زهرا خوب آشپزی می‌کند، به همین دلیل، ظهر که مدرسه تعطیل می‌شود، برای آقا مدیر و معلمشان غذا درست می‌کند.
آنقدر مسیر ناهموار بود که دقیقاً نمی‌دانستیم از سردشت تا روستای درنگ مدو چقدر طول کشید اما بیشتر از دو ساعت شد؛ آنقدر سرمان به سقف خورده بود و در جاده خاکی و سنگلاخ تکان‌های شدید را تحمل کردیم که احساس می‌کردیم جای معده و روده‌مان جابه‌جا شده است.
دائم می‌گفتیم «اینجا مردم چگونه رفت و آمد می‌کنند؟» به خصوص که شنیده بودیم، روستاهای این منطقه دارای دبستان هستند و دانش‌آموزان برای تحصیل باید به شبانه‌روزی در سردشت بروند البته برای 15، 20 و حتی 30 خانوار یک روستا نیز نمی‌شد مدرسه راهنمایی و دبیرستان پیش‌بینی کرد.
اینجا اکثر خانه‌ها از کپر است و مردم به کپرنشینی خو گرفته‌اند اما ساختمان نوساز مدرسه به روستا جلوه داده است «این را بچه‌های مدرسه می‌گویند.»
***
بین این بچه‌های دبستانی، کمتر دانش‌آموزی است که پا از روستا بیرون گذاشته و شهر را دیده باشد؛ زهرا چند سال پیش به همراه مادر و خواهرش به سردشت رفته بود اما در جاده پرخطر و ناامن تصادف کرده بودند و او اکنون مُهر یتیمی بر پیشانی دارد.
خواهر بزرگتر زهرا در مدرسه شبانه‌روزی در سردشت، مقطع راهنمایی را طی می‌کند و اکنون زهرا، دختر بزرگ خانواده است و به همراه مادر بزرگش، برای دو خواهر دیگرش مادری می‌کند.
زهرا خوب آشپزی می‌کند، به همین دلیل، ظهر که مدرسه تعطیل می‌شود، برای آقا مدیر و معلمشان غذا درست می‌کند.
دانش‌آموزان روستای درنگ‌مدو تا دو سال پیش در یک مدرسه دو کلاسه قدیمی درس می‌خواندند؛ مدرسه‌ای که به گفته دانش‌آموزان بوی نم می‌داد.
رضا مدرس، مدیرکل نوسازی مدارس استان هرمزگان در خصوص جمع‌‌آوری مدارس کپری و تخریبی این منطقه می‌گوید: تعداد مدارس تخریبی هرمزگان 4865 کلاس درس بوده است که تاکنون بازسازی 2521 کلاس درس آغاز و برخی تحویل به آموزش و پرورش شده است.
وی اعتبارات مربوط به تخریب و بازسازی مدارس استان هرمزگان را بالغ بر 200 میلیارد عنوان می‌کند.
تصاویر زیر همان مدرسه قدیمی روستاست.
نکته مهم در ساخت مدارس در این منطقه، راه صعب‌العبور آن است که باعث می‌شود به راحتی و با قیمت ارزان نتوان مصالح را برای ساخت و ساز به این منطقه آورد اما در نهایت اداره‌کل نوسازی مدارس استان هرمزگان مدرسه 6 کلاسه‌ای را در این روستا ساخته است، مدرسه‌ای که به گفته دانش‌آموزان، آنها را با نشاط می‌کند و می‌توانند خوب درس بخوانند.
این تصاوبر مدرسه و سرویس بهداشتی مدرسه است.
رقیه که دانش‌آموز چهارم دبستان است، می‌گوید: معلمان مدرسه به ما کتاب و دفتر و همه چیز داده‌اند و مشکلی از بابت درس نداریم اما مدرسه‌مان آب ندارد.
رقیه توضیح می‌دهد که به رغم آنکه مدرسه دارای لوله کشی آب است اما هنوز آب ندارد و آنها از سرویس بهداشتی مدرسه استفاده نمی‌کنند.
وی ادامه می‌دهد: برای آب خوردن با خود به مدرسه یخ می‌آوریم تا در طول روز بتوانیم آب سرد بنوشیم.
بچه‌های کلاس چهارم ، از کتاب درسی‌شان می‌گویند که خیلی دوست دارند؛ زهرا می‌گوید: الان درس «کودکان حق دارند» هستیم؛ در این درس یاد گرفتیم که نباید کودکان را به کاری که مناسب آنها نیست، وادار کنیم.
