گيلان دريك نگاه

 ويژگيهاي انساني و جمعيتي استان    

   جمعيت و تراكم آن
جمعيت استان گيلان 2458902 نفر بوده که 1250791 نفر را شهر نشينان و 1208111 نفر را روستا نشينان تشكيل مي دهند . از نظر تراكم نسبي جمعيت ، استان گيلان پس از استان تهران در مقام دوم قرار دارد يعني تراكم جمعيت در گيلان، معادل 1/167 نفر در هر كيلومتر مربع است .
عوامل متعددي مانند آب و هواي مساعد ، خاك رطوبتي و حاصلخيز، وجود شبكه هاي آب روان دايمي و امكانات كشاورزي فراوان و متنوع و گسترش راههاي ارتباطي، سبب ايجاد تراكم شديد در اين استان گرديده است .

  اقوام در گيلان    
در استان گيلان، اقوام مختلفي زندگي مي كردند كه امروزه بر اثر عوامل طبيعي، تاريخي و سياسي و مهاجرتها و ارتباطات وسيع قرن اخير بين اين استان با ساير نقاط كشور ، اثر چنداني از آن اقوام مشاهده نمي شود. اين اقوام عبارتند از:

1- گيل
2- ديلم
3- کادوسها
4- مادها
5- کاسها (کاسپين ها)
6- دوربيکها

ـ نام درياي خزر كه در زبان انگليسي ، كاسپين ناميده مي شود از نام قوم كاسپين گرفته شده است.
ـ چون دوربيكها در حوالي درفك كوه زندگي مي كردند نام قله درفك از نام اين قوم، گرفته شده است.
- نژادها و تيره هايي كه هم اكنون در گيلان زندگي مي كنند شامل گيلكها، تالشي ها، كردها، تركها، ارامنه و مازندراني ها هستند .
 

  گويشها و لهجه هاي محلي    
  1- گيلكي     
  2- تالشي     

  گيلكي :  
از زبانهاي ايراني و يكي از شعب زبان پهلوي است كه در واقع به عنوان زبان مادري مردم گيلان محسوب مي گردد. گيلكي خود به چند شاخه تقسيم مي شود كه هرچه به طرف شرق و جنوب استان گيلان پيش برويم گويشها با يكديگر اندكي اختلاف پيدا مي كنند . شمار مردم گيلكي زبان در گيلان ، بيشتر از يك ميليون نفر است اما اغلب فارسي را نيز مي دانند .
  تالشي :
در قسمت غرب و شمال غرب استان به ويژه واقع در مرز ايران و جمهوري آذربايجان ، عده اي به اين زبان تكلم مي كنند. اين زبان از جمله زبانهاي شمال غربي ايران است كه در زمانهاي قبل (تا حدود قرن 10 هجري قمري) در سرزمين آذربايجان رايج بوده و از آن پس، جاي خود را به يكي از گويشهاي تركي داده است .
از زبانهاي مهم ديگر استان گيلان ، زبان ديلمي را مي توان نام برد كه با گويش گيلكي تفاوتهاي اساسي دارد .