پاسخ به:مقالات منابع طبیعی
در سال هاي اخير، گونه هاي مختلف اوکاليپتوس به دليل اهميت اقتصادي در صنايع سلولزي و بهداشتي – دارويي و نيز نقش مهم آنها در جنگل کاري و افزايش فضاي سبز توسعه پيدا کرده است. در اين تحقيق، براي ارزيابي يکي از ترکيبهاي اوکاليپتوس به نام 1 – 8، سينئول که در صنايع بهداشتي – دارويي ارزشمند بوده، بر روي تعدادي از گونه ها بررسي اوليه انجام شد که ميزان آن در دو گونه قابل توجه بوده و در اين جا گزارش مي شود. در اين تحقيق، برگ درخت دو گونه اوکاليپتوس با نامهاي علمي Eucalyptus leucoxylon و Eucalyptus torquata از منطقه شمال خوزستان در اواسط اسفند 1382 جمع آوري گرديد. بازده اسانس نمونه ها که به روش تقطير با آب تهيه شده بود به ترتيب 1.54 درصد و 1.11 درصد بدست آمدند. سپس نمونه توسط دستگاه هاي کروماتوگرافي گازي (GC) و کروماتوگرافي گازي متصل به طيف سنج جرمي (GC/MS) مورد تجزيه قرار گرفت. ترکيب هاي عمده در گونه E. leucoxylon عبارتند از: 1، 8 – سينئول (88.9 درصد)، ترپين – 1 – ال (3.7 درصد) و ترپينئول (1.6 درصد) و در گونهE. torquata عبارتند از: 1، 8 – سينئول (63.3 درصد)، آلفا – پينن (11.1 درصد) و (زد، ايي) فارنسيل استات (Z,E) (7.8 درصد) مورد شناسايي قرار گرفتند. درصد بالاي ترکيب 1، 8 – سينئول و مصرف بالاي اين ترکيب در صنايع مختلف و توجيه اقتصادي آن جهت توليد انبوه در گونه E. leucoxylon امکان توسعه کشت اين گونه را براي توليدکنندگان فراهم خواهد کرد. نتايج تجزيه ترکيب هاي اسانس دو گونه E. leucoxylon و E. torquata را براي اولين بار در ايران و پس از يک دوره ده ساله سازگاري در اين مقاله گزارش شده است.
نسخه قابل چاپ
در اين بررسي با استفاده از چوب صنوبر (P. nigra) در سه زمان بخار زني 15، 20 و 25 دقيقه و سه زمان پرس 4، 5 و 6 دقيقه با استفاده از دو مقدار مصرف چسب 9 و 11 درصد، تخته فيبر با دانسيته متوسط (MDF) به روش خشک تهيه گرديد. از ترکيب عوامل فوق 18 ترکيب شرايط به وجود آمد و براي هر ترکيب 3 تخته (تکرار) و در مجموع 54 تخته ساخته شد. ابعاد الياف چوب صنوبر اندازه گيري و خواص فيزيکي و مکانيکي تخته هاي ساخته شده با استفاده از آزمون فاکتوريل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و نتايج زير بدست آمد. ميانگين طول الياف و قطر کلي الياف چوب مورد نظر به ترتيب برابر با 1084 و 21,21 ميکرون اندازه گيري شد. نتايج حاصل از اندازه گيري مقاومت خمشي، مدول الاستيسيته، مقاومت چسبندگي داخلي تخته هاي ساخته شده نشان داد که در شرايط زمان بخار زني 15 دقيقه، زمان پرس 6 دقيقه و مصرف چسب 9 و 11 درصد، خواص فوق الذکر نسبت به تيمارهاي ديگر در حد مطلوبي قرار دارد. نتايج همچنين نشان داد که با افزايش زمان بخار زني، چسبندگي داخلي و مدول الاستيسيته تخته ها کاهش يافته در حالي که يک رابطه مستقيم بين اين خواص با زمان پرس مشاهده گرديد. واکشيدگي ضخامت تخته ها بعد از 2 و 24 ساعت غوطه وري در آب در شرايط استفاده از زمان بخار زني 15 دقيقه و زمان پرس 6 دقيقه به حداقل کاهش يافت.
منطقه حفاظت شده گنو با وسعت 27500 هکتار در 30 کيلومتري شمال غربي بندرعباس واقع است. سيماي منطقه متشکل از پيکره اي کوهستاني است که در گستره اي از دشت ها و تپه ماهورهاي باز قرار گرفته است. دامنه تغييرات ارتفاعي منطقه بين 50 الي 2347 متر متفاوت است. از نظر جغرافياي گياهي فلور منطقه متعلق به دو پهنه رويشي صحارا – سندي و ايرانو – توراني است. اين بررسي به منظور جمع آوري و شناسايي گياهان دارويي منطقه حفاظت شده گنو و تعيين مصارف درماني آنها به اجرا درآمد. با استفاده از منابع موجود، مسافرت به منطقه و مراجعه به افراد آگاه و مطلع، گياهان دارويي منطقه جمع آوري و اطلاعاتي از قبيل نام علمي، نام فارسي، نام محلي، نام تيره، ارتفاع از سطح دريا، اندام مورد مصرف، ميزان، مدت و مورد مصرف تعداد 124 گونه يادداشت شد. اين گياهان متعلق به 100 جنس و 52 تيره هستند و بيشترين گونه ها در تيره هاي Labiatae با 17 گونه و Compositae با 10 گونه قرار دارند. 95 گونه داراي مصارف درماني سنتي و 29 گونه از گياهان پرمصرف مي باشند، ضمن آنکه 11 گونه به صورت سنتي به کشورهاي حوزه خليج فارس و درياي عمان صادر مي شود.
کوير ميقان منطقه اي است که در فاصله 15 کيلومتري شمال شرق اراک قرار دارد. در اين تحقيق تنوع گونه اي به عنوان يکي از مهمترين پارامترهاي نشان دهنده تغييرات در اکوسيستم ها با استفاده از نرم افزار Diver و Nucosa و بر اساس شاخص ها و مدل هاي مختلف تنوع گونه اي شامل Logaritmic, Lognormal, Broken-stick و Geometric در جوامع گياهي کوير ميقان مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد که جامعه Nitrarietum schoberi داراي پايين ترين تنوع گونه اي و جامعه Limonietum iranici داراي بالاترين تنوع گونه اي در بين 9 جامعه گياهي مي باشند که به ترتيب با مدل هاي Geometric (جوامع شکننده و بي ثبات) و Lognormal (جوامع با ثبات) منطبق شده اند. سپس داده هاي خاک شناسي و سطح آب زيرزميني با استفاده از نرم افزار Statistica مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. تجزيه و تحليل عاملي متغيرها (Factor analysis) نشان داد که از بين متغيرهاي مورد مطالعه، 6 متغير اصلي شامل هدايت الکتريکي، مقدار يون منيزيوم، ميزان گچ، درصد کربن آلي و بافت خاک و همچنين سطح ايستابي با ريشه پنهان ماتريسي (Eigenvalues) برابر 76.8 درصد در تعيين نقاط اکولوژيک يکسان و تغييرات تنوع گونه اي از اهميت بالايي برخوردار هستند.
رويشگاه سرخدار افراتخته با وسعت 352 هکتار در جنوب شرقي شهرستان علي آباد کتول در ارتفاع 1350 تا 2000 متر از سطح دريا واقع شده است (4)، که در سال 1371 به عنوان ذخيره گاه جنگلي معرفي شده است. بررسي به عمل آمده از فلور منطقه نشان مي دهد که در ذخيره گاه سرخدار افراتخته 51 خانواده، 86 جنس و 97 گونه گياهي وجود دارند که از اين ميان 7 گونه بومي ايران هستند. از مهمترين خانواده هاي منطقه مي توان Asteraceae (12 گونه، 13.04 درصد)، Rosaceae (10 گونه، 10.87 درصد) و Papillionaceae (6 گونه، 6.52 درصد) را نام برد. از نظر شکل زيستي رانکاير، همي کريپتوفيت ها (41.24 درصد) و فانروفيت ها (37.11 درصد) و با استفاده از زير تقسيمات سوزوکي – آراکانه، همي کريپتوفيت هاي تک ساقه اي (HC) و درختان پهن برگ خزان کننده (DML) فرم هاي رويشي غالب منطقه مي باشند. بررسي طيف جغرافيايي منطقه نشان مي دهد که از ميان گونه هاي شناسايي شده 28.57 درصد عنصر اروپا – سيبري، 14.29 درصد عنصر ايران – توراني، 11.91 درصد عنصر چند منطقه اي (اروپا – سيبري، ايران – توراني، مديترانه اي، پونتيک و ايران – آناتولي)، 10.71 درصد عنصر اگزين – هيرکاني، 9.52 درصد عنصر هيرکاني، و 25 درصد باقيمانده گونه ها مربوط به نواحي رويشي دو منطقه مختلف مي باشند.
مطالعات مربوط به تکنولوژي آماده سازي خمير کاغذ به سازنده خمير کاغذ کمک مي کند تا به خواص مطلوب و مورد دلخواه براي توليد درجات مختلف کاغذ با خواص مطلوب و برگزيده دست يابد. اخيرا تمايل زيادي براي به دست آوردن عدد کاپا پايين و در نتيجه استفاده کمتر از مواد شيميايي در واحد رنگبري به منظور کاهش آلودگيهاي زيست محيطي وجود دارد. اين تحقيق درباره پخت بر روي چوب E. camaldulensis به روش کرافت با قليائيت هاي موثر 18، 20، 22، 24% در يک زمان پخت، دما و نسبت مايع به چوب ثابت با هدف بررسي تاثير آن بر بازده، عدد کاپا، وازده ها و قلياي باقيمانده مايع سياه پخت صورت گرفت. نتايج به دست آمده نشان داد درصد بيشتر قليائيت موثر اثر قابل توجهي بر کاهش بازده و عدد کاپا دارد که با کاهش عدد کاپا، مي توان خمير کاغذي با وازده هاي کمتر توليد کرد. هم چنين غلظت قليائيت موثر بيشتر رابطه مستقيمي با مقدار قلياي باقيمانده مايع سياه نشان داد. با توجه به نتايج به دست آمده افزايش در غلظت قليائيت موثر که به منظور اصلاح کردن پخت کرافت و به دست آوردن عدد کاپاي کمتر با بازده مطلوب لازم است.
تشريح ساختار گياهان مانگرو يكي از مولفه هاي مديريت آن ها و بهره وري پايدار از كاركردهاي اكولوژيك اين تشكيلات گياهي ساحلي است. لذا براي تعيين ساختار جنگل هاي حرا در ذخيره گاه بيوسفري حرا در سواحل خليج فارس استان هرمزگان از ترانسكت خطي با توزيع بلوكي- تصادفي و قطعات مربعي شكل يك آري با توزيع تصادفي- سيستماتيك استفاده شد. به اين ترتيب با پياده كرده 68 قطعه نمونه، پارامترهاي رويشي 421 درخت حرا بررسي آماري شد. رويش هاي حرا در اين منطقه با وسعت 9206 هكتار با تراكم 859 اصله در هكتار، از متوسط ارتفاع 261.1 سانتي متر و ميانگين قطر تنه در محل يقه به ميزان 17.8 سانتي متر برخوردارند. ميانگين ارتفاع و قطر تاج اين درختان به ترتيب 220.9 و 230.1 سانتي متر است و در هر متر مربع از عرصه اين رويشگاه 243.8 عدد ريشه تنفسي هوايي وجود دارد كه به طور متوسط 13.4 سانتي متر بلندي دارند. تعداد برگ هاي ريخته شده در عرصه نيز در بهار 51.6 و در پاييز 107.5 قطعه است كه اختلاف معني داري در دو فصل با يكديگر دارند. به رغم آن متوسط سطح اين برگ ها در دو فصل با يكديگر اختلاف معني داري ندارد و بين 7.4 تا 8.2 سانتي متر مربع است. بررسي هاي آماري در اين رويشگاه نشان داد نمي توان اجتماعات حرا اين منطقه را از انبوهي به بخش هاي مستقل از يكديگر تفكيك كرد و از اين حيث توده وضعيت همگن دارد. همچنين پيوند آماري پارامترهاي مورد بررسي نشان داد با استفاده از معادله رگرسيون خطي مي توان با اندازه گيري سطح تاج بر روي عكس هاي هوايي به ديگر متغيرهاي رويشي درختان در منطقه دست يافت.
دو گونه مرتعي کهور و آکاسياي چتري (گبر) از خانواده ميموزاسه، پوشش عمده درخت و درختچه هاي سواحل خليج فارس و درياي عمان را تشکيل ميدهند. اين دو گونه گياهي ساليانه مقادير زيادي سرشاخه (برگ و ساقه هاي جوان) و ميوه (نيام) توليد ميکنند که غني از پروتئين و مواد معدني هستند و بوسيله دام ها از جمله بز، شتر، گاو و حيات وحش مصرف مي شوند. اين مطالعه سه منطقه را که پوشش عمده کهور و آکاسياي چتري (گبر) استان هرمزگان را تشکيل ميدهند در برگرفت که در آن از دو بخش گياه سرشاخه يکساله و نيام تعداد 240 نمونه جمع آوري شد و پس از مخلوط نمودن و کدبندي تعداد 60 نمونه (5 نمونه از هر بخش گياه در هر منطقه) تهيه و مورد تجزيه شيميايي قرار گرفت. ميانگين تجزيه شيميايي اندام هاي مورد آزمايش نشان داد که ميزان پروتئين خام، چربي خام، الياف خام، خاکستر، کلسيم، فسفر به ترتيب در سرشاخه کهور 10.16، 1.6، 23.5، 9.8، 2.5، 0.07 درصد، در نيام کهور 15.12، 1.13، 16.6، 5.18، 0.69، 0.12 درصد در سرشاخه يکساله آکاسياي چتري (گبر) 16.6، 2.4، 18.3، 6.8، 0.72، 0.19 درصد و در نيام آکاسياي چتري (گبر) 21.6، 0.73، 21.1، 7.9، 0.92 و 0.21 درصد مي باشد. مواد خوراکي ياد شده بر روي 8 راس بز نر اخته شده مورد تغذيه قرار گرفت و ضرايب قابليت هضم ماده خشک، پروتئين خام، الياف خام و عصاره عاري از ازت به ترتيب در سرشاخه يکساله کهور 54.74، 40.52، 51.57، 69.52 درصد و در نيام کهور 60.98، 48.1، 51.3، 71.1 درصد و سرشاخه آکاسياي چتري (گبر) 58.71، 50.70، 37.91، 78.17 درصد و در نيام آکاسياي چتري (گبر) 64.56، 47، 54.29 و 80.85 درصد اندازه گيري شد.
منطقه هشتاد پهلو (شيب شمالي) با مساحت 3000 هكتار در جنوب غربي خرم آباد واقع شده است. حداقل ارتفاع 1000 متر و حداكثر ارتفاع 2800 متر از سطح دريا مي باشد. مطالعات انجام شده نشان داد كه در منطقه 49 خانواده، 155 جنس و 205 گونه گياهي وجود دارد. از مهم ترين خانواده هاي منطقه مي توان Labiatae 22) گونه، (%10.73، Compositae 19) گونه، (%9.2، Graminae 17) گونه، (%8.9 و Liliaceae 16) گونه، (%7.8 را نام برد. از نظر شكل زيستي، %29.26 تروفيت، %38.53 ژئوفيت، %16.58 كامفيت، %6.84 همي كريپتوفيت، %8.78 فانروفيت هستند. از نظر عناصر رويشي منطقه، %69.27 عنصر ايران- توراني، %24.39 عنصر مديترانه اي و ايران توراني، %1.59 اروپا- سيبري و ايران توراني و %4.39 عنصر جهاني مي باشند.
تعيين مسير آبراهه ها در حوزه هاي آبخيز، براي روند يابي مسير جريان آب هاي سطحي از اهميت ويژه اي در مدل هاي رستري برخوردار مي باشد. به طور كلي يكي از مشكلات عمده در استفاده از شبكه هاي آبراهه اي نقشه هاي توپوگرافي، منطبق نشدن كامل آن ها با نقشه هاي جهت جريان آب مي باشد. در چنين شرايطي استفاده از چنين نقشه هايي باعث توقف عمليات روند يابي جريان شده و برنامه را با مشكل مواجه مي نمايد. در اين تحقيق كه در زيرحوزه آبخيز امامه (يكي از زير حوضه هاي رودخانه جاجرود در بالاي سد لتيان) با به كارگيري نرم افزار (ArcView) و با استفاده از كلاس هاي موجود در زبان برنامه نويسي شي گرا Avenue، به اجرا در آمده است، الگوريتم جديدي طراحي شده كه منطبق بر روش D8 (يكي از روش هاي هدايت جريان از سلولي به سلول ديگر) مي باشد، به طوري كه در اين روش مي توان نقاط سرشاخه هاي آبراهه هاي حاصل از نقشه هاي توپوگرافي را استخراج و سپس با توجه به نقشه جهت جريان آب، مسير جريان را علامت گذاري نموده و در نهايت نقشه جديد و كاربردي را براي شبكه آبراهه ها در حوزه هاي آبخيز توليد نمود. از محاسن توليد نقشه شبكه آبراهه ها با اين روش علاوه بر فرمت برداري توليد نقشه شبكه آبراهه ها، تطبيق كامل آن ها با الگوي جهت جريان آب مي باشد.
توسعه استفاده از بتن كوبيده بدون پوشش در سازه هاي هيدروليكي در سال هاي اخير، ايجاب مي كند كه عوامل موثر بر مقاومت سايشي آن، به ويژه در بخش سرريز بررسي گردد. در اين مقاله، با تحليلي بر مشاهدات آزمايشگاهي از چگونگي وقوع پديده سايش كه در برخورد مالشي جريان هاي دوفازي با سرعت زياد به وجود مي آيد و ضمن در نظر گيري اثر پارامترهاي مختلفي از قبيل دانه بندي مصالح سنگي، جنس و سطح ويژه سنگ دانه ها، انرژي تراكمي (كه اين عوامل مي تواند با پارامتري به نام شعاع هيدروليكي متوسط معرفي گردد)، سن نمونه، عيار سيمان در طرح اختلاط و...، معيارهاي لازم براي نشان دادن مقاومت سايشي بتن غلطكي معرفي مي گردد. براي سادگي انجام مشاهدات و قابليت تعميم داده ها براي پروژه هاي اجرايي، از دستگاه سنجش مقاومت سايشي و فرسايشي بتن با جريان فوراني چند فازي بهره گيري شده است. يافته هاي از تحليل هاي آماري بر مشاهدات حاكي از آن مي باشد كه: اولا مقاومت سايشي تابعي خطي از مقاومت فشاري بوده، ثانيا هر چه شعاع هيدروليكي سنگ دانه ها بيشتر باشد، مقاومت سايشي بالاتر خواهد بود و ثالثا با افزايش سن نمونه و عيار سيمان مقاومت سايشي افزايش معني داري پيدا مي كند.
بر اساس نتايج حاصل از پژوهش هاي انجام شده در ايران، مدل PSIAC اصلاح شده از جمله مدل هاي برآورد توليد رسوب به شمار مي آيد كه در ارزيابي فرسايش و رسوب حوزه هاي فاقد آمار و اطلاعات از دقت نسبتا خوبي برخوردار است. با توجه به نتايج به دست آمده، از اين مدل بيشتر از ديگر مدل ها براي مطالعه و بررسي فرسايش خاك و توليد رسوب در طرح هاي منابع طبيعي و آبخيزداري استفاده شده است. در اين پژوهش، برآورد فرسايش و رسوب حوزه آبخيز نوژيان با استفاده از مدل PSIAC اصلاح شده و با بهره گيري از سيستم اطلاعات جغرافيايي مورد بررسي قرار گرفته است. براي اجراي مدل MPSIAC با به كارگيري اصول و مفاهيم همگني واحدهاي كاري، حوزه آبخيز مورد مطالعه به 527 واحد كاري همگن تفكيك شده سپس با بررسي هر يك از عوامل نه گانه مدل اقدام به برآورد فرسايش و توليد رسوب در آن ها شده است. نتيجه به دست آمده نشانگر اين است كه ميزان رسوب برآورد شده با استفاده از مدل MPSIAC حدود 489372 تن در سال مي باشد. با توجه به اين كه ميزان رسوب اندازه گيري شده در ايستگاه رسوب سنجي معادل 812410 تن در سال است، بين مقدار رسوب برآورد شده با استفاده از مدل و ميزان رسوب اندازه گيري شده اختلاف فاحشي معادل 323038 تن در سال وجود دارد. اختلاف موجود بيانگر اين واقعيت است كه از يك سو نمي توان با اطمينان لازم از اين مدل هم چنانكه در اغلب طرح هاي مطالعاتي- اجرايي آبخيزداري استفاده شده بهره گيري نمود و از سوي ديگر بايد براي اختلاف فاحش به دست آمده دلايل منطقي وجود داشته باشد. بررسي دلايل اختلاف در برآورد توليد رسوب نشان داده است كه منشا اصلي، در نارسايي و عدم كفايت جداول پايه و روش تعيين امتياز هر يك از عوامل لحاظ شده در مدل است كه نمي تواند پاسخگوي كليه شرايط و وضعيت حاكم بر منطقه مورد مطالعه باشد. از اين رو ضرورت دارد پيش از آن كه با اطمينان اقدام به رد يا قبول نتيجه حاصل از به كارگيري اين مدل نمود. در آبخيزهاي معرف كشور كاليبره كردن مدل در تطبيق كامل با شيوه هاي ابداع آن مد نظر قرار گرفته سپس اقدام به واسنجي آن نمود.
امروزه افزايش جمعيت و در نتيجه نياز بيشتر به تامين غذا و مواد خام اوليه كافي، باعث تخريب منابع طبيعي و زيست بوم ها در بسياري از كشورهاي جهان و از جمله ايران گرديده است كه شدت تخريب بر حسب موقعيت جغرافيايي و وضعيت آب و هوايي مناطق متفاوت است. در اين ميان بهره برداري مناسب از منابع آبي به خصوص سيلاب ها مي تواند در كاهش اثرات اين گونه تخريب ها و كمك به تامين غذا و بهبود محيط زيست نقش مهمي داشته باشد. در اين بررسي سعي بر آن است تا تاثير پخش سيلاب بر تغييرات پوشش و توليد گياهي در پهنه پخش سيلاب دشت سهرين- قره چريان زنجان طي سال هاي 1378-1382 ارايه گردد. اين دشت به فاصله 25 تا 35 كيلومتري شهر زنجان و در شمال غربي آن و در بين رودخانه هاي سهرين و قره چريان قرار گرفته و به طور عمده مشتمل بر اراضي ديم، آيش و ديم رها شده مي باشد. در انجام اين بررسي، ميزان بده ورودي سيلاب به پهنه پخش، با استفاده از اندازه گيري سرعت و ارتفاع سيلاب هاي ورودي در ايستگاه آب شناسي موجود اندازه گيري گرديد. 16 ترانسكت ثابت در چهار قطعه پهنه پخش و شاهد جهت انجام بررسي تغييرات كمي و كيفي پوشش گياهي مستقر، و با به كارگيري روش برخورد خطي تغييرات درصد تاج پوشش گياهي، خاك لخت و پوشش مرده بر روي خاك همراه با وزن توليد گياهي سرپا با استفاده از روش قطع و توزين اندازه گيري شد. نتايج به دست آمده از اين بررسي نشانگر افزايش درصد پوشش گياهي از 22.22 به 56.18 در مجموع قطعات پهنه پخش در سال هاي مورد مطالعه است. همچنين درصد خاك لخت از 60.06 درصد در سال اول به 33.40 درصد در سال آخر مطالعه كاهش داشته است. مقدار توليد گياهي سرپا نيز در سال آخر مطالعه در كل پهنه پخش 315 درصد نسبت به سال اول و 208 درصد نسبت به شاهد افزايش داشته است. بررسي هاي آماري با استفاده از آزمون t نشان داد كه تغييرات درصد پوشش گياهي در دو قطعه در سطح 5 درصد و يك قطعه در سطح يك درصد و نيز ميانگين درصد پوشش گياهي در پهنه پخش در سطح يك درصد نسبت به قطعه شاهد معني دار بود. تغييرات درصد خاك لخت نيز در سه قطعه و ميانگين پهنه پخش نسبت به شاهد در سطح يك درصد معني دار بود. تغييرات توليد نيز در سال هاي ابتدايي مورد مطالعه نسبت به شاهد معني دار نبوده ولي در سال هاي آخر مطالعه معني دار گرديد. اين امر نشان مي دهد كه وضعيت پوشش گياهي در پهنه پخش سيلاب رو به بهبود مي باشد.
اراضي لسي مراوه تپه به صورت قطب دامداري استان گلستان و محل چراي قشلاقي دام عشاير کرد استان خراسان همواره مورد بهره برداري بيش از حد ظرفيت قرار دارند. به منظور شناخت تغييرات نفوذپذيري، وزن مخصوص و توليد روانآب اين مراتع، که موثر در فرسايش خاک مي باشد اين تحقيق در قالب آزمايش بلوکهاي کامل تصادفي و براي 5 تيمار قرق، چراي معادل نصف ظرفيت، چراي معادل ظرفيت، چراي معادل دو برابر ظرفيت و چراي معادل سه بربر ظرفيت توليد مراتع و در سه تکرار انجام گرديده است. اندازه گيري مقدار روانآب سطحي ناشي از هر بارندگي در سطح کرت هاي آزمايشي صورت گرفت و در پايان هر سال مقدار نفوذپذيري و وزن مخصوص خاک سطحي تعيين و مقادير آنها تجزيه واريانس و مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج نشان داد در تيماري که چراي دام معادل سه برابر ظرفيت مرتع بود، نفوذپذيري سطحي حداقل و برابر 11.67 سانتي متر بر ساعت است. در تيمار نصف ظرفيت چرا و قرق نفوذپذيري حداکثر مقدار را داشته که معادل 25.54 سانتي متر بر ساعت بوده است. وزن مخصوص ظاهري در تيمار 3 برابر ظرفيت چرا نيز حداکثر و معادل 1.27 گرم بر سانتي متر مکعب بود، در صورتي که در تيمارهاي قرق و نصف ظرفيت چرا حداقل و معادل 1.09 گرم بر سانتي متر مکعب بوده است. روان آن سطحي در تيمار سه برابر ظرفيت چرا برابر 130.28 متر مکعب و در تيمار قرق 45.6 متر مکعب در هکتار بوده است. تجزيه و تحليل هاي آماري اختلاف معني داري را بين تيمار سه برابر ظرفيت چرا با تيمارهاي قرق و نصف ظرفيت چرا در مقادير روان آب، وزن مخصوص ظاهري و نفوذپذيري سطحي خاک نشان مي دهد. بر اساس نتايج فوق عدم تعادل منطقي بين دام و مرتع باعث افزايش فشردگي خاک و روان آب گرديد. لذا جهت کاهش آسيب هاي حاصل از فرسايش خاک و بروز سيل در مراتع لسي مستعد فرسايش لازم است مطابق ظرفيت مرتع و کمتر از آن چراي دام برنامه ريزي شود.
به منظور بررسي اثر تيمارهاي مکانيکي و شيميايي در برطرف نمودن خواب و تحريک جوانه زني بذر گونه درختي نمدار Tilia plantyphyllos scoptiliaceap در غالب يک طرح کاملا تصادفي با 14 تيمار و 4 تکرار با آزمايش تيمارهاي خراش دهي، آب گرم 80 درجه سانتيگراد به مدت 10 دقيقه، آب گرم 60 درجه سانتيگراد به مدت 30 دقيقه، اسيد سولفوريک 30 درصد به مدت 10 دقيقه، اسيد سولفوريک 15 درصد به مدت 20 دقيقه، آب اکسيژنه 1 درصد به مدت 20 دقيقه، آب اکسيژنه 1 درصد به مدت 40 دقيقه و شاهد با لايه پردازي در خاک اره پوسيده و ماسه رودخانه اي در سردخانه انجام شد. نتايج نشان داد که بهترين تيمار و بيشترين درصد جوانه زني مربوط به تيمار آب گرم 80 درجه سانتيگراد به مدت 10 دقيقه در لايه خاک اره پوسيده به مدت 45 روز است. کمترين درصد جوانه زني مربوط به تيمار اسيد سولفوريک 30 درصد به مدت 10 دقيقه، آب اکسيژنه 1 درصد به مدت 20 دقيقه و 40 دقيقه پس از طي 90 روز و تيمار شاهد به مدت 180 روز در لايه خاک اره و ماسه مشاهده شد.
