مـازرون مله سبزه و زیبا

(مازندران سرسبز و زیباست)

دارنه جنگل و دریا

(جنگل و دریا دارد)

دار سر خوندنه بلبلا میچکا

(گنجشک بالای درخت می خواند)

هوا هسه با صفا

هوا هم بسیار باصفاست)

مغـوم کوتر ته پر بیه هرجا

(صدای کبوتر صحرایی همه جا به گوش می رسد)

صدا پیچینه هوا

(صدا در هوا می پیچد)

پاپلی پر زنده میون گلا

(پروانه در میان گلها می پرد)

خله دارنه تماشا

(که بسیار تماشاییست)

کرک قتک قتک جیـک چیندکا

( قدقد مرغها و جیک جیک جوجه ها)

صوایی خار خوندش کنده تلا

(هر صبح خروس با صدای نازش می خواند)

اولی کنّه همیشه غاز و سیکا

(غاز و اردک همیشه در حال شنا کردن هستند)

ککیم پرچیم سر گل ره کنده وا

(گل نیلوفر روی چپرها غنچه خودش را وا می کند)

دارکوتن شه چکوم ره زنده داره

(دارکوب بر تنه درخت با نوکش می کوبد)

شکروم پر بزوئن چنده خاره

(سار چه زیبا پرواز می کند)

مـردای مازرون چـه با صفانه

(مردان مازندرانی چقدر باصفا هستند)

زنان هم مهربونا و با حیانه

(زنهایش هم مهربان و باحیا هستند)

مازرونی مهمون نوازنا رفق دوس

(مازندرانی مهمانواز و رفیق دوست هست)

همه جا هسّه مثّ باغ فردوس

(همه جای آن مثل باغ فردوس است)

دشت سر بینج خوشه چون طلائه

(در کشتزارهای برنج خوشه های برنج همچون طلاست)

همه از برکتا لطف خدائه

(که همه از برکت و لطف خداست)

مازرون افتخار کل ایرون

(مازندران افتخار کل ایران است)

هسّه مرز شیجاعونا دلیرون

(مازندران مرز شجاعان و دلیران است)

((دگرس))
((برگشت))

مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)
بورم بگردم ، اونجه دشت میون
(بروم آنجا در میان شالیزار گردش کنم)
بورم اونجه هنیشم،اون جنگل سبز میون
(بروم آنجا و در میان جنگل سبز بنشینم)
بورم کنار روخنه ، هاکنم اون اوره میون
(بروم کنار جویبار و از میان آب گذر کنم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

مه دل اونجه ، مه جان اونجه
(دلم آنجاست،جانم آنجاست)
همه فکر و خیالم اونجه
(تمام اندیشه ام آنجاست)
هسّمه عاشق اون سبزه وا گل
(من عاشق آن سبزه و گل هستم)
عاشق دارا درختا سنبل
(عاشق درختان و سنبل هستم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

آخه من عاشق اون دریامه
(چون من عاشق آن دریا هستم)
عاشق جنگلا اون صحرامه
(من عاشق آن جنگل و مراتع هستم)
عاشق چهچه اون بلبل مس
(عاشق چهچه آن بلبل مست)
عاشق وارشا ورفا وامه
(عاشق باران و برف و باد هستم)
مه دل خوانه، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

من که اسیرا خسّومه،اینجه وا این شهر کنار
(من که اینجا اسیر و خسته در این شهر هستم)
مه دل برای مازرون ، ندارنه هیچ صبــر و قـرار
(دلم برای مازندران آرام و قرار ندارد)
مه دل اون مردم باصفا وسّه پر زنده
(دلم برای آن مردم باصفا پر می زند)
یاد اون مهرا وفا مه گوش ور پر زنده
(یاد آن خاطره ها و آن مهر و محبت چون صدایی در گوشم هست)
مه دل خوانه ، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

مازرون مهرا وفا فراوونه
(در مازندران مهر و وفا فراوان هست)
مازرون عشقا صفا فراوونه
(در مازندران عشق و صفا فراوان هست)
مازرون عاشق دل خسّه دارنه
(مازندران عاشقان دلخسته دارد)
مازرون شکوفه ها فراوونه
(مازندران شکوفه فراوان دارد)
مه دل خوانه ، بورم به مازندرون
(دلم می خواد به مازندران بروم)

یک ترانه قدیمی مازندرانی همراه با ترجمه

((تلا ونگ بزو))
خروس آوازش را سر داد

تلا ونگ بزو،فرو بورده شو،مه یار نمو
خروس می خواند، شب به پایان رسیده،یارم هنوز نیامده است
دل پر درده،بورده بورده،مه چش سـو
دلم پر درده او رفت و نور چشمانم را با خودش برد
بسكه هارشیمه دراز راهره،بسكه ونگ هدامه دل جه خداره
از بسكه چشمم به راه بود از بس كه از ته خدا را صدا زدم
لینگ بیّه لر، درد بیته سر
پاهام بی حس شده و سردرد گرفته ام
كنـه ور باهورم شـه حال و كاره،خـدایا بـرسـن مـه جـان یـاره
برای چه كسی از حال و روزم بگویم خدای یارم را به من برسان
دلــداره ور ، دل زنـــده پــر
برای دلدارم دلم پر می زنه
هاكرده غم مه دلّ پر،شه جان جه من بهیمه سر
غم وجودم را گرفته و از جانم سیر شدم
خدا مه یار دره كجه،هاكرده چه وه انده در
خدایا یارم كجاست چرا اینقدر دیر كرده است
خدا مه یار دره كجه،هاكرده چه وه انده در
خدایا یارم كجاست چرا اینقدر دیر كرده است
شیشك بیّه گوم،شو بیّه تموم،وا بیّه روز
ستاره های شش تایی(از ستاره های صور فلكی) گم شدند و روز خود را نشان داده است
آفتاب بزو سـر،روجا بیته پر،دل دارنه سـوز
خورشید آمد و ستاره روجا پر زد و رفت و دلم پر سوز است
مثــال چلچــلا دل زنـده پـرپـر،خوانه پر بكـشه یـار خـانه ســر
مثل پرستو دلم پر كشیده و میخواهد روی بام خانه یارم بنشیند
وه هسّه مه دل قرار
او قرار دلم هست
خستگی درشونه مه تن جا والله،وقتی كه یار دنه خدا قوّت با
خستگی از تنم بیرون می رود وقتی یارم می گوید خدا قوت
خدا وره مه وسّـه دار
خدایا او را برایم نگه دار
هنـا انا مه جان یـار،كه اسّـائه مـه انتــظار
هنوز یارم نیومده شاید جایی دیگری در انتظارم ایستاده است
برو برو هنیش مه ور،كه بیره تا مه دل قرار
بیا بیا كنارم بنشین تا دلم قرار گیرد
برو برو هنیش مه ور،كه بیره تا مه دل قرار
بیا بیا كنارم بنشین تا دلم قرار گیرد
رفت و روش وسّه،ای وونی خسّه،مه ور هنیش
دیگر فعالیت بس است، خسته می شوی دوباره،بیا كنارم بشین
غصّـــه نـدارمـه،تـا تـره دارمـه،شــه چش پیــش
تا تو در مقابل چشمان هستی من غصه ای ندارم
ته مه چش سو و دل قراری،مره پیر هاكردچشم انتظاری
تو نور چشمان و قرار دلم هستی و انتظاری دیدنت پیرم كرده است
دراز شـو نشـومبـه خـو
شبهای طولانی تا صبح بیدارم
چنـده پرمهـریا شـیرین زوونی،به قربون ته وا ته مهـربونی
چقدر مهربون و شیرین زبانی قربونت برم ای مهربون
ته نوّی چش ندارنه سو
تو نباشی چشمانم بی نوره
ته هسّی مه دل قرار،مه نوبهار مه جان یار
تو قرار دل من و نو بهارم هستی
برو كه دم غنیمته،فلك ندارنه اعتبار
بیا كه فرصت را غنیمت بدانیم چرا كه فلك اعتباری ندارد برو كه دم غنیمته،فلك ندارنه اعتبار
بیا كه فرصت را غنیمت بدانیم چرا كه فلك اعتباری ندارد