بانک مقالات زراعت و باغبانی

مديريت کود يک عامل مهم در موفقيت کشت گياهان دارويي بوده و در اين بين شناسايي کودهاي سازگار با طبيعت و مناسب براي گياه مي تواند اثرات مطلوبي بر شاخص هاي کمي و کيفي گياه داشته باشد. در اين راستا آزمايشي در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد اجرا گرديد. تيمارهاي اين آزمايش شامل کود بيولوژيک نيتروکسين، باکتريهاي حل کننده فسفات، مخلوط کود بيولوژيک نيتروکسين با باکتريهاي حل کننده فسفات و تيمار شاهد (عدم استفاده از کود) بود. نتايج بدست آمده حاکي از آن بود که تيمارهاي مورد بررسي اثر معني داري بر صفات کمي (تعداد شاخه اصلي، تعداد گل آذين در بوته، قطر گل، عملکرد گل تر، عملکرد گل خشک، عملکرد بذر) و کيفي ( عملکرد اسانس و عملکرد کا مازولن در هکتار) گياه بابونه داشت. بيشترين عملکرد گل تر و خشک در تيمارهاي نيتروکسين و باکتري حل کننده فسفات به دست آمد. بيشترين عملکرد اسانس و کامازولن در هکتار، به ترتيب در تيمارهاي باکتري حل کننده فسفات (8600 گرم) و نيتروکسين (923 گرم) مشاهده شد. همچنين کمترين مقدار گل تر، گل خشک، عملکرد اسانس و کامازولن در هکتار، در تيمار مخلوط کود بيولوژيک نيتروکسين با باکتريهاي حل کننده فسفات مشاهده شد. به نظر مي رسد که کودهاي بيولوژيک مي توانند در کشاورزي پايدار به عنوان يک جايگزين براي کودهاي شيميايي در گياه دارويي بابونه مطرح باشند.

اين تحقيق به منظور تعيين روابط بين عملکرد و برخي از اجزاي عملکرد نخود با استفاده از تجزيه همبستگي و عليت صورت گرفت. آزمايش در مزرعه آزمايشي خرکه سنندج در سال 1385 انجام شد. در اين مطالعه از 36 رقم نخود استفاده شد. آزمايش در قالب طرح لاتيس سه گانه پياده گرديد. نتيجه آزمايش نشان داد که روابط مثبت و معني داري بين عملکرد دانه با صفات تعداد غلاف در گياه، تعداد دانه در غلاف، عملکرد بيولوژيک و شاخص برداشت وجود دارد. همچنين همبستگي منفي و غير معني داري بين عملکرد دانه با صفات وزن صد دانه، تعداد شاخه هاي اوليه، تعداد روز تا گلدهي، تعداد روز تا اولين غلاف و روز تا رسيدگي مشاهده شد. مطابق تجزيه عليت اثرات مستقيم، قوي و معني داري از طرف صفات شاخص برداشت (901/0)، عملکرد بيولوژيک (194/0) و تعداد غلاف در گياه (048/0) بر روي عملکرد دانه مشاهده گرديد.

به منظور بررسي اثر تاريخ کاشت، زمان و روش کنترل علف هاي هرز زيره سبز بر جمعيت و بيوماس علفهاي هرز مزرعه آزمايشي در دو سال زراعي 85 و 86 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي مشهد به صورت آزمايش فاکتوريل در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 3 تکرار انجام شد. تيمار هاي آزمايش شامل تاريخ کاشت (?0 آذر، 30 دي ، ?? اسفند)، زمان کنترل علف هاي هرز (مراحل ظهور برگ واقعي، شاخه دهي و شروع تشکيل چتر)، روش کنترل (وجين دستي، استفاده از شعله افکن و شاهد) بودند. نتايج اين آزمايش نشان داد که اثر تاريخ کاشت بر عملکرد زيره سبز معني دار بود به طوريکه بيشترين و کمترين عملکرد به ترتيب در تاريخ کاشت هاي 20 آذر و 10 اسفند بدست آمد. تاخير در کاشت عملکرد کاه، تعداد چترک در چتر، تعداد دانه در بوته و عملکرد بيولوژيک را کاهش داد. در بين تيمار هاي مختلف زمان کنترل علفهاي هرز تفاوت معني داري بين مراحل تشکيل چتر و شاخه دهي با ظهور برگ واقعي از نظر عملکرد زيره وجود داشت بطوريکه بيشترين عملکرد دانه، عملکرد کاه و عملکرد بيولوژيک در مرحله اي که علف هاي هرز آن در زمان شاخه دهي کنترل شده بودند، ملاحظه گرديد. همچنين تفاوت معني داري در عملکرد و اجزاي عملکرد بين روش وجين دستي و تيمار هاي شاهد و شعله افکن مشاهده گرديد. به طور کلي بيشترين عملکرد دانه، کاه و بيولوژيک در روش کنترل علفهاي هرز با استفاده از وجين دستي به دست آمد.

اين تحقيق با چهار تيمار آزمايشي گوگرد (يک تن در هکتار)? کمپوست زباله شهري (20 تن در هکتار)? مخلوط کمپوست زباله شهري و گوگرد (مخلوط کردن گوگرد به نسبت 10 درصد با کمپوست) و شاهد (بدون کود) بر روي گياه چغندرقند در قالب طرح بلوکهاي کامل تصادفي در چهار تکرار در شرايط مزرعه انجام شد. نتايج حاصل از آزمايش نشان داد که عملكرد زيست توده گياه چغندرقند در تيمار كمپوست حداكثر شد. عملكرد ريشه چغندرقند در تيمارهاي كمپوست کمتر از گوگرد کمتر از مخلوط كمپوست و گوگرد کمتر از شاهد بود. تيمار مخلوط كمپوست و گوگرد داراي کمترين مقدار pH بود که احتمالا بدليل واكنش اسيدي هر يک از دو ماده کمپوست و گوگرد است. هدايت الكتريكي خاك در تيمار مخلوط كمپوست و گوگرد بيشترين مقدار را در مقايسه با ساير تيمارها دارا بود. درصد كربن آلي خاك تيمار كمپوست و تيمار مخلوط كمپوست و گوگرد در مقامهاي اول و دوم اهميت بودند. كاتيونهاي پتاسيم محلول و كلسيم و منيزيم محلول در تيمار مخلوط كمپوست و گوگرد حداكثر مقدار را دارا بوده، در حاليكه كاتيون سديم محلول در تيمار كمپوست حداكثر شد. آنيونهاي سولفات و كلر محلول در تيمار مخلوط كمپوست و گوگرد حداكثر شد. درصد ازت كل خاك تيمارهاي كمپوست و گوگرد در مقايسه با ساير تيمارها حداكثر شد، در حاليكه مقدار فسفر خاك بترتيب در تيمارهاي كمپوست زباله شهري، گوگرد و مخلوط كمپوست و گوگرد مشاهده شدند. مخلوط كمپوست و گوگرد حداكثر فراهمي عناصر غذايي ماكرو در خاك و جذب توسط گياه را ايجاد نمودند.

به منظور مطالعه اثر كود نيتروژن و تراكم گياهي بر جذب و كارآيي مصرف نور در دو رقم كلزاي بهاره، آزمايشي در بهار سال 1384 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي مشهد انجام شد. اين آزمايش در قالب اسپليت فاكتوريل بر پايه طرح بلوكهاي كامل تصادفي و در چهار تكرار اجرا شد. كود اوره (شامل دو سطح 100 و 150 كيلوگرم در هكتار) در كرتهاي اصلي و ترکيب تراكم گياهي (شامل سه سطح 60، 80 و 100 بوته در مترمربع) و ارقام كلزا (شامل رقم زودرس Hyola308 و رقم متوسط رس Option500) در كرتهاي فرعي قرار داده شدند. نتايج نشان داد كه تيمارها (سطوح نيتروژن، تراكم و رقم) اثر معني داري بر ميزان جذب و كارآيي مصرف نور (RUE) به عنوان مولفه هاي موثر بر توليد و تجمع ماده خشك گياهي و عملكرد دانه داشتند. افزايش مصرف کود نيتروژن، به طور معني داري باعث افزايش RUE شد. رقم Hyola308 نسبت به رقمOption 500 ، داراي كارآيي مصرف نور، عملكرد بيولوژيك، عملكرد دانه و عملكرد روغن بيشتري بود. تراكم 80 بوته در مترمربع از نظر توليد و تجمع ماده خشك گياهي و كارآيي مصرف نور برتري معني داري بر دو سطح ديگر تراكم داشت. افزايش ماده خشك در تراكم 80 بوته در مترمربع، ناشي از جذب بيشتر تشعشع و افزايش RUE در اين تراكم مي باشد. از بين صفات اندازه گيري شده در طول فصل رشد، شاخص سطح برگ به طور معني داري تحت تاثير فاکتورهاي آزمايشي قرار گرفت؛ در حالي که درصد روغن دانه ارقام مورد آزمايش تحت تاثير هيچكدام از تيمارها قرار نگرفت.

زعفران(Crocus sativus L.) ، گياه زراعي با ارزشي است که عمدتا در ايران، هند و يونان رشد مي کند. چرخه زندگي اين گياه کوتاه بوده و بيشتر دوران رشد و نمو گياه منطبق بر ماههاي پاييز و زمستان بوده که امکان رشد براي ساير گياهان زراعي وجود ندارد. بنابراين در تمام طول سال از زمين استفاده نمي کند، لذا کشت مخلوط زعفران با ساير گياهان زراعي ممکن است با صرفه اقتصادي همراه باشد. به منظور ارزيابي پتانسيل کشت مخلوط زعفران با ساير گياهان زراعي، اين آزمايش در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در سال هاي 87-1385 به صورت طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار به مرحله اجرا درآمد. تيمارها عبارت بودند از ترکيبات مختلف زعفران با سه گروه از گياهان زراعي شامل غلات: گندم بهاره و پاييزه(Triticum aestivum) ، حبوبات: عدس (Lens culinaris) و نخود (Cicer arietinum) و گياهان دارويي: اسفرزه (Plantago ovata)، خاكشير(Discurinia sophia) ، سياه دانه (Nigella sativa)، زنيان (Carum copticum) و زيره سبز (Cuminum cyminum) که به صورت رديف هاي جايگزين کشت شدند. تيمار کشت خالص زعفران نيز به منظور مقايسه، در نظر گرفته شد. نتايج بدست آمده از تجزيه مرکب آزمايش نشان داد که مزيت نسبي کشت مخلوط زعفران با ساير گياهان زراعي از لحاظ مجموع ارزش نسبي (RVT) تنها در کشت مخلوط زعفران با سياه دانه و زنيان بدست آمد. مقاديرRVT  در کشت مخلوط زعفران با سياه دانه و زنيان به ترتيب 85/1 و 16/2 بود. کشت خالص زعفران با 06/1 و مخلوط آن با زنيان با 12/0 کيلوگرم در هکتار به ترتيب بيشترين و کمترين ميزان عملکرد را دارا بودند. اما بطور کلي عملکرد زعفران در تيمارهاي کشت مخلوط بجز در بين کشت مخلوط زعفران با عدس و مخلوط آن با زنيان تفاوت معني داري با يکديگر نداشتند. بين تيمارها از نظر تعداد کورم در بوته، تعداد جوانه در کورم و نيز وزن تر و خشک کورم نيز تفاوت معني داري وجود نداشت. با افزايش تعداد دفعات آبياري (آب مورد نياز براي گياه زراعي همراه)، از ميزان عملکرد زعفران کاسته شد (05/p<0)، اما بين RVT و تعداد دفعات آبياري، ارتباط مثبتي وجود داشت (05/p<0).

به منظور ارزيابي تنوع در ژرم پلاسم نخود براي مقاومت به خشكي، 150 ژنوتيپ نخود (تيپ كابلي) در قالب آزمون مقدماتي ارزيابي عملكرد (آگومنت) در دو شرايط تنش خشكي (ديم) و بدون تنش (فارياب) در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در سال زراعي 85-1384 مورد بررسي قرار گرفتند. شاخص هاي كمي مقاومت و حساسيت به خشكي شامل تحمل به تنش، ميانگين بهره وري، ميانگين هندسي بهره وري، ميانگين هارمونيك، پاسخ به خشكي و شاخص حساسيت به خشكي، بر اساس عملكرد در شرايط تنش و بدون تنش محاسبه شدند. تنوع قابل توجهي ميان ژنوتيپ ها از نظر صفات كمي مورد مطالعه شامل روز تا گل دهي، وزن 100 دانه، عملكرد و شاخص هاي مورد بررسي مشاهد شد. همچنين همبستگي هاي مثبت و بسيار معني داري بين عملكرد دانه (تنش و بدون تنش) با شاخص هاي تحمل به تنش، ميانگين بهره وري، ميانگين هندسي بهره وري و ميانگين هارمونيك وجود داشت. شاخص هاي حساسيت به تنش و پاسخ به خشكي، همبستگي مثبت و معني داري را به ترتيب با عملكرد در شرايط بدون تنش و داراي تنش خشكي، نشان دادند. ژنوتيپ هاي MCC544، MCC696 و MCC693، از نظر شاخص هاي مقاومت و پاسخ به خشكي، نسبت به ساير ژنوتيپ ها برتر بودند. با توجه به همبستگي هاي بسيار بالاي اين شاخص ها با عملكرد در شرايط تنش و بدون تنش، اين ژنوتيپ ها به عنوان ژنوتيپ هاي كانديدا براي تحمل به خشكي پيشنهاد مي شوند. كاربرد نمودار پراكنش سه بعدي و نمودار چندمتغيره باي پلات نيز نتايج فوق را تاييد نمود. در شرايط تنش، همبستگي منفي و معني داري بين روز تا گل دهي و عملكرد وجود داشت و لذا ژنوتيپ هاي كانديدا براي مقاومت به خشكي از فاصله روز تا گل دهي كوتاه تري نسبت به ساير ژنوتيپ ها برخوردار بودند.

به منظور ارزيابي اثرات تاريخ كشت و تراكم بوته بر خصوصيات رشد و عملكرد نخود و نيز جمعيت علف هاي هرز در شرايط ديم استان لرستان آزمايشي به صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با چهار تكرار در سال زراعي 85ـ1384 در شهرستان خرم آباد اجرا شد. فاكتورهاي آزمايش شامل تاريخ كشت (پاييزه و زمستانه) تراكم كشت (25، 50 و 75 گياه در مترمربع) و اثر تداخل علف هاي هرز (وجين و عدم وجين) بودند. بر اساس نتايج اين آزمايش و معادلات برازش داده شده وزن برگ تك گياه و وزن برگ در واحد سطح زمين در نخود پاييزه بيشتر از زمستانه بود. حداكثر وزن خشك برگ تك گياه در تراكم 25 گياه و حداكثر وزن خشك برگ در واحد سطح در تراكم 75 گياه در واحد سطح مشاهده شد. ميانگين عملكرد دانه نخود براي كشت پاييزه و زمستانه به ترتيب 1114 و 561 كيلوگرم در هكتار بودند. كنترل علف هاي هرز اثر افزايشي معني داري بر وزن برگ تك گياه، زيست توده نخود و عملكرد دانه نخود داشت. هر چند كه تراكم علف هاي هرز در كشت پاييزه تقريبا سه برابر كشت زمستانه بود اما عملكرد دانه در كشت پاييزه در حدود دو برابر عملكرد دانه در كشت زمستانه بود. حداكثر زيست توده علف هاي هرز يك ساله به تيمار كشت پاييزه نخود با تراكم 25 گياه در متر مربع بدون وجين و حداقل آن به تيمار كشت زمستانه نخود با تراكم 75 گياه در مترمربع و وجين علف هاي هرز اختصاص داشت. ميانگين غناي گونه اي در كشت پاييزه 71 درصد بيشتر ازكشت زمستانه بود. بيشترين عملكرد دانه نخود در كشت پاييزه با تراكم 50 گياه در مترمربع و شرايط وجين علف هاي هرز مشاهده گرديد.

به منظور بررسي و مقايسه ترکيب هاي مختلف کشت مخلوط زنيان و شنبليله تحت تاثير سطوح مختلف کود دامي، آزمايشي در سال زراعي 1384 در منطقه مشهد به اجرا در آمد. آزمايش به صورت کرتهاي خرد شده در قالب بلوکهاي کامل تصادفي با سه تکرار انجام شد. فاکتورهاي مورد مطالعه شامل چهار سطح کود دامي (15، 20، 25 و 30 تن در هکتار) به عنوان فاکتور اصلي و آرايشهاي مختلف کشت مخلوط دو گياه زنيان و شنبليله در پنج سطح (A: کشت خالص زنيان، B: کشت خالص شنبليله،C : کشت مخلوط تک رديفي D: کشت مخلوط دو رديفي و E: کشت مخلوط سه رديفي زنيان و شنبليله) به عنوان فاکتور فرعي در نظر گرفته شدند. نتايج نشان داد که ترکيبهاي مختلف کشت بر ارتفاع بوته، انشعاب اوليه، تعداد غلاف در بوته، تعداد چتر در بوته، تعداد چترک در چتر، تعداد دانه در چترک و وزن هزار دانه تاثير معني داري نداشت، ولي انشعاب ثانويه، عملکرد دانه، عملکرد بيولوژيک، در زنيان و شنبليله و وزن خشک تک بوته و شاخص برداشت در زنيان تحت تاثير آرايش کاشت قرار گرفت. در بين تيمارهاي کشت مخلوط، مخلوط تک رديفي در مقايسه با مخلوط هاي دو رديفي و سه رديفي از نظر عملکرد دانه و عملکرد بيولوژيک برتر بود. بيشترين تعداد انشعاب ثانويه در زنيان و شنبليله به ترتيب در کشت مخلوط تک رديفي و کشت خالص بدست آمد. شاخص برداشت و وزن خشک تک بوته زنيان در کليه تيمارهاي کشت مخلوط بيشتر از کشت خالص بود. تاثير کود دامي تنها بر تعداد دانه در غلاف شنبليله و تعداد چترک در چتر، درصد و عملکرد اسانس زنيان معني دار بود. بيشترين تعداد دانه در غلاف و تعداد چترک در چتر به ترتيب در سطوح 30 و 15 تن کود در هکتار حاصل شد. درصد و عملکرد اسانس در سطوح بالاي کود (25 و 30 تن در هکتار) در کشت مخلوط در مقايسه با کشت خالص بيشتر بود. ارزيابي نسبت برابري زمين نشان داد که بيشترين نسبت برابري زمين (47/1) مربوط به تيمار کشت مخلوط تک رديفي و کمترين آن (28/1) مربوط به تيمار کشت مخلوط دو رديفي بود.

اين تحقيق به منظور بررسي اثرات روش هاي مختلف خاک ورزي بر تنوع و تراكم علف هاي هرز پنبه بعد از کلزا، به صورت طرح بلوک هاي کامل تصادفي در 3 تکرار در سال 1384 در شهرستان گرگان انجام شد. تيمارها شامل روش هاي خاکورزي بدون خاك ورزي (كاشت در كلش خرد شده كلزا)، شخم با گاوآهن برگرداندار همراه با ديسك (بعنوان روش مرسوم)، چيزل همراه با ديسك (بعنوان روش كم خاك ورزي) و دو بار ديسك (بعنوان حداقل خاک ورزي) بود. در سه مرحله رشدي پنبه، 2 برگي، غنچه دهي و گلدهي، گونه هاي مختلف علف هرز و کلزاي خودرو در هر تيمار مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد که روش هاي خاک ورزي تاثير بسزايي در تراکم و ترکيب علف هاي هرز پنبه دارد. در تيمارهاي بدون شخم بيشتر علف هاي هرز چند ساله به خصوص اويارسلام غالب بود اما در روش شخم مرسوم بيشتر علف هاي هرز يک ساله از قبيل عروسک پشت پرده، تاج ريزي و تاج خروس غالبيت داشت. در تيمارهاي کم خاک ورزي (چيزل و ديسک) هم علف هاي هرز چند ساله وجود داشت و هم علف هاي هرز يک ساله فراوان بود. همچنين در روش هاي خاک ورزي بدون شخم، چيزل و ديسک در مقايسه با خاک ورزي مرسوم کلزاي خودروي بيشتري سبز شده بود. نظر به اينکه ما بين روش هاي کم خاک ورزي و خاک ورزي مرسوم از نظر عملکرد اختلاف معني داري وجود نداشت بنابراين مي توان از روش هاي کم خاک ورزي بجاي روش هاي خاک ورزي مرسوم استفاده کرد اما بايد در اين روش ها در صدد يافتن راه هاي مفيد و سودمند کنترل علف هاي هرز اين روش ها بود.

به منظور بررسي اثر نيتروژن و علفکش بر توزيع و تغييرپذيري مکاني لکه هاي علف هاي هرز پهن برگ اين آزمايش در سال 1384 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد به اجرا در آمد. از تركيب فاكتوريل مقدار مصرف كود نيتروژن (25 و 120 كيلوگرم در هكتار)، زمان مصرف كود نيتروژن (کاربرد يکجا در زمان کاشت و تقسيط مساوي بين زمانهاي کاشت و شش برگي) و كنترل علف هاي هرز (كاربرد يا عدم كاربرد علفكش) 8 تيمار منطبق بر 8 قطعه زمين تحت کشت ذرت هرکدام به عرض 10 متر و طول 30 متر حاصل شد. نمونه برداري در 264 نقطه با استفاده از سيستم شبکه اي 5/2 متر * 5/2 متر و در چهار نوبت در طول دوره رويش گياه زراعي انجام شد. به طوري که اولين نمونه برداري قبل از اعمال كودسرك و علفكش در کرت هاي مربوطه (2 تيرماه) بوده و ساير نمونه برداري ها به فواصل 23 روز تکرار شد. در مجموع 12 تا 15 گونه علف هرز در تيمارهاي مختلف مشاهده شدند. در اولين نمونه برداري بخش عمده جامعه علف هاي هرز متشکل از گونه هاي يك ساله پهن برگ بود. به طوري که تنها دو تا سه گونه باريك برگ و بقيه پهن برگ بودند. تاج خروس خوابيده در ابتداي فصل رشد در تمامي تيمارها علف هرز غالب بود و سلمه تره، تا جريزي سياه و خرفه در مراحل بعدي اهميت قرار داشتند. در تيمارهاي تحت علفكش، كاهش مشهودي در كل جمعيت بعد از كاربرد علفكش مشاهده شد كه عمدتا در اثر كاهش جمعيت پهن برگها بود و متوسط تراكم و درصد تراكم نسبي اين گروه از علف هاي هرز به سمت انتهاي فصل در مجموع كاهش يافت. در همه تيمارهاي تحت علفکش، جمعيت تقريبا يكساني از پهن برگ ها بعد از كاربرد علفكش باقي ماند و مقدار كاربرد كود نيتروژن تاثيري در بروز اثر علفكش نداشت. در تيمارهاي بدون علفکش تراكم كل علف هاي هرز و نيز علف هاي هرز پهن برگ در طول فصل رشد، ابتدا افزايش و سپس كاهش نشان داد. نقشه هاي توزيع و تراكم علف هاي هرز پهن برگ، سطوح بالايي از آلودگي را در همه تيمارها نشان داد. با وجود آلودگي در تمامي سطح مزرعه دامنه تغييرات تراكم در سطح مزرعه بالا بود و وجود يك يا چند مرکز پر تراكم که به تدريج به سمت حاشيه، تراكم در آنها کاهش مي يافت، تاييد شد. نتايج اين مطالعه نشان داد که توزيع مکاني علف هاي هرز مي تواند به عنوان عامل مهمي در تصميم گيري هاي مديريتي علف هاي هرز تلقي شود.

در اين تحقيق پويايي جمعيت و تغييرات بانک بذر يولاف وحشي در مزرعه گندم بوسيله يک مدل چند مرحله اي با همزماني چرخه زندگي افراد مورد بررسي قرار گرفت. مدل تغييرات جمعيت را بر اساس خروجي (تلفات از بانک بذر و جوانه زني) و ورودي بذر به بانک (تعداد بذور توليد شده و تعداد بذرهاي وارد شده به خاک) با فاصله زماني يک ساله پيش بيني مي کند. تلفات بانک از بذر وابسته به تراکم بوده و تلاش توليد مثلي يولاف از طريق رابطه آلومتري بين وزن تک بوته و ميزان بذر توليد شده از هر بوته علف هرز توصيف شده است. تاثير گندم بر بيومس يولاف و نيز تاثير يولاف بر عملکرد گندم بر اساس روابط هايپربوليک بين تراکم گونه ها و ضرايب رقابتي بين و درون گونه اي در مدل تعريف شده است. مدل پس از واسنجي و تعيين اعتبار در مقابل اندازه گيري هاي مزرعه اي براي شبيه سازي پويايي بانک بذر بدون انجام عمليات کنترل مورد استفاده قرار گرفت. نتايج نشان داد که در جمعيت خالص يولاف، اندزه بانک بذر تقريبا از تراکم اوليه بذر در خاک مستقل بوده و بعد از 5 سال به تعادل مي رسد. رسيدن به نقطه تعادل در واقع به دليل کاهش تلاش توليد مثلي يولاف در تراکم هاي بالاي علف هرز و نيز تلفات ناشي از تراکم بذرهاي موجود در خاک بود که باعث برابر شدن سرعت سالانه ورود و خروج بذور از بانک مي شود. آناليز حساسيت بر روي پارامترهاي مدل نشان داد که در حضور گندم، تراکم گياه زراعي و ضريب رقابتي گندم بر روي يولاف مهمترين عوامل کنترل کننده اندازه بانک بذر مي باشند. بر اساس نتايج شبيه سازي 20% افزايش تراکم گندم يا 20% افزايش ضريب رقابتي گندم قادر خواهد بود تا سرعت افزايش اندازه بانک بذر يولاف را بدون عمليات کنترل بطور چشم گيري کاهش دهد. عملکرد نسبي گندم در شرايط آلودگي به يولاف وحشي و بدون عمليات کنترل، در صورت افزايش ضريب رقابتي گندم به اندازه 20% بعد از 5 سال کشت متوالي به 8/0 و بعد از 10 سال کشت به 6/0 رسيد. بر اين اساس نتيجه گيري شد که اصلاح ارقام گندم با قدرت رقابتي بالاتر در مقابل يولاف و افزايش تراکم گندم راهکارهاي مديريتي مناسبي براي جلوگيري از افزايش اندازه جمعيت علف هرز و کاهش خسارت بدون انجام عمليات کنترل مي باشند.