اولین مرحله از مناسك حج تمتع بعد از احرام آن، وقوف در سرزمین عرفات در نیمه دوم روز عرفه، یعنی نهم ذیحجه است؛ آنسان كه خداوند مناسك حج را به حضرت ابراهیم(علیه‌السلام) نمایاند و تعلیم داد و همان حج ابراهیمی را به رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) آموخت.
در اهمیت عرفه همین بس كه امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: اگر ماه مبارك رمضان بر كسی گذشت و او آمرزیده نشد، تا ماه مبارك آینده به آمرزش او امیدی نیست مگر آنكه عرفه را با شرایط آن ادراك كند؛ «مَنْ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ فی شَهْرِ رَمَضانَ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ إلی قابِلٍ إلا أنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ.»(1) همچنین روایت شده كه برخی گناهان جز در عرفات و مشعرالحرام بخشیده نخواهد شد؛ «إنَّ مِنَ الذُّنُوبِ ما لا یُغْفَرُ إلا بِعَرْفَةَ وَالْمَشْعَرِ الْحَرامِ.»(2)
امیر مؤمنان امام علی(علیه‌السلام) درباره راز وقوف در عرفات فرمود: عرفات خارج از مرز حرم است و مهمان خدا باید بیرون دروازه، آنقدر تضرّع كند تا لایق ورود حرم شود.(3) از اینرو شب و روز عرفه دعاهای مخصوص دارد كه جزو فضایل برجسته و وظایف مهم روز عرفه است.
پینوشتها:
1ـ كافی، ج4، ص66.
2ـ بحارالانوار، ج96، ص261.
3 ـ كافی، ج4، ص224.
برگرفته از کتاب صهبای حج، جوادی آملی
