پاسخ به:پژوهش و سازندگي
به منظور بررسي اثرات سطوح مختلف نيتروژن و تراکم بر ميزان توليد گل، مواد موثره و كارايي مصرف نور در گياه دارويي هميشه بهار آزمايشي طي دو سال (1384 و 1385) به صورت طرح کرت هاي خرد شده در قالب بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در مشهد اجرا گرديد. سطوح تيمار كود نيتروژن (فاكتور اصلي) شامل صفر، 50 ، 100 و 150 کيلوگرم نيتروژن در هکتار و سطوح تيمار تراکم (فاكتور فرعي) شامل20، 40، 60 و 80 بوته در متر مربع و صفات مورد بررسي شامل عمل كرد وزن خشك گل، ميزان عصاره و اسانس موجود در گل، و در نهايت ميزان كارايي استفاده از نور بود. نتايج حاصل از تجزيه مركب داده هاي دو سال آزمايش نشان داد كه تيمارهاي نيتروژن و تراكم، بر صفات مورد بررسي تاثير آماري معني داري داشتند. بيشترين ميزان توليد گل خشك در تيمار 150 كيلوگرم در هكتار نيتروژن به ميزان 102 گرم در متر مربع بدست آمد. كاهش ميزان نيتروژن به100 كيلوگرم در هكتار، باعث 93/ 16 درصد كاهش عملكرد گل خشك شده و مقدار آن به 85 گرم در متر مربع رسيد. با توجه به تاثير تيمارهاي تراكم و نيتروژن، روي عمل كرد گل خشك، ميزان نهايي توليد عصاره و اسانس در واحد سطح نيزدر سطوح مختلف تراكم و نيتروژن متفاوت بود. بيشترين مقدار توليد عصاره و اسانس در واحد سطح مربوط به تيمارهاي150 کيلوگرم در هکتار نيتروژن و تراکم 80 بوته در هکتار بود. اثر تيمارهاي نيتروژن و تراكم نيز روي كارايي مصرف نور معني دار بود. در تيمار عدم مصرف کود نيتروژن، هر چه ميزان تراکم افزايش پيدا نمود، کارايي مصرف نور نيز زياد شد و از 10/1 گرم بر مگاژول در تراکم 20 بوته در متر مربع به 26/1 گرم بر مگاژول در تراکم 80 بوته در متر مربع رسيد.. در اين سطح از تيمار نيتروژن نيز با افزايش تراکم، ميزان کارايي استفاده از نور نيز افزايش پيدا نمود و از 41/1 گرم بر مگاژول در تراکم 20 بوته در متر مربع به 44/1 گرم بر مگاژول در تراکم 80 بوته در متر مربع رسيد.
نسخه قابل چاپ
أَلْعِلْمُ ثَلاثَةٌ: أَلْفِقْهُ لِلاَْدْیانِ، وَ الطِّبُّ لِلاَْبْدانِ،وَ النَّحْوُ لِلِّسانِ. .
استفاده از گونه هاي بومي و غيربومي يکي از روش هاي اصلي جهت اصلاح مراتع مي باشد. در همين راستا طي دهه هاي اخير گونه غيربومي Atriplex canescens در بسياري از مراتع ايران به وفور موردکشت قرار گرفته و اين روندهم چنان ادامه دارد. نکته ضروري در اين پروژه ها چگونگي تاثيرات حاصل از گونه هاي موردکشت بر گونه هاي بومي منطقه است. در مطالعه حاضر اثر رقابت شيميايي (آللوپاتي) گونه Atriplex canescens برخصوصيات جوانه زني (درصد جوانه زني نهايي، دوره متوسط جوانه زني نهايي سرعت جوانه زني، درصد تحريک يا بازدارندگي) گونه Salsola rigida به عنوان گونه بومي و مرغوب مراتع خشک و نيمه خشک در ژرميناتور بررسي شد. بدين منظور عصاره غليظ 10 درصد وزني - حجمي از برگ و ميوه آتريپلکس تهيه و با افزودن آب مقطر غلظت هاي 25، 50، 75 و 100 درصد به دست آمده و به همراه شاهد (آب مقطر) به عنوان تيمار اعمال شدند.5 تيمار مذکور با 4 تکرار در قالب طرح کاملا تصادفي در ژرميناتور به مدت 8 روز بررسي شد و دسته بندي ميانگين تيمارها نيز با آزمون دانکن انجام گرفت. نتايج به دست آمده نشان دهنده معني دار بودن تاثير مواد موجود در عصاره برگ و ميوه آتريپلکس کانسنس بر روي خصوصيات جوانه زني بذرSalsola rigida شامل درصد جوانه زني نهايي، سرعت جوانه زني، دوره متوسط جوانه زني نهايي و درصد تحريک يا بازدارندگي در سطح 1 درصد (P<0.05) است.
بررسي و ارزيابي فرهنگ سازماني به عنوان ابزاري براي جمع آوري اطلاعات عمل مي كند و مديران را قادر مي سازد تا فرهنگ سازمان را شناسايي نمايند، بخش هاي مختلف كاري را با هم مقايسه کرده و ادراكات و باورهاي كاركنان را شناسايي كنند تا بتوانند وضع موجود را شناسايي نمايند و سرانجام شكاف بين وضع موجود و مطلوب را بهبود بخشند. در اين پژوهش براي بررسي و شناخت فرهنگ سازمان جنگل ها، مراتع و آبخيزداري كشور، از مدل دنيسون استفاده شده است. اين مدل را كه آقاي دانيل دنيسون طراحي كرده در بيش از هزاران شركت و سازمان در سراسر جهان اجرا گرديده است. اين الگو فرهنگ سازماني را بر اساس چهار مولفه مشاركت، انطباق پذيري، سازگاري و ماموريت مورد ارزيابي قرار مي دهد كه هر كدام از اين ابعاد شامل سه شاخص نيز مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش را كاركنان سازمان جنگل ها، مراتع و آبخيزداري كشور تشكيل مي داد که بالغ بر840 نفر بود. 128 نفر نمونه آماري بر اساس فرمول کوکران تعيين شد و به منظور صحت تحقيق، 165 پرسش نامه در پنج بخش كاري معاونت توسعه مديريت و منابع انساني، معاونت مناطق خشك و نيمه خشك، معاونت مناطق مرطوب و نيمه مرطوب، معاونت حفاظت و امور اراضي و بخش دفاتر مستقل توزيع شد. پس از جمع آوري پرسش نامه ها و تحليل اطلاعات به دست آمده، تصوير فرهنگ سازمان جنگل ها، مراتع و آبخيزداري بر اساس مدل دنيسون ترسيم گرديد، كه گوياي وضعيت فرهنگ اين سازمان است. بر اين اساس سازمان جنگل ها در تمام ابعاد چهارگانه در حدمتوسط ارزيابي مي شود. بيشترين امتياز را تقريبا در توافق و ارزش هاي بنيادين و كم ترين را در هماهنگي، ايجاد تغيير و مشتري گرايي كسب نمود كه نيازمند بهبود است.
در حال حاضر بيابان زايي به عنوان يک معضل، گريبان گير بسياري از کشورهاي جهان از جمله کشورهاي در حال توسعه مي باشد و مشتمل بر فرآيندهاي است که هم زاييده عوامل طبيعي بوده و هم به عملکرد نادرست انسان بر مي گردد. هدف از اين تحقيق بررسي معيارهاي آب و خاک بر اساس متدولوژي مدالوس (MEDALUS) در وضعيت بيابان زايي منطقه عين خوش و در نهايت ارايه نقشه بيابان زايي در منطقه مي باشد. براي دسترسي به شاخص هاي موردنياز در اين تحقيق از شاخص هاي ارايه شده توسط احمدي و همکاران (1384) و همچنين تعدادي از شاخص هاي تعديل شده مدل(ICD) استفاده شد که در نهايت هشت شاخص براي معيار آب و هشت شاخص براي معيار خاک منظور گرديد. نتايج نشان مي دهدکه بيابان زايي در منطقه شديد بوده و در حال گسترش است، معيار آب با ميانگين ارزش عددي 517/1 در كلاس شديد و معيار خاک با متوسط وزني 381/1 در كلاس متوسط طبقه بندي مي گردد. در اين رابطه شاخص هاي درصد موادآلي، بافت خاک و جنس سازنداز معيار خاک به ترتيب با ارزش عددي 87/1، 83/1 و 80/1 و سه شاخص خشکي، هدايت الکتريکي آب هاي زيرزميني و افت آب هاي زيرزميني از معيار تخريب منابع آب به ترتيب با ارزش عددي 0/2، 78/1 و 670/1 بيشترين تاثير را دارند. بر اساس متوسط وزني ارزش كمي شدت بيابان زايي (وضعيت فعلي بيابان زايي) براي كل منطقه بر اساس هر دو معيار مورد بررسي DS=1.385 تعيين گرديده است كه كلاس شدت بيابان زايي براي كل منطقه بحراني نوع (الف) برآورد مي گردد.
کتيرا صمغي است که به صورت طبيعي و يا در اثر شکاف داد ن يقه، ساقه و ريشه گونه هايي از گون بدست مي آيد. کتيرا يکي از مهم ترين محصولات فرعي مراتع کشور محسوب مي شود و مصارف صنعتي و دارويي فراواني دارد. به منظور بررسي اثر دفعات و نحوه تيغ زني در زمان هاي مختلف بر ميزان استحصال کتيرا از يک طرح استريپ اسپليپ پلات در زمان با 4 تکرار در دو سال و با فاکتورهاي الف: دفعات تيغ زني درد و سطح در کرت اصلي (يک بار، دوبار) ب: زمان تيغ زني در نوارها در 4 سطح (15 تير، 31 تير.15 مرداد .31مرداد ) و ج: نحوه تيغ زني در کرت هاي فرعي در سه سطح (عمود ي.افقي.مورب) استفاده شد. نتايج تجزيه واريانس سالانه و مرکب نشان دهنده عدم اختلاف معني دار بين يک بار و دوبار تيغ زني بود .بيش ترين ميزان استحصال کتيرا در زمان دوم و با روش تيغ زدن عمودي حاصل شد و کم ترين مقدار در اواخر مرداد و با روش تيغ زدن مورب حاصل شد .شرايط محيطي نيز بر ميزان استحصال تاثير معني دارد اشت و با کاهش رطوبت هوا و خاک و افزايش درجه حرارت محيط استحصال کتيرا کاهش يافت.
طرح جامع تهران مبتني بر پذيرش رويكرد پهنه بندي در برنامه ريزي شهري تدوين شده است. در قالب يك پهنه سبز با تخصيص عمده زمينه هاي خالي و توسعه نيافته به فضاي سبز، بهبود سرانه فضاي سبز تهران پيگيري مي شود. مبتني بر تفاوت هاي مناطق 22 گانه شهر تهران از نقطه نظر دسترسي به زمين و همچنين تراكم جمعيت، راهبردهاي متفاوت و مناسب تدوين و معرفي شده اند. در اين مطالعه، كاركرد اين راهبردها به صورت كمي تحليل و بررسي مي شوند. نتيجه اين مطالعه نشان مي دهد با عملي كردن طرح جامع تهران، سرانه فضاي سبز شهر نسبتا بهبود مي يابد ولي تفاوت و شكاف موجود بين مناطق مختلف شهر حل نشده باقي مي ماند.
اين تحقيق به منظور تعيين مناسب ترين تراکم و بهترين زمان کاشت بذر افرا در خزانه، در قالب اسپليت پلات با دو فاکتور تراکم بذر در 4 سطح (21گرم، 29 گرم، 36 گرم و 43 گرم بذر در واحد سطح) و تاريخ كاشت در 10 سطح (30 آبان، 15 آذر، 30 آذر 15 دي، 30 دي، 15 بهمن، 30 بهمن، 15 اسفند، 30 اسفند و 25 فروردين) در 4 تکرار در سال 1381 در نهالستان و نمک شرکت سهامي نکا چوب اجرا گرديد. پس از خزان کامل و قبل از انتقال نهال ها به عرصه، قطر يقه و ارتفاع نهال اندازه گيري و تعداد کل نهال و تعداد نهال قابل انتقال به عرصه شمارش شد. نتايج نشان داد که اختلاف بين تيمارهاي مختلف تراکم بذر از نظر ارتفاع نهال ها، تعداد کل نهال و تعداد نهال قابل انتقال، در سطح (p<0.01) معني دار شد. اختلاف آن ها از نظر قطر يقه معني دار نشد. اختلاف بين تيمارهاي تاريخ کاشت در خصوص ارتفاع، قطر يقه نهال ها، تعدادکل نهال و تعدادنهال هاي قابل انتقال معني دار (p<0.01) گرديد. بر اساس نتايج حاصله تراکم بذر 29 گرم در واحدسطح و کاشت در ماه آذر بهترين نتيجه را به دنبال داشت.
راي انجام اين طرح از 5 جدايه Ophiostoma novo-ulmi و تعدادي جدايه مربوط به گونه Bacillus subtilis که با استفاده از آزمايشات بيوشيميايي و منابع معتبر شناسايي شدند استفاده شد. به منظور بررسي اثر آنتاگونيستي جدايه ها بر عليه عامل بيماري باكتري ها به صورت خطي يا نقطه اي روي محيط كشت مالت آگار به فاصله 0.5-1 سانتي متر از لبه تشتك كشت داده شد. 24 ساعت بعد قطعه اي از محيط كشت حاوي قارچ عامل بيماري در وسط تشتك پتري قرار داده شد. پتري ها به مدت 7 روز در دماي 24 درجه سانتي گرادنگهداري شدند. وجود هاله بازدارندگي به عنوان واكنش مثبت بازدارندگي محسوب شد (جدول 1). به منظور بررسي اثر مواد بازدارنده رشدي بر رشد ميسليوم و جوانه زني اسپورهاي عامل بيماري مطابق روشLoper و Kvausعمل شد. مقدار100 ميكروليتر از سوسپانسيون جدايه هاي باكتريايي و آب مقطر سترون به عنوان شاهد به محيط PDA اضافه و توسط ميله شيشه اي در سطح محيط پخش شد. سپس براي مدت 3 روز در دماي 25 درجه سانتي گراد نگهداري گرديدند. پس از سه روز، با استفاده از ميله شيشه اي و آب مقطر سترون، باكتري ها از سطح محيط كشت شسته شدند و پتري هاي مزبور به همراه پتري هاي شاهد به مدت 30 دقيقه در معرض بخار كلروفرم قرار گرفتند. آنگاه يك قرص به قطر 5 ميلي متري از حاشيه كشت چهار روزه قارچ O. novo-ulmi و يا 1 ميلي ليتر از سوسپانسيون اسپور قارچ به داخل پتري ها انتقال داده شد. پس از 5 روز درصد بازداردگي از رشد ميسليوم و يا جوانه زني اسپور در ظروف تيمار در مقايسه با ظروف شاهد محاسبه گرديد. بررسي تاثير تركيبات فرار ضدقارچي مطابق روش Rossall وFiddaman انجام گرفت. ابتدا جدايه هاي باکتري جداگانه در محيط کشت PDA و حلقه اي از جدايه هاي قارچ O. novo-ulmi نيز جداگانه در مرکز پتري PDA کشت گرديدند. درصد بازدارندگي جدايه هاي باکتري پس از 4 روز محاسبه گرديد. نتايج بررسي هاي ميکروسکوپي اثرات جدايه هاي باکتري باسيلوس عليه جدايه هاي قارچ عامل بيماري نشان داد که جدايه هاي مختلف باسيلوس از طريق ترشح مواد بازدارنده رشدي، با ايجادتغيير شکل (دفورمه کردن)، تورم و خميدگي انتهاي هيف و واکوله کردن باعث کنترل قارچ بيمارگر مي شوند (شکل 1). هر 3 جدايه با ترشح ترکيبات فرار و غيرفرار از رشد ميسليوم و جوانه زني اسپورهاي عامل بيماري جلوگيري کردند (جدول 1). رشدسريع در محيط مايع، توان سازگاري بالا، توليد آنتي بيوتيک هاي فراوان، طيف وسيع ميزباني و از همه مهم تر توان اسپورزايي بالا در مقايسه با ساير باکتري هاي آنتاگونيست، از وبژگي هايي است که اين باکتري را به عنوان يک عامل بيوکنترلي مناسب، مطرح کرده است.
شکل جنسي قارچ عامل بيماري از نظر تاکسونومي و طبقه بندي گونه هاي مختلف اين جنس حايز اهميت زيادي است. با توجه به اهميت و خسارت اين بيماري در ساليان اخير و عدم وجود اطلاعات کافي از خصوصيات مختلف و به ويژه ابعاد پريتسيوم جدايه هاي مختلف عامل بيماري در کشور، در اين تحقيق تلاش شده است تا ابعاد پريتسيوم جدايه هاي عامل بيماري تعيين گردد. براي انجام اين آزمايش از 8 جدايه قارچ عامل بيماري مرگ نارون جداسازي شده از مناطق مختلف استان گلستان استفاده شد. جدايه هاي استاندارد مورد استفاده در اين آزمايش نيز عبارت بودند از جدايه AST20 به عنوان تيپ A (جداسازي شده از اسالم گيلان) و جدايه CKT11 به عنوان تيپ B (جداسازي شده از مناطق جنگلي چاچکام مازندران). در هر ظرف حاوي محيط کشت MEA (داراي 200-100 گرم پودر چوب نارون) دو جدايه استاندارد (که نوع تيپ آميزشي آنها براي ما مشخص بود) A و B و يک جدايه نامشخص به صورت به صورت يک حلقه کوچک 5 ميلي متري در مقابل هم کشت گرديدند و سپس در دماي 20 درجه سانتي گراد در داخل انکوباتور به مدت 3-4 هفته نگهداري شدند. در تيپ هاي سازگار در محل تلاقي قارچ تشکيل اندام باروري به نام پريستوم شد.
اين پژوهش به منظور بررسي اثر نوع پايه و کلريد سديم بر غلظت سديم، پتاسيم و كلر در شاخساره نارنگي کينو پيوند شده روي چهار پايه مركبات شامل بكرايي (ليموشيرين نارنگي) ليموآب، ولكامريانا و نارنج به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملا تصادفي در چهار تكرار در گلخانه به اجرا در آمد. بر اساس نتايج، نوع پايه تاثير زيادي بر غلظت يون ها داشت. غلظت يون هاي پتاسيم، سديم و كلر در تيمار شاهد و سايرسطوح شوري با هم تفاوت معني دار داشت. شوري غلظت سديم و كلر را در ريشه و شاخساره افزايش داد ولي ميزان افزايش بسته به نوع پايه متفاوت بود. كمترين غلظت كلر و سديم در شاخساره پيوندك روي پايه ليموآب وجود داشت. بر اثر شوري غلظت پتاسيم در شاخساره پيوندك روي پايه بکرايي کاهش و روي ساير پايه ها افزايش يافت. بر اساس نتايج ليموآب و تا حدودي بکرائي از توان خوبي در القاي تحمل به شوري در نارنگي کينو برخوردار بودند.
بور يكي از عناصر ضروري كم نياز براي رشد طبيعي گياهان است. سميت اين عنصر در مناطق خشك و نيمه خشك، به دليل مقادير بالاي آن در آب آبياري اين مناطق اتفاق مي افتد. اين مطالعه براي تعيين وضعيت بور در آب آبياري، خاك و برگ پسته در مناطق مختلف پسته كاري كشور انجام شد. نمونه برداري خاك از سه عمق 40-0، 80-40 و 120-80 سانتي متري صورت گرفت و عصاره گيري بور در آنها به دو روش آب داغ و عصاره اشباع انجام شد. نمونه برداري برگ در اواخر تيرماه از شاخه هاي بدون محصول انجام گرفت. نتايج نشان داد كه مقادير ميانگين غلظت بور در آب آبياري مناطق پسته كاري رفسنجان، زرند، سيرجان، كرمان، خراسان، سمنان، قزوين و يزد به ترتيب 1/4، 2/1، 5/2، 2، 8/1، 1.5، 2.5 و 1/3 ميلي گرم در ليتر مي باشد. نتايج تجزيه همبستگي نشان داد كه بين غلظت بور برگ و غلظت بور عصاره گيري شده به روش اشباع در نمونه هاي دو عمق تحتاني خاك در مناطق انار و نوق همبستگي مثبت و معني داري وجود دارد. ميانگين غلظت بور در برگ مناطق پسته كاري رفسنجان، زرند، سيرجان، كرمان، خراسان، سمنان، قزوين و يزد به ترتيب 557، 213، 247، 212، 319، 179، 215، 218 ميكروگرم بر گرم ماده خشك بود. هدايت الكتريكي عصاره اشباع، در صد رس و درصد سيلت همبستگي مثبت و در صد شن همبستگي منفي و معني دار با غلظت بور خاك نشان دادند. از نتايج ديگر اينكه غلظت بور در آب آبياري، خاك و برگ پسته در مناطق زرند، سيرجان، كرمان، خراسان، سمنان، قزوين و يزد نسبت به مناطق مختلف رفسنجان پايين تر مي باشد. بالا بودن نسبي مقادير بور برگ در مناطق پسته كاري كشكوئيه، حومه شرقي و غربي رفسنجان نشان مي دهد كه در اين مناطق از نظر اين عنصر به مديريت مناسبي براي توليد پايدار پسته نياز است.
به منظور بررسي تاثير تراكم و اندازه غده چه روي برخي صفات كمي و كيفي سيب زميني رقم آگريا، آزمايشي در سال زراعي 1384 در ايستگاه تحقيقات كشاورزي اردبيل بصورت كرت هاي خرد شده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي در 4 تكرار اجرا گرديد. عامل اصلي شامل فواصل بوته روي رديف (12، 8 و 16 سانتي متر) و عامل فرعي شامل اندازه غده چه (1 تا 10 ، 11 تا 20 و 50 گرم) بود. فاصله بوته (تراكم) بر تاريخ سبز شدن، گلدهي، غده زايي، ارتفاع بوته، قطر ساقه اصلي، تعداد ساقه اصلي در بوته، تعداد غده در بوته، ميانگين اندازه (وزن) غده، عملكرد و درصد ماده خشک غده در سطح 1% و بر تاريخ استولون زايي در سطح 5% تاثير معني دار داشت. اندازه غده چه بر تاريخ سبز شدن، گلدهي و غده زايي، ارتفاع بوته، درصد ماده خشک در سطح 5% و قطر ساقه اصلي، تعداد ساقه اصلي در بوته، تعداد غده در بوته، ميانگين اندازه (وزن) غده و عملکرد در سطح 1% تاثير معني دار داشت. در فاصله کاشت 16 سانتي متر بيشينه قطر ساقه اصلي، تعداد ساقه اصلي در بوته، ميانگين اندازه (وزن) غده و درصد ماده خشک بدست آمد. در فاصله کاشت 8 سانتي متر ظهور سريع صفات فنولوژيک و بيشينه ارتفاع بوته، تعداد غده در بوته و عملکرد به دست آمد. در غده هاي 50 گرمي نيز ظهور صفات فنولوژيک سريعتر بود. در اين آزمايش كاهش فاصله كاشت از 16 سانتي متر به 8 سانتي متر (افزايش تراكم) و افزايش اندازه غده چه از 1 تا 10 گرم به 50 گرم عملكرد را به ترتيب 52.33 و 31/37 درصد افزايش داد.
به دنبال خشك سالي سالهاي 76 و 77 در كشور و كاهش بارندگي در فصول پاييز و زمستان و در نتيجه كاهش رطوبت خاك در مراحل اوليه رشد و نمو گل در درختان زيتون رودبار و افزايش فزاينده درصد ميوه هاي شات بري نسبت به سال هاي ما قبل، ضرورت بررسي اثر آبياري زمستانه باغات زيتون رودبار بر خصوصيات گل دهي و افزايش عملكرد مورد توجه قرار گرفته و در اين راستا، مطالعه اي در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با 5 تيمار و 3 تكرار با تكيه بر عامل زمان بر روي درختان زيتون رقم زرد محلي رودبار طي سال زراعي 78 و 79 انجام گرفت. هر تيمار بر روي 2 درخت (پر بار و كم بار) انجام گرفت و مجموعا از 30 درخت جهت اجراي اين آزمايش استفاده گرديد. براي هر يك از درختان مورد استفاده يك درخت حاشيه در نظر گرفته شد. در اين مطالعه در تاريخ هشتم و بيست و دوم ماههاي زمستان به هر متر مربع از سايه انداز درختان حدود 500 ليتر آب طبق روش اجرا داده شد. به منظور ارزيابي نتايج طرح، در شاخه هاي انتخابي (چهار شاخه در چهار جهت درخت)، طول گل آذين ،تعداد گل درگل آذين ، درصد تشكيل ميوه و درصد ميوه هاي سالم و شات بري شمارش گرديد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه آبياري زمستانه در افزايش اندازه گل آذين، تعداد گل در گل آذين، درصد تشكيل ميوه، درصد ميوه هاي سالم اثر معني داري دارد، به طوري كه بين تيمارهاي مختلف و درختان شاهد به لحاظ اندازه گل آذين، تعداد گل در گل آذين، درصد تشكيل ميوه، درصد ميوه هاي سالم تفاوت معني داري مشاهده گرديد. بين زمان هاي مختلف آبياري زمستانه به لحاظ اندازه گل آذين، درصد تشكيل ميوه و درصد ميوه هاي سالم تفاوت معني داري مشاهده گرديد. تيمار شاهد و تيمار آبياري تكميلي كمترين تاثير را در افزايش اندازه گل آذين، تعداد گل در گل آذين، درصد تشكيل ميوه و درصد ميوه هاي سالم داشته است. نتايج اين مطالعه نشان داد كه با كاهش آبياري زمستانه درصد ميوه هاي شات بري افزايش مي يابد.
كيوي يكي از محصولات باغي است كه ميوه آن مي بايستي حداكثر 48-24 ساعت پس از برداشت به سردخانه انتقال داده شود. ميوه كيوي نيز مانند بسياري از محصولات باغي در زمان انبارداري در سردخانه به برخي از قارچ ها آلوده مي شود و بيماري هاي انباري يكي از مشكلات عمده آن مي باشد. طبق بررسي هاي به عمل آمده كپك خاكستري ناشي از Botrytis cinerea مهمترين بيماري انباري كيوي در دنيا مي باشد. به منظور شناسايي عوامل پوسيدگي قارچي ميوه کيوي پس از برداشت ميوه هر هفته از انبارها و سردخانه هاي مختلف نمونه برداري شد و در آزمايشگاه باكشت نمونه ها روي محيط غذايي PDA عوامل بيماري زاي زيرخالص سازي و با استفاده از كليدهاي معتبر شناسايي شدند. Botrytis cinerea، Alternaria alternata، P. digitatum، Penicillium italicum و Mucor sp. آزمون بيماريزايي قارچ هاي بوتريتيس، پنيسليوم در دماي 5 و 20 درجه و آلترناريا در 20 درجه سانتيگراد با سوسپانسيون اسپور مثبت بود.
تاثير آفتاب دهي خاك، ضدعفوني شيمايي با متام سديم، كود دامي نپوسيده و تلفيق اين تيمارها بايكديگر روي پژمردگي فوزاريومي ميخك در شرايط گل خانه و آلودگي مصنوعي، طي يك بررسي در شهرستان محلات در قالب طرح بلوكهاي كامل تصادفي با سه تكرار مورد ارزيابي قرار گرفت. در اين بررسي مقدار جمعيت Fusarium oxysporum در 10 سانتي متري بالايي خاك در تيمارهاي آفتاب دهي، ضدعفوني شيميايي با متام سديم، تلفيق آفتاب دهي و متام سديم و تلفيق آفتاب دهي و كود دامي به طور قابل توجه اي كاهش يافت. طي 9 ماه بعد از انجام تيمارها هم كاهش جمعيت در تيمارهاي آفتاب دهي و ضدعفوني شيميايي ادامه يافت اما اين نسبت در تلفيق آفتاب دهي و متام سديم افزايش يافت و در تلفيق آفتابدهي و كود دامي ثابت ماند. ميزان پژمردگي بوته هاي ميخك در آخر فصل رشد در سه تيمار آفتاب دهي، متام سديم و آفتاب دهي بعلاوه كود دامي به كمترين ميزان خود رسيد. نسبت بيماري در تيمارهاي تلفيقي با هم برابر بود اما كمترين ميزان در تيمار متام سديم مشاهده شد كه با آفتابدهي تفاوت معني داري نداشت. بيشترين ميزان گل در بوته و عمر پس از برداشت در تيمار تلفيقي آفتاب دهي به علاوه كود دامي ديده شد. ساير خصوصيات كمي و كيفي ميخك در تيمارهاي مختلف و شاهد تفاوت معني داري نداشتند. استفاده از تلفيق آفتاب دهي با كود دامي با توجه به تاثير مطلوب روي برخي خصوصيات كيفي و كاهش بوته هاي آلوده، مي تواند گزينه مناسبي جهت تيمار پيش كشت براي كنترل بيماري باشد.
