پاسخ به:بانک مقالات زراعت و باغبانی
به منظور مطالعه اثر تراکم و زمان محلول پاشي نيتروژن بر عملکرد و اجزاي عملکرد سياه دانه، آزمايشي مزرعه اي در سال 1387 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه آزاد بيرجند انجام شد. براي اين منظور 3 زمان محلول پاشي نيتروژن (1- عدم محلول پاشي، 2- محلول پاشي در زمان 10 - 8 برگي،3- محلول پاشي در 10% گلدهي و 4- محلول پاشي در 100% گلدهي) به مقدار 2% از محل کود اوره و 3 سطح تراکم (100، 200 و 300 بوته در مترمربع) در 3 تکرار به صورت کرتهاي خرد شده با طرح پايه بلوک هاي کامل تصادفي اجرا شد. صفات مورد مطالعه شامل تعداد دانه در کپسول، تعداد کپسول در بوته، عملکرد بيولوژيکي، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت بودند. اثر زمان محلول پاشي اوره روي تعداد دانه در کپسول در سطح 1% و شاخص برداشت در سطح 5% معني دار شد، اما روي تعداد کپسول در بوته، عملکرد بيولوژيکي، وزن هزار دانه و عملکرد دانه تاثيري نداشت. تراکم تاثير معني داري درسطح 1% روي تعداد کپسول در هر بوته، عملکرد دانه، شاخص برداشت و در سطح 5% روي عملکرد بيولوژيکي داشت. تراکم 200 بوته در مترمربع و محلول پاشي در زمان 10 - 8 برگي با 593.33 کيلوگرم در هکتار و تراکم 100 بوته در مترمربع و محلول پاشي در زمان 10 - 8 برگي با 243.33 کيلوگرم در هکتار به ترتيب بيشترين و کمترين عملکرد دانه را دارا بودند. به نظر مي رسد تراکم 300 بوته در مترمربع و محلول پاشي در زمان 100% گلدهي بهترين عملکرد را در منطقه بيرجند توليد کند.
نسخه قابل چاپ
آزمايش ارزيابي پاسخ تاج پوشش گياهي، کلروفيل برگ و عملکرد دانه گندم به روش هاي مختلف عرضه کود نيتروژن به صورت اسپليت پلات در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 4 تکرار طي سال زراعي 85 - 1384 در شهرستان خرم آباد اجرا شد. کود پايه نيتروژن در سه سطح (بدون کود پايه، کاربرد نواري و پخش سراسري) کرت اصلي و کود سرک در شش سطح (1- تيمار رايج پخش سطحي يک مرحله اي در زمان پنجه زني 2- پخش سطحي دو مرحله اي در مجموع به ميزان دوسوم تيمار رايج در زمان پنجه زني و قبل از ظهور سنبله 3- محلول پاشي دو مرحله اي همراه علف کش ها در مرحله پنجه زني و قبل از ظهور سنبله 4- محلول پاشي دو مرحله اي در زمان پنجه زني و قبل از ظهور سنبله 5- پخش سطحي در مرحله پنجه زني به ميزان دوسوم تيمار رايج به همراه محلول پاشي پيش از ظهور سنبله و 6- محلول پاشي سه مرحله اي در زمان هاي پنجه زني، قبل از ظهور سنبله و شيري بودن دانه) کرت فرعي آزمايش را تشکيل دادند. يک سوم مقدار کود نيتروژن توصيه شده بر اساس آزمون خاک، به کود پايه اختصاص داده شد. مقدار مصرف کود نيتروژن در روش کاربرد نواري کود پايه دوسوم مقدار کود مصرفي در روش پخش سراسري بود. شاخص سطح برگ براي تيمار بدون کود پايه 21 درصد کم تر از متوسط شاخص سطح برگ تيمارهاي کاربرد نواري و پخش سراسري کود پايه نيتروژن بود. کاربرد نواري و پخش سراسري کود پايه نيتروژن به ترتيب سبب افزايش 45.4 و 61.6 درصدي سطح برگ تک بوته گندم در مقايسه با تيمار بدون کود پايه نيتروژن شد. ميزان نور رسيده به کف تاج پوشش گياهي در تيمار بدون کود پايه 81.1 درصد بيشتر از ميانگين دو تيمار پخش سراسري و کاربرد نواري کود پايه نيتروژن بود. کم ترين کلروفيل برگ به تيمار بدون کود پايه نيتروژن و بيشترين آن به تيمار پخش سراسري کود پايه نيتروژن مربوط بود که البته با تيمار کاربرد نواري آن تفاوت معني داري نداشت. تيمارهاي تقسيطي يا تلفيقي کود سرک نيتروژن به رغم کاهش مصرف اما به دليل کاربرد بهينه، از نظر کلروفيل برگ با تيمار رايج کاربرد يک مرحله اي کود سرک تفاوت معني داري نداشتند.
محصول زرشک بي دانه از جمله گياهان بومي ارزشمندي است که فقط در ايران به عنوان يک محصول باغي پرورش داده مي شود. بنابراين مطالعه مسايل مرتبط با، به زراعي اين محصول از اهميت ويژه اي برخوردار است. در اين راستا در سال زراعي 1387-1386 آزمايشي در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در منطقه سورند از توابع زيرکوه قاينات در استان خراسان جنوبي به اجرا درآمد. تيمارهاي آزمايشي شامل 4 تاريخ برداشت (19 شهريور، 10 مهر، 1 آبان و 22 آبان) بود. نتايج حاصله نشان داد که تيمارهاي مورد بررسي اثر معني داري بر شاخص هاي کمي (عملکرد محصول تر همراه شاخه، عملکرد محصول تر بدون شاخه، وزن تر شاخه، عملکرد محصول خشک، وزن تر صد حبه و وزن خشک صد حبه) و کيفي گياه (pH، درصد مواد جامد محلول، اسيديته و مقدار آنتوسيانين) داشت. بيشترين عملکرد ميوه تر و خشک در آخرين تاريخ برداشت حاصل شد. همچنين با تاخير در برداشت درصد مواد جامد محلول، مقدار آنتوسيانين ها و pH ميوه روندي افزايشي و اسيديته روندي کاهشي داشت. نتايج همبستگي نشان داد که بين pH و درصد مواد جامد موجود در عصاره ميوه همبستگي مثبت و بين pH و اسيديته همبستگي منفي وجود داشت. همچنين مقدار آنتوسيانين موجود در عصاره ميوه، با درصد مواد جامد محلول و pH همبستگي مثبت و با اسيديته همبستگي منفي نشان داد. بر اساس نتايج حاصله به نظر ميرسد بهترين تاريخ برداشت در منطقه از نظر شاخص هاي کمي و کيفي ميوه زرشک، تيمار 22 آبان ماه بود.
اين بررسي به منظور تعيين مقدار انتقال مجدد در ژنوتيپ هاي گندم (.Triticum aestivum L) تحت شرايط مطلوب رطوبتي و کمبود رطوبتي آخر فصل رشد اجرا شد. تعداد 16 ژنوتيپ حاصل از برنامه به نژادي اقليم سرد کشور که داراي تيپ رشد زمستانه و بينابين در مقايسه با رقم شهريار و لاين C-80-4 به عنوان شاهد، در قالب طرح بلوک کامل تصادفي با سه تکرار در دو شرايط مطلوب و محدوديت رطوبتي انتهاي فصل رشد در ايستگاه تحقيقات کشاورزي طرق مشهد مورد مقايسه قرار گرفتند. در اين تحقيق 4 صفت مقدار ماده خشک انتقال يافته (DMT)، درصد مشارکت مواد پرورده ذخيره اي قبل از ظهور بساک در پرشدن دانه (CPAAG)، بازدهي انتقال مجدد (RE)، شاخص برداشت سنبله (SHI) بحث و بررسي شد که همگي با موضوع انتقال مجدد مرتبط بوده و در تمام اين صفت ها به اتفاق ژنوتيپ 14 بالاترين مقدار را به خود اختصاص داده بودند.
باززايي موثر و با کارايي بالا از پيش نيازهاي اساسي انتقال ژن به گياهان بشمار مي رود. گياه عدس به دليل مشکلات در القا ريشه زايي به عنوان يکي از بقولات سرسخت در باززايي کامل گياه محسوب مي شود. به اين منظور از دو روش اين ويترو و روش اين ويوو به دنبال اين ويترو جهت ريشه زايي ساقه هاي باززايي شده در اين گياه استفاده شد. روش ريشه زايي اين ويترو - اين ويوو روش مناسب تري نسبت به روش اين ويترو جهت ريشه زايي ساقه هاي باززايي شده تشخيص داده شد. ساقه هاي باززايي شده از محيط حاوي 2 ميلي گرم در ليتر BAP، داراي ريشه زايي بيشتري (70%) نسبت به ساقه هاي باززايي شده از محيط هاي حاوي 3 و 4 ميلي گرم در ليتر BAP مي باشند که نشان دهنده اثر بازدارندگي سيتوکينين ها در ريشه زايي مي باشد. هورمون IBA در غلظت 10 ميلي گرم در ليتر به صورت پيش تيمار 24 ساعته، درصد ريشه زايي بيشتري را نسبت به پيش تيمار سه شبانه روزه القا نمود. در حالي که هورمون NAA با همان غلظت به صورت پيش تيمار سه شبانه روز، بيشترين درصد ريشه (80 درصد) را توليد نمود. بين دو ژنوتيپ مورد استفاده تفاوت معني داري در درصد، تعداد و طول ريشه زايي ساقه ها وجود نداشت.
به منظور تعيين مناسب ترين پيش کاشت گندم با مديريت مناسب مصرف کود نيتروژنه و بقاياي گياهي آزمايشي در طي سال هاي زراعي 87 - 1385 در شرايط اقليم معتدل سرد خراسان انجام شد. اين آزمايش به صورت کرت هاي دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار به اجرا در آمد. تناوب زراعي به عنوان عامل اصلي در پنج سطح (1- گندم: گندم 2- سيب زميني: گندم 3- ذرت سيلويي: گندم 4- شبدر برسيم: گندم 5- چغندر قند: گندم) و کود نيتروژنه براي تمامي گياهان پيش کاشت گندم به عنوان عامل فرعي در چهار سطح (1- بدون مصرف نيتروژن 2- مصرف نيتروژن 50% کمتر از توصيه کودي 3- مصرف نيتروژن به ميزان توصيه کودي 4- مصرف نيتروژن 50% بيشتر از توصيه کودي) و برگشت بقاياي محصول پيش کاشت گندم به خاک به عنوان عامل فرعي فرعي با دو سطح (1- بدون برگشت بقاياي گياهي 2- برگشت 50% بقاياي به جا مانده از محصول پيش کاشت) در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد که تناوب زراعي و مصرف کود نيتروژنه در گياه پيش کاشت اثر معني داري بر عملکرد دانه، عملکرد بيولوژيک، تعداد سنبله در واحد سطح و طول ساقه و سنبله گندم داشت، در حالي که وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله گندم تحت تاثير تيمارهاي آزمايشي قرار نگرفت. عملکرد گندم تحت تاثير اثر متقابل تناوب زراعي و مصرف کود نيتروژنه قرار گرفت. در تمام سطوح کود نيتروژن بيشترين عملکرد گندم در تناوب سيب زميني: گندم مشاهده شد و عملکرد تک کشتي گندم در تمامي سطوح نيتروژن مصرفي، کمتر از عملکرد آن در شرايط تناوبي بود. نتايج آزمايش نشان داد که در کشت متوالي گندم واکنش به مصرف کود نيتروژنه بيشتر از کشت تناوبي گندم بود. اگر چه برگشت بقاياي محصول پيش کاشت تاثير معني داري بر عملکرد دانه گندم نداشت اما عملکرد بيولوژيک، تعداد سنبله در متر مربع و شاخص برداشت گندم تحت تاثير اين تيمار آزمايش قرار گرفت.
به منظور بررسي همبستگي و روابط بين عملکرد و ساير صفات کمي و زراعي برنج، شش رقم برنج در سال 1384 به صورت يک طرح داي آلل يک طرفه با يکديگر تلاقي داده شدند. در سال 1385 والدها و نتاج آنها در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در مزرعه تحقيقاتي دانشکده علوم کشاورزي دانشگاه گيلان کشت شد و 15 صفت در آنها اندازه گيري گرديد. نتايج حاصل از تجزيه مولفه هاي اصلي حاکي از نقش پنج مولفه در توجيه 74.57 درصد از تنوع کل داده ها بود. عملکرد دانه همبستگي مثبت معني داري با عرض، زاويه و مساحت برگ پرچم، تعداد خوشه در بوته و طول دوره رويشي داشت. همبستگي وزن هزار دانه با عملکرد منفي بود. در رگرسيون گام به گام براي گزينش صفات توجيه کننده عملکرد دانه، شش صفت ارتفاع بوته، تعداد دانه پوک در خوشه، طول دوره رويشي، طول خوشه، وزن هزار دانه و مساحت برگ پرچم بود با درجه تبيين 76.5 درصد از کل تنوع نقش داشتند. بر اساس تجزيه عليت، بيشترين تاثير مستقيم مثبت بر عملکرد دانه را صفت طول دوره رويشي اعمال کرد و بيشترين تاثير مستقيم منفي را صفت طول خوشه داشت. نتايج تجزيه به عامل ها نشان داد که پنج عامل مستقل و اصلي، 74.57 درصد تغييرات کل داده ها را توجيه مي نمايند. تجزيه خوشه اي به روش «وارد» صفات مورد مطالعه و ژنوتيپ ها را در چهار گروه طبقه بندي نمود.
ويژگي هاي فلور علف هرز باغ هاي سيب، گردو، انگور، زردآلو، شليل، هلو و آلو شهرستان خرم آباد با انتخاب تعدادي باغ به روش نمونه گيري تصادفي در مناطق مختلف طي سال 1387 مورد بررسي قرار گرفت. در بين 86 گونه علف هرز شايع در سطح باغ هاي ميوه بالاترين سطح فراواني (86.9 درصد) به علف هرز چندساله پيچک صحرايي اختصاص داشت. درصد فراواني براي گونه پيچک صحرايي نسبت به ساير گونه ها بيشتر بود. علاوه بر پيچک صحرايي سه گونه ارزني، پنجه مرغي و قياق نيز داراي فراواني معادل يا بيشتر از 50 درصد بودند. از اين چهار گونه داراي بيشترين فراواني سه گونه چندساله به شمار مي روند. کاهوي وحشي و سلمه تره به ترتيب با فراواني 36.7 و 33.3 درصد نيز نسبت به ساير گونه ها از برتري نسبي برخوردار بودند. در مورد گونه هاي علف هرز با فراواني بيشتر از 10 درصد غالبيت با خانواده گياهي گندميان بود. بالاترين سطح يکنواختي پراکنش (51.4 درصد) به علف هرز پيچک صحرايي مربوط بود. يکنواختي پراکنش علف هرز پيچک صحرايي به طور کاملا فاحشي بيشتر از ساير گونه ها بود. يکنواختي پراکنش براي سه گونه ارزني، پنجه مرغي و قياق نيز نسبت به ساير گونه ها برتري بارزي داشت. بالاترين سطح تراکم (15.9 بوته در مترمربع) به علف هرز کشيده برگ چندساله پنجه مرغي اختصاص داشت. علاوه بر پنجه مرغي سه گونه ارزني، قياق و پيچک صحرايي از سطح تراکم بالاتري برخوردار بودند. از اين چهار گونه حائز بالاترين سطح تراکم فقط يک گونه پهن برگ و سه گونه ديگر کشيده برگ محسوب مي شوند. از ميان شش نوع باغ ميوه مورد ارزيابي بالاترين سطح تراکم علف هرز (137.5 بوته در مترمربع) به باغ آلو اختصاص داشت. بالاترين سطح نسبت تعداد گونه هاي چندساله به کل جمعيت علف هرز به باغ آلو اختصاص داشت. در مجموع 22 گونه کشيده برگ در سطح باغ هاي ميوه مشاهده شد. گونه هاي علف هرز کشيده برگ به سه خانواده گندميان، جگنيان و پياز اختصاص داشت. تعداد گونه براي خانواده هاي گندميان، جگنيان و پياز به ترتيب برابر 18، 2 و 1 گونه بود. خانواده هاي نيام داران با 8 گونه، خانواده هاي چليپاييان و چتريان هر يک با 4 گونه و خانواده هاي تاج خروس، نعناييان، پنيرک و علف هفت بند هر کدام با 3 گونه ديگر خانواده هاي گياهي غالب بودند.
مطالعات نشان مي دهد که چغندرقند در طي نگهداري در سيلو دچار افت وزني و تغيير در عيار مي شود. عوامل مختلفي از جمله اندازه چغندرها و ارتفاع ذخيره سازي در سيلو مي تواند، در تغييرات وزني و قندي موثر باشد که در اين تحقيق مورد توجه قرار گرفته است. به منظور مطالعه اين موضوع، از چغندرهايي که جهت ذخيره سازي از سه منطقه مختلف به سيلوهاي کارخانه قند شيروان آورده شده بود به طور تصادفي و مجزا نمونه برداري و در 4 اندازه مختلف (درشت، متوسط، ريز و مخلوط) گروه بندي شد. اين گروه ها در 4 ارتفاع مختلف، در سيلوهاي صنعتي کارخانه قند شيروان نگهداري شد و پس از مدت 18 روز نگهداري در سيلو، عيار و وزن آنها اندازه گيري و مقادير آنها با قبل از نگهداري در سيلو (ابتداي شروع زمان نگهداري) مقايسه شد. نتايج اين پژوهش نشان داد که در اثر نگهداري چغندر در سيلو بيشترين ضايعات وزني و قندي در چغندرهاي هر سه منطقه متعلق به چغندرهاي ريز است که ميزان آن به ترتيب بين 5.54 تا 6.97 درصد براي ضايعات وزني و بين 3.86 تا 4.13 براي ضايعات قندي مي باشد. همچنين کمترين ضايعات وزني متعلق به چغندرهاي نگهداري شده درکف بوده و مقدار آن بين 1.69 تا 1.91 درصد است. هر چه چغندر به لايه هاي فوقاني و سطح سيلو نزديک تر مي شود، اين ضايعات افزايش يافته، بطوريکه بيشترين ضايعات وزني متعلق به چغندرهايي است که در سطوح فوقاني سيلو نگهداري شده و مقدار آن بين 6.37 تا 9.84 درصد است. همچنين نتايج نشان مي دهد که بيشترين ضايعات قندي (کاهش عيار) متعلق به چغندرهائي است که در کف سيلو قرار دارد و مقدار آن بين 4.80 تا 5.20 درصد است و هر چه به طرف لايه هاي فوقاني چغندر و به سطح سيلو نزديک تر مي شود، ضايعات قندي کمتر شده بطوريکه ضايعات قندي چغندرهائي که در سطح سيلو قرار دارد بين 1.77 تا 2.20 درصد است.
به منظور بررسي اثر تاريخ کاشت، زمان کنترل و روش کنترل علف هاي هرز بر جمعيت و بيوماس علفهاي هرز در زيره سبز، دو آزمايش در سالهاي زراعي 1385 و 1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي مشهد به صورت آزمايش فاکتوريل در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 3 تکرار انجام گرفت. تيمار هاي آزمايش شامل تاريخ کاشت (?0 آذر، 30 دي، ?? اسفند)، زمان کنترل علف هاي هرز (مراحل ظهور برگ واقعي، شاخه دهي و شروع تشکيل چتر) و روش هاي کنترل (وجين دستي، استفاده از شعله افکن و شاهد) بودند. نتايج اين آزمايشات نشان داد که روش هاي مختلف کنترل، زمان کنترل علفهاي هرز و تاريخ کاشت اثرات معني داري بر تراکم و بيوماس علفهاي هرز داشته اند. بيشترين ميانگين تراکم و بيوماس علفهاي هرز در تاريخ کاشت 10 اسفند و کنترل در زمان ظهور برگ واقعي و استفاده از روش شعله افکن بدست آمد. زمان تشکيل چتر زيره سبز بهترين مرحله براي کنترل علفهاي هرز اين گياه بوده است. استفاده از شعله افکن رشد علف هاي هرز را در ابتداي دوره رشد کاهش داده اما روش وجين دستي موجب کاهش معني داري در تراکم و وزن خشک علف هاي هرز در مراحل انتهاي رشد زيره سبز گرديده است. اولين تاريخ کاشت کمترين ميانگين بيوماس علف هرز و بيشترين عملکرد دانه زيره سبز را نسبت به تاريخ کاشت هاي بعدي موجب گرديده است. تيمار وجين دستي علارغم اينکه ميانگين تراکم و وزن خشک علف هاي هرز کمتري نسبت به روش شعله افکن داشته است اما عملکرد زيره سبز کمتري را نسبت به روش شعله افکن به همراه داشته است.
تراکم و نسبت کاشت دو عامل اساسي در ارزيابي کشت مخلوط لگوم ها و گرامينه ها در نظام هاي زراعي پايدار است. بدين منظور اثر تراکم و نسبت هاي مختلف کشت مخلوط رديفي سورگوم دانه اي لاين اميد بخش M 5 و لوبيا چيتي رقم تلاش بر عملکرد دانه و بيوماس اين دو محصول، در قالب طرح بلوکهاي کامل تصادفي به صورت آزمايش فاکتوريل مورد بررسي قرار گرفت. تيمارها شامل 3 تراکم (کم 19.2 بوته لوبيا و 6.3 بوته سورگوم در متر مربع، متوسط 38.4 بوته لوبيا و 12.8 بوته سورگوم در متر مربع و زياد 59.17 بوته لوبيا و 25.6 بوته سورگوم در متر مربع) و 5 نسبت کاشت (33:67، 50:50، 67:33، 100:0، 0:100 سورگوم به لوبيا ) در 3 تکرار به روش مدل واکنش اجرا شد. تحليل داده ها از طريق تجزيه واريانس دو متغيره و مقايسه ميانگين ها با استفاده از محورهاي اريب انجام شد. نتايج تجزيه واريانس دو متغيره نشان داد، اثر تراکم بر عملکرد بيوماس و تعداد دانه در بوته معني دار (P<0.01) بود. نسبت هاي کاشت نيز اثر معني داري بر عملکرد دانه (P<0.01) و بيوماس (P<0.05) داشت ولي اثر آن بر وزن هزار دانه و تعداد دانه در بوته هر دو محصول معني دار نبود. زاويه باز بين دو محور حاکي از همبستگي مثبت اين دو محصول براي عملکرد دانه تحت تاثير دو منبع تغيير، تراکم ونسبت کاشت بود. تراکم زياد، بيشترين عملکرد دانه و بيوماس را براي هر دو محصول سورگوم و لوبيا به ترتيب 5063.12 و 2106.26 کيلوگرم در هکتار عملکرد دانه و 32966.11 و 16564.22 کيلوگرم در هکتار بيوماس نشان داد. نسبت کاشت (33:67، يک رديف سورگوم و 2 رديف لوبيا)، بالاترين عملکرد دانه و بيوماس سورگوم را به ترتيب به ميزان 5435 و 34545 کيلو گرم در هکتار و نسبت کاشت50:50 بالاترين عملکرد دانه و بيوماس لوبيا را به ترتيب به ميزان 2831.75 و 17282 کيلو گرم در هکتار ارايه داد. نسبت برابري زمين درکليه تيمارهاي مورد بررسي بيشتر از يک بود و حداکثر مقدار آن در تراکم بالا و نسبت کاشت 67:33 (2 رديف سورگوم و 1 رديف لوبيا) به مقدار 1.4 بدست آمد.
به منظور بررسي امکان استفاده از نشت الکتروليت ها به عنوان شاخصي از خسارت سرما در هشت رقم چغندرقند(Beta vulgaris L.) به نام هاي رسول، شيرين،IC و 7233 (ارقام داخلي)، افشاري، پائولينا، ريزوفورت و لاتيتيا (ارقام خارجي) آزمايشي در سال 1386 در آزمايشگاه فيزيولوژي گياهان زراعي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد به صورت آزمايش فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با سه تکرار اجرا شد. در اين مطالعه ارقام چغندرقند در معرض هشت دماي يخ زدگي (شامل صفر، 2-، 4-، 6-، 8-، 10-، 12- و 14- درجه سانتي گراد) قرار گرفتند. گياهان تا مرحله 4-5 برگي در محيط طبيعي نگهداري شده و بعد از آن جهت اعمال تيمارهاي يخ زدگي به فريزر ترموگراديان منتقل شدند. ميزان پايداري غشا سيتوپلاسمي ارقام چغندرقند با استفاده از نشت الکتروليت ها مورد ارزيابي قرار گرفت، سپس درجه حرارت کشنده براي 50 درصد نمونه ها (LT50) بر اساس درصد نشت الکتروليت ها تعيين گرديد. نتايج حاصل از اين بررسي نشان داد که اثرات دماي يخ زدگي و رقم بر ميزان نشت الکتروليت ها وLT50 در ارقام مورد بررسي معني دار (p?0.01) بود. كاهش دما به کمتر از 4- درجه سانتي گراد سبب افزايش ميزان نشت الكتروليت ها در كليه ارقام مورد بررسي گرديد. در بين ارقام چغندرقند مورد بررسي، رقم IC بيشترين و رقم 7233 کمترين تحمل به سرما را از نظر ميزان LT50 نشان دادند. در گروه بندي ارقام چغندرقند به دو گروه ارقام خارجي و داخلي، تفاوت معني داري در مقدار نشت الکتروليت ها مشاهده نشد. با توجه به همبستگي خوب بين درصد نشت الکتروليت ها و LT50 در اين آزمايش (r=-0.81*)، استفاده از اين شاخص در ارزيابي خسارت تنش يخ زدگي در چغندرقند مفيد به نظر مي رسد.
اسيد هيوميک به عنوان يک اسيد آلي بدون اثرات مخرب زيست محيطي عامل افزايش سرعت جوانه زني و استقرار گندم مي باشد. اين مطالعه با هدف بررسي اثر اسيد هيوميک بر شاخص هاي جوانه زني ارقام مختلف گندم در قالب طرح کاملا تصادفي با 4 تکرار در آزمايشگاه گياهان زراعي ويژه دانشکده کشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد انجام شد. تيمارها شامل سه غلظت اسيد هيوميک (36، 54 و 72) ميلي گرم در ليتر به همراه شاهد (آب مقطر) و دو رقم گندم پاييزه (سبلان و سايونز) و دو رقم بهاره (پيشتاز و چمران) بودند. بذور پس از ضدعفوني، در پتري هاي با سطوح مشخص اسيد هيوميک قرار داده شد و شمارش جوانه زني تا 8 روز ادامه يافت. نتايج نشان داد که بين غلظت هاي متفاوت اسيد هيوميک در مورد صفات اندازه گيري شده به جز درصد جوانه زني تفاوت هاي معني داري وجود دارد (p<0.01). نتايج همچنين نشان داد كه غلظت 54 ميلي گرم اسيد هيوميک در ليتر، بيشترين سرعت جوانه زني، شاخص بنيه گياهچه، طول ريشه چه و وزن خشک ساقه چه و نسبت طول ريشه چه به ساقه چه را به خود اختصاص داد. ارقام مختلف در مورد تمام صفات به جز سرعت جوانه زني با هم تفاوت معني داري داشتند (p<0.01). بهترين غلظت اسيد هيوميک براي افزايش سرعت جوانه زني، طول و وزن خشک ريشه چه و کاهش متوسط زمان لازم براي جوانه زني و، غلظت 54 ميلي گرم در ليتر مي باشد و رقم پيشتاز و سايونز با داشتن بالاترين ميانگين براي صفات مورد اندازه گيري به ترتيب ارقام بهاره و پاييزه با بيشترين پاسخ به اسيد هيوميک معرفي مي شوند.
ساليسيليک اسيد يا اورتو هيدركسي بنزوئيک اسيد (SA) نقش اساسي در تنظيم فرآيندهاي فيزيولوژيكي مختلف مثل رشد، نمو گياه، جذب يون، فتوسنتز و جوانه زني ايفا مي كند. به منظور بررسي تاثير پيش تيمار بذر گياه رازيانه توسط ساليسيليک اسيد در شرايط تنش شوري، بر جوانه زني و خصوصيات رشد گياهچه آن آزمايشي به صورت فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي با 3 تکرار انجام گرفت. تيمارهاي آزمايش شامل ساليسيليک اسيد در 7 سطح (0، 0.1، 0.5، 1، 1.5، 2 و 4 ميلي مولار) و شوري در 5 سطح (0، 0.3، 0.5، 1 و 1.5 درصد) بود. اثرات ساده و متقابل کليه فاکتورها بر روي صفات درصد و سرعت جوانه زني، طول ريشه چه و ساقه چه، وزن خشک ريشه چه، ساقه چه و گياهچه و نسبت وزن خشک ريشه چه به ساقه چه معني دار بود. از بين سطوح ساليسيليک اسيد، پيش تيمار با غلظت 1 ميلي مولار بيشترين درصد و سرعت جوانه زني، طول ريشه چه و ساقه چه، وزن خشک ريشه چه، ساقه چه و گياهچه را دارا بود و غلظت 1.5 ميلي مولار بالاترين نسبت وزن خشک ريشه چه به ساقه چه را داشت. غلظت بالاي ساليسيليک اسيد (4 ميلي مولار) تاثير معني داري در صفات مورد بررسي نسبت به شاهد نشان نداد. در زمان عدم تنش شوري پيش تيمار با ساليسيليک اسيد منجر به افزايش معني داري در صفات مورد بررسي در مقايسه با عدم پيش تيمار نشد، ولي با اعمال تنش شوري، پيش تيمار باعث افزايش معني دار تمامي صفات مورد بررسي شد. در مجموع نتايج حاصل نشان داد که پيش تيمار بذر توسط ساليسيليک اسيد در مناطق مستعد تنش شوري مي تواند باعث مقاومت بذر گياه رازيانه در مرحله جوانه زني شود.
