مثل کف دست

مادر پرسید: خانه اش را بلدی؟

پدر به صندلی ماشین تکیه داد و گفت: اختیار دارید خانم! مثل کف دست. و دستش را جلو مادرم گرفت. یکهو فرمان چرخید و ماشین به کنار جاده منحرف شد. مادر دستپاچه گفت: چه کار می کنی مرد؟ کور که نیستم. کف دستت را بارها دیدم.

پدر هول شد و دودستی چسبید و ماشین را کنترل کرد.

گفتم: حالا خوب شد سرعتت کم بودها؛ وگرنه باید خبر مرگمان به آقا سالار می رسید.

مادر سرش را به عقب چرخاند: زبانت را گاز بگیر. این چه حرفی است که می زنی.

پدر انگشت اشاره اش را به بینی اش نزدیک کرد؛ یعنی باید ساکت باشیم. سر راه به تابلویی رسیدیم. پدر گفت: خیابان گلشن بود یا گلچین؟

مادر به تابلوی بالای سر نگاه کرد: ببین خیابان گلشن سمت راست و گلچین مستقیم. مگر آدرسش را بلد نیستی؟

پدر گوشه ی خیابان ترمز کرد و گفت: چرا، بلدم. آدرسش را گرفته بودم.

مادر گفت: خب آدرس را ببین کجا نوشته.

ماشین را روشن کرد و گفت: هوش و حواسم سر جایش است. آخ چه کیفی می دهد خانه ی سالار جانم! الان خانواده اش منتظرند. و این طوری حرف را عوض کرد. فرمان را به طرف راست چرخاند. جاده ای باریک که دو طرفش پر از درختان سبز بود. آبجی با دیدن درختان گفت: من توت می خواهم. توت می خواهم.

پدر دنده را عوض کرد و گفت: دخترم، صبر کن الان می رسیم. این توت ها مال مردم است. باغ سالار پر از درخت توت های قرمز و سفید است. رسیدیم تو را تحویل درختان می دهم. یکدفعه پدر توقف کرد. روبه رو یک درخت بزرگ بود و دیگر راه خروجی نداشت. مادر گفت: چی شده؟ پدر به جلو اشاره کرد. مادر دستش را کوبید روی پاهایش و گفت: وای، امان از دست تو مرد! این جا که بن بست است.

پدر از ماشین پیاده شد و گفت: اشکالی ندارد. ببین چه هوای خوبی است. پیاده شوید. نشستن کنار این رود صفا دارد. لب رودخانه نشست و شلپ و شلپ آب را به صورتش پاشید. نفس عمیقی کشید و گفت: چرا نشستید. خب این هم جزیی از مسافرت است. خوبی اش این است که این جا بن بست است. حالا معلوم شد که باید مستقیم برویم. از ماشین پیاده شدیم و سر و صورتمان را توی آب رودخانه صفا دادیم. یکدفعه آبجی جیغ بلندی کشید و پرید بغل مامان. مادر گفت: چی شده عزیزم؟ زبانش بند آمده بود. جلو در خانه، یک سگ وحشی دهانش را باز کرده بود و زبانش را دو متر بیرون آورده بود. با دیدن ما پارس کرد. صدایش مثل بمب توی گوش مان صدا کرد. چهار نفری پریدیم توی ماشین و بابا در را بست. با ترس گفت: شیشه را بالا بکشید. این سگ هار است. و ماشین را روشن کرد. سگ دوید طرف ماشین و بالا و پایین پرید. بابا که هول شده بود دنده را به زور عوض کرد و گفت: برو ببینم سگ بی تربیت!

دنده عقب تا سر خیابان رفت. دیگر از سگ خبری نبود. نفس راحتی کشیدیم. مادر گفت: وای چه کار کنم با تو! گفتم: این که کاری ندارد. یک زنگ بزن به آقا سالار آدرس دقیقش را بگیر. بابا از ماشینی سبقت گرفت و گفت: نه، پسرم می خواهم غافلگیرش کنم. صبر کنید الان خانه اش را پیدا می کنم. بعد از گلشن چی بود؟ ارمغان، آرمین؟ همین طور که می رفت چشمم به خیابان خورد که اسم ارمغان رویش بود. داد زدم: بابا، بابا خودش است، ارمغان. بابا تندی ترمز کرد. سر آبجی به صندلی خورد و زد زیر گریه. بابا گفت: این چه وضع آدرس دادن است. دق مرگم کردی.

به من چه ازش رد شدی دیگر. مادر آبجی را ناز کرد و پدر دنده عقب گرفت تا به خیابان ارمغان برسد. همین طور که می رفت و سرش رو به عقب بود ایستاد و گفت: یا ابالفضل! کارمان درآمد. پلیس موتورسوار بغل ماشین بابا ایستاد و گفت: مدارک.بابا برگه ی جریمه را تا کرد و با عصبانیت توی جیبش گذاشت و مجبور شد کلی راه را برود و دور بزند تا به خیابان ارمغان برسد. مادر گفت: آقای محترم، شوهر عزیزم، نخواستیم غافلگیرش کنی! زنگ بزن آدرس دقیقش را بگیر. این طوری تا شب نمی رسیم ها. پدر گوشه ای توقف کرد و گفت: راست می گویی. و دست کرد توی جیبش و کلی خرت و پرت از جیبش درآورد. وسایل انباری به گرد جیب بابا نمی رسیدند. از پول مچاله شده گرفته تا کاغذ باطله، کارت، آدامس و کلید توی جیب بابا بود. بدون این که آن ها را مرتب کند یکی یکی نگاه شان کرد و به آخرین برگه که رسید گفت: وای، آدرس را نیاوردم! شماره هم توی برگه ی آدرس نوشته بودم. ماشین را دوباره روشن کرد و خنده ای تحویل مادر داد: اشکالی ندارد. این جا شهر کوچکی است. سالار و باغ مرکباتش معروفند. از مغازه داری، کاسبی می پرسیم. همین طور که می رفت به جوانی رسید که سر کوچه ایستاده بود. پدر بوقی زد و گفت: جوان، آقای سالار محبی را می شناسی؟ صاحب باغ مرکبات راه نارنج.

جوان جلو آمد و سر خم کرد. با اعتماد به نفس عجیب گفت: سالار! مسافرید. خوش آمدید به شهر ما. پس چرا از این جا آمدید؟ و دستش را به طرف مخالف دراز کرد: باغ سالار آن طرف خیابان است. پدر گفت: مگر این جا ارمغان نیست؟

چرا، این جا ارمغان جنوبی است. سالار انتهای ارمغان شمالی است. پدر چشم هایش را بست و نفسی از سر درد کشید. مادر گفت: من دیگر چیزی نمی گویم. خودت هر گلی زدی به سر خودت زدی. به ارمغان شمالی رسیدیم، اما مگر این خیابان تمامی داشت. آبجی گفت: مامان، مامان دستشویی دارم. پدر زد روی پایش: بیا..کارمان درآمد. حالا که داریم خانه اش را پیدا می کنیم بچه بی قراری می کند. بچه جان صبر کن الان می رسیم! پدر گفت: خب، این جا هم سرسبز است. معلوم است که ته اش به باغ سالار می خورد. تشنه ام بود گفتم: مامان آب داریم؟

اما کلمن خالی خالی بود. مادر گفت: با آن که می خواستم حرفی نزنم، اما یک گوشه نگه دار، دستشویی ای، آبی... گلدسته های مسجد از دور پیدا بود. پدر گازش را گرفت. به مسجد که رسید گفت: خوب شد. هر کسی کاری دارد برود انجام بدهد. دیگر موقع نماز است. نمازمان را این جا می خوانیم. پدر سر حال برگشت. روی دستش کاغذی بود و در ماشین را باز کرد و گفت: سوار شوید.

کاغذی را به مادر نشان داد و گفت: پیدایش کردم. جوان فلان فلان شده سر کارمان گذاشته بود. توی مسجد آدرس دقیق سالار را از پیرمردی گرفتم. می شناختش. بنده ی خدا کلی تعارف کرد برویم خانه اش. مادر گفت: خدا پدرش را بیامرزد؛ وگرنه معلوم نبود امشب چه بلایی به سرمان می آمد.

هر که دوری راه سفر را به یاد آورد، آماده خواهد شد. امام حسن ع