مقالات امور دام و آبزیان

پسازشناسايي و جمع آوري گياه درمنه، عصاره آبي A. sieberi به روش كروماتوگرافي لايه نازك (TLC) تهيه گرديد و اووسيست هاي غير اسپروله مورد نياز از 59 خرگوش آزمايشگاهي (نژاد سفيد نيوزيلندي) جمع آوري شدند. مطالعه اثر رقت هاي مخالف اسانس الكلي A. sieberi بر اووسيست هاي اسپروله و غير اسپروله آيمرياي انگل خرگوش آزمايشگاهي در شرايط آزمايشگاهي و داخل بدني بيانگر بروز اثرات متفاوتي از اين رقت ها بود. به طوري كه بيشترين و كمترين ميزان اثر ضد آيمريايي به ترتيب در رقت 1 و رقت يك دهم مشاهده گرديد. يك رابطه خطي نيز بين ميزان اثر كشندگي اسانس براي اووسيست هاي غير اسپروله در مقايسه با گروه شاهد وجود داشت (y.x) = 346957 + %905 X.r = %97)  (E  خورانيدن اووسيست هاي اسپروله و غير اسپروله مجاور شده با غلظت پايه اسانس گياهي به خرگوش و كنترل زمان شروع دفع اووسيست از زمان خورانيدن اووسيست نشان داد كه پس از گذشت زمان لازم براي طي شدن چرخه تكاملي انگل، اووسيست  تمامي گونه هاي آيمريا توانستند از بدن خرگوش دفع شوند. اين نتيجه بيانگر بي اثر بودن اسانس بر اووسيست و اسپوروزوئايت هاي انگل در داخل اووسيست بوده و اووسيست به خوبي در برابر رقت هاي مختلف اسانس مقاومت نموده است.

 نسخه قابل چاپ

در اين بررسي صفات وزن بيده و وزن بدن در زمان اولين پشم چيني 2709 راس بره لري بختياري براي تعيين عملكرد و برآورد مولفه هاي (كو) واريانس و پارامترهاي ژنتيكي استفاده گرديد. اجزاي(كو) واريانس و پارامترهاي ژنتيكي با استفاده از روش (REML) و به صورت آناليز يك متغيره و دو متغيره تحت مدل دام برآورده شد. ميانگين و انحراف معيار صفات وزن بيده و وزن بدن در زمان اولين پشم چيني بره هاي لري بختياري به ترتيب 26 ±851.35 گرم و 7.84 ±37.03 كيلوگرم بود. اثر سال پشم چيني بر اين صفات معني دار بود. (P<0.001). اثر سن مادر بر صفات وزن بيده و وزن بدن در زمان پشم چيني معني دار بود. (P<0.001). وزن بيده وزن بدن در زمان پشم چيني بره هاي حاصل از ميش هاي دو ساله از گروه هاي سني 3 تا 6 ساله به طور معني داري كمتر بود. ميانگين صفات وزن بيده و وزن بدن ر زمان پشم چيني در بره هاي نر در مقايسه با بره هاي ماده به ترتيب 148.82 گرم و 7.78 كيلوگرم بيشتر بود. تفاوت وزن بيده و وزن بدن در زمان پشم چيني بره هاي تك قلو نسبت به بره هاي دو قلو معني دار بود (P<0.001). برآورد مولفه هاي واريانس ژنتيكي افزايشي مستقيم و مادري حاصل از آناليز دو متغيره براي صفات وزن بيده و زن بدن ر زمان پشم چيني به ترتيب 0.008، 0.002 و 3.02 و 3.10 بود. وراثت پذيري مستقيم وزن بيده و  وزن بدن در پشم چيني به ترتيب 0.04 ±0.19 و 0.04 ±0.10، وراثت پذيري مادري 0.02±0.05 و 0.02 ±0.11 همبستگي ژنتيكي و محيطي بين صفات به ترتيب 0.02 ±0.11 و 0.02±0.57 بود.

 نسخه قابل چاپ

urmiana A. تخم گشايي شده در شرايط آزمايشگاهي در دو تيمار و چهار تكرار با تراكم 500 عدد در ليتر در آكواريوم هاي كوچك شيشه اي 4 ليتري قرار داده شد و با كلرلا دريايي و كيتوسروس به مدت 20 روز تغذيه شدند ديگر شرايط كشت آرتميا چون دما، شوري و PH براي كليه تيمارها و تكرارها يكسان در نظر گرفته شد. با تست آماري اختلاف ميانگين ها از طريق آناليز واريانس يك طرفه مشخص شد كه ميانگين طول در دو تيمار مورد مطالعه با حدود 95% داراي اختلاف معني دار است (P<0.05)، ولي ميانگين بازماندگي در دو تيمار داراي اختلاف معني دار نيست (P= 0.4321). درصد ميزان بقا و ميانگين طول در گروه هاي تغذيه شده با كيتوسروس به ترتيب 95%، 97%، 93%، 94% و 7.77، 7.76، 8.01، 7.87 ميلي متر و در گروه تغذيه شده با كلرلا به ترتيب 82%، 80%، 77%، 85% و 7.06، 7.66، 6.83، 7.53 ميلي متر مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

در اين تحقيق از تعداد 26 نفر شتر در منطقه يزد كه نيمي از آنها نر و نيمي ماده بودند و در محدوده سني 5 تا 10 سال قرار داشتند خونگيري از وريد وداج به عمل آمد. پس از كشتار از كبد، طحال، كليه، ماهيچه، قلب و موي اين شتران نمونه گيري شد و ميزان عنصر منگنز تمامي نمونه ها با دستگاه جذب اتمي اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه ميانگين ميزان منگنز موجود در مو به طور معني داري از ميزان اين عنصر در ساير بافت ها بيشتر مي باشد. (p<0.05). ميانگين ميزان منگنز در كليه به طور معني داري از ميزان اين عنصر در طحال، ماهيچه، سرم و  قلب بيشتر بود. (p<0.05). علاوه بر اين نشان داده شد كه ميانگين ميزان منگنز موجود در كبد به طور معني داري از ميزان اين عنصر در طحال، كليه، ماهيچه، سرم و قلب بيشتر است. (p<0.05). ميانگين ميزان منگنز در دو جنس نر و ماده در بافت هاي گوناگون اختلاف معني داري ر نشان ندادند. (p>0.05). ضريب همبستگي مثبت معني داري ميان غلظت منگنز در بافت قلب و ماهيچه مشاهده شد. (r=0.35, p<0.05).

 نسخه قابل چاپ

آزمايش در قالب طرح كاملا تصادفي با استفاده از 300 قطعه مرغ تخمگذار از سويه تجارتي هاي لاين در سن 32 هفتگي در پنج تيمار شامل (صفر، 10، 20، 30 و 40 ميلي گرم محلول روغني بره موم در كيلوگرم جيره) در چهار تكرار (هر تكرار شامل 15 قطعه) در 20 واحد آزمايشي با جيره هاي متوازن به مدت 12 هفته به مورد اجرا گذاشته شد. در طول آزمايش توليد تخم مرغ به طور روزانه، خوراك مصرفي، مجموع تخم مرغ توليدي روزانه و ضريب تبديل غذايي به صورت هفتگي و همچنين پاسخ سيستم ايمني پرندگان از طريق اندازه گيري عيار پادتن توليدي به روش تست HI و تعيين وزن غدد لنفاوي مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج آزمايش نشان داد كه استفاده از سطوح مختلف محلول روغني بره موم در جيره هاي آزمايشي بر روي مقدار خوراك مصرفي، ضريب تبديل غذايي، توليد تخم مرغ و مجموع تخم مرغ توليدي روزانه داراي اثر معني دار مي باشد. (P<%1)، بيشترين خوراك مصرفي مربوط به تيمار 5 (40 ميلي گرم محلول بره موم در كيلو گرم جيره) و كمترين آن مربوط به تيمار 1 (بدون محلول بره موم) به ترتيب 121.9 و 119.7 گرم بود. بهترين ضريب تبديل غذايي مربوط به تيمار 5 در مقايسه با تيمار 1 به ترتيب 2.2 و 2.4 بود كه تفاوت ببن آنها معني دار بود (P<%1). ميانگين توليد تخم مرغ با افزودن سطوح مختلف محلول بره موم در جيره روند افزايشي را نشان داد كه تفاوت بين تيمارها معني دار بود (P<%1)، بيشترين توليد تخم مرغ مربوط به تيمار 5 و كمترين آن مربوط به تيمار 1 به ترتيب 89.10 و 59.4 درصد بود. استفاده از سطوح مختلف محلول روغني بره موم در جيره سبب افزايش مجموع تخم مرغ توليدي روزانه گرديد كه در مقايسه با تيمارهاي آزمايشي تفاوت ها معني دار بود (P<%1)، بيشترين مجموع تخم مرغ توليدي روزانه مربوط به تيمار 5 و كمترين آن در تيمار 1 به ترتيب 55.90 و 51.80 گرم به ازاي هر مرغ در روز بود. با افزودن سطح محلول روغني بره موم در جيره هاي آزمايشي وزن غده تيموس افزايش يافت، به طوري كه بيشترين وزن غده تيموس مربوط به تيمار 5 و كمترين آن مربوط به تيمار 1 به ترتيب 4.4 و 2.6 گرم بود كه اختلاف بين آنها معني دار بود (P<%1). با اضافه نمودن محلول روغني بره موم به جيره ها وزن غده تيموس و نيز تيتر پادتن بر عليه بيماري نيوكاسل روند افزايشي را نشان داد، به طوري كه بيشترين مقدار توليد پادتن در تيمار 5 و كمترين مقدار آن در تيمار 1 به ترتيب 8.9 و 5.9 مشاهده گرديد كه در مقايسه با هم اختلاف آنها معني دار بود. (P<%1).

 نسخه قابل چاپ

قلب، زبان، مري، ديافراگم و عضله ران 250 راس گاو از نظر آلودگي به كيست هاي ماكروسكوپي و ميكروسكوپي ساركوسيستيس مورد بررسي قرار گرفتند. هيچكدام از گاوهاي مورد آزمايش به كيست هاي ماكروسكوپي انگل آلوده نبودند، اما در 94.8 درصد آنها آلودگي به كيست هاي ميكروسكوپي انگل ديده شد. بالاترين ميزان آلودگي در قلب و كمترين آن در عضله ران بود. ميزان آلودگي به كيست هاي ميكروسكوپي انگل در سنين مختلف و در دو جنس نر و ماده تفاوت آماري معني داري نداشت. با توجه به آلودگي بالاي گاوهاي منطقه به گونه هاي ميكروسكوپي انگل و نظر به احتمال وجود گونه S. hominis در گاوهاي منطقه، پختن كامل گوشت گاو و اجتناب از خوردن آن به صورت نيمه پخته توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

قارچ خوراکي يکي از فرآورده هاي کشاورزي است که داراي ارزش غذايي قابل توجهي بوده ولي قابليت فسادپذيري آن نيز بالا مي باشد در نتيجه زمان نگهداري آن بسيار محدود مي گردد. در اين تحقيق براي افزايش زمان ماندگاري قارچ خواراکي دکمه اي A.bisporus به روش هواي داغ با استفاده از تيمارهاي شيميايي و حرارتي (بلانچينگ) خشک گرديد. محصول نهايي از نظر رنگ، درصد و نسبت جذب مجدد آب و ميزان آلودگي ميکروبي مورد ارزيابي و قياس قرار گرفت. تاثير عوامل و شرايط ذيل بر کيفيت محصول نهايي مورد ارزيابي قرار گرفت؛ اعمال تيمارهاي مختلف شيميايي (هيپوکلريت کلسيم، اسيدسيتريک، متابي سولفيت سديم،(M.B.S)، EDTA و استفاده توام M.B.S با هر يک از مواد فوق، انجام تيمار حرارتي (بلانچينگ آبي و بخاري)، تاثير شرايط پرورش در کشت و صنعت، سويه هاي مختلف قارچ A.bisporus، تعداد برداشت يا چين قارچ و زمان مناسب فرآيند (از هنگام برداشت قارچ تا قبل از فرآيند). نتايج تجزيه آماري نشان مي دهد که تيمارهاي مختلف و سطوح آنها معني دار مي باشد (p<0.0001). تيمار کلر در حد 50 ppm بار ميکروبي محصول را کاهش داده است. اسيدسيتريک در تمام سطوح بر رنگ محصول تاثير مثبت و معني دار نسبت به شاهد داشته و ميزان آلودگي در 500 ppm و 600 کمتر از شاهد بود. متابي سولفيت سديم در مقدار 400 ppm و 500، رنگ را بهبود بخشيده در صورتي که EDTA بر رنگ تاثيري نداشته است و بهترين رنگ در مصرف توام آن با M.B.S بدست آمده و استفاده توام M.B.S با کلر در کاهش آلودگي محصول موثر بوده است ترکيب M.B.S با اسيدسيتريک ايجاد رنگ زرد ليمويي نموده که با افزايش مقدار اسيد بر ميزان زردي افزوده گرديده است. عمل بلانچينگ باعث تيرگي رنگ محصول شده درصد و نسبت جذب مجدد آب و ميزان پروتيين نمونه هاي بلانچ شده به طور محسوس کمتر از شاهد بوده است. عمليات بلانچينگ در کاهش بار ميکروبي تاثير قابل توجهي داشته است. نتايج بلانچينگ آبي و بخاري تقريبا مشابه به هم عمل کرده است. شرايط پرورش در کشت و صنعت هاي مختلف، تاثير بسيار مهمي بر کيفيت نهايي قارچ خشک شده داشته است. سويه هاي مختلف قارچ (A₅،413،X₁،U₃،(U₁ A.bisporus در شرايط پرورش يکسان تا حدودي بر رنگ و بافت محصول تاثير گذاشته ولي از نظر آلودگي ميکروبي اختلاف معني دار مشاهد ه نشده و بهترين رنگ قارچ خشک شده از برداشت 1-2 بوده که با افزايش تعداد برداشت به تيرگي رنگ محصول افزوده مي شود. نتايج تحقيق نشان مي دهد در صورتي که قارچ تازه بلافاصله پس از برداشت تبديل گردد. از نظر ظاهر و رنگ کيفيت مناسبي نداشته است وبهترين رنگ با درصد و نسبت جذب مجدد آب از قارچ به دست آمده که پس از 96،72،48 ساعت بعد از برداشت تحت فرآيند قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ

اين تحقيق با هدف مشخص نمودن ميزان عفونت پايدار پستي ويروسي در گاوداري هاي اطراف تهران به روش هاي الايزاي تسخيري و ايمونوفلئورسنت مستقيم روي 375 نمونه بافي کوت مربوط به گاوهاي سن سه ماه به بالا در فاصله زماني پاييز 1380 تا تابستان سال 1381 انجام گرفت. نتايج حاصل از آزمون هاي فوق الذکر نشان مي دهد که از بين 375 نمونه آزمايش شده به روش الايزاي تسخيري تعداد 19 نمونه مثبت و 356 نمونه منفي مشاهده گرديده اند که ميزان آلودگي برابر %7.4 برآورد مي گردد، در حالي که نتايج حاصل از آزمون FA انجام گرفته بر روي همين نمونه ها هم حاکي از پاسخ مثبت در 21 مورد بود که ميزان آلودگي با توسل به روش FA معادل %8.2 محاسبه گرديد. تجزيه و تحليل حاکي از عدم وجود اختلاف معني دار در پاسخ هاي حاصل از اين دو آزمون در تشخيص آلودگي هاي پستي ويروسي مي باشد. از بين 375 نمونه آزمايش شده تعداد 324 نمونه مربوط به گاوهاي ماده و 33 مورد نر بودند که ميزان آلودگي در جمعيت ماده ها در آزمون اليزا برابر %4.6 و در آزمون FA برابر %5.5 و در جمعيت نرها در هر دو آزمون برابر %9.01 برآورد مي گردد که تجزيه و تحليل آماري حاکي از وجود اختلاف معني دار آماري بين اين دو گروه مي باشد. تشخيص اين سطح از آلودگي نشانگر درگيري وسيع گاوها در سطح مملکت و خود زنگ خطري جدي جهت انجام هر چه سريعتر برنامه هاي مشخص مبارزه با اين بيماري در سطح مملکت است.

 نسخه قابل چاپ

اين مطالعه از بهار سال 1380 تا بهار سال 1381 در روستاهاي اطراف شهرستان اشنويه (استان آذربايجان غربي) بر روي 400 راس گاو، 185 راس گاوميش و 350 راس گوسفند انجام شد. تعداد کنه سخت به هر راس گاو 5 عدد، گوساله 3 - 4 عدد گاوميش 4 – 5 عدد، گوساله گاوميش 2 - 3 عدد و گوسفند 1 – 2 عدد بود. بيشترين ميزان آلودگي کنه سخت در ناحيه کشاله ران و غدد پستاني گاو (%52.24)، گاو ميش (%52.63)، گوسفند (%55.15) و کمترين ميزان آلودگي در ناحيه سر (گوش و گردن) گاو (%1.69)، گاوميش (%1.32)، و گوسفند (%1.21) ) مشاهد ه گرديد. با توجه به رده سني و جنس دام هاي ردياب، بيشترين ميزان آلودگي کنه سخت در گاو ماده بالغ (%60.77)، گوساله گاوميش ماده (%46.66) و ميش (%54.90) بود، در حاليکه کمترين ميزان آلودگي کنه ايکسوديده در گاو و گوساله نر (%20) ، گوساله گاوميش نر (%16.66) و قوچ (%26.31) ديده شد.
ميزان شيوع آلودگي با کنه هاي سخت (ايکسوديده) در گاو، گاوميش و گوسفند به ترتيب %41.08، %44.5 و %47.14 بود. در بررسي آزمايشگاهي، در گاو گونه هاي (%16) H.asiaticum asiaticum،(%5.33) H.anatolicum anatolicum، (%4) H.marginatum، (%4) H.anatolicum excavatum، (%13.33) H.dromedary، (%4) Rhipicephalts bursa در گاو ميش،گونه هاي (%14.28) H.asiaticum asiaticum،(14.28) H.dromedary، (%5.71) H.anatolicum anatolicum، (%2.85) H.anatolicum excavatum، (%2.85) H.marginatum، (%4.28) R.bursa؛ گوسفند گونه هاي (%1.81) H.asiaticum asiaticum، (%23.63) R.bursa، (%1.81) Haemaphysalis inermis، (%25.45) Dermacentor marginatus، (%1.81) D.silviarum، (%1.81) Boophilus annulatus، شناسايي شدند. در اين منطقه از کشور، آلودگي فعال نشخوار کنندگان با کنه سخت عمدتا در فصل بهار، تابستان و اوايل پاييز ديده شد.

 نسخه قابل چاپ

از سواحل گسترده شمال خليج فارس و درياي عمان (سواحل جنوبي ايران) مناطق وسيعي توسط لاکپشت ها ي دريايي جهت لانه سازي مورد استفاده قرار مي گيرد و در آبهاي ساحلي اين مناطق آبزيان مذکور به وفور مشاهده مي شوند، براساس مطالعات انجام شده توسط سازمان خواروبار و کشاورزي سازمان ملل (F.A.D) تعداد گونه هاي مشاهده شده لاکپشتهاي دريايي در منطقه فوق پنج گونه گزارش گرديده است که به شرح زير مي باشد:
1- لاکپشت سيز (Green turtle)   Chelonia mydas
2- لاکپشت سرخ(Loggerhead turtle)  Caretta caretta
3- لاکپشت عقابي Eretmochelys imbricata (Hawksbill turtle)
4- لاکپشت زيتوني (Oliveridlely turtle) Lipoidochelys olivacea
5- لاکپشت پشت چرمي(Leatherback turtle)  Dermochelys coriacea
با توجه به اينکه به نظر مي رسيد پراکنش گونه ها در طرفين خليج فارس و درياي عمان متفاوت نمي باشد لذا در اين تحقيق براساس عمليات ميداني و شواهد و آثار موجود در منطقه، پراکنش لاکپشت هاي دريايي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد که در سواحل جنوبي ايران بيش از 50 زيستگاه اصلي براي لاکپشت هاي دريايي وجود دارد که محل چرا، جفت گيري و تخمگذاري آنها مي باشد. براساس نتايج اين بررسي لاکپشت سبز و عقابي وفور بيشتري نسبت به ساير گونه ها در سواحل جنوبي ايران داشتند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين سطح مطلوب پروتيين وانرژي جيره هاي غذايي و تاثير آن بر ميزان خوارک مصرفي، افزايش وزن، ضريب تبديل غذايي، درصد و ترکيب لاشه در گوساله هاي نر گاوميش تعداد 45 راس گوساله نر از شير گرفته شده (با ميانگين وزني 124±28 کيلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفي در 9 تيمار (پروتيين خام در سه سطح 11.6، 10.8 و 13 درصد و انرژي قابل متابوليسم در سه سطح 2.3 ،2.02 و 2.57 مگاکالري در هر کيلوگرم ماده خشک) و 5 تکرار در هر تيمار به مدت يک سال پروارشدند. در طول دوره پروار خوارک مصرفي روزانه به صورت کاملا مخلوط در سه نوبت و تا حد اشتها به طور انفرادي در اختيار گوساله ها قرارگرفت. ميزان خوراک مصرفي روزانه ثبت شد. دام ها هر 14 روز يک بار پس از 12 ساعت محروميت از غذا توزين شدند. در پايان دوره تعداد 18 راس از گوساله ها (2 راس از هر تيمار) پس از 12 ساعت محروميت از غذا توزين و ذبح شدند. گوشت، استخوان و چربي قابل تفکيک نصف لاشه ها (لاشه سمت چپ) بعد از 24 ساعت نگهداري در دماي 5 درجه سانتيگراد، جدا و توزين شدند. نتايج به دست آمده در کل دوره پروار نشان داد که جيره هاي غذايي اثر معني داري بر خوراک مصرفي (P<0.01)، ضريب تبديل غذايي و ميزان چربي داخلي (P>0.05) داشته ولي تاثير آن بر افزايش وزن روزانه، بازده لاشه، درصد گوشت لخم، درصد استخوان و درصد چربي لاشه معني دار نبوده است. جيره حاوي انرژي حداکثر (2.57 مگاکالري در کيلوگرم ماده خشک) و پروتيين متوسط (11.6 در صد در ماده خشک) به علت داشتن بازده غذايي مطلوب (8.57±1.2)، سرعت رشد بالا (750±110 گرم در روز)، بازده لاشه مطلوب (49.4±1.4 در صد) و پايين بودن هزينه توليد هر کيلوگرم وزن زنده و گوشت نسبت به ساير تيمارها، مي تواند جهت استفاده توسط بهره برداران معرفي شود.

 نسخه قابل چاپ

استفاده از نمکهاي سديم و پتاسيم نيتريت از قديم الايام به عنوان يک ماده نگهدارنده و تثبيت کننده رنگ در فرآورده هاي گوشتي متداول است. با توجه به خطراتي که مقادير بالاي اين عناصر شيميايي متوجه انسان مي سازد که از آن جمله مي توان به ايجاد مسموميت و سرطان زايي ناشي از نيتروزامين ها اشاره نمود، به همين دليل به نظر مي آيد که کنترل ميزان استفاده از اين مواد نگهدارند ه در فرآورده هاي گوشتي داراي اهميت فوق العاده است. لذا هدف از اين مطالعه تعيين ميزان باقيمانده نيتريت در انواع فرآورده هاي گوشتي عرضه شده در تهران به منظور ارزيابي رعايت استانداردهاي مربوط به حدود مجاز اين ماده افزودني در کشور است. از نظر آماري اين مطالعه به صورت يک مطالعه توصيفي - تحليلي بر مبناي نمونه گيري اتفاقي انجام گرفته و درآن تعداد 118 نمونه از انواع فراورده هاي گوشتي (کالباس و سوسيس) توليد شده توسط کارخانه هاي مختلف در سطح کشور به طور اتفاقي انتخاب و نمونه هاي مذکور از نظر شاخص ميزان باقيمانده نيتريت مورد بررسي قرار گرفتند. به منظور تجزيه و تحليل آماري در مورد شاخص نيتريت، ابتدا ميانگين حسابي و خطاي معيار داده هاي بدست آمده از هر کارخانه و محصولي محاسبه شده و با استفاده از روش آناليز واريانس يک طرفه به منظور يافتن اختلاف احتمالي بين کارخانه هاي مختلف و محصوات مختلف داده ها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصله نشان داد که ميزان باقيمانده نيتريت فراورده هاي مختلف (انواع سوسيس و کالباس) داراي محدوده 1-81 ppm بوده و براساس آناليز واريانس يک طرفه اختلاف بين مقدار باقيمانده نيتريت مربوط به فراورده هاي گوشتي با در صد گوشت مختلف معني دار نبوده است. ضمنا براساس آزمون فوق الذکر متوسط ميزان باقيماند ه نيتريت در سوسيس و کالباس تفاوت معني داري با يکديگر ندارند. با توجه به مطالعه انجام شده ميزان باقيمانده نيتريت در مواردي بالاتر از حد مجاز پذيرفته شده (60 ppm) مي باشد (7.7 درصد)، لذا رعايت استاندارد هاي مربوطه، اندازه گيري و کنترل مرتب اين ماده افزودني در فراورده هاي گوشتي توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

در اين مطالعه تعداد 120 نمونه از سه نوع همبرگر تجاري با درصد گوشت 70، 60، 40 که توسط چهار کارخانه عمده اين نوع فرآورده ها توليد و به بازار مصرف فرستاده شده بودند از نظر ميزان اسيد آمينه هيدروکسي پرولين، کلاژن و نسبت کلاژن به پروتيين مورد ارزيابي قرار گرفتند. براساس نتايج حاصله ميانگين هيدروکسي پرولين، کلاژن و نسبت کلاژن به پروتيين به ترتيب در مورد همبرگر معمولي با گوشت 40 درصد 22.4±1.26 ،2.43±0.14 ،0.30±0.02، همبرگر ممتاز با گوشت 60 درصد21.1±1.29 ،2.56±0.15، 0.33±0.02 و تاپ برگر با گوشت 70 درصد3.06±0.0 ،0.38±0.02 و 23.7±0.98 بوده است.
براساس داده هاي بدست آمده و مقايسه آنها با اطلاعات موجود ميتوان نتيجه گيري نمود که در نمونه هاي تجارتي همبرگرهاي ايراني حدود مجاز حداقل در دوران اين مطالعه توسط کارخانه هاي توليد همبرگر چندان رعايت نمي شود.

 نسخه قابل چاپ

امروزه فلز تيتانيوم به خاطر خصوصيات فيزيکي و شيميايي خاص (سبک، محکم و غير قابل فرسايش) کاربرد زيادي در دندانپزشکي، ارتوپدي و جراحي فک و صورت دارد به همين علت مطالعات زيادي بر روي اين فلز انجام گرفته است تا بتوان راهي پيدا کرد که فلز کارگزاري شده در بافت استخوان بيشترين استحکام و چسبندگي را به بافت استخوان پيدا کند به همين علت لازم است که شرايط مشابه بدن (استخوان) را برا ي اين فلز فراهم کرده و مکانيسم ساخته شدن رشته کلاژن را بر روي فلز تيتانيوم بررسي کنيم، يکي از اين مطالعات کشت سلولهاي استئوبلاست به روي فلز تيتانيوم در شرايط آزمايشگاهي و مطالعه چگونگي ساخته شدن رشته هاي کلاژن بر روي آنها مي باشد. در اين تحقيق به مطالعه کشت سلولها ي استئوبلاست (بعنوان سلولهاي توليد کننده رشته کلاژن) به روي فلز تيتانيوم پرداختيم و روند ساخته شدن رشته هاي کلاژن و چگونگي اتصال آنرا به وسيله ميکروسکوپ الکتروني اسکنينگ بررسي کرديم. ابتدا 120 قطعه فلز تيتانيوم تهيه شد و به 2 گروه مساوي تقسيم گرديد (شاهد و تحت آزمايش) بعد از صيقل دادن سطح تيتانيوم آنها را استريل کرده و تنها در گروه تحت آزمايش رسوب کلسيم بر روي آنها پوشانده شد، سپس سلولهاي استئوبلاست استخوان خرگوش (MCM3T3-E1) در شرايط استريل به روي اين فلز کشت داده و با قرار دادن آنها در انکوباتور CO₂ دار شرايط لازم جهت تزايد و تشکيل رشته هاي کلاژن براي سلولها فراهم گرديد، در روزهاي 7، 5، 3، 2، 1 و 15 فلزهاي تيتانيوم هر دو گروه از انکوباتور خارج شده و با چسبهاي کاغذي سلولها از سطح فلز جدا شد سپس سطح فلز با لايه نازکي از فلز طلا (به وسيله دستگاه Gold coating) پوشانده شد و با ميکروسکوپ الکتروني اسکنينگ بررسي گرديد، نتايج نشان داد که سلولها به خوبي در محيط کشت رشد کردند و اين سلولها از روز 3 بعد از کشت رشته ها ي کلاژن را توليد مي کردند که در گروه تحت آزمايش اين رشته ها به سختي به محل رسوبات کلسيم متصل مي شدند (ساختمان لنگري) اما در گروه شاهد که تيتانيوم فاقد رسوب کلسيم بود رشته هاي کلاژن به فلز متصل نمي شدند. با افزايش زمان کشت به علت افزايش ميزان توليد کلاژن چسبندگي زياد آنها به فلز، جدا کردن سلولها از سطح فلز تيتانيوم در روز 7 و 15 امکان پذير نبود که علت آن افزايش سطح اتصال سلولها با رشته هاي کلاژن و سطح فلز تيتانيوم مي باشد، پس نتيجه مي گيريم که استفاد ه از رسوبات کلسيم به همراه فلز تيتانيوم به ميزان زيادي در ايجاد چسبندگي مابين رشته هاي کلاژن و فلز تيتانيوم نقش دارد و مي توان با استفاد ه از فلز تيتانيوم به همراه رسوب کلسيم و رشته کلاژن اتصال محکمي ما بين فلز تيتانيوم و بافت استخوان در محل کارگزاري ايجاد کرد.

 نسخه قابل چاپ

دراين مطالعه سه روش متفاوت خوراندن آغوز مورد بررسي قرار گرفته تا مناسبترين آنها مشخص شود. در اين پژوهش، تعداد 45 راس گوساله نوزاد در سه گروه 15 راسي انتخاب شدند. گوساله هاي مورد نظر در سه گروه طور ي تقسيم شدند تا از نظر تعداد زايش مادرانشان و نيز ماه تولد تا حد ممکن متوازن باشند. در گروه 1 گوساله ها بعد از تولد به جايگاه انفرادي منتقل شده و آغوز را به ميزان 2.5 ليتر هر 12 ساعت يک بار به مدت 48 ساعت توسط بطري پستانکدار دريافت مي کردند. گوساله هاي گروه 2 در کنار مادر ابتدا 2.5 ليتر آغوز توسط بطري پستانکدار دريافت کرده و سپس تا زمان نمونه گيري (48 ساعت بعد از تولد) در کنار مادر باقي مي ماندند و تغذيه آنها مستقيما ا ز پستان مادر انجام مي شد. در گروه 3 گوساله ها در کنار مادر باقي مي ماندند و تنها به آنها کمک مي شد تا در کوتاه ترين زمان ممکن تغذيه و اخذ آغوز را از پستان مادر شروع نمايند. 48 ساعت بعد از تولد نمونه خون از وريد و داج اخذ و پس از انتقال به لوله آزمايش بدون ماده ضد انعقاد به آزمايشگاه منتقل مي شد. جهت اندازه گيري ميزان پروتيين تام سرم خون از روش بيوره و به منظور تعيين مقادير بتاگلوبولين و گاماگلوبولين سرم خون از روش الکتروفورز استات سلولز استفاده شد. بيشترين ميزان پروتيين تام سرم خون و نيز مقادير بتاگلوبولين و گاماگلوبولين سرم خون در گوساله هاي گروه 1 اندازه گيري شد. کمترين مقادير ميانگين پروتيين تام، بتاگلوبولين و گاماگلوبولين سرم خون نيز به ترتيب در گروه هاي 2، 3 و 3 تعيين گرديد. آزمون آناليز واريانس نشان داد که مقادير پروتيين تام و گاماگلوبولين سرم خون واجد اختلاف معني دار در بين سه گروه مي باشد(P<0.05). نتايج حاصل از آزمون دانکن مشخص کرد که ميزان پروتيين تام سرم خون بين گروه هاي 1 با 2 و نيز 1 با 3 و گاماگلوبولين سرم خون بين گروه هاي 1 با 3 واجد اختلاف معني دار مي باشند (P<0.05).

 نسخه قابل چاپ