سرایت نگاه‌های ماتریالیستی به تحقیقات علمی، موانع اخلاقی استفاده از انسانها در آزمایش‌های مرگبار علمی را به گونه‌ای از بین برد که در قرن بیستم استفاده از انسانها در آزمایش‌های شیمیایی امری طبیعی می‌نمود.
رشد نگرش‌های ماتریالیستی نسبت به انسان و عالم در کشورهای غربی و سرایت آن به روشهای تحقیق علمی پیامدهای خطرناکی به همراه داشته و موجب شده است بسیاری از انسانها به خصوص سیاه‌پوستان، زندانی‌ها و اقشار ضعیف جامعه، بدون آنکه آگاهی داشته باشند در معرض آزمایش‌هایی بحث‌انگیز و غیراخلاقی قرار گیرند.
در این میان دانشمندان و محققان آمریکایی را شاید بتوان پیشگامان استفاده از آزمودنی‌های انسانی در آزمایش‌های بحث‌انگیز علمی دانست.
آلوده کردن عمدی آزمودنی‌ها به بیماری‌های مرگبار، قرار دادن آنها در معرض سلاح‌های زیستی و شیمیایی، استفاده از انسانها در آزمایش‌های تشعشعات، تزریق مواد شیمیایی و سمّی و رادیواکتیو و آزمایش‌های مربوط به روشهای اعتراف‌گیری و شکنجه تنها بخشی از چنین آزمایش‌هایی هستند که به دست محققان آمریکایی و در بسیاری از موارد با تأمین مالی دولت این کشور انجام شده‌اند.
در قسمت‌های پیشین این گزارش، استفاده غیراخلاقی از انسانها در آزمایش‌های پزشکی، آزمایش‌های جنگ زیستی و آزمایش‌های اثر تشعشعات را مورد بررسی قرار دادیم. بخش بعدی این گزارش که به استفاده از انسانها برای بررسی اثرات ترکیبات شیمیایی مربوط می‌شوند را پی می‌گیریم.
4- انسانها در آزمایش‌های شیمیایی
بین سالهای 1942 تا 1944 «سازمان جنگ شیمیایی» آمریکا هزاران نفر از پرسنل نظامی را در معرض گاز خردل قرار داد تا کارآمدی ماسک‌های گاز و لباس‌های محافظت از این گازها را آزمایش کند (نقل در کتاب «کهنه‌سربازان در معرض خطر: اثرات سلامتی گاز خردل و لوئیزیت»، 1993، ص 31)
گفته می‌شود در این آزمایش‌های بحث‌انگیز اثر این گازها بر روی حداقل 60 هزار سرباز آمریکایی آزمایش شد؛ یکی از مسائل مورد بررسی در این آزمایش‌ها بررسی نحوه اثرگذاری گاز خردل بر افرادی از نژادهای مختلف بود.
اثرات گاز خردل بر پوست بدن یک سرباز
بین سالهای 1950 تا 1953 نیز ارتش آمریکا مواد شیمایی سمّی بر فراز شش شهر آمریکا و کانادا اسپری کرد تا الگوهای پخش سلاح‌های شیمیایی را آزمون کند. اسناد بر جای مانده نشان می‌دهند مواد شیمایی پراکنده شده بر فراز شهر «وینیپگ» کانادا حاوی ماده سمی سولفید کادمیوم روی بود (نقل در کتاب «جنگ‌های سرایتی: واقعیت دهشتناک جنگ زیستی»، 2000) در همین سال نیروی دریایی ارتش آمریکا به کمک CIA آزمایش‌هایی را ترتیب داد که ده‌ها هزار نفر در نیویورک و سانفرانسیسکو تحت اثر عوامل منتشر شونده در هوا مانند سراشیا مارسسنس (که موجب عفونت‌های ریوی، ادراری و خونی می‌شود)وباسیلوس گلوبیجی (مرتبط با بیماری سیاه زخم) قرار گرفتند.
بین سالهای 1951 تا 1974، زندانیان زندان ایالتی هولمسبورگ در فیلادلفیا تحت تاثیر دیوکسین قرار گرفتند. سرپرستی این پژوهش را دکتر آلبرت ام کلیگمن از دانشگاه پنسیلوانیا به عهده داشت.
دکتر آلبرت کلیگمن متخصص پوستی بود که به خاطر انجام آزمایش‌های غیراخلاقی بر روی زندانیان بدنام شد
تأمین منابع مالی این تحقیق به عهده «شرکت شیمیایی داو»، ارتش آمریکا و شرکت دارویی «جانسون و جانسون» قرار داشت.
در یکی از این مطالعات که هزینه 10 هزار دلاری آن را شرکت محصولات شیمیایی داو» پرداخت کرد، همان‌طور که گفته شد، دکتر کلیگمن به 70 زندانی که اکثر آنها سیاه‌پوست بودند ماده‌ای موسوم به «دیوکسین» که یکی از مواد بسیار سمّی و سرطان‌زای موجود در عامل نارنجی است تزریق کرد. این شرکت در آن زمان در حال ساخت عامل نارنجی برای استفاده در ویتنام بود.
تأثیر عامل نارنجی بر پوست انسان
زندانی‌هایی که تحت تأثیر این آزمایش‌ها قرار گرفته بودند به ضایعات شدیدی مبتلا شدند که برای نزدیک به هفت ماه درمان‌نشده باقی ماند. (منبع)
شرکت داو قصد داشت به مطالعه درباره اثرات دیوکسین و سایر علف‌کش‌ها بر سلامت و پوست انسان بپردازد.
کلیگمن پس از این آزمایش‌ها مطالعات خود برای بررسی اثرات دیوکسین را ادامه داد. وی به 10 زندانی 7500 میکروگرم دیوکسین تزریق کرد که 486 برابر بیشتر از دیوکسین مجاز برای تزریق به آنها بود. این 10 زندانی در نتیجه این آزمایش به بثورات تنفسی و سایر بیماری‌های دستگاه‌های تنفسی مبتلا شدند.
برنامه مطالعه بر روی زندانیان هولمسبورگ ادامه یافت. در این برنامه در سالهای بعد به صدها نفر از زندانیان دستمزد اندکی داده شد تا از آنها برای آزمودن طیف وسیعی از مواد آرایشی و ترکیبات شیمیایی که اثراتشان در آن زمان ناشناخته بود استفاده شود. (نقل در کتاب «کیلومترها پوست: آزمایش‌های انسانی در زندان هولمسبورگ» نوشته تایلر و فرانسیس، 1998) گفته می‌شود کلیگمن هنگام ورود به زندان هولمسبورگ گفته بود: «تمام چیزی که پیش رویم می‌دیدم کیلومترها پوست انسان بود... این [برای من] مثل کشاورزی بود که برای اولین بار زمین‌های حاصلخیزی را مشاهده می‌کند» (منبع).
در سال 1964 مجله «اخبار پزشکی» اعلام کرد که از هر 10 زندانی در زندان هولمسبورگ 9 نفر موضوع آزمایش‌های پزشکی قرار گرفته بودند.
