنند.
3 . برخورد و گفتگوی مناسب: نحوه برخورد و نوع گفتگو در ایجاد محبوبیت، مسئله ای اساسی است. ما هر روز با افراد متعدّدی برخورد می کنیم. تکرار این برخوردها و طرز صحبت کردن ما با آنها، تصویر ثابتی از ما در ذهن آنها می سازد. باید سعی کنیم برخورد و گفتگوی ما چیزی خلاف آداب و رسوم اجتماعی نباشد. وقتی با «احترام» و «دقّت» به حرفهای طرفِ مقابل گوش می کنیم، او را در شرایط احترام متقابل قرار می دهیم.
4 . احترام به خویشتن: وقتی به سلامت جسم و روح خود احترام می گذاریم، جسم خود را با کارهای بیهوده، فسرده نمی کنیم و روح خود را عذاب نمی دهیم، وقتی خودمان را دوست داریم و در عین حال، خودخواه نیستیم، وقتی بازیچه احساسات آنی خود و دیگران نمی شویم، در نهانخانه قلب دیگران تحسین می شویم، اگرچه آنها آن را به زبان نیاورند.
5 . بخشش و گذشت: بخشیدن خطای دیگران، یک مهربانی ملموس و به یادماندنی است؛ هدیه ای است که هرگز فراموش نمی شود.
6 . اعتماد به نفس: وقتی دیگران شاهد این باشند که ما از پس تجربه های سخت به موفقیتی دست یافته ایم و یا حتی بدون موفقیت، هنوز تسلیم نشده ایم و تمام ابعاد زندگی را قربانی یک مشکلِ خاص نمی کنیم و اقتدار داریم، الگوی خوبی برای آنها می شویم.
7 . تمجید از خوبیهای دیگران: وقتی از خوبیهای دیگران تعریف می کنیم، در واقع، در آنها نوعی تولید انرژی مثبت نسبت به خودمان کرده ایم.
8 . خلاقیت در ایجاد روابط دوستانه و نشاطآور: از هر گفته، برخورد یا اتفاق روزمره، می توان شرایطی برای دوستی و نشاطْ فراهم آورد. روحِ خود را محدود نکنیم. خود را عادت ندهیم که کردار و گفتار منفی دیگران را به ذهن بسپاریم.
چیزهایی که به محبوبیت ما آسیب می زنند
1 . تجسّس و دخالت در کارهای دیگران: وقتی افراد از ما مشورت نمی خواهند، علاقه مندند مسائلشان پنهان بماند. تجسّس و دخالت در این گونه موارد، موجب دور شدن دیگران از ما می گردد.
2 . تکراری بودن: دوست داشتن به معنای همیشه با هم بودن نیست. دیدارهای متعدّد و طولانی و یکنواخت، از جذابیت ما می کاهد.
3 . عدم رعایت بهداشت فردی: شما هر چقدر در احترام گذاردن به دیگران کوشا باشید، وقتی بهداشت فردی نداشته باشید، شما را انسان منضبطی نمی دانند.
4 . تملّق و چاپلوسی: وقتی کسانی فاقد توانایی خاصی هستند که ما آن تواناییها را به آنها نسبت می دهیم و یا قابلیتهای کوچکشان را خیلی بزرگ نشان می دهیم. یا وقتی خودمان را کوچک تر از کوچکی که در مقابل او ایستاده ایم می دانیم، چه محبوبیتی می توانیم داشته باشیم؟!
5 . دروغگویی: دورغگویی یعنی سلب اعتماد کردن دیگران از خود. کسی که به او اعتمادی نیست چگونه می تواند محبوبیت داشته باشد.
6 . تکبّر: آدمهای متکبّر که خود از سرخورده ترین افراد و معمولاً اشخاصی محبت ندیده هستند، نیازشان به محبت را معکوس نمایش می دهند. این گونه افراد، با تظاهر به تفکر در اجتماع، موجب بی روح شدن محیط و گاه، دل آزردگی دیگران می شوند. این گونه افراد، هیچ محبوبیتی در جامعه ندارند.
7 . نداشتن تعادل عاطفی: افرادی که برخورد چندگانه دارند، گاه بخشنده اند و گاه خِسّت به خرج می دهند، گاه با مهربانی، دیگران را می نوازند و گاه با خشونت، آنها را می آزارند و طرد می کنند، به خاطر این صفت، معمولاً محبوبیتی کسب نمی کنند.
8 . مزّه پرانی و شوخیهای بیجا: بذله گویی کردن، گفتگوهای خودمانی و نشاطبرانگیز، (که تولید احساس شادی می کند تا افراد نسبت به هم نزدیک تر و صمیمی تر شوند) با مزه پرانیها و شوخیهای بیجا دو مقوله جداگانه اند. اگر با شوخیهای بیجا، کسی را برنجانیم، محبوبیتی در دل او و جمعی که شاهد رنجش او هستند، نخواهیم داشت.
9 . ترسو بودن: آدم ترسویی که از ترسِ «شکست»، به ابتدایی ترین کارها هم دست نمی زند، در واقع، به زندگی خود اهمیت نداده است. چنین کسی برای دیگران، چه اهمیتی دارد؟!
10 . همیشه گله مند بودن: کسانی که همیشه از زندگی شِکوه می کنند، تبدیل به یک شخصیت ملال آور می شوند. وجود آنها در جمع، موجب افسردگی دیگران می شود و طبیعتاً شخصیت محبوبی نیستند.
11 . غیبت کردن: غیبت کردن از دیگران، موجب سلب اعتماد دیگران از ما می شود و بی اعتمادی، عدم محبوبیت را به همراه دارد.
منبع : حدیث زندگی > فروردین و اردیبهشت 1382، شماره 10
