مقالات امور دام و آبزیان

يكي از داروهاي التيام ضايعات جلدي در حيوانات و انسان فني توئين سديم است، كه تحقيقات جامعي در زمينه اثرات آسيب شناسي اين دارو و هم چنين دوز آن در ماهيان صورت نگرفته است. در اين تحقيق اثرات آسيب شناسي و باليني فني توئين سديم در بافت هاي آبشش، كبد و كليه ماهي حوض بررسي شده است. در اين تحقيق تعداد 140 عدد ماهي حوض با 3% نمك محلول به مد ت 15 د قيقه ضد عفوني و سپس به 4 گروه 35 تايي تقسيم شد ند (شاهد و 3 گروه آزمايش). به آب گروه هاي 1 تا 3 به ترتيب  5mg/lit ،10mg/lit و  15 mg/litو فني توئين سديم اضافه شد، طول دوره آزمايش 20 روز بود. نمونه هاي بافتي از كبد، آبشش و كليه ماهيان تهيه شد و پس از رنگ آميزي هماتوكسيلين – ائوزين مورد بررسي قرار گرفتند. عمده ضايعات هيستوپاتولوژيک در گروه 3 مشاهده شد. ضايعات مشاهده شده در کبد شامل پر خوني، خونريزي، نکروز هپاتوسيت ها و اگزوداي فيبريني بود و در کليه افزايش ملانوماکروفاژ، پرخوني و خونريزي، نکروز لوله هاي ادراري و در آبشش پرخوني، هيپرپلازي بافت پوششي و سلو ل هاي کلرايد، اتصال تيغه هاي آبششي و خونريزي مشاهده گرديد. علائم باليني در طول مدت آزمايش براي چهار گروه ثبت گرديد كه در گروه هاي شاهد و 1 علائم رفتاري طبيعي بود و ماهيان گروه 2 و 3 عدم تعادل، بي حالي، كم اشتهايي، يبوست و افزايش ترشح موكوس در سطح آبشش و پوست را نشان دادند.

 نسخه قابل چاپ

تكثير ماهي سفيداز مورخه 18/12/82 در چهار رود خانه (شيرود، تنكابن، تجن و گهرباران) در دماي آب رودخانه 8-7 درجه سانتيگراد شروع و در تاريخ 19/2/83 پس از حدود دو ماه در دماي 26-25 درجه سانتيگراد به پايان رسيده است. در طول اين مدت تعداد 7168 عدد مولد ماده و 18218 عدد مولد نر با مجموع كل 25386 عدد مولد ماهي سفيد، در امر تكثير استفاده شد. ميانگين طول، وزن و ضريب چاقي مولدين ماهي سفيددر چهار رودخانه مورد مطالعه بترتيب در جنس ماده و نر برابر (1.5±43.75 و 1.91±36.5 سانتي متر)، (40.36 ± 11189.5 و 115.94±678.13 گرم)، (0.11± 1.42 و 0.05 ±1.38) بود. ميزان استحصال تخم ماهي سفيددر مدت 62 روز تلاش به مقدار 4931.01 کيلوگرم بوده است که بيشترين ميزان استحصال تخم از رودخانه شيرود به مقدار 3189.31 کيلوگرم و برابر 64.7% از کل تخم استحصالي مي باشد. بيشترين ميزان استحصال تخم نيز در نيمه اول فروردين به ميزان 2365.65 کيلوگرم و برابر 48% از کل تخم استحصالي بوده است. بقاء تخم در چهار رودخانه فوق به ترتيب برابر 94.5، 95.1، 87.7 و 96.9 درصد محاسبه گرديد. همچنين مقايسه اي بين وزن تخمدان، GSI (ماده)، همآوري مطلق، همآوري نسبي و درصد تخمه گشايي در چهار رودخانه مورد مطالعه به عمل آمد و تنها در پارامتر تخمه گشائي اختلاف معني داري در سطح يک درصد بين رودخانه ها (شيرود: a، تنکابن: b، تجن و گهرباران: c) مشاهده گرديد. طول كل لارو تازه تخمه گشائي شده برابر2 ±6T.L= ميلي متر و وزن آنها 0.2±2=W ميليگرم اندازه گيري شد. فاكتور وضعيت برابر 0.15±0.92=CF محاسبه گرديد. طول و وزن لاروهاي سه روزه آماده کشت در استخرهاي خاکي نيز بترتيب 2±7=T.L ميلي متر و 0.1 ± 2.7=W ميلي گرم اندازه گيري شد. فاکتور وضعيت آن نيز برابر 0.10 ± 0.78=CF محاسبه گرديد. طول مدت پرورش در سال 1383 بين 50 تا 150 روز متغير بوده است. بچه ماهيان قبل از رهاسازي به لحاظ وجود انگل مورد بررسي قرار گرفتند. در اين بررسي شدت آلود گي از نوع اول بوده است و از تعداد كل 4366 عدد بچه ماهي سفيد نمونه برداري شده از 66 استخر، 11.45% (500 عدد) آنها به انواع آلودگي هاي انگلي مبتلا بودند. انگل هاي جداسازي شده در اين بررسي ديپلستوموم، داكتيلوژيروس، بوتريوسفالوس انواعي از نماتودها، تريكودينا و اپيسنيليس بودند. به سبب عدم رعايت اصول پرورش تعداد 16942454 عدد بچه ماهي زير وزن استاندارد (زير يک گرم) رهاسازي شده است که برابر 19.9% کل رهاسازي در سال 1383 مي باشد. بيشترين فراواني وزني در سال 1383 مربوط به کلاسه وزني 1.5 – 1 گرم به ميزان 68.1% مي باشد و در مجموع 80.1% (62905247 عدد) از ماهيان رهاسازي شده داراي وزن مناسب رهاسازي بوده اند.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين قابليت هضم و فراسنجه هاي كنيتيكي آن در شتر يك كوهانه ايران و مقايسه آن با گوسفند در اين آزمايش از چهار نفر شتر نر يك كوهانه و چهار راس گوسفند نر نژاد شال كه داراي فيستولاي شكمبه اي بودند استفاده شد. جهت تعيين و مقايسه فاكتورهاي مورد نظر در شتر و گوسفند از دو نوع جيره غذايي شامل جيره تمام علوفه و جيره 30 درصد كنسانتره و 70 درصد علوفه استفاده شد. آزمايش در قالب طرح مربع لاتين 2 × 2 با تكرار انجام پذيرفت. نتايج آزمايش نشان دادكه در شتر بين ميانگين هاي pH و غلظت اسيدهاي چرب فرار مايع شكمبه با مصرف جيره هاي مختلف اختلاف معني داري وجود داشت (0.05>p)، ولي در گوسفند اين اختلافات مشاهده نشد. بين غلظت اسيدهاي چرب فرار در گوسفند و شتر تفاوت معني داري وجود داشت (0.05>p)، اما از نظر غلظت نيتروژن آمونياكي و pH تفاوت معني دار نبود. تفاوت معني داري در قابليت هضم ديواره سلولي و ديواره سلولي منهاي همي سلولز بين گوسفند و شتر مشاهده نشد. تراكم اوره و pH خون در شتر تحت تاثير جيره هاي مختلف قرار نگرفت، اما بين گوسفند و شتر اختلاف معني داري وجود داشت (0.05>p). كه مي توان نتيجه گيري كردكه توليد اسيد چرب فرار در شکمبه، و توان باز چرخ نيتروژن آمونياکي در شتر نسبت به گوسفند بالاتر است.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين اثر فرآوري شيميايي دانه جو به يكي از روش هاي تيمار با اوره، هيدروكسيدسديم يا فرمآلدئيد در تغذيه گاوهاي هلشتاين شيرده، آزمايشي در قالب طرح چرخشي متوازن با 16 راس گاو (در مرحله اول شيردهي)، چهار جيره و چهار دوره (هر دوره 21 روز با يك هفته جهت عادت دهي) انجام شد. تفاوت جيره هاي يك الي چهار در نوع جو مصرفي بود. به طوري كه جو فرآوري نشده، فرآوري شده با محلول هيدروكسيدسديم، فرمآلدئيد و اوره به ترتيب جيره هاي يك الي چهار بود. گاوها به صورت انفرادي و تا حد اشتها تغذيه مي شدند. توليد شير در هر بار دوشش و تركيبات شير هفته اي دو بار تعيين مي شد. همچنين در پايان هر دوره آزمايشي، نمونه گيري خون، مايع شكمبه و ادرار انجام مي شد. در اين آزمايش ميزان ماده خشك مصرفي، تغييرات وزن بدن و توليد شير تصحيح شده براي درصد چربي تحت تاثير جيره هاي آزمايشي قرار نگرفت ولي توليد شير خام گاوهايي كه با جيره هاي يك الي چهار تغذيه شده بودند به ترتيب 25.73، 26.98، 26.92 و 27.35  كيلوگرم در روز بود كه به طور معني داري تحت تاثير جيره ها قرار داشت (p<0.01). همچنين درصد چربي و كل مواد جامد شير گاوهاي تغذيه شد ه با جيره دو و چهار كاهش معني داري نسبت به دو گروه ديگر نشان داد. ولي درصد پروتئين و لاكتوز و همچنين ميزان توليد روزانه كليه تركيبات شير بين گروه ها تفاوتي نداشت. ميانگين pH مايع شكمبه و ادرار گاوهايي كه از جيره هاي دو الي چهار مصرف كرده بودند به طور معني داري بيشتر از گروه كنترل بود (p<0.01). غلظت نيتروژن اوره اي پلاسماي خون گاوهايي كه جيره چهار را مصرف كرده بودند نسبت به ساير گاوها افزايش معني داري داشت. ولي ساير فرا سنجه هاي خوني در بين گروه ها تفاوتي نداشت. با توجه به اين مشاهدات چنين استنتاج مي شود كه استفاده از دانه جو فرآوري شده با هيدروكسيدسديم يا اوره موجب افزايش ميزان توليد شير روزانه و كاهش درصد چربي شير گاوها مي شود. ولي مصرف جو فرآوري شد ه با فرمآلدئيد فقط موجب افزايش توليد شير مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

تامين محيط كشت مغذي جهت تغذيه ميكروجلبك ها با هزينه بسيار زياد همراه است. در اين تحقيق اثر سه محيط كشت در سه نور مختلف بر رشد ميكروجلبك Tetraselmis suecica بررسي شده است. 9 تيمار هر كدام با سه تكرار شامل 1- محيط كشت  TMRLو 2- محيط كشت TMRL و ويتامين هاي موجود در محيط كشت گيلارد TV₁) -3) و TMRL و ويتامين هاي گروه  Bو (TV₂) و هر كدام در معرض شدت هاي نوري  luxو 2500، 1500، 500 قرار گرفتند. كليه تيمارها در دماي 2±42 درجه سانتيگراد و دوره نوري 16 ساعت روشنايي و 8 ساعت تاريکي با پمپ هوادهي شدند. با توجه به نتايج آناليز واريانس مشخص شده كه تفاوت آماري معني داري در بين تيمارهاي نوري مختلف وجود دارد و با افزايش نور، رشد نيز افزايش مي يابد. همچنين وجود اختلاف معني دار در بين محيط كشت هاي مختلف در نور luxو1500 و  luxو 2500 نشان دهنده تاثير ويتامين ها در اين شرايط نوري مي باشد. به طور كلي بين محيط كشت هاي ويتامينه و محيط كشت بدون ويتامين اختلاف آماري معني داري وجود دارد در حالي كه بين دو محيط كشت ويتامينه اختلاف آماري معني داري وجود ندارد. لذا توصيه مي شود با توجه به هزينه كمتر، محيط كشت TMRL و ويتامين هاي گروه B جايگزين محيط كشت TMRL و ويتامين هاي Guillard شود.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

ميكروب هايي نظير سالمونلا، ليستريا، كمپيلوباكتر و … بيماري هايي را از راه مواد غذايي در انسان ايجاد كرده اند كه سيستم هاي كنترلي وتضمين ايمني غذا توانايي ممانعت از بروز آنها را ندارند. در اين بررسي 30 نمونه از مراحل كشتار اخذ گرديده و ميزان شيوع سه باكتري Staphyloccus aureus كوآگولاز مثبت، سالمونلا و Clostridium perfringens و هم چنين بار آلودگي بهSta. Aureus  طبق روش استاندارد ايران مورد مطالعه قرار گرفت. در نتايج بدست آمده از آناليز واريانس چند راهه براي گروه هاي وابسته و آزمون مك نمار براي تفاوت نسبت هاي وابسته و از آزمون T- test براي مقايسه داده هاي كميتي بصورت دوبدو استفاده گرديد. ميانگين بار Staph. aureus نيز در هر كدام از مراحل پركني و تخليه احشا و بعد از غوطه وري در تانك آب خنك كننده افزايش معني داري را نشان داد (p<0.05). ولي كاهش بار استافيلوكوكي در اثر دوش آب سرد اختلاف معني داري را نشان نداد (P>0.05). همچنين مقايسه فراواني آلودگي استافيلوكوكي در مرحله بعد از غوطه وري در تانك آب خنك كننده نسبت به مرحله دوش آب سرد و مقايسه فراواني آلودگي سالمونلايي در بعد از تخليه احشا نسبت به مرحله پركني افزايش معني داري را نشان داد (P>0.05). آلودگي به Clostridium perfringens در نمونه هاي گرفته شده مشاهده گرديد ولي تغييرات ميزان شيوع آن و مقايسه آنها به صورت دو به دو با هم تغيير معني داري را نشان نداد (P>0.05). بطور كلي نتايج اين بررسي نشان داد كه مقاطع پركني، تخليه احشا دوش آب سرد و مرحله غوطه وري در آب خنك كننده قويا از نقاط بحراني در كشتارگاه طيور مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

در اين آزمايش تعداد240 قطعه جوجه يك روزه نر و ماده گوشتي سويه آرين به طور تصادفي انتخاب، و سپس جوجه ها به 6 تيمار آزمايشي تقسيم شدند. اين آزمايش با استفاده از طرح كاملا تصادفي به روش فاكتوريل (2×3) شامل سه سطح محدوديت فيزيكي (صفر درصد محدوديت (شاهد)، ده درصد و بيست درصد كمتر از (شاهد)، و دو روش تغذيه (خشك و مرطوب)، با چهار تكرار و 10 قطعه جوجه براي هر تكرار در داخل هر تيمار انجام گرديد. افزايش وزن زنده در پايان هفت هفتگي، در تيمارهاي غذايي 0، 10 و20 درصد محدوديت به ترتيب 2031.13 ، 1905.13 و 1907 گرم بود، كه تيمار صفر درصد با ساير تيمار ها اختلاف معني داري داشت (p<0.05). روش تغذيه (خشك و مرطوب) بر روي افزايش وزن زنده نهايي تاثير معني داري نداشت. مصرف خوراك تيمار بيست درصد محدوديت از ساير تيمارها كمتر بود، همچنين ميانگين مصرف جيره مرطوب كمتر از جيره خشك بود (p<0.05). ضريب تبديل غذايي تيمار شاهد كمتر از تيمارهاي ده و بيست درصد محدوديت بود (p<0.05). اما بين تيمارهاي ده و بيست درصد محدوديت تفاوت معني داري وجود نداشت. ضريب تبديل جيره مرطوب از جيره خشك كمتر بود (p<0.05). از نظر وزن لاشه، وزن سينه، وزن ران، وزن چربي محوطه بطني و وزن امعا و احشا بين تيمارها اختلاف معني داري وجود نداشت. وزن امعا و احشا در جيره مرطوب با ساير تيمارها اختلاف معني داري داشت (p<0.05). 

 نسخه قابل چاپ

اين آزمايش به منظور بررسي تاثير سطوح مختلف چربي گياهي در دوره رشد و پاياني بر عملكرد جوجه هاي گوشتي انجام گرفت. جوجه خروس ها از نژاد راس با ميانگين وزني 10±195 گرم در سن 14 روزگي انتخاب شدند و در قالب طرح كاملا تصادفي با 4 تيمار (شامل سطوح مختلف چربي گياهي 0، 2،  4 و 6درصد) و 4 تكرار و 7 قطعه جوجه در هر تكرار بطور تصادفي بين باكس ها تقسيم شدند . جيره هاي آزمايشي با انرژي و ازت يكسان تنظيم شده و در طول دوره رشد و پاياني در اختيار جوجه ها قرار گرفت. در پايان آزمايش از هر تکرار يک قطعه پرنده با وزني نزديک به ميانگين وزني تکرار انتخاب و جهت بررسي درصد چربي محوطه شکمي کشتار گرديد. نتايج حاصله نشان داد كه استفاد ه از چربي گياهي در جيره جوجه هاي گوشتي طي دوره رشدي و پاياني تاثير معني داري بر افزايش وزن روزانه و نهايتا وزن بدن نسبت به گروه شاهد داشت (0.05>p) بطوري كه با افزايش سطح چربي در جيره، وزن بدن نيز افزايش يافت. از نظر ميزان خوراك مصرفي تفاوت معني داري بين تيمارهاي آزمايشي مشاهده نشد (0.05>p) ليكن گروه هاي آزمايشي كه چربي در جيره آنها استفاده شده بود از مصرف خوراك بالاتري برخوردار بودند.
استفاد ه از چربي گياهي در خوراك منجر به بهبود ضريب تبديل غذايي شد (0.05>p). ميزان چربي محوطه بطني در تيمارهايي كه از چربي گياهي استفاده كرده بودند بالاتر بود ليكن تفاوت ها از لحاظ آماري معني دار نبود (0.05>p). نتيجه اين که استفاد ه از چربي منجر به افزايش وزن بدن، ميزان خوراک مصرفي و بهبود ضريب تبديل خوراک گرديد.

 نسخه قابل چاپ