بانک مقالات زراعت و باغبانی

اين آزمايش در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه آزاد اسلامي ياسوج با استفاده از طرح بلوک هاي کامل تصادفي در قالب آزمايش فاکتوريل با 4 تکرار و 12 تيمار در هر تکرار که داراي 4 سطح مختلف کودي شامل: F0: شاهد (بدون محلول پاشي کود)،F1: 2.5 در هزار سولفات آهن، F2= 2.5 در هزار سولفات مس، F3= 5 در هزار (سولفات آهن + سولفات مس) در 3 مرحله رشد ذرت شامل: G1= چهاربرگي، G2= هشت برگي، G3= دوازده برگي به اجرا درآمد. صفات مورد بررسي ارتفاع گياه، شاخص سطح برگ، زمان ظهور گل نر، طول بلال، قطر بلال، تعداد رديف در بلال، تعداد دانه در رديف، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، شاخص برداشت و پروتئين دانه بود. نتايج بدست آمده نشان داد که اثر محلول پاشي در مراحل مختلف رشد گياه به جز صفات ارتفاع گياه، زمان گلدهي و وزن هزار دانه، براي تمامي صفات مورد بررسي همگي معني دار شد. همچنين استفاده از سطوح مختلف کودي بر روي همه صفات در سطح 1 درصد معني دار بود. بالاترين عملکرد دانه در مرحله 8 برگي به ميزان 11.05 تن در هکتار به دست آمد. در خصوص استفاده از سطوح مختلف محلول پاشي، بهترين سطح عملکرد مربوط بود به استفاده از محلول پاشي کود سولفات آهن 2.5 در هزار. در بررسي اثرات متقابل تيمارهاي مختلف کودي بهترين عملکرد را در مراحل مختلف رشد مربوط به مرحله 8 برگي با محلول پاشي 2.5 در هزار سولفات آهن به دست آمد. در نهايت مصرف کود سولفات آهن 2.5 در هزار در مرحله 8 برگي و بدون مصرف محلول کودي سولفات مس در بيشتر موارد بهترين نتايج را به خود اختصاص داد، که مي تواند جهت افزايش عملکرد و غني سازي محصول و برطرف کردن کمبودهاي غذايي مورد استفاده قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

آبگيري اسمزي، فرآيندي براي حذف قسمتي از آب مواد غذايي گياهي و حيواني با غوطه ور کردن در يک محلول غليظ يا هيپرتونيک است. اين فرايند اغلب به عنوان پيش فرآيند روش هاي مختلف خشک کردن مانند: خشک کردن با هواي گرم، خشک کردن خلايي، خشک کردن انجمادي، خشک کردن با مايکروويو و ... استفاده مي شود. بنابراين، در اين تحقيق نيز از اين فرآيند به عنوان پيش فرآيند خشک کردن با هواي گرم در هويج استفاده شده است. براي تعيين شرايط بهينه آبگيري اسمزي تاثير عوامل: دما، زمان، غلظت محلول، ميزان کلريد سديم و شربت گلوکز ورودي به داخل بافت هويج بررسي شد. تيمارهاي دمايي شامل 25، 40 و 55 درجه سانتيگراد و زمانها: 15، 30، 60، 120، 240 و 360 دقيقه بود. غلظت هاي انتخابي براي شربت گلوکز 30، 40 و 50% و غلظت هاي نمک طعام 5، 10 و 15% بود (براي تهيه محلول ها از نسبت هاي وزني استفاده گرديد). عمل اسمزي در دماي 40 و درجه سانتيگراد، به مدت 240 دقيقه بهترين نتيجه را از نظر ميزان آبگيري و مواد جامد محلول نشان داد. نتايج آزمايشات نشان داد که غلظت 50% شربت گلوکز + 5% نمک طعام بهترين غلظت از نظر آبگيري و کمترين ماده ورودي به بافت را نشان مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

شناخت کافي از تنوع ژنتيکي و طبقه بندي ژرم پلاسم ها جهت انتخاب والدين مناسب براي اهداف به نژادي لازم و ضروري است. در اين تحقيق از داده هاي حاصل از اندازه گيري صفات کمي براي بررسي تنوع ژنتيکي و طبقه بندي مجموعه اي از برنج هاي ايراني و خارجي استفاده شد. بدين منظور تعداد 49 رقم برنج ايراني و خارجي از موسسه تحقيقات برنج کشور تهيه و در مزرعه آموزشي آموزشکده کشاورزي تنکابن در قالب طرح لاتيس مربع با دو تکرار مورد مطالعه قرار گرفتند. تجزيه واريانس داده ها نشان داد که ژنوتيپهاي مورد مطالعه از نظر صفات بررسي شده داراي اختلاف معني داري با هم هستند. وراثت پذيري عمومي صفات از 88% براي تعداد پنجه کل و عرض برگ پرچم تا 99% براي زمان ظهور 50% خوشه ها و زمان رسيدن متغير بود. تجزيه خوشه اي به روش وارد براي داده هاي مزرعه اي ژنوتيپ هاي مورد مطالعه را در 4 گروه قرار داد. مضافا اينکه تکرار آزمايشات مشابه به همراه تعداد بيشتري از صفات براي نيل به نتيجه دقيق تر توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي تاثير جهت کاشت با ماشين نشا کار بر عملکرد و اجزاي عملکرد ارقام برنج، آزمايشي طي دو سال زراعي 1379 و 1380 در موسسه تحقيقات برنج کشور- معاونت مازندران به اجرا درآمد. آزمايش به صورت کرت هاي نواري خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با دو فاکتور جهت کاشت (شمال- جنوب و شرق- غرب) و رقم (طارم، فجر و ساحل) با سه تکرار انجام گرفت. نتايج حاصل از اين آزمايش نشان داد که تاثير جهت هاي کاشت بر روي صفات ارتفاع بوته، تعداد پنجه، تعداد کل دانه در خوشه، طول خوشه و درصد دانه هاي پر و پوک معني دار نبوده است. مطالعه بين ارقام مورد مطالعه نشان داد که ارقام ساحل و طارم به ترتيب بيشترين و کمترين عملکرد دانه را بخود اختصاص دادند. معني دار شدن اثر متقابل واريته با سال بيانگر اين است که واريته هاي مورد مطالعه عملکردهاي متفاوتي در سال هاي مورد آزمايش داشته اند. بطوريکه عملکرد ارقام در سال دوم آزمايش (7260.9 کيلوگرم در هکتار) به ميزان 29.5 درصد بيشتر از سال اول (5118.5 کيلوگرم در هکتار) بوده است. نتايج بدست آمده حاکي از آن است که ارقام برنج عکس العمل هاي متفاوتي نسبت به جهت کاشت دارند بنابراين توصيه مي گردد براي ارقامي که داراي تعداد پنجه بيشتر مي باشند مانند ساحل و فجر از جهت کاشت شرقي غربي و براي ارقام با تعداد پنجه کمتر مانند طارم از جهت کاشت شمالي جنوبي استفاده گردد.

 نسخه قابل چاپ

بذور 24 ژنوتيپ و رقم بادام (Prunus dulcis) و دو ژنوتيپ از گونه هاي وحشي بادام کوهي (A. scoparia) و ارژن کوهي (A. orientalis) در گلدان و در خاک بکر کشت شدند و مقاومت دانهال ها در گلخانه نسبت به Verticillium dahliae بررسي شد. پانزده ماه پس از مايه زني قارچ صفاتي نظير ميزان مرگ و مير دانهال ها، درصد کاهش ارتفاع گياه، شاخص شدت بيماري، شاخص قهوه اي شدن، درصد کاهش وزن ساقه دانهال ها و درصد کلونيزاسيون V. dahliae در ساقه بررسي شد. بر اساس نوع واکنش ژنوتيپ هاي بادام به V.dahilae به سه گروه بسيار حساس، حساس و متحمل متمايز شدند. ژنوتيپ هاي شاهرود 13، شاهرود 12، سنگي شوراب، سنگي اورگان، تلخه اماميه، تلخه جونقان، سنگي گهرو و تلخه صادق آباد به عنوان ژنوتيپ هاي متحمل محسوب شدند، ژنوتيپ هاي مامايي اماميه، آذر، تلخه اردل، تلخه هوره، سنگي اماميه، سفيد، ربيع، شاهرود 15، شاهرود 17، بادام کوهي و ارژن کوهي در گروه بسيار حساس قرار گرفتند، و ژنوتيپ هاي مامايي، سنگي جونقان، تلخه گهرو، سنگي احمدآباد، نون پاريل، شاهرود 21 و سنگي کريم آباد به عنوان گروه حساس تلقي شدند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين اثر تنش کم آبي بر روي کارايي مصرف آب ارقام يونجه در منطقه جيرفت آزمايشي در سال زراعي 85-1384 در اراضي مرکز تحقيقات کشاورزي مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش با استفاده از کرت هاي يک بار خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي در سه تکرار به مرحله اجرا رسيد. که در آن تنش کم آبياري به عنوان فاکتور اصلي در 3 سطح که عبارت بودند از: a₁= تنش شديد (آبياري زماني که رطوبت خاک به 25% ظرفيت زراعي رسيد)، a₂= تنش متوسط (آبياري زماني که رطوبت خاک به 50% ظرفيت زراعي رسيد) و a₃= تنش ضعيف (آبياري زماني که رطوبت خاک به 75% ظرفيت زراعي رسيد) و ارقام يونجه به عنوان فاکتور فرعي در پنج سطح شامل: b₁= رقم يزدي، b₂= رقم نيک شهري، b₃= رقم رنجر، b₄= رقم بمي و b₅= رقم بغدادي انتخاب شدند. نتايج بدست آمده از مجموع 6 برداشت متوالي حاکي از آنست که بالاترين راندمان مصرف آب براي علوفه خشک 2.00 کيلوگرم بر مترمکعب در هکتار از برداشت اول يعني از چين بهاره بدست آمد و کمترين راندمان مصرف آب در مرداد ماه بود. با افزايش تنش کم آبي کارايي مصرف آب در يونجه کاهش پيدا کرد. بطوريکه در تنش ضعيف راندمان مصرف آب از 1.68 کيلوگرم بر مترمکعب در هکتار که به 1.14 کيلوگرم در هکتار در تنش شديد تقليل يافت. بالاترين راندمان مصرف آب مربوط به رقم نيک شهري 1.87 کيلوگرم بر مترمکعب در هکتار که با رقم بمي با راندمان 1.84 کيلوگرم بر مترمکعب در هکتار اختلاف معني داري نداشت. و با توجه به پايين بودن راندمان مصرف آب، قطع آب، در مزارع يونجه در مرداد ماه در جيرفت توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

بتاگلوکوزيداز از آنزيم هاي سلولازي ميباشد که سلوبيوز و سلواليگوساکاريدهاي با زنجيره کوتاه را به گلوکز تجزيه مي نمايد. در اين تحقيق از 30 جدايه تريکودرما که اکثرا بومي ايران بودند جهت مطالعه ميزان توليد اين آنزيم استفاده گرديد. با توجه به نقش عوامل مختلفي نظير زمان کشت، دما، pH نوع منبع کربن و عوامل القا کننده بر ميزان توليد آنزيمهاي سلولازي توسط قارچها، شرايط بهينه توليد آنزيم بتاگلوکوزيداز، در جدايه Trichoderma reesei (PTCC) 5142 که در تحقيقات قبلي مشخص شده بود از فعال ترين جدايه هاي توليدکننده آنزيم هاي سلولازي مي باشد) مطالعه گرديد. بدين منظور از محيط کشت مندلز حاوي يکي از منابع کربني CMC, Avicel و يا کاغذ صافي، با pH هاي 4، 5، 6 و 7، لاکتوز و سلوبيوز به عنوان عوامل القا کننده در طول 14 روز کشت در دماهاي 25، 29 و 32 درجه سانتي گراد استفاده گرديد. نتايج بدست آمده نشان داد که شرايط بهينه براي توليد آنزيم بتاگلوکوزيداز در محيط کشت، دماي 28 درجه سانتي گراد، CMC=5، pH به عنوان منبع کربن، لاکتوز به عنوان القا کننده و روز هفتم کشت ميباشد. اين شرايط بهنيه جهت توليد آنزيم بتاگلوکوزيداز در 30 جدايه تريکودرما مورد استفاده قرار گرفت و مقايسه نتايج بدست آمده نشان داد که جدايه T.reesei (PTCC5142) داراي بيشترين فعاليت ويژه آنزيمي (0.45U/mg) مي باشد. همچنين جهت شناسايي ژن کد کننده آنزيم بتاگلوکزيداز استخراج DNA ژنومي به روش CTAB صورت گرفت. اين قطعه از ژن بتاگلوکوزيداز با استفاده از دو آغازگر اختصاصي (CP11, CP12) و با طول قطعه مورد انتظار (566 جفت باز) تکثير شد. الگوي هضم آنزيمي توسط آنزيم برشي PstI قطعه مذکور را تاييد نمود.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي اثر دور آبياري و نيز زمان هاي مختلف حذف يک نوبت آبياري بر عارضه زودخنداني پسته، تحقيقي در يک باغ پسته رقم اوحدي در حومه رفسنجان از سال 1380 تا 1383 انجام شد. در اين طرح دو دور آبياري 25 و 45 روزه و درهر دور آبياري پنج زمان متفاوت حذف يک نوبت آبياري اعمال گرديد. صفات زودخنداني پوست سبز، ترک خوردگي نامنظم پوست سبز، خشک شدگي پوست رويي، پوکي و خنداني پسته ها در تيمارهاي مختلف ارزيابي شدند. ميزان آفلاتوکسين نمونه هاي زودخندان، ترک خورده نامنظم و سالم نيز اندازه گيري شد. نتايج نشان داد که دور آبياري طولاني (45 روز) و قطع آب از اواسط ارديبهشت تا اواسط خرداد باعث افزايش قابل توجهي (تا دو برابر) که در ميزان پسته هاي زودخندان نسبت به تيمار شاهد با آبياري منظم شد. حداکثر ميزان زودخنداني مربوط به تيمارهايي که در اواسط خرداد دچار تنش خشکي شدند بود. در مورد پسته هاي ترک خورده نامنظم، روند مشخصي مشاهده نشد. ميانگين درصد پسته هاي زودخندان، ترک خورده نامنظم و پوک در تيمارهاي با دور آبياري 45 روزه نسبت به تيمارهاي دور آبياري 25 روزه به ترتيب 2.03%، 2.91% و 4.37% افزايش يافت. در حاليکه در مورد صفات خشک شدگي پوست رويي و خنداني اختلاف بين تيمارهاي دور آبياري معني دار نبود. با توجه به اندازه گيريهاي انجام شده، متوسط زهرابه آفلاتوکسين نوع B1 و B2 در پسته هاي زودخندان به ترتيب 223.4ppb و 25.47ppb بود. در مورد پسته هاي ترک خورده نامنظم نيز متوسط سم نوع B1 و B2 به ترتيب ppb و 111.06 و ppb و 9.71 بود. اين در حاليست که در هيچکدام از پسته هاي سالم زهرابه آفلاتوکسين مشاهده نشد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي اثرات کم آبياري بر روي عملکرد هفت رقم سورگوم دانه اي در منطقه سيستان آزمايشي به صورت اسپليت پلات در قالب طرح پايه بلوک هاي کامل تصادفي در سه تکرار در سال 1383 به اجرا درآمد. 2 سطح نرمال و کم آبياري به کرت هاي اصلي و ارقام به کرت هاي فرعي اختصاص يافتند در شرايط نرمال، آبياري تا پايان مرحله برداشت ادامه داشت ولي در حالت کم آبياري، آبياري از زمان ظهور پانيکول تا زمان برداشت قطع گرديد. نتايج حاصل از تجزيه واريانس نشان داد که بين ارقام از لحاظ عملکرد اختلاف معني دار در سطوح احتمال 1% وجود دارد مقايسات ميانگين نشان داد که ارقام کيميا، KGS3 و KGS4 به ترتيب با 2638.8، 2665.6 و 2771.3 کيلوگرم در هکتار بيشترين عملکرد را داشتند. جهت بررسي شاخص هاي تحمل به تنش، ارقام توسط اين شاخص ها مورد بررسي قرار گرفتند. شاخص ميانگين حسابي بهره وري (MP) به دليل همبستگي بالا و معني دار آن در هر دو شرايط تنش خشکي (0.939) در سطح احتمال 1% و نرمال (0.793) در سطح احتمال 5% به عنوان بهترين معيار جهت گزينش ژنوتيپ ها انتخاب گرديد. بر اين اساس با توجه به ميزان شاخص ميانگين بهره وري توليد (658.95) ژنوتيپ KGS3 به عنوان متحمل ترين رقم انتخاب گرديد.

 نسخه قابل چاپ

در بين تنش هاي محيطي غير زنده و زنده، شوري و بيماري هاي گياهچه از عوامل مهم محدود کننده توليد پنبه به شمار مي روند. در اين تحقيق تاثير قارچ کشي تريازولي ترياديمنول (Triadimenol) در کاهش اثرات زيان آور شوري بر جوانه زني بذر، رشد گياهچه پنبه در شرايط آزمايشگاه و مزرعه مورد ارزيابي قرار گرفت. آزمايشات با استفاده از 13 ژنوتيپ پنبه (Gossypium hirsutum) و محلول هاي آبي کلرور سديم خالص داراي هدايت الکتريکي 5، 10، 15 و 20 دسي زيمنس/ متر و قارچکش ترياديمنول (پودر تجارتي 7.5%) در غلظت هاي صفر، 1.5، 2 و 4 در هزار (گرم ترکيب تجارتي/ يک ليتر آب) به روش هاي بذر خيساني و کشت بذر بر روي کاغذ حوله اي مرطوب انجام يافت. نتايج آزمايشگاهي نشان داد که تفاوت آماري معني داري بين ژنوتيپ هاي پنبه از نظر عکس العمل به تنش شوري وجود دارد. ژنوتيپ هاي سيلند، سيندوز- 80، 43228، شيرپان- 539 و ساي اکرا- 324 بيشترين تحمل به شوري را داشتند. با افزايش غلظت ترياديمنول (تاحد يک در هزار) درصد جوانه زني، سرعت جوانه زني، طول ريشه چه، طول ساقه چه و وزن خشک گياهچه به ترتيب حدود 12.5، 2.9، 53.9، 20 و 7.4 درصد افزايش يافت. در مزرعه با هدايت الکتريکي خاک 14.8 دسي زيمنس/ متر، تيمار بذر با دز يک در هزار ترياديمنول (گرم ترکيب تجارتي ترياديمنول/ 1000 گرم بذر) به ترتيب اثر فزاينده اي بر درصد رويش و وزن خشک گياهچه تا ميزان 1.3 و 14.8 درصد نسبت به شاهد (بدون مصرف قارچکش) داشت.

 نسخه قابل چاپ

در اين پژوهش 15 لاين اميدبخش گندم مربوط به اقليم سرد به منظور تعيين ميزان مقاومت آن ها نسبت به زنگ زرد در اردبيل ارزيابي شدند. هر يک از ژنوتيپ هاي آزمايشي در دو خط يک متري بر روي يک پشته به فاصله 30 سانتي متر از يکديگر تحت شرايط آبياري مه پاش و آلودگي مصنوعي کشت گرديدند. آزمايش در طي سال هاي زراعي 1382 و 1383 و بر اساس طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار اجرا گرديد. به منظور استقرار بهتر بيماري، علاوه بر کاشت رقم حساس بولاني در فاصله هر 5 لاين، اطراف قطعه آزمايش نيز بوسيله دو خط از رقم مذکور محصور گرديد. عمليات تلقيح مصنوعي خزانه در فصل بهار و در فاصله بين زمان ساقه دهي تا قبل از ظهور برگ پرچم با مخلوط اسپور زنگ زرد و پودر تالک به کمک گردپاش و در هنگام غروب انجام شد. يادداشت برداري از شدت بيماري بر اساس مقياس اصلاح شده کاب و همچنين از واکنش گياه به آلودگي (تيپ آلودگي) طبق روش Roelfs و همکاران انجام گرديد (25). سپس از ترکيب اين دو ضريب آلودگي (Coefficient of infection=CI) محاسبه گرديد. نتايج حاصل از تجزيه واريانس ساده و مرکب بيانگر تفاوت معني دار بين لاين ها و اثر متقابل لاين x سال در سطح احتمال 1% بود. مقايسه ميانگين ضرايب آلودگي براي دو سال (به صورت جداگانه و با هم) و براي مقادير rAUDPC در سال 1383 نشان داد که لاين هاي 15-81-C (شاهد) و 2-81-C داراي بالاترين ضريب آلودگي و مقدار rAUPDC بوده و به عنوان لاين هاي حساس در نظر گرفته شدند. همچنين لاين هاي 1-81-C و 12-81-C مقدار متوسطي از ضريب آلودگي و مقدار rAUDPC را داشتند که به عنوان لاين هاي نيمه حساس انتخاب شدند. بقيه لاين ها هيچگونه آلودگي نداشته و يا در سطح پاييني از آلودگي بودند بنابراين به عنوان لاين هاي مقاوم و يا نيمه مقاوم انتخاب شدند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي تنوع بين 116 رگه خويشاميخته نوترکيب گوجه فرنگي حاصل از تلاقي بين L. esculentum و L.pimpinellifolium اين رگه ها در قالب يک طرح لاتيس ساده با دو تکرار در دو سال متوالي کشت گرديدند. براي هر تکرار صفات وزن تر ميوه (گرم)، وزن خشک ميوه (گرم)، طول ميوه (ميلي متر)، عرض ميوه (ميلي متر)، ارتفاع بوته (سانتي متر)، pH، اسيديته و مواد جامد محلول (گرم در 100 گرم) يادداشت و از ميانگين داده ها براي تجزيه استفاده شد. صفات وزن تر ميوه، وزن خشک ميوه، ميانگين طول ميوه و ميانگين عرض ميوه ضريب تغييرات بالايي را نشان دادند. همبستگي بين صفات وزن تر ميوه، وزن خشک ميوه، ميانگين طول ميوه و ميانگين عرض ميوه مثبت و معني دار بود. در حالي که اين صفات با صفات ارتفاع بوته، pH، اسيديته و مواد جامد محلول همبستگي منفي را نشان دادند. همبستگي هاي مشاهده شده الگوي مناسبي از انتخاب مستقيم و يا غير مستقيم بين صفات را فراهم مي سازد. به واسطه مشاهده وراثت پذيري بالا براي صفات ارتفاع، مواد جامد محلول و عرض ميوه انتخاب بر اساس اين صفات پيشنهاد مي گردد. در مجموع نتايج اين آزمايش وجود تنوع بالاي بين رگه هاي نوترکيب را نشان مي دهد که قابل استفاده در برنامه هاي اصلاحي گوجه فرنگي مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي تنوع ژنتيکي برخي صفات توده هاي عدس مناطق گرم و خشک بانک ژن گياهي ملي ايران تعداد 153 توده عدس هر يک در 3 خط در سال 84-1383 در ايستگاه تحقيقات کشاورزي زهک- زابل کشت گرديد و صفات ارتفاع، تعداد دانه در غلاف، وزن صددانه، طول غلاف، عملکرد دانه، تعداد روز از کاشت تا گلدهي، تعداد روز از کاشت تا برداشت و تعداد روز از گلدهي تا برداشت ارزيابي گرديد. نتايج آمار توصيفي صفات نشان داد که بيشترين ضريب تغييرات فنوتيپي مربوط به عملکرد دانه بود. ضرايب همبستگي ساده صفات نشان داد که ارتفاع بيشترين ميزان همبستگي مثبت و معني دار را با عملکرد دارد. تجزيه عاملي با دوران وريماکس 4 عامل را استخراج نمود که حدود 80 درصد تغييرات ميان صفات را توجيه مي نمود و تجزيه کلاستر به روش (Ward) همه توده ها را در 6 گروه قرار داد.

در نظام هاي جديد کنترل علف هاي هرز بهره گيري از نياز نوري بذور علف هاي هرز جهت کاهش جوانه زني، به عنوان راهکاري براي کنترل آن ها پيشنهاد مي شود. هدف از انجام اين پژوهش بررسي تفاوت تاثير خاک ورزي در شب و روز بر سبز شدن علف هاي هرز مزرعه در ماه هاي مختلف سال مي باشد. آزمايش در قالب بلوک هاي کامل تصادفي و تيمارهاي خاک ورزي شامل (شخم در شب- ديسک در شب، شخم در شب- ديسک در روز، شخم در روز- ديسک در شب، شخم در روز- ديسک در روز) بود که در 4 تکرار انجام گرديد. براي ارزيابي موثرترين تاريخ خاک ورزي آزمايش در سه زمان اسفند، فروردين و ارديبهشت تکرار شد. ابعاد کرت هاي آزمايشي 6×9 متر، و در داخل کليه کرت ها 4 قاب ثابت 0.25 مترمربعي قرار داده و پس از سبز شدن علف هاي هرز تعداد گياهچه ها به تفکيک گونه شمارش گرديد. مشخص شد که انجام عمليات خاک ورزي در شب، تاج خروس (Amaranthus retroflexus)، سلمه تره (Chenopodium album) و گوش بره (Chrozophora tinctoria) را به ترتيب به ميزان 63%، 54% و 50% نسبت به خاک ورزي در روز کنترل نمود. در کنترل علفهاي هرز سيزاب (Veronica persica)، تاج ريزي (Solanom nigrum) و گاورس (Setaria viridis) تفاوتي بين تيمار نور و تاريکي مشاهده نشد.

 نسخه قابل چاپ

ريزش ميوه پس از اتمام گلدهي به عنوان يك پديده فيزيولوژيكي در محصول بادام به شمار مي رود. ازت و ساكاروز از جمله ذخاير انرژي سلولي جهت رشد، توسعه و تشكيل ميوه مطلوب محسوب مي شوند. به منظور بررسي تاثير محلول پاشي اين تركيبات بر ميزان تشكيل ميوه بادام آزمايشي به صورت فاكتوريل بر پايه طرح كاملا تصادفي با 12 تيمار و سه تكرار بر روي رقم منقا در دو منطقه ايستگاه تحقيقات سهند و گرديان در دو سال 84-83 به اجرا درآمد. فاكتور A شامل سه سطح اوره (صفر، 1 و 2 درصد) و فاكتور B ساكاروز در چهار سطح (صفر، 2، 4 و 6 درصد) را شامل مي گرديد. در اين مطالعه درصد تشكيل ميوه اوليه و نهايي، ميزان ساكاروز محلول در ساقه و برگ، كارآيي فتوشيميايي و عملكرد محصول مورد ارزيابي قرار گرفت. بيشترين عملكرد و بالاترين درصد تشكيل ميوه اوليه بادام با محلول پاشي ساكاروز با غلظت 6 درصد و اوره با غلظت 2 درصد به دست آمد. درصد تشكيل ميوه اوليه در ايستگاه تحقيقات سهند بيشتر از منطقه گرديان بود همچنين در سال دوم آزمايش عملكرد، درصد تشكيل ميوه بيشتر از سال اول بدست آمد و غلظت ساكاروز محلول و ازت برگ در سال دوم بيشتر از سال اول بود. بالاترين درصد تشكيل ميوه نهايي بادام در صورت كاربرد توام ساكاروز با غلظت 6 درصد و اوره با غلظت 2 درصد حاصل شد. همچنين بيشترين كآرايي فتوشيميايي برگهاي بادام با كاربرد اوره با غلظت دو درصد اند ازه گيري شد. با افزايش سطوح ساكاروز غلظت آن در ساقه افزايش يافت. در حالي كه با محلول پاشي اوره از ميزان ساكاروز در ساقه و برگ كاسته شد و با افزايش اوره غلظت ازت به طور معني داري در برگ و ميوه بادام افزايش يافت. به نظر مي رسد محلول پاشي ازت و ساكاروز توانسته است قسمتي از انرژي مورد نياز براي مرحله بحراني تشكيل ميوه در زماني كه حداقل فتوسنتز و سطح سبز وجود دارد را فراهم نمايد .

 نسخه قابل چاپ