پژوهش و سازندگي

به منظور بررسي تنوع ژنتيکي بين ارقام و اکوتيپ هاي داخلي و خارجي چچم يک ساله (Lolium multiflorum) موجود در بانک ژن منابع طبيعي، 20 رقم و اکوتيپ در يک طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در شرايط کشت فاصله دار مورد ارزيابي قرار گرفتند. عملکرد علوفه خشک و صفات مورفولوژيکي، تاريخ خوشه دهي، تاريخ گلدهي، محيط پوشش يقه، تعداد ساقه در بوته، ارتفاع ساقه و ديرزيستي بوته در پنج چين سال 1379 و دو چين سال 1380 اندازه گيري و مورد بررسي قرار گرفتند.
داده هاي مربوط به هر يک از صفات در هر يک از چين هاي سال 1379 و 1380 به صورت جداگانه مورد تجزيه واريانس قرار گرفتند. ضمنا داده هاي دو سال با استفاده از طرح کرتهاي خرد شده در زمان مورد تجزيه آماري واقع شدند. اختلاف معني داري بين ارقام و اکوتيپ ها براي تمام صفات مورد مطالعه در هر يک از چين ها و ميانگين ساليانه نشانگر وجود تنوع ژنتيکي در ژرم پلاسم چچم هاي يکساله موجود در بانک ژن منابع طبيعي مي باشد. از نظر مدت زمان ظهور خوشه، 11 روز اختلاف بين ميانگين ارقام زودرس و ديررس وجود داشت. اکوتيپهاي 1216 (فرانسه) و 390 (ايتاليا) به ترتيب زود و ديرترين تاريخ خوشه دهي را دارا بودند. براي مجموع عملکرد علوفه ساليانه اختلاف بين ارقام و اکوتيپ ها معني دار بود. اکوتيپ هاي 1254 (استراليا) و 1448 (امريکا) با عملکرد 11.5 تن در هکتار و 1216 (فرانسه) و رقم Lm-VI (روسيه) با مجموع عملكرد 6.5 تن در هکتار به ترتيب بيشترين و کمترين ماده خشک علوفه را در سال توليد نمودند. از نظر پراکنش فصلي توليد علوفه، اختلاف معني دار بين چين ها مشاهده گرديد. ميانگين عملکرد علوفه ارقام از چين 1 به چين 5، روند کاهشي داشت به نحوي که 50% از مجموع عملکرد علوفه سال 1379 و 90% از مجموع علوفه توليدي سال 1380 متعلق به چين 1 بود. اين روند براي صفات ارتفاع بوته و تعداد ساقه در بوته نيز مشاهده گرديد. رقم 1765 (هلند) پراکنش عملکرد خوبي در تمام چين ها داشت.
در تجزيه مرکب داده ها اثر سال براي صفات مورد مطالعه معني دار بود. مجموع عملکرد علوفه سال 1379 بيشتر بود. اثرات متقابل ژنوتيپ سال نيز براي کليه صفات معني دار بود. که نشان دهنده اينست که ارقام و اکوتيپ ها در سال هاي مورد مطالعه عملکردهاي يکسان نداشته اند. اثرات پلي پلوئيدي فقط براي صفت ديرزيستي (طول عمر گياه) معني دار بود به نحوي که ارقام تتراپلوئيد ديرزيستي بيشتري داشتند. به رغم عملکرد علوفه بيشتر ارقام تتراپلوئيد در برخي چين ها، از نظر مجموع عملکرد ساليانه اختلاف معني داري بين دو گروه پلوئيدي مشاهده نگرديد.

 نسخه قابل چاپ

در اين پژوهش، به منظور بهينه سازي پرآوري درون شيشه اي شاخساره هاي پايه M.9 سيب، فاکتورهاي کربوهيدرات (ساکارز و سوربيتول)، اسيدجيبرليک (GA₃)، ايندول بوتيريک اسيد (IBA)، فلوروگلوسينول (PG)، نحوه قرارگيري ريزنمونه در محيط کشت (عمودي، افقي و وارونه) و همچنين حجم ظروف کشت مورد بررسي قرار گرفت. محيط کشت پايه مورد استفاده MS حاوي 1.5 mg.l^-1BA و 1 mg.l^-1Kin بود و جهت آزمايشات از شاخساره هاي يک سانتيمتري درون شيشه اي استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد که سوربيتول کربوهيدرات مناسب تري براي پرآوري در مقايسه با ساکارز مي باشد. GA₃ و PG تاثيري روي تعداد شاخساره نداشتند اما در افزايش طولشان موثر بودند. کاربرد IBA تاثيري روي پرآوري نداشت. نحوه قرارگيري ريزنمونه در محيط کشت تاثير معني داري بر پرآوري داشت و با قراردادن شاخساره ها به صورت عمودي، پرآوري بهتري نسبت به وضعيت قرارگيري وارونه بدست آمد. افزايش حجم ظرف از 25 ميلي ليتر به 125 ميلي ليتري، تاثيري بر پرآوري شاخساره هاي M.9 نداشت. با توجه به نتايج بدست آمده مي توان پيشنهاد کرد که براي بهبود پرآوري M.9 از محيط کشت پايه MS) داراي 1.5 mg.l^-1BA و 1mg.l^-1Kin و 8 mg.l^-1 آگار) حاوي 30g.L^-1 سوربيتول، 0.1mg.l^-1 GA₃، mg.l^- 162PG¹ استفاده و همچنين شاخساره ها را بصورت عمودي در محيط کشت قرار داد.

 نسخه قابل چاپ

در اين پژوهش ميزان آلودگي و پراکندگي سه گونه سياهک ذرت خوشه اي به اسامي سياهک پنهان (Sporisorium sorghi)، سياهک شاخه اي (S. ehrenbergii) و سياهک تارک (S. reilianum) در اردستان اصفهان و همچنين امکان مبارزه شيميايي عليه آنها با استفاده از ضد عفوني بذر بررسي شد. فراواني سياهک پنهان 31.5 درصد، سياهک شاخي 28 درصد و سياهک تارک 7.5 درصد (براي اولين بار در اين منطقه شناسايي شده) برآورد گرديد. متوسط ميزان آلودگي خوشه ها به سياهک هاي پنهان، و تارک به ترتيب برابر با 58.8، 9.6 و 100 درصد بود. کارآيي سه قارچکش به صورت ضد عفوني بذر به اسامي: ترياديمينول 7.5 درصد، دي نيکونازول دو درصد و کاربوکسين تيرام 75 درصد به ميزانهاي 1.5، 2 و 1.5 گرم براي هر کيلوگرم بذر استفاده شد. آزمايش به صورت طرح کامل تصادفي با چهار تيمار و چهار تکرار اجرا و در زمان برداشت تعداد سنبله هاي آلوده در کرت هاي آزمايشي شمارش و درصد آلودگي هر تيمار محاسبه شد. محاسبات آماري پس از تبديل داده ها به آرک سينوس جزر اعداد انجام گرديد. مقايسه تيمارها با استفاده از روش آزمون چند دامنه اي دانکن (P=1%) نشان داد که کليه تيمارهاي مربوط به استفاده از قارچکشها اختلاف بسيار معني داري نسبت به شاهد در کنترل بيماري داشت و کاملا در کنترل بيماري سياهک پنهان و خوشه موثر بوده اند.

 نسخه قابل چاپ

در اين تحقيق اثرات اصلي کادميم (Cd(NO₃)₂, 4H₂O) و برهم کنش متقابل کادميم و ژيبرلين (GA₃) بر رشد ريشه و بخش هوايي، پروتئين و غلظت پتاسيم در گياهان پياز خوراکي Allium cepa L. cv. Red Azarshahr بررسي شده است. گياهان به مدت 10 روز در محلول غذائي هوگلند داراي غلظتهاي مختلف Cd²⁺ (0 و 0.4 ميلي مولار) و GA₃ (0 و 0.03 ميلي مولار) رشد يافته اند. نتايج تجزيه واريانس نشان داد که با افزايش غلظت کادميم در محلول غذائي، به طور معني دار (p<0.01) رشد ريشه و بخش هوائي، محتواي پروتئين بخش هوائي و غلظت پتاسيم کاهش يافت. افزودن ژيبرلين به طور معني دار اثرات سمي کادميم را بر پياز خوراکي کاهش داد.

 نسخه قابل چاپ

اسيد آسکوربيک (ويتامين C)، يک ويتامين محلول در آب مي باشد که اعمال و نقش هاي متفاوتي را در گياه به عهده دارد و ممکن است در تمام اندامک هاي سلول گياهي يافت شود. اسيد آسکوربيک اسيد در تقسيم سلولي و سنتز ديواره ي سلول دخالت مي کند و يک آنتي اکسيدان بسيار قوي است که حتي در مقادير کم مي تواند از تخريب مولکولهاي ضروري توسط راديکالهاي آزاد و انواع اکسيژن غير فعال که به صورت يک فرآورده جانبي مکانيسم تنفسي و فتوسنتزي سلول توليد مي شوند، جلوگيري کند. گياه باقلا Faba vulgaries)) به تيره باقلاييان تعلق دارد. باقلا يکي از مهمترين محصولات زمستاني براي مصرف انسانها در خاورميانه است. واريته هاي دانه درشت آن به صورت سبز و خشک، تازه يا کنسرو شده و نيز ذخيره خوراک دام مصرف مي شود. باقلا ارزش غذايي زيادي دارد و به عنوان جانشين گوشت يا چربي شير مورد توجه مي باشد. ازاين رو تلاش براي افزايش مقدار محصول و بهبود کيفيت آن ضروري و مفيد است. گياهان باقلا که با ويتامين C تيمار شدند بنا به غلظت ويتامين تغييراتي را در ميزان تقسيم سلولي، در ساختار مريستم رويشي و زايشي و در تعداد گلهاي هر بوته نشان دادند که سرانجام به افزايش مقدار محصول منجر شد.

 نسخه قابل چاپ

جنس شبدر با حدود 250 گونه علفي يکساله و چند ساله يکي ازبزرگترين و مهمترين جنس هاي تيره بقولات و از گياهان علوفه اي و مرتعي با ارزش اين تيره به شمار مي رود. بر اساس گزارشات موجود، سطوح پلوئيدي متفاوتي در منابع ژنتيکي اين گياهان به چشم مي خورد. از آن جا که اندازه کروموزوم ها در گونه هاي مربوط به اين جنس بسيار کوچک است، شمارش کروموزومي در مرحله متافاز با دشواري صورت مي گيرد. بنابراين داشتن يک روش جانشين مانند تعيين سطح پلوئيدي ازطريق شمارش کلروپلاستي مي تواند کارايي بيشتري داشته باشد. به همين جهت و به منظور بررسي ارتباط سطح پلوئيدي و تعداد کلروپلاستهاي سلولهاي نگهبان روزنه، 24 جمعيت مختلف از 8 گونه اين جنس پس از جمع آوري از رويشگاه هاي طبيعي در گلخانه بانک ژن گياهي ملي ايران کشت شد و از برگهاي جوان مياني، سه نمونه به طور تصادفي انتخاب و تعداد کلروپلاستهاي سلولهاي نگهبان روزنه سطح زيرين برگ در بيست جفت سلول شمارش گرديد. همچنين شمارش کروموزومي مريستم انتهايي ريشه در گياهان مذکور در مرحله متافاز ميتوز انجام و سطح پلوئيدي به روش معمول تعيين شد که نشان دهنده همبستگي مستقيم سطح پلوئيدي با تعداد کلروپلاستهاي سلولهاي نگهبان روزنه در همه جمعيتهاي مطالعه شده مي باشد. اين همبستگي در گونه هاي ديپلوئيد، T.tomentosume، T. bullatum، T. campestre، T. spumosum، T. physodes، Tresupinatum و گونه تتراپلوئيد T. fragiferum مشاهده گرديد.
بنابراين با توجه به مشاهدات فوق مي توان اين روش نوين را براي تعيين سطح پلوئيدي در جنس شبدر توصيه نمود.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق به منظور بررسي اثر سطوح مختلف کود نيتروژن بر روي عملکرد ارزان علوفه اي (رقم نوتريفيد) و لوبيا چشم بلبلي (رقم پرستو) در کشت مخلوط در سال 1381 در مزرعه آموزشي پژوهشي دانشکده کشاورزي دانشگاه تهران اجرا شد. طرح آزمايشي به کار رفته کرت هاي خرد شده در قالب بلوک هاي کامل تصادفي با چهار تکرار بود که چهار سطح صفر، 100، 200 و 300 کيلوگرم در هکتار کود اوره (46% نيتروژن) به عنوان عامل اصلي و تک کشتي دو گياه (S1 = تک کشتي ارزن علوفه اي و S2= تک کشتي لوبيا چشم بلبلي) و همچنين سه نسبت مخلوط %50 = S₃) ارزن علوفه اي + 50% لوبيا چشم بلبلي، S₄ = 75% ارزن علوفه اي + 25% لوبيا چشم بلبلي و S₅ = 25% ارزن علوفه اي + 75% لوبيا چشم بلبلي) به عنوان فرعي در نظر گرفته شد. روش مورد استفاده براي تشکيل مخلوطها بر اساس جايگزين بود. نتايج حاصله نشان داد که عملکرد دانه لوبيا چشم بلبلي در سطح 100 کيلوگرم در هکتار کود اوره به حداکثر (820 کيلوگرم در هکتار) و در سطح 300 کيلوگرم در هکتار کود اوره به حداقل (387 کيلوگرم در هکتار) مي رسد. کمترين ميزان عملکرد ارزن علوفه اي در مخلوط 25 درصد ارزن + 75 درصد لوبيا چشم بلبلي به مقدار 36723 کيلوگرم در هکتار بدست آمد. عملکرد لوبيا چشم بلبلي با افزايش درصد مخلوط بيشتر شد (از 141.21 کيلوگرم در هکتار تا 900.74 کيلوگرم در هکتار) محاسبه نسبت برابر زمين (LER) نشان داد که با مصرف 200 کيلوگرم در هکتار اوره در مخلوط 50 درصد ارزن + 50 درصد لوبيا چشم بلبلي ميزان عملکرد محصول 37 درصد بيشتر از تک کشتي است (LER=1.37) و چنين مي توان استنباط نمود که در کشت مخلوط، اين دو گياه از عوامل محيطي بيش از تک کشتي استفاده مي کنند.

 نسخه قابل چاپ

آنزيم اسيد فسفاتاز به طور گسترده در بخش هاي مختلف گياهان يافت مي شود. اين آنزيم به دو صورت داخل سلولي و خارج سلولي فعاليت هاي متفاوتي در سلول انجام مي دهد. به عنوان مثال افزايش ميزان فعاليت آن در اثر تنش شوري و خشکي را مي توان نام برد. در گياه يونجه نيز مي توان نسبت به ايجاد کالوس مقاوم به خشکي و شوري اقدام نمود. ابتدا کالوسهاي يونجه توده يزدي توليد شده از کشت قطعات ساقه در محيط کشت Ms حاوي 2,4D کاينتين و عصاره مخمر تحت تيمار غلظتهاي 0، 2، 4، 6، 8 و 10 درصد مانيتول و همچنين غلظتهاي 0، 0.2، 0.4، 0.8و 1 درصد نمک (Nacl) در شرايط Invitro قرار گرفت. اندازه گيري فعاليت آنزيم نشان دهنده افزايش فعاليت آنزيم اسيد فسفاتاز بود. همچنين رقم همداني نسبت به رقم يزدي در استرس شوري تغييرات کمتري نشان داد. نظير چنين نتايجي را استرس خشکي روي ميزان فعاليت اسيد فسفاتاز در توده همداني نشان داد. اين مطالعه در مجموع نشان داد که تغيير فعاليت اسيد فسفاتاز در استرس شوري و خشکي وابسته به ژنوتيپ است.

به منظور بررسي اثر کادميوم از پارامترهاي رشد و فيزيولوژيک گياهک کلزا بذرهاي تهيه شده پس از استريل شدن، تحت تيمار غلظت هاي صفر، 10، 50، 100، 500 ميکرومولار کلرور کادميوم در ظروف پتري قرار گرفتند و پس از هفت روز رشد در شرايط کنترل شده ژرميناتور، اثرات سميت اين يون بررسي گرديد. به اين منظور گياهک هاي يکساني از هر نمونه انتخاب و ميزان رشد طولي و وزني همچنين محتواي کلروفيل، کارتنوئيدها، قند و پروتئين اندام هاي هوايي و ريشه نمونه ها مورد اندازه گيري قرار گرفت. نتايج نشان دهنده کاهش قابل توجه رشد طولي اندامهايي شامل ريشه و محور زيرلپه، همچنين کاهش معني دار وزن تر و خشک اندامهاي گياهک در غلظت هاي 100 و 500 ميکرومولار يون کادميوم بود. مقدار کلروفيل و کارتنوئيدها هم در برگ نمونه هاي تحت تنش با کادميوم به طور معني داري کاهش يافت. ميزان پروتئين کل در برگها و ريشه ها با افزايش غلظت کادميوم تا 100 ميکرومولار افزايش نشان داد که اين افزايش نشان داد که اين افزايش مي تواند بيانگر افزايش آنزيم هاي درگير در مکانيسم دفاعي گياه و پلي پيتيدهاي آنتي اکسيدان باشد. از طرفي مقدار قند در برگهاي لپه اي به علت تبديل قندهاي غير محلول به محلول افزايش نشان داد در حاليکه در ريشه ها کاهش مقدار قند مشاهده شد.

 نسخه قابل چاپ

معمولا امکان کاهش تنش خشکي در گياهاني که در مناطق با بارندگي کم در شرايط ديم کاشته مي شوند، وجود دارد. تنش نتيجه روند غير عادي و فرآيندهاي فيزيولوژيک است که از تاثير و ترکيب يک يا چند عامل زيستي و محيطي حاصل مي شود. گياهي چون آفتابگردان که سازگار با مناطق معتدل رطوبتي مي باشد، در مناطق نيمه خشک با آبياري و گاهي بدون آبياري نيز کشت مي شود. به منظور کشت اين گياه در اين گونه مناطق، ضرورت دارد که ضمن استفاده از ارقام مناسب و متحمل به خشکي، از تکنيک هاي زراعي مناسب استفاده و از مقدار محدود آب موجود نيز استفاده بهينه گردد. بديهي است که با اعمال حداقل يک بار آبياري امکان کاهش تنش و به دنبال آن افزايش راندمان در توليد محصول وجود دارد. تا کنون چنين ثابت شده است که اثرات سو ناشي از تنش رطوبتي بر رشد و نمو گياهان بستگي به زمان وقوع تنش، شدت تنش، مرحله رشدي و ژنوتيپ آنها دارد. لذا انتخاب زمان مناسب آبياري نيز مي تواند بر عملکرد محصول تاثير بيشتري داشته باشد. هدف اين تحقيق ارزيابي عملکرد سه رقم آفتابگردان در شرايط ديم در سه سطح بدون آبياري، يک بار آبياري در زمان گلدهي، و يک بار آبياري در زمان دانه بندي، در طرح آزمايشي فاکتوريل 3×3 مي باشد. نتايج حاصل از داده هاي اين آزمايش نشان داد که يکبار آبياري در مرحله گلدهي، عملکرد دانه را از مقدار 768.2 در تيمار شاهد به 1234 کيلوگرم در هکتار افزايش داده است. افزايش درصد روغن نيز در اثر اين عامل محيطي نسبت به شاهد، 25 درصد بوده است. به هر حال، عملکرد گياهان تحت تاثير کاهش تنش بعد از اعمال آبياري تحت تاثير قرار گرفت و افزايش يافت. با اين وجود، در عملکرد دانه حاصل از تيمارهاي آبياري تکميلي در دو مرحله گلدهي و دانه بندي، تفاوت معني داري مشاهده نشده است. در اين آزمايش، درصد روغن از 33 در حالت تنش به 41 درصد بعد از آبياري در مرحله گلدهي، و به 36 درصد بعد از آبياري در مرحله دانه بندي رسيد. بيوماس کل افزايش 17 درصدي و 5 درصدي را به ترتيب در نتيجه آبياري در مرحله گلدهي و در مرحله دانه بندي به خود اختصاص داد.

 نسخه قابل چاپ

در مطالعه حاضر تاثير حرارت مرطوب در 100 درجه سانتيگراد در مدت زمان0، 1، 3، 6، 12و 24 ساعت بر روي آرد نمونه هاي نخود، لوبيا و باقلا مورد بررسي قرار گرفت. ميزان پروتئين کل در نخود، لوبيا و باقلا در تيمار حرارتي صفر به ترتيب، 4.1، 22.18و 30.5 درصد برآورد گرديد. تغييرات ميزان پروتئين کل در هر سه نمونه مورد مطالعه که تحت تيمارهاي حرارتي با زمانهاي متفاوت قرار گرفته بودند، معني دار نبود. فعاليت مهارکننده هاي تريپسين در نمونه هاي حرارت نديده در بذور نخود، لوبيا و باقلا، به ترتيب 27.8، 41.5و 49.9 ميکروگرم در هر گرم آرد نمونه تعيين گرديد که در طي تيمارهاي حرارتي فوق، کاهش معني داري را نشان داد. الکتروفورز در ژل پلي اکريلاميد در حضور سديم دو دسيل سولفات (SDS – PAGE) بر روي پروتئين کل نمونه هاي حرارت ديده و حرارت نديده بعد از اعمال تيمار آنزيمي انجام گرفت. مقايسه الکتروفوروگرام هاي بدست آمده نشان داد که، تغييرات شديدي در کاهش ضخامت و رنگ باندها پروتئيني متناسب با افزايش زمان حرارت دهي ايجاد شده است. اين فرايند از غير فعال شدن مهارکننده هاي تريپسين ناشي از اعمال حرارت و تاثير شديد آنزيم تريپسين در هيدروليز پروتئينهاي نمونه بوده است.

 نسخه قابل چاپ

آلکالوئيدهاي پيروليزيدين  (PAs)که به عنوان سنسيوآلکالوئيدها نيز معروف هستند گروهي از مواد شيميايي هستند که در گونه هاي گياهي متنوع در سراسر دنيا وجود دارند. آلکالوئيدهاي سمي به طور عمده در گونه هاي Senecio، (Leguminosae) Crotalaria (Compositae) و (Boraginaceae) Heliotropium توزيع شده اند. گياهان حاوي اين آلکالوئيدها عامل مرگ و مير و بيماريزايي معني داري در پستانداران از جمله انسان مي باشند. بدين ترتيب که با خوردن اين ترکيبات فعال سازي متابوليک در کبد صورت گرفته و ترکيبات اوليه به الکتروفيلهاي واکنش پذيرتري تبديل مي شوند که توانايي واکنش با ماکرومولکولهاي سلولي را دارند و مي توانند سميت حاد يا مزمن ايجاد کنند.
يکي از اين گياهان پيرگياه (Seneciovulgaris) مي باشد که در مزارع گندم استان مازندران فراوان است و همراه با انواع گندم (Triticum spp) درو شده و وارد فراورده هاي حاصل از آن مي شود. در اين مطالعه وجود PAs بصورت کيفي در نمونه هاي گندم و آرد اين استان با استفاده از معرف ارليخ بررسي شد که ايجاد رنگ قرمز با شدت هاي مختلف در کليه نمونه ها وجود PAs را در تمامي آنها ثابت کرد و همچنين مقدار PAs و فرم – N اکسايد آنها بر اساس سنسيونين در نمونه ها با روش اسپکتروفتومتري تعيين شد. اين روش براي آلکالوئيدها و ساير ترکيبات که يک بخش بازي غير اشباع (حلقه ³? - پيرولين) دارند اختصاصي است. مقدار محاسبه شده مجموع PAs و – N اکسايد آنها در 0.512 گرم از نمونه ها در حد 0.05 – 0.02 ميلي گرم و در 0.512 گرم از پير گياه 0.4 ميلي گرم مي باشد و در مقايسه با LD50 سنسيونين (24.2±12.64mg/kg) و دوز سمي کشنده (6-167mg/kg) PAs و دوز سمي غير کشنده PAs (2-27mg/kg) عملا نمونه هاي گندم و آرد استان مازندران توانايي ايجاد عوارض حاد حاصل از PAs را ندارند ولي در معرض قرار گرفتن طولاني مدت حتي سطوح پاييني از PAs ممکن است باعث آسيب فزاينده اي به ارگانهاي بدن به ويژه هپاتوتوکسيسيتي شود و احتمال سميت مزمن با توجه با رژيم غذايي روزانه افراد وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

در مطالعه حاضر تاثير حرارت مرطوب در 100 درجه سانتيگراد در مدت زمان0، 1، 3، 6، 12و 24 ساعت بر روي آرد نمونه هاي نخود، لوبيا و باقلا مورد بررسي قرار گرفت. ميزان پروتئين کل در نخود، لوبيا و باقلا در تيمار حرارتي صفر به ترتيب، 4.1، 22.18و 30.5 درصد برآورد گرديد. تغييرات ميزان پروتئين کل در هر سه نمونه مورد مطالعه که تحت تيمارهاي حرارتي با زمانهاي متفاوت قرار گرفته بودند، معني دار نبود. فعاليت مهارکننده هاي تريپسين در نمونه هاي حرارت نديده در بذور نخود، لوبيا و باقلا، به ترتيب 27.8، 41.5و 49.9 ميکروگرم در هر گرم آرد نمونه تعيين گرديد که در طي تيمارهاي حرارتي فوق، کاهش معني داري را نشان داد. الکتروفورز در ژل پلي اکريلاميد در حضور سديم دو دسيل سولفات (SDS – PAGE) بر روي پروتئين کل نمونه هاي حرارت ديده و حرارت نديده بعد از اعمال تيمار آنزيمي انجام گرفت. مقايسه الکتروفوروگرام هاي بدست آمده نشان داد که، تغييرات شديدي در کاهش ضخامت و رنگ باندها پروتئيني متناسب با افزايش زمان حرارت دهي ايجاد شده است. اين فرايند از غير فعال شدن مهارکننده هاي تريپسين ناشي از اعمال حرارت و تاثير شديد آنزيم تريپسين در هيدروليز پروتئينهاي نمونه بوده است.

 نسخه قابل چاپ