پژوهشهاي علوم دامي (دانش كشاورزي)

اثرات سطوح مختلف دانه خلر خام و حرارت داده شده در جيره جوجه هاي گوشتي، بر عملکرد رشد و متابوليت هاي خون آنها بررسي شد. براي اين منظور از 210 قطعه جوجه گوشتي 14 روزه سويه تجاري راس در قالب يک طرح بلوک کامل تصادفي با 7 تيمار، 3 تکرار و 10 جوجه در هر تکرار استفاده شد. تيمارهاي آزمايشي شامل جيره شاهد (بدون خلر) و جيره هاي حاوي سطوح 10، 20 و 30 درصد دانه خلر خام يا حرارت داده شده بودند. مصرف غذا، افزايش وزن، ضريب تبديل غذايي، شاخص توليد اروپايي، فسفات لاشه، غلظت پروتئين کل، تري گليسريد و کلسترول در پلاسماي خون جوجه ها مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج به دست آمده نشان داد که سطوح 20 و 30 درصد خلر خام موجب افزايش معني دار (P<0.05) مصرف خوراک شد و حرارت دادن خلر در سطح 30 درصد، مصرف خوراک را به طور معني داري (P<0.05) کاهش داد. حرارت دادن دانه خلر در سطوح مختلف، رشد و ضريب تبديل جوجه ها را بهبود بخشيد. مصرف 20 درصد خلر خام و 30 درصد خلر حرارت داده شده در مقايسه با گروه شاهد وزن کبد را بطور معني داري (P<0.05) افزايش داد. در 28 روزگي، ميانگين غلظت پروتئين کل پلاسما بطور معني داري (P<0.05) تحت تاثير جيره هاي غذايي قرار گرفت و در گروه شاهد کمتر از ديگر گروه ها بود. در 42 روزگي غلظت کلسترول پلاسما در جوجه هاي تغذيه شده با جيره حاوي 30 درصد خلر خام کمترين و اختلاف آن با جيره شاهد معني دار (P<0.05) بود. نتيجه گرفته شد که حرارت دادن دانه خلر مورد استفاده در جيره جوجه هاي گوشتي اثرات سودمندي دارد.

 نسخه قابل چاپ

اين آزمايش به منظور بررسي رخداد مسموميت آبستني تحت باليني و مصرف پروپيلن گليکول جهت تامين مواد پيش ساز گلوکز خون و پيشگيري از کتوزيس و افزايش نرخ رشد جنين با استفاده از 40 راس ميش آبستن متعلق به دو ترکيب ژنتيکي و از يک تا سه شکم زايش در ايستگاه تحقيقاتي خلعت - پوشان دانشکده کشاورزي دانشگاه تبريز انجام گرفت. دامها پروپيلن گليکول را در 4 سطح صفر (شاهد) و 3 گروه ديگر به مقدار 420 گرم به سه روش مختلف دريافت کردند. قبل و بعد از مصرف پروپيلن گليکول خونگيري به عمل آمد و غلظت گلوکز، پروتئين تام و اوره سرم خون با استفاده از روش اسپکترفتومتري اندازه گيري شد. داده هاي آزمايش در قالب يک مدل خطي عمومي شامل اثرات فوق و غلظت اوليه هر متابوليت به عنوان کوواريت تجزيه و تحليل شدند. ميش هاي تحت آزمايش بعد از تيماربندي و بره هاي آنها هنگام تولد و در زمان شيرگيري وزن کشي شدند. نتايج حاکي از تاثير معني دار (P<0.05) مصرف پروپيلن گليکول روي غلظت گلوکز و اوره سرم خون بود در صورتي که غلظت پروتئين تام و وزن تولد و از شير گيري بره ها تحت تاثير مصرف پروپيلن گليکول قرار نگرفت. گروه شاهد به طور معني داري (P<0.05) داراي غلظت گلوگز سرم خون کمتري (42.2 ميلي گرم در دسي ليتر) و مقدار اوره بيشتري (18.2 ميلي گرم در دسي ليتر) نسبت به ساير گروه ها بودند. ميزان مصرف پروپيلن گليکول، گروه ژنتيکي و شکم زايش بر روي وزن دام (مادر) اثر معني داري (P<0.05) داشتند. اثر ژنتيکي تاثير کاملا معني داري (P<0.01) روي وزن تولد و وزن از شيرگيري بره ها داشت. با عنايت به نتايج بدست آمده مي توان اذعان نمود که مصرف پروپيلن گليکول با افزايش سطح گلوکز خون مي تواند سبب کاهش مسموميت آبستني گردد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي برخي شاخص هاي متابوليکي و رفتاري در گاوهاي درگير با اسيدوز، آزمايشي با استفاده از 8 راس گاو اصيل هلشتاين در اوايل دوره شيردهي و با جيره هاي بر اساس جو انجام گرفت. چهار جيره متفاوت از لحاظ ويژگيهاي فيزيکي در قالب طرح فاکتوريل 2×2 با دوسطح اندازه قطعات يونجه خشک (برشهاي 5 و20 ميليمتر) و دو سطح ماده خشک جيره ( بدون افزودن آب و با افزودن آب تا رسيدن به سطح 50 درصد ماده خشک) بصورت يک طرح چرخشي و جيره هاي کاملا مخلوط در اختيار گاوها قرار گرفت. نتايج آزمايش نشان داد اگرچه اندازه گيري هاي نقطه اي pH شکمبه در دامنه سلامتي قرار داشته (بالاتر از 5.8) و نشان از عدم وجود اسيدوزشکمبه اي در گاوها داشت ولي ساير معيارهاي اندازه گيري شده حاکي از وجود اسيدوز در گاوهاي مورد آزمايش بود. اين معيارها شامل پايين تر بودن بيکربنات خون در گاوهاي آزمايشي (21 در مقابل 24 ميليگرم در دسي ليتر)، ذرات درشت و مواد هضم نشده درمدفوع (اندازه بحراني ذرات 4 ميليمتر در اين آزمايش در مقابل 1.18 ميليمتردر حيوانات سالم)، مصرف اجزاي درشتتر خوراک (انتخاب به نفع اجزاي الک 19 ميليمتري در گاوهاي مصرف کننده علوفه ريز) و نوسانات شديد خوراک مصرفي بود. در مقايسه با اندازه گيري هاي نقطه اي pH شکمبه، مشخصه هاي متابوليکي و رفتاري دام ميتواند بطور موثري در تشخيص دامهاي درگير با اسيدوز مورد استفاده قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

در اين پژوهش اثرات سطوح متفاوت کلسيم و فسفر قابل استفاده جيره بر عملکرد رشد، درصد خاکستر استخوان درشت ني، ابقا کلسيم و فسفر، و برخي از فاکتورهاي خوني در جوجه هاي گوشتي نر بررسي شد. 540 قطعه جوجه خروس گوشتي يکروزه از سويه آربور ايکرز پلاس در قالب طرح کاملا تصادفي به صورت فاکتوريل 3×3 با 9 تيمار و 4 تکرار و 15 قطعه جوجه در هر واحد آزمايشي مورد استفاده قرار گرفت. جوجه ها با سه سطح کلسيم جيره (به ميزان توصيه شده توسط انجمن ملي تحقيقات در سال 1994، 80 درصد ميزان توصيه شده و 60 درصد ميزان توصيه شده) و سه سطح فسفر قابل استفاده جيره (به ميزان توصيه شده توسط انجمن ملي تحقيقات در سال 1994، 80 درصد ميزان توصيه شده و 60 درصد ميزان توصيه شده) از 7 تا 45 روزگي تغذيه شدند. درصد خاکستر استخوان درشت ني و فاکتورهاي خوني در سن 28 روزگي، افزايش وزن، خوراک مصرفي و ضريب تبديل غذايي در سن 42 روزگي و قابليت هضم مواد مغذي در سن 45 روزگي مورد اندازه گيري قرار گرفت. جيره هاي مورد آزمايش از نظر مقدار انرژي، پروتئين خام و ساير مواد مغذي به جز کلسيم و فسفر قابل دسترس، يکسان بودند. نتايج نشان داد که کاهش سطح کلسيم جيره سبب بهبود افزايش وزن، افزايش مصرف خوراک، کاهش سطح کلسيم سرم، افزايش سطح فسفر سرم، افزايش فعاليت آلکالين فسفاتاز و افزايش قابليت هضم ظاهري کلسيم گرديد (P<0.05) کاهش سطح فسفر قابل دسترس جيره نيز سبب کاهش وزن، کاهش مصرف خوراک، کاهش سطح فسفر سرم، کاهش فعاليت آلکالين فسفاتاز، افزايش قابليت هضم ظاهري فسفر و کاهش خاکستر استخوان گرديد (P<0.05) در کل دوره آزمايشي، ضريب تبديل غذايي توسط سطوح مختلف کلسيم و جيره غذايي تحت تاثير قرار نگرفت. اثرات متقابل سطوح مختلف کلسيم و فسفر قابل دسترس روي وزن زنده، مصرف خوراک، قابليت هضم ظاهري کلسيم و فسفر، کلسيم و فسفر سرم، فعاليت آلکالين فسفاتاز و خاکستر درشت ني معني دار بود (P<0.05) بر اساس نتايج اين آزمايش مي توان نتيجه گيري نمود که سطوح کلسيم پيشنهاد شده توسط انجمن ملي تحقيقات در سال 1994 براي جوجه هاي گوشتي امروزي اضافي است، اما سطوح فسفر قابل دسترس توصيه شده در دوره هاي مختلف، کافي به نظر مي رسد.

 نسخه قابل چاپ

اين مطالعه به منظور بررسي اثر پرک کردن بر ارزش غذايي دانه جو و مقايسه ضرايب قابليت هضم جيره هاي متاثر از اين فرآيند به همراه استفاده از دو منبع نيتروژن (اوره و کنجاله سويا) در گوسفند مهربان اجرا شد. در اين تحقيق از شش راس گوسفند نر مهربان در قالب طرح چرخشي استفاده گرديد. جيره هاي آزمايشي اين بررسي بر اساس درصد ماده خشک عبارتند از: جيره 1 (ساقه يونجه 30% و جو معمولي 70%)، جيره 2 (ساقه يونجه 30% و جو پرک شده 70%)، جيره 3 (ساقه يونجه 30%، جو معمولي 69.17% و اوره 0.83%)، جيره 4 (ساقه يونجه 30%، جو پرک شده 69.17% و اوره 0.83% )، جيره 5 (ساقه يونجه 30%، جو معمولي 62.45% و کنجاله سويا 67.35%) و جيره 6 (ساقه يونجه 30%، جو پرک شده 62.65% و کنجاله سويا 7.35). قابليت هضم چربي خام جيره اول با جيره دوم اختلاف معني داري داشت (P<0.05 و ساير ضرايب هضمي مواد مغذي اختلاف معني داري نداشتند (P>0.05). همچنين ضرايب قابليت هضم محاسبه شده دانه جو کامل و پرک شده به جزء بخش چربي خام با يکديگر تفاوت معني داري نداشتند (P>0.05) و پرک کردن باعث تغييرات چشمگير در گوارش پذيري دانه جو نشد. مقايسه شش جيره آزمايشي نشان داد که قابليت هضم  مواد مغذي جيره ها بويژه پروتئين خام و چربي خام بطور معني داري تحت تاثير اثر جيره قرار داشتند (P<0.05) و تنها ضريب هضمي عصاره عاري از نيتروژن در بين جيره ها فاقد اختلاف معني داري بود (P>0.05) از نتايج حاصل نتيجه گيري شد که فرآيند پرک کردن دانه جو بر قابليت هضم مواد مغذي جيره و ارزش غذايي دانه جو در گوسفندان موثر نيست ولي استفاده از منابع نيتروژن پروتئيني و غير پروتئيني در جيره قابليت هضم مواد مغذي کل جيره را تحت تاثير قرار مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

شناسايي ژن هاي موثر بر تعادل انرژي، توليد شير و مصرف خوراک از علاقه مندي هاي اخير پژوهشگران اصلاح نژاد است. در ايران علي رغم وجود منابع غني حيواني، تلاش هاي اندکي براي شناسايي ژن هاي کنترل کننده صفات در آنها صورت گرفته است. بنابراين، شناسايي ژن هاي کانديداي موثر بر صفات اقتصادي مي تواند به اصلاح نژاد گوسفند در کشور کمک شاياني نمايد. در اين تحقيق براي بررسي چند شکلي ژن لپتين از 120 راس گوسفند نر و ماده کرماني ايستگاه اصلاح نژاد شهر بابک خونگيري شد. پس از استخراج DNA با استفاده از کيت استخراج استاندارد، واکنش زنجيره اي پلي مراز براي تکثير قطعه 275 جفت بازي از اگزون سوم اين ژن انجام شد. پس از تعيين چند شکلي فضايي تک رشته اي، محصولات PCR، الگوهاي باندي مربوط به ژن لپتين با استفاده از ژل آکريل آميد و رنگ آميزي نيترات نقره، بدست آمد. براي ژن لپتين در نمونه مورد مطالعه، 10 الگوي A/A، C/C، A/B، A/C، A/B/C، A/B/E، A/B/F، A/C/F، A/B/D/E و A/B/C/F  بدست آمد که نشان دهنده چندشکلي بالاي در ژن لپتين گوسفندان نژاد کرماني مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

براي بررسي تاثير استفاده از تفاله دانه انار بر مصرف خوراک، توليد و ترکيبات شير، افزايش وزن روزانه و غلظت برخي متابوليت هاي خون، 27 راس بز شيرده آميخته خراسان جنوبي (با ميانگين روزهاي شيردهي 71±12.5، توليد شير روزانه 1.09±0.13 کيلوگرم، وزن 28±2.5 کيلوگرم، زايش سوم) مورد استفاده قرار گرفتند. بزها به مدت 10 روز در دوره پيش آزمايش با جيره يکساني تغذيه شدند و در طول اين مدت داده هاي مربوط به مصرف خوراک، توليد شير و ترکيبات شير اندازه گيري شد. پس از اين دوره، بزها بر اساس داده هاي جمع آوري شده در دوره پيش آزمايش به طور تصادفي به يکي از 3 جيره آزمايشي اختصاص يافته و در آغل هاي انفرادي قرار گرفتند. جيره هاي آزمايشي که شامل صفر، 6 و 12 درصد (بر اساس ماده خشک) تفاله دانه انار بودند به صورت آزاد و به شکل کاملا مخلوط به مدت 45 روز در اختيار بزها قرار گرفت. جيره ها طوري تنظيم شدند که حاوي انرژي قابل متابوليسم و پروتئين خام يکسان بودند. آزمايش در قالب طرح کاملا تصادفي با داده هاي تکرار شده اجرا گرديد. نتايج نشان داد که استفاده از تفاله دانه انار تاثير معني داري بر مصرف ماده خشک بزها و همچنين ميانگين افزايش وزن زنده آنها نداشت. ميزان توليد شير با افزايش مقدار تفاله دانه انار در جيره تمايل به کاهش داشت (P=0.055) بزهاي تغذيه شده با جيره هاي حاوي 6 و 12 درصد تفاله دانه انار به ترتيب افزايش 8 و 15 درصدي در غلظت چربي شير نشان دادند اما توليد چربي شير، غلظت و توليد پروتئين شير، و غلظت و توليد مواد جامد شير تحت تاثير جيره هاي آزمايش قرار نگرفت. غلظت لاکتوز در شير بزهايي که جيره حاوي 6 و 12 درصد تفاله دانه انار دريافت کردند به طور معني داري (P=0.005) بيشتر از بزهايي که جيره شاهد مصرف کردند بود. دانه انار هيچگونه تاثير معني داري بر غلظت گلوکز، کلسترول، نيتروژن اوره، تري گليسريد، و ليپوپروتئين هاي خون نداشت. نتايج اين تحقيق نشان داد که مي توان تفاله دانه انار را بعنوان يک منبع خوراکي ارزان قيمت جايگزين بخشي از مواد خوراکي پر انرژي جيره بزها نمود.

 نسخه قابل چاپ

بمنظور تخمين احتمال وقوع آبستني گاوهاي هلشتاين پس از اولين تلقيح، از 38074 رکورد تلقيح متعلق به 10726 گاو که بين سال هاي 1364 تا 1388 در دو واحد مجزا از يک گله بزرگ گاو هلشتاين جمع آوري شده بودند، استفاده گرديد. مدل آماري مورد استفاده بصورت رگرسيون لجيستيک بوده و رويه GLIMMIX نرم افزار آماري SAS جهت برازش مدل استفاده شد. مدل آماري، شامل اثرات ثابت دوره تلقيح (در سه دوره زماني)، ماه تلقيح، دوره شيردهي، واحد پرورش و فرد تلقيح گر بود. تعداد تلقيح منجر به آبستني گاوها در فايل ارقام به صورت کد صفر (يک تلقيح) و کد يک (بيش از يک بار تلقيح) تعريف شد. برآورد نسبت احتمالات (OR) براي دوره زماني اول (سال هاي 1364 تا 1369) نسبت به دوره دوم (سال هاي 1370 تا 1379) و سوم (سال هاي 1380 تا 1388) به ترتيب 1.106 و 1.133 بود که نشان مي دهد شانس آبستن شدن به ازاي اولين تلقيح در دوره زماني اول نسبت به دوره دوم 10.6 درصد و نسبت به دوره سوم 13.3 درصد بيشتر بوده است. متوسط تعداد تلقيح براي آبستني در واحد يک و دو به ترتيب 2.2 و 2.3 با تفاوتي معني دار (P<0.05) بود. برآورد نسبت احتمالات براي واحد يک نسبت به واحد دو در گاوداري مزبور، 1.154 بود که نشان مي دهد شانس آبستني به ازاي اولين تلقيح در واحد يک، 15.4 درصد بيشتر از واحد دو بود. اثر عوامل ماه تلقيح، دوره شيردهي و فرد تلقيح گر بر شانس آبستن شدن به ازاي اولين تلقيح از نظر آماري معني دار نبود. نتايج نشان دهنده تاثير عوامل محيطي و مديريتي بر تعداد تلقيح لازم براي آبستن شدن گاو مي باشد که با بهبود آنها مي توان راندمان توليد مثل را افزايش داده و هزينه آبستني را کم نمود.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق به منظور ارزيابي استفاده از ملاس چغندر قند به عنوان يک ماده دورکننده زنبور عسل در محيط هاي سمپاشي شده صورت گرفت. اين بررسي در مزارع يونجه کبودرآهنگ و در زمان استفاده از سم فوزالن (زولون) انجام شد. تيمارهاي آزمايشي شامل 400 ليتر آب و 3 ليتر سم فوزالن و مقادير مختلف ملاس چغندرقند (0، 5، 7.5، 10، 12.5 و 15 ليتر به ازاي هر هکتار) مورد استفاده قرار گرفت. براي ارزيابي اثر دور کنندگي ملاس چغندرقند در شرايط مزرعه در ساعات 3، 8، 24 و 72 و همچنين يک هفته پس از سم پاشي، جمع آوري زنبورعسل از کرت هاي مختلف با استفاده از تور حشره گيري و سپس شمارش آن صورت گرفت. اين طرح به صورت اسپيلت پلات در زمان (با 6 تيمار، 5 زمان نمونه برداري و 5 تکرار) در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي اجرا گرديد. مقايسه ميانگين داده هاي بدست آمده نشان داد که بين ميانگين تيمارها در زمان هاي مختلف و نيز بين ميانگين کلي تيمارهاي مختلف، اختلاف معني داري (P<0.01) وجود دارد. هر چند که نتايج حاصله نشان دهنده اين است که در کل تيمارها ميانگين زنبورهاي جمع آوري شده دو تيمار 15 ليتر و 12.5 ليتر ملاس چغندرقند اختلاف معني داري ندارند ولي تيمار 15 ليتر ملاس چغندر قند به ازاي هر هکتار به دليل داراي بيشترين اثر دورکنندگي در ساعات 3 و 8 بعد از سم پاشي، استفاده از آن براي کاهش تلفات زنبورعسل در مزارع تحت سم پاشي توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

تاثير کوشيا (Kochia scoparia) و آتريپلکس (Atriplex dimorphostegia) بر غلظت برخي الکتروليت ها، متابوليت ها، هورمون هاي تيروئيدي و ميزان فعاليت آنزيم هاي درون سلولي سرم خون و همچنين بر فراسنجه هاي ادراري گوسفندان بلوچي بررسي شد. جيره ها ي غذايي شامل يونجه + کوشيا (1:1)، يونجه + آتريپلکس (1:1) و يونجه بود که در قالب يک طرح مربع لاتين و در سه دوره ي 28 روزه در اختيار گوسفندان قرار گرفت. در سه روز آخر هر دوره، نمونه هاي سرم خون تهيه شد. تاثير جيره غذايي بر غلظت گلوکز و نيتروژن غير آميني سرم خون گوسفندان معني دار (P<0.05) بود. مصرف جيره هاي حاوي کوشيا و آتريپلکس در مقايسه با يونجه، غلظت کلسيم و تري گليسريد هاي سرم خون را بطور معني داري (P<0.05) کاهش و کلسترول سرم خون را بطور معني داري (P<0.01) افزايش داد. مصرف کوشيا + يونجه باعث افزايش معني دار در فعاليت آنزيم هاي گلوتاميك، اگزالواستيك ترانس آميناز (P<0.05) و گلوتاميك، پيرويك ترانس آميناز (P<0.01) به ترتيب 0.93 و 8.34 واحد در ليتر) در سرم خون گوسفندان شد. کوشيا و آتريپلکس، غلظت هورمون تترايدوتيرونين و شاخص تترايدوتيرونين را به طور معني داري (P<0.01) افزايش دادند.  ميزان بيلي روبين کل، بيلي روبين آزاد و بيلي روبين غير آزاد در سرم خون گوسفندان پس از مصرف جيره هاي داراي گياهان شورزيست بيشتر از يونجه بود (P<0.05) .حجم ادرار روزانه و مقدار دفع سديم از راه ادرار پس از مصرف جيره ي آتريپلکس + يونجه بطور معني داري (P<0.05) افزايش يافت. در گوسفنداني که كوشيا+ يونجه مصرف کردند، ميزان دفع نيتروژن اوره اي از راه ادرار بطور معني داري (P<0.001) بيشتر از گوسفنداني بود که آتريپلکس + يونجه مصرف کردند. نتيجه گرفته شد که در صورت استفاده از کوشيا و آتريپلکس در تغذيه نشخوارکنندگان بايد تامين انرژي مورد نياز آنها مورد توجه قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين انرژي قابل سوخت و ساز ظاهري تصحيح شده براي نيتروژن (AME_n) پودر گوشت و استخوان يک جيره غذايي بر پايه ذرت با 3200 کيلوکالري انرژي قابل سوخت و ساز و 12 درصد پروتئين خام تنظيم و با شش نمونه پودر گوشت و استخوان که از يک واحد کشتارگاهي دامي تهيه شده بود در سطوح 0، 5.7 و 15 درصد جايگزين گرديد. هر يک از 13 جيره غذايي آزمايشي در قالب طرح کاملا تصادفي به تغذيه 6 قطعه خروس بالغ لگهورن رسيد. مقادير AME_n هر يک از جيره غذايي آزمايشي به روش جمع آوري کل فضولات تعيين شد. مقادير AME_n هر يک از نمونه هاي پودر گوشت واستخوان به روش اختلاف مورد محاسبه قرار گرفت. بازده انرژي خام از 58.0 تا 65.0 در بين نمونه هاي پودر گوشت واستخوان و در دو سطح جايگزيني 5.7 و 15 درصد  متغير بوده و تفاوت معني داري نشان نداد. همبستگي بين بازده انرژي خام و چربي خام در پودرگوشت و استخوان برابر 82.0 حاصل شد. مقادير AME_n شش نمونه پودر گوشت واستخوان از 2033 تا 3275 کيلوکالري در کيلوگرم ،در دو سطح 5.7 و 15 درصد، متغير بوده و تفاوت معني داري در بين دو سطوح جايگزيني مشاهده نشد. چربي خام به تنهايي بهترين متغير پيشگويي کننده AME_n بود ولي تخمين دقيق ترآن با گنجاندن متغيرهاي چربي خام و انرژي خام در مدل حاصل شد. معادلهAME_n=-282(±326)+77 Fat(±13)+0.357(±0.09) GE(P=0.0029 R²=098)  براي تخمين انرژي قابل سوخت و ساز مورد برازش قرار گرفت. ميانگين AME_n براي پودر گوشت و استخوان برابر 275±2865 کيلوکالري در کيلوگرم حاصل شد. نتايج حاصله نشان داد که پودر گوشت و استخوان مورد مطالعه غني از انرژي قابل استفاده مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف از انجام اين تحقيق، مطالعه اثر منابع و سطوح مختلف پري بيـــوتيک (فرمکتو، ايمونووال) در جيره جوجه هاي گوشتي بر صفات بيوشيميايي سرم خون (گلوکز، پروتئين تام، آلبومين، فسفر و کلسيم)، خاکستر استخوان پنجه پا و خصوصيات لايه مخاطي ايلئوم (طول پرزها و عمق کريپت ها) در پايان دوره پرورش بود. به اين منظور در شروع آزمايش 280 قطعه جوجه گوشتي نر يک روزه سويه راس 308 در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 7 تيمار و 4 تکرار قرار داده شدند. تيمارها شامل 1)بدون پري بيوتيک (شاهد) 2)جيره حاوي 10.0 درصد پري بيوتيک فرمکتو در دوره آغازين و 05.0 درصد در دوره رشد و پاياني 3)جيره حاوي 20/0 درصد پري بيوتيک فرمکتو در دوره آغازين و 0 درصد در دوره رشد و پاياني 4)جيره حاوي 30.0 درصد پري بيوتيک فرمکتو در دوره آغازين و 15.0 درصد در دوره رشد و پاياني 5)جيره حاوي 10.0 درصد پري بيوتيک ايمونووال در دوره آغازين و 05.0 درصد در دوره رشد و پاياني 6)جيره حاوي 20.0 درصد پري بيوتيک ايمونووال در دوره آغازين و 10.0 درصد در دوره رشد و پاياني 7)جيره حاوي 30.0 درصد پري بيوتيک ايمونووال در دوره آغازين و 15.0 درصد در دوره رشد و پاياني، بودند. نتايج نشان دادند که صفات بيوشيميايي سرم خون پاسخ هاي متفاوتي نسبت به منابع و سطوح مختلف پري بيوتيک داشتند. گلوکز، آلبومين و فسفر سرم تحت تاثير منابع و سطوح مختلف پري بيوتيک قرار نگرفتند ولي پروتئين تام سرم در بقيه جيره ها نسبت به جيره شاهد بيشتر بود (P<0.05). کلسيم سرم و خاکستر استخوان پنجه پا تحت تاثير جيره هاي غذايي قرار گرفت (P<0.05). طول پرزها، عمق کريپت ها و طول پرز بر عمق کريپت بخش قدامي ايلئوم، تحت تاثير منابع و سطوح مختلف پري بيوتيک قرار نگرفتند. از اين مطالعه چنين استنباط مي شود که تيمارهاي حاوي پري بيوتيک نسبت به تيمارهاي فاقد پري بيوتيک در ارتباط با فراسنجه هاي اندازه گيري شده، نتايج مناسبي داشته و همچنين تيمارهاي حاوي سطوح 10.0 درصد پري بيوتيک در دوره آغازين و 05.0 درصد در دوره رشد و پاياني، نسبت به ساير سطوح نتايج بهتري داشتند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي اثر محروميت از آب بر روي تركيبات شير شتر، از 4 نفر شتر شيرده به صورت چرخشي در قالب طرح مربع لاتين با چهار تيمار و چهار تكرار (4×4) استفاده شد. تيمارها به ترتيب عبارت بودند از شتري كه هر روز (گروه شاه(C₁ ، دو روز در ميان (گروه(C₂ ، چهار روز در ميان (گروه (C₃ و شش روز در ميان (گروه (C₄ به مدت 2 ساعت امكان دسترسي به آب را داشتند. اين آزمايش در طي 4 مرحله 12 روزه به صورت چرخشي انجام شد و در بين هر مرحله 15 روز نيز به عنوان دوره سازگاري در نظر گرفته شد. در طول آزمايش جيره غذايي شترها ثابت بود. در هر دوره 12 روزه (دوره اصلي آزمايش) از هر نفر شتر دو بار نمونه شير (وسط و آخر دوره) گرفته شد. وزن شترها، آب مصرفي، ماده خشك مصرفي، تركيبات شير(مواد جامد، چربي و پروتئين) اندازه گيري شد. در اثر محروميت 6 روزه از آب وزن شترها حدود 10 درصد كاهش يافت. مقدار ماده خشك مصرفي در گروه چهارم نسبت به ساير گروه ها به طور قابل توجهي كاهش پيدا كرد (P<0.05) .مقدار آب مصرفي گروه هاي دوم، سوم و چهارم نسبت به گروه شاهد اختلاف معني داري نشان داد (P<0.01) .همچنين از لحاظ مقدار مواد جامد شير بين گروه چهارم با گروه اول (شاهد) تفاوت معني داري مشاهده شد (P<0.05) .ولي از لحاظ مقدار پروتئين و چربي شير شتر بين گروه ها، تفاوت قابل ملاحظه اي مشاهده نشد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد كه تا چهار روز محروميت از آب هيچ گونه تاثير سوئي بر روي تركيبات شير شترها  ندارد.

 نسخه قابل چاپ

اندازه گيري ميزان پراکنش يکي از رويکردهاي اصلي در تحقيقات زيستي است. هدف از اين تحقيق تعيين سطح تنوع ژنتيکي و انتساب افراد به 6 جمعيت از مرغان اهلي شامل: يک نوع مرغ سنتز شده به نام گيري راجا، گردن لخت، ابريشمي سفيد ، توده بومي، توده مرغان گوشتي و توده تخمگذار تجاري با استفاده از 9 عدد نشانگر ريز ماهواره ADL158)، ADL278، MCW5، MCW29، MCW16، MCW37، MCW69، MCW104 و (MCW119 بود. به اين منظور تعداد 16 قطعه پرنده از هر کدام از جمعيت هاي ذکر شده خونگيري شد و پس از استخراج DNA قطعات مورد نظر تکثير شدند. ميزان چند شکلي مشاهده شده براي مرغان تخمگذار تجارتي و ابريشمي سفيد بترتيب 8.77 و 89.88 و براي سايرجمعيتها تا 100 درصد متغير بود. از نظر ميزان تنوع ژنتيکي، نشانگر MCW29 بيشترين و نشانگر MCW37 کمترين تنوع ژنتيکي را نشان دادند. نشانگر MCW5 با تعداد 14 آلل و نشانگر MCW37 با تعداد 3 آلل حاوي بيشترين و کمترين آلل در بين جمعيت هاي مورد استفاده در اين تحقيق بودند. در بين تمام نشانگر ها MCW5 تنها نشانگر داراي يک آلل اختصاصي منفرد بود. براي مطالعه انتساب افراد به جمعيت هاي مربوطه از 8 روش مختلف استفاده شد. روش فاصله ژنتيکي بر مبناي فاصله گلدشتاين و همکاران کمترين (74 درصد) و روش کاوالي، اسفورزا وادواردز بيشترين (7.91 درصد) درصد انتساب افراد به جمعيتها را نشان دادند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي تاثير لازالوسيد بر روي اکوسيستم شکمبه، پارامترهاي خوني و عملکرد بره هاي قزل از 16 راس بره با ميانگين وزن5.3 38 کيلوگرم به مدت 60 روز در قالب طرح کاملا تصادفي  استفاده شد. تيمارها شامل 25، 30 ،35، 40 قسمت در ميليون لازالوسيد بودند. در طول آزمايش متوسط افزايش وزن و خوراک مصرفي به صورت هفتگي اندازه گيري شد. 2 ساعت پس از تغذيه پارامترهاي مورد آزمايش در شکمبه شامل اسيد هاي چرب فرار، pH شکمبه، زمان ترسيب و شناوري، زمان احياي متيلن بلو و تعداد پروتوزوآها و متابوليت هاي اندازه گيري شده در خون شامل گلوکز، نيتروژن آمونياکي ،کلسيم و فسفر بود. نتايج نشان داد که سطح لازالوسيد اثر معني داري بر کل اسيدهاي چرب فرار و نيتروژن آمونياکي شکمبه (P<0.05) داشته ولي تاثير آن بر pH شکمبه، زمان ترسيب و شناوري، زمان احياي متيلن بلو، گلوکز خون، اوره خون، کلسيم و فسفر خون معني دار نبود. تاثير سطوح لازالوسيد بر صفات پرواري بره ها از جمله افزايش وزن و خوراک مصرفي معني دار نبود. همچنين مشخص گرديد که لازالوسيد اثر معني داري بر جمعيت پروتوزوآيي شکمبه (P<0.05) داشته به طوريکه جمعيت انتودينيوم ، اپيدينيوم و هولوتريش افزايش معني داري در اثر افزايش سطوح لازالوسيد نشان دادند. با توجه به نتايج حاصله مي توان نتيجه گيري نمود که استفاده از لازالوسيد سبب افزايش جمعيت پروتوزوا شکمبه مي شود بدون اينکه تاثير منفي روي پارامترهاي شکمبه و متابوليت هاي خون داشته باشد که با توجه به افزايش پروتوزوآي شکمبه اي مي تواند در هضم سلولز مفيد واقع شود.

 نسخه قابل چاپ