چگونگی مطابقت با شرایط در بچه‌های تک والدینی در مقایسه با کودکان دو والدینی
بچه‌هائی که والدین آنها از هم جدا شده‌اند، اگر در زمان‌های خاصی با هر دو والد خود زندگی کنند یا زمان‌هائی را با هر دو والد خود بگذرانند، یعنی زمانی با پدر و زمانی با مادر و در طی دوران جدائی پدر و مادر هر دو را ملاقات می‌کنند. خود را بهتر از بچه‌هائی که فقط یک والد را در این زمان ملاقات می‌کنند، با شرایط تطبیق می‌دهند.
در مطالعات متعددی که در این زمینه به عمل آمده است، مشخص شده کودکانی که هر دو والد خود را مشاهده می‌کنند بهتر از پس موقعیتی که در آن قرار دارند بر می‌آیند. اما کودکانی که فقط یک والد خود را در این زمان مشاهده می‌کنند خلق پائین، عزت نفس پائین‌تر، ارتباط بدتر با خانواده و مشکل در مدرسه رفتن و اجرای تکالیف از خود نشان می‌دهند.
هم‌چنین این کودکان با بچه‌های دیگر در خانواده و با همسالان خود ارتباط خوبی برقرار نمی‌کند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که کودکان فقط نیاز به توجه فیزیکی برای تطبیق بیشتر با والدین خود ندارند، بلکه نیاز روحی و عاطفی نیز برای آنها حیاتی است. متخصصین پیشنهاد کرده‌اند که والدین به‌جای وقت صرف کردن برای جر و بحث با همدیگر این زمان را برای کودکان خود صرف کنند. البته ارتباطی که والدین با بچه‌ها برقرار می‌کنند به دور از هرگونه تعارضی باشد. متأسفانه در درک غلطی که وجود دارد این است که توجه و محبت هر دو والد به کودک برای او مضر است. زیرا سبب تعارض در رفتار او می‌شود در صورتی‌که کودک به توجه هر دو والد خود نیاز ضروری دارد. البته به یاد داشته باشیم که هنگامی که یکی از والدین مشکل اساسی ذهنی یا مشکل مهمی دارد، ارتباط صرف با یک والد ترجیح دارد. در ضمن کودکان نیاز به والدین را به زبان نمی‌آورند. ارتباط با یک والد ممکن است قسمتی از نیاز عاطفی را ارضاء کند نه همهٔ آن را. پس سعی کنید ارتباط خود و کودکتان را تصحیح کنید.
