آرامگاه سعدی یا سعدیه آرامگاه یکی از بزرگ ترین شاعران قرن هفتم و تاریخ ادبیات فارسی افصح المتکلمین ابو احمد شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین سعدی شیرازی است که در شمال شرقی شیراز در انتهای خیابان بوستان و در مجاورت باغ دل گشا واقع شده است.مشرف الدین سعدی شیرازی آموزگار زبان پارسی و یکی از پیامبران شعر ایران بوده است. شیخ سعدی شیرازی چنان تاثیر شگرفی بر زبان و ادبیات فارسی گذارده است که امروزه بسیاری از ضرب المثل های زبان فارسی از اشعار و جملات اوست .
این نابغه بی نظیر در سال 606ه،ق در خانواده ای سر شناس و دیندار که چشم به جهان گشود.
در کودکی سایه پدر از سرش رفت و در دامان نیای مادری پرورش یافت. سعدی در مدرسه ی نظامیه بغداد درس خواند و پس از پایان دوره تحصیلات به سیر آفاق و اَنفس پرداخت که حاصل سفرش دیدار از بین النهرین ،شام،حجاز و شمال آفریقا بود.
تلخص او به سعدی به دلیل زندگانی وی در روزگار سعد بن زنگی و سعد بن ابی بکر بن سعد زنگی میباشد.
مهم ترین اثر او کتاب گلستان است که شامل قطعات فارسی و عربی می باشد و شاهکار های ادبی-اخلاقی است که نه تنها در ایران بلکه در اکثر ممالک اسلامی تا سال ها تدریس می گردید. در مجموع کلیات سعدی شامل:گلستان-بوستان-غزلیات-مواعظ-مراثی-قصاید عربی-رباعیات-مثنوی ها-رسائل-مجالس-تقریرات-صاحبیه و خبیثات است.
این شاعر و نویسنده عارف-ادیب-متفکر بزرگ ایرانی پس از بازگشت از سفر،در زادگاه خود شیراز در ذی الحجه سال 690 ه،ق وفات یافت و پیکرش در خانقاهی که اکنون آرامگاه وی می باشد و در گذشته محل زندگی او بود به خاک سپرده شد.
