پژوهش هاي توليد گياهي (علوم كشاورزي و منابع طبيعي)

اثر متقابل ژنوتيپ در محيط (G×E) به دليل اختلال در گزينش ژنوتيپ ها در هر محيط، از اهميت ويژه اي در برنامه هاي اصلاح نباتات برخوردار است. بنابراين براي آنجام گزينش بهتر بايد عملکرد و پايداري عملکرد به طور هم زمان در نظر گرفته شوند. در اين پژوهش تعداد 18 لاين پيشرفته جو در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با چهار تکرار در چهار منطقه گچساران، كوهدشت، مغان و گرگان به مدت 3 سال زراعي از نظر پايداري عملکرد دانه و ارزيابي کارايي روش هاي مختلف گزينش مورد بررسي و مطالعه قرار گرفتند. بررسي نتايج سه ساله عملکرد دانه در مجموع چهار ايستگاه تحقيقاتي نشان داد که بيش ترين ميزان عملکرد در لاين هاي 1 و 14 به ترتيب با 4256 و 4205 کيلوگرم در هکتار و کم ترين ميزان عملکرد مربوط به لاين 6 با ميانگين 3289 کيلوگرم در هکتار مي باشد. در حالي که ميانگين عملکرد رقم شاهد، ژنوتيپ 17 (LB)، در شرايط مشابه 3609 کيلوگرم بود. از طريق گزينش با استفاده از آماره عملکرد- پايداري (YS_i) به ترتيب لاين هاي 14، 1، 11، 2، 12، 5، 18، 15 و 9 با ميانگين عملکرد 4057 کيلوگرم در هکتار انتخاب شدند. در اين روش لاين 14 با YSi برابر 19 به عنوان برترين لاين از نظر عملکرد و پايداري نسبت به شاهد (-2=YS_i) شناخته شد و لاين 11 و 1 (18=YS_i) در رتبه بعدي قرار گرفتند. لاين 10 ضعيف ترين ژنوتيپ از لحاظ گزينش هم زمان براي عملکرد و پايداري شناخته شد. مقايسه ميانگين عملکرد لاين هاي انتخابي به دست آمده از چهار روش مختلف گزينشي نشان از نبود تفاوت آماري معني دار بين روش هاي گزينشي مختلف داشت، اما ترتيب ژنوتيپ انتخابي در روش هاي مختلف متفاوت بود، که اين مساله مي تواند در معرفي ارقام پايدار مهم تلقي گردد. بنابراين استفاده از آماره عملکرد- پايداري (YS_i) به دليل تاکيد بيشتر بر عامل پايداري در محاسبه YS_i، مناسب بوده و با اطمينان کافي ژنوتيپ هاي با عملکرد بالا و پايدار را انتخاب مي نمايد.

به منظور بررسي تنوع مورفولوژيکي توده هاي گردوي بومي استان گلستان، 96 درخت گردو از 5 توده شناسايي شده انتخاب و 49 صفت کيفي مربوط به دانه و ديگر صفات مورفولوژي يادداشت برداري گرديد. بر اساس نتايج تجزيه واريانس داده ها، درختان مورد بررسي تنوع بالايي از نظر صفات مورد بررسي به جز صفات فرم مقطع عرضي، فرم قاعده، ضخامت بالشتک، تضاريس سطح پوست سخت، عمق شيار در کناره هاي بالشتک روي درز، ساختار سطحي، بافت پوست، گوشتي بودن مغز و کرک شاخه را نشان دادند. مقايسه ميانگين هاي صفات توسط آزمون چنددامنه اي دانکن صورت گرفت. نتايج نشان داد که با افزايش ارتفاع از سطح دريا، درصد حساسيت به بلايت کاهش، ميزان مقاومت به سرما افزايش و رنگ مغز روشن تر مي شود. خصوصيات دانه و مغز، صفات فنولوژي، ترکيب عمومي درخت و صفات برگ (با استفاده از راهنماي ارزيابي درختان) نيز در 5 توده گردوي اين استان بررسي گرديد. نتايج نشان داد که توده هاي مورد بررسي داراي تنوع بالايي بوده و گزينش بايد از نظر صفات مورد نظر صورت گيرد.

به منظور بررسي شاخص هاي تحمل به تنش و شناسايي ژنوتيپ هاي متحمل به شرايط تنش خشکي در گندم دوروم، تعداد 16 ژنوتيپ گندم دوروم در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با چهار تکرار در دو شرايط آبي و ديم در ايستگاه تحقيقات کشاورزي ايلام در سال زراعي 86-1385 مورد آزمايش قرار گرفتند. نتايج تجزيه واريانس عملکرد در شرايط آبي و ديم و شاخص هاي تحمل به تنش وجود تنوع در بين ژنوتيپ هاي گندم دوروم را نشان داد. در شرايط ديم بيشترين عملکرد دانه و نيز بيشترين ميانگين هارمونيک، ميانگين هندسي محصول دهي و شاخص تحمل به تنش متعلق به ژنوتيپ امرابي 3 بود. تحليل همبستگي بين عملکرد در شرايط آبي و ديم و شاخص تحمل به خشکي نشان داد که شاخص ميانگين هندسي محصول دهي و شاخص ميانگين محصول دهي مناسب ترين شاخص ها براي تعيين ژنوتيپ هاي متحمل به گندم دوروم مي باشند. نمودار چند متغيره باي پلات نشان داد که ژنوتيپ هاي امرابي 3، ام ار 3/ ام ان آ 1 و زردک در مجاورت بردارهاي مربوط به شاخص هاي تحمل به خشکي يعني ميانگين محصول دهي، ميانگين هندسي محصول دهي، ميانگين هارمونيک و شاخص تحمل به تنش قرار دارند، همچنين توزيع ژنوتيپ ها در فضاي باي پلات وجود تنوع ژنتيکي بين ژنوتيپ ها نسبت به تنش خشکي را نشان داد. تجزيه خوشه اي نشان داد که بيشترين فاصله ژنتيکي بين ژنوتيپ هاي متحمل زردک، امرابي 3 و ام ار 3/ ام ان آ 1 و ژنوتيپ هاي حساس 9/ آ/ کردستان و 15/ آ/ مراغه مي باشد.

به منظور تعيين مناسب ترين زمان رسيدگي و انتخاب تخمک لقاح يافته در تلاقي هاي بين گونه اي پنبه، دو گونه ديپلوييد (Gossypium herbaceum و G. arboreum؛ 26=2n) و دو گونه تتراپلوئيد پنبه (G. hirsutum و G. barbadense؛ 52=2n) به صورت دو به دو تلاقي داده شدند. ويژگي هاي گل شناختي، روند رشد تخمک، الگوي رشد الياف در زمان هاي مختلف پس از گرده افشاني در والدين و هيبريدهاي پنبه مورد بررسي قرار گرفت و داده ها به صورت آزمايش فاکتوريل مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند. بر اساس نتايج به دست آمده، اثر ژنوتيپ، روز پس از گلدهي و اثرات متقابل آن ها بر رشد تخمدان و تخمک معني دار بود (P £0.01) و گرده افشاني به عنوان يکي از فاکتورهاي موثر در بقاي گل، تحريک رشد تخمدان و به دنبال آن تکامل جنين شناخته شد. گونه هاي مورد مطالعه از لحاظ قابليت نگهداري گل هاي تلقيح نشده اختلاف نشان دادند. به طوري که، گونه هاي G. arboreum و G. barbadense به ترتيب کم ترين و بيش ترين مدت، گل هاي اخته شده را حفظ کردند. بهترين زمان انتخاب و انتقال جنين به شرايط درون شيشه در تلاقي هاي ديپلوئيد × ديپلوئيد و ديپلوئيد × تتراپلوئيد به ترتيب دو و سه روز پس از گرده افشاني تعيين گرديد. گونه G. barbadense به دليل قابليت هاي ويژه تلقيح، نگهداري گل، اندازه تخمك و رشد در شرايط درون شيشه بر ساير گونه هاي والدي برتري نشان داد و مي توان از آن به عنوان گونه بخشنده در تلاقي هاي بين گونه اي پنبه استفاده كرد.

اين پژوهش به منظور بررسي اثرات كود اوره، مواد آلي و باكتري هاي محرك رشد گياه بر روي رشد گندم رقم الوند انجام گرديد. اين پژوهش در شرايط گلخانه اي با آزمايش فاكتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با چهار تكرار انجام گرديد. تيمارها شامل باکتري چهار سطح بدون باکتري، باکتري آزوسپيريليوم برازيلنس، باکتري ازتوباکترکروکوکوم و تلفيق دو باکتري و کود نيتروژن به صورت کود اوره در سه سطح بدون کود، 150 کيلوگرم در هکتار، 300 کيلوگرم کود در هکتار و مواد آلي در دو سطح بدون مواد آلي و 30 تن کود آلي گوسفندي در هکتار بود. تيمارهاي باکتري در وزن خشک، پنجه زني و جذب نيتروژن در سطح احتمال يک درصد تاثير معني داري داشت. تيمارهاي تلفيقي دو باکتري بهتر از هر کدام به تنهايي بود. تيمارهاي کود اوره در بيش تر صفات مورد اندازه گيري در سطح احتمال 1 درصد اختلاف معني داري داشت. اثر تيمار مواد آلي بر وزن خشک در سطح احتمال 5 درصد معني دار بود.

به منظور حذف صفات نامطلوب غله جديد تريتي پايرم (AABBE^bE^b، 2n=6x=42) تلاقي هاي گسترده اي بين لاين هاي اين غله (پايه مادري) و ارقام گندم نان ايراني (پايه پدري) انجام و از خودگشني نتاج F₁ در نسل دوم تعداد 1810 بذر احتمالي تريتي پايرم ثانويه (AABBE^b_(0-14)' D _(0-14)'، F₂=2n=6x=42) توليد شد. تعادل کروموزومي و شاخص همولوژي در 11 گياه احتمالي تريتي پايرم ثانويه (F₂) با دورگه سازي DNA ژنومي علف شور ساحل (E^bE^b، 2n=2x=14) بررسي شد و نتايج نشان داد که بدون استفاده از DNA رقم بهاره چيني (AABBDD، 2n=6x=42) به عنوان DNA مسدودکننده تمايز کروموزوم هاي E^b از A، B و D امکان پذير نبود. ضمن اين که افزودن مرحله دورگه سازي اوليه با DNA مسدودکننده به عنوان پروب طبق دستورالعمل دورگه سازي DNA ژنومي در محل (GISH)، امکان تمايز کروموزوم هاي E^b به صورت منفرد و جفت حلقوي و ميله اي فراهم گرديد. شمارش کروموزوم هاي E^b در گياهان F₂ امکان گزينش ژنوتيپ هايي از تريتي پايرم با تعداد متفاوت کروموزوم هاي E^b و D داراي صفات مطلوب زراعي به نام تريتي پايرم ثانويه با روش دورگه سازي DNA ژنومي در محل (GISH) به عنوان نشانگر کمکي سيتوژنتيکي در گزينش وجود دارد.

به منظور تجزيه ژنتيکي بنيه بذر برنج در شرايط تنش اسمتيک به دست آمده از سوربيتول، ارقام طارم محلي (متحمل به تنش هاي اسمزي) و خزر (حساس به تنش هاي اسمزي) تلاقي داده شدند. نقشه پيوستگي بر اساس نشانگرهاي ريزماهواره با استفاده از 74 نشان گر چندشکل در دو والد و 192 فرد جمعيت F₂ تهيه گرديد. سرعت جوانه زني، طول ريشه چه و ساقه چه در 20 فرد از هر خانواده در نسل F₃ اندازگيري شد. مکان هاي ژني مرتبط با اين صفات با روش نقشه يابي فاصله اي مرکب رديابي گرديدند. نقشه، پيوستگي 1231.50 سانتي مورگان از ژنوم برنج را پوشش داد. از بين QTL هاي رديابي شده  qGR-1bروي کروموزوم 1 و 12a qRL- روي کروموزوم 12 به ترتيب با 23 و 25 درصد تغييرات فنوتيپي سرعت جوانه زني و طول ريشه چه را توجيه نمودند. آلل هاي والد طارم محلي در 12a qRL- طول ريشه چه ها را به اندازه 6.70 ميلي متر افزايش دادند. QTL هاي بزرگ اثر مکان يابي شده براي طول ساقه چه در اين مطالعه روي کروموزوم 5 و 12 قرار داشتند. بالا بودن درصد توجيه qGR-1b ،qRL-12a ، 5a qSL- و 12 qSL- آن ها را کانديد بسيار مناسبي براي برنامه هاي انتخاب به کمک نشانگر در جمعيت هاي برنج ايراني ساخت.

شاخص برداشت يکي از پارامترهاي مهم در مدل هاي شبيه سازي جهت پيش بيني عملکرد دانه است. از آنجايي که اين پارامتر تحت شرايط مختلف محيطي تغيير مي يابد از اين رو در اين پژوهش سعي شده است تا روابطي براي برآورد آن، تهيه گردد. به اين منظور آزمايشي به صورت تجزيه مرکب در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي در 4 تکرار در گرگان در سال زراعي 85-1384 اجرا گرديد. تيمارهاي آزمايش شامل 4 رقم منطقه (کوهدشت، شيرودي، تجن و زاگرس) بود که در 6 تاريخ کاشت (23 آذر، 30 دي، 2 اسفند، 29 اسفند، 27 فروردين و 28 فروردين) کشت گرديد. نتايج اين پژوهش نشان داد که از نظر شيب خط شاخص برداشت در بين تاريخ هاي کاشت اختلاف معني داري وجود دارد. اين تغييرات در شيب خط شاخص برداشت به ميانگين دما، بيوماس تجمع يافته قبل از شروع پر شدن دانه و کسر ماده خشک توليده شده در بعد به قبل از گرده افشاني نسبت داده شد. بنابراين با توجه به نتايج به دست آمده و ارزيابي مدل هاي برآورد شده مشخص گرديد که شبيه سازي dHI/dt و شاخص برداشت توسط ¦_G بهترين برآورد را دارد به طوري که RMSE به دست آمده از مجموع ارقام در مدل برآورد dHI/dt توسط ¦_G برابر 0.25 درصد در روز شد که نسبت به مدل هاي ديگر داراي مقدار کم تري بود. بنابراين از اين رابطه ها مي توان براي تخمين شيب خط شاخص برداشت استفاده کرد و يا آن ها را در مدل هاي شبيه سازي گياهان زراعي براي مدل سازي عملکرد به کار برد.

جنين زايي رويشي، روش جديدي براي ازدياد انبوه گياهان در شرايط درون شيشه اي مي باشد. اين تکنيک تحت تاثير عوامل مختلفي از جمله ترکيب مواد و عناصر غذايي موجود در محيط هاي کشت قرار دارد. به اين منظور براي بررسي نقش و ميزان تاثير اين بخش مهم تشکيل دهنده محيط کشت بر ميزان جنين زايي رويشي گياه هويج، آزمايشي در قالب طرح پايه بلوک کامل تصادفي با 12 تيمار در 4  تکرار انجام شد. براي انجام آزمايش قطعات 1 سانتي متري از دم برگ هويج در سه محيط کشت MS، B5 و NL در فاز القايي کشت و بعد از 3 هفته اندام هاي القا شده به فاز ظهور جنين منتقل شدند. 6 هفته بعد از مرحله ظهور جنين، شمارش جنين ها در مراحل مختلف جنين زايي انجام شد. نتايج نشان داد که اختلاف معني داري بين سه محيط کشت يادشده از لحاظ تشکيل جنين هاي رويشي گياه هويج وجود دارد (P<0.01). در محيط هاي کشت B5 و MS به ترتيب بيش ترين و کم ترين تعداد جنين کروي، قلبي، اژدري و گياهچه تشکيل شد. نتايج به دست آمده از تجزيه و تحليل رگرسيون گام به گام بيانگر آن بود که عنصر کلسيم بيش ترين ميزان تاثير را در القا و مراحل تکامل جنين زايي داشته و بعد از آن به ترتيب فسفر و پتاسيم اثر خود را نشان داده اند. نتايج همبستگي نشان داد که پتاسيم همبستگي مثبت و آمونيوم، فسفر و کلسيم همبستگي منفي معني دار با تعداد جنين دارند. همچنين در اين پژوهش مشخص شد که از دلايل پايين بودن تعداد جنين در محيط کشت MS، استفاده نکردن از کازئين هيدروليزات در اين محيط کشت مي باشد.

تنش خشکي ناشي از کم آبي و گرماي آخر دوره رشد، از مشکلات مهم در کشاورزي به شمار رفته و يکي از مهم ترين عوامل کاهش عملکرد گياهان زراعي مي باشد. به منظور بررسي ميزان تحمل جو به تنش خشکي، 12 ژنوتيپ اصلاح شده جو در منطقه نيمه گرمسير گچساران در دو شرايط آبي و ديم در دو سال زراعي 1386-1384 در قالب طرح بلوک کامل تصادفي با سه تکرار مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد که در شرايط ديم، تمامي ژنوتيپ هاي مورد مطالعه از نظر تمامي خصوصيات اندازه گيري شده دچار کاهش نسبي گرديدند. بيش ترين کاهش عملکرد مربوط به ژنوتيپ هاي شماره 5 و 8 (به ترتيب با 2.60 و 1.68 تن در هکتار کاهش عملکرد) بود، در حالي که ژنوتيپ شماره 10 کم ترين تاثير (%77 تن در هکتار کاهش عملکرد) را از شرايط ديم پذيرفت. تجزيه همبستگي نشان داد که عملکرد در شرايط آبي با عملکرد در شرايط ديم، 0.622 همبستگي دارد که بيانگر مفيد بودن انجام گزينش براي عملکرد در شرايط مساعد (YP) و تاثير مثبت آن بر عملکرد در شرايط تنش (YS) مي باشد. مقايسه شاخص هاي مختلف ارزيابي واکنش ژنوتيپ ها به تنش خشکي نشان داد که ميان نتايج به دست آمده از گروه شاخص هاي ارزيابي حساسيت به خشکي با گروه شاخص هاي ارزيابي تحمل به خشکي تطابقي وجود ندارد؛ به طوري که از نظر شاخص هاي سه گانه ارزيابي حساسيت به خشکي، شامل تحمل، افت محصول دهي و شاخص حساسيت به تنش، ژنوتيپ هاي شماره  10، 9 و 4 داراي کم ترين حساسيت در برابر خشکي بودند، اما از نظر شاخص هاي چهارگانه ارزيابي تحمل خشکي، شامل ميانگين محصول دهي، تحمل به تنش، ميانگين هندسي محصول دهي و ميانگين هارمونيک، ژنوتيپ هاي شماره 5، 6 و 11 به عنوان ژنوتيپ هاي متحمل به خشکي شناخته شدند. براي انتخاب و معرفي بهترين معيار(هاي) تحمل به خشکي، همبستگي هر يک از شاخص هاي فوق با عملکرد تحت شرايط مساعد و تنش محاسبه گرديد. نتايج اين تجزيه نشان داد که هيچ يک از شاخص هاي سه گانه حساسيت به خشکي (شامل  TOL، LOS و SSI)، در شرايط ديم با عملکرد دانه همبستگي معني داري نداشتند، اين در حالي است که شاخص هاي ارزيابي تحمل به خشکي (شامل MP، STI، GMP و HAR) در هر دو شرايط آبي و ديم با عملکرد همبستگي بسيار معني داري داشتند. بنابراين، استفاده از اين چهار شاخص براي ارزيابي تحمل خشکي در برنامه هاي اصلاحي مي تواند مفيدتر باشد.

پپينو Solanum muricatum به عنوان يک سبزي ميوه اي جديد در ايران با نام علمي گياهي علفي، بوته اي و چندساله از تيره سيب زميني است. به منظور بررسي اثرات بستر کشت و تغذيه بر صفات رويشي و زايشي گياه پپينو شامل تعداد انشعابات، سطح برگ، تعداد گل و تعداد ميوه در بوته، آزمايشي فاکتوريل (3×5) بر پايه طرح کاملا تصادفي با 6 تکرار به شکل گلداني در فضاي آزاد در مشهد انجام شد. سطوح بستر کشت شامل 5 سطح و تغذيه تکميلي شامل 3 سطح بود. نتايج اين آزمايش نشان داد به جز اثر بستر کشت بر سطح برگ، هر دو تيمار تغذيه و بستر کشت بر صفات رويشي و زايشي پپينو داراي اثر معني دار بودند. اثرات سطوح تغذيه نشان داد که تغذيه هر سه هفته يک بار در مقايسه با شاهد (بدون تغذيه) در کليه صفات و در مقايسه با تغذيه هر يک هفته يک بار در صفات تعداد انشعابات و تعداد ميوه در سطح احتمال 1 درصد اختلاف معني دار دارد. تغذيه هر يک هفته نيز در کليه صفات مورد بررسي به جز صفت تعداد ميوه، در مقايسه با شاهد در سطح احتمال 1 درصد داراي اختلاف معني داري بود. بررسي اثرات سطوح بستر کشت نشان داد مخلوط خاک معمولي و پيت در صفات تعداد انشعابات، تعداد گل و تعداد ميوه با خاک معمولي در سطح احتمال 1 درصد داراي اختلاف معني دار است، همين بستر در صفات تعداد انشعابات و تعداد ميوه به ترتيب با مخلوط خاک معمولي، ماسه و پيت و همچنين مخلوط خاک معمولي و ماسه در سطح احتمال 1 درصد اختلاف معني دار داشت. اثر بستر کشت بر صفت سطح برگ بوته معني دار نبود.

گونه علف گندميAgropyron cristatum L. Gaertn.  از گونه هاي مرتعي بومي مناطق نيمه خشک ايران است که طي ساليان متمادي با شرايط آب و هوايي نامناسب اين مناطق سازش يافته است. اين گونه از جمله علف گندميان مقاوم به سرما، خشکي و چرا و از خويشاوندان نزديک گندم و جو مي باشد. در اين پژوهش اثر 7 غلظت متفاوت تنظيم کننده رشد 2,4-D (2,4-dichlorophenoxy acetic acid) بر کالوس و جنين زايي بدني گونه علف گندمي Agropyron cristatum L. Gaertn. در محيط کشت MS مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد که بيش ترين ميزان کالوس، جنين زايي بدني در غلظت 1 ميلي گرم بر ليتر2,4-D به دست مي آيد. توليد کالوس با افزايش غلظت تنظيم کننده رشد 2,4-D تا سطح 1 ميلي گرم بر ليتر اين ماده رخ داد در حالي که غلظت هاي 5.5 و 9 ميلي گرم بر ليتر موجب کاهش چشم گير آن شد. با اين وجود جنين هاي بدني در محيط هاي کشت حاوي غلظت هاي 1 و 4 ميلي گرم بر ليتر 2,4-D مشاهده شد. تشکيل جنين هاي تکامل يافته و توليد گياهچه فقط در غلظت 1 ميلي گرم بر ليتر اين هورمون رخ داد. در واقع غلظت 1 ميلي گرم بر ليتر هورمون 2,4-D از نظر ايجاد جنين کروي، اژدري، گياهچه و همچنين کالوس هاي ريشه دار و تعداد ريشه هاي آن ها با ساير تيمارها تفاوت معني داري داشته و در تيمار شاهد که فاقد اين تنظيم کننده رشد بود، کالوس زايي و جنين زايي بدني انجام نشد.

 نسخه قابل چاپ

مريم گلي گياهي است متعلق به خانواده نعناييان که از روزگاران قديم در مجموعه گياهان دارويي مورد توجه خاص بوده و امروزه اسانس گونه هاي مختلف آن در صنايع داروسازي، عطرسازي و فرآورده هاي بهداشتي - آرايشي و نيز به عنوان طعم دهنده در صنايع غذايي و نوشيدني کاربردهاي مهمي دارد. اين پژوهش به منظور بررسي سازگاري اين گياه به شرايط کشت شده و پتانسيل سنجي آن به منظور استفاده دارويي و زينتي انجام شد. بذور وحشي اين گياه ابتدا در گلدان جهت رشد اوليه کاشته شد و پس از رشد اوليه، نشانه ها در مرحله 8-6  برگي به زمين اصلي انتقال يافتند. کليه ويژگي هاي فنولوژيک گياه طي مراحل مختلف رشد گياه ثبت شد. بوته ها در نيمه اول تيرماه وارد فاز زايشي شدند و برخي شاخص ها در مرحله گل دهي (ارتفاع گياه، طول و قطر برگ، تعداد برگ، تعداد ساقه گل دهنده، ارتفاع گل آذين و ماندگاري گل بر روي بوته) بررسي شد. همچنين اجزاي اسانس در مرحله گلدهي کامل توسط دستگاه GC و GC-MS مورد شناسايي قرار گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد که اين گياه سازگاري خوبي جهت کشت و کار و اهلي کردن در شرايط آب و هوايي مشهد دارد. گياهان در مرحله گلدهي کامل داراي بيشترين ميزان اسانس بوده و مهم ترين اجزاي اسانس شامل، لينالول (30.03 درصد)، ليناليل استات (23.08 درصد) و آلفا ترپينئول (11.13 درصد) بود. همچنين به دليل زيبايي برگ و گل هاي اين گياه و وجود عطر فراوان در مرحله گل دهي و عدم نياز به شرايط خاص جهت پرورش و مقاومت به شرايط نامساعد به نظر مي رسد که گياه بسيار مناسبي جهت کشت و کار و همچنين کشت در فضاي سبز با هدف زينتي مي باشد.

سير و پياز در مناطق جيرفت و کهنوج، به ويژه در قالب طرح استمرار، سطح زير کشت قابل توجهي را به خود اختصاص داده اند. يکي از عوامل تهديدکننده توسعه کشت اين دو محصول، بيماري سوختگي و لکه برگي مي باشد. به منظور شناسايي عامل (عوامل) ايجادکننده بيماري در منطقه، طي سال هاي 1380 تا 1382 مزارع متعددي مورد بازديد قرار گرفتند. پس از کشت نمونه ها (در مجموع 40 نمونه) روي محيط هاي سيب زميني دکستروز آگار و خالص سازي جدايه هاي قارچي، قارچ هاي Fusarium solani، F. oxysporum، F. semitectum و Rhizoctonia solani جداسازي و شناسايي گرديدند. همه قارچ هاي جداسازي شده (33 مورد) روي گياهچه هاي پياز بيماري زا بودند و دوباره جداسازي گرديدند. نوعي علايم سوختگي برگي (بلاچ) در مرحله بلوغ روي برگ هاي سير و پياز مشاهده شد و از بوته هاي آلوده، قارچ Cladosporium cladosporioides جداسازي گرديد و بيماري زايي آن به اثبات رسيد. همچنين، در مزارع پياز و سير، علايم بيماري لکه ارغواني در ابتدا به صورت لکه هاي زرد رنگ و سپس، به صورت لکه هاي کشيده بيضوي و ارغواني رنگ مشاهده شد که گاهي با کپک قهوه اي رنگي نيز پوشيده مي شد. قارچ عامل بيماري Alternaria sp. شناسايي گرديد. نوعي بيماري سوختگي برگي در مرحله بلوغ روي بوته هاي سير و پياز مشاهده شد. علايم بيماري به صورت لکه هاي کوچک زرد رنگ روي برگ هاي پاييني بوته مشاهده شد. اتصال لکه ها باعث خشکيدن بخشي يا در مواردي کل برگ گرديد. از بوته هاي داراي علايم، قارچ Stemphylium sp. جداسازي گرديد و بيماري زايي آن به اثبات رسيد.

 نسخه قابل چاپ