مقالات قطعات سخت افزاری حتماً بخوانيد به درد بخور هستند

ام پی پلیر MP3 Player

MP3 Player

MP3 يک سيستم فشرده سازی برای فايل های صوتی است که با استفاده از آن حجم فايل ها بدون تاثير منفی در کيفيت صدا ، کاهش پيدا می نمايد . هدف اصلی سيستم فوق ، فشرده سازی يک فايل صوتی بگونه ای است که اولا" کيفيت آن افت نکرده و ثانيا" حجم آن به ميزان قابل توجهی کاهش پيدا نمايد . در اکثر موارد، ميزان فشرده سازی بين ده تا چهارده برابر يک فايل صوتی معمولی است . مثلا" يک فايل موزيک که دارای ظرفيتی معادل سی و دو مگابايت است ، پس از تبديل به فرمت MP3 ، ظرفيت آن به سه تا چهار مگابايت کاهش پيدا می نمايد . ايده اوليه سيستم فشرده سازی MP3 به سال های 1988 و 1999 بر می گردد .
MPEG که از کلمات Moving Picture Experts Group اقتباس شده است ، نام گروهی است که سيستم فشرده سازی داده های ويديوئی را پياده سازی نموده است . فيلم های DVD ، سيستم های پخش HDTV و DSS ماهواره ای از مدل فشرده سازی MPEG به منظور کاهش ظرفيت فيلم ها استفاده می نمايند . سيستم فشرده سازی MPEG شامل يک زير سيستم ديگر به منظور فشرده سازی صدا می باشد که MPEG Audio Layer-3 ناميده شده و به MP3 معروف شده است .

مدل ( Apple iPod (40GB

آيا کيفيت فايل های MP3 بهتر از سی دی است ؟
با توجه به اين که MP3 از يک روش فشرده سازی به منظور ذخيره اطلاعات استفاده می نمايد ، برخی از داده های غير ضروری در زمان فشرده سازی حذف می گردند . بديهی است کيفيت فايل های فوق نسبت به ساير فرمت های ذخيره سازی که از روش خاصی به منظور فشرده سازی استفاده نمی نمايند ، کمتر خواهد بود . فشرده سازی فايل های صوتی با استفاده از سيستم MP3 ، مبتنی بر مجموعه حقايقی در رابطه با توانائی انسان در شنيدن صوت است :

• گوش انسان قادر به شنيدن برخی صداها نمی باشد .
• گوش انسان توانائی شنيدن برخی صداها را بهتر از ساير صداها دارد .
• در صورتی که دو موزيک بطور همزمان پخش شوند، ما صرفا" قادر به شنيدن موزيکی می باشيم که صدای آن بيشتر است .

با توجه به موارد قوق ، می توان بخش های خاصی از يک موزيک را حذف نمود، بدون اين که تاثير قابل توجهی بر روی کيفيت صدا برای شنونده را بدنبال داشته باشد .نسخه های MP3 موزيک ها دارای کيفيتی دقيقا" مشابه سی دی original نخواهند بود، چراکه بخش های اندکی از موزيک حذف می گردد .
دستگاه های پخش فايل های MP3
همزمان با استفاده گسترده از فرمت MP3 و دستاوردهای آن ، توليد و عرضه دستگاه های پخش فايل هایMP3 مورد توجه توليد کنندگان اين عرصه قرار گرفت . دستگاه های فوق مشابه ضبط صوت های کوچک و يا CD Player می باشند ، با اين تفاوت عمده که دارای ابعادی کوچکتر بوده و در آنان از حافظه های خاصی استفاده می شود ( استفاده از حافظه solid state در مقابل رسانه های ذخيره سازی فيزيکی نظير نوار و يا CD ) . مهمترين تفاوت بين يک دستگاه CD Player قابل حمل با يک MP3 Player :

• بايت های حاوی موزيک بر روی CD ذخيره می گردند ( نه درون حافظه ) .
• بايت های حاوی موزيک بر روی CD فشرده شده نمی باشند .

تمامی دستگاه های MP3 Player دارای يک برنامه نرم افزاری خاص به منظور انتقال فايل های MP3 به درون حافظه player می باشند.

نحوه عملکرد MP3 Player
در زمان پخش يک فايل صوتی نظير يک موزيک توسط MP3 Player ، عمليات زير انجام می شود :

• خواندن بايت به بايت موزيک از حافظه
• خارج نمودن اطلاعات از حالت فشرده
• اجرای يکايک بايت ها با استفاده از يک مبدل آنالوگ به ديجيتال
• تقويت سيگنال آنالوگ

اجزای يک MP3 Player

MP3 Player دارای بخش های متعدد زير است :

• پورت داده
• حافظه
• ريزپردازنده
• پردازنده سيگنال ديجيتال ( DSP )
• نمايشگر
• کنترل ها و دکمه های لازم به منظور پخش موزيک
• پورت صدا
• تقويت کننده ( آمپلی فاير )
• منبع تغذيه

دستگاه های MP3 Player به منظور انتقال داده از پورت های USB ، FireWire و موازی استفاده می نمايند . دستگاه هائی که از پورت USB استفاده می نمايند ، داده خود را با سرعت بمراتب بيشتری نسبت به پورت های موازی منتقل می نمايند .
فايل های MP3 در حافظه Player ذخيره می گردند . در اين رابطه از حافظه های متفاوتی استفاده می شود :

• حافظه فلش داخلی
• کارت های فشرده فلش
• کارت های هوشمند
• ميکرو درايوهای داخلی

دستگاه های MP3 Player که از يک هارد ديسک کوچک و ظريف استفاده می نمايند ، قادر به ذخيره اطلاعاتی بيش از ده تا پانزده برابر حافظه های فلش می باشند .
ريزپردازنده به منزله مغز يک Player بوده که با استفاده از آن کنترل های Playback ورودی کاربر را مانيتور نموده ، اطلاعات مرتبط با يک موزيک بر روی نمايشگر LCD نمايش داده شده و با تراشه DSP به منظور پردازش سيگنال ديجيتال ارتباط برقرار می گردد . DSP ، داده مرتبط با يک موزيک را از حافظه خوانده و پس از بکارگيری افکت های خاص و يا EQ آن را برای تقويت کننده ارسال می نمايد . DSP ، از يک الگوريتم خاص به منظور برگرداندن فايل های فشرده به حالت عادی استفاده نموده و در نهايت يک مبدل سيگنال ديجيتال به آنالوگ، بايت های مورد نظر را به امواج تبديل می نمايد .
تمامی دستگاه های MP3 Player از باطری استفاده نموده و می توان چندين ساعت از دستگاه بدون نياز به شارژ مجدد ، استفاده نمود . برخی از دستگاه های Player دارای يک آداپتور AC می باشند که می توان آنان را به برق شهری متصل نمود . برخی نمونه های ديگر دارای يک آدپتور DC به منظور استفاده در اتومبيل می باشند .
نحوه انتخاب يک دستگاه MP3 Player
در زمان انتخاب يک MP3 Player پارامترهای متعددی بررسی می گردد :

• نوع پورت اتصالی ( USB ، Firewire و يا موازی )
• ميزان حافظه
• نوع حافظه
• سيستم عامل حمايت شده

در صورتی که کامپيوتر شما دارای يک پورت USB است ، پيشنهاد می گردد دستگاهی انتخاب شود که از پورت فوق حمايـت می نمايد .
نرخ انتقال اطلاعات در پورت های USB ، FireWire و موازی :

• USB 2.0 : حداکثر 480 Mbps
• Firewire : حداکثر 400 Mbps
• USB 1.0 : حداکثر 12 Mbps
• پورت موازی :حداکثر 115 KBps

srco.ir

Restart کردن دستگاه iPod به هنگام هنگ کردن

چگونه یک دوربين ديجيتال انتخاب کنیم؟

نحوه انتخاب یک دوربین دیجیتال
اکثر پيشرفت ها و تحولات چشمگير در عرصه دستگاههای الکترونيکی در بيست سال گذشته ، مديون پيشرفت های مهم و عظيم تری در صحنه های ديگر تکنولوژی است. بررسی عملکرد دستگاههای الکترونيکی نظير : CD ، DVD ، MP3s و DVR ، توجه ما را به اين واقعيت مهم معطوف می نمايد که تمامی آنان از يک پردازش پايه مشابه استفاده می نمايند : تبديل اطلاعات آنالوگ به ديجيتال ( صفر و يک ) . رويکرد فوق، تغييرات گسترده ای را در رابطه با نحوه برخورد با اطلاعات صوتی و تصويری ، بدنبال داشته است . دوربين ديجيـتال ، يکی از نمونه های قابل توجه در اين زمينه بوده که نسبت به مدل های قبل از خود ، بصورت اساسی تغيير نموده است( تفاوت عمده نسبت به با دوربين های سنتی ) . تمامی فرآيندها در دوربين های سنتی، مبتنی بر فعاليت های شيميائی و مکانيکی می باشد. تمامی دوربين های ديجيتال دارای يک کامپيوتر از قبل تعبيه شده بوده وتصاوير را بصورت الکترونيکی ذخيره می نمايند.
فرض کنيد ، قصد تهيه يک عکس و ارسال آن از طريق نامه الکترونيکی برای دوست خود را داشته باشيم . در اين رابطه می بايست تصوير اخذ شده ، بصورتی نمايش و مشخص گردد که کامپيوتر قادر به شناسائی آن باشد ( بيت ها و بايت ها ) . در حقيقت يک تصوير ديجيتال، رشته ای طولانی از صفر و يک بوده که تمامی نقاط رنگ شده که پيکسل ناميده می شوند را مشخص می نمايد. ترکيب و اجتماع تمامی نقاط فوق با يکديگر ، تصوير ديجيتالی مورد نظر را ايجاد می نمايد. در صورتيکه قصد تهيه يک عکس را داشته باشيم ، می توان از دو گزينه زير استفاده نمود :

•  
• استفاده از دوربين های فيلم سنتی . در اين روش با استفاده از يک دوربين عکسبرداری ، عکس مورد نظر گرفته شده و پس از پردازش فيلم بصورت شيميائی، امکان چاپ آن با استفاده از کاغذ ها ی مخصوص ، فراهم می شود. در ادامه ، عکس آماده شده توسط اسکنر ، اسکن و بصورت ديجيتال تبديل می گردد .
• استفاده از يک دوربين ديجيتال : در اين روش ، با استفاده از يک دوربين ديجيتال و تابش نور به شی مورد نظر و دريافت فيدبک های مربوطه و تبديل آنان به مجموعه ای از پيکسل ها ، تصوير مورد نظر مستقيما" بصورت ديجيتال تبديل می گردد .

يک دوربين ديجيتال ، همانند يک دوربين سنتی دارای امکانات متعددی نظير : مجموعه ای از لنزها می باشد . اين نوع دوربين ها در مقابل تمرکز نور بر روی بخشی از فيلم ، نور را بر روی يک دستگاه نيمه هادی تابانده که ضبط الکتريکی نور راانجام خواهد داد . در ادامه، يک کامپيوتر اطلاعات الکترونيکی را به داده ديجيتال تبديل می نمايد . مهمترين تفاوت بين يک دوربين ديجيتال و يک دوربين مبتنی برفيلم ، عدم استفاده از فيلم در دوربين های ديجيتال می باشد. در مقابل ، دوربين های ديجيتال دارای يک سنسور بوده که نور را به سيگنال های الکتريکی تبديل می نمايد . سنسورهای استفاده شده در اکثر دوربين های ديجيتال ، از نوع CCD)Charge Coupled Device) می باشد . در تعدادی ديگر از دوربين های ديجيتال از تکنولوژی نيمه هادی CMOS)complementary metal oxide semiconductor) استفاده می شود. با اينکه سنسورهای CMOS ، تصاوير ديجيتال با کيفيت مطلوبتر را ارائه می نمايند و در آينده متداولتر خواهند شد ، ولی نمی توان ادعا نمود که تکنولوژی فوق جايگزين سنسورهای CCD در دوربين های ديجيتال خواهد شد . CCD ، مجموعه ای بسيار کوچک از ديودهای حساس به نور بوده که مسئوليت تبديل تصوير ( نور ) به الکترون ( سيگنال های الکتريکی ) را برعهده دارند . ديودهای فوق ، photosites ناميده می شوند . هر photosite ، حساس به نور می باشد.

جایگاه دوربین دیجیتال
همانگونه که اشاره گرديد، تصاوير اخذ شده با استفاده از دوربين های ديجيتال ، به رشته ای طولانی از پيکسل تبديل می گردند. با توجه به نقش حياتی پيکسل ها در دوربين های ديجيتال ، توليد کنندگان و تهيه کنندگان توجه بسيار خاصی نسبت به پارامتر فوق دارند .مگا پيکسل ، واحد اندازه گيری بزرگتری نسبت به پيکسل است .مگا ، به معنی يک ميليون و پيکسل نقاط بسيار کوچکی می باشند که يک عکس را ايجاد می نمايند. تمامی تصاوير از نقاط بسيارريزی به نام پيکسل تشکيل می گردند . يک تصوير حاوی ميليون ها نقطه و يا پيکسل بوده که تشخيص آنان بدون چشم مسلح عملا" غير ممکن می باشد. بديهی است ، هر اندازه که دوربين ديجيتال دارای پيکسل های بيشتری باشد ، قادر به آگاهی جزيئات بيشتری از تصوير خواهد بود. بموازات افزايش اطلاعات مربوط به جزئيات يک تصوير ، می توان براحتی ابعاد و اندازه تصوير را بزرگتر و عمليات مربوطه را در ارتباط با آنان انجام داد . برخی از دقت ها ی ( وضوح ) متداول که در دوربين های ديجيتال استفاده می گردد ، بشرح زير می باشد :

•  
• 256 در 256 پيکسل : دقت فوق در اکثر دوربين های ديحيتال ارزان قيمت ارائه می گردد . دقت فوق پائين بوده و معمولا" کيفيت تصاوير اخذ شده توسط اين نوع از دوربين ها نيز مطلوب نخواهد بود . مجموع تمامی پيکسل ها 65،000 می باشد .
• 640 در 480 پيکسل : دقت فوق نيز پائين بوده و در اکثر دوربين های ديجيتال از آن استفاده می گردد . در صورتيکه قصد گرفتن تصوير و ارسال آن برای دوستان و يا استفاده از آنان در صفحات وب ، وجود داشته باشد ، دقت فوق می تواند در اين رابطه پاسخگو باشد . مجموع تمامی پيکسل ها 307،000 می باشد .
• 1216 در 912 پيکسل : در صورتيکه قصد چاپ تصاوير اخذ شده توسط دوربين های ديجيتال وجود داشته باشد، دقت فوق مطلوب خواهد بود مجموع پيکسل ها ، 1،109،000 می باشد( مگاپيکسل ).
• 1600 در 1200 پيکسل . دقت فوق بالابوده و می توان تصاوير اخذ شده را با ابعاد بزرگتر چاپ نمود( يک تصوير 8 در 10 اينچ ). مجموع تمامی پيکسل ها تقريبا" دو ميليون می باشد . امروزه دوربين هائی با 2 / 10 ميليون پيکسل نيز عرضه شده است .

ضرورت استفاده از دقت بالا در دوربين های ديجيتال ، به نوع عملياتی که می بايست بر روی تصوير انجام شود،بستگی دارد. در صورتيکه ، هدف استفاده از تصاوير در صفحات وب و يا ارسال آنان از طريق نامه الکترونيکی برای دوستان باشد،می توان از دوربينی که دارای دقت 640 در 480 پيکسل است ،استفاده نمود.تعداد تصاويری را که دوربين می تواند در خود نگهداری نمايد ، متناسب با افزايش وضوح تصوير ، کاهش می يابد. در صورتيکه تصميم به چاپ تصاوير اخذ شده وجود داشته باشد ، می بايست از دوربين هائی که دارای تعداد پيکسل بيشتری می باشند، استفاده گردد. در حال حاضر، دوربین های چهار و پنج مگا پیكسلی متداول شده اند .
ویژگی ها ی مهم
از مهمترین ویژگی های مرتبط با دوربین دیجیتال، می توان به موارد زیر اشاره نمود :

•  
• دقت: تمامی دوربین های ديجيتال موجود، قادر به ايجاد تصاوير با کيفيت مناسب بمنظور ارسال بهمراه نامه های الكترونیكی و یا در اندازه های كوچك می باشند.همانطور که اشاره گردید، هر اندازه تعداد پیكسل های يک تصویربیشتر باشد، تصویر مذكور واضح تر بوده و می توان آنرا در اندازه بزرگتری چاپ كرد. دوربین هایی كه دارای وضوح دو مگاپیكسل می باشند ، قادر به ايجاد تصاویری به ابعاد 7*5 ، دروبین هایی با دقت سه مگاپيکسل قادر به توليد تصاويری در ابعاد 8 در 10 و دوربين های با دقت چهار مگاپیكسل ، می توانند تصاويری با ابعاد 11 در 17 را ايجاد نمايند.
• اندازه،‌وزن و طرح: برای برخی از كاربران اندازه و وزن دوربین ببشتر از میزان دقت آن اهمیت دارد( حمل آسان دوربين ) .استفاده از دوربین های كوچك آسان می باشد ولی بدليل كوچك بودن صفحه و دكمه های كنترل كننده آن ، ممکن است به مرور زمان تبعات و مشکلات خاص خود را بدنبال داشته باشد .
• عدسی زوم : دوربین های ارزان قیمت، اغلب فاقد لنزهای نوری می باشند. اگر مجبور به انتخاب بین دوربین های دارای لنزهای نوری و يا دوربین های با دقت بالا می باشيم ، پیشنهاد می گردد ، دوربینی انتخاب گردد كه دارای لنز نوری باشد. در چنين مواردی ضرورتی ندارد که سوژه مورد نظر جهت عکاسی، بزرگ انتخاب گردد و پس از گرفتن تصاوير با بکارگيری نرم افزار ، برداشت ها و پردازش های مورد نظر بر روی آن را انجام داد. لازم است به تبليغاتی که در رابطه با لنزهای دوربين های ديجيتال و ميزان عملکرد آنان می شود ، دقت لازم نيز صورت پذيرد. تعداد زيادی از توليد کنندگان ، زوم ليزری ( حرکت لنز بمنظور بزرگنمائی تصوير ) را با زوم ديجيتال ( تعداد اندکی پيکسل را می تواند capture نمايد ) ، ترکيب و اعلام می نمايند .
• تمركز دستی: برای گرفتن تصاویر از فاصله بسیار نزدیك و یا در موارديکه امكان تتنظیم اتوماتیك وجود ندارد ،استفاده از پتانسيل های ارائه شده بمنظور تنظیم دستی دوربین ،کمک مناسبی بمنظور اخذ تصاوير واضح را ارائه می نمايد. در برخی دوربین ها امکان استفاده از تنظیم دستی وجود نداشته و در چنين مواردی می توان از دوربين مورد نظر صرفا" در فواصل محدودی استفاده بعمل آورد .
• ذخیره سازی: دوربین های دیجیتال دو مگاپیكسلی كه اكثرا" دارای هشت مگابایت حافظه ( کارت حافظه اوليه ) می باشند ، قادر به نگهداری هشت تا ده تصوير با بالاترين دقت خواهند بود. ظرفیت كارت حافظه همراه یك دوربین دیجیتال زیاد حائز اهميت نمی باشد و می توان در ادامه و متناسب با نياز، ازكارت هائی با ظرفیت بيشتر استفاده نمود.شركت سونی همچنان دوربين هائی را توليدمی نمايد که می توانند تصاوير را بر روی فلاپی ديسک و يا ديسک نوری ذخيره نمايند . فراموش نکنيم که سرعت فلاپی ديسک ها کند بوده و بيش از يک و يا دو تصوير با دقت بالا را نمی توان بر روی آنان ذخيره نمود. با استفاده از ديسک های نوری می توان تصاوير بمراتب بيشتری راذخيره نمودولی دوربين هائی که از ديسک نوری استفاده می نمايند کند و حجيم می باشند.
• باطری ها: در دوربين های ديجيتال از یك و یا چند نوع باطری استفاده می گردد. باطری نوع AA، هم بصورت قلیایی غیر قابل شارژ و هم بصورت قابل شارژ موجود می باشد . باطری های ظرفیت بالا CRV3 و یا باطری های قابل شارژ ، نمونه هائی ديگر از باطری های قابل استفاده در دوربين های ديجيتال می باشند.
• فیلم و صدا: بسیاری از دوربین های ديجيتال قادر به گرفتن ( اخذ) تصاوير ویدئوئی مناسب می باشند ( به همان خوبی که عکس می گيرند ). حافظه این نوع از دوربین ها ، قادر به ذخيره سازی فيلم زيادی نخواهند بود . ويژگی فوق ، در موارديکه امكان دسترسی به دوربین های فیلمبرداری جهت ضبط تصاویر مربوط به یك صحنه وجود ندارد، بسیار مفید می باشد .
• تنظیمات نوردهی: تمامی دوربين های ديجيتال ، امکان استفاده اتوماتيک را فراهم می نمايند ، در چنين مواردی کافی است از يک دکمه از قبل تعبيه شده که تمامی پارامترهای لازم بمنظور اخذ تصاوير را بصورت پيش فرض در نظر می گيرد ، استفاده گردد. استفاده از دوربین هایی كه دارای دیافراگمی جهت تنظیم میزان ورود نورمی باشند ، بمراتب مطلوبتر خواهد بود. با استفاده از دوربین های فوق و تنظیم فاصله لنز و یا مدت زمان باز بودن دیافراگم ، بقیه تنظیمات بصورت اتوماتیك در نظر گرفته خواهد شد.
• منوها: در زمان انتخاب يک دوربين ديجيتال ، لازم است به امکانات ارائه شده بمنظور تنظيم دقت ، حالت و ساير موارد ديگر نيز دقت گردد . وجود امکانات مناسب در خصوص مشاهده سريع تصاوير گرفته شده نيز از مزايای يک دوربين ديجيتال محسوب می گردد. وجود دكمه های زیاد بر روی دوربین علاوه بر اتلاف زمان ، تنظیم و دسترسی به تصاویر گرفته شده را مشكل می سازد.هر اندازه تعداد دکمه های يک دوربین بیشتر باشد ،منوهای مرتبط با آن نيز افزايش خواهد يافت .
• White Balance : تقريبا " تمامی دوربین های دیجیتال،امكان انتخاب يک تنظيم White Balance از قبل تعيين شده را فراهم می نمايند.ويژگی فوق ، به دوربين ديجيتال اعلام خواهد کرد که کدام عنصر در تصوير می بايست سفيد بوده و يا برداشتی معادل آن داشته باشد .(قابلیت تشخيص بخش هائی از يک عکس که می بايست سفید ،‌سیاه و یا بین این دو رنگ بنظر آیند). در صورتيکه کيفيت رنگ تصاوير، پارامتری مهم بمنظور استفاده از دوربين ديجيتال می باشد، پيشنهاد می گردد، دوربينی با قابليت فوق انتخاب گردد .
• LCD : برخی از دوربين های ديجيتال دارای نمايشگر LCD می باشند .با استفاده از نمايشگرهای فوق ، می توان تصاوير اخذ شده را بلافاصله مورد بازبينی مجدد قرار داد. كیفیت LCD های موجود بسيار متنوع و متفاوت می باشد . تصوير نمايش داده شده توسط آنان در برخی مدل ها در مقابل نورخورشيد از بين رفته و يا تصاوير بصورت نقطه به نقطه نمايش داده خواهند شد .در برخی موارد ممکن است تصاوير نمايش داده شده با خم نمودن دوربين ، تغيير نمايند. در صورتيکه قصد تهيه يک دوربين با نمايشگر LCD وجود داشته باشد ، پيشنهاد می گردد قبل از خريد ، کيفيت LCD آن در عمل امتحان گردد .

تشریح مشخصات
مگاپیكسل ارائه شده توسط یك دوربین ديجيتال ، روشی بمنظور نشان دادن دقت یك دوربین می باشد. هر اندازه تعداد مگاپیكسل بيشتر باشد، دقت دوربین نیز بيشتر بوده و امکان گرفتن تصاویر بزرگترو با كیفیت چاپ مطلوب،فراهم می گردد. یك دوربین دو مگا پیكسلی، می تواند تصاویری با دقت 1600 در 1200 پیكسل را ایجاد نماید.دقت فوق ، امکان گرفتن تصاویر را در اندازه های 7*5 با بالاترین كیفیت ارائه می نمايد. در دوربین های سه مگا پیكسلی ، می توان تصاویری با كیفیت 2048 در 1536 پیكسل را ایجاد نمود (تصاویر 8*10 با كیفیت مطلوب ) . هر اندازه تصاویر دارای كیفیت بهتری باشند، حافظه بمراتب بیشتری در دوربین اشغال شده و متناسب با آن تعداد عكس هایی كه دوربین می تواند در حافظه خود نگهداری نماید، كاهش پیدا می نمايد. در اين راستا ، می توان از كارت های حافظه بمنظورافزایش میزان حافظه دوربین ، استفاده نمود.در صورتيکه قصد استفاده از تصاوير گرفته شده توسط دوربين های ديجيتال در نامه های الكترونیكی و يا صفحات وب وجود داشته باشد ، به دوربین های پیشرفته ای كه دقت آنان بیش از دو مگا پیكسل است ، نياز نخواهد بود ولی در صورتيکه قصد تهيه تصاوير با اندازه های متفاوت وجود داشته باشد ، پيشنهاد می گردد دوربين هائی با حداقل سه مگاپيکسل انتخاب گردد .
پارامترهای زیر را می توان در زمان انتخاب یک دوربین دیجیتال در نظر گرفت :

•  
• طول عمر باطری : حداقل :كمتر از 200 عكس ، پیشنهادی : بین 200 تا 400 عكس ، حداکثر : بیش از 400 عكس
  باطری دوربین های دیجیتال بسرعت مصرف و استفاده می گردد. ( خصوصا" باطری های قليائی ) . طول عمر باطری دوربین های دیجیتال ارتباط مستقيمی با قيمت آنان ندارد . مثلا" ممکن است دوربین هایی با قیمت ارزان ، دارای باطرهائی با عمر مفيد بمراتب بيشتری نسبت به دوربين های گرانقيمت باشند.
• مگاپیكسل(دقت) : حداقل : 2 مگا پیكسل یا كمتر ، پیشنهادی : 3 مگاپیكسل، حداکثر : 4 مگاپیكسل یا بیشتر
  مگاپیكسل ، واحدی بمنظور اندازه گیری میزان دقت ثبت تصاویر توسط دوربین های دیجیتال است .هر اندازه تعداد مگاپیكسل یك دوربین بيشتر باشد ، تصاویر ایجاد شده توسط آن را می توان در ابعاد و اندازه های بزرگتر و با کيفيت مطلوبتر ، چاپ نمود.
• کنترل ميزان نوردهی : حداقل : -- ، پیشنهادی :ارائه برخی امکانات برای دورنما ، حداکثر:تنظيم دهانه دیافراگم و نور بمهراه کنترل دستی همه جانبه
  با استفاده از کنترل های ارائه شده، می توان عملياتی همچون تنظیم لنز و سرعت عبور نور را انجام داد( حائز اهميـت برای عكاسان حرفه ای ).
• محدوده کانونی : حداقل : ثابت یا زوم دیجیتالی ، پیشنهادی : 2X تا 3X زوم نوری ، حداکثر : 4Xزوم نوری یا بهتر
  دوربین هایی كه محدوده کانونی آنان بيشتر باشد ، قادر به گرفتن تصاوير از فواصل دورتر با کيفيت مناسب می باشند.دوربین های با قابلیت زوم نوری ، قادر به ايجاد تصاوير بهتر نسبت به دوربین هائی با قابلیت زوم دیجیتالی ، می باشند .
• قابليت تمرکز دستی : حداقل : خير ، پیشنهادی : تمرکز مرحله ای ، حداکثر : بلی
  با استفاده از قابليت فوق ، می توان عمليات تمرکز دوربين را بصورت دستی انجام داد ( تمرکز دستی در برخی حالات بمراتب دارای کارآئی و صحت بيشتری نسبت به تنظيم اتوماتيک است ) .دوربین هایی كه دارای قابليت تمرکز مرحله ای می باشند،قادر به تمرکز بر روی اشياء مورد نظر صرفا" درفواصل از قبل مشخص شده ای خواهند بود.
• ظرفيت ذخیره سازی : حداقل : 8 مگابایت یا كمتر، پیشنهادی : 8 تا 16 مگابایت ، حداکثر : 16مگابایت یا بیشتر
  ويژگی فوق ، حجم اطلاعاتی (برحسب مگابايت) را که يک دوربين می تواند در حافطه همراه خود و يا کارت حافظه قابل تعويض و يا هردو ، ذخيره نمايد، مشخص می نمايد .تعداد تصاویری را که می توان در حافظه يک دوربين ديجيتال ذخيره نمود به دقت تصاوير گرفته شده ، بستگی خواهد داشت .

نکاتی دررابطه با تهیه دوربین دیجیتال

•  
• انتخاب يک دوربين با مگاپيکسل موردنظر با توجه به نوع نياز :دوربین هایی که دارای دقت دو مگاپیكسل می باشند ، برای گرفتن عكس مناسب هستند.در صورتيکه قصد تهيه تصاویری به ابعاد 8 در 10 و چاپ آنان وجود داشته باشد ، به دوربینی با حداقل دقت سه مگاپیكسل، نياز خواهد بود. دوربین هایی كه دارای دقت چهار و يا پنج مگاپیكسل می باشند، بمنظور چاپ تصاویر در ابعاد بزرگ مناسب خواهند بود.
• استفاده از دوربين هائی با قابليت شارژ مجدد باطری و يک شارژر : قیمت باطری متناسب با طول عمر آنان ، افزايش می يابد. برخی از دوربین ها قادر به استفاده از باطری های AA ( قابل شارژ و يا غيرقابل شارژ) می باشند. قابليت شارژ مجدد باطری ، علاوه بر مقرون بصرفه بودن ، عدم اتلاف زمان را نيز بدنبال خواهد داشت .
• استفاده از دوربينی با حداقل توان زوم نوری 2X : كیفیت تصاویر گرفته شده توسط دوربین هائی با زوم دیجیتالی ، بمراتب پایین تر ازتصاویر اخذ شده توسط دوربین های شامل زوم نوری، می باشد.
• استفاده از دوربين هائی با قابليت تمرکز در نور کم : برخی از دوربین ها دارای لامپ کمکی ( فلش ) برای تامین نور كافی جهت گرفتن تصاویر در نقاط تاریك می باشند. ويژگی فوق ، در موارديکه تصاویر در داخل اتاق گرفته می شود، کارساز خواهد بود.
• استفاده از دوربين هائی که امکان استفاده از کارت حافظه اضافی را دارا می باشند : با اينکه تمامی دوربین های دیجیتال دارای حافظه می باشند ولی با استفاده از کارت حافظه می توان ظرفيت ذخيره سازی يک دوربين ديجيتال را افزايش داد.
• عدم استفاده از دوربین هایی كه اطلاعات را بر روی فلاپی ديسک و يا ديسک نوری ذخيره می نمايند: فلاپی ديسک ها ارزان می باشند ولی نمی توان بر روی آنان تصاوير زيادی را ذخيره نمود. دوربين هائی که از اين نوع ديسک ها استفاده می نمايند، اغلب تصاوير را با دقت پائين ايجاد می نمايند. دوربين هائی که از ديسک های نوری استفاده می نمايند ، کند و حجيم می باشند .
• امتحان دوربين قبل از خريداری آن : برخی از دوربین ها دارای دستورات و منوهائی می باشند که استفاده از آنان نسبت به ساير دوربين ها ساده تر می باشد . بررسی عملی برخی از امکانات فوق و مقايسه با ساير دوربين ها می تواند در عمل کارآئی يک دوربين را نشان دهد. دراينخصوص لازم است به موارد متعددی توجه گردد. فاصله زمانی بین فشردن كلید دوربین تا زمان ذخيره سازی تصوير، بررسی عملکرد لنز ارائه شده همراه دوربين ، بررسی مدت زمان انتظار برای گرفتن تصاوير ، بررسی عملکرد نمایشگر LCD دوربین در زیر نور خورشید ، از جمله مواردی می باشند که می بايست قبل از خريداری يک دوربين ديجيتال ، بدقت بررسی گردند.
• استفاده از دوربين هائی که بهمراه آنان نرم افزارهای ویرایش تصاویرعرضه شده است : در اين رابطه می توان از نرم افزارهایی نظیر Adobe Photoshop Elements و Ulead PhotoImpac استفاده نمود.
• استفاده از دوربين هائی که دارای LCD می باشند : دوربين های فوق ، امکان مشاهده تصاوير را فراهم می نمايند( بمحض گرفتن تصاوير).
• عدم تاکيد بر قابلیت فیلمبرداری دوربین ديجيتال : برخی از دوربين ها دارای قابليت ضبط تصاوير متحرک به ميزان اندکی می باشند . در صورت عدم نياز به ويژگی فوق ، می توان در زمان تهيه يک دوربين ديجيتال ، آن را ناديده گرفت .
• وجود يک کارت خوان حافظه : عملکرد کارت خوان ها ، مشابه يک هارد ديسک خارجی است که به کامپيوتر متصل می گردد . با استفاده از پتانسيل فوق ، می توان تصاوير را مستقيما" از رسانه ذخيره سازی که دوربين ديجيتال از آن استفاده می نمايد ، Download نمود . ويژگی فوق ، علاوه بر صرفه جوئی در زمان ، افزایش طول عمر باطری را نیز بدنبال خواهد داشت .

چند روش برای حفظ پاکیزگی کامپیوترهای خانگی

Agp

کامپيوترهای پيشرفته قادر به انجام عمليات گرافيکی زيادی می باشند. سيستم های عامل با رابط کاربر گرافيکی ، بازيهای کامپيوتری ، انيمشن و طراحی سه بعدی و ... از جمله مواردی می باشند که انجام آنها نيازمد وجود سيستمی با توان گرافيکی بالا می باشد. در صورت استفاده کامپيوتر در مواردی نظير : تايپ ، صفحات گسترده ، کاربردهای ساده تجاری و ... ، لزومی به داشتن سيستمی با توان گرافيکی بالا نخواهد بود.
کارت های گرافيک را می توان با استفاده از يکی از روش های زير در کامپيوتر نصب کرد:

• OnBorad . تراشه گرافيک بر روی برد اصلی قرار دارد.
• PCI . کارت گرافيک در يکی از اسلات های PCI نصب می گردد.
• AGP . کارت گرافيک در اسلاتی نصب خواهد شد که مخصوص کاربردهای گرافيکی طراحی شده است .

به منظور ارسال تصاوير ويديوئی ، نمايش بازيهای کامپيوتری ، به کارت هائی با بازدهی بمراتب بيشتر از PCI نياز است . در سال 1996 شرکت اينتل (AGP(Accelerator Graphics Port را که نسخه اصلاح شده ای از گذرگاه های PCI است ، عرضه نمود. هدف از طراحی تکنولوژی فوق،ارائه تصاوير ويدئويی و انجام عمليات گرافيکی با سرعت بالا است .شکل زير معماری بکارگرفته شده در يک سيستم پنتيوم سه را که از AGP استفاده می کند ، نشان می دهد.

کارت های گرافيک که قبل از ارائه تکنولوژی AGP توليد می گرديدند، از يک گذرگاه برای ارتباط با پردازنده استفاده می کردند. گذرگاه يک کانال ارتباطی و يا مسير بين عناصر سخت افزاری موجود در يک کامپيوتر است . تکنولوژی AGP مبتنی بر تکنولوژی PCI است که به آن "گذرگاه AGP " نيز گفته می شود ، تکنولوژی فوق به منزله يک گذرگاه سيستم نمی باشد و يک اتصال نقطه به نقطه (Point-to-Point) است . به عبارت ديگر در تکنولوژی فوق تنها دستگاهی که از طريق AGP به پردازنده و حافظه ، مرتبطه می گردد ، کارت گرافيک است . در مسير مربوطه هيچگونه توقفی وجود نداشته و نمی توان ادعا نمود که AGP يک گذرگاه اشتراکی است.
تکنولوژی AGP نسبت به PCI دارای ويژگی های زير است :

• کارائی سريعتر
• دستيابی مستقيم به حافظه

شکل زير يک کارت گرافيک AGP را نشان می دهد.

AGP به منظور افزايش کارآيی خود از چندين روش استفاده می نمايد :

• AGP يک گذرگاه 32 بيتی با سرعت 66 مگاهرتز است . اين بدان معنی است که در يک ثانيه می توان 32 بيت داده را 66 ميليون مرتبه انتقال داد.
• بر روی گذرگاه AGP دستگاه ديگری وجود ندارد بنابراين کارت گرافيک اجباری به اشتراک گذرگاه نخواهد داشت . در چنين حالتی کارت گرافيک قادر به عمليات خود با حداکثر ظرفيت و پتانسيل خواهد بود.
• AGP از روش Pipelining برای افزايش سرعت استفاده می نمايد. در روش فوق برای بازيابی داده از مدلی مشابه فرآيندهای موجود در خط توليد استفاده می گردد.کارت گرافيک در پاسخ به يک درخواست ( سيگنال ) ، چندين بلاک داده را دريافت خواهد کرد.

روش Pipelining مشابه سفارش غذا در يک رستوران است . فرض کنيد قصد سفارش غذای مورد علاقه خود را در يک رستوران داشته باشيد .پس از آماده شدن، غذای مورد نظر در اختيار گذاشته می گردد در ادامه مجددا" غذای بعدی مورد علاقه خود را سفارش و منتطر آماده شدن خواهيد ماند. در مدل فوق فرآيند تکراری : سفارش غذا(داده) و انتظار برای تامين خواسته به صورت تکراری انجام خواهد شد. می توان روش ثبت سفارش خود را تغيير و در ابتدا تمامی خواسته های خود را مشخص کرد. بديهی است در چنين مواردی زمان انتظار بين سفارشات متعدد حذف خواهد گرديد. در تکنولوژی AGP از روشی مشابه برای بازيابی داده استفاده می گردد.
يکی ديگر از علل افزايش کارائی تکنولوژی AGP ارتباط مستقيم آنها با حافظه است . ويژگی فوق از خصايص بسيار مهم AGP است . Texture Map مهمترين عنصر موجود در يک کارت گرافيک بوده و حجم بالائی از حافظه يک کارت گرافيک را اشغال می نمايد. با توجه به اين که قيمت حافظه کارت های گرافيک بالا بوده و از لحاظ ظرفيت نيز دارای محدوديت هائی می باشند ، ميزان و تعداد Textures استفاده شده در کارت های گرافيک اوليه محدود بوده است . در سيستم های مبتنی بر AGP با استفاده از قابليت های حافظه سيستم، می توان اطلاعات مورد نطر را در حافظه کارت گرافيک ذخيره نمود .
در يک سيستم مبتنی بر PCI هر Texture Map دو مرتبه ذخيره می گردد. در ابتدا از هارد به حافظه سيستم منتقل و در آنجا مستقر خواهد شد. زمانی که می بايست از داده فوق استفاده گردد، از طريق حافظه سيستم در اختيار پردازشگر گذاشته خواهد شد. در ادامه نتايج از طريق گذرگاه PCI برای کارت گرافيک ارسال می گردند. در اين حالت اطلاعات مجددا" در FramBuffer کارت گرافيک ذخيره خواهند شد. در حقيقت هر Texture Map پس از پردازش دو مرتبه ذخيره می گردد ( يکی توسط سيستم و ديگری توسط کارت گرافيک )

AGP صرفا" يک مرتبه Texture Map را ذخيره می نمايد. امکان فوق با استفاده از يک بخش خاص با نام Graphics Address Remapping Table ) GART) موجود بر روی تراشه AGP ميسر می گردد. GART ، بخشی از حافظه سيستم را به منظور نگهداری Texture maps استفاده می نمايد. در چنين حالتی کارت گرافيک و پردازنده اين تصور را خواهند داشت که Texture در FramBuffer کارت گرافيک می باشد.

همانگونه که مشاهده گرديد، در يک کارت فاقد تکنولوژی AGP هر texture دو مرتبه تکرار و پردازنده مجبور به انجام عملياتی اضافه است . اندازه و تعداد texture نيزمحدود به FrameBuffer است .تمام عوامل فوق در کارت های مبتنی بر AGP بهبود يافته است و همين امر باعث افزايش کارآئی آنان شده است .
انواع AGP
سه نوع مشخصه متفاوت برای AGP وجود دارد :

• AGP 1.0
• AGP 2.0
• AGP Pro

AGP 2.0 که شامل AGP 1.0 نيز می باشد از سه حالت (يک سرعته ، دو سرعته ، چهار سرعته) متفاوت برای عمليات استفاده می نمايد.در سه حالت فوق از سرعت 66 مگا هرتز استفاده می گردد ولی کارت های گرافيک 2x ، در هر سيکل دو مرتبه اطلاعات خود را ارسال و يک کارت گرافيک 4x در هر سيکل چهار مرتبه داده ها را ارسال می نمايد.جدول زير ويژگی هر يک از حالات فوق را نشان می دهد.


agp.JPG


AGP Pro بر اساس مدل AGP 2.0 ايجاد شده و از اسلات بزرگتری استفاده و دارای امکانات ويژه برای استفاده حرفه ای از کارت های گرافيک است . کامپيوترهای که دارای اسلات از نوع AGP Pro و يا AGP 2.0 می باشند قادر به استفاده از کارت های AGP 1.0 و AGP 2.0 می باشند. اسلات AGP 1.0 با ساير مدل های فوق سازگار نخواهد بود.

شرکت اينتل قصد ارائه کارت جديد AGP8X را دارد.جدول زير مشخصات تکنولوژی فوق رانشان می دهد.


agp1.JPG


وضعيت گذرگاهها قبل از AGP
اولين گذرگاه کامپيوترهای شخصی، هشت بيتی و با سرعت 4.77 مگاهرتز(ميليون سيکل در هر ثانيه ) بود. گذرگاه فوق قادر به ارسال هشت بيت داده در هر سيکل بود. در سال 1982 گذرگاه فوق تغيير و به صورت شانزده بيتی و با سرعت 8 مگاهرتز مطرح گرديد. گذرگاه فوق ISA نامگذاری گرديد. طراحی گذرگاه فوق بگونه ای بود که امکان ارسال داده را با سرعت 16 مگا بايت در هر ثانيه فراهم می کرد. کارت های گرافيک اوليه از کارت های MonoChrome ( ارائه شده در سال 1980 ) تا کارت های SVGA ( ارائه شده در سال 1990) از يک اسلات ISA موجود بر روی برد اصلی استفاده می کردند. به موازات افزايش رنگ و وضوح تصوير در نمايشگرها، کارت های گرافيک ISA کند شدند. گذرگاه های ISA قادر به تامين مناسب داده های گرافيکی برای پردازنده با سرعت مناسب نمی باشند.
در ادامه استاندارهای ديگری در رابطه با گذرگاه ها مطرح گرديد . گذرگاه های EISA)Extendede Industry Standard Architecture ) (سی و دو بيتی و سرعت 8 مگا هرتز ) VL-BUS)Vesa Local Bus) نمونه هائی در اين زمينه می باشند.در اين زمان استانداری برای ارائه SVGA با قابليت 16/8 ميليون رنگ و وضوح تصوير 768 * 1024 ارائه گرديد. کارت های فوق در يک اسلات خاص موجود بر روی برد اصلی نصب می گرديدند. در چنين حالتی گذرگاه گرافيک به صورت يک "گذرگاه محلی" بوده و مستقيما" به پردازنده متصل می گرديد و می بايست در مجاورت پردازنده قرار می گرفت . VL-BUS بصورت 32 بيتی بوده و با سرعتی معادل "گذرگاه محلی " فعاليت می نمايد و تمايل به ارتباط مستقيم با پردازنده دارد. وضعيت فوق در مواردی که صرفا" يک دستگاه و يا حتی دو دستگاه استفاده می گردد، می تواند تحقق يابد ولی زمانی که بيش از دو دستگاه به VL-BUS متصل گردد، کارآئی سيستم کاهش پيدا می نمايد. بدين منظور VL-BUS صرفا" برای اتصال يک کارت گرافيک ( و يا دستگاهی که نيازمند سرعت بالا باشد ) استفاده می گردد.
کارت های VL-BUS با سرعتی معادل کلاک پردازنده با پردازنده مرتبط خواهند شد. مثلا" اگر پردازنده دارای سرعتی معادل 100 مگاهرتز باشد، کارت گرافيک قادر به ارسال داده بصورت 32 بيت و با سرعت 100 ميليون مرتبه در ثانيه است . در رابطه با رويکرد فوق دو مسئله وجود دارد :

• توليدکنندگان کارتهای گرافيک شاختی نسبت به سرعت سيستم کاربران ندارند
• ارتباط مستقيم با پردازنده، باعث کاهش کارآئی پردازنده می گردد

در ادامه تکنولوژی PCI مطرح گرديد. PCI ترکيبی از تکنولوژي های ISA و VL-Bus است . در تکنولوژی فوق از ارتباط مستقيم دستگاه های نصب شده با حافظه استفاده می گردد . برای ارتباط با پردازنده از يک " پل ارتباطی " استفاده شده است . در اين حالت سرعت و کارائی نسبت به VL-BUS افزايش يافته بدون اينکه مشکلاتی را از بعد کارآئی برای پردازنده بدنبال داشته باشد .
AGP دارای کارآئی بمراتب بالاتری نسبت به PCI است .AGP يک تکنولوژی گرافيکی است که همچنان توسط طراحان مربوطه در جهت تکامل و افزايش عملکرد گام بر می دارد.

srco.ir

بایوس bios چیست؟

يکی از متداولترين موارد کاربرد حافظه های Flash ، استفاده از آنان در BIOS)Basic Input/Output System) است . BIOS اين اطمينان را به عناصر سخت افزاری نظير : تراشه ها ، هارد يسک ، پورت ها ، پردازنده و ... خواهد داد که به درستی عمليات خود را در کنار يکديگر انجام دهند.
هر کامپيوتر ( شخصی ، دستی ) دارای يک ريزپردازنده به عنوان واحد پردازشگر مرکزی است . ريزپردازنده يک المان سخت افزاری است .به منظور الزام پردازنده برای انجام يک عمليات خاص، می بايست مجموعه ای از دستورالعمل ها که نرم افزار ناميده می شوند، نوشته شده و در اختيار پردازنده قرار گيرند. در اين رابطه از دو نوع نرم افزار استفاده می گردد :

• سيستم عامل : سيستم عامل مجموعه ای از خدمات مورد نياز برای اجرای يک برنامه را فراهم می نمايد. ويندوز 98 ، 2000 و يا لينوکس نمونه هائی از سيستم های عامل موجود می باشند.
• برنامه های کاربردی : برنامه های کاربردی نرم افزارهائی هستند که به منظور تامين خواسته هائی خاصی طراحی و در اختيار کاربران گذاشته می شوند. برنامه هائی نظير : Word ، Excel و ... نمونه هائی در اين زمينه می باشند .

BIOS در حقيقت نوع سومی از نرم افزارها می باشد که کامپيوتر به منظور عملکرد صحيح خود به خدمات آن نياز خواهد داشت.

خدمات ارائه شده توسط BIOS
نرم افزار BIOS دارای وطايف متعددی است . ولی بدون شک مهمترين وظيفه آن استقرار سيستم عامل در حافظه است . زمانی که کامپيوتر روشن و ريزپردازنده سعی در اجرای اولين دستورالعمل های خود را داشته باشد ، می بايست دستورالعمل های اوليه از مکان ديگری در اختيار آن گذاشته شوند ( در حافظه اصلی کامپيوتر هنوز اطلاعاتی قرار نگرفته است ) . دستورالعمل های مورد نظر را نمی توان از طريق سيستم عامل در اختيار پردازنده قرار داد، چراکه هنوز سيستم عامل در حافظه مستقر نشده و همچنان بر روی هارد ديسک است . مشکل اينجاست که می بايست با استفاده از روش هائی به پردازنده اعلام گردد که سيستم عامل را به درون حافظه مستقر تا در ادامه زمينه استفاده از خدمات سيستم عامل فراهم گردد. BIOS دستورالعمل های لازم را در اين خصوص ارائه خواهد کرد. برخی از خدمات متداولی که توسط BIOS ارائه می گررد عبارتند از :

• يک برنامه تست با نام POST به منظور بررسی صحت عملکرد عناصر سخت افراری
• فعال کردن تراشه های BIOS مربوط به ساير کارت های نصب شده در سيستم نظير : کارت گرافيک و يا کنترل کننده SCSI
• مديريت مجموعه ای از تنظيمات مرتبط با هارد ديسک،Clock و ...

BIOS ، نرم افزاری خاص است که به عنوان اينترفيس ( ميانجی ) بين عناصر اصلی سخت افزارهای نصب شده بر روی سيستم و سيستم عامل ايفای وظيفه می نمايد. نرم افزار فوق اغلب در حافظه هائی از نوع Flash و به صورت يک تراشه بر روی برد اصلی نصب می گردد. در برخی حالات تراشه فوق يک نوع خاص از حافظه ROM خواهد بود.
زمانی که کامپيوتر روشن می گردد، خدمات متنوعی توسط BIOS ارائه می گردد :

• بررسی محتويات CMOS برای آگاهی از تنظيمات خاص انجام شده
• لود کردن درايورهای استاندارد و Interrupt handlers
• مقدار دهی اوليه ريجسترها و مديريت Power
• اجرای برنامه POST به منظور اطمينان از صحت عملکرد عناصر سخت افزاری
• تشخيص درايوی که سيستم می بايست از طريق آن راه اندازی (Booting) گردد.
• مقدار دهی اوليه برنامه مربوط به استقرار سيستم عامل در حافظه (Bootstrap)

اولين موردی را که BIOS بررسی خواهد کرد، اطلاعات ذخيره شده در يک نوع حافظه RAM با ظرفيت 64 بايت است . اطلاعات فوق بر روی تراشه ای با نام CMOS)Complementry metal oxid semiconductor) ذخيره می گردند. CMOS شامل جزئيات اطلاعات در رابطه با سيستم بوده و درصورت بروز هر گونه تغييردر سيستم، اطلاعات فوق نيز تغيير خواهند کرد. BIOS از اطلاعات فوق به منظور تغيير و جايگزينی مقادير پيش فرض خود استفاده می نمايد.
Interrupt handlers نوع خاصی از نرم افزار است که به عنوان يک مترجم بين عناصر سخت افزاری و سيستم عامل ايفای وظيفه می نمايد.مثلا" زمانی که شما کليدی را برروی صفحه کليد فعال می نمائيد، سيگنال مربوطه، برای Interrupt handler صفحه کليد ارسال می گردد تا از اين طريق به پردازنده اعلام شود که کداميک از کليدهای صفحه کليد فعال شده اند.
درايورها يک نوع خاص ديگر از نرم افزارها می باشند که مجموعه عمليات مجاز بر روی يک دستگاه را تبين و راهکارهای ( توابع ) مربوطه را ارائه خواهند. اغلب دستگاه های سخت افزاری نظير: صفحه کليد، موس ، هارد و فلاپی درايو دارای درايورهای اختصاصی خود می باشند. با توجه به اينکه BIOS به صورت دائم با سيگنال های ارسالی توسط عناصر سخت افزاری مواجه است ، معمولا" يک نسخه از آن در حافظه RAM تکثير خواهد شد.
راه اندازی ( Booting) کامپيوتر
پس از روشن کردن کامپيوتر، BIOS بلافاصله عمليات خود را آغاز خواهد کرد. در اغلب سيستم ها ، BIOS در زمان انجام عمليات مربوطه پيام هائی را نيز نمايش می دهد ( ميزان حافظه، نوع هارد ديسک و ...) به منظور آماده سازی کامپيوتر برای ارائه خدمات به کاربران، BIOS مجموعه ای از عمليات را انجام می دهد. پس از بررسی و آگاهی از تنظيمات موجود در CMOS و استقرار Interrupt handler در حافظه RAM ، کارت گرافيک بررسی می گردد. اغلب کارت های گرافيک ، دارای BIOS اختصاصی خود می باشند که حافظه و پردازنده مربوط به کارت گرافيک را مقدار دهی اوليه می نمايد. در صورتی که BIOS اختصاصی برای کارت گرافيک وجود نداشته باشد از درايور استانداری که در ROM ذخيره شده است ، استفاده و درايو مربوطه فعال خواهد شد ( درايور استاندارد کارت گرافيک ) در ادامه BIOS نوع راه اندازی ( راه اندازی مجدد (Rebbot) و يا راه اندازی اوليه (Cold Boot ) را تشخيص خواهد داد .برای تشخيص اين موضوع ، از محتويات آدرس 0000:0472 حافظه استفاده می گردد. در صورتی که در آدررس فوق مقدار 123h موجود باشد ، نشاندهنده "راه اندازی مجدد" بوده و برنامه BOIS ، تست حافظه را انجام نخواهد داد. در غير اينصورت ( در صورت وجود هر مقدار ديگر در آدرس فوق ) يک "راه اندازی اوليه " تلقی می گردد. در اين حالت تست حافظه انجام خواهد شد. در ادامه پورت های سريال و USB برای اتصال صفحه کليد وموس بررسی خواهند شد. در مرحله بعد کارت های PCI نصب شده بر روی سيستم بررسی می گردند. در صورتی که در هر يک از مراحل فوق BIOS با اشکالی برخورد نمايد با نواختن چند Beep معنی دار، مورد خطاء را اعلام خواهد کرد. خطاهای اعلام شده اغلب به سخت افزار سيستم مربوط می گردد.
برنامه BIOS اطلاعاتی در رابطه با نوع پردازنده ، فلاپی درايو ، هارد ديسک ، حافظه تاريخ و شماره ( ورژن ) برنامه BIOS ، نوع صفحه نمايشگر را نمايش خواهد داد. در صورتيکه بر روی سيستم از آداپتورهای SCSI استفاده شده باشد ، BIOS درايور مربوطه آن را از BIOS اختصاصی آداپتور فعال و BIOS مربوطه اطلاعاتی را در رابطه با آداپتور SCSI نمايش خواهد داد. در ادامه برنامه BIOS نوع درايوی را که می بايست فرآيند انتقال سيستم عامل از آن آغاز گردد را تشخيص خواهد داد. برای نيل به هدف فوق از تنظيمات موجود در CMOS استفاده می گردد. اولويت درايو مربوطه برای بوت سيستم متغير و به نوع سيستم بستگی دارد. اولويت فوق می تواند شامل مواردی نظير : A,C,CD و يا C,A,CD و ... باشد.(A نشاندهنده فلاپی درايو C نشاندهنده هاردديسک و CD نشاندهنده درايو CD-ROM است ) در صورتيکه درايو مشخص شده شامل برنامه های سيستم عامل نباشد ، پيام خطائی نمايش داده خواهد شد. (Non System disk or disk error )
پيکربندی BIOS
در بخش قبل اشاره گرديد که BIOS در موارد ضروری از تنظيمات ذخيره شده در CMOS استفاده می نمايد. برای تغيير دادن تنظيمات مربوطه می بايست برنامه پيکربندی CMOS فعال گردد. برای فعال کردن برنامه فوق می بايست در زمان راه اندازی سيستم کليدهای خاصی را فعال تا زمينه استفاده از برنامه فوق فراهم گردد. در اغلب سيستم ها به منظور فعال شدن برنامه پيکربندی، می بايست کليد Esc يا Del يا F1 يا F2 يا Ctrl-Esc يا Ctrl-Alt-Esc را فعال نمود ( معمولا" در زمان راه اندازی سيستم نوع کليدی که فعال نمودن آن باعث اجرای برنامه پيکربندی می گردد، به صورت يک پيام بر روی صفحه نمايشگر نشان داده خواهد شد ). پس از فعال شدن برنامه پيکربندی با استفاده از مجموعه ای از گزينه های می توان اقدام به تغيير پارامترهای مورد نظر کرد. تنظيم تاريخ و زمان سيستم ، مشخص نمودن اولويت درايو بوت، تعريف يک رمز عبور برای سيستم ، پيکربندی درايوها ( هارد، فلاپی ، CD) و ... نمونه هائی از گزينه های موجود در اين زمينه می باشند. در زمان تغيير هر يک از تنظيمات مربوطه در CMOS می بايست دقت لازم را بعمل آورد چراکه در صورتی که عمليات به درستی انجام نشود ، سيستم ممکن است با مشکل مواجه شود .

BIOS از تکنولوژی CMOS به منظور ذخيره کردن تنظيمات مربوطه استفاده می نمايد . در اين تکنولوژی يک باتری کوچک ليتيوم، انرژی لازم برای نگهداری اطلاعات به مدت چندين سال را فراهم می نمايد.
ارتقاء برنامه BIOS
تغيير برنامه BIOS بندرت انجام می گيرد. ولی در مواردی که سيستم قديمی باشد، ارتقاء BIOS ضروری خواهد بود.با توجه به اينکه BIOS در نوع خاصی از حافظه ROM ذخيره می گردد، تغيير و ارتقاء آن مشابه ساير نرم افزارها نخواهد بود. بدين منظور به يک برنامه خاص نياز است . برنامه های فوق از طريق توليد کنندگان کامپيوتر و يا BIOS عرضه می گردند. در زمان راه اندازی سيستم می توان تاريخ ، شماره و نام توليد کننده BIOS را مشاهده نمود. پس از مشخص شدن نام سازنده BIOS ، با مراجعه به وب سايت سازنده ، اطمينان حاصل گردد که برنامه ارتقاء BIOS از طرف شرکت مربوطه عرضه شده است . در صورتی که برنامه موجود است ، می توان آن را Download نمود. پس از دريافت فايل مربوطه، آن را بر روی ديسکت قرار داده و سيستم را با استفاده از آن راه اندازی می نمائيم . در اين حالت برنامه موجود بر روی ديسکت، BIOS قديمی را پاک و اطلاعات جديد را در BIOS می نويسد. در زمان ارتقاء BIOS حتما" می بايست به اين نکته توجه گردد که از نسخه ای که کاملا" با سيستم سازگاری دارد، استفاده گردد در غير اينصورت BIOS با اشکال مواجه شده و امکان راه اندازی سيستم وجود نخواهد داشت !
srco.ir

مشاهده اطلاعات سخت افزاری به شکل نرم افزاری

روشن کردن کامپیوتر به شکل اتوماتیک و در زمان دلخواه

چرا اجزای کامپیوترهای ما به مرور نابود میشوند؟!

واقعا کامپیوترها باید عمری جاودانه داشته باشند؟ کامپیوترها مجموعه ای از مدارهای الکترونیکی و سیگنالها می باشند که به همان میزان مدار نیز نیازمند جریان الکتریکی می باشند. هر کاربری که کامپیوتر داشته باشد می داند که وجود نداشتن عواملی برای از دور خارج کردن کامپیوتر محال است. کامپیوتر و قطعات تشکیل دهنده آن دارای یک عمر محدود می باشند همچنین عواملی نیز وجود دارد که باعث افزایش سرعت تخریب این اجزا می گردد. در این ترفند قصد داریم آمار جالبی را برای شما رو کنیم که با مطالعه آنها میتوان دریافت که چه عوامل اصلی باعث میشوند که کامپیوترهای ما به مرور از کار افتاده بشوند.
به طور کلی عوامل اصلی را میتوان در چهار شاخه ی "بررسی های بدون دقت" ، "غفلت از بررسی بعضی ناهنجاریها" ، "محیط نامناسب" و "افزایش عمر قطعات" دسته بندی کرد.
با این حساب باید فهمیده باشید که چرا به ندرت سیستمهایی می توان دید که 10 سال عمر کرده باشند و با مشکلات حاد برخورد نداشته باشند. عمر متوسط و معمول یک سیستم کامپیوتری معادل 5 سال می باشد (ترفندستان) ولی بعضی از دستکاری های بدون دانش فنی باعث کم شدن قابل توجه این مقدار می شود.
اگر بخواهید جوابی برای از بین رفتن یک سیستم پیدا کنید اکثرا دود آبی رنگ به همراه آتش را در زمان وقوع اتفاق برایتان بازگو میکنند!!

به آمار زیر دقت کنید:
26% PSU مشکلات به وجود آمده توسط پاور سیستم
23% سهل انگاری و زیاده روی کاربر در حین استفاده از سیستم
15% مشکلات به وجود آمده در زمان مونتاژ و همچنین در زمان انتقال از مکانی به مکان دیگر
13% مشکلات ناشی از مواردی که در هیت سینک مشاهده گردیده است
10% سوختگی هایی ناشی از رعد و برق و یا الکتریسیته ساکن
6% مشکلات مربوط به USB
%3 استفاده غیر صحیح از کامپیوتر
2% Overclocking و مسائل ناشی از تغییرات در پردازنده
ترفندستان

چرا dvd بسیار بهتر از cd است؟

پاک کردن پسورد bios کامپیوتر به ساده ترین شکل ممکن!

تبدیل دوربین دیجیتال به وب کم

گذرگاه pci

PCI

در کامپيوتر از عناصر سخت افزاری متفاوتی استفاده می گردد. تمامی عناصر فوق نيازمند ارتباط سريع با يکديگر می باشند. در صورتيکه عناصر سخت افزاری موجود که دارای پتانسيل های اختصاصی خود می باشند، قادر به ايجاد ارتباط با يکديگر نباشند، عملا" از امکانات موجود استفاده درستی نخواهد شد. گذرگاه (Bus) با نيت کمک به هدف فوق ارائه شده اند. گذرگاه ، کانال و يا مسيری است که بين عناصر کامپيوتر قرار گرفته و دارای انواع متفاوتی است . گذرگاه PCI)Peripheral Component Interconnect) يکی ازنمونه های فوق است .

مبانی گذرگاه ها
معماری بکار گرفته شده در گذرگاه ها(Bus) طی ساليان اخير بسرعت تغيير نموده است ..هدف از اعمال تغييرات ، افزايش کارآئی کامپيوتر است . اغلب کامپيوترهائی که امروزه بفروش می رسند ، هنوز دارای يک گذرگاه از نوع ISA)Industry Standard Architecture) می باشند. در طراحی گذرگاه ها همواره می بايست سازگاری بين سخت افزارها ی توليد شده توسط توليد کنندگان، لحاظ گردد.قبل از مطرح شدن امکانات چند رسانه ای ، تجهيزات جانبی تاکيد قابل ملاحظه ای در زابطه با سرعت گذرگاه ها نداشتند.
يک کامپيوتر شخصی دارای دو نوع گذرگاه است : نوع اول را " گذرگاه سيستم " و يا " گذرگاه محلی " می گويند. گذرگاه فوق پردازنده و حافظه را به يکديگر مرتبط می نمايد. ساير گذرگاه ها نظير گذرگاه های PCI و ISA از طريق يک پل( گذرگاه) ارتباطی به " گذرگاه سيستم " مرتبط می گردند.
همزمان با افزايش سرعت پردازند ه و حافظه ، ضرورت ايزوله کردن سرعت بين پردازنده و حافظه بيشتر احساس گرديد. بدين منظور گذرگاه DIB)Dual Independent Bus) بعنوان جايگزينی مطمين برای گذرگاه سيستم مطرح گرديد. تکنولوژی DIB ، " گذرگاه سيستم " را تغيير و آن را به دو گذرگاه ديگر FrontSide و BackSide تبديل کرد. هدف گذرگاه BackSide ارائه يک کانال مستقيم وسريع بين پردازنده و حافظه Level2 Cache است . گذرگاه FrontSide مسئول ارتباط حافظه ( از طريق کنترل کننده حافظه ) با پردازنده و ساير گذرگاه های مربوط به پردازنده و حافظه است .

نوع دوم "گذرگاه اشتراکی" ناميده می شود. از گذرگاه فوق برای ارتباط عناصر اضافی ديگر به کامپيوتر استفاده می گردد. گذرگاه فوق به علت فراهم نمودن امکان دستيابی چندين دستگاه از يک مسير يکسان به حافظه و پردازنده " اشتراکی " ناميده می شود. دستگاه هائی نظير : مودم ، هارد، کارت صدا، کارت گرافيک ، کارت کنترل کننده و اسکنر نمونه هائی در اين زميه می باشند.
اولين گذرگاه کامپيوترهای شخصی هشت بيتی و با سرعت 4077 مگاهرتز(ميليون سيکل در هر ثانيه ) بود. گذرگاه فوق قادر به ارسال هشت بيت داده در هر سيکل بود. در سال 1982 گذرگاه فوق تغيير وبصورت شانزده بيتی با سرعت 8 مگاهرتز مطرح گرديد. گذرگاه فوق ISA نامگذاری گرديد. طراحی گذرگاه فوق بگونه ای بود که امکان ارسال داده را با سرعت 16 مگا بايت در هر ثانيه فراهم می کرد. در ادامه استاندارهای ديگری در رابطه با گذرگاه ها مطرح گرديد . گذرگاه های EISA)Extendede Industry Standard Architecture ) (سی و دو بيتی و سرعت 8 مگا هرتز ) VL-BUS)Vesa Local Bus) نمونه هائی در اين زمينه می باشند.
گذرگاه PCI
در سال 1990 شرکت اينتل، استاندارد جديدی با نام PCI را معرفی کرد. در گذرگاه فوق دستگاهها قادر به دستيابی مستقيم به حافظه سيستم می باشند. . برای ارتباط با پردازنده از يک " پل ارتباطی " جهت ارتباط گذرگاه فوق، با گذرگاه FrontSide استفاده می گردد.
PCI قادر به اتصال حداکثر پنج عنصر خارجی است . هر يک از عناصر خارجی می توانند با دو دستگاه ثابت بر روی برد اصلی جايگزين گردند. تراشه " پل ارتباطی " PCI ، سرعت مناسب برای گذرگاه را مستقل از سرعت پردازنده تنظيم می نمايد. گذرگاه های PCI در ابتدا 32 بيتی و دارای سرعت 33 مگاهرتز بودند. درادامه با اعمال تغييرات سرعت آنها به 66 مگاهرتز و 64 بيتی شدند. اخيرا" نيز سرعت گذرگاه فوق تغيير و به 133 مگاهرتز رسيده است.( در چنين حالتی سرعت ارسال داده به يک گيگا بايت در ثانيه خواهد رسيد ).
کارت های PCI دارای 47 پين می باشند. گذرگاه PCI قادر به انجام وظايف مربوطه با تعداد اندکی پين است( چون از ويژگی مالتی پلکسينگ استفاده می نمايد). در اين حالت دستگاه مورد نظر بيش از يک سيگنال را از طريق پين ارسال می دارد. PCI امکان استفاده دستگاههای 5 ولت و 3/3 را فراهم می نمايد..

با اينکه شرکت اينتل استاندارد PCI را در سال 1991 ارائه کرده بود ولی تا زمان عرضه ويندوز 95 ( در سال 1995 )، استاندارد فوق عموميت نيافته بود. سيستم عامل فوق اولين بار از ويژگی Plug&Play استفاده می کرد. جدول زير انواع گذرگاه ها بهمراه ويژگی هر يک را نشان می دهد.


pci.JPG


Plug&Play
مفهوم Plug&Play )PNP) به اين معنی است که، می توان يک دستگاه و يا يک کارت را به کامپيوتر متصل و سيستم بصورت خودکار قادر به تشخيص و پيکربندی آن می گردد. PNP دارای يک مفهوم ساده است ولی در زمان مطرح شدن تاثيرات فراوانی در صنعت کامپيوتررا ايجاد نمود. پس از استاندارد شدن PNP ، در طراحی PCI لحاظ و از آن استفاده گرديد. همزمان با معرفی PNP تقاضا برای کامپيوترهای PCI افزايش يافت .
به منظور پياده سازی کامل PNP به سه امکان زير نياز است .

• PNP BIOS هسته اوليه برای فعال شدن PNP و تشخيص دستگاههای PNP
• Extended System Configuration Data)ESCD) . يک فايل متنی که حاوی اطلاعاتی در رابطه با دستگاه های PNP نصب شده است.
• سيستم عامل PNP . هر نوع سيستم عاملی که امکان PNP را دارا باشد.( ويندوز 95 98 و ... )

PNP چندين عمليات را بصورت اتوماتيک انجام خواهد داد. عمليات قوق در گذشته بصورت دستی و يا از طريق نرم افزارهای ارائه شده بهمراه هر يک از سخت افزارها، انجام می گرديد..عملياتی که PNP بصورت اتوماتيک انجام می دهد بشرح زير می باشند:

• Interrup Request)IRQ) . يک IRQ ( وقفه سخت افزاری ) توسط اغلب بخش های کامپيوتر استفداه می گردد. هر يک از بخش های فوق از سيگنال فوق برای جلب توجه پردازنده استفاده می نمايند. مثلا" موس هر زمان که بسمت راست هدايت می گردد ، يک IRQ را برای پردازنده ارسال تا واکنش مناسب انجام گيرد. قبل از PCI هر يک از عناصر سخت افزاری دارای تنظيمات اختصاصی مجزا برای IRQ بودند. همزمان با عرضه PCI امکان مديريت وقفه های سخت افزاری ( در نقطه ارتباطی گذرگاه ) فراهم می گردد .بدين ترتيب از يک IRQ برای چندين دستگاه PCI استفاده خواهد شد.
• Direct Memory Access)DMA) . امکان دستيابی مستقيم دستگاهها به حافظه، بدون اخذ مشاوره اوليه از پردازنده است.
• Memory Addresses . دستگاههای زيادی بخش خاص و محدودی از حافظه را برای استفاده خود در نظر گرفته و آن را برای خود رزو می نمايند. با تامين حافظه فوق، دستگاهها به اين اطمينان خواهند رسيد که همواره عمليات خود را بدرستی انجام خواهند داد.
• Input/OutPut Configuration . پورت های مورد نياز دستگاه برای ارسال و دريافت اطلاعات را مشخص می نمايد.

با اينکه PNP نصب آسان دستگاه ها در کامپيوتر را بدنبال خواهد داشت ولی به علت وجود و استفاده از روتين های نرم افزاری متفاوت توسط PNP BIOS ، محصولات توليد شده PCI توسط سازندگان متفاوت و ... همواره اين احتمال وجود خواهد داشت که در زمان نصب يک کارت جديد با مشکلاتی مواجه گرديد
نحوه عملکرد PCI
مراحل نصب يک کارت جديد PCI ( کارت صدا ) بشرح زير است :

• کيس کامپيوتر را باز کرده و کارت صدا رادر يکی از اسلات های آزاد PCI قرار دهيد.

• کيس کامپيوتر را بسته و سيستم را روشن نمائيد.
• BIOS سيستم اقدام به مقداردهی اوليه PNP BIOS می نمايد.
• PNP BIOS عمليات جستجوی گذرگاه های PCI را به منظور سخت افزار جديد انجام می دهد. بدين منظور برای هر دستگاه سيگنالی ارسال و از او می خواهد که خود را معرفی نمايد.
• کارت صدا ( در اين مثال خاص ) اقدام به معرفی خود می نمايد . مشخصه (ID) دستگاه از طريق گذرگاه برای BIOS برگردانده می شود.
• PNP BIOS محتويات ESCD را به منظور آگاهی از وجود اطلاعات لازم برای پيکربندی کارت صدا بررسی می نمايد. با توجه به اينکه کارت صدا تازه نصب شده است اطلاعات ESCD برای آن وجود ندارد.
• PNP BIOS تنظيمات و مقدار دهی لازم برای IRQ ، DMA ،Memory Address و I/O را انجام داده و نتايج عمليات خود را در ESCD ثبت خواهد کرد.
• سيستم عامل مربوطه ( مثلا" ويندوز 98 ) فعال می گردد. عمليات بررسی محتويات ESCD و گذرگاه PCI انجام می گيرد. سيستم عامل تشخيص خواهد داد که آيا کارت صدا جديدا" نصب شد ه است؟ ( يک دستگاه جديد) در اين حالت پنجره ای نمايش داده شده و در آن اعلام می گردد که ويندوز يک سخت افزار جديد را پيدا کرده است . در اين حالت هويت سخت افزار جديد مشخص خواهد شد.
• در صورتيکه سيستم عامل قادر به تشخيص نوع دستگاه باشد، نوع دستگاه کشف شده ! اعلام و عمليات نصب درايور ( نرم افزاری که باعث فعال شدن دستگاه برای ارتباط با سيستم عامل خواهد شد ) آغاز می گردد . در ادامه ممکن است سيستم عامل درخواست ديسک حاوی درايور را داشته باشد . در صورتيکه ويندوز قادر به تشخيص نوع سخت افزار جديد نگردد با ارائه يکه جعبه محاوره ای از شما می خواهد که نوع سخت افزار را مشخص نمائيد.
• پس از نصب درايور، دستگاه نصب شده برای استفاده آماده خواهد بود. پس از نصب درايور برخی دستگاهها ،لازم است سيستم راه اندازی مجدد گردد.
• فرض کنيد قصد ذخيره کردن برخی فايل ها ی صوتی موجود بر روی يک نوار کاست را داشته باشيد. نرم افزار مربوط به ضبط صدا را فعال و عمليات ضبط آغاز می گردد( از نوار کاست که درون ضبط صوت است به کامپيوتر )
• صدا از طريق يک کانکتور خارجی صدا که ضبط صوت را به کارت صدا متصل نموده است وارد کامپيوتر خواهد شد. کارت صدا سيگنا ل های آنالوگ را به ديجيتال تبديل خواهد کرد
• داده ها ی صوتی ديجيتال از طريق کارت صدا و بکمک گذرگاه PCI برای کنترل کننده گذرگاه ارسال خواهند شد. کنترل کننده گذرگاه اولويت دستگاه ارسال کننده ، به منظور ارسال اطلاعات برای پردازنده را مشخص می نمايد.بررسی خواهد شد که آيا داده ها قصد استقرار مستقيم در حافظه را داشته و يا به کمک پردازنده نياز دارند.
• با توجه به اينکه کارت صدا در حالت ضبط است کنترل کننده گذرگاه، اولويت بالائی را برای آن در نظر خواهد گرفت . بدين ترتيب داده های موجود بر روی گذرگاه ارتباطی ، برای گذرگاه سيستم ارسال خواهند شد.
• گذرگاه سيستم، داده ها را در حافظه سيستم ذخيره خواهد کرد. پس از اتمام ضبط صدا می توان تصميم لازم را در خصوص داده های ارسالی کارت صدا اتخاذ نمود. در صورت تمايل می توان آنها را بر روی يک رسانه ذخيره سازی دائم نظير هارد ذخيره و يا به منظور تکميل پردازش های لازم ، همچنان در حافظه باقی خواهند ماند.

srco.ir

Scsi

SCSI

اکثر کامپيوترهای شخصی از يک درايو IDE برای اتصال هارد ديسک و يک به منظور PCI برای اضافه کردن عناصر سخت افزاری ديگر به کامپيوتر استفاده می نمايند. تعداد ديگری از کامپيوترها از يک نوع به منظور با نام Small Computer System Interface)SCSI) برای اضافه کردن عناصر مورد نظر به کامپيوتر استفاده می نمايند. عناصر سخت افزاری مورد نظر می تواند يکی از تجهيزات زير باشد:

• هارد ديسک
• اسکنر
• CD-ROM/RW
• چاپگر
• Tape

SCSI يک گذرگاه سريع به منظور اتصال چندين دستگاه به کامپيوتر است .
مبانی SCSI
SCSI ، از ايده های مطرح شده توسط Shugart Associates System Interface)SASI) استفاده نموده است . SASI در سال 1981 توسط شرکت Shugart و با همکاری شرکت NCR ابداع گرديد. در سال 1981 نسخه استاندارد شده SASI با نام SCSI عرضه گرديد. تکنولوژی فوق دارای مزايای زير است :

• سرعت آن بالا است ( 160 مگابايت در ثانيه )
• مطمئن تر و قابل اعتماد تر است
• امکان استقرار ( اتصال ) چندين دستگاه بر روی يک به منظور را فراهم می نمايد.
• در اکثر سيستم ها قابل استفاده است .

در رابطه با تکنولوژی SCSI ملاحظاتی نيز وجود دارد :

• برای يک کامپيوتر خاص می بايست پيکربندی گردد
• دارای امکانات محدود حمايتی در سطح BIOS است
• دارای مدل های متفاوت از بعد سرعت و نوع کانکتور است
• دارای يک اينترفيس نرم افزاری نيست

شکل زير يک نمونه کارت SCSI را نشان می دهد.

اغلب کاربران کامپيوتر در زمان استفاده از SCSI با توجه به انواع متفاوت آن (Ultra ،Fast,Wide و حتی ترکيبی از اسامی فوق ) دچار سردرگمی می گردند.
انواع SCSI
در حال حاضر سه مشخصه کلی ( نوع ) برای SCSI وجود دارد .

• SCSI-1 . مشخصه اوليه ارائه شده برای SCSI در سال 1986 است .
• SCSI-2 . استاندارد ارائه شده در سال 1994 است . مهمترين ويژگی مدل فوق، ارائه مجموعه دستورات خط دستوری ( 18 دستور) برای انجام عمليات ضروری و حمايتی در رابطه با دستگاههای SCSI است. در مدل فوق امکان مضاعف نمودن سرعت از 5 مگاهرتز به 10 مگاهرتر( Fast SCSI) و مضاعف نمودن عرض به منظور از هشت بيت به شانزده بيت و افزايش تعداد دستگاهها تا پانزده (Wide SCSI) و يا تلفيقی از هر دو وجود دارد (Fast/Wide SCSI) . در مدل فوق امکان " صف بندی دستورات " نيز مطرح گرديد . در چنين مواردی يک دستگاه SCSI-2 قادر به ذخيره مجموعه ای از دستورات مربوط به کامپيوتر ميزبان (Host) و تعيين اولويت برای هر يک خواهد بود.
• SCSI-3 . استاندارد فوق در سال 1995 ارائه شده است . مهمترين ويژگی استاندارد فوق استفاده از مجموعه ای استانداردهای ديگر در بطن خود است .استاندارهای جانبی بر اساس نسخه ها یمتفاوت SCSI Parallel Interface)SPI) ( روش ارتباط دستگاههای SCSI با يکديگر را مشخص می نمايد ) ارائه شده اند و اغلب مشخصه های SCSI-3 با واژه های "Ultra" آغاز می گردند. ( Ultra برای SPI و Ultra2 برای SPI-2 و Ultra3 برای SPI-3 ) . جدول زير مشخصات انواع SCSI را نشان می دهد.

scsi.JPG

مشخصات SCSI
در يک سيستم SCSI سه عنصر اساسی وجود دارد :

• کنترل کننده
• دستگاه
• کابل

کنترل کننده بمنزله قلب يک سيستم SCSI است . کنترل کننده بعنوان يک اينترفيس بين تمام دستگاههای موجود بر روی به منظور SCSI و کامپيوتر است . کنترل کننده را " آداپتور ميزبان " (Host adapter) نيز می گويند. کنترل کننده از لحاظ فيزيکی می تواند شامل يک کارت بوده که آن را بر روی يکی از اسلات ها ی موجود در برد اصلی نصب و يا بصورت از قبل ساخته شده بر روی برد اصلی باشد. بر روی کنترل کننده BIOS مربوطه وجود دارد. BIOS يک نوع حافظه ROM و يا Flash بوده و شامل نرم افزارهای مورد نياز برای دستيابی و کنترل دستگاه موجود بر روی به منظور SCSI است .
معمولا" هر يک از دستگاههای موجود بر روی به منظور SCSI دارای يک آداپتور از قبل ساخته شده SCSI بوده که امکان ارتباط دستگاه با به منظور SCSI را فراهم می نمايد. مثلا" يک هارد SCSI دارای يک مدار کنترلی کوچک بوده که شامل يک کنترل کننده برای مکانيزم درايو و يک آداپتور برای به منظور SCSI است . دستگاههای همراه با يک آداپتور از قبل ساخته شده را Embedede SCSI device می گويند.
هر دستگاه SCSI می بايست دارای يک شناسه (ID) منحصر بفرد باشد. همانگونه که در بخش قبل مشاهده گرديد يک به منظور SCSI قادر به حمايت از هشت يا شانزده دستگاه با توجه به مشخصات فنی مربوطه است . برای يک به منظور هشت دستگاهی ، شناسه دارای محدوده صفر تا هفت خواهد بود. برای يک به منظور شانزده دستگاهی، شناسه دارای محدوده صفر تا پانرده خواهد بود. يکی از شناسه های با اولويت بالا ( شناسه صفر) می بايست توسط کنترل کننده SCSI استفاده گردد در چنين حالتی تعداد دستگاه ها ی مورد نظر جهت اتصال ، به هفت و يا پانزده عدد تنزل پيدا خواهد کرد.
اغلب دستگاههای SCSI دارای امکانات سخت افزاری لازم در خصوص پيکربندی شناسه دستگاه می باشند. برخی ديگر از دستگاهها امکان پيکربندی شناسه را از طريق نرم افزار فراهم می نمايند. اغلب کارت های SCSI از نوع Plug&Play ، عمليات اختصاص شناسه به دستگاه را بصورت اتوماتيک انجام می دهند. هر يک از دستگاه های موجود بر روی به منظور SCSI می بايست دارای يک شناسه منحصر بفرد باشند در غير اينصورت دچار مشکلاتی خواهيم شد.
هفت نوع کانکتور SCSI وجود دارد ( حداقل ) برخی از آنها ممکن است با يک نوع خاص SCSI سازگاری نداشته باشند. کانکنورهای فوق عبارتند از :

کد:

DB-25 (SCSI-1)                       
50-pin internal ribbon (SCSI-1, SCSI-2, SCSI-3)                                           
50-pin Alternative 2 Centronics (SCSI-1)                                           
50-pin Alternative 1 high density (SCSI-2)                                           
68-pin B-cable high density (SCSI-2)                                           
68-pin Alternative 3 (SCSI-3)                       
80-pin Alternative 4 (SCSI-2, SCSI-3)

صرفنظر از نوع کانکتور استفاده شده تمام به منظور های SCSI می بايست Terminate گردند.شکل زير يک کابل ريبونی 50 پين را نشان می دهد. دستگاه های SCSI داخلی به کابل فوق متصل می گردند.

شکل زير يک کانکتور DB-25 SCSI را نشان می دهد.

شکل زير يک کانکتور شصت و هشت پين Altenative 3 را نشان می دهد

شکل زير يک کانکتور 50 پين سنترونيکس را نشان می دهد.

Termination
Termination بدين مفهوم است که انتهای هر به منظور SCSI توسط يک مدار مقاومت ، می بايست بسته گردد.در صورتيکه به منظور باز بماند ، سيگنال های الکتريکی ارسالی برای به منظور قادر به برگشت بر روی به منظور بوده و بدين ترتيب می تواند باعث بروز اختلال در ارتباط بين دستگاههای SCSI و کنترل کننده SCSI گردد. صرفا" از دو Terminator استفاده می گردد ( هر سر به منظور SCSI يک عدد ) در صورتيکه فقط يک دستگاه ( داخلی و يا خارجی ) وجود داشته باشد ، کنترل کننده SCSI صرفا" در يک نقطه Terminate خواهد شد. در صورتيکه دو دستگاه ( داخلی و يا خارجی ) وجود داشته باشد ، آخرين دستگاه موجود در هر مجموعه می بايست Terminate گردد. شکل زير يک نمونه Terminator خارجی را نشان می دهد.

Terminator دارای انواع متفاوتی بوده و می توان آنها را در دو گروه عمده : Passive و Active تقسيم بندی کرد. از Terminator با خصوصيت Passive در مواردی استفاده می گردد که سيستم های SCSI از سرعت استاندارد به منظور تبعيت کرده و دارای مسافت کوتاهی ( حدود سه فوت ) بين دستگاه و کنترل کننده SCSI وجود داشته باشد. از Terminator با خصوصيت Active در موارديکه سيستم های SCSI سريع بوده و يا سيستم ها با دستگاه دارای مسافتی بيش از سه فوت باشند، استفاده بعمل می آيد.شکل زير يک Active Terminator را نشان می دهد .

يکی ديگر ازفاکتورهای موجود در رابطه با Terminator ، نوع به منظور مربوطه است . SCSI از سه نوع سيگنالينگ به منظور استفاده می نمايد. سيگنالينگ روشی است که پالس های الکتريکی در طول کابل حرکت می نمايند.

• Single Ended)SE) . متداولترين نوع سيگنالينگ در کامپيوترهای شخصی است . کنترل کننده ، سيگنال را توليد و آن را از طريق يک خط داده برای تمام دستگاهها ی موجود بر روی به منظور ارسال می دارد. هر دستگاه مشابه Ground رفتار می نمايد.در ادامه بتدريج سيگنال قدرت خود رااز دست می دهد. حداکثر مسافت مربوطه ده فوت ( سه متر) است .
• High-Voltage differential)HVD) . در اين روش از يک خط داده بالا و يک خط داده پايين استفاده می گردد. هر يک از دستگاههای موجود بر روی به منظور SCSI دارای يک تراتسيور می باشند .زمانيکه کنترل کننده با دستگاه ارتباط برقرار می نمايد ، دستگاههای موجود بر روی به منظور ، سيگنال را دريافت و آن را ارسال تا سيگنال به مقصد نهائی خود برسد . بدين صورت می توان مسافت بين کنترل کننده و دستگاه بيشتر گردد . ( 80 فوت يا 25 متر ).
• Low-Voltage differentila)LVD) . يک روش اقتباس شده از سيگنالينگ HVD بوده و در اکثر موارد مشابه HVD رفتار می نمايد. مهمترين تفاوت اين است که تراتسيورها کوچکتر شده و درون هر يک از آداپتورهای SCSI مربوط به دستگاهها ، قرار می گيرند.حداکثر مسافت مربوطه 40 فوت ( 12 متر ) است .

HVD و LVD از Passive Terminator استفاده می نمايند. با اينکه ممکن است مسافت موجود بيش از سه فوت باشد ولی ترانسيور ها اين اطمينان را بوجود خواهند آورد سيگنال قدرت خود را خواهد داشت ( از يک طرف به منظور تا طرف ديگر به منظور )
شبکه SCSI
دستگاههای SCSI درون کامپيوتر ( داخلی ) از طريق يک کابل ريبونی به کنترل کننده SCSI متصل می گردند.کابل فوق دارای دوکانکتور در ابتدا و انتها بوده و باتوجه به طول کابل دارای تعداد ديگری کانکتور بين ابتدا و انتهای است .

دستگاههای SCSI که در خارج از کامپيوتر قرار می گيرند ( خارجی ) توسط يک کابل نازک به کنترل کننده SCSI متصل می گردند.

کابل های فوق دارای سه لايه می باشند:

• Inner Layer . لايه حفاظت شده ای است که حامل داده های مورد نظر است .
• Media Layer . لايه فوق از سيم هائی تشکيل شده است که دستورات کنترلی را برای دستگاه ارسال می دارد.
• Outer Layer . لايه فوق شامل سيم هائی است که اطلاعات مربوط Parity را بمنظور اطمينان از صحت ارسال داده انجام می دهد.

دستگاههای خارجی متصل شده به به منظور SCSI بصورت زنجيره ای متصل می گردند. در روش فوق هر دستگاه به دستگاه بعد از خود متصل خواهد شد. دستگاههای SCSI خارجی معمولا" از دو کانکتور SCSI استفاده می نمايند. از يک کانکتور برای اتصال دستگاه قبلی در زنجيره و از کانکتور ديگر برای اتصال به دستگاه بعدی در زنجيره استفاده می گردد.
عملکرد SCSI مشابه يک شبکه کوچک محلی است . کنترل کننده SCSI مشابه يک " روتر " و هر يک از دستگاههای SCSI مشابه يک کامپيوتر در شبکه است . آداپتورهای SCSI موجود در هر دستگاه مشابه کارت شبکه در يک کامپيوتر است . بدون وجود آداپتور فوق ، دستگاهها قادر به ارتباط با ساير بخش های شبکه نخواهند بود. در يک شبکه محلی " روتر" بمنظور اتصال شبکه به دنيای خارج استفاده می گردد ، کنترل کننده SCSI ، شبکه SCSI را به ساير بخش های يک کامپيوتر متصل می نمايد.

srco.ir

Tape Drive