بانک مقالات زراعت و باغبانی

گلايسين بتائين به عنوان يکي از حفاظت کننده هاي اسمزي، نقش مهمي را در تحمل گياهان به تنش هاي غيرزيستي ايفا مي کند. به منظور ارزيابي تاثير پاشش برگي گلايسين بتائين بر افزايش تحمل به سرما در گياه ذرت، آزمايشي در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با هفت سطح پاشش گلايسين بتائين (صفر، 2.5، 5، 10، 25، 50 و 100 ميلي مولار) انجام شد. گياهچه هاي ذرت در مرحله دو تا سه برگي با غلظت هاي مورد نظر گلايسين بتائين پاشش شده و پس از پاشش جهت اعمال تنش سرمازدگي به مدت سه روز در دماي چهار درجه سانتي گراد قرار گرفتند. بعد از اتمام اعمال تيمار سرمايي، گياهان به دماي اتاق (5±25 درجه سانتي گراد) منتقل شدند. نتايج نشان داد سطوح پاشش 10 تا 100 ميلي مولار گلايسين بتائين به لحاظ ظاهري در رتبه بالاتري نسبت به ساير سطوح بودند و دماي پايين را بهتر تحمل نمودند. همچنين محتواي کلروفيل و وزن خشک ريشه و ساقه در گياهان پاشش شده در اين دامنه از غلظت گلايسين بتائين (10 تا 100 ميلي مولار)، افزايش معني داري را نسبت به تيمار عدم کاربرد آن نشان دادند. با اين وجود، پاشش گلايسين بتائين در دامنه غلظتي 10 تا 50 ميلي مولار به خوبي از نشت الکتروليت کاسته و افزايش بيشتر غلظت آن منجر به افزايش معني دار نشت الکتروليت گرديد. در کل، پاشش برگي گلايسين بتائين سبب بهبود نسبي تحمل به سرمازدگي در گياهچه هاي ذرت شد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور مطالعه رابطه عملکرد دانه، ميزان کلروفيل و دماي سايه انداز ژنوتيپ هاي گندم در شرايط مطلوب و تنش گرماي پس از گرده افشاني، اين آزمايش در سال زراعي 87-1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه آزاد اهواز انجام شد. اين تحقيق در دو آزمايش مستقل، هر يک به صورت کرت يک بار خرد شده در قالب بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار انجام گرفت. آزمايش اول شامل کاشت ژنوتيپ ها در تاريخ کاشت توصيه شده يعني اول آذر ماه بود و به منظور برخورد مراحل فنولوژيکي رشد بعد از گرده افشاني با تنش گرماي پايان فصل، تاريخ کاشت ژنوتيپ ها در آزمايش ديگر در اوائل بهمن ماه انجام شد. در هر آزمايش، سه سطح کود نيتروژن 50، 100 و 150 کيلوگرم نيتروژن خالص در هکتار به عنوان کرت اصلي و شش ژنوتيپ گندم به عنوان کرت هاي فرعي بودند. دستگاه هاي ترمومتر (دماسنج مادون قرمز) و کلروفيل سنج قابل حمل در مزرعه، به ترتيب براي اندازه گيري دماي اندام ها و ميزان کلروفيل برگ پرچم ژنوتيپ هاي گندم در مراحل گرده افشاني و رشد شيري دانه استفاده شدند. نتايج نشان داد، ميانگين عملکرد دانه ژنوتيپ هاي گندم در شرايط تنش گرما نسبت به شرايط مطلوب 23.8 درصد کاهش يافت. دماي کل سايه انداز سنبله و برگ پرچم، تحت تاثير برهمکنش ژنوتيپ و محيط قرار گرفت. اگر چه کاهش ميزان نيتروژن، افزايش دماي سايه انداز را به همراه داشت، اما اين افزايش در مرحله رشد شيري دانه در شرايط تنش گرماي پايان فصل معني دار نبود. در شرايط تنش گرماي پايان فصل، ژنوتيپ هاي ديررس (رقم استار و لاين 5-84-D)، ژنوتيپ هاي با توانايي کمتر در لوله اي شدن برگ (لاين 5-84-D و رقم کرخه) و يا ژنوتيپ هاي با عرض برگ بيشتر (نظير رقم استار و لاين 5-84-D)، از دماي برگ پرچم و سايه انداز بيشتر و همچنين شيب تغييرات عملکرد دانه و کلروفيل برگ پرچم بيشتري نسبت به ساير ژنوتيپ ها برخوردار شدند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي تاثير کاربرد نسبت هاي مختلف نيتروژن در سطوح مختلف شوري در محصول کلزا آزمايشي به صورت فاکتوريل در قالب طرح کاملا تصادفي در گلخانه مرکز تحقيقات کشاورزي آذربايجان شرقي در سال 87 انجام گرفت. فاکتور اول نسبت هاي نيتروژن نيترات به آمونيوم در چهار سطح (100:0، 75:25، 50:50 و 25:75) و فاکتور دوم شوري در دو سطح صفر و 200 ميلي مولار کلرورسديم بود. بيشترين وزن تر و خشک، سطح برگ و مقدار آب نسبي، ميزان فتوسنتز و شدت تعرق و ميزان پتاسيم در برگ در صورت کاربرد نسبت (50:50) نيترات به آمونيوم در شرايط غير شور به دست آمد. با افزايش شوري مقادير پارامترهاي وزن تر، وزن خشک، سطح برگ، مقدار نسبي آب، ميزان و فتوسنتز و شدت تعرق و ميزان پتاسيم برگ به طور معني داري کاسته شده و به نظر مي رسد با افزايش شوري در صورت اعمال نسبت نيتروژني، (50:50) نيترات به آمونيوم گياه آسيب کمتري مي بيند. همچنين فعاليت آنزيم هاي آنتي اکسيدانت نظير گلوتاتيون ردوکتاز، سوپراکسيد دسيموتاز، پراکسيداز، کاتالاز و آسکوربات پراکسيداز در نتيجه اعمال تيمارهاي مختلف مورد ارزيابي قرار گرفت. فعاليت آنزيم هاي آنتي اکسيدانت در محيط شور به طور معني داري بيشتر از شرايط غير شور بود. در تيمارهايي که محصول کلزا از مقادير بالاي آمونيوم استفاده نموده بود ميزان فعاليت اين آنزيم ها بيشتر از شرايط تغذيه با نيترات بود. بيشترين ميزان فعاليت آنزيم هاي آنتي اکسيدانت در صورت کاربرد نسبت نيترات به آمونيوم 50:50 و 25:75 اندازه گيري شد. به نظر مي رسد با قرار گرفتن کلزا در محيط شور و کاربرد نسبت هاي نيتروژني فوق، گياه بهتر خواهد توانست شرايط تنش را سپري نمايد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور ارزيابي عکس العمل ارقام رايج گندم بهاره به تاريخ هاي مختلف کاشت اين پژوهش طي دو سال زراعي 84-1382 در ايستگاه تحقيقات کشاورزي و منابع طبيعي نيشابور اجرا شد. در اين راستا هشت رقم گندم مرودشت، کراس اروند، مهدوي، پيشتاز، فلات، شيراز، چمران و بک کراس روشن در پنج تاريخ کاشت 15 مهر، 30 مهر، 15 آبان، 30 آبان و 15 آذر در قالب طرح پايه بلوک هاي کامل تصادفي و به صورت کرت هاي خرد شده در سه تکرار کشت شدند. تاريخ هاي کاشت در کرت هاي اصلي و ارقام گندم در کرت هاي فرعي قرار گرفتند. نتايج تجزيه واريانس مرکب نشان داد تاريخ کاشت بر اکثر صفات مورد بررسي ارقام اثر معني داري داشت. ارقام نيز در صفات با يکديگر تفاوت معني داري داشتند. نتايج دو سال آزمايش با يکديگر همسو نبود که علت اصلي آن افت دماي هوا در فروردين سال دوم آزمايش به زير صفر (7^oC-) بود و باعث شد به تيمارهايي که در مراحل نموي پيشرفته تري قرار داشتند، خسارت شديدي وارد شود. ميانگين عملکرد دانه 6417 کيلوگرم در هکتار، و عملکرد دانه سال اول و دوم آزمايش به ترتيب 6600 و 6417 کيلوگرم در هکتار بود که حاکي از شرايط آب و هوايي مناسب تر سال اول آزمايش بود. رگرسيون گام به گام نشان داد تعداد سنبله در مترمربع، تاريخ ظهور سنبله و تعداد دانه در سنبله 73 درصد عملکرد دانه در سال اول و شاخص برداشت، ارتفاع بوته و تعداد سنبله در مترمربع 70 درصد عملکرد دانه سال دوم را توجيه مي نمايند. ضريب تبيين جزئي تعداد سنبله در توجيه عملکرد سال اول و دوم آزمايش به ترتيب 63 و 4 درصد بود. علت اصلي کاهش نقش تعداد سنبله بر عملکرد در سال دوم، خسارت يخزدگي و يکنواخت شدن خصوصيات پنجه هاي جديد توليد شده بود. نتيجه کلي نشان داد بهترين تاريخ کاشت براي دستيابي به بالاترين عملکرد 15 آبان با مقدار 6869 کيلوگرم در هکتار و مناسب ترين رقم شيراز با 6943 کيلوگرم در هکتار مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور ارزيابي حساسيت 9 گياه زراعي به بقاياي آترازين در خاک دو آزمايش زيست سنجي در خاک هاي تيمار شده با آترازين در مزرعه و شرايط گلخانه اي انجام شد. در آزمايش اول حساسيت گياهان زراعي به بقاياي احتمالي آترازين در مزرعه، در شرايط گلخانه اي بررسي شد که تيمارهاي مورد نظر در اين آزمايش عبارت بودند از مقادير کود آلي در دو سطح (0 و 50 تن در هکتار) به عنوان عوامل اصلي و مقادير آترازين در دو سطح 2 و 4 کيلوگرم ماده موثره در هکتار به عنوان عوامل فرعي بودند. پس از برداشت ذرت نمونه خاکي از هر کرت از عمق 0 تا 15 سانتي متري از 15 نقطه از هر کرت و پس از اختلاط آنها در گلخانه حساسيت گياهان زراعي گندم، جو، چغندرقند، نخود، عدس، کلزا، به بقاياي آترازين ارزيابي شد. آزمايش دوم به صورت طرح کاملا تصادفي در سه تکرار و به منظور ارزيابي حساسيت گياهان زراعي گندم، جو، چغندرقند، پياز، نخود، عدس، کلزا، لوبيا و گوجه فرنگي به بقاياي شبيه سازي شده آترازين در خاک انجام شد. که تيمارهاي اين آزمايش غلظت هاي مختلف آترازين در خاک (0، 0.2، 0.5، 1، 5، 10 و 15 ميلي گرم در کيلوگرم خاک) بودند. نتايج آزمايش زيست سنجي اول تاثير معني داري بر گياهان زراعي مورد آزمايش نداشت. با توجه به اينکه در شرايط مزرعه فرآيندهاي تعيين کننده سرنوشت علف کش ها بيش از شرايط کنترل شده هستند به نظر مي رسد، اين مساله يا اينکه بدليل کم بودن غلظت آترازين در کمتر از حد آستانه خسارت به گياهان مورد نظر بوده و يا اينکه غلظت آترازين در طي مراحل آماده سازي خاک به سطح پايين تري از آستانه خسارت رسيده است. در آزمايش دوم پاسخ هاي متفاوتي به غلظت هاي شبيه سازي شده آترازين از گياهان زراعي مورد آزمايش مشاهده شد؛ به طوري که بر اساس رون تغييرات زيست توده گياهان مورد مطالعه در پاسخ به غلظت هاي مختلف آترازين در خاک، حساسترين و مقاومترين گياهان به بقاياي آترازين بترتيب پياز و نخود بودند و ترتيب حساسيت گياهان مورد مطالعه بر اساس شاخص ED50 حاصل از معادله 4 پارامتري سيگموييدي بصورت نخود ‹ لوبيا ‹ عدس ‹ چغندرقند ‹ گوجه فرنگي ‹ جو ‹ گندم ‹ کلزا ‹ پياز بودند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور مقايسه شاخص هاي رشدي و مراحل فنولوژيکي رشد و نمو دو رقم محلي و تجاري تربچه در واکنش به سطوح مختلف تراکم کاشت، آزمايشي به صورت فاکتوريل و در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي در گلخانه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در سال 89-1388 اجرا شد. دو رقم تربچه به عنوان فاکتور اول و 3 سطح تراکم کاشت شامل 85، 120 و 170 گياه در مترمربع به عنوان فاکتور دوم مورد بررسي قرار گرفت. مراحل فنولوژيکي و شاخص هاي رشدي شامل وزن تر و خشک، سطح برگ، سرعت نسبي رشد، سطح ويژه برگ، نسبت سطح برگ، سرعت آسيميلاسيون خالص، عملکرد بخش خوراکي و نحوه تخصيص ماده خشک به برگ ها و ريشه در شرايط بهينه از زمان جوانه زني تا شروع زرد شدن برگ ها اندازه گيري و مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند. نتايج نشان داد که از نظر زمان مراحل فنولوژيکي جوانه زني و 2 تا 4 برگي اختلاف معني داري بين دو رقم مورد بررسي در تراکم هاي مختلف کاشت وجود نداشت، اما از زمان شروع غده دهي به بعد، ارقام به تراکم هاي مختلف کاشت واکنش نشان دادند. با توجه به نتايج آناليزهاي رشد، با وجود اينکه رقم محلي شاخص و نسبت سطح برگ بالاتري داشت و طبيعتا نور بيشتري هم جذب کرد، اما اختصاص مواد فتوسنتزي در آن بر عکس رقم تجاري به سود برگ هاي گياه و نه ريشه خوراکي آن بود. عملکرد اقتصادي رقم تجاري تربچه به صورت معني داري بالاتر از رقم محلي بود. افزايش تراکم کاشت تا 170 بوته در مترمربع باعث افزايش معني دار سطح و شاخص سطح برگ، راندمان مصرف نور، وزن برگ ها و بيوماس کل شد اما بر وزن ريشه تربچه اثر معني داري نداشت.

 نسخه قابل چاپ

در اين تحقيق روابط ژنتيکي 25 ژنوتيپ لوبيا با استفاده از نشانگرهاي مولکولي رپيد و برخي صفات زراعي مورد بررسي قرار گرفت. براي انجام اين مطالعه آزمايشي در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار و 25 تيمار (ژنوتيپ هاي لوبيا) در شرايط مزرعه انجام شد. نتايج اين آزمايش نشان داد که تنوع زيادي بين ژنوتيپ هاي لوبيا از نظر عملکرد و ساير صفات زراعي وجود دارد. در حالي که دندروگرام مربوطه تهيه شده با روش UPGMA و بر اساس فاصله هاي اقليدسي، به هيچ وجه حاکي از تفکيک ژنوتيپ ها به سه گروه متمايز چيتي، قرمز و سفيد نبود. در تعيين روابط ژنتيکي ژنوتيپ ها با استفاده از نشانگرهاي مولکولي رپيد 26 آغازگر تصادفي مورد استفاده قرار گرفت که 144 نوار چندشکل با ميانگين 5.54 نوار براي هر آغازگر ايجاد شد. متوسط ميزان اطلاعات چندشکلي 0.273 و دامنه آن بين 077/0 (آغازگر P17) تا 0.458 (آغازگر P9) متغير بود. بالاترين و پائين ترين مقدار شاخص نشانگر به ترتيب به آغازگرهاي (3.55) P1 و  (0.154) P17مربوط بوده که متوسط اين شاخص 1.59 محاسبه گرديد. تجزيه خوشه اي بر اساس داده هاي حاصل از نشانگرهاي مولکولي رپيد و روش UPGMA و با استفاده از ضرايب جاکارد ژنوتيپ ها را به سه گروه تقسيم نمود. در اين تجزيه انواع لوبيا چيتي، قرمز و سفيد کاملا از يکديگر مجزا شده و تنها چهار ژنوتيپ در گروه مربوط به خود قرار نگرفتند لذا کارايي اين گروه بندي 21.25=%84 تعيين شد. تفکيک ژنوتيپ ها با استفاده از اين دو روش کاملا متفاوت بود و آزمون مانتل نيز هيچگونه همبستگي معني داري (r=-0.062) بين دو دندروگرام نشان نداد. نتيجه نهايي اينکه در اين تحقيق نشانگر مولکولي رپيد ابزار بهتري در تفکيک انواع لوبيا نسبت به صفات زراعي تشخيص داده شد.

 نسخه قابل چاپ

اين آزمايش به منظور ارزيابي كشت مخلوط كنجد و نخود تحت شرايط آب و هوايي مشهد اجرا گرديد. آزمايش در قالب طرح اسپيلت پلات بر پايه بلوک هاي كامل تصادفي با دو فاکتور شامل فاكتور اصلي A (روش کاشت) که از دو سطحa1  (كشت به صورت رديفي) و a2 (كشت درهم) و فاكتور B (الگوي کاشت جايگزيني) که از پنج سطحb1  (تک كشتي نخود)، b2 (%75 نخود + %25 کنجد)، b3 (%50 نخود + %50 کنجد)، b4 (%25 نخود + %75 کنجد)، b5 (تک کشتي کنجد) به عنوان نسبت هاي کاشت تشكيل شده بود در سه تكرار انجام شد. نتايج نشان داد كه نسبت برابري زمين به طور معني ‌داري تحت تاثير تيمارهاي آزمايش قرار گرفت، به طوري كه نسبت هاي 50% كنجد + 50% نخود و 25% كنجد + 75% نخود در كشت رديفي به ترتيب با 1.41 و 1.34 داراي بيشترين و تيمار 75% كنجد + 25% نخود در كشت درهم با 0.94 داراي كمترين نسبت برابري زمين بودند. بنابراين بر اساس نتايج اين آزمايش كشت مخلوط كنجد و نخود با نسبت هاي 50% تراكم مطلوب كنجد + 50% تراكم مطلوب نخود و همچنين 25% تراكم مطلوب كنجد + 75% تراكم مطلوب نخود در شرايط مشهد قابل توجه مي ‌باشد.

 نسخه قابل چاپ

ماريتيغال (Silybum marianum) از جمله گياهان دارويي با خواص درماني فراوان مي باشد. در اين راستا به منظور بررسي تاثير كودهاي دامي و شيميايي بر عملکرد و اجزاي عملکرد گياه ماريتيغال، آزمايشي در سال زراعي 87-1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي دانشگاه فردوسي مشهد در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تكرار و چهار تيمار اجرا گرديد. تيمارهاي آزمايش شامل شاهد (بدون استفاده از کود)، مخلوط کود شيمياييNPK  به ترتيب به ميزان 50، 50 و 100 کيلوگرم در هکتار، کود گاوي و گوسفندي به ترتيب به ميزان 30 و 15 تن در هکتار بودند. در اين تحقيق صفاتي از جمله تعداد شاخه هاي فرعي در بوته، ارتفاع بوته، تعداد گل آذين در هر بوته، قطر گل آذين، تعداد دانه در هر کاپيتول، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بيولوژيک، شاخص برداشت دانه، درصد روغن، درصد سيليمارين (ماده موثره)، درصد سيليبين، عملکرد روغن و عملکرد سيليمارين اندازه گيري شدند. نتايج نشان داد که مصرف انواع مختلف كودهاي دامي و شيميايي در خاک، بر اجزاي عملکرد اين گياه بي تاثير بود ولي بر درصد روغن، سيليمارين و سيليبين بذر تاثير معني ‌داري داشت. تيمار کود گاوي نسبت به ساير تيمارها از بيشترين ميزان روغن (21 درصد) و سيليبين (21.7 درصد) برخوردار بود. بين تيمارهاي شاهد و کود شيميايي از لحاظ درصد روغن و درصد سيليمارين هيچگونه اختلاف معني داري وجود نداشت. همچنين دو تيمار کود شيميايي و کود گوسفندي به ترتيب کمترين درصد سيليبين (16.4) و درصد سيليمارين (3.1) را نسبت به ساير تيمارها داشتند. از بين اجزاي عملکرد، بيشترين همبستگي مثبت بين ارتفاع بوته با عملکرد دانه (r=0.86**) و پس از آن با قطر گل آذين (r=0.6*) وجود داشت، که نشانگر اهميت اين صفات در تعيين عملکرد نهايي است، اما بين عملکرد دانه با ساير اجزاي عملکرد همبستگي وجود نداشت.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي جذب برخي عناصر غذايي تحت تاثير سطوح مختلف روي و تنش خشکي در ذرت ميکوريزايي آزمايشي در سال هاي 1385 و 1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشکده کشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه آزاد اسلامي واحد اراک اجرا شد. آزمايش به صورت فاکتوريل در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار انجام شد. عوامل مورد مطالعه عبارت بودند از: آبياري در سه سطح، شامل الف) آبياري معادل نياز آبي گياه، ب) آبياري معادل 75% نياز آبي گياه و ج) آبياري معادل 50% نياز آبي گياه، ميکوريزا (Glomus intraradices) در دو سطح تلقيح و بدون تلقيح بذر و روي از منبع سولفات روي در سه سطح (صفر، 25 و 45 کيلوگرم در هکتار) بود. نتايج نشان داد که با اعمال تنش خشکي ميزان جذب نيتروژن، پتاسيم و درصد پروتئين افزايش اما فسفر کاهش يافت. تلقيح با ميکوريزا جذب عناصر غذايي را افزايش داد. با مصرف عنصر روي ميزان جذب نيتروژن، پتاسيم، فسفر و درصد پروتئين افزايش يافت. ميزان جذب عناصر غذايي و درصد پروتئين با کاربرد ميکوريزا تحت تنش خشکي به طور غير معني داري افزايش يافت. با کاربرد روي تحت شرايط تنش خشکي، ميزان جذب نيتروژن، پتاسيم و درصد پروتئين افزايش اما جذب فسفر کاهش يافت. کاربرد توام روي و ميکوريزا باعث افزايش جذب کليه عناصر غذايي گرديد. بالاترين درصد جذب نيتروژن، پتاسيم و پروتئين از اثر متقابل تيمار آبياري معادل 50 درصد نياز آبي گياه به همراه تلقيح با ميکوريزا توام با 25 کيلوگرم در هکتار روي حاصل شد. بيشترين عملکرد دانه از تيمار اثر متقابل آبياري مطلوب، بدون ميکوريزا و مصرف 45 کيلوگرم سولفات روي در هکتار حاصل شد. نتايج حاصل از اين آزمايش نشان داد که با آبياري معادل 75 درصد نياز آبي گياه، تلقيح با ميکوريز و 45 کيلوگرم سولفات روي در هکتار عملکرد مطلوب حاصل مي شود.

 نسخه قابل چاپ

از مهمترين معيارهاي انتخاب ژنوتيپ هاي برتر، شناسايي ويژ گي هاي مهم و موثر بر عملکرد دانه در گياه مي باشند. لذا اين تحقيق در سال زراعي 1386-1385، به منظور بررسي واکنش 10 ژنوتيپ عدس به شرايط آب و هوايي سيستان، در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با سه تکرار در مزرعه تحقيقاتي پژوهشکده کشاورزي دانشگاه زابل انجام شد. نتايج تجزيه واريانس نشان داد که اختلاف معني داري بين ژنوتيپ ها از لحاظ ويژگي هاي مورد بررسي (تعداد بوته سبز شده، تعداد بوته پس از سرما، درصد بقا، تاريخ گلدهي، تاريخ رسيدگي، ارتفاع بوته، عملکرد دانه، عملکرد بيولوژيک، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در بوته، تعداد دانه در غلاف و وزن صد دانه) بجز ويژگي مرحله نموي گياه قبل از سرما وجود داشت. درصد بقا در تمام ژنوتيپ ها پس از رفع سرما بيش از 80 درصد بود. ژنوتيپ MLC225 با توليد 1088 کيلوگرم در هکتار بيشترين و ژنوتيپ MLC29 با توليد 304 کيلوگرم در هکتار کمترين عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. بين تعداد غلاف در بوته با عملکرد دانه همبستگي مثبت و بسيار معني داري مشاهده شد. در اين تحقيق ژنوتيپ MLC225 به دليل برخوداري از ارتفاع بالاتر (32.8 سانتي متر)، دوره رويشي و زايشي طولاني تر، بيشترين تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف و بوته بيشترين عملکرد دانه را توليد کرد و به عنوان ژنوتيپ برتر در شرايط آزمايش شناخته شد و ژنوتيپ هاي MLC25 و MLC138 بترتيب با عملکرد دانه 917 و 880 کيلوگرم در هکتار در رتبه دوم و سوم قرار گرفتند.

 نسخه قابل چاپ

طي دو آزمايش مزرعه ‌اي و گلخانه ‌اي، کارايي مصرف نيتروژن و مورفولوژي ريشه ارقام مختلف سيب ‌زميني مورد مقايسه قرار گرفت و واکنش مورفولوژي ريشه به غلظت نيتروژن بررسي گرديد. تيمارهاي مورد مطالعه در آزمايش مزرعه ‌اي شامل چهار مقدار نيتروژن (صفر، 90، 180 و 270 کيلوگرم نيتروژن در هکتار) و شش رقم سيب ‌زميني (فونتانه، کوراس، آگريا، ميريام، کاسموس و پيکاسو) بودند. آزمايش گلخانه ‌اي به روش کشت در ماسه اجرا شد و اثر غلظت ‌هاي مختلف نيتروژن (100، 200 و 300 ميلي‌ گرم در ليتر) بر خصوصيات مورفولوژيک ريشه ارقام سيب ‌زميني مورد بررسي قرار گرفت. مصرف نيتروژن عملکرد کل غده و کارايي نيتروژن ارقام سيب ‌زميني را تحت تاثير قرار داد. بيشترين عملکرد غده در تيمار 270 کيلوگرم نيتروژن در هکتار بدست آمد. تفاوت معني ‌داري بين سطوح کودي 180 و 270 کيلوگرم نيتروژن در هکتار از نظر عملکرد غده مشاهده نشد. کارايي مصرف و کارايي زراعي نيتروژن با افزايش مقدار کاربرد نيتروژن کاهش يافت. در بين ارقام سيب ‌زميني، کاسموس، کوراس و پيکاسو بالاترين مقادير عملکرد، کارايي مصرف و کارايي زراعي نيتروژن را دارا بودند. غلظت ‌هاي مختلف نيتروژن بر کليه صفات مورفولوژيک ريشه به استثناي قطر ريشه، اثر معني ‌داري داشت. با افزايش غلظت نيتروژن، حجم، وزن تر، وزن خشک، مجموع سطح و مجموع طول ريشه و همچنين وزن خشک اندام ‌هاي هوايي در کليه ارقام سيب‌ زميني افزايش و نسبت وزن خشک ريشه به وزن خشک اندام‌ هاي هوايي و وزن ويژه ريشه کاهش يافت. تفاوت معني‌ داري بين ارقام سيب ‌زميني از نظر خصوصيات مورفولوژيک ريشه وجود داشت و ارقام با کارايي بالاتر نيتروژن، در کليه غلظت ‌هاي نيتروژن سيستم ريشه قوي ‌تر و گسترده‌ تري را توليد نمودند.

 نسخه قابل چاپ

تراكم عملي است كه در اثر يک نيروي خارجي بر خاک اعمال شده و در نتيجه آن حجم خلل و فرج درشت خاک كاهش يافته و جرم مخصوص ظاهري آن افزايش مي يابد. مكانيزه شدن كشاورزي و افزايش تعداد تردد در مزارع تحت كشت از عوامل مهم ايجاد تراكم در خاک مي باشند. تراكم از طريق كاهش نفوذپذيري خاک، كاهش درصد خاكدانه هاي پايدار، كاهش تخلخل خاک، سبب محدوديت هايي براي رشد ريشه، نفوذ آب و کاهش آب در خاک مي شود كه در نهايت سبب كاهش عملكرد خواهد شد. به منظور بررسي اثر زيرشكن با ساق C و L شكل بر ميزان آب مصرفي و خصوصيات كمي و كيفي محصول پنبه رقم ساحل، آزمايشي به مدت دو سال در ايستگاه تحقيقات پنبه هاشم آباد گرگان با بافت خاک لوم رسي سيلتي اجرا گرديد. اين تحقيق در قالب طرح بلوک هاي كامل تصادفي با سه تكرار و به صورت كرت هاي يكبار خرد شده انجام شد. دو روش اجراي عمليات خاک ورزي (در امتداد و عمود بر رديف كشت) به عنوان كرت هاي اصلي و انواع مختلف زيرشكن با ساقL  شكل، با ساق C شكل و گاوآهن برگرداندار به عنوان شاهد به كرت هاي فرعي در نظر گرفته شدند. تيمارهاي زيرشكن با ساق L و C شكل سبب كاهش معني دار مقاومت فروروي گرديد كه اين كاهش تراكم براي زيرشكن با ساق C شكل بيشتر بود. بررسي نتايج عملكرد تيمارهاي مختلف نشان داد كه هيچ يک از تيمارهاي نوع زيرشكن، روش اجراي زيرشكن و اثر متقابل آنها در سال اول تاثيري بر عملكرد وش پنبه نداشتند. با اين حال تداوم استفاده از زيرشكن در سال دوم اثرات معني داري بر عملكرد پنبه داشت، به طوري كه استفاده از زيرشكن با ساق C شكل به صورت عمود بر رديف كشت بر ساير تيمارها برتري عملكرد داشت. علي رغم معني دار نبودن افزايش عملكردها، از نظر اقتصادي اين افزايش عملكرد، استفاده از زيرشكن را توجيه پذير مي نمايد. خصوصيات كيفي الياف تحت تاثير معني دار هيچ يک از تيمارهاي آزمايشي قرار نگرفتند. بيشترين آب مصرفي در اين تحقيق در سال اول و دوم آزمايش، متعلق به زيرشكن با ساق L شكل به ترتيب به ميزان 5740 و 4163 مترمکعب در هکتار مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

ممانعت کننده‌ هاي نيتريفيکاسيون مواد مصنوعي و يا طبيعي هستند که از اکسيد شدن آمونيم به نيترات در خاک جلوگيري کرده و از اينرو استفاده وسيعي در ترکيب با کودهاي آمونيمي دارند. در بين گياهان، گراسها همواره از نظر کنترل فرآيند نيتريفيکاسيون مورد توجه بوده اند و اخيرا شکل نيتروژن (آمونيم در مقابل نيترات) به عنوان عامل مهمي در ترشح مواد کنترل کننده نيتريفيکاسيون در گراسها مطرح شده است. در اين مطالعه توليد و انتشار مواد طبيعي ممانعت کننده نيتريفيکاسيون در گياه Brachiaria humidicola مورد مطالعه قرار گرفت. جهت بررسي اثرات شکل نيتروژن بر توليد و آزادسازي (ريشه اي) مواد طبيعي ممانعت کننده نيتريفيکاسيون، دانهال ‌هاي گياه با استفاده از دو منبع نيتروژن در محلول غذايي حاوي آمونيم يا نيترات تحت شرايط کنترل شده اتاقک رشد تيمار گرديدند. ترشحات ريشه گياهان در دو محيط متفاوت از نظر ترکيب شيميايي (آب مقطر و يا کلريد آمونيم) جمع آوري شدند و همراه پودر برگ و ريشه گياهان که به صورت همگن و جداگانه تهيه شده بودند جهت بررسي اثر آنها بر نيتريفيکاسيون در تست خاکي مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج حاکي از اثرات متفاوت شکل نيتروژن و محيط جمع آوري ترشحات ريشه بر فرايند نيتريفيکاسيون در خاک بود. در بررسي زيست آزمون (Bioassay) وقتي ترشحات ريشه در آب مقطر جمع آوري شد، هيچ گونه اثرات ممانعت کنندگي بر فرآيند نيتريفيکاسيون توسط ترشحات ريشه مشاهده نگرديد. اما جمع آوري ترشحات ريشه در محيط حاوي يک ميلي مولار کلريد آمونيم بيانگر اثرات ممانعت کنندگي آن بر فرآيند نيتريفيکاسيون در گياهاني بود که تحت شرايط تغذيه آمونيمي و نه نيترات رشد کرده بودند. از سويي ديگر اثرات مواد همگن برگي بر فرآيند نيتريفيکاسيون در خاک بيانگر اثرات ممانعت کنندگي اين مواد جدا از شکل نيتروژن کاربردي بود بطوري که مواد همگن برگ تمام گياهان تغذيه شده با آمونيم و يا نيترات اين ممانعت را نشان دادند. مواد همگن ريشه اي هيچ گونه تاثير معني داري بر فرايند نيتريفيکاسيون نشان ندادند. اين نتايج بيانگر توليد مواد ممانعت کننده نيتريفيکاسيون مستقل از نوع منبع نيتروژني در اين گياه مي ‌باشد.

 نسخه قابل چاپ

اويارسلام ارغواني علف هرزي دائمي و مشكل ‌ساز در نواحي كشاورزي مناطق گرمسيري و نيمه گرمسيري است، كه باعث كاهش قابل توجه عملكرد گياهان زراعي مي شود. به منظور بررسي كنترل اويارسلام ارغواني در سيب ‌زميني و ارزيابي تاثير متريبوزين و گلايفوسيت و تاثير آنها بر عملكرد و ميزان خسارت به سيب‌ زميني، آزمايشي در سال 1386 در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه فردوسي مشهد در قالب طرح بلوک هاي كامل تصادفي با هفت تيمار و سه تكرار انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل: علفکش گلايفوسيت قبل از كاشت با دوز توصيه شده (GPP؛ 1.5 ليتر ماده موثره در هکتار)، گلايفوسيت قبل از كاشت با دوز كاهش يافته (%70GPP؛ 1 ليتر ماده موثره در هكتار)، گلايفوسيت پس از سبز شدن با دوز كاهش يافته (Gpost؛ 100 ميلي‌ ليتر ماده موثره در هكتار)، متريبوزين با دوز توصيه شده (S؛ 1.3 کيلوگرم ماده موثره در هكتار)، وجين دستي (HW؛ دو هفته پس از کاشت و 4 هفته پس از کاشت)، شاهد عاري از علف هرز (WF) و شاهد آلوده به علف هرز(WI)  بودند. نتايج آزمايش نشان داد كه تاثير تيمارهاي مختلف بر تراكم و درصد كنترل اويارسلام و همچنين عملكرد سيب زميني و ميزان خسارت به آن معني دار (p<0.01) بود. درصد كنترل اويارسلام در تيمار S و Gpost به ترتيب بيشترين و كمترين مقدار بود، كه به ترتيب با شاهد عاري از علف هرز و شاهد آلوده به علف هرز اختلاف معني داري نداشتند. در بين تيمارهاي علف كش تيمارهاي %70GPP و Gpost به ترتيب كمترين (1.84 درصد) و بيشترين (63.83 درصد) خسارت را به شاخ و برگ سيب زميني وارد كردند. بيشترين و كمترين عملکرد غده نيز به ترتيب مربوط به تيمار S (32.31 تن در هكتار ) وGpost  (6.27 تن در هکتار) بود، كه به ترتيب با شاهد عاري از علف هرز و شاهد آلوده به علف هرز اختلاف معني ‌داري نداشتند. بنابراين متريبوزين در دوز توصيه شده (1.3 کيلوگرم ماده موثره در هکتار) توانست اويارسلام ارغواني را به خوبي كنترل كند، اما كاربرد گلايفوسيت قبل از كاشت و پس از رويش سيب ‌زميني كارايي خوبي در كنترل اويارسلام ارغواني نداشتند.

 نسخه قابل چاپ