بانک مقالات بینایی

هدف: بررسي عوامل اپيدميولوژيک و موثر در ايجاد آسيب هاي نافذ چشمي در بيماران با سن کم تر از ?? سال مراجعه کننده به بيمارستان فيض در سال ????.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي، بر روي ??? کودک و نوجوان مبتلا به آسيب نافذ چشم که در مدت يک سال به اورژانس چشم پزشکي بيمارستان فيض اصفهان مراجعه نموده بودند صورت گرفت و عواملي مانند سن، جنس، زمان و مکان آسيب، سطح تحصيلات والدين، علت نوع آسيب مقايسه گرديد.
يافته ها: ميانگين سني بيماران 7±3.8 سال (??-? سال) بود. جمعا ??? بيمار که ?? نفر پسر و ?? نفر دختر بودند. در ?? مورد آسيب در منزل روي داده است. ?? درصد مصدوميت ها در هنگام صبح صورت گرفته بود. شايع ترين عامل آسيب، چاقو با فراواني ?? درصد بود و چوب با فراواني ?? درصد دومين علت شايع بود. ?? نفر در زمان حادثه تنها بوده اند. پارگي قرنيه شايع ترين نوع آسيب بود. ضربه در ??? درصد بيماران يک طرفه بود.
نتيجه گيري: دقت و نظارت مراقبين کودکان به ويژه در هنگام صبح، از عوامل مهم در کاهش بروز آسيب هاي نافذ چشم مي باشد. ضمن آن که آموزش والدين براي توجه بيش تر به سلامت چشم و نظارت بر فعاليت ها نيز از اهميت خاصي برخوردار است.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد نئوپلازي اينترااپي تليال سلول سنگفرشي ايزوله قرنيه در بيماري با علائم خشکي چشم يک طرفه.
معرفي بيمار: آقاي ?? ساله اي با سابقه سوختگي حرارتي سطح قرنيه چشم چپ از دو سال پيش مراجعه نمود. بيمار مدت کوتاهي پس از حادثه، دچار کاهش ديد و احساس خشکي چشم شده بود و از آن زمان با تشخيص خشکي چشم تحت درمان دارويي قرار گرفته اما بهبودي حاصل نشده بود. در هنگام مراجعه در معاينه، هايپرتروفي اپي تليال قرنيه با درگيري تقريبا کامل سطح قرنيه با حدود مشخص و مضرص (Scalloped)، بدون درگيري ناحيه ليمبوس و ملتحمه مشهود بود. بيمار تحت نمونه برداري اکسيزيونال (دبريدمان) اپي تليوم قرنيه قرار گرفت که در بررسي ميکروسکوپي نمونه به دست آمده ديسپلازي شديد قرنيه (کارسينوم سنگفرشي درجا) گزارش گرديد. پس از اکسيزيون، بيمار تحت درمان با قطره فلوئورواوراسيل با ميزان ?? ميلي گرم در دسي ليتر، چهار بار در روز قرار گرفت که تا زمان آخرين معاينه (يک و نيم ماه بعد از جراحي)، نشانه هايي از عود مشاهده نشد. ديد چشم چپ بيمار در آخرين معاينه 9.10 بوده و علايم خشکي چشم به طور کامل از بين رفت.
نتيجه گيري: در موارد خشکي چشم يک طرفه مزمن و مقاوم به درمان به همراه شواهد درگيري اپي تليوم قرنيه، حتي در صورت عدم درگيري ناحيه ليمبوس و ملتحمه، نئوپلازي هاي ايزوله قرنيه بايد مدنظر قرارگيرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه لنزهاي داخل چشمي (IOL) اسفريک و آسفريک هيدروفيلي از نظر حساسيت کنتراست و حدت بينايي در شرايط روشنايي و تاريکي.
روش پژوهش: چهل چشم از ?? بيمار مبتلا به آب مرواريد به صورت تصادفي به ? گروه تقسيم شدند. بعد از انجام جراحي استاندارد فيکوامولسيفيکيشن، در يک گروه IOL اسفريک (Adapt, B&L) و در گروه ديگر IOL آسفريک (Adapt AO, B&L) کار گذاشته شد. جراحي ها توسط يک جراح و با دستگاه Alcon Infinity انجام شدند و IOL در داخل کيسه قرار داده شد. دو ماه بعد از عمل، بهترين ديد اصلاح شده  (BCVA) يک چشمي بيمار در شرايط مزوپيک با روشنايي 8cd/m² اندازه گيري شد و سپس حساسيت کنتراست بيمار با BCVA، در شرايط فوتوپيک و مزوپيک با و بدون گلير 3cd/m² (glare) به وسيله دستگاه 53.8 lux) Metrovision Monelci) تعيين گرديد. کيفيت بينايي ? گروه از طريق مقايسه متوسط حساسيت کنتراست در بسامدهاي 0.5، 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه با استفاده از آزمون t مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافته ها: دو گروه از نظر BCVA بعد از عمل تفاوت معني داري نداشتند. هم چنين در شرايط فوتوپيک، مزوپيک با قطر مردمک 5mm فوتوپيک با گلير و مزوپيک با گلير، ميانگين حساسيت کنتراست در بسامدهاي مختلف در بين 2 گروه تفاوت معني داري نداشت.
نتيجه گيري: با در نظر گرفتن خطر بروز نامرکزي شدن IOL و کاهش ديد ناشي از آن مي توان علاوه بر در نظر گرفتن حساسيت کنتراست، عواملي مثل قيمت، سهولت دسترسي و سهولت کارگذاري را نيز در تعيين و انتخاب نوع لنز مصرفي در جراحي آب مرواريد در نظر داشت.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين تغييرات ميزان حدت استريوپسيس با افزايش سن.
روش پژوهش: در ?? بيمار با دامنه سني ? تا ?? سال که به طور تصادفي انتخاب شدند، پس از اصلاح کامل عيوب انکساري، استريوپسيس با تست تيتموس و TNO مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافته ها: ارتباط معني داري بين استريوپسيس و سن وجود داشت به طوري که با افزايش سن، حدت استريوپسيس افزايش مي يافت (P<0.001 و ANOVA) آزمون t زوج نيز تفاوت معني داري را بين اندازه حدت استريوپسيس بر اساس تست تيتموس و TNO نشان داد (P=0.005).
نتيجه گيري: سن عامل مهمي در استريوپسيس است به طوري که با افزايش سن استريوپسيس کاهش مي يابد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين اثر کدورت قرنيه در دوران کودکي بر طول قدامي- خلفي کره چشم در بزرگ سالي.
روش پژوهش: در ?? بيمار دچار کدورت يک طرفه قرنيه که در سنين زير ? سال ايجاد شده بود و در سال ???? به بيمارستان لبافي نژاد مراجعه کرده بودند، معاينات کامل چشمي همراه با اندازه گيري عيب انکساري انجام شد. اندازه گيري طول قدامي- خلفي چشم به وسيله اولتراسوند A در هر دو چشم مبتلا و سالم (گروه شاهد) صورت گرفت.
يافته ها: ميانگين طول محوري چشم در چشمان مبتلا به کدورت مرکزي قرنيه در مقايسه با چشم مقابل بيش تر بود (25.45±2.47 در برابر 22.85±3.34 ميلي متر، P=0.001) که علت آن افزايش طول حفره زجاجيه بود (18.91±2.82 در برابر 15.71±2.73 ميلي متر، P<0.001) در عمق اتاق قدامي تفاوت قابل توجهي بين دو گروه مشاهده نشد.
نتيجه گيري: کدورت مرکز قرنيه در کودکي با افزايش طول حفره زجاجيه همراه است، بنابراين در پي گيري و درمان بيماران مبتلا به کدورت مرکزي قرنيه که در کودکي رخ داده است بايد نزديک بيني پيش رونده مدنظر قرار گيرد.

هدف: تعيين علل پيوند قرنيه و روش هاي جراحي مورد استفاده در مرکز آموزشي- درماني شهيد لبافي نژاد طي سال هاي 1386 تا پايان 1388.
روش پژوهش: پرونده ???? بيمار که طي سه سال گفته شده تحت عمل جراحي پيوند قرنيه قرار گرفته بودند بررسي گرديد. اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، علت و نوع پيوند قرنيه مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت.
يافته ها: بيماران شامل 709 (65.5 درصد) مرد و 374 (34.5 درصد) زن با ميانگين سني 43.2±10.2 سال (17 روز تا 83 سال) بودند. بيماري قوز قرنيه (36.7 درصد) شايع ترين علت پيوند قرنيه بود و پس از آن، به ترتيب پيوند مجدد (12.6 درصد)، ادم قرنيه پس از جراحي آب مرواريد به همراه کارگذاري لنز داخل چشمي (11.8 درصد)، زخم هاي قرنيه شامل باکتريايي، قارچي، آکانت آميبي (11.7 درصد)، اسکار و کدورت غيرتب خالي قرنيه (7.4 درصد)، کراتوپاتي تراخمي (5.6 درصد)، ديستروفي هاي قرنيه (4.6 درصد) و کراتوپاتي ناشي از گاز خردل (4 درصد) ساير علل انجام پيوند قرنيه بودند. شايع ترين روش هاي جراحي پيوند قرنيه به ترتيب شامل پيوند نفوذي (56.2 درصد)، پيوند لايه اي عميق قدامي (24.5 درصد)، پيوند نفوذي تکتونيک (9.4 درصد)، پيوند لايه اي (3.4 درصد)، پيوند اندوتليال (3.3 درصد) و پيوند کراتوليمبال آلوگرافت بدون پيوند نفوذي (3.1 درصد) بودند.
نتيجه گيري: طي اين ? سال نيز قوز قرنيه هم چنان شايع ترين علت پيوند قرنيه بوده است ولي در مقايسه با گزارش هاي قبلي، پيوند مجدد به تدريج افزايش يافته است. ادم قرنيه پس از جراحي آب مرواريد به همراه کارگذاري لنز داخل چشمي نيز هم چنان از علل شايع پيوند قرنيه بوده است. فراواني روش جراحي پيوند لايه اي عميق قدامي به طور مشخصي افزايش يافته است و پيوند اندوتليال قرنيه و پيوند کراتوليمبال آلوگرافت نيز نسبت به گزارش هاي قبلي روند رو به افزايشي داشته اند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه خواص نوري لنزهاي درون چشمي حاوي مواد جذب کننده پرتو فرابنفش و تعيين ترکيبات شيميايي آن ها.
روش پژوهش: لنزهاي درون چشمي گوناگون شامل لنزهاي آکريليک هيدروفيل انعطاف پذير، هيدروفوب انعطاف پذير و هيدروفوب غير قابل انعطافPMMA (پلي متيل متاکريلات) در سه عدد ديوپتر 15، 22 و 25 مورد بررسي قرار گرفتند. بررسي خواص نوري با روش طيف سنجي (UV-Visible) UV-VIS در طول موج هاي بين nm 800-200 و ساختار شيميايي با روش طيف سنجي (attenuated total reflectance) ATR انجام شد.
يافته ها: بر اساس طيف سنجي ATR، لنزهاي هيدروفيل از جنس هيدروکسي اتيل متاکريلات، هيدروفوب انعطاف پذير از جنس کوپليمرهاي فنيل اتيل اکريلات و فنيل اتيل متاکريلات و لنزهاي هيدروفوب غير قابل انعطاف از جنس PMMA (منطبق با اعلام شرکت سازنده) بودند. ناحيه cut-off لنزهاي مورد بررسي، در محدوده طول موج 350 تا 420 نانومتر قرار داشت. با افزايش عدد ديوپتر از 15 به 22 در لنزهاي هيدروفوب انعطاف پذير، تغيير قابل توجهي در ناحيه cut-off و در مقدار جذب پرتوهاي فرابنفش رخ نداد در حالي که افزايش بيش تر آن تا عدد ديوپتر 25، انتقال ناحيه cut-off به طول موج هاي بالاتر را به همراه داشت. لنزهاي PMMA داراي ناحيه cut-off در طول موج 400 نانومتر بودند و تغييرات عدد ديوپتر، اثر قابل سنجشي بر آن نداشت.
نتيجه گيري: با افزايش عدد ديوپتر در لنزهاي هيدروفوب، ناحيه cut-off به طول موج هاي بالاتر منتقل مي شود و پرتوهاي فرابنفش کم انرژي تر نيز جذب مي گردند. در لنزهاي PMMA، تغييرات عدد ديوپتر اثر قابل سنجشي را نشان نمي دهد.

 نسخه قابل چاپ

تاکنون رايج ترين روش دارورساني به سگمان خلفي چشم، تزريق درون زجاجيه اي بوده است که اگرچه روش موثري است ولي به دليل حذف سريع برخي از داروها از چشم، به ويژه داروهايي که وزن مولکولي آن ها کم است، نيمه عمر دارو در فضاي زجاجيه فقط چند ساعت مي باشد. در نتيجه، براي تامين غلظت مناسب دارو در چشم، لازم است که تزريق به طور مرتب تکرار شود که گاهي با عوارضي از قبيل خون ريزي زجاجيه، جداشدگي شبکيه، اندوفتالميت و آب مرواريد همراه است. به منظور کاهش عوارض ناشي از تزريق، توسعه سامانه هاي پيوسته رهش که بتوانند دارو را براي مدت طولاني تري در داخل چشم فراهم نمايند، ضروري به نظر مي رسد. نتيجه پژوهش ها در اين زمينه، شش نوع ايمپلنت پليمري بوده است که به نام هاي Vitrasert، Retisert، Ozurdex (Posurdex)، I-vation، Iluvien (Medidur) و NT-501 معروفند. برخي از اين ايمپلنت ها تاييد شده اند و برخي ديگر مراحل آزمايشگاهي را طي مي کنند. اين مطالعه مروري، بر اساس جستجو در PubMed  و با استفاده از واژه هاي کليدي intraocular implant، intravitreal implant،sustained-release  و intravitreal drug delivery انجام پذيرفته است.

 نسخه قابل چاپ

هدف: معرفي بيمار مبتلا به رتينوبلاستوم پيش رفته و مراجعه ديرهنگام.
معرفي بيمار: دختر ? ساله با توده اربيت از ? ماه قبل به درمانگاه چشم بيمارستان امام حسين (ع) مراجعه کرد. با تشخيص احتمالي رتينوبلاستوم و با توجه به وسعت ضايعه، ابتدا شيمي درماني و سپس عمل جراحي برداشت کامل ضايعه (exentration) صورت پذيرفت. تشخيص رتينوبلاستوم در بررسي آسيب شناسي تاييد شد و حاشيه ضايعه سالم بود.
نتيجه گيري: با وجود آن که اغلب موارد رتينوبلاستوم قبل از ? سالگي و در مراحل اوليه تشخيص داده مي شوند، هم چنان مواردي از تشخيص ديرهنگام به ويژه در کشورهاي در حال توسعه مشاهده مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسي شيوع کم بينايي و نابينايي و نيز علل قابل اجتناب آن با استفاده از روش پيشنهادي سازمان جهاني بهداشت در سال 1388 در شهرستان ورامين انجام شد.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي بر مبناي جمعيت (population based) بر روي 3000 فرد بالاي 50 سال از 60 خوشه 50 نفره انجام شد. روش نمونه گيري، خوشه تصادفي سيستماتيک و بر اساس تراکم جمعيت در نقاط مختلف بود. ابتدا در محل زندگي افراد ديد هر چشم (VA) به طور جداگانه با استفاده از کارت اسنلن در فاصله 3 و 6 متري با و بدون اصلاح و در نور معمولي و کافي اتاق توسط اپتومتريست اندازه گيري شد. در صورتي که ديد هر کدام از چشم ها از 6.18 کم تر بود، بيمار به چشم پزشک ارجاع و علت کم بينايي مشخص گرديد. نقايص بينايي بر اساس تعاريف سازمان جهاني بهداشت شامل کم بينايي (6.60£VA<?.??)، کم بينايي شديد ( (?.??£VA<?.??و نابينايي (VA<?.??) و بر مبناي ديد اصلاح شده در چشم بهتر تقسيم بندي شد. محاسبه حجم نمونه، انتخاب خوشه ها، ورود اطلاعات و تحليل نتايج توسط نرم افزار اختصاصي RAAB انجام گرديد. شيوع استاندارد شده نابينايي و کم بينايي بر حسب سن و جنس ساکنين منطقه همراه با حدود اطمينان 95 (CI) درصد گزارش شد.
يافته ها: از 3000 فرد واجد شرايط ورود به مطالعه، 2819 نفر (94 درصد پاسخگويي) شامل 1289 مرد (.45.1 درصد) و 1530 زن (54.9 درصد) در مطالعه شرکت نمودند. شيوع نابينايي، کم بينايي شديد و کم بينايي به ترتيب (0.91-1.75)1.33 ، (0.81-1.97)1.39 و (5.96-7.86) 6.91 درصد محاسبه گرديد. شايع ترين علل نابينايي و کم بينايي شديد آب مرواريد و شايع ترين علت کم بينايي عيوب انکساري بودند. در حدود 10 درصد جمعيت تحت مطالعه به صورت دو طرفه از نقايص بينايي رنج مي بردند و 16 درصد چشم ها ديد کمتر از 6.18 داشتند. به طور کلي بيش از 75 درصد علل نابينايي و کم بينايي، قابل پيش گيري و يا درمان بودند.
نتيجه گيري: با آن که شيوع نابينايي و کم بينايي در ايران از کشورهاي در حال توسعه کم تر است اما نسبت به کشورهاي پيشرفته هم چنان فاصله قابل توجهي وجود دارد. بيش از سه چهارم موارد نابينايي قابل اجتناب مي باشد که اين امر به اهميت ادغام برنامه سلامت بينايي در شبکه بهداشتي درماني کشور تاکيد مي نمايد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين علل نابينايي و کم بينايي شديد در مدرسه نابينايان شهر اهواز در سال 1383.
روش پژوهش: اين مطالعه توصيفي در سال 1383، در مدرسه نابينايان شهر اهواز انجام شد. پس از جلب موافقت مسوولين آموزش و پرورش شهرستان اهواز و مديريت مدرسه و اخذ رضايت از والدين، کليه دانش آموزان مشغول به تحصيل در درمانگاه چشم پزشکي بيمارستان امام خميني اهواز توسط دو نفر چشم پزشک معاينه گرديدند. با توجه به تعاريف سازمان جهاني بهداشت (WHO)، مقادير حدت بينايي کمتر از 3.60 و 6.60 در چشم بهتر به ترتيب به عنوان نابينايي و کم بينايي در نظر گرفته شد.
يافته ها: ميانگين سن کودکان مورد بررسي 2.27±10.66 (7 الي 16) سال بود. علل نابينايي يا کم بينايي شديد در 50 کودک (100 چشم) شامل 7 مورد (14 درصد) آتروفي عصب بينايي، 7 مورد (14 درصد) ريتينت رنگدانه دار، 6 مورد (12 درصد) کلوبوم کوريورتينال، 4 مورد (8 درصد) نزديک بيني شديد، 4 مورد (8 درصد) استحاله ماکولا، 1 مورد (2 درصد) دکولمان قديمي شبکيه، 5 مورد (10 درصد) آب مرواريد، 6 مورد (12 درصد) کوچکي قرنيه (ميکروکورنيا)، 4 مورد (8 درصد) کدورت قرنيه، 1 مورد (2 درصد) زجاجيه اوليه هيپرپلاستيک پايدار (PHPV) و 5 مورد (10 درصد) تايزيس (phthisis) بود.
نتيجه گيري: شايع ترين علل کم بينايي شديد و نابينايي در مدرسه نابينايان شهر اهواز، اختلالات ارثي و نادر شبکيه، عصب بينايي و قرنيه مي باشد که با الگوي علل نابينايي در کشورهاي توسعه يافته مطابقت دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي فلور ميکروبي لبه پلک جانبازان شيميايي گاز خردل مبتلا به بلفاريت مزمن و مقايسه آن با ساير بيماران.
روش پژوهش: در اين مطالعه مورد شاهدي، 289 بيمار با تظاهرات چشمي مواجهه با گاز خردل معاينه شدند و افرادي که مبتلا به بلفاريت مزمن بودند مورد بررسي ميکروبيولوژي قرار گرفتند. تعداد 100 بيمار مبتلا به بلفاريت مزمن بدون سابقه مواجهه با گاز خردل نيز به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند.
يافته ها: تعداد 150 نفر (52 درصد) از مصدومين گاز خردل مبتلا به بلفاريت مزمن وارد مطالعه شدند. در بررسي ميکروبيولوژي، فراواني استاف اپيدرميديس (78 درصد) و استاف اورئوس (57 درصد) در گروه مورد به طور مشخص بيشتر از گروه کنترل بود (P<0.01). هم چنين نمونه کشت استاف اورئوس در گروه مورد از مقاومت بيشتري نسبت به آنتي بيوتيک هاي رايج برخوردار بود. در محيط کشت گروه مورد، انواع قارچ بيش از گروه کنترل کشت يافت (30 درصد در مقابل 4 درصد، P<0.01) و گونه هاي کلادوسپوريوم و کانديدا شايع ترين انواع قارچ جدا شده بودند.
نتيجه گيري: فلور ميکروبي لبه پلک جانبازان شيميايي گاز خردل مبتلا به بلفاريت مزمن، با ساير بيماران متفاوت است و گونه هاي مقاوم استافيلوکوک و قارچ در اين گروه بيشتر يافت مي شود. تعيين ارتباط بين نتايج کشت ميکروبي و شدت تظاهرات چشمي نيازمند مطالعات بيشتر مي باشد.

هدف: بررسي رسوبات قرنيه در چشم هاي مبتلا به انواع مختلف يووييت با استفاده از اسکن کانفوکال.
روش پژوهش: در اين مطالعه مقطعي، تعداد 129 چشم از 93 بيمار به انواع مختلف يووييت از نظر خصوصيات ظاهري رسوبات قرنيه، با استفاده از اسکن کانفوکال مورد بررسي قرار گرفتند.
يافته ها: ميانگين سن بيماران 11.2±32.5 (محدوده 67-14) سال و 58 نفر (62.36 درصد) زن بودند. درگيري دوطرفه در 36 بيمار (38.7 درصد) مشاهده شد. رسوبات قرنيه منقوط و کروي به صورت غالب تقريبا در تمام انواع يووييت مشاهده شد. رسوبات شاخه اي (dendritiform) در انواع يووييت عفوني در مقايسه با موارد غيرعفوني شايع تر بود (P=0.053). برخلاف آن، رسوبات مدور صاف، به طور مشخص در يووييت هاي غيرعفوني مشاهده شد (P<0.999). رسوبات شاخه اي در يووييت هاي غير گرانولوماتوز نسبت به انواع گرانولوماتوز (P=0.005) و رسوبات مدور و صاف در يووييت مزمن در مقايسه با انواع حاد شايع تر بودند (P<0.999). اشکال غالب رسوبات قرنيه در ايريدوسيکليت هتروکرومي فوکس شامل انواع شاخه اي (80 درصد) و ارتشاحي (78 درصد) و در يووييت حد واسط (intermediate) شامل رسوبات شاخه اي ( 56.3درصد) و مدور صاف (56.3 درصد) بودند. رسوبات صليبي در مبتلايان به ايريدوسيکليت هتروکرومي فوکس بيشتر (60 درصد) مشاهده شدند. شکل رسوبات در مواد درگيري دوطرفه مشابه بود.
نتيجه گيري: شکل ظاهري رسوبات قرنيه بر حسب نوع يووييت متفاوت است. رسوبات منقوط و کروي در همه انواع يووييت مشاهده مي شوند. اسکن کانفوکال مي تواند در شناسايي عامل زمينه اي انواع پيچيده يووييت نقش مهمي داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي وضعيت انکساري و آنيزومتروپي بيماران مبتلا به انسداد مادرزادي مجراي اشکي (CNLDO) يک طرفه کانديد عمل جراحي.
روش پژوهش: در اين تحقيق توصيفي آينده نگر، بيماران مبتلا به انسداد مادرزادي مجراي اشکي يک طرفه و کانديد عمل جراحي طي مدت دو سال (88-1386) وارد مطالعه شدند. پس از القاي بي هوشي عمومي، بيماران مورد معاينه قرار گرفتند و رفرکشن سيکلوپلژيک در هر دو چشم ثبت شد. سپس بر حسب سن بيمار و مرحله بيماري، جراحي مورد نياز بر روي سيستم اشکي (سونداژ، لوله گذاري يا داکريوسيستورينوستومي) صورت گرفت. در صورتي که بيش از يک عمل جراحي مورد نياز بود، تنها مقادير حاصل از اولين بيهوشي مورد بررسي قرار گرفت. عيوب انکساري دو چشم مقايسه و حداقل اختلاف بين دو چشم معادل 0.5 ديوپتر از نظر باليني ارزشمند محسوب گرديد.
يافته ها: تعداد 94 کودک با ميانگين سني 20.4±25.4 ماه (محدوده سني 6 ماه تا 10 سال) وارد مطالعه شدند. در همه افراد چشم مبتلا با چشم سالم طرف مقابل به عنوان شاهد مقايسه شد. با افزايش سن، شيوع علايم ناشي از CNLDO از جمله اشک ريزش و ترشحات چرکي بيشتر بود؛ البته اين ارتباط از نظر آماري معني دار نگرديد (r=0.005 و P=0.27). معادل کروي عيب انکساري در چشم هاي مبتلا در 78 چشم (83 درصد) دوربين، در 8 چشم (8.5 درصد) نزديک بين و در 8 چشم (8.5 درصد) مشاهده شد. فراواني آنيزومتروپي بيش از 0.5 ديوپتر 25 درصد، کم تر از 0.5 ديوپتر 43 درصد و فاقد آنيزومتروپي 32 درصد محاسبه گرديد. به ازاي هر ماه افزايش سن، ميانگين تفاوت اسفر ميان دو چشم 0.007 ديوپتر بيشتر بود (P=0.019). در رابطه با سيلندر تغييرات اختلاف دو چشم منفي و غير معني دار (P=0.291) و از نظر عيب انکساري معادل کروي اين تفاوت مثبت و غير معني دار بود (P=0.137). با افزايش سن مراجعه، تعداد جراحي هاي مورد نياز افزايش مي يافت (r=0.297 و P=0.004).
نتيجه گيري: در بيماران مبتلا به انسداد يک طرفه مجراي اشکي مادرزادي با توجه به پيشرفت اختلاف عيب انکساري چشم مبتلا و غير مبتلا با افزايش سن و همچنين افزايش تعداد اعمال جراحي اصلاحي در سنين بالاتر، درمان به موقع آنيزومتروپي به ويژه آنيزوهيپرمتروپي از اهميت به سزايي برخوردار است. در سنين بالاتر درمان ناموفق تر و دشوارتر خواهد بود و احتمال ايجاد تنبلي چشم نيز بيشتر مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه حدت استريوپسيس در آنيزومتروپي تجربي در چشم غالب و غيرغالب.
روش پژوهش: تعداد 60 داوطلب بالغ و سالم در سنين 18 تا 37 سال (ميانگين سن 25.58) و فاقد بيماري چشمي در مرکز نيکوکاري تبريز طي مدت يک سال در اين کارآزمايي باليني شرکت کردند. با استفاده از عدسي +1 تا 3+ ديوپتر در مقابل چشم غالب و غيرغالب، آنيزومتروپي (ميوپي يک طرفه) با تفاوت 1 ديوپتر ايجاد گرديد. حدت استريوپسيس توسط آزمون هاي TNO، راندات (Randot) و تيتموس اندازه گيري شد و نتايج بر حسب لگاريتم نپرين (ln) بين دو چشم مقايسه گرديد.
يافته ها: از ميان 60 فرد بالغ مورد بررسي شامل 25 مرد و 35 زن، چشم راست در 49 مورد (81.7 درصد) غالب بود. حدت استريوپسيس هم راستا با افزايش شدت آنيزومتروپي در تمامي شرکت کنندگان کاهش يافت. بر اساس نتايج TNO و با استفاده از عدسي هاي +1، 2+ و +3 ديوپتر، متوسط حدت استريوپسيس به ترتيب 4.3، 5.5 و 7.4 ln در چشم غالب و 4.1، 5.4 و 7.3 ln در چشم غيرغالب محاسبه گرديد (P>0.05). نتايج مشابه با استفاده از آزمون رندات در آنيزومتروپي چشم غالب به ترتيب 3.5، 4.6 و 6.6 ln و در آنيزومتروپي چشم غيرغالب به ترتيب 3.4، 4.6 6.5 ln و به دست آمد (P>0.05). بر اساس آزمون تيتموس اعداد 3.8، 4.7 و 6.5 ln در آنيزومتروپي چشم غالب و 3.8، 4.7 و 6.4 ln در آنيزومتروپي چشم غيرغالب ثبت گرديد (P>0.05).
نتيجه گيري: آنيزومتروپي تجربي مي تواند حدت استريوپسيس را کاهش دهد. با اين وجود، غالب بودن چشم بر ميزان کاهش حدت استرويوپسيس تاثيري ندارد.

 نسخه قابل چاپ