گیاهان دارویی

كنجد یكی از قدیمی ترین گیاهان زراعی روغنی جهان است و از زمان های قدیم در ایران كشت می شود و زمانی از صادرات مهم كشور به شمار می رفت. كشت كنجد در مناطق گرمسیری كشور مانند استان های خوزستان، سیستان و بلوچستان، جیرفت و فارس متداول است و در استان مازندران هم به دلیل تنوع كشت، كنجد به صورت زراعت اصلی در بهار و یا به صورت كشت مخلوط همراه با پنبه در بهار و همچنین به عنوان كشت دوم بعد از برداشت غلات بسیار مورد توجه كشاورزان منطقه می باشد و از سوی دیگر كاربرد روزافزون روغن استحصالی از این گیاه در صنعت موجب افزایش تقاضا جهت افزایش سطح زیركشت آن می باشد.
مصرف اصلی دانه كنجد در تهیه ی حلوا و شیرینی پزی است. روغن كنجد برای طبخ مواد خوراكی مختلف، در تهیه ی عطرها و به عنوان حلال در داروسازی مصرف می شود.
كنجد گیاهی گرمادوست و روز كوتاه است و به هوای گرم و نور فراوان احتیاج داشته و به حرارت پایین حساس است. با این حال، هوای بسیار گرم بیش از 40 درجه سانتی گراد موجب نقصان تشكیل كپسول ها می شود و در واقع حرارت مطلوب رشد كنجد حدود 27 درجه سانتی گراد است. تولید كنجد در نواحی با حداقل 150 روز بدون یخبندان امكان پذیر است. این گیاه اساسا یك محصول خاص مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری تلقی می شود. كنجد معمولا در مناطقی با ارتفاع كمتر از 1000 متر از سطح دریا می روید، هر چند كه برخی از انواع آن ممكن است در ارتفاعات بالاتر نیز قادر به رشد باشند. كنجد به عنوان یك محصول مقاوم به خشكی و گرما شناخته شده است و لیكن برای تولید و عملكرد بالا به رطوبت احتیاج دارد. به زیادی رطوبت خاك و عدم تهویه نسبتا حساس است و به همین جهت كنترل آبیاری كنجد ضرورت دارد. كنجد مقاوم به خشكی است. در انواع خاك ها رشد می كند مشروط بر آنكه از نظر تهویه و زهكشی محدودیتی وجود نداشته باشد. با این حال خاك های دارای بافت متوسط را ترجیح می دهد. كنجد به شوری خاك غیرمقاوم است و اسیدیته خنثی را ترجیح می دهد.
عملیات مربوط به شخم و آماده نمودن زمین و اجرای دیسك جهت خرد كردن كلوخ با توجه به وضعیت آب و هوایی منطقه در اوایل فروردین توصیه می گردد. مقادیر كودهای موردنیاز هم شامل 50 كیلوگرم اوره، 100 كیلوگرم فسفات در هكتار قبل از كاشت و 25 كیلوگرم اوره بر هر هكتار به صورت كود سرك در زمانی كه ارتفاع گیاه به 20 سانتی متر رسیده است، قابل مصرف می باشد. همچنین در صورت نیاز می توان كود پتاسه را به مقدار لازم به خاك افزود. با اجرای دیسك دوم در اواخر فروردین كه بعد از پاشیدن كود انجام می یابد، زمین مربوطه برای كاشت آماده می گردد.
بذور را بایستی قبل از كاشت با یكی از قارچ كش های موجود و رایج بر طبق توصیه ی فنی كارشناسان و مروجین ضدعفونی نمود. از سموم علفكش با توجه به نوع علف و قبل از كاشت طبق نظر كارشناسان ذیربط استفاده كرد. میزان بذر مصرفی برای زراعت كنجد 6 تا 7 كیلوگرم بذر برای یك هكتار توصیه می گردد و زمان مناسب بذر پاشی نیز بر اساس شرایط آب و هوایی منطقه قابل پیش بینی می باشد.
برای كشت كنجد فواصل بین خطوط كاشت حدود 50 الی 60 سانتی متر و فاصله ی بوته روی خطوط 5 سانتی متر مناسب می باشد. عمق كاشت به نوع خاك بستگی دارد و حداكثر تا 5/2 سانتی متر كافی به نظر می رسد. میزان اسیدیته خاك جهت كاشت این گیاه باید بین 5/6 تا 5/7 باشد و به علت حساسیت گیاه كنجد به خاك های شور، كشت این گیاه در زمین های شور مناسب نمی باشد. به هر حال بذرهای كنجد در زمین هایی كه دارای كلوخ باشد یا عمق كاشت به دقت تنظیم نگردد و یا زمین سله بسته باشد، به خوبی و به طور یكنواخت سبز نمی گردد.
در تعیین تاریخ كاشت كنجد رعایت سه نكته ی اساسی ضروری است، اول درجه حرارت مناسب جهت سبز كردن، دوم پایداری دمای هوا به منظور اینكه پس از سبز كردن افت حرارت پدید نیاید، سوم زمان گلدهی مصادف با گرمای بیش از حد نگردد زیرا منجر به عدم باروری گلها شده و تعداد كپسول های تشكیل شده كاهش می یابد. حداقل حرارت خاك برای جوانه زدن و سبز شدن كنجد حدود 20 درجه ی سانتی گراد است. در این حرارت كنجد 4 تا 7 روزه سبز می شود. كاشت می تواند هنگامی انجام شود كه میانگین شبانه روزی حرارت هوا به 20 تا 25 درجه ی سانتی گراد رسیده باشد. با توجه به شرایط جوی مناطق كشت كنجد و نیازهای این گیاه، كنجد یكی از آخرین زراعت های بهاره است كه كشت می گردد. در مناطق گرمسیر كشت كنجد اغلب بعد از برداشت گندم و جو انجام می شود. در مناطق پنبه كاری می توان یك تا دو هفته پس از پایان كشت پنبه به كشت كنجد اقدام نمود. در مناطقی كه ذرت و سویا كشت می گردد باید حداقل 20 روز پس از سویا این گیاه را كاشت.
چون رشد اولیه ی گیاهچه ی كنجد كمتر از علف های هرز سریع الرشد منطقه می باشد، بنابراین ایجاد یك بستر مناسب و عاری از علف های هرز برای برخورداری كنجد از رشد مناسب و مطلوب اهمیت فراوان دارد. ریشه های گیاه كنجد نازك و فیبری شكل می باشد و به آسانی آسیب پذیر است. به همین دلیل زیر و رو كردن خاك های اطراف گیاهچه ی این گیاه دشوار است. برای مبارزه علف های هرز می توان از روش های مكانیكی، شیمیایی و یا توام استفاده نمود. اگر كشت به صورت سنتی و در هم انجام گرفته باشد، بایستی به وسیله كارگر و با دست، اقدام به وجین علف های هرز نمود. در كشت به صورت ردیفی نیز می توان از ادوات كشاورزی نظیر كولتیواتور نسبت به از بین بردن علف های هرز موجود بین خطوط اقدام نمود. بدیهی است در این روش برای حذف علف های هرز روی خطوط بایستی از طریق وجین دستی عمل نمود.
هر چند كه گیاه كنجد به عنوان یك گیاه مقاوم به خشكی و گرما شناخته شده می باشد با این وجود برای تولید و عملكرد بیشتر نیازمند رطوبت است، بنابراین در صورت مشاهده تشنگی گیاه باید به نسبت به انجام آبیاری حتی الامكان در هنگام شب اقدام نمود. البته آبیاری بیش از اندازه و پی در پی نیز برای كنجد زیان آور است، به دلیل آن كه موجب شدت یافتن بیماری بوته میری و پوسیدگی ذغالی در این گیاه می گردد.
وجین كاری در صورت نیاز تا دو مرحله ضروری است و هنگامی كه گیاه به ارتفاع بیش از 20 سانتی متر رسیده و بوته ها از استحكام نسبی برخوردار شده باشند این عمل انجام می گیرد. در ضمن عمل خاك دادن پای بوته در صورت نیاز انجام می پذیرد.
آفات رایج گیاه كنجد شامل آگروتیس یا طوقه بر، شته و كرم برگ خوار می باشد كه در مراحل اولیه یا در طول رشد این گیاه ایجاد خسارت می نمایند. در این ارتباط، لازم است با استفاده از تركیب سم سوین با سبوس مبادرت به طعمه پاشی یا با استفاده از سموم مالاتیون، دیازینون مطابق با مقدار توصیه اقدام به محلول پاشی كرد.
از جمله بیماری های مهمی كه گیاه كنجد را در منطقه مورد تهدید و حمله قرار می دهند، می توان به بیماری گل سبز، بوته میری و پوسیدگی ذغالی اشاره نمود. در این خصوص بهترین راه كنترل بیماری پوسیدگی ذغالی و بوته میری، استفاده تناوب زراعی است كه جهت كنترل بیماری های فوق الذكر بایستی حتما رعایت گردد.
در برداشت سنتی بهترین زمان برداشت زمانی است كه رنگ برگ ها و كپسول ها زرد رنگ شده است و با برداشت مناسب می توان تا حد زیادی از ریزش دانه ها جلوگیری نمود. برای این كار ابتدا بوته ها را توسط دست برداشت نموده و پس از دسته بندی، بایستی آن ها را به صورت سروپا (چاتمه) قرار داد تا بعد از گذشت چند روز كاملا خشك شوند. در این حالت با چند تكان تدریجی دانه های گیاه از غلاف ها جدا خواهند شد.
كنجد را هنگامی برداشت می كنند كه دانه ها در كپسول های پایینی رسیده باشند. اگر چه در این مرحله برگ ها ریزش یافته است اما كپسول ها هنوز سبز می باشد. ارقام شكوفا را با دست از خاك بیرون كشیده و یا با داس درو، سپس دسته بندی می نمایند. دسته ها را 2 تا 3 روز در مزرعه به طور ایستاده بر هم تكیه داده تا از رطوبت آن ها كاسته شود. سپس دسته ها را روی برزنت یا پلاستیك به طور وارونه تكان می دهند. دانه هایی كه به این طریق به دست می آید كیفیت بسیار خوبی دارد. پس از این عمل بوته ها را با كمباین یا خرمن كوب و یا ضربات چوب می كوبند تا بقیه ی دانه ها جدا شود.
ارقام ناشكوفا را می توان با دروگر برداشت نمود و سپس همانند ارقام شكوفا عمل كرد و یا بوته ها را موور درو و در مزرعه رها كرد تا خشك شود. پس از آن بوته های خشك شده را با كمباین مجهز به انگشتی های بلند كننده مورد برداشت قرار داد.
وجود تركیبات لزج و مخاطی در ساقه و نیام ها سبب می شود كه دوران خشك شدن طولانی باشد. به همین جهت كمباین كردن مستقیم ارقام ناشكوفا به دلیل طولانی گشتن دوران خشك شدن عملی نیست.



كنجد یكی از قدیمی ترین گیاهان زراعی روغنی جهان است و از زمان های قدیم در ایران كشت می شود و زمانی از صادرات مهم كشور به شمار می رفت. كشت كنجد در مناطق گرمسیری كشور مانند استان های خوزستان، سیستان و بلوچستان، جیرفت و فارس متداول است و در استان مازندران هم به دلیل تنوع كشت، كنجد به صورت زراعت اصلی در بهار و یا به صورت كشت مخلوط همراه با پنبه در بهار و همچنین به عنوان كشت دوم بعد از برداشت غلات بسیار مورد توجه كشاورزان منطقه می باشد و از سوی دیگر كاربرد روزافزون روغن استحصالی از این گیاه در صنعت موجب افزایش تقاضا جهت افزایش سطح زیركشت آن می باشد.
مصرف اصلی دانه كنجد در تهیه ی حلوا و شیرینی پزی است. روغن كنجد برای طبخ مواد خوراكی مختلف، در تهیه ی عطرها و به عنوان حلال در داروسازی مصرف می شود.
كنجد گیاهی گرمادوست و روز كوتاه است و به هوای گرم و نور فراوان احتیاج داشته و به حرارت پایین حساس است. با این حال، هوای بسیار گرم بیش از 40 درجه سانتی گراد موجب نقصان تشكیل كپسول ها می شود و در واقع حرارت مطلوب رشد كنجد حدود 27 درجه سانتی گراد است. تولید كنجد در نواحی با حداقل 150 روز بدون یخبندان امكان پذیر است. این گیاه اساسا یك محصول خاص مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری تلقی می شود. كنجد معمولا در مناطقی با ارتفاع كمتر از 1000 متر از سطح دریا می روید، هر چند كه برخی از انواع آن ممكن است در ارتفاعات بالاتر نیز قادر به رشد باشند. كنجد به عنوان یك محصول مقاوم به خشكی و گرما شناخته شده است و لیكن برای تولید و عملكرد بالا به رطوبت احتیاج دارد. به زیادی رطوبت خاك و عدم تهویه نسبتا حساس است و به همین جهت كنترل آبیاری كنجد ضرورت دارد. كنجد مقاوم به خشكی است. در انواع خاك ها رشد می كند مشروط بر آنكه از نظر تهویه و زهكشی محدودیتی وجود نداشته باشد. با این حال خاك های دارای بافت متوسط را ترجیح می دهد. كنجد به شوری خاك غیرمقاوم است و اسیدیته خنثی را ترجیح می دهد.
عملیات مربوط به شخم و آماده نمودن زمین و اجرای دیسك جهت خرد كردن كلوخ با توجه به وضعیت آب و هوایی منطقه در اوایل فروردین توصیه می گردد. مقادیر كودهای موردنیاز هم شامل 50 كیلوگرم اوره، 100 كیلوگرم فسفات در هكتار قبل از كاشت و 25 كیلوگرم اوره بر هر هكتار به صورت كود سرك در زمانی كه ارتفاع گیاه به 20 سانتی متر رسیده است، قابل مصرف می باشد. همچنین در صورت نیاز می توان كود پتاسه را به مقدار لازم به خاك افزود. با اجرای دیسك دوم در اواخر فروردین كه بعد از پاشیدن كود انجام می یابد، زمین مربوطه برای كاشت آماده می گردد.
بذور را بایستی قبل از كاشت با یكی از قارچ كش های موجود و رایج بر طبق توصیه ی فنی كارشناسان و مروجین ضدعفونی نمود. از سموم علفكش با توجه به نوع علف و قبل از كاشت طبق نظر كارشناسان ذیربط استفاده كرد. میزان بذر مصرفی برای زراعت كنجد 6 تا 7 كیلوگرم بذر برای یك هكتار توصیه می گردد و زمان مناسب بذر پاشی نیز بر اساس شرایط آب و هوایی منطقه قابل پیش بینی می باشد.
برای كشت كنجد فواصل بین خطوط كاشت حدود 50 الی 60 سانتی متر و فاصله ی بوته روی خطوط 5 سانتی متر مناسب می باشد. عمق كاشت به نوع خاك بستگی دارد و حداكثر تا 5/2 سانتی متر كافی به نظر می رسد. میزان اسیدیته خاك جهت كاشت این گیاه باید بین 5/6 تا 5/7 باشد و به علت حساسیت گیاه كنجد به خاك های شور، كشت این گیاه در زمین های شور مناسب نمی باشد. به هر حال بذرهای كنجد در زمین هایی كه دارای كلوخ باشد یا عمق كاشت به دقت تنظیم نگردد و یا زمین سله بسته باشد، به خوبی و به طور یكنواخت سبز نمی گردد.
در تعیین تاریخ كاشت كنجد رعایت سه نكته ی اساسی ضروری است، اول درجه حرارت مناسب جهت سبز كردن، دوم پایداری دمای هوا به منظور اینكه پس از سبز كردن افت حرارت پدید نیاید، سوم زمان گلدهی مصادف با گرمای بیش از حد نگردد زیرا منجر به عدم باروری گلها شده و تعداد كپسول های تشكیل شده كاهش می یابد. حداقل حرارت خاك برای جوانه زدن و سبز شدن كنجد حدود 20 درجه ی سانتی گراد است. در این حرارت كنجد 4 تا 7 روزه سبز می شود. كاشت می تواند هنگامی انجام شود كه میانگین شبانه روزی حرارت هوا به 20 تا 25 درجه ی سانتی گراد رسیده باشد. با توجه به شرایط جوی مناطق كشت كنجد و نیازهای این گیاه، كنجد یكی از آخرین زراعت های بهاره است كه كشت می گردد. در مناطق گرمسیر كشت كنجد اغلب بعد از برداشت گندم و جو انجام می شود. در مناطق پنبه كاری می توان یك تا دو هفته پس از پایان كشت پنبه به كشت كنجد اقدام نمود. در مناطقی كه ذرت و سویا كشت می گردد باید حداقل 20 روز پس از سویا این گیاه را كاشت.
چون رشد اولیه ی گیاهچه ی كنجد كمتر از علف های هرز سریع الرشد منطقه می باشد، بنابراین ایجاد یك بستر مناسب و عاری از علف های هرز برای برخورداری كنجد از رشد مناسب و مطلوب اهمیت فراوان دارد. ریشه های گیاه كنجد نازك و فیبری شكل می باشد و به آسانی آسیب پذیر است. به همین دلیل زیر و رو كردن خاك های اطراف گیاهچه ی این گیاه دشوار است. برای مبارزه علف های هرز می توان از روش های مكانیكی، شیمیایی و یا توام استفاده نمود. اگر كشت به صورت سنتی و در هم انجام گرفته باشد، بایستی به وسیله كارگر و با دست، اقدام به وجین علف های هرز نمود. در كشت به صورت ردیفی نیز می توان از ادوات كشاورزی نظیر كولتیواتور نسبت به از بین بردن علف های هرز موجود بین خطوط اقدام نمود. بدیهی است در این روش برای حذف علف های هرز روی خطوط بایستی از طریق وجین دستی عمل نمود.
هر چند كه گیاه كنجد به عنوان یك گیاه مقاوم به خشكی و گرما شناخته شده می باشد با این وجود برای تولید و عملكرد بیشتر نیازمند رطوبت است، بنابراین در صورت مشاهده تشنگی گیاه باید به نسبت به انجام آبیاری حتی الامكان در هنگام شب اقدام نمود. البته آبیاری بیش از اندازه و پی در پی نیز برای كنجد زیان آور است، به دلیل آن كه موجب شدت یافتن بیماری بوته میری و پوسیدگی ذغالی در این گیاه می گردد.
وجین كاری در صورت نیاز تا دو مرحله ضروری است و هنگامی كه گیاه به ارتفاع بیش از 20 سانتی متر رسیده و بوته ها از استحكام نسبی برخوردار شده باشند این عمل انجام می گیرد. در ضمن عمل خاك دادن پای بوته در صورت نیاز انجام می پذیرد.
آفات رایج گیاه كنجد شامل آگروتیس یا طوقه بر، شته و كرم برگ خوار می باشد كه در مراحل اولیه یا در طول رشد این گیاه ایجاد خسارت می نمایند. در این ارتباط، لازم است با استفاده از تركیب سم سوین با سبوس مبادرت به طعمه پاشی یا با استفاده از سموم مالاتیون، دیازینون مطابق با مقدار توصیه اقدام به محلول پاشی كرد.
از جمله بیماری های مهمی كه گیاه كنجد را در منطقه مورد تهدید و حمله قرار می دهند، می توان به بیماری گل سبز، بوته میری و پوسیدگی ذغالی اشاره نمود. در این خصوص بهترین راه كنترل بیماری پوسیدگی ذغالی و بوته میری، استفاده تناوب زراعی است كه جهت كنترل بیماری های فوق الذكر بایستی حتما رعایت گردد.
در برداشت سنتی بهترین زمان برداشت زمانی است كه رنگ برگ ها و كپسول ها زرد رنگ شده است و با برداشت مناسب می توان تا حد زیادی از ریزش دانه ها جلوگیری نمود. برای این كار ابتدا بوته ها را توسط دست برداشت نموده و پس از دسته بندی، بایستی آن ها را به صورت سروپا (چاتمه) قرار داد تا بعد از گذشت چند روز كاملا خشك شوند. در این حالت با چند تكان تدریجی دانه های گیاه از غلاف ها جدا خواهند شد.
كنجد را هنگامی برداشت می كنند كه دانه ها در كپسول های پایینی رسیده باشند. اگر چه در این مرحله برگ ها ریزش یافته است اما كپسول ها هنوز سبز می باشد. ارقام شكوفا را با دست از خاك بیرون كشیده و یا با داس درو، سپس دسته بندی می نمایند. دسته ها را 2 تا 3 روز در مزرعه به طور ایستاده بر هم تكیه داده تا از رطوبت آن ها كاسته شود. سپس دسته ها را روی برزنت یا پلاستیك به طور وارونه تكان می دهند. دانه هایی كه به این طریق به دست می آید كیفیت بسیار خوبی دارد. پس از این عمل بوته ها را با كمباین یا خرمن كوب و یا ضربات چوب می كوبند تا بقیه ی دانه ها جدا شود.
ارقام ناشكوفا را می توان با دروگر برداشت نمود و سپس همانند ارقام شكوفا عمل كرد و یا بوته ها را موور درو و در مزرعه رها كرد تا خشك شود. پس از آن بوته های خشك شده را با كمباین مجهز به انگشتی های بلند كننده مورد برداشت قرار داد.
وجود تركیبات لزج و مخاطی در ساقه و نیام ها سبب می شود كه دوران خشك شدن طولانی باشد. به همین جهت كمباین كردن مستقیم ارقام ناشكوفا به دلیل طولانی گشتن دوران خشك شدن عملی نیست.

نویسنده: مهندس مهران محمودی عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی

به منظور تقویت حافظه و ارتقاء هوش باید نکاتی را رعایت کنیم که در جنبه های مختلف میتواند منجر به تقویت حافظه و هوش شود. نوع تغذیه از جمله نکات مهمی است که باید به آن توجه نمود.

در زیر به نکاتی اشاره می کنیم که توجه به آنها نقش به سزایی در تقویت حافظه دارد.

میوه هایی که هوش و حافظه ی مغز را افزایش میدهند، شامل موارد زیر است:

سیب:
سیب یکی از بهترین میوه های معجزه آسا است، که هم خاصیت خنثی کردن سم را دارد و هم قدرت غذایی. به علت داشتن مواد قلیایی، اسید اوریک را حل میکند و برای معالجه مرض چاقی بسیار مفید است. به علت داشتن فسفر ، تقویت کننده اعصاب و مغز است. سیب به علت دارا بودن ویتامین های a ، b و c و املاح سودمندی مانند کلسیم ، فسفر، منیزیم ، آهن، پتاسیم و سدیم برای همه سنین به خصوص بچه ها مفید می باشد.
سیب با خستگی ، فشار ذهنی و کمبود مواد معدنی مبارزه میکند. تقویت کنندهی اعصاب و عضلات و دشمن سرسخت بوی بد دهان و آرامش دهنده قلب است. بوییدن و خوردن سیب موجب نشاط، شادی، تقویت حافظه و سلسله اعصاب میگردد. سیب قرمز بیشتر از سیب سفید مفید است؛ البته به شرطی که تازه باشد.

انگور:
انگور دارای پتاسیم است که موجب احساس شادی می شود. از طرف دیگر حاوی فسفات زیادی است که غذای مغز و سلسله اعصاب می باشد و همچنین باعث ازدیاد هوش و حافظه میگردد. انگور به علت داشتن منگنز، عامل رشد نیز محسوب میشود، چهره را روشن میکند و غذای مناسبی برای سلسله اعصاب به شمار می رود. این میوهی خوشمزه باعث تقویت نیروی عضلانی میگردد.
انگور، جوانی دوباره ای به فرد میبخشد، ذهن را فعال و عضلات را قوی می سازد. خواص رادیو اکتیو دارد و از سقط جنین جلوگیری می کند.

انار:
خوردن انار، معده را دباغی کرده و ذهن آدمی را نیرو می بخشد و موجب تقویت حافظه میگردد.
چون انار قادر است معده و رودهها را پاک کند، لذا جدار روده را برای دفاع و دور نمودن ویروسها آماده میسازد. بنابراین سموم به خون و قلب نمی ریزد و قلب رونق و حیات تازه ای می یابد و به این طریق سلول های کبد را فعال میکند.
همچنین باعث دفع اوره و کلسترول و سموم دیگر می گردد.
آب انار، در حفظ تعادل مایعات بدن به خصوص خون، نقش مهمی دارد؛ چون املاح آب انار با مواد آلی ترکیب شده، زود جذب می شود و در بیماری راشیتیسم، کمخونی ، ضعف اعصاب و تقویت عمومی بدن بسیار موثر است.
اگر خانمهای باردار در این دوران انار مصرف کنند، بزرگترین خدمت را به فرزند آیندهی خود کرده اند؛ چرا که علاوه بر جلوگیری از ویار و نیز تقویت مادر، به رشد آینده کودک هم کمک میکند. انار خونساز است. در موقع مصرف، زدن کمی گلپر علاوه بر بوی مطبوع به هضم آن نیز کمک میکند؛ ناگفته نماند انار مقوی روح و ذهن است.

انجیر:
انجیر به علت داشتن کلسیم و فسفر فراوان سبب رویش استخوانها و رشد کودکان میگردد. ویتامینهای آن موجب تقویت چشم میگردد. عناصر موجود در آن باعث تعادل اعمال حیاتی بین اندام ها و بدن میشود.
انجیر منبع تولید انرژی است. انجیر خشک قدرت غذایی فراوانی دارد. همچنین انجیر، مقوی مغز و اعصاب است.

پرتقال:
اکسیر جوانی را در پرتقال جستجو کنید. پرتقال به سبب داشتن مواد معدنی مانند کلسیم و فسفر، برای کودکان اشتهاآور بوده و باعث رشد و نمو آنان می شود و در فعالیت سوخت و ساز سلول های بدنشان موثر است. پرتقال سرشار از ویتامین c است. املاح آن از رقیق شدن خون جلوگیری میکند. برای آرامش اعصاب و تقویت ذهن موثر است. همچنین ضد افسردگی و رنج روحی میباشد. مصرف پرتقال از خستگی فکری و جسمی جلوگیری می کند و باعث تقویت حافظه میگردد.

زردآلو:
زردآلو بهترین خوراک اعصاب است. توصیه میشود کسانی که اهل مطالعه و تفکر هستند از این میوه استفاده کنند. این میوه بیشتر از سایر میوه ها حاوی ویتامین a است و همین امر باعث تقویت بینایی چشم ها میشود. طول عمر سلولها را زیاد کرده و توانایی فعالیت را افزایش میدهد؛ در نتیجه موجب افزایش طول عمر میگرد.

زردآلو برای ورزشکاران، اشخاص کم خون، افراد خسته و کسانی که از شدت کار فرسوده شدهاند، زنان باردار و کسانی که دورهی نقاهت را می گذرانند توصیه و تجویز میشود. همچنین این میوه به علت دارا بودن گروه ویتامینهای b، برای درمان بیماریهای عصبی و روحی و روانی، خمودگی، بیخوابی و خستگی شدید، گیجی و فراموشی مفید است. زردآلو آرام بخش اعصاب و نشاط انگیز است. زردآلو اعصاب را تقویت میکند و برای کسانی که کار فکری انجام میدهند توصیه میگردد.

خرما:
خرما یکی از میوه هایی است که مقدار فسفر و کلسیم آن به مقدار فسفر و کلسیمی است که به طور طبیعی در بدن ما وجود دارد. فسفر خرما سلولهای عصبی را سرزنده نگه می دارد، و این مادهی حیاتی، درمان موثری برای تمام کمبودهای بدن و تقویت کننده اعمال فکری و مغز میباشد.

شاه توت:
شاه توت خستگی فکری را بر طرف میکند و برای بچه ها و دانش آموزان و دانشجویان در دوران امتحان مفید است. در ضمن کمبود املاح معدنی و ویتامین های a و c با مصرف آن جبران میگردد.

موز:
موز یک میوه مغذی است که طبیعت آن معتدل و ملین بوده، مقوی و چاق کننده است. موز، سرشار از پتاسیم است و نیز حاوی ویتامینهای a، c، b و 80 درصد قند و املاح معدنی مفید برای بدن است؛ خون ساز بوده و بدن را قوی میکند.موز لاغری غیرطبیعی را از بین میبرد.
موز دارای فلزاتی مانند آهن، فسفر ، منیزیم، پتاسیم، سدیم و روی میباشد. موز برای کسانی که کار فکری انجام میدهند (محصل ها، دانشجویان و محققان) و نیز برای کسانی که کار بدنی انجام میدهند (ورزشکاران) بسیار مفید است. 

نام علمی : Prunus amygdalus
یکی از گیاهان تیره گل سرخ متعلق به دو لپه‌ایها می‌باشد. بادام یک درخت بومی آسیای غربی ، کرانه جنوبی دریای مدیترانه و مراکش است. 
این درخت اندازه ای متوسط ، برگهای نیزه‌ای با حاشیه دندانه‌دار و دارای گل در اوایل بهار است. میوه آن یک شفت با پوشش خارجی پرزدار است که برون‌بر نامیده می‌شود و پوسته سخت و شبکه‌دار یا درون‌بر را دربر‌می‌گیرد. دانه آن یک مغز است که بوسیله این پوششها محصور می‌گردد.
مشخصات گیاه شناسی

درخت به ارتفاع تا 8 متر ، شاخه‌های جوان بدون کرک ، اول سبز و بعد قهوه‌ای مایل به قرمز. شاخه‌های سال گذشته خاکستری ، برگها تخم مرغی- نیزه‌ای ، نیزه‌ای یا بیضی کشیده ، به طول تا 10 ساتیمتر و عرض 2 تا 3 سانتیمتر ، قاعده گوه‌ای پهن تا مورب ، نوک باریک ، نوک کشیده و یا به ندرت نوک کند ، سطح فوقانی برگ بدون کرک ، سطح تحتانی برگ بدون کرک یا با مقدار کمی کرک در اوایل سبز شدن ، حاشیه برگ دندانه‌ای- اره‌ای همراه با یک غده کوچک روی هر دندانه است.

دمبرگ 1 تا 2 سانتیمتر ، گل درشت به قطر تا 4 سانتیمتر ، سفید یا صورتی ، دمگل کوتاه حداکثر تا 5 میلیمتر. میوه تخم مرغی مورب تا تخم مرغی کشیده به طول 2.5 تا 5 سانتی متر و 1.5 تا 3 سانتی متر عرض ، دارای نوک کشیده ، پوشیده از کرکهای مخملی خاکستری ،‌ هسته قایقی شکل ، بدون شیار طوی مشخص ، سوراخ‌دار و گاهی دارای شیار کوچک در قاعده و فصل گلدهی اواخر زمستان و اوایل بهار می‌باشد. 

پراکندگی جغرافیایی 

گیاه متعلق به منطقه ایرانو- تورانی ، ترکیه ، ایران ، قفقاز ، آسیای مرکزی و شما آفریقا. نمونه تیپ از موریتانی واقع در شمال افریقا ، پراکندگی آن در ایران در شمال غرب و غرب می باشد. 
انواع بادام

دو نوع درخت بادام وجود دارد یک نوع دارای گلهای صورتی بادام شیرین تولید می‌کند و نوع دیگر آن با گلهای سفید بادام تلخ دارد. مغز نوع اول حاوی روغن نافرار و امولسیون است. تا اوایل قرن بیستم از آن به صورت خوراکی در پزشکی استفاده می‌شد اما به این شرط که بادام نوع تلخ به آن اضافه نشده بود. در پزشکی نوین هم نسبتا متداول بود اما پزشکان دیگر آنرا تجویز نکردند. بادام تلخ نسبتا پهن‌تر و کوتاه‌تر از نوع شیرین است و حاوی تقریبا 50 درصد روغن نافرار موجود در بادامهای شیرین می‌باشد. همچنین دارای امولسیون مخمر است که در حضور آب روی آمیگدالین و گلوکوئید اثر کرده ، تولید گلوکز ، سیانور و روغن عصاره‌ای بادام تلخ یا بنزالدئید می‌کند. ممکن است بادامهای تلخ بین 6 تا 8 درصد سیانید هیدروژن تولید نمایند.

بادام شیرین عملا فاقد نشاسته است بنابراین می‌توان از آن در تهیه کیک و بیسکویت برای بیماران دیابتی یا هر نوع دیگری از بیماریهای قندی استفاده کرد. همچنین عصاره بادام می‌تواند جایگزین مناسبی برای عصاره وانیل دربین بیماران دیابتی باشد. هر دو نوع بادام تلخ و شیرین بومی خاورمیانه است، اما قرنهاست که در اروپا و آمریکا نیز کاشته می‌شود. کالیفرنیا از زمان عرضه بادام در اواسط دهه اول قرن هجدهم ، بزرگترین تولید کننده این محصول به حساب آمده است و بادام هفتمین ماده غذایی صادراتی کلان کالیفرنیا محسوب می‌شود. بعد از کالیفرنیا دومین تولید کننده بزرگ بادام کشور اسپانیا است که انواع تجاری و عظیم بادامهای شیرین را تولید می‌کند.

ابعاد فرهنگــــــــی 

بادام در بعضی از فرهنگها بسیار مقدس است. در بین یهودیان به علت گل آوری زود هنگام آن نماد هشیاری و تعهد می‌باشد در حالی که برای مردم چین نماد اندوه جاودانی و زیبایی زنان به حساب می‌آید. نمادگرایان مسیحی اغلب از شاخه‌های بادام به عنوان سمبلی برای تولد مسیح از مریم باکره استفاده می کنند. نقاشیها بیشتر شامل بادامهایی است که مسیح را در کودکی احاطه کرده‌اند و نمادی برای حضرت مریم می‌باشد. بادام بسیار مورد علاقه فراعنه مصر بوده است و آنها طعم بادام را در نان خود بسیار دوست داشتند. بادام در فرهنگ نژادی مناطق مختلف جایگاه مهمی داشته است. رومیها بادام را در مراسم عروسی به عنوان سمبل خوشبختی و باروری به عروس و داماد هدیه می‌دادند. این سنت هنوز هم در ایتالیا رواج دارد.

خواص دارویی

1) شیره میوه بادام با شکر سرفه را آسان و سینه و حنجره را نرم می‌کند

2)  برای تنگی نفس و سینه پهلو مفید است

3)  از خونریزی ریوی جلوگیری می‌کند.

4) اگر پوست سخت میوه بادام را که سوخته و به سر حد خاکستر شدن نرسیده باشد گرد دندان نموده و به دندانهای خود بمالید لثه و دندان را محکم می‌کند و دندان را سفید می‌کند.

5) بادام به سبب لعابی که دارد جهت زخم روده و مثانه و اسهال و پیچش شکم مفید است.

6) مربای بادام در چاق کردن افراد لاغر اثری معجزه آسا دارد.

مضرات :

مغز کهنه و فاسد شده بادام باعث زیاد شدن غم و غصه شده و اشتها را سد می‌کند و اگر ایجاد قی نکند تولید غش خواهد نمود. 

نام علمی  : Capsicum annuum 
فلفل دلمه‌ای نوعی فلفل از خانواده Solanaceae   که به رنگهای قرمز، زرد، سبز و نارنجی یافت می‌شود.

این گیاه بومی مکزیک و آمریکای مرکزی است و مکزیک و پرو اولین کشورهایی بودند که کاشت این گیاه را رواج دادند.

فلفل  دلمه‌ای متعلق به تیره سیب زمینی سانان است که دارای گلهای سفید رنگ است و به تنهایی روی ساقه قرار دارند و میوه‌های حاصل از آنها به صورت جدا از هم روی ساقه قرار دارند

این گیاه حاوی آلكالوئید كاپسایسین می باشد.

تندی فلفل به علت وجود  ماده ی کاپسایسین می‌باشد که هر چه میزان این ترکیب در بافت میوه بیشتر باشد میزان تندی نیز بالاتر خواهد بود. گرما و شرایط تنش خشکی در زمان رشد میوه باعث افزایش تندی میوه می‌گردد.

اهمیت فیزیولوژیكی گیاه:

اهمیت فیزیولوژیكی این گیاه بر اساس خاصیت اشتها آوری آن ، هضم غذا،مقدار كاروتین وبه ویژه ویتامین C است

تأثیر عوامل محیطی بر رشد فلفل

دما : فلفل از سبزیهای فصل گرم می‌باشد و نسبت به سرما و یخبندان و دماهای کمتر از 15درجه سانتیگراد بسیار حساس است و دمای پایه برای رشد فلفل در حدود 18درجه سانتیگراد مناسب می‌باشد.

رطوبت: نیاز آبی فلفل در حدود 1000 - 400 میلیمتر می‌باشد بطوری که رطوبت کم باعث ریزش گل و رطوبت زیاد باعث ریزش برگ می‌شود.

خاک: فلفل را می‌توان در خاکهای شنی سبک تا رسی سنگین کشت نمود. خاک مناسب برای کشت آن خاکهای لوم یا لوم شنی است

نور:فلفل به عنوان یک گیاه حساس به طول روز می‌باشد و معمولاً به فاصله دو ماه پس از کاشت گلدهی شروع می‌گردد و یکماه پس از گل آغازی میوه بستن صورت می‌گیرد و همواره شدت نور کم باعث ریزش گل می‌شود. بطور کلی با افزایش شدت نور در زمان گلدهی اگر کمبود رطوبت وجود نداشته باشد عملکرد افزایش خواهد یافت.

تحقیقات نشان داده است كه اسید بیرنگ كپساسین (فعالترین عنصر موجود در فلفل است كه سبب گرم بودن این گیاه میشود) كپساسین موجود در فلفل در واقع سبب كاهش درجه حرارت بدن میشود كه یكی از دلایل اصلی تمایل مردم مناطق آب و هوایی گرم به مصرف زیاد فلفل محسوب میشود.این ماده سبب كاهش میزان كلسترول خون و كاهش شدت سیگنالهای درد در بدن میشود

روشهای پرورش فلفل

روش کشت مستقم

در این روش پس از تهیه و آماده سازی بستر بذرها در ردیفهای به فاصله 75 - 70 سانتیمتر کشت می‌شوند و فاصله بین بوته‌ها روی ردیف حدود40-45سانتیمتر می‌باشد. دمای مناسب برای جوانه زنی بذر فلفل حدود 25 - 20سانتیمتر است.

روش نشایی

چون بذر فلفل نسبت به گوجه فرنگی و بادنجان جوانه زنی کندتری دارد و همواره به دمای پایین خاک برای جوانه زنی حساسیت بیشتری دارد، در بیشتر موارد از پرورش نشاء برای تولید این گیاه استفاده می‌شود. مدت زمان ماندن نشاء در خزانه حدود 12- 10 هفته است.

میوه دهی فلفل

در اکثر موارد خود گرده افشانی صورت می‌گیرد و گلها به صورت افقی یا آویزان قرار می‌گیرند و گرده می‌تواند به راحتی روی سطح کلاله بچسبد و احتمالاً در مزرعه حشرات در انتقال گرده و افزایش به میوه نشستن کمک می‌کنند. فلفل توانایی تولید میوه پارتنوکارپ (میوه بدن دانه) را دارد بویژه زمان که دمای هوا پایین باشد. افزایش تعداد میوه در هر بوته باعث کاهش اندازه میوه‌ها شده و بر عکس زمانی که تعداد محدودی میوه روی گیاه تشکیل شود آنها از رشد بیشتری برخوردار بوده و اندازه آنها افزایش می‌یابد.

کوددهی فلفل

کودهای فسفره و پتاسی را هنگام آماده سازی زمین به آن اضافه می‌کنند و نیز حدود 3/1 از کود ازته را نیز قبل از کشت به زمین اضافه می‌کنیم و بقیه کود ازته را در هنگام شروع رشد زایشی به گیاه می‌دهند. البته لازم به ذکر است که استفاده دیر هنگام از کودهای ازته باعث دیررسی محصول و به تأخیر افتادن رشد زایشی می‌گردد و استفاده متعادل از این کود باعث زودرسی می‌گردد همچنین میزان ویتامین C در اثر استفاده زیاد از کودهای از ته کاهش می‌یابد

مبارزه با علفهای هرز فلفل

می‌توان از علف کش تریفلورالین و علف کش دیفن آمید برای مبارزه با علفهای هرز مزرعه فلفل استفاده کرد.

آبیاری مزرعه فلفل

یکنواخت بودن توزیع آب در طی فصل رشد باعث جلوگیری از ریزش گل و کاهش میوه بستن و نیز جلوگیری از ایجاد عارضه پوسیدگی گلگاه می‌گردد.

ناهنجاریهای فیزیولوژیکی فلفل

ریزش جوانه گل و گل: این عارضه بیشتر در انواع دارای میوه درشت صورت می‌گیرد عوامل ایجاد کننده این ناهنجاری شامل دماهای بالا ، نورکم ، تنش خشکی ، رشد سریع میوه روی گیاه و آفات و بیماریهای ویروسی است.

·آفتاب سوختگی: میوه‌های رسیده فلفل اگر در معرض نور با شدت بالا قرار گیرند دچار آفتاب سوختگی می‌شوند میوه‌های فلفل در مرحله سبز رسیده در هنگام تغییر رنگ از مرحله سبز رسیده به قرمز حساسیت بیشتری دارند.

·پوسیدگی گلگاه: به صورت جراحتهای موضعی تیره رنگ روی میوه‌های سبز بالغ و رسیده دیده می‌شود که این عارضه توسط کاهش موضعی کلسیم ایجاد می‌شود.

·شکل غیر طبیعی میوه: این عارضه توسط دماهای کم زمان میوه بستن ایجاد می‌شود که این میوه‌ها بدن بذر می‌باشند.

زمان برداشت میوه

میوه فلفل معمولاً به صورت نارس برداشت می‌شود، برای ارقامی که به صورت فرآوری مصرف می شوند آنها را در مرحله رسیدگی کامل برداشت می‌کنند و در زمان رسیدن میوه بافت پوست آن سفت‌تر می‌شود و برداشت به صورت هفتگی صورت می‌گیرد.

شرایط نگهداری فلفل در انبار

برای نگهداری فلفل در انبار دمای10درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی بالا یعنی حدود90% ضروری است

خواص دارویی

تحقیقات نشان داده است که کپساسین (capsicin) موجود در فلفل، باعث کاهش بروز زخم معده می‌شود. کپساسین، موجب افزایش جریان خون در قسمت مخاطی معده و تولید موکوس به وسیلهٔ دیوارهٔ معده می‌شود، بنابراین بافت معده در برابر ترشح اسید معده مصون باقی می ماند.

از فلفل می‌توان در درمان سرطان و حتی برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری استفاده کرد. تحقیقات نشان داده اند کپساسین موجود در فلفل، به عنوان یک ترکیب ضد سمی عمل کرده و مانع از فعالیت ترکیبات سرطان زا در بدن می‌شود و از تشکیل تومورهای بدخیم در بدن جلوگیری می‌کنند

وجود مقادیر فراوان ویتامین ث در فلفل دلمه‌ای باعث شده این سبزی برای درمان سرماخوردگی مفید باشد. طوری که مصرف مرتب این سبزی در برنامهٔ غذایی، هم شدت و هم طول دوران سرماخوردگی را کاهش می‌دهد.

ناهنجاریهای فیزیولوژیکی فلفل

کپساسین" ماده ای در فلفل است که سبب گرم بودن این گیاه می شود. هر چند که فلفل گیاهی گرم است، اما کپساسین موجود در آن سبب کاهش درجه حرارت بدن شده که یکی از دلایل اصلی تمایل مردم مناطق آب هوایی گرم به مصرف زیاد فلفل محسوب می شود.

فلفل برای لاغر شدن

فلفل دلمه ‌ای یکی از كم كالری‌ ترین سبزی‌ ها و یکی از بهترین مواد غذایی برای لاغر شدن است. هر 100 گرم آن، تنها 15 كالری انرژی دارد. این سبزی فیبر زیادی دارد و در هر 100 گرم آن، 2 گرم فیبر یافت می ‌شود. بنابراین در كنار سایر سبزی‌ ها می ‌توان از فلفل دلمه‌ای در رژیم‌ های لاغری استفاده كرد.

دوست چشم

چشم‌ها بیش از سایر بافت‌های بدن از فلفل دلمه‌ای (مخصوصا نوع قرمزش) سود می ‌برند.

علت این موضوع را می‌ دانید؟

زیرا همان ماده‌ ی موجود در هویج که به تقویت چشم ها کمک می کند، به مقدار زیادی در فلفل دلمه ‌ای قرمز نیز وجود دارد. این ماده "بتاکاروتن" نام دارد. بتاکاروتن ، پیش ساز ویتامین A در بدن می باشد. 

نام علمیCannabis sativa :  

شرح گیاه 
شاهدانه ،از گیاهان زراعی قدیمی است که احتمالاً موطن اصلی آن آسیای مرکزی می باشد که از آنجا به چین رفته و در این کشور بیش از 4500 سال سابقه کشت دارد. 
تولید شاهدانه در درجه اول برای استفاده الیاف آن است که برای تهیه طناب، گونی، نخ قند، بادبان کشتی ، پارچه های مخصوص تور ماهیگیری کمر بند نجات، برزنت بکار می رود. همچنین در صنعت کاغذ سازی کاربرد دارد. دانه آن به مقدار زیاد در صنعت روغن کشی و دارو سازی کاربرد دارد. شاهدانه گیاهی 2 پایه ، علفی ، یکساله و به ارتفاع 1 تا 3 متر حتی بیشتر و دارای واریته ها و فرم های مختلف است شاهدانه برگهائی متقابل در طول ساقه دارد ولی هر چه به انتهای ساقه نزدیک می شویم برگهای آن وضع منفرد پیدا می کنند.

پهنک برگهای شاهدانه منقسم به 5 تا 7 لوب عمیق دندانه دار و منتهی به دمبرگ دراز است. گلهای آن در حالت طبیعی بر دو نوع نر و ماده ، واقع بر روی دو پایه جدا گانه اند. از مشخصات گلهای نر شاهدانه آن است که به صورت مجتمع و به وضع آویخته بر روی پایه ای که از کنگره برگها خارج می شود و همچنین در قسمت انتهایی ساقه ظاهر می گردند هر یک از این گلها نیز دارای 5 پرچم در درون پوشش گل اند. گلهای ماده عموماً همان وضع گلهای نر را دارند با این تفاوت که بدون دارا بودن دمگل مشخص ، در بغل براکته هایی شبیه به برگ جای می گیرند. میوه این گیاه به صورت فندقه و به رنگ قهوه ای یا تیره و دارای یک دانه بدون آلبومن است.
نیاز اکولوژیکی 
آب و هوا 
شاهدانه در مقابل سرما حساس بوده و در دوره رشد آن نباید سرما و یخبندان وجود داشته باشد زیرا این دو عامل مخصوص یخبندان گیاه جوان شاهدانه را از بین می برد. مقدار حرارت مورد نیاز شاهدانه در صورتیکه جهت تولید الیاف باشد کمتر از مواردی است که برای تولید بذر کشت می گردد. شاهدانه گیاهی است روز کوتاه و نسبت به نور بسیار حساس می باشد.

خاک 
زمینی که در آن شاهدانه کاشته می شود باید از نظر مواد غذایی کاملاًغنی و حاصلخیز و دارای عمق کافی بوده و تهویه در آن بخوبی انجام شود. چون ریشهشاهدانه نسبتاً ضعیف و حساس می باشد باید مواد غذایی و رطوبت کافی در اطراف آن موجود بوده و ضمناً زمین هم باتلاقی نباشد و همچین ذرات خاک کاملاً یکنواخت و PH آن حدود 7 باشد. بهترین PH برای شاهدانه بین 5/6 تا 4/7 است.خاکهای شور و خاکهای سرد و خیلی سنگین و یا خیلی سبک برای کاشت این گیاه مناسب نیستند. خاکهای رسی لمونی و یا لمونی که غنی و حاصلخیز می باشند و خاکهای لمونی که از رسوب رودخانه ها تشکیل شده اند و یا خاکهای رسی شنی برای رشد و نمو این گیاه بسیار مناسب می باشد.

کود 
در صورتیکه برای تقویت و اصلاح زمین از کودهای دامی استفاده شود می توان در هر هکتار 20 تا 40 تن همراه با شخم پائیزه به زمین اضافه نمود در طول دوره رشدشاهدانه به فسفر زیادی نیاز دارد و هر گاه در تناوب بعد از یونجه قرار گرفته باشد مقدار کودهای مورد نیاز آن بقرار زیر است ازت 60 تا 100 کیلوگرم در هکتار فسفر 40 تا 60 کیلوگرم در هکتار ، پتاس 75 تا 120 کیلوگرم در هکتار آهک 30 کیلوگرم در هکتار. برای آنکه شاهدانه کود ازته را کاملاً جذب و استفاده کند بهتر است این کود در دو نوبت به زمین داده شود. همچنین از مصرف زیاد ازت برای این گیاه باید خودداری گردد زیرا زیادی ازت کیفیت الیاف را پائین می آورد. در صورتیکه در تناوبشاهدانه بعد از گیاهان وجینی و یا غلات قرار گیرد مقدار کودهای شیمیائی مورد نیاز آن بدین شرح است ازت 150 تا 200 کیلوگرم در هکتار فسفر 100 تا 120 کیلوگرم در هکتار پتاس 100 تا 150 کیلوگرم در هکتار.

تناوب 
شاهدانه مانند گیاهان وجینی بهتر است در اول تناوب قرار گیرد زیرا علاوه بربالا رفتن کیفیت و کمیت محصول بعد از شاهدانه زمین کاملاً تمیز است وگیاه بعد که در تناوب قرار می گیرد محصول خوبی تولید خواهد نمود. بهتر است بعد ازشاهدانه گندم کاشته شود همچنین می توان دو سال بطور متوالی در یک زمینشاهدانه کاشت. آماده سازی زمین : برای کاشت شاهدانه باید زمین را در پائیز به عمق 25 سانتی متر شخم زد و همراه با شخم کود دامی نیز به زمین اضافه شود. در طول زمستان کلوخ هائی که در اثر شخم پائیزه ایجاد شده اند در اثر ریزش باران و یا سرما و یخبندان خرد و متلاشی شده و پس از خاتمه زمستان و در فصل بهار زمانی که درجه حرارت برای کشت بذر مناسب باشد بایستی عملیات تکمیلی تهیه زمین به موقع شروع گردد. در بهار زمین را باید دیسک کافی زد تا کلوخ های باقیمانده خرد و نرم شوند و در صورتیکه ریشه و بقایای محصول سال قبل و یا علفهای هرز در زمین باقیمانده باشند توسط هرس از زمین خارج شوند هر گاه سطح خاک زیاد بالا آمده باشد. می توان از غلتک استفاده نمود تا با فشار آن خاک به اندازه کافی نشست کرده برای کاشت بذر آماده شود.

کاشت 
شاهدانه گیاهی است بهاره برای همین در مناطق مختلف از حدود اوایل تا اواسط بهار در صورت مساعد بودن شرایط جوی و دما بذر پاشی انجام می گیرد. تا با در نظر گرفتن طول دوره رشد نبات ، گل دهی آن بموقع انجام و محصول نیز در شرایط مساعد رسیده و برداشت گردد بهترین زمان کاشت با در نظر گرفتن واریته و شرایط جوی از اوایل تا اواخر اردیبهشت ماه است هنگام تولید جوانه هر گاه درجه حرارت کاهش یافته و یک درجه سانتی گراد برسد جوانه زدن آن متوقف می گردد. مقدار بذر مورد نیاز بستگی به واریته و نمو استفاده از گیاه دارد در صورتیکه منظور از کاشت شاهدانه تولید دانه باشد حدود 50 تا 70 کیلوگرم در هکتار بذر لازم است ولی اگر برای تولید الیاف کشت گردد حدود 80 تا 100 کیلوگرم بذر مورد نیاز است بنابر این برای تولید الیاف باید بذر بیشتری کشت نمود تا به علت متراکم شدن بوته ها ساقه ها منشعب نشده و الیاف بیشتر و با کیفیت بهتری تولید گردد.
عمق لازم برای بذر حدود 2 تا 3 سانتی متر است ولی در هر حال این عمق بستگی به جنس زمین دارد. در صورتیکه کشت بوسیله بذرافشان روی خطوط انجام شود فواصل بوته ها در مورد انواعی که برای تولید دانه کاشته می شوند 15 تا 17 و فواصل خطوط 60 سانتی متر و در مورد انواعی که برای تولید الیاف کاشته می شوند فواصل گیاهان در روی خطوط 20 سانتی متر و فواصل خطوط از هم 80 سانتیمتر باید در نظر گرفته شود و بطورکلی بایستی در هر متر مربع تعداد 160 تا 180 گیاه وجود داشته باشد.

داشت 
پس از آنکه عملیات کاشت بذر به پایان رسید در صورتیکه شرایط مساعد باشد حدود 6 تا 10 روز بعد از جوانه تولید شده و بسرعت به رشد خود ادامه خواهد داد لیکن در ابتدای دوره زندگی لازم است یک یا دو مرتبه نسبت به وجین علفهای هرز موجود در زمین اقدام شود در مناطقی که بارندگی کافی وجود ندارد به علت آنکه در دوره زندگی هر هکتار زراعت شاهدانه به حدود 4500 متر مکعب آب نیاز دارد و لذا لازم است در این مدت 6 تا 8 بار آبیاری گردد ولی در مناطق با بارندگی مناسب مثل گیلان و مازندران کاشت آن به صورت دیم امکان پذیر است. مهمترین زمان نیاز به آب در مرحله تولید جوانه و گل می باشد که اگر در این دو مرحله آبیاری کافی نشود یا گیاه مدتی در معرض خشکی قرار گیرد لطمه زیادی به آن وارد می شود بنابراین در این مرحله از رشد باید مزرعه را به اندازه کافی آبیاری کرد.

برداشت 
زمان برداشت شاهدانه بستگی به آب و هوا و واریته دارد چون پایه های نر حدود سه هفته زودتر از پایه های ماده میرسند به همین نسبت برداشت آنها زودتر انجام می شود بطورکلی هنگامی که پایه های نر ، گل و در پایه های ماده میوه تشکیل شد می توان برداشت را شروع کرد در زارعتهای کوچک پایه های نر و ماده را جدا از هم برداشت کرده و از پایه های ماده دانه را بدست می آورند در مزارع کوچک برداشت با داس یا چاقو انجام می شود در این حالت بوته ها را معمولاً حدود 3 تا 5 سانتی متر بالاتر از سطح زمین قطع و جهت خشک شدن روی زمین پخش می نمایند. در برداشت با دست خطر شکسته شدن ساقه ها کم ، لیکن مدت زمان برداشت طولانی می باشد. در مزارع بزرگ و در زارعتهای مکانیزه برای برداشت از ماشینهای مخصوص استفاده می کنند این ماشینها قادرند ساقه ها را قطع و در دسته بندیهائیکه هر کدام شامل 15 تا 20 ساقه می باشد، آماده می کنند بسته ها 3 تا 4 روز در مزرعه باقی می ماننند تا خشک شوند سپس آنها را به انبار و یا کارخانه جهت جدا کردن دانه و الیاف انتقال میدهند و یا آنها را به وسیله کمباین های مخصوص جدا می کنند ساقه های شاهدانه که روی زمین باقی می مانند.
دراثر فعالیت باکتریها و ریزش باران و شبنم بتدریج پوسیده که مدت زمان لازم برای پوسیدن آنها بستگی به آب و هوا دارد و این عمل معمولاً در مدت یک تا سه هفته انجام می شود در مناطق گرم و مرطوب پوسیدن ساقه ها بهتر و زودتر انجام می شود برای آنکه اثر شبنم روی ساقه ها بهتر و یکنواخت باشد و عمل پوسیدن نیز بطور یکسان انجام شود ساقه ها را به قطر کم در سطح مزرعه پراکنده می نمایند. هر گاه عمل پوشانیدن ساقه بیش از اندازه انجام گیرد کیفیت الیاف کاهش می یابد. بطورکلی در صورتیکه شاهدانه برای تولید الیاف کاشته شود بوته های نر و ماده با هم برداشت می گردند لیکن اگر منظور تولید الیاف و دانه باشد ابتدا با دست بوته های نر و پس از سه هفته بوته های ماده برداشت می شوند.

عملکرد 
مقدار محصول شاهدانه از هر هکتار تحت تاثیر عوامل مختلف متفاوت حدود 2 تا 5 تن و حداکثر 7 تن ساقه خشک می باشد که تقریباً 500 تا 1500 کیلوگرم الیاف تولید می نمایند.هر گاه منظور تولید دانه باشد از هر هکتار بطور متوسط 300 تا 400 و حداکثر 1000 کیلوگرم دانه برداشت می شود. همچنین از هر هکتار می توان حدود 5 تن خمیر کاغذ تولید نمود.

دامنه انتشار 
استانهای گیلان و مازندران کشت می شود. در بندر گز، خراسان ، مغرب ایران، ترمیس در اراک، بلوچستان و جنوب غربی ایران می روید.

خواص – كاربرد:
در مناطق خاوردور بیشترین كاربرد شاهدانه در چین و هندوچین است. { استوارت } می نویسد كه در چین تمام قسمتهای مختلف گایه شاهدانه در طب سنتی چین به عنوان دارو كاربرد دارد .از تخم شاهدانه به عنوان تونیك ، نیروبخش مسهل و ملین ، نرم كنده ، مدر ، مسكن و ضد جانور و انگل معده و مخدر استفاده می شود. مصرف زاید بر حد مجاز ان خطر ناك است. یعنیاز مسكنهیی است كه زكام و قی و استفراغ شدید مصرف می شود و در استعمال خارجی روی تاولها و زخمهاو به طور كلی زخم سرو كچلی می اندازند. می گویند كه گیاه شاهدانه ارزش زیادی برای معالجه كزاز دارد.گایه شاهدانه مسكن واقعی و موثری برای درد شكم و معالجه میگرن و نورالژی و روماتیسم و درد اعصاب مفید است. ( كرست و پتلو ) در شبه جزیره مالایا برگهای ان را می كشند و دود می كنند برای رفع مسمومیت مفید است از تخم ان پس از اینكه به تربتیب حمل و به عنوان تب بر استفاده می شود. 
شاهدانه طبق نظر حكمای طب سنتی از نظر طبیعت قسمتهای مختلف ان متفاوت است. برگ ان از نظر طبیعت مركب القوی است ، یعنی درعین حال كه خیلی سرد و خشك است ضمنا با حرارت لطیفو برودت كثیف می باشد. تخم ان خیلی گرم و خشك است. پوست ان سردو خشك است و از نظرخواص معتقدند كه به علت مركب القوی بودن برگ ان در عین حال كه فرح ، سرور ، نشاط ، نیكویی رنگ رخسار و سكر می اورد ، مخدر نیز هست. و پس از ان سستی می اورد ، بعد از اینكه اثار قسمت گرم ان كه نشاط است زایل شد اثار قسمت سرد ان كه تخدیر و سستی است ظاهر می شود و اشتهای غذت را از بین می بردو نهایتا موجب غم ، تكدر ، تاریكی دید چششم ، جنون ، مالیخولیا ، ترس بسیار و استسقا میگردد .عصاره برگ ان برایاز بین بردن شپش سر و ریختن چند قطره از عصاره برگ و روغن ان در گوش برای تسكین درد گوش نافع است. خوردن برگ ان رطوبتهای معده را خشك می كند و شكم ر ا میبندد و قبض می كند و ترشح ادرار را زیاد می كند. 
ضما د و برگ ان برای تحلیل ورمهای گرم وتسكین درد های عصبی مفید است . مقدار خوراك ان تا 4 گرم واسراف درخوردنان مضر و خطر ناك است. 
تخم ان اشفتگی حال و به هم خوردگی دل را تسكین می دهد و بادها را پراكنده می نماید و قابض است مضار ان این است كه سر درد می اورد ، دید چشم را كم می كند و مضر معده است . برای احتراز از این عوارض باید سرخ كرده ان را خورد . روغن شاهدان گرم و خشك است وبرای درد گوش ، اعصاب ، تحلیل ورمهای سفت نافع است. چند قطره درگوش ریخته می شود و یا روی اعضا و ورم مالیده می شود. 

نام علمی : PAPAVER SOMNIFERUM 
خشخاش یا "کوکنار "گیاهی از تیره "خشخاشPAPAVERACEAE"است  
این گیاه که "خشخاش سیاه"نیز نامیده میشود ،یکی از معروف ترین نمونه های این گیاه بوده که ار ان شیره تریاک "افیون"استخراج مینمایند.

خشخاش که در طب سنتی ریشه،برگ،گل،کپسول و دانه ان مورد استفاده قرار میگیرد،دارای ماده سمی بنام "مرفین"است.

این گیاه با طبیعت سرد دارای خاصیت درمانی به شرح زیر میباشد:

دستگاه اعصاب

خشخاش،تسکین دهنده دستگاه عصبی وارام بخش است.

برگ خشخاش ،خواب اور وتسکین دهنده درد ها میباشد.

ضماد جوشانده پوست خشخاش ،بیخوابی،سردرد و درد های موضعی را درمان میکند.

روغن گل خشخاش،درد موضعی ،سردرد ودیگر درد های عصبی را تسکین داده و ورم های دردناک را التیام میبخشد.

دستگاه گوارش

جوشانده پوست خشخاش ،درمان کننده التهاب معده و اسهال های مزمن و خونی است.

عصاره پوست خشخاش،دل درد  را تسکین میدهد.

شیاف پوست خشخاش ،درمان کننده اسهال های مزمن میباشد.

اختلالات صفراوی

جوشانده رشه خشخاش،اختلالات کبدی  وراهای صفراوی را برطرف نموده و از پر شدن کیسه صفرا جلو گیری میکند.

اختلالات کلیوی

دانه های خشخاش،اختلالات کلیوی را برطرف نموده و سوزش مثانه و مجاری ادرار رابرطرف میسازد.

اختلالات تنفسی

دانه های خشخاش ،برطرف کننده  سینه درد و سرفه های خشک است.

روغن خشخاش نیز سینه درد را درمان می کند.

ناراحتی های پوستی

ضماد گل خشخاش مخلوط اب گشنیز ، اگزما ، جوشهای ریز خار دار و الرژی های پوستی را برطرف میسازد.

خلاصه انکه خشخاش گیاهی داروئی با اثر خواب اور ،و تسکین درد ها که بایستی در حد اعتدال مورد استفاده قرار گیرد .

خشخاش التیام دهنده درد ها و اختلالات عصبی ،گوارشی ،صفراوی،کلیوی،تنفسی و پوستی است.

با جوشانده ریشه این گیاه ،فشار خون ،ضماد گل ان سوزش و خارش چشم و اورام بر طرف میشود.

خشخاش در افراد سرد مزاج سبب بروز اختلالات ریوی ،گوارشی ،عصبی،جنسی و پوستی میشود.

یکی از فراورده های معروف خشخاش"تریاک"است که در صنعت دارو سازی مصرف میشود و در طب سنتی  مورد استفاده پزشکان قرار می گیرد.

در طب سنتی تریاک در درمان اسهال ،زخم روده و معده،تنگی نفس،نقرس حاد ،سردرد،پیچش شکم،جرب،و خارش های پوستی ،بصورت شیرابه،ضماد،قطره ،پودر،استفاده میشود.

استمرار در مصرف معجون وداروهائیکه با تریاک تهیه میشوند ،موجب اعتیاد وزیاو روی در مصرف ان سبب مسمومیت ومرگ میگردد.

باید دانست که نو دیگر خشخاش ،"خشخاش سفیدPAPVER RH OEAS"است که به ان "خشخاش بستانی" یا"شقایق"میگویند.

خشخاش بحری یا"مامیثاGISUCIUM CORNICULATUM"نوع دیگر شقایق است که دارای خاصیت داروئی میباشد. 

نام علمی : Datura stramonium
گیاهی است یک‌ساله به ارتفاع ۲۰۰ _ ۵۰ سانتى متر، از تیره سیب‌زمینی جزو گیاهان داروئی محسوب می‌شود.از این گیاه ماده آتروپین بدست می آید که خاصیت ضدسم دارد.خود این گیاه سمی میباشد.

آب موجود در آوندهای این گیاه اگر در چشم ریخته شود باعث باز ماندن مردمک چشم می‌شود.اگر جوشانده این گیاه به کسی خورانده شود،اعصاب ارادی انسان برای مدتی غیر ارادی می‌شود.ومصرف جوشانده این گیاه به مقدار زیاد باعث مرگ می‌شود.
تاتوره یك گیاه علفی یكساله است كه از خرداد تا مهر گل می دهد و به احتمال زیاد بومی شمال شرقی آمریكای شمالی می باشد و از آنجا به دیگر مناطق آمریكا, اروپا و سایر مناطق دنیا وارد شده است. تاتوره در زمینهای بایر, كنار جاده و نزدیك مناطق مسكونی در ارتفاعات كم تا نسبتاً زیاد در بیشتر مناطق معتدله و نیمه حاره نیمكره شمالی یافت می شود. 

تاتوره DATURA STRAMONIUM: نام داتورا (DATURA) كه به زبان لاتین به این نبات داده شده مشتق از نام فارسی تاتوره است زیرا این نبات اصلاً ً بومی ایران بوده به نام های تاتوله ، جوزماش ، نبات اهریمنی ، علف شیطان و غیره نیز نامیده می شود . دسقوریدس و تئوفر است دو تن از علمای قرن اول و دوم یونان این گیاه را جزو نباتات سمی نام برده اند . در قدیم این گیاه در داروسازی مصارف زیاد داشته و در طب انسانی و دامپزشكی به كار می رفته است تاتوره به طور وحشی در زمین های لم یزرع و كنار جاده ها می روید .این نبات بومی مشرق زمین بوده منشاء اصلی آن كناره بحر خزر است ، در اواسط قرون وسطی به تمام اروپا و بعد به آمریكا و نقاط دیگر برده شده است و در اكثر ممالك دنیا به مقدار فراوان وجود دارد تاتوره درخچه ایست یك ساله با ساقه ای بی كرك و منشعب به طول 40 سانتی متر تا 2 متر استوانه شكل وبه رنگ سبز ،‌ قطر ساقه اصلی نسبت به رشد گیاه به 1-2 سانتی متر می رسد . برگ های این گیاه معمولاًمتناوب بوده صفحه آنها پهن و بیضی نوك تیز و یا منظم و مدور است طول برگ ها 10-12 و عرض شان 6-8 سانتی متر است اگر كمی از برگ تازه تاتوره را در دست له نمائید بویی تهوع آور وغیر مطبوع از آن متصاعد می گردد. ولی برگ خشك شده بوی خیلی كمتری دارد ‌برگ ها گس ،‌قی آور و دانه كمی تلخ است گل های تاتوره شبیه شیپور و تك تك می باشد و در گل بیش از یك یا دو روز دوام ندارد . دانه های تاتوره شبیه دانه های سماق و شكل شان قلوه ای و در دو سطح جانبی صاف و هموار و در سطح زیری و روئی زگیل دار است . رنگ این دانه ها سیاه مایل به قهوه ای است و بزرگی آنها 4-5 میلی لیتر است میوه آن بیضی شكل خاردار و كپسول است كه با چهار شكاف باز می شود . ماده سمی این گیاه ماده « داتورین » است . داتورین از سه آلكالوئید آتروپین ، هیوسیامین و اسكوپولامین تشكیل یافته است . این آلكالوئید ها در نبات به حالت تركیب با اسید مالیك ، اسید اتروپیم و اسید داتوریك وجود دارد كه در بین آنها مقدار آلكالوئید هیوسیامین از سایرین بیشتر استSINGH &  VASHISHTA (1977)  اظهار می دارند تاتوره بوته ای است كه در ساحل نهرها می روید و دارای یك نوع آلكالوئید است كه باعث مسمومیت اعصاب شده و در صورتی كه خورده شود باعث نفخ ،‌بی قراری ، فلج و كوری مطلق و مرگ سریع شتر خواهد شد . درمان : برای نجات مسموم بایستی سم وارد شده به معده را با استفاده از داروی قی آور خارج نمود ،‌زیرا حالت استفراغ غالباً خود به خود ایجاد نمی شود و معمولاً ً از ضد سم هائی نظیر مورفین یا پیلوكارپین استفاده می شود خوراندن قهوه غلیظ ومحرك های مختلف و غیره مفید است.

زیستگاه طبیعی ‌:

گیاه بومی اروپا و غرب آسیاست. در خاكهای حاصلخیز و خمرطوب و خاكهای شن دار و اغلب در گودالهای، كنار نهرها، حوضچه ها و استخرها می روید

مشخصات ظاهری :

بوته معطر متعلق به خانواده ی نعناع و به شكل بوته های كوتاهی در روی زمین می روید و ساقه مستقیم آن تا 30 سانتیمتر هم رشد میكند. ساقه ی شاخه دار و چهار بر آن دارای برگهای تخم مرغی شكل است كه با كرك كم پشتی پوشیده شده اند و به رنگ سبز مایل به خاكستری هستند. لبه های برگها دندانه دار و یا به شكل حلوزونهای دو كپه ای می باشند.

پونه بوی تندی شبیه نعناع از خود متصاعد میسازد. در اواخر تابستان، گلهای دو لبه ای آبی رنگ مایل به بنفش در محور برگها شكوفه میكنند و تشكیل حفه های گل فشرده ای را میدهند. 4 فته‌های محققان ایرانی نشان داد: عصاره بذر گیاه «تاتوره» قادر است درد حاد افزایش یافته به وسیله دیابت را به میزان معنی‌داری كاهش دهد.

همچنین عصاره الكلی بذر گیاه تاتوره در دوزهای بالای mg/kg/BW 50 توانایی كاهش درد افزایش یافته در آزمون‌های صفحه داغ و فرمالین ( به ویژه در 10 دقیقه بعد از تزریق فرمالین ) را داراست، اما عصاره گیاه در این دوز و بالاتر بر هیپر آلژزیای مزمن ناشی از تزریق فرمالین اثر معنی‌داری ندارد

دیابت و به ویژه عوارض ناشی از آن كه به عنوان یكی از شایع‌ترین بیماری‌ها كه در سنین متفاوت و با علل مختلف بروز می‌كند، افراد درگیر را با مشكلات فراوان روبرو كرده است.

از جمله مهم‌ترین این عوارض افزایش حساسیت به عوامل دردزا (هیپرالژزی) و در بعضی موارد افزایش آستانه درد (آلودینیای ناشی از نور و پاتی) را می‌توان نام برد.

با توجه به آثار سوء و عوارض جانبی داروهای شیمیایی بر بدن بیماران، در دهه‌های اخیر استفاده از طب سنتی به خصوص گیاه درمانی بیشتر مد نظر محققان قرار گرفته است.

گیاه تاتوره Datura stramonium L. از گیاهان طبی است كه در ایران به عنوان داروی ضد درد خوبی معرفی شده است، اما مشخص شده مصرف بی‌رویه این گیاه (در انسان به شكل سیگار) موجب بروز عوارضی مثل افزایش فعالیت ترشحی و حركت دستگاه گوارشی می‌شود.

بررسی‌های انجام شده به وسیله محققان نشان داده است كه این گیاه حاوی الكالوییدهای متعدد تقلید كننده سیستم پاراسمپاتیك است.

شرح گیاه

گیاهی علفی، یکساله و به ارتفاع 30 تا 80 سانتی متر و حتی متجاوز از یک متر است ساقه منشعب و برگهای پهن آن، مجموعاً ظاهر خاصی برای گیاه بوجود می آورد که از دور می توان به سهولت آنرا تشخیص داد. منشأ اصلی تا توره در هندوستان و سواحل دریای خزر بوده است ولی امروزه در غالب نواحی آمریکا، اروپا و آسیا و ایران پراکندگی دارد. تاتوره ریشه ای نسبتاً ضخیم و ساقه گرد و منشعب دارد. برگهای پهن و نوک تیز آن به درازای 10 تا 15 سانتی متر و به عرض 7 تا 10 سانتی متر می رسد و در آنها 5 تا 7 لوب اصلی نوک تیز، نامنظم و دندانه دار تشخیص داده می شود. از مشخصات برگهای آن این است که در آغاز قبل از رسیدن به رشد کامل پوشیده از کرک در هر دو سطح پهنک است،ولی بتدریج که برگها مسن می گردد عاری از کرک می شود. گلهای درشت آن، ظاهری بوقی شکل و وضع منفرد بر روی ساقه دارد و در فاصله ماههای خرداد و مرداد ظاهر می شود. جام گل آن ابتدا دارای حالت فشرده و مچاله شده است ولی پس از باز شدن کامل چین خوردگی آن از بین می رود. تا توره دارای میوه ای به صورت پوشینه خاردار و محتوی 400 دانه(بطور متوسط) است که در 4 ردیف جای دارند و با پیدایش چهار شکاف طولی از آن خارج می گردند از نکات قابل توجه آنکه دانه های این گیاه قادر است به مدت یک قرن قدرت رویش خود را در زمین حفظ نماید.

نیاز اکولوژیکی

منشأ تاتوره مناطق گرمسیری حاره ای است لذا در طول رویش به درجه حرارت مناسب و نور کافی نیاز دارد. اگر چه بذور در درجه حرارت 12 تا 15 درجه سانتیگراد جوانه می زنند ولی درجه حرارت مطلوب برای جوانه زنی 30 درجه سانتی گراد است.دمای مناسب برای رویش گونه های مختلف تاتوره 18 تا 22 درجه سانتی گراد است.این گیاهان به سرما حساس می باشند بطوریکه گیاهان جوان در (2-) درجه سانتی گراد و گیاهان مسن در (4-) درجه سانتیگراد دچار سرمازدگی شده و خشک می شوند. بارندگی سالانه برای رشد تاتوره 500 تا 600 میلی متر است. برای کشت تاتوره باید از خاکهایی با ضخامت سطح الارضی مناسب استفاده نمود.

آماده سازی خاک

تاتوره گیاهی است که تقریباً در هر نوع خاکی می روید ولی برای کشت آن در سطوح وسیع خاکهایی با بافت لوم رسی توصیه می شود. این گیاه به مقادیر مناسبی ازت نیاز دارد. در فصل پائیز پس از افزودن کودهای حیوانی مورد نیاز زمین را شخم عمقی می زنند سپس کودهای شیمیایی به میزان 30 تا 40 کیلوگرم در هکتار ازت، 40 تا 60 کیلوگرم در هکتار اکسید فسفر و 60 تا 80 کیلوگرم در هکتار اکسید پتاس به عنوان مقادیر پایه به خاک افزوده و به وسیله دیسک به عمق 15 تا 20 سانتی متری زمین می فرستند.اواخر زمستان زمین را تسطیح کرده و بستر خاک را برای کشت بذر آماده می نمایند. کاربرد 30 کیلوگرم در هکتار ازت و 30 کیلوگرم در هکتار اکسید فسفر در بهار نتایج مطلوبی در عملکرد دارد. پس از اولین برداشت افزودن 30 کیلوگرم در هکتار ازت همراه با آبیاری سبب تسریع در رویش گیاهان می شود.

تاریخ و فواصل کاشت

تناوب کاشت برای تاتوره مهم نیست و تقریباً می توان آنرا با اکثر گیاهان به تناوب کشت نمود کشت مداوم تاتوره در یک زمین مناسب نیست و بهتر است تکرار کشت آن در یک زمین پس از 3 سال انجام گیرد. اواخر اسفند زمان مناسبی برای کشت مستقیم در زمین اصلی است.زمان مناسب برای کاشت بذر در خزانه هوای آزاد اواخر اسفند ماه می باشد.

کاشت

تکثیر تاتوره توسط بذر انجام می گیرد. بعضی آنزیم های بازدارنده رشد در بذور این گیاهان سبب کاهش چشمگیر قوه رویشی آنها می شود از این رو به منظور افزایش قوه رویشی بذور را باید قبل از کشت به مدت 24 تا 48 ساعت در دمای 35 تا 40 درجه سانتی گراد در آب خیساند.کاشت تاتوره به دو روش مستقیم و غیرمستقیم صورت میگیرد. کاشت مستقیم : در زمان مناسب (اواخر اسفند) اقدام به کشت ردیفی بذور در زمین اصلی می شود.بذور در ردیفهایی به فاصله 60 سانتی متر کشت می شوند.عمق بذر تاتوره در هنگام کشت باید 2 تا 5/2 سانتی متر باشد.

برای هر هکتار زمین به 12 تا 15 کیلوگرم بذر با کیفیت مناسب نیاز است. پس از کشت برای ایجاد تراکم در بستر سطحی خاک،غلتک زدن مناسب است و سبب هماهنگی در رویش بذور می شود. پس از کشت بلافاصله باید زمین را آبیاری نمود. کاشت غیر مستقیم : اواخر زمستان اوایل بهار بذور را در خزانه هوای آزاد کشت می نمایند وقتی گیاهان چهار برگی شدند و ارتفاع آنها به 8 تا 12 سانتی متر رسید نشاء ها را در ردیفهایی به فاصله 60 تا 70 سانتی متر در زمین اصلی کشت می شوند.فاصله دو بوته روی ردیف کاشت 25 تا 30 سانتی متر مناسب می باشد. بعد از انتقال آنها را آبیاری می نمایند.

داشت

انجام شخم عمیقی در فصل پائیز به منظور از بین رفتن علفهای هرز و تهویه خاک ضرورت دارد.رشد اولیه این گیاهان به کندی صورت می گیرد و علفهای هرز به سرعت رشد می کنند و سطح زمین را می پوشانند لذا مبارزه با علفهای هرز در اوایل رویش گیاهان ضرورت دارد علف کشهای مناسب تاتوره عبارتند از ترفلان (Treflan) و اولیترف (Olitref) به مقدار 5 تا 6 لیتر در هکتار می باشد از علف کش گراماکسون (Gramoxon) هم می توان قبل از رویش بر علیه علفهای هرز به صورت محلول پاشی استفاده نمود.برای مبارزه با قارچ عامل لکه برگی (Alternaria Crassa) می توان از ارتوسید (Orthocid) 2 درصد یا از محلول دیتان (Dithane) به صورت محلول پاشی استفاده نمود.

برداشت

اگرچه گیاهان در مرحله گل دهی بیشترین مقدار آلکالوئید را دارند ولی طول برگها که به 15 تا 20 سانتی متر رسید،نیز می توان آنها را برداشت کرد. اولین برداشت در اوایل تیر، دومین برداشت بین ماههای مرداد – شهریور و سومین برداشت و آخرین برداشت قبل از فصل سرما و در اواخر پائیز انجام می گیرد. پس از آخرین برداشت باید گیاهان را ریشه کن نمود. اندام های برداشت شده را باید خشک کرد. بدین منظور می توان از خشک کن های جریان هوای گرم با دمای 50 درجه سانتی گراد استفاده نمود. مقدار محصول 8 تا 15 تن در هکتار وزن تازه گیاه است که از آن 5/1 تا 5/2 تن در هکتار وزن خشک بدست می آید. تذکر : برای جمع آوری بذور ابتدا باید میوه های رسیده را برداشت نمود. پس از خشک شدن میوه ها را خرد کرد و بذور آنرا از سایر قسمتها جدا می نمایند. عملکرد بذر 2/1 تا 7/1 تن در هکتار می باشد.