عافیت

1. طلب خیر و خوبی از خدا
فی وصیته لا بنه علیه السلام - : و اكثر الاستخاره. (نامه 31)
در وصیت خود به فرزندش می فرماید: از خدا بسیار طلب خیر كن.
2. سازش با بیماری
امش بدائك ما مشی بك. (حكمت 27)
تا زمانی كه بیماری با تو می سازد تو نیز با آن بساز.
3. درشتی و نرمی به هم در به است
اذا كان الرفق خرقا كان الخرق رفقا. ربما كان الدوا دا، و الدا دوا. (نامه 31)
هرگاه به جای نرمی، خشونت لازم باشد، خشونت (عین) نرمی است، بسا دارو كه (مایه) درد و بیماری باشد و بسا درد و بیماری، كه خود دارو می باشد.
4. سخن علی علیه السلام در پایان عهدنامه
فی ختام كتابه للاشتر لما ولاه مصر - : انا اسال الله بسعه رحمته، و عظیم قدرته علی اعطا كل رغبه ... ان یختم لی و لك بالسعاده و الشهاده. (نامه 53)
امام علی علیه السلام، در پایان عهدنامه خود، به مالك اشتر می فرماید: من از خداوند، به رحمت گسترده و قدرت عظیمش بر برآوردن هر خواهش و مطلوبی، مسالت دارم كه ... عاقبت من و تو را به سعادت و شهادت ختم فرماید.
5. امان از تیرهای روزگار
ان الدهر موتر قوسه، لا تخطی سهامه، و لا توسی جراحه. یرمی الحی بالموت، و الصحیح بالسقهم، و الناجی بالعطب. (خطبه 114)
روزگار زه كمان خود را بسته است، تیرهایش خطا نرود و زخم هایش درمان نشود، زنده را هدف تیر مرگ قرار می دهد و تندرست را آماج تیر بیماری و نجات یافته را هدف تیر هلاكت.
6. طلب عافیت
نحمده علی ما كان، و نستعینه من امرنا علی ما یكون، و نساله المعافاه فی الادیان، كما نساله المعافاه فی الابدان. (خطبه 99)
خدا را برای آن چه عطا فرموده ستایش می كنیم و در كارهای خود از او یاری می جوییم و عافیت و سلامت در دین و عقیده را زا او می طلبیم، همچنان كه سلامت بدن ها را از او خواستاریم.
7. نعمت وبلای حقیقی
ما خیر بخیر بعده النار، و ما شر بشر بعده الجنه، و كل نعیم دون الجنه فهو محقور، و كل بلا دون النار عافیه. (حكمت 387)
خیری كه در پی آن آتش بود خیر نتوان شمرد و شری كه در پس آن بهشت باشد شر نیست. هر نعمتی جز بهشت ناچیز است و هر بلایی جز آتش ‍ عافیت.
8. دو نعمت زایل
لا ینبغی للعبد ان یثق بخصلتین: العافیه، و الغنی، بینا تراه معافی، اذ سقم ، و بینا تراه غنیا، اذ افتقر. (حكمت 426)
بنده را نسزد كه به دو چیز اعتماد كند: عافیت و توانگری، زیرا در حالی كه او را سالم می بینی ناگهان بیمار می شود و در حالی كه توانگرش می بینی ناگهان به فقر دچار می گردد.
9. فرجام كار
ان اتاكم الله بعافیه فاقبلوا، و ان ابتلیتم فاصبروا، فان العاقبه للمتقین. (خطبه 98)
اگر خداوند به شما عافیتی داد، بپذیرید و اگر مبتلا شدید، شكیبایی ورزید، زیرا فرجام از آن پرهیزگاران است.
10. محاسن بیماری
لبعض اصحابه فی عله اعتلها - : جعل الله ماكان من شكواك حطا لسیئاتك، فان المرض لا اجر فیه، و لكنه یحط السیئات، و یحتها حت الاوراق. و انما الاجر فی القول باللسان، و العمل بالایدی و الاقدام، و ان الله سبحانه یدخل بصدق النیه و السریره الصالحه من یشا من عباده الجنه. (حكمت 42)
امیرالمومنین امام علی علیه السلام به یكی از اصحاب خود كه به مرضی مبتلا شده بود، چنین فرمود:
خداوند آن چه را كه از این بیماری عارض تو گردانیده موجبی برای فرور ریختن گناهانت قرار داده است كه همانا بیماری برای انسان اجر و مزدی در بر ندارد، لیكن گناهان را پایین می آورد و آن ها را به مانند فرو ریختن برگ از درختان فرو می ریزد.
جز این نیست كه مزد در برابر گفتار با زبان و عمل با دست ها و گام ها است.
همانا خدای سبحان هر یك از بندگانش را كه اراده كند به واسطه درستی نیت و اندیشه صالح و پسندیده ای كه دارا بوده به بهشت داخل می كند.