بانک مقالات زراعت و باغبانی

هر ساله بخش قابل ملاحظه اي از گندم توليدي كشور در مراحل مختلف به صورت ضايعات از چرخه مصرف خارج مي شود. بنابراين اولين قدم جهت برنامه ريزي براي كاهش ضايعات گندم، برآورد مقدار ضايعات آن در مراحل مختلف توليد تا مصرف و شناسايي عوامل موثر بر آن مي باشد. در اين تحقيق تعداد 68 مزرعه در حين برداشت محصول با كمباين، در سال 1380 در استان فارس انتخاب و مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان مي دهد، ميانگين كل ضايعات گندم در مرحله برداشت در استان فارس 4.81 درصد توليد و بيشترين مقدار ضايعات مربوط به افت دماغه كمباين (%68)، بعد از آن به ترتيب افت طبيعي، افت الك و غربال، افت كوبنده و افت كيفي مي باشد. عوامل موثر بر ضايعات كل گندم در مرحله برداشت، زمان كاشت گندم، تعداد قطعات زمين، آشنايي كشاورز با كار كمباين، عمر كمباين، روش كاشت، سرعت چرخ فلك، ارتفاع شانه برش و آموزش راننده كمباين مي باشند. مقدار ريزش بين راهي .081 درصد مقدار كل گندم حمل شده كه مسافت حمل بر روي آن موثر است. زيان حاصل از ضايعات گندم در مرحله برداشت و حمل در طي يك سال در استان فارس بالغ بر 179 ميليارد ريال برآورد مي شود.

 نسخه قابل چاپ

تنش شوري يكي از مهمترين فاكتورهاي غيرزيستي است كه ميزان رشد و محصول دهي را در بسياري از گياهان محدود مي نمايد و مشخص شده كه قارچ هاي اندوميكوريز قادرند كه اين محدوديت را در برخي گياهان مناطق شور كاهش دهند. در اين تحقيق تاثير قارچ ميكوريزي وزيكولار - آربوسكولار و غلظت هاي مختلف شوري بر نرخ رشد و تغذيه معدني گياه پسته مورد مطالعه قرار گرفت. براي اين منظور نهال هاي 20 روزه پسته در مخلوطي از خاك شني استريل با فسفر كم و اينوكولوم ميكوريزي Glomus etunicatum (?? اسپور در هر گرم خاك( در شرايط گلخانه به مدت سه ماه رشد كردند. درصد همزيستي ميكوريزي ريشه پسته در غلظت هاي مختلف شوري نسبت به شاهد پايين تر بود. وزن خشك ريشه، ساقه و سطح برگي گياهان ميكوريزي در مقايسه با گياهان غير ميكوريزي در شرايط شاهد و شوري بالاتر بود. همچنين غلظت عناصر Cu، K، P و Zn در شرايط شاهد، شوري پايين و متوسط در گياهان ميكوريزي بالاتر از غير ميكوريزي بود اما غلظت عنصر Na در تمام شرايط شوري در گياهان ميكوريزي پايين تر از غير ميكوريزي بود. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه گياهان ميكوريزي پسته در مقايسه با گياهان غيرميكوريزي رشد و تحمل بيشتري نسبت به شوري دارند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور تعيين رويشگاه هاي جنس جو، در اوايل فصل رويش سال هاي 1382-83 با مسافرت به اكثر نقاط استان فارس، بيش از 80 رويشگاه عمده جو مشخص گرديد. شناسايي گونه ها بر اساس فلور ايرانيكا انجام و 7 گونه H. spontaneum، H. vulgare، H. glaucum، H. geniculatum، H. bulbosum، H. distichon و H. violaceum در استان فارس شناسايي گرديد. در آزمايشگاه، مطالعات سيتولوژيك شامل جوانه دار كردن بذور، مراحل پيش تيمار، تثبيت، هيدروليز، رنگ آميزي و بررسي هاي ميكروسكوپي انجام شد سپس تجزيه ژنوم گونه ها شامل اندازه گيري طول كل كروموزوم ها، طول بازوي بلند، طول بازوي كوتاه، نسبت بازوي بلند به كوتاه و بر عكس، طول نسبي و حجم كروموزوم ها انجام و بر اساس اطلاعات حاصله سطح پلوئيدي هر گونه مشخص و كاريوتايپ آنها به صورت ايديوگرام رسم شد. اين مطالعات نشان داد كه سه گونه H. geniculatum، H. violaceum، و H. bulbosum تتراپلوئيد با 2n=4x=28 و چهار گونه H. spontaneum . H. vulgare، H. glaucum، H. distichon ديپلوئيد با 2n=2x=14 هستند كه مطالعات سيتولوژيكي سه گونه H. distichon، H. geniculatum و H. violaceum براي اولين بار از ايران گزارش مي شود. نتايج نشان داد كه فرمول كاريوتايپي گونه هاي ديپلوئيد به صورت 7m و گونه هاي تتراپلوئيد به صورت 12m+2sm مي باشد و گونه هاي جو از نظر تقارن كاريوتايپي در كلاس A قرار دارند. در پايان به منظور تعيين ميزان دوري و نزديكي گونه هاي مورد مطالعه از يكديگر، تجزيه وتحليل هاي آماري چند متغيره بر اساس 41 صفت مورفولوژيكي و 5 صفت كروموزومي صورت گرفت. نتايج حاصل از تجزيه خوشه اي صفات ظاهري نشان داد كه بيشترين ميزان تشابه بين دو گونه H. spontaneum و H. distichon با 46 درصد شباهت وجود دارد كه از اجداد جو زراعي مي باشند همچنين كمترين ميزان شباهت با 15 درصد بين دو گونه چند ساله H. bulbosum و H. violaceum مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

در اين تحقيق دو خصوصيت مهم بيوشيميايي دانه يعني ميزان چربي كل و تركيب اسيدهاي چرب در ده رقم مختلف كلزا (Brassica napus L.) بررسي شدند. در اين بررسي درصد روغن، با روش سوكسله و تركيب اسيدهاي چرب موجود در روغن دانه ارقام مورد مطالعه با استفاده از گاز كروماتوگرافي تعيين گرديد. سپس نتايج بدست آمده با استفاده از روش هاي آماري چند متغيره با هم مقايسه شدند. اين بررسي ها نشان دادند كه رقم Hyloa 401 داراي بيشترين درصد روغن است (%44.46) و رقم Eureka داراي كمترين درصد روغن مي باشد (%40.3)، همچنين هشت نوع اسيد چرب پالمتيك، پالميتولئيك، اولئيك، لينولئيك، لينولنيك، آراشيديك، اكوزنوئيك و اروسيك، در اين ارقام مشاهده شدند. بيشترين مقدار دو اسيد چرب غير اشباع مهم يعني اولئيك و لينولئيك به ترتيب در ارقام (%72.57) Navajo و (%12.44) Shiralee مشاهده شدند. همچنين اسيد چرب مضر اروسيك در رقم Navajo مشاهده نشد.

 نسخه قابل چاپ

جنس Eremopyrum (Ledeb.) Jaub.& Spach شامل گياهاني يك ساله از غلات متعلق به قبيله Triticeae Dumort و زير قبيله Hordeinae Dumort مي باشد. اين جنس كه عنصري آسياي مركزي - مديترانه اي است قادر به دورگه سازي با ساير غلات در اين قبيله است. در اين پژوهش به ارزيابي 64 صفت ريختي كمي و كيفي از بخش هاي زايشي و رويشي در 24 واحد جمعيتي از اعضاي اين جنس در كشور پرداخته شده است. نتايج بررسي صفات كمي و كيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. تجزيه به عامل ها رسته بندي و تجزيه خوشه اي به روش Ward براي كليه جمعيت هاي مورد بررسي انجام شد. در تجزيه و تحليل آماري صفات كيفي، شكل سنبله، كرك سنبله، تراكم كرك در پوشه و پوشينه بيشترين نقش را در ايجاد تنوع داشته اند. در آناليز صفات كمي مشخص شد كه طول سيخك پوشينه، طول پوشه بالايي، طول كرك پوشينه، طول سيخك پوشه بالايي و پاييني بيشترين نقش را در تنوع درون جنس ايفا نموده اند. بر اساس تجزيه و تحليل هاي آماري و صفات افتراقي، كليد شناسايي براي اعضاي اين جنس در ايران ارايه گرديده است.

 نسخه قابل چاپ

به منظور ارزيابي تحمل به شوري 4 رقم از پرمحصول ترين ارقام پيشرفته کلزاي پاييزه، شامل ارقام کوکتيل، پاريد، اکاپي و هيبريد ريجنت × کبري، در مرحله جوانه زني و رشد گياهچه، آزمايشي در آزمايشگاه فيزيولوژي گياهان زراعي دانشکده کشاورزي اروميه به صورت فاکتوريل در قالب طرح پايه بلوک هاي کامل تصادفي در 3 تکرار به اجرا در آمد. تيمارهاي شوري (4، 10، 8، 12) ميلي موس بر سانتيمتر بودند. نتايج حاصل از تجزيه واريانس داده ها نشان داد که اثر شوري در ارقام مورد آزمايش و اثر متقابل رقم × شوري بر روي تمام صفات مورد بررسي در سطح احتمال 1% معني دار بود و کليه صفات مورد مطالعه شامل: درصد جوانه زني، ميزان رشد، طول ساقه چه و ريشه چه و وزن ساقه چه و ريشه چه، با افزايش شوري، در تمام ارقام، کاهش يافت، اما رقم ريجنت × کبري در همه صفات مورد بررسي به جز درصد جوانه زني، برتر از ساير ارقام ظاهر گرديد و رقم اکاپي نسبت به ساير ارقام، نتايج ضعيف تري کسب کرده و حساسيت بيشتري از خود در برابر شوري نشان داد. مطالعه اثر متقابل رقم ×شوري حاکي از آن بود که درصد جوانه زني رقم کوکتيل تا شوري 10 ميلي موس بر سانتيمتر بيشتر از ساير ارقام بوده ولي در شوري 12 ميلي موس، رقم پاريد متحمل تر از ساير ارقام بود، اما اختلافات موجود در اين قسمت از نظر آماري معني دار نبود. بررسي همبستگي ساده بين صفات مورد مطالعه نشان داد که شوري، همبستگي منفي با صفات مورد آزمايش داشته و بين درصد جوانه زني، با ميزان رشد و طول ساقه چه همبستگي مثبت برقرار بود.

 نسخه قابل چاپ

به منظور توسعه باغات زيتون کشور، توليد نهال مورد نياز از ارقام مختلف تجاري زيتون ضروري مي باشد. با اين وجود برخي ارقام زيتون مانند کالاماتا، آميگداليفوليا و کنسرواليا نسبتا سخت ريشه زا بوده که دلايل آن متفاوت مي باشد، از طرفي با توجه به برخي خصوصيات مطلوب اين ارقام توسعه آنها در برخي مناطق کشور انجام گرفته است، و اين روند نيز ادامه خواهد يافت، بنابراين به منظور بررسي وضعيت ريشه زايي ارقام فوق مطالعه اي در قالب طرح فاکتوريل با پايه بلوک هاي کامل تصادفي (RCBD) با 64 تيمار و 4 تکرار انجام گرديد. در اين مطالعه اثر عوامل تغذيه، غلظت هاي مختلف هورمون ايندول بوتريک اسيد، شکاف دهي قاعده قلمه ها در بهبود ريشه زايي قلمه هاي نيمه خشبي ارقام کالاماتا، آميگداليفوليا، کنسرواليا مورد بررسي قرار گرفت. رقم زرد رودبار نيز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتايج اين مطالعه نشان داد که محلول پاشي درختان مادري با عناصر غذايي روي و بر يک ماه قبل از تهيه قلمه، تاثير زيادي در بهبود ريشه زايي ارقام مورد استفاده دارد. بيشترين درصد ريشه زايي در تيمار هورمون (IBA) با غلظت 4500ppm و همچنين تيمار به همراه روي با غلظت 5000ppm مشاهده گرديد. شکاف دهي قاعده قلمه ها نيز اثر خوبي در افزايش درصد ريشه زايي ارقام مورد استفاده داشت، به طوري که بين قلمه هاي شکاف داده شده و نشده به لحاظ درصد قلمه هاي ريشه دار شده تفاوت معني داري مشاهده گرديد. بين ارقام مورد استفاده تفاوت معني داري به لحاظ درصد ريشه زايي مشاهده گرديد. درصد ريشه زايي در ارقام کنسرواليا، زرد، آميگداليفوليا و کالاماتا به ترتيب 62.03، 58.4، 50.47 و 40.94 درصد ثبت گرديد.

 نسخه قابل چاپ

استقرار اوليه مريستم ها يكي از مراحل مهم در جريان كشت درون شيشه اي به منظور توليد گياهان عاري از ويروس است. موفقيت در بهينه سازي محيط كشت در مرحله استقرار، ادامه كشت براي پرآوري نمونه ها را تضمين مي كند. استقرار مريستم ها در محيط كشت تحت تاثير فاكتورهاي مختلفي مي باشد. با توجه به اهميت ارقام ايراني و گزارشات معدود در زمينه كشت مريستم ارقام انگور در كشور، اين بررسي در سال 1383-84 با هدف تعيين محيط كشت بهينه جهت استقرار مريستم بر گرفته از جوانه هاي ارقام انگور بيدانه سفيد و شاهرودي انجام گرفت. در آزمايش اول به منظور بررسي تاثير اندازه اوليه مريستم در استقرار ريز نمونه ها، مريستم هاي رقم بيدانه سفيد در سه اندازه 0.5 ميلي متر، 0.3 ميلي متر و 0.2? ميلي متر جدا و در محيط كشت موراشيگ و اسكوگ حاوي 0.5 ميلي گرم در ليتر BA استقرار يافتند. آزمايش دوم با هدف بررسي اثر نوع محيط كشت و زمان نمونه گيري در استقرار مريستم هاي نوك شاخساره دو رقم انگور مذكور جهت مرتفع ساختن بخشي از مشكلات مربوط به توليد گياهان عاري از ويروس با سه فاكتور زمان نمونه گيري، نوع تركيب هورموني محيط كشت و رقم انگور به سه تكرار به صورت آزمايش فاكتوريل خرد شده در زمان در قالب طرح پايه كاملا تصادفي انجام گرفت. صفات مورد ارزيابي شامل تعداد گياهچه هاي قابل استفاده براي انتقال به محيط پرآوري، وضعيت رشد مريستم ها و طول گياهچه هاي حاصل از رشد مريستم ها بودند. نتايج نشان داد كه اختلاف معني داري بين اندازه اوليه ريز نمونه مريستم بر تعداد مريستم هاي رشد يافته در محيط استقرار وجود دارد، اما اختلاف معني داري بين اندازه اوليه ريزنمونه ها و طول گياهچه هاي حاصل از رشد مريستم ها مشاهده نشد. بهترين نتايج در رقم بيدانه سفيد در محيط كشت حاوي 0.5 ميلي گرم در ليتر BA و در رقم شاهرودي در محيط كشت حاوي 0.1 ميلي گرم در ليتر IBA به علاوه يك ميلي گرم در ليتر BA و در زمان اواخر خرداد ماه به دست آمد. (براساس نتايج بدست آمده) انتخاب محيط كشت مناسب و يا تهيه فرمولاسيون مطلوب آن و گزينش زمان مناسب نمونه گيري براي موفقيت در كشت مريستم ضروري است.

 نسخه قابل چاپ

شور و سديک بودن (قليا بودن) اراضي در حاشيه کوير نمک بجستان از عمده ترين عوامل محدودکننده کشاورزي در منطقه مي باشد. به منظور بررسي چگونگي اصلاح اين خاک ها طرح تحقيقاتي مذکور در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با پنج تيمار آبشويي 25، 50، 75، 100 سانتيمتر آب و شاهد در چهار تکرار انجام شد. ابتدا در کرت هاي چهار متر مربعي بر اساس نقشه آزمايش و تيمار مربوطه آبشويي انجام و پس از آنکه رطوبت خاک به حد ظرفيت مزرعه رسيد نمونه خاک جهت تجزيه و تحليل تغيير ميزان املاح موجود در خاک تهيه گرديد. از نتايج تجزيه خاک قبل و بعد از آزمايش، چنين استنباط مي گردد که کلاس خاک قبل از آزمايش S4A4 بوده و پس از کاربرد يک متر آب آبشويي به کلاس S2A2 تغيير يافته است. تعيين دقيق ميزان آب مورد نياز آبشويي هر عمق خاک از طريق منحني هاي شوري و سديم زدايي تهيه شده مقدور مي باشد. ميانگين اسيديته (pH)، ميانگين هدايت الکتريکي (EC) و ميانگين درصد سديم تبادلي (ESP) عمق يک متري خاک به ترتيب از 8.1، dS/m⁴ 39.1 و 61% قبل از آبشويي به 8.4، dS/m 10.6 و 25% بعد از کاربرد يک متر آب آبشويي تغيير يافته است و خاک روند قليا شدن را در پيش نمي گيرد. با توجه به بافت نسبتا سبک خاک و املاح دو ظرفيتي محلول در آب آبياري و خاک مي توان چنين نتيجه گيري نمود که براي اصلاح و بهسازي اين خاک ها احتياج به استفاده از ماده اصلاح کننده نيست و اصلاح آنها با استفاده از آب هاي نسبتا مناسب امکان پذير است.

 نسخه قابل چاپ

بيست و يک تلاقي حاصل از ترکيب سه لاين تستر با هفت لاين جديد ذرت از نظر واکنش به بيماري پوسيدگي فوزاريومي بلال (Fusarium ear rot) تحت شرايط آلودگي مصنوعي در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي در چهار تکرار در سال 1378 مورد بررسي قرار گرفتند. تجزيه واريانس درصد آلودگي نشان داد که در سطح احتمال 1% اثر تلاقي ها، اثر تسترها و اثر متقابل تستر ×لاين معني دار مي باشند. لاين هاي K3640.2 و B73 ترکيب پذيري عمومي منفي و لاين هاي K3640.1 و K3545.1 ترکيب پذيري عمومي مثبت و معني داري را نسبت به آلودگي به اين بيماري نشان دادند. همچنين تسترهاي K18 و MO17 به ترتيب ترکيب پذيري عمومي منفي و معني دار در سطح احتمال 5% و 1% و تستر K74.1 ترکيب پذيري عمومي مثبت و معني داري را در سطح احتمال 1% از نظر آلودگي به پوسيدگي بلال داشتند. در بررسي اجزا واريانس ژنتيکي، واريانس غالبيت نقش عمده اي در کنترل ژنتيکي اين بيماري نشان داد. بطور کلي تستر K18 و لاين B73 به عنوان منابع احتمالي کاهش دهنده آلودگي نسبت به اين بيماري مشخص گرديدند.

 نسخه قابل چاپ

در اين بررسي تعداد 54 جمعيت از 22 گونه جنس يونجه (Medicago) جمع آوري شده از رويشگاه هاي طبيعي کشور مورد بررسي قرار گرفتند. نمونه برداري از برگ هاي جوان هر جمعيت به صورت Bulk صورت گرفت. گوناگوني ژنتيکي با استفاده از روش RAPD-PCR مورد مطالعه قرار گرفت. تجزيه و تحليل فيلوژنتيکي با روش ماکزيمم پارسيموني (Maximum Parsimony) با استفاده از نرم افزار ´PAUP انجام شد. گونه هايي که در بررسي صفات ريخت شناسي شباهت زيادي با يکديگر داشتند در اين تحقيق نيز در مجاورت هم در يک کلاد قرار گرفتند. گونه هاي M. rigiduloidos، M. constricta،M. aculeala  و M. rigidula که با داشتن خار و ديواره سخت و بافت اسفنجي شباهت زيادي به هم دارند در اين بررسي در کنار هم قرار گرفتند و گونه هاي M. laciniata، M. sauvagei و M. polymorpha با داشتن ديواره نرم و انعطاف پذير در نيام نيز در يک کلاد قرار دارند، بنابراين تا حدودي با ويژگي هاي مورفولوژيک مطابقت نشان مي دهند. همچنين با بررسي جمعيت هاي مربوط به يک گونه مشخص مي شود که در مورد گونه هايي که پراکنش وسيع در ايران دارند جمعيت هايي از يک گونه که متعلق به مناطق آب و هوايي مجاور هم مي باشند در اين بررسي نيز در يک کلاد مجاور هم قرار مي گيرند. از جمله مي توان به گونه M. minima با پراکنش بسيار وسيع اشاره نمود که دو جمعيت خوزستاني و فارسي آن با شرايط آب و هوايي مشابه در مجاورت هم و جمعيت ديگر که متعلق به کرمانشاه است با فاصله بيشتري از آن قرار دارد. در مورد گونه M.orbicularis نيز جمعيت هاي مربوط به استان هاي کرمانشاه و لرستان مجاور هم و با ضريب اطمينان 90 درصد و جمعيت بوشهري آن با شرايط آب و هوايي ديگر در فاصله بيشتري از اين دو جمعيت قرار دارد. اين مسئله نشان مي دهد که تنوع ژنتيکي در مورد گونه هاي با گسترش زياد از الگوي پراکنش جغرافيايي تبعيت مي کند. در مجموع نتايج اين تحقيق نشان دهنده کارآيي نشانگرهاي مولکولي در تعيين قرابت و خويشاوندي تاکسونها در سطح گونه و واحدهاي تحت گونه هاي مي باشد و مي تواند به عنوان ابزار مکمل در شناسايي تاکسونوميک گونه هاي جنس يونجه استفاده گردد.

 نسخه قابل چاپ

با توجه به اهميت شبدر در کشاورزي ايراني و همچنين آب و هواي خشک اغلب قطبهاي کشاورزي کشور، لازم است گونه هاي شبدر در شرايط مناسب رطوبتي و همچنين کمبود آب مورد مطالعه قرار گيرند تا بتوان گونه هايي که داراي مقاومت به خشکي مناسب و در عين حال قدرت گره زايي بيشتري هستند، انتخاب گردند. بدين منظور سه گونه شبدر در شرايط متفاوت رطوبتي مورد آزمون ميزان جوانه زني قرار گرفتند تا قدرت جوانه زني هر کدام از آنها در شرايط تنش کمبود آب مورد بررسي قرار گيرد. سپس در آزمايش دوم از نظر رشد گياهچه اي و قدرت گره زايي در شرايط مختلف رطوبتي مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج نشان داد که بين گونه ها، گونه Trifolium subterraneum داراي بيشترين درصد و سرعت جوانه زني، طول ريشه چه و هيپوکوتيل مي باشد و گونه Trifolium michelianum کمترين درصد و سرعت جوانه زني، طول ريشه چه و هيپوکوتيل را دارد. در مرحله گياهچه اي گونه Trifolium subterraneum بيشترين تعداد گره، وزن خشک ريشه، وزن خشک ساقه و طول ريشه چه و هيپوکوتيل را دارا بوده است و نتيجه کلي اينکه گونه Trifolium subterraneum بيشترين مقاومت به خشکي را داشته و عملکرد بالايي نسبت به گونه هاي ديگر در شرايط خشکي دارد.

 نسخه قابل چاپ

اين بررسي با هدف دستيابي به مناسب ترين سطح کود نيتروژنه و تراکم بوته در واحد سطح بر روي برنج هيبريد (GRH1) با دو فاکتور نيتروژن در 4 سطح (صفر، 75، 125 و 175 کيلوگرم نيتروژن خالص در هکتار) و تراکم بوته در 3 سطح (20×20، 25×25 و 30×15 سانتي متر) به صورت فاکتوريل در قالب طرح بلوک هاي کامل تصادفي با 3 تکرار در موسسه تحقيقات برنج کشور در رشت در سال 1382 انجام شد. نتايج حاصل از تجزيه واريانس بر روي صفات عملکرد دانه، ارتفاع گياه و تعداد روز تا 50% گلدهي حاکي از تاثير کود نيتروژن بر روي هيبريد مذکور مي باشد که در سطح احتمال 1 درصد معني دار شد و تراکم بوته نيز در سطح احتمال 5 درصد بر روي عملکرد دانه و درصد دانه هاي پرنشده معني دار شد. همچنين بر روي صفت 50% گلدهي در سطح احتمال 1 درصد معني دار گرديد. ولي اثر متقابل آنها غيرمعني دار شد. مقايسه ميانگين داده ها بر اساس آزمون چند دامنه اي دانکن براي سطوح نيتروژن نشان دهنده اين است که سطح کودي 175 کيلوگرم نيتروژن خالص و 125 کيلوگرم نيتروژن خالص در يک کلاس قرار گرفتند و ساير سطوح در رده هاي بعدي بودند. مناسب ترين تراکم بوته 25×25 سانتيمتر نشاکاري با 125 کيلوگرم نيتروژن خالص در هکتار مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

اثر برداشت علوفه در مراحل مختلف فنولوژيک رشد بر عملکرد بيولوژيک و ذخيره بذر خاک در 2 سال زراعي 1380 و 1381 در قالب طرح اسپليت پلات بر پايه بلوک هاي کامل تصادفي در 3 تکرار در ايستگاه هواشناسي کشاورزي خرم آباد مورد بررسي قرار گرفت. 6 رقم يونجه يکساله به عنوان عامل اصلي و دو مرحله برداشت 1: آغاز گلدهي و 2: 50 درصد گلدهي به عنوان عامل فرعي در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد که برداشت علوفه در مرحله آغاز گلدهي نسبت به مرحله 50 درصد گلدهي از نظر عملکرد بيولوژيک و بانک بذر خاک برتري داشت. واکنش ارقام يونجه يکساله به برداشت علوفه در اين دو مرحله به طول دوره رشد آنها بستگي داشت. هر چه دوره رشد بيشتر باشد گياه براي رشد مجدد بعد از برداشت علوفه فرصت کافي خواهد داشت و داراي عملکرد ماده خشک بيشتري مي شود. در مورد ارقام ديررس برداشت علوفه در مرحله 50 درصد گلدهي رشد مجدد آنها را با شرايط نامساعد آب و هوايي و عدم بارندگي روبرو نموده و در نتيجه داراي بانک بذر ضعيفي مي گردند. رقم Caliph از گونه Medicago truncatula غني ترين بانک بذر خاک و رقم Rigidula از گونه Medicago rigidula بيشترين عملکرد بيولوژيک را ايجاد کرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف در اين تحقيق، بررسي مقاومت به شوري و معرفي گونه مقاوم تر در سه گونه،Alhagi persarum، Salsola dendroides و Aeluropus lagopoides مي باشد تا بتوان با اطمينان بيشتر گونه هاي مقاوم تر را براي انجام کارهاي اصلاحي مراتع در مناطق شور توصيه نمود. واضح است که ضرورت احيا و تجديد پوشش گياهي قسمت اعظم خاک کشورمان به کمک گياهاني که قادر به تحمل چنين شرايطي بوده و از ارزش اقتصادي بالايي برخوردارند بسيار محسوس مي باشد. اثر تنش شوري بر کاهش ميزان رشد گياه از واضح ترين پاسخ هاي گياهان به شوري است. وزن تر، وزن خشک، طول ريشه و طول بخش هوايي، تعداد شاخه و ميانگره از پارامترهايي هستند که شديدا تحت شرايط تنش شوري کاهش مي يابند به طور کلي مي توان گفت که هر سه گونه مورد بررسي در اين آزمايش ها، جهت بالابردن مقاومت خود به تنش شوري، تغييرات ريختي (مورفولوژيکي)، عملکردي (فيزيولوژيکي) و تشريحي (آناتوميکي) از خود نشان داده اند. که بر حسب گونه مورد نظر مي تواند متفاوت باشد از نظر تشريحي (آناتومي) نيز مي توان از تغييراتي چون تحليل منطقه آوندي (در ريشه S. dendroides و ساقه A. lagopodes)، کاهش بافت هاي زنده و تشکيل فيبر و اسکلروئيد در منطقه پوست و تشکيل کرکها (به ويژه در برگ S. dendroides در تيمار 600 ميلي مولار و در ساقه A. lagopoides در تيمار 200 ميلي مولار) اشاره داشت. در گياه A. persarum تغييرات تشريحي خاصي ديده نشد. ضمنا از آنجايي که در سطح برگهاي A. lagopoides، غدد دفع نمک وجود دارد، مي توان گفت که يک شورروي دفع کننده نمک محسوب کرد. در اين تحقيق بالاترين مقاومت به شوري را S. dendroides با مقاومت به نمک در حد mm700 (1.4%) در مرحله جوانه زني و mm650 (3.8%) در مرحله رويشي از خود نشان داده است. در حالي که A. lagopoides مقاومت به شوري را تا تيمار mm200 (2.1%) به نمک نشان داد و حد مقاومت در A. persarum نيز در جوانه زني mm500 (9.2%) NaCl و در مرحله رشد رويشي mm350 (2%) NaCl تعيين شد.

 نسخه قابل چاپ