پژوهش هاي توليد گياهي (علوم كشاورزي و منابع طبيعي)
شانكر و لكه برگي باكتريايي مهمترين بيماري هاي درختان ميوه هسته دار در جهان و شمال ايران به شمار مي آيند. طي بررسي دو ساله (1386-1387) از سطح باغ هاي درختان ميوه هسته دار استان گلستان از بافت هاي داراي علايم شانكر و لكه برگي نمونه برداري و پس از اثبات بيماري زايي روي شاخه ها و برگ هاي هلو، جدايه هاي بيماري زا شناسايي گرديدند. بر اساس انجام آزمون هاي بيوشيميايي، فيزيولوژيکي، مورفولوژيکي، الگوي پروتئين کل سلولي و انجام واکنش زنجيري پليمراز با آغازگرهاي اختصاصي D21 و D22 باكتري هاي Pseudomonas syringae pv. syringae، Xanthomonas arboricola pv. Pruni به عنوان عوامل ايجاد كننده شانكر باكتريايي هسته داران در اين استان شناخته شدند. عامل غالب بيماري در نمونه هاي مورد بررسي مناطق شرق استان باكتري Pss. شناسايي گرديد. اما در مناطق غرب استان مانند كردكوي جمعيت غالب جداسازي شده باكتريXap بود. همچنين باكتري P.viridiflava به عنوان عامل همراه بيماري از باغ هاي گرگان جداسازي شد. در اين تحقيق براي اولين بار P.viridiflava به عنوان عامل همراه شانكر باكتريايي هسته داران از شمال ايران Xanthomonas arboricola pv. pruni به عنوان عامل بيماري از استان گلستان معرفي مي گردد.
نسخه قابل چاپ
پاسخ به:پژوهش هاي توليد گياهي (علوم كشاورزي و منابع طبيعي)
در اين مطالعه اثر شوري در مرحله جوانه زني شش گياه دارويي و آستانه تحمل به شوري در آن ها بررسي گرديد. اين آزمايش به صورت فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول شامل شوري در پنج سطح (صفر، 5.56، 11.11، 16.67 و 22.22 دسي زيمنس بر متر) و فاکتور دوم شش گياه دارويي )سياه دانه، ماريتيغال، رازيانه، کتان، آرتيشو و گلرنگ( بودند. آستانه تحمل به شوري براي درصد جوانه زني در گياهان آرتيشو، ماريتيغال، رازيانه و سياه دانه به ترتيب 4.0، 3.3، 10.6 و 16.5 دسي زيمنس بر متر بود، اما درصد جوانه زني در گياهان گلرنگ و كتان تحت تنش شوري با سرعت كمي كاهش يافت به طوري كه در حداكثر سطوح شوري (22.22 دسي زيمنس بر متر) مقدار درصد جوانه زني در اين دو گياه بالا بود (به ترتيب 88 و 87 درصد). سرعت جوانه زني در كليه گياهان تحت تنش شوري به صورت خطي كاهش يافت از اين رو سرعت جوانه زني در مقايسه با درصد جوانه زني در گياهان مورد ارزيابي حساسيت بيشتري به تنش شوري داشت. به طور كلي در مرحله گياهچه اي نيز تحت تاثير تنش شوري از مقدار طول و وزن خشك گياهچه كاسته شد، به طوري كه سطح آستانه تحمل به شوري و نسبت كاهش اين مولفه ها در بين گونه هاي گياهي متفاوت بود. نتايج نشان داد كه در مرحله جوانه زني گياهان در سه گروه: گلرنگ و كتان (مقاوم به شوري)، رازيانه و سياه دانه (نيمه مقاوم به شوري) و آرتيشو و ماريتيغال (حساس به شوري) طبقه بندي شدند. همچنين نتايج مرحله رشد گياهچه نيز نشان داد كه گياهان در چهار گروه: گلرنگ (مقاوم به شوري)، آرتيشو و ماريتيغال (نيمه مقاوم به شوري)، رازيانه (نيمه مقاوم به شوري) و كتان و سياه دانه (حساس به شوري) طبقه بندي شدند.
أَلْعِلْمُ ثَلاثَةٌ: أَلْفِقْهُ لِلاَْدْیانِ، وَ الطِّبُّ لِلاَْبْدانِ،وَ النَّحْوُ لِلِّسانِ. .
تنش شوري يکي از مهم ترين عوامل محدودکننده رشد گياه و توليدات کشاورزي، بخصوص در مناطق خشک و نيمه خشک، محسوب مي گردد. هدف مطالعه حاضر، بررسي اثر سطوح مختلف شوري شامل شاهد (0.5)، 2.5، 5، 7.5 و 10 دسي زيمنس بر متر (با ترکيبي از نمک هاي کلريد سديم، کلريد پتاسيم، کلريد کلسيم و کلريد منيزيم به ترتيب به نسبت وزني 2:1:1:1) بر برخي شاخص هاي رشد (شامل ارتفاع گياه، سطح برگ، قطر ساقه، وزن خشک اندام هوايي و ريشه و نسبت وزن خشک اندام هوايي به وزن خشک ريشه) و غلظت سديم (Na+)، فسفر (P)، نيتروژن (N) و نسبت Na+/K+ در دو گياه شبدر ايراني و گندم رقم چمران بود. آزمايش با سه تکرار در قالب طرح کاملا تصادفي در شرايط گلخانه اي به اجرا درآمد. نتايج بدست آمده نشان داد که کليهي صفات رشد اندازه گيري شده در شبدر ايراني و گندم در پاسخ به افزايش شوري کاهش معني داري (P<0.001) نشان دادند. همچنين مشاهده شد که شوري اثر معني دار بر درصد نيتروژن اندام هوايي شبدر (P<0.01)، گندم (P<0.001) و درصد نيتروژن ريشه شبدر و گندم (P<0.01) دارد. همچنين شوري موجب افزايش معني دار (P<0.001) غلظت سديم و نسبت سديم به پتاسيم در اندام هوايي گندم و شبدر گرديد. اما موجب کاهش معني دار (P<0.001) غلظت فسفر در اندام هوايي اين دو گياه شد. نتايج اين مطالعه بيانگر آن است که گندم در مقايسه با شبدر ايراني قادر است تجمع يون سديم در بافت هاي خود را کنترل کرده و نسبت سديم به پتاسيم را در حد پايين تري نگه دارد. علاوه بر اين، ميزان کاهش غلظت فسفر در مواجهه با تنش شوري در اندام هوايي گندم کمتر از شبدر ايراني بود. در نتيجه، گندم تحمل بيشتري نيز نسبت به شوري از خود نشان مي دهد.
به منظور بررسي کنترل ژنتيکي صفات زراعي جمعيت برنج ايراني با استفاده از روش تجزيه ميانگين ها، والدين، نسل اول، دوم و سوم، تلاقي هاي برگشتي با والد اول و دوم تلاقي طارم محلي×خزر در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 3 تکرار در مزرعه تحقيقاتي مجتمع آموزش عالي گنبد در سال زراعي 1378 کشت گرديدند و از لحاظ صفات وزن دانه در بوته، زيست توده، طول خوشه، ارتفاع بوته، طول و عرض برگ پرچم و تعداد خوشچه ارزيابي شدند. پارامتر ژنتيکي(VBC1-VBC2) F منفي براي صفات تعداد دانه، تعداد خوشه، خروج خوشه و عرض برگ پرچم بيانگر غالب بودن ژن هاي کنترل کننده تعداد دانه، تعداد خوشه و عرض برگ پرچم در والد طارم محلي و غالب بودن ژن هاي کنترل کننده خروج خوشه و عرض برگ پرچم در والد خزر بود. عمل ژن براي صفات وزن دانه، روز تا گل دهي، عرض برگ پرچم، تعداد خوشچه و زيست توده به صورت فوق غالبيت بود. از آن جا اثرات افزايشي براي صفات زيست توده، روز تا گل دهي، ارتفاع بوته، طول خروج خوشه از غلاف و عرض برگ پرچم در سطح يک درصد معني دار بود به منظور مکان يابي ژن هاي کنترل کننده صفات زراعي در جمعيت F2:4، نقشه پيوستگي با استفاده از 74 نشانگر ريزماهواره و 192 فرد از جمعيت F2 تهيه شد. مکان هاي ژني qGY-8، qHE-8، qHD-10، qPL-1b، qPL-3، qPL-4، qBR-1b، qBR-8b و FL-8 به ترتيب با تعيين 22.17، 26.25، 15.29، 25.73، 21.97، 22.23، 21.93، 20.56 و 22.14 درصد از تنوع فنوتيپي بزرگ اثر بودند. در فاصله دو نشانگر RM1553-RM7424، يک مکان ژني کمي براي صفت تعداد روز تا گلدهي و يک مکان ژني کمي براي صفت طول خروج خوشه از غلاف مکان يابي شد. نتايج دو روش نشان داد که اثر افزايشي نقش مهمي را در کنترل صفات تعداد روز تا گلدهي و تعداد خوشچه دارد به نحوي که مي توان با انتخاب مکان هاي ژني مرتبط با آن ها در برنامه هاي انتخاب به کمک نشانگر مي توان به لاين هاي پرمحصول و زودرس دست يافت.
امروزه مشکلات مديريتي مربوط به ضرورت وجود دگر گرده افشاني از طريق توليد ارقام خود سازگار جديد، حل شده است به همين دليل خود سازگاري يکي از مهم ترين برنامه هاي اصلاحي در بادام مي باشد و ارزيابي ارقام خود سازگار و مقايسه آن ها با ارقام خود ناسازگار و تاثير دانه گرده اين دو گروه بر کميت و کيفيت ميوه اهميت بسياري دارد. اين پژوهش به منظور اثر نوع گرده روي ميزان تشکيل ميوه، ابعاد ميوه و برخي صفات چشايي مغز بادام انجام شد. در اين آزمايش تاثير گرده افشاني به صورت خود گرده افشاني و گرده افشاني آزاد روي برخي صفات کمي و کيفي مهم ميوه در 13 ژنوتيپ خود سازگار بادام مورد بررسي قرار گرفت. ابتدا از هر درخت چهار شاخه با تعداد گل کافي در مرحله بالوني انتخاب شدند و در داخل کيسه هاي مخصوص گرده افشاني قرار داده شدند و عمل خود گرده افشاني به صورت دستي انجام شد. همچنين دو شاخه نيز به منظور اثر گرده افشاني آزاد روي ميزان تشکيل ميوه و اندازه ابعاد ميوه و مغز و برخي صفات چشايي مغز در مقايسه با روش خود گرده افشاني در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد تيمار خود گرده افشاني هيچ اثر منفي روي صفات کيفي و کمي ميوه و مغز آن ندارد و تنها به طور معني داري باعث کاهش ميزان تشکيل ميوه نسبت به شرايط گرده افشاني آزاد مي شود. بنابراين به خاطر رفع اين نقيصه مي توان در باغ هاي تجاري از دو رقم خود سازگار به صورت همزمان با همديگر استفاده نمود تا کاهشي در ميزان عملکرد حاصل نشود. از سوي ديگر برخي ژنوتيپ ها مانند ژنوتيپ بسيار خود سازگار شماره 23 با ميزان بالاي تشکيل ميوه (18.23 درصد) را مي توان به صورت تک کشتي در باغ هاي تجاري کشت نمود.
گياه دارويي به ليمو (Lippia citriodora) از خانواده Verbenaceae، از گياهان دارويي حاوي اسانس بوده که اسانس در اندام هاي رويشي و زايشي آن تجمع يافته است. اين پژوهش به منظور بررسي کميت و کيفيت اسانس بذر گياه به ليمو انجام گرفت. پس از تهيه قلمه هاي سالم از گياهان مادري و تيمار با هورمون ايندول بوتيريک اسيد، قلمه هاي ريشه دارشده به منظور کشت به گلخانه انتقال يافتند. پس از گلدهي و رسيدن ميوه ها، بذرها جمع آوري شد و ميزان 30 گرم بذر به وسيله روش تقطير با آب و توسط دستگاه کلونجر اسانس گيري و با استفاده از سولفات سديم خشک آب گيري گرديد. اسانس با استفاده از کروماتوگراف گازي و کروماتوگراف گازي متصل به طيف نگار جرمي تجزيه و اجزاي مختلف موجود در آن به روش مقايسه طيف هاي جرمي تک تک اجزا با طيف هاي شاهد و نيز محاسبه ضريب بازداري مواد متشکله و استفاده از طيف هاي جرمي مواد استاندارد و اطلاعات موجود در کتابخانه کامپيوتري شناسايي و مقدار آنها تعيين شدند. نتايج نشان داد بازده اسانس نمونه ها 0.31 درصد (وزني/وزني) بود. دوازده ترکيب عمده مشتمل بر 80.12 درصد کل اسانس شناسايي شدند. ژرانيال (34.1 درصد)، نرال (26.01 درصد) و ليمونن (7.04 درصد) بيشترين اجزاي تشکيل دهنده اسانس بذر به ليمو بودند که ميزان اين ترکيبات در مقايسه با مقدار آن ها در اسانس حاصل از سرشاخه هاي رويشي بسيار بيشتر بود.
به منظور اندازه گيري شاخص سطح برگ کانوپي گندم به کمک دستگاه اکيوپار در شرايط مزرعه اي، آزمايشي در سال 88-1387 در دو شرايط کشت آبي و ديم با استفاده از هفت رقم گندم (آريا، دريا، کوهدشت، شيرودي، تجن، تارو و زاگرس) در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 4 تکرار در دانشگاه علوم کشاورزي و منابع طبيعي گرگان اجرا شد. اندازه گيري شاخص سطح برگ به دو روش، مستقيم (نمونه گيري تخريبي) و غيرمستقيم با استفاده از دستگاه اکيوپار از مرحله پنجه زني تا زمان بسته شدن کانوپي انجام شد. نتايج نشان داد که بين ارقام و دو شرايط از نظر ضرايب معادله اختلاف معني داري وجود نداشت. بنابراين، مي توان از يک معادله حاصل از برازش کل داده هاي آزمايش به صورت (LAI=0.54+1.13×LAI AccuPAR, R2=0.70) براي برآورد شاخص سطح برگ واقعي به کمک شاخص سطح برگ محاسبه شده توسط دستگاه اکيوپار استفاده نمود.
آزمايشي به منظور ارزيابي تاثير روش ها، ميزان آب آبياري و کود نيتروژن بر ويژگي هاي کيفي الياف پنبه در قالب طرح کرت هاي 2 بار خرد شده با 3 تکرار در ايستگاه تحقيقات پنبه هاشم آباد گرگان در سال 1387 اجرا گرديد. دو روش آبياري باراني و شياري به عنوان فاکتور اصلي، مقادير آب آبياري0 ، 33، 66، 100 و 133 درصد نياز آبي گياه به عنوان فاکتور فرعي و 5 سطح کود سرک نيتروژن به مقادير 0، 33، 66، 100 و 133 درصد توصيه کودي به عنوان فاکتور فرعي قرار گرفتند. نتايج نشان داد که بين دو روش آبياري باراني و شياري اختلاف معني داري بر روي طول، يکنواختي، استحکام و کشش الياف در سطح 1 درصد وجود داشت و در کل کيفيت الياف در روش باراني بهتر از روش شياري بود. مقادير مختلف آب بر تمام خصوصيات کيفي الياف به جز کشش الياف، در سطح 1 درصد معني دار شد و مشخص شد که بيش ترين ميزان يکنواختي، استحکام و ظرافت الياف در تيمارهاي 66، 100 و 133 درصد آب آبياري بود. اثر مقادير مختلف کود نيتروژن بر کشش الياف در سطح 5 درصد معني دار شد اما بر روي طول، يکنواختي، استحکام و ظرافت الياف اثر معني داري نداشت. نتايج نشان داد که بيش ترين کشش الياف در تيمار 33 درصد کود ازت بود. با توجه به نتايج اين آزمايش روش آبياري باراني و سطح آب 66 درصد جهت رسيدن به بهترين کيفيت الياف توصيه مي گردد.
به منظور بررسي اثر متانول بر رشد و عملکرد گياه توتون ويرجينيا رقم کوکر 347 آزمايشي در سال زراعي 88-1387 به صورت آزمايش فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي در 4 تکرار به اجرا در آمد. فاکتور اول زمان مصرف متانول در 3 سطح (شامل محلول پاشي در صبح (ساعت 10-8) ( (T1و ظهر (ساعت 14-12) ( (T2و غروب (ساعت 19-17) (((T3 و فاکتور دوم مقدار مصرف متانول در 6 سطح (شامل مقادير مصرف 0، 10، 20، 30، 40 و 50 درصد حجمي متانول) بود. محلول پاشي متانول 3 بار در طي فصل رشد به ترتيب در مراحل آغاز رشد سريع نشاها، آغاز غنچه دهي و 30 روز پس از غنچه دهي بوته هاي توتون انجام گرفت. محصول توتون در سه چين برداشت شد. نتايج به دست آمده از تجزيه واريانس نشان داد که اثر متقابل دو فاکتور بر مقدار نيتروژن، مقدار فسفر، مقدار پتاسيم و محتوي نسبي آب برگ (RWC) معني دار شدند. عرض برگ در تيمار مقادير مختلف محلول پاشي متانول در سطح 5 درصد معني دار شد و طول برگ در تيمار مقدار محلول پاشي متانول در سطح 1 درصد معني دار شد. اما قطر ساقه و عملکرد وزن تر برگ معني دار نشدند. به طور کلي و با توجه به نتايج به دست آمده مي توان نتيجه گرفت که متانول عملکرد کمي را چندان تحت تاثير قرار نمي دهد اما عملکرد کيفي (نيتروژن، فسفر و پتاسيم) را بهبود مي بخشد.
اين مطالعه به منظور شناسايي و بررسي اهميت گونه هاي فيتوفتورا در پوسيدگي ريشه و طوقه خيار در گلخانه هاي جنوب استان کهگيلويه و بويراحمد انجام شد. براي اين کار از بافت پوسيده طوقه و ريشه، قطعات 5 ميلي متر مربع جدا شده، بعد از شستشو با آب و خشک کردن با حوله کاغذي بدون ضدعفوني سطحي روي محيط کشت نيمه انتخابي CMA-PARP کشت گرديد. از بافت هاي آلوده 40 جدايه به دست آمد که بر اساس خصوصيات مورفولوژيک و نياز دمايي پرگنه هاي جدا شده Phytophthora capsici و P. drechsleri تشخيص داده شد. از 40 جدايه به دست آمده، 17 جدايه به P. capsici تعلق داشت و P. drechsleri، 23 جدايه را به خود اختصاص داد. در شرايط گلخانه عکس العمل طوقه و ريشه گياهچه هاي 2 هفته ارقام نگين، کلوز، فاديا، کاترينا، بهمن و سينا به دو گونه P. capsiciو P. drechsleri و با استفاده از مايه به دست آمده از محيط ورمي کوليت- عصاره بذر گياه شاه دانه مورد مطالعه قرار گرفت و درصد استقرار بيمارگر بر روي طوقه، ريشه و مرگ و مير ارزيابي گرديد. مقايسه درصد مرگ و مير و ميزان استقرار بيمارگر بر روي طوقه نشان داد که رقم مهر و سينا به ترتيب بيش ترين و کم ترين حساسيت به گونه P. drechsleri و رقم کلوز و فاديا به ترتيب بيش ترين و کم ترين حساسيت را به گونه P. capsici نشان دادند. مقايسه درصد اسقرار بر روي ريشه نشان داد در واکنش به گونه P. drechsleri تفاوت معني داري مابين ارقام کلوز، مهر، کاترينا و نگين وجود ندارد و رقم سينا کم ترين حساسيت به اين بيمارگر دارد. در واکنش به گونه P. capsici ارقام کلوز و سينا بيش ترين حساسيت و رقم فاديا کم ترين حساسيت را نشان دادند.
اين پژوهش به منظور بررسي اثر پتانسيل آب خاک، همراه با پتاسيم روي رشد درخت و خصوصيات کمي و کيفي پرتقال تامسون ناول روي پايه سيتروملو، در ايستگاه تحقيقات مرکبات کترا به مدت 10 سال (88-1378) اجرا شد. آزمايش در قالب طرح آماري بلوک هاي کامل تصادفي در 4 تکرار به صورت فاکتوريل انجام شده است. فاکتور آبياري بر اساس پتانسيل آب خاک در 4 سطح (60-، 40-، 20-، کيلوپاسکال و بدون آبياري) و فاکتور پتاسيم بر اساس سن درخت در 4 سطح (0، 50، 100 و 150 گرم پتاسيم ضرب در سن درخت) بود. پتاسيم هر سال در سايه انداز درخت پخش و با خاک مخلوط شد. درختان پرتقال تامسون ناول با استفاده از سيستم ميکروجت آبياري شدند. نتايج به دست آمده بيانگر آن است که آبياري موجب افزايش قطر نهال، ارتفاع درخت، قطر تاج، حجم تاج، عملکرد، تعداد ميوه و نسبت مواد جامد محلول به اسيديته شد. کود پتاسيم موجب افزايش پتاسيم قابل جذب خاک، پتاسيم برگ، قطر ميوه، ميانگين وزن ميوه، ضخامت پوست ميوه، اسيديته، مواد جامد محلول و نسبت ضخامت پوست به قطر ميوه شد. اما نسبت مواد جامد محلول به اسيديته در اثر کود پتاسيم کاهش يافت. اختلاف معني داري در شاخص هاي رشد درخت در اثر تيمار کود پتاسيم مشاهده نشد. اثر متقابل آب در کود پتاسيم بر عملکرد و تعداد ميوه اختلاف معني دار داشته است.
سالسيليک اسيد يکي از هورمون هايي است که کاربرد آن در مقاومت به تنش هايي هم چون خشکي افزايش يافته است. هدف از اين آزمايش بررسي تاثير ساليسيليک اسيد بر خصوصيات مورفولوژيکي و فيزيولوژيکي دانهال هاي خيار تحت شرايط تنش خشکي بود. به اين منظور آزمايشي به صورت فاکتوريل بر پايه طرح کاملا تصادفي شامل 4 سطح ساليسيليک اسيد با غلظت هاي 0 (شاهد)، 0.25، 0.5، 0.75 و 1 ميلي مولار و دو سطح تنش خشکي، آبياري روزانه (شاهد) و قطع آبياري به مدت 6 روز با 3 تکرار انجام شد. روش کاربرد ساليسيليک اسيد به صورت خيساندن بذري و به مدت 24 ساعت بود. تنش خشکي نيز در مرحله 4-3 برگي بر روي گياهان اعمال شد. نتايج اين آزمايش نشان داد که ساليسيليک اسيد ميزان شاخص کلروفيل و سطح برگ را به ترتيب 27 و 139 درصد نسبت به شاهد افزايش داد. در مقابل هدايت روزنه اي و نشت يوني با کاربرد ساليسيليک اسيد کاهش پيدا کردند. قطر ساقه، ارتفاع، تعداد برگ، وزن خشک شاخساره و ريشه و بيوماس با کاربرد ساليسيليک اسيد به ترتيب 31، 65، 60، 100، 180 و 96 درصد نسبت به شاهد افزايش پيدا کردند. تعداد برگ، سطح برگ و وزن خشک شاخساره تحت شرايط تنش خشکي کاهش، و با کاربرد ساليسيليک اسيد افزايش يافتند. اثر متقابل ساليسيليک اسيد و تنش خشکي بر صفات شاخص کلروفيل، هدايت روزنه اي، قطر ساقه، ارتفاع، وزن خشک ريشه و بيوماس در هيچ يک از سطوح آماري معني دار نشد.
اسيد ساليسيليک نقش اساسي در تنظيم فرآيندهاي مختلف فيزيولوژيکي در گياهان دارد. در اين پژوهش چگونگي تاثير اسيد ساليسيليک بر القا جنين زايي رويشي ريزنمونه هاي دم برگ و آب کش ثانويه ريشه هويج و تشکيل رنگيزه هاي دروني در محيط کشت گامبورگ (B5) مورد بررسي قرار گرفت. به منظور بررسي تاثيرات اسيد ساليسيليک تيمارها در قالب طرح کاملا تصادفي با غلظت هاي 0، 0.5، 1.5، 2 و 3 ميلي مولار به محيط کشت استاندارد B5اضافه گرديد. نتايج به دست آمده نشان داد که ميزان جنين زايي رويشي در تيمار 0.5 ميلي مولار بيش از تيمارهاي ديگر بود و در غلظت هاي بيش از 0.5 ميلي مولار از ميزان آن کاسته شد. همچنين در اين مطالعه تاثير غلظت هاي مختلف اسيد ساليسيليک بر سنتز کلروفيل، آنتوسيانين و کارتنوئيد در ريزنمونه هاي کشت شده هويج پس از ظهور جنين ها مورد بررسي قرار گرفت. در غلظت 0.5 ميلي مولار اسيد ساليسيليک بيش ترين ميزان کارتنوئيد، آنتوسيانين و کلروفيل ديده شد و اين اختلاف بين غلظت ها در سطح 1 درصد معني دار بود. در غلظت هاي بالاتر از 0.5 ميلي مولار نه تنها از ميزان جنين زايي کاسته شده بود بلکه ميزان رنگيزه ها نيز کاهش پيدا کرد. نتايج به دست آمده از مقايسه جنين زايي در ريزنمونه هاي مختلف در هويج نشان داد که جنين زايي در ريزنمونه هاي دم برگ بيش از بافت آب کش ثانويه ريشه هويج بود. بنابراين مي توان چنين نتيجه گرفت که احتمالا اسيد ساليسيليک در غلظت هاي مختلف داراي تاثيرات فيزيولوژيک متفاوتي مي باشد که با توجه به هدف موردنظر مي توان از دامنه هاي متفاوتي از غلظت هاي آن استفاده کرد.
کاهش تلفات آب و کاهش دفعات آبياري يکي از راه کارهاي اساسي در توسعه کشاورزي، موفقيت طرح هاي منابع طبيعي، به حداقل رساندن تنش هاي وارده به نهال هاي کاشته شده در عرصه هاي طبيعي و افزايش بهره وري از منابع خاک و آب محسوب مي گردد و در اين راستا يکي از اين روش ها استفاده از سوپرجاذب ها است. اين پژوهش به منظور بررسي اثر سوپرجاذب ها بر افزايش دور آبياري و ميزان رشد نهال گل رز در سطح مزرعه و به صورت آزمايش فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با 3 تکرار انجام شد. فاکتورها شامل سوپرجاذب در 4 سطح صفر، 40، 90 و 140 گرم و دور آبياري در 4 سطح 6، 10، 14 و 18 روز بودند. نتايج پژوهش نشان داد که سوپرجاذب در افزايش دور آبياري و پارامترهاي مختلف رشد در نهال گل رز تاثير معني داري دارد. در پارامترهاي کيفي، سطح 40 و 90 گرم سوپرجاذب در پارامتر تعداد شاخه اصلي تاثير مثبت نشان داده و در پارامترهاي تعداد کل شاخه ها و تعداد گل تاثير معني داري نشان نداد. در عامل دور آبياري نيز در مورد پارامترهاي تعداد شاخه اصلي و تعداد کل شاخه ها سطح شاهد و 10 روز دور آبياري با ديگر سطوح اختلاف معني داري داشت و افزايش دور آبياري و کاهش ميزان دسترسي به آب در نهال ها سبب کاهش ميزان گل دهي شد. به طوري که در پارامتر تعداد گل، سطح 10 روز آبياري با داشتن سطوح مختلف سوپرجاذب داراي تفاوت معني داري با ساير سطوح و حتي آبياري شاهد بدون سوپرجاذب گرديد. همچنين ميزان غنچه دهي نهال ها نيز در ماه هاي مختلف نتايج متفاوتي نشان داد.
به منظور دست يابي بذرهايي با کيفيت بالا، توليدکنندگان بايد قادر به تخمين زمان دقيق رسيدگي بذر باشند. به اين منظور در اين مطالعه تغييرات کيفيت بذر در طول نمو و رسيدگي دو رقم کنجد بومي به اسامي گرگان و ساري و دو رقم اصلاح شده به اسامي داراب 14 و يلووايت مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش مزرعه اي در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه علوم کشاورزي و منابع طبيعي گرگان در سال 1388 اجرا شد. نتايج نشان داد که رسيدگي فيزيولوژيک (حداکثر وزن بذر) در ارقام يلووايت، داراب 14، گرگان و ساري به ترتيب 68 (889)، 70 (957)، 77 (1036) و 75 (1012) روز (درجه روز رشد) بعد از گل دهي رخ داد. در اين مرحله مقدار رطوبت بذر بر مبناي وزن تر به ترتيب 29، 40، 27 و 16 درصد بود. حداکثر کيفيت بذر (حداکثر جوانه زني) در ارقام اصلاح شده داراب 14 و يلووايت، 2 و 24 روز بعد و براي ارقام بومي گرگان و ساري، 10 و 6 روز قبل از زمان وقوع رسيدگي فيزيولوژيک رخ داد، اين مطلب بيانگر آن است که زمان وقوع حداکثر کيفيت بذر در کنجد با رسيدگي فيزيولوژيک مصادف نيست. بين ارقام از نظر زمان وقوع حداکثر کيفيت بذر و رسيدگي فيزيولوژيک تنوع وجود داشت. به طورکلي، براي دست يابي بذرهايي با کيفيت بالا در کنجد، برداشت بايد در 1000-900 درجه روز رشد پس از گل دهي انجام شود. در اين زمان، رطوبت بذر بين 35-25 درصد مي باشد. همچنين، رنگ کپسول هاي قسمت پايين و وسط بوته از سبز به قهوه اي يا زرد (بسته به رقم) تغيير رنگ دادند. از اين رو مي توان از تغيير رنگ کپسول ها نيز به عنوان معياري ديگر، براي برداشت کنجد استفاده کرد.
