شاید در نگاه اول به نظر برسد برنامه نویسی برای ایجاد یک هولوگرام نیازمند تکنیک هایی بسیار پیچیده و همچنین کامپیوتری با ابعاد مین فریم های دهه ۶۰ کمپانی IBM باشد.
اما مایکروسافت برای اینکه تصور یاد شده را تغییر دهد، طی کنفرانس بیلد ۲۰۱۵ خود دوره ای ۹۰ دقیقه ای با عنوان “Holographic Academy” برگزار نمود که طی آن به برنامه نویسان شیوه ی ایجاد پروژه های مختلف برای هدست واقعیت افزوده این کمپانی یعنی هولولنز آموزش داده می شد.
کمپانی ساکن ردموند به برخی از روزنامه نگاران و افراد غیر حرفه ای در عرصه کدنویسی نیز، اجازه ی حضور در دوره ی مذکور را داد و آنچه در ادامه ی مطلب آورده شده باز می گردد به تجربه ی آدی رابرتسون (Adi Robertson)، نویسنده وب سایت The Verge از “Holographic Academy”.
آدی رابرتسون در یادداشت خود می نویسد، من برنامه نویس نیستم ولی مایکروسافت به من اجازه داد تا در “Holographic Academy” حضور داشته باشم و بر حسب مشاهدات می توانم بگویم ایجاد هولوگرام ها نه تنها پیچیدگی ندارد بلکه اصول اولیه آنها حتی برای شخصی همانند من کاملاً قابل درک بوده است.
اگر بحث های فنی را کنار بگذاریم، بزرگترین تفاوت هولولنز با سایر پلتفرم ها در میزان داده هایی خلاصه می گردد که توسط این ابزار جمع آوری می شود. مایکروسافت حاضر نیست اطلاعات چندانی را در مورد محصول واقعیت افزوده اش فاش نماید اما این دستاورد توانایی دریافت دستورات صوتی را داشته، ژست های حرکتی ساده مرتبط به انگشتان را درک می نماید و با اسکن کردن یک اتاق قادر است نقشه ای کامل از آن را فراهم آورد.
ناگفته نماند همه ی این تکنیک ها و اطلاعات مرتبط به آنها، قابل استفاده در موتور بازی Unity هستند که هفته ی پیش اعلام شد از واقعیت افزوده پشتیبانی می نماید.
بازی که در طول این پروسه ساخته می شد را نمی توان هم رده ی دموهایی همانند هولو استودیو و یا مریخ نورد دانست، اما تجربه ایجاد آن بسیار خوشایند بود.
مایکروسافت در طول کنفرانس بیلد خود تلاش داشت تا بیشتر و بهتر از هر زمان دیگری اپ های فراگیر را توضیح دهد و البته این اپها شامل یک نسخه ی مرتبط به هولولنز نیز بودند. در دوره آموزشی که این شرکت برای توسعه دهندگان برگزار نمود ابتدا یک پروژه Unity ایجاد و سپس خروجی آن به ویژوال استودیو انتقال می یافت و در نهایت حاصل کار مستقیماً و بوسیله درگاه Micro USB بر روی ابزار هدف که همان هولولنز بود بارگذاری می گشت.
بازی که در طول این پروسه ساخته می شد را نمی توان هم رده ی دموهایی همانند هولو استودیو و یا مریخ نورد دانست، اما تجربه ایجاد آن بسیار خوشایند بود. در بازی مذکور یک جزیره کوچک شناور از کاغذهای یادداشت وجود داشتند که در بالای آن دو توپ مجزای کاغذی معلق بودند.
قبلاً مهندسین مایکروسافت طراحی های هنری، موسیقی های مورد نیاز و برخی اسکریپت های لازم را به صورت اختصاصی یا به عنوان بخشی از ابزاری با عنوان “HoloToolkit” آماده کرده بودند و حاضرین در آموزش لازم بود آنها را در یک پروژه Unity وارد کرده به هم ربط داده و برایشان برخی رفتارهای پیچیده را تعریف نمایند.
در طول ۹۰ دقیقه ی “هولوگرافیک آکادمی” برنامه نویسی زیادی صورت نمی گرفت، اما مرور کدهای نوشته شده و ایجاد بخش های مختلف بازی همانند تمامی دوره های ابتدایی مرتبط به Unity بسیار ساده و قابل فهم بودند.
مثلاً به ما گفته شد به جای استفاده و تعیین محل قرار گیری دوربین های مجازی، لازم است از نشانگرهایی استفاده نماییم که محل استقرار سر کاربر را معین می نمایند. یا به جای تخصیص دادن یک رفتار خاص به کلیک و جابه جایی ماوس توسط کاربر، شما معین می نمایید او چه زمانی به یک آبجکت نگاه می کند و در صورتیکه طی شرایط یاد شده عمل “air tap” را انجام داد چه باید رخ دهد.
نمایی از ابزار Unity، پروژه ای که ما بر روی آن کار می کردیم به مراتب ساده تر بود.
برای کسانی که کینکت را تجربه کرده اند، دستورهای صوتی و ژست های حرکتی و یا حتی تشخیص جا به جایی های کاربر پدیده غریبی به حساب نمی آیند. آنچه هولولنز را نسبت به مشاهدات پیشین متفاوت می کند این است که طی کار با آن، شما شاهد تغییراتی در دنیای واقعی پیرامون خود هستید.
وقتی پروژه ای که در حال انجامش بودیم تمام شد می توانستیم با تپ کردن جزیره کاغذی را بر روی بخشی از یک میز قرار داده و سپس عبارت “توپ را جا به جا کن” را بگوییم. با ذکر این جمله توپ ها به محل مورد نظر رفته و در آنجا رها می شدند و سپس غلت می خوردند تا از روی میز پایین بیافتند. به واقع تا مادامی که شما قادر بودید آبجکت هایی را ایجاد نمایید که به اصول اولیه فیزیک پایبند باشند، هولولنز خودش باقی کارها را به سرانجام می رساند.
گزینه ها و راهکارهای پیشرفته تری هم بودند که فرصت نشد آنها را امتحان کنیم، برای مثال می توانم به “جفت شدگی” (occlusion) اشاره نمایم که به وسیله ی آن وقتی توپ پشت یک جسم دیگر -مثلاً پایه میز- غلت می خورد به شکل واقع گرایانه ای از نظر محو می گشت.
مایکروسافت می گوید هولولنز ابزاری است که مردم را قادر می سازد به صورت جمعی با تکنولوژی و جهان پیرامون شان تعامل نمایند و تجربه ی حاصل از این گجت با آنچه در مورد ارتباط از طریق تلفن های هوشمند و یا نشستن در جلوی تلویزیون دیده ایم کاملاً فرق دارد.
هنوز مشخص نیست کاربران هولولنز چطور می توانند به صورت همزمان با یکدیگر در تعامل باشند.
البته درک این موضوع برای خود من تا حدی سخت به حساب می آید، زیرا تا کنون یک فضای کاملاً هولوگرافیک را ندیده ام و نمی دانم چطور توسعه دهندگان می توانند آبجکت هایی را پدید بیاورند که همزمان توسط چندین فرد قابل رویت باشند. به نظر می رسد در هولولنز ابزار یا اسکنر ویژه ای بدین منظور وجود ندارد و معلوم هم نیست که این دستگاه ها چطور می توانند با یکدیگر در ارتباط باشند.
از یکی از مهندسین کمپانی ساکن ردموند پرسیدم، سنسورهای هدست می توانند داده هایی به غیر از عمق محیط، مثلاً رنگهای واقعی پیرامون ما را نیز شناسایی و ثبت نمایند و البته پاسخ واضحی در این رابطه دریافت نکردم.
نوشتن برنامه برای هدست مورد بحث نیازی به دانستن ساز و کار دقیق اجزای داخلی آن ندارد، یا حداقل در دوره ای که ما گذراندیم چنین نیازی وجود نداشت. مایکروسافت خودش در مورد تکنولوژی موجود توضیحی نمی دهد و کیت توسعه دهندگان هولولنز نیز نقش یک ابزار میانی را ایفا می کند.
البته همه ی اینها بدان معنا نیست که در آینده شاهد تولید بازی های خوبی برای پلتفرم ردموندی ها نخواهیم بود، ولی به یقین در روزهای اول تعداد زیادی پازل و مکعب روبیک ساخته خواهند شد که چندان جذاب نیستند، ولی فرصت آشنایی با توانایی های این پلتفرم را به توسعه دهندگان می دهند.
مسلما درک یک پلتفرم تازه که راهکارهای جدیدی را ارائه می نماید آسان نخواهد بود و چالش هایی جدی را در پیش دارد که باید دید این مسائل دردسر ساز می شوند یا مایکروسافت با آسودگی آنها را از سر می گذراند.
منبع : دیجیاتو
