با عرض سلام خدمت دوستان راسخونی 

یه شعر از دوران مدرسه به خصوص از دوران دبستان بنویسید تا هر جاش حفظ بودین اگر بقیه افراد ادامه ی اون رو حفظ بودن کاملش کنن.

با تشکر

باز باران با ترانه با گهرهای فراوان می خورد بر بام خانه

یاد شعر قدیمی کتاب فارسی مون از آقای مصطفی رحماندوست افتادم :

" صد دانه یاقوت دسته به دسته

با نظم و ترتیب یک جا نشسته

هر دانه ای هست خوشرنگ و رخشان

قلب سفیدی در سینه آن

یاقوت ها را پیچیده با هم

در پوششی نرم پروردگارم

هم ترش و شیرین هم آبدار است

سرخ است و زیبا نامش انار است "

یادش بخیر

خداییش اهل شعر نیستم و فقط این شعره اونم نصفه یادمه
 که :

من یار مهربانم     دانا و خوش بیانم

گویم سخن فراوان   با آنکه بی زبانم

با عرض سلام و وقت بخیر به دوستان گل راسخونی.

بسیار ممنون از این تاپیک و شعرهای زیبایی که اشاره کردید.

موفقیت و شادی شما عزیزان را خواهان و خواستارم.

باز باران با ترانه با گهر های فراوان می خورد بر بام خانه

و...

من يار مهربانم دانا و خوش زبانم

گويم سخن فراوان با آنكه بي زبانم

پندت دهم فراوان من يار پند دانم

من دوستي هنرمند با سود و بي زيانم

از من مباش غافل من يار مهربانم

گویند مرا چو زاد مادر ، پستان به دهن گرفتن آموخت
شبها بر گاهواره من ، بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد ، تا شیوه راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم ، الفاظ نهاد و گفتن آموخت
لبخند نهاد بر لب من ، بر غنچه گل شکفتن آموخت
پس هستن من ز هستن اوست ، تا هستم و هست دارمش دوست

شد مکتب عمر و زندگی طی ، مائیم کنون به ثلث آخر
بگذشت زمان و ما ندیدیم ، یک روز ز روز پیش خوشتر
آنگاه که بود در دبستان ، روز خوش و روزگار دیگر
می گفت معلمم که بنویس ، گویند مرا چو زاد مادر ، پستان به دهن گرفتن آموخت
گویند که می نمود هر شب ، تا وقت سحر نظاره من
می خواست که شوکت و بزرگی ، پیدا شود از ستاره من
می کرد به وقت بی قراری، با بوسه گرم چاره من
تا خواب به دیده ام نشیند، شبها بر گاهواره من، بیدار نشست و خفتن آموخت
او داشت نهان به سینه خود، تنها به جهان دلی که آزرد
خود راحت خویشتن فدا کرد ، در راحت من بسی جفا برد
یک شب به نوازشم در آغوش ، تا شهر غریب قصه ها برد
یک روز به راه زندگانی، دستم بگرفت و پا به پا برد، تا شیوه راه رفتن آموخت
در خلوت شام تیره من، او بود و فروغ آشیانم
می داد ز شیر و شیره جان ، قوت من و قوت روانم
می ریخت سرشک غم ز دیده ، چون آب بر آتش روانم
تا باز کنم حکایت دل ، یک حرف و دو حرف بر زبانم ، الفاظ نهاد و گفتن آموخت
در پهنه آسمان هستی ، او بود یگانه کوکب من
لالایی و شور و نغمه هایش ، بودند حکایت شب من
آغوش محبتش بنا کرد ، در عالم عشق مکتب من
با مهر و نوازش و تبسم ، لبخند نهاد بر لب من ، بر غنچه گل شکفتن آموخت

این عکس ظریف روی دیوار، تصویر شباب و مستی اوست
وان چوب قشنگ گاهواره ، امروز عصای دستی اوست
از خویش به دیگران رسیدن ، کاری ز خداپرستی اوست
شد پیر و مرا نمود برنا ، پس هستی من ز هستی اوست