ترانه های محلی:
دو بیتی های تبری گلستان، در فضای ساده و بی آلایش روستایی و به دور از پیرایه های تحمیلی می باشد؛ و بیشتر برآمده از فضای محیط زندگی، عشق و دلدادگی،غم ها و شادی ها، حوزه های مرتبط با کارکشاورزی و فعالیت دام و نظایر این ها است. از جمله موضوعاتی که در این ترانه ها به چشم می خورد سخن از خدا، امامان و اماکن مذهبی، گالشی و چوپانی، شالیزار، مزرعهٔ پنبه، غربت،انتظار،نامه نویسی به یار، نوازش، قهر و نارضایتی، دعا، وضو، زیارت، پند و اندرز، ظلم ستیزی، بی مهری زمانه و اسامی برخی زنان، اماکن و… بوده است.
اشعاری که در استرآباد در مراسم شادی مثل عقد، عروسی و…، خوانده می شدند. با کف زدن های پی در پی همراه بود. به عنوان مثال شادیانه عروسی:
نون و پنیر آوُردیم دُختَِرتان رِ بُردیم
عاروس سفید بخت بشِه سُوار بر تخت بشِه
