بانک مقالات بینایی

هدف: ارزيابي تظاهرات آسيب شناسي عصب بينايي بعد از نوروتومي آن با چاقوي MVR و ليزر اگزايمر.
روش پژوهش: نوروتومي عصب بينايي در 11 چشم جسد با استفاده از چاقوي (microvitreoretinal) MVR شماره 20 و در 3 چشم جسد به وسيله ليزر اگزايمر کلريد گزنون Pulsed با طول موج 308 نانومتر از طريق فيبر نوري مونوفايل با قطر مرکزي 200 ميکرون انجام شد. پس از آماده سازي بافت، مقاطع بافتي از بخش خلفي گلوب شامل سر عصب بينايي تهيه شدند و پس از رنگ آميزي با هماتوکسيلين و ائوزين مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته ها: هيچ يک از موارد نوروتومي شده با چاقوي MVR، سوراخ شدگي ميکروسکوپي يا ماکروسکوپي صلبيه نداشتند و در هيچ کدام، صدمه اي به سرخرگ يا سياهرگ مرکزي شبکيه وارد نشد. در 10 مورد، فاصله بين محل نوروتومي و عروق مرکزي شبکيه از 50 تا 500 ميکرون، در تمام سطوح بافت شناسي، متغير بود. اين فاصله در يک مورد، تقريبا 10 ميکرون در 2 مقطع بافت شناسي و حدود 200 ميکرون در سطح سوم برش بود. خونريزي داخل عصب در 18 درصد موارد يافت شد. در سه مورد عمل شده با ليزر اگزايمر، نوروتومي در 2 مورد موفقيت آميز بود و در يک مورد ديگر، به علت کدورت مديا، ايجاد نوروتومي توسط ليزر مشخص نبود و محل نوروتومي در مقاطع بافت شناسي آشکار نشد.
نتيجه گيري: نوروتومي عصب بينايي به وسيله چاقوي MVR، يک روش موثر در انبساط حلقه خروجي صلبيه مي باشد بدون آنکه عوارض جراحي قابل توجهي نظير سوراخ شدگي صلبيه يا صدمه به عروق مرکزي شبکيه ايجاد نمايد. اين مطالعه مقدماتي، اثبات کننده اين امر نيز مي باشد که ليزر اگزايمر مي تواند با راحتي و اطمينان نسبي، براي ايجاد برش هاي غير مکانيکي به کار رود.

هدف: تعيين آستانه شنوايي در بسامدهاي مهم از نظر درک گفتار در مبتلايان به سودواکسفوليشن چشمي (PXF) و مقايسه آن با گروه شاهد همسان شده از نظر سن و جنس.
روس پژوهش: در اين مطالعه مورد- شاهدي، 83 فرد مبتلا به PXF و 83 فرد همسان شده از نظر سن و جنس بدون (PXF) مورد سنجش آستانه شنوايي (pure tone audiometry) در هدايت استخواني در بسامدهاي 1، 2 و 3 کيلو هرتز قرار گرفتند. آستانه بين دو گروه و همچنين با استاندارد موجود (ISO-7029) مقايسه شدند. از نظر تعريف، افت شنوايي به مواردي اطلاق شد که مجموع آستانه هاي شنوايي در 3 فرکانس مذکور نسبت به استاندارد فوق کمترباشد. نسبت شانس (OR) و حدود اطمينان 95 درصد (CI_%95) افت شنوايي در گروه مورد نسبت به شاهد محاسبه شد.
يافته ها: هر گروه شامل 60 مرد و 23 زن بودند. گوش هاي گروه مورد در 88.4 درصد موارد و گوش هاي گروه شاهد در 53.6 درصد موارد داراي افت شنوايي بودند P<0.001) و CI_%95:3.49-11.79 و OR=6.69 (. افراد گروه مورد در 94.0 درصد موارد و افراد گروه شاهد در 69.9 درصد موارد داراي افت شنوايي در يک يا دو گوش بودند P<0.001) و CI_%95: 2.42-18.62 و .(OR=6.72 آستانه شموايي در هر يک از بسامدها و مجموع آنها نيز در گروه مورد به طور معني داري بالاتر از گروه شاهد بود. گلوکوم در گروه مورد به طور معني داري فراوان تر بود ولي در هيچ يک از گروه ها رابطه اي با افت شنوايي نداشت.
نتيجه گيري: آستانه شنوايي در بسامدهاي مهم کلامي در مبتلايان به سودواکسفوليشن به طور معني داري بالاتر از افراد هنجار است و اين يافته به نفع در نظر گرفتن PXF به عنوان نمادي از يک بيماري سيستميک مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه ميزان ترشح اشک به دنبال عمل جراحي ليزيک و کراتکتومي فوتورفرکتيو .(PRK)
روش پژوهش: داوطلبان جراحي رفرکتيو چشم، در صورت نداشتن معني براي جراحي و بعد از اعمال معيارهاي خروج از مطالعه، به طور تصادفي در دو گروه ليزيک و PRK قرار گرفتند. معيارهاي خروج از مطالعه عبارت بودند از مصرف دارو هاي چشمي، وجود خشکي چشم و عمل رفرکتيو مجدد. معاينات کامل چشم پزشکي به علاوه آزمايش شيرمر )ترشح پايه(، قبل از عمل و يک، سه و 6 ماه پس از عمل رفرکتيو انجام شدند و نتايج مورد مقايسه قرار گرفتند.
يافته ها: در مجموع 176 چشم از 88 بيمار 30) مرد و 58 زن( با ميانگين سني 24.7±3.5 سال 19-34) سال( در دو گروه 44 نفري بررسي شدند. ميانگين نتيجه آزمايش شيرمر قبل از عمل، در گروه PRK برابر 13.5±5.3 ميليمتر و در گروه ليزيک برابر 14.5±7.1 ميليمتر بود (P=0.08) که در يک، سه و 6 ماه پس از عمل در گروه PRK، به ترتيب به 11.7±4.2، 12.0±4.1 و 12.7±5.0 ميليمتر و در گروه ليزيک، به ترتيب به 13.5±3.6، 14.3±5.0 و 14.2±5.1 ميليمتر رسيد )به ترتيب؛ P=0.07، P=0.09 و .(P=0.17 شش ماه بعد از عمل، 4 چشم 4.5) درصد( در گروه ليزيک دچار خشکي چشم بودند ولي در گروه PRK هيچ موردي دچار خشکي چشم نبود .(p=0.04) در هيچ کدام از گروه ها، ارتباطي بين ميزان ترشح اشک با سن و رفرکشن مشاهده نشد.
نتيجه گيري: هر دو روش PRK و ليزيک مي توانند موجب کاهش مقدار ترشح اشک حداقل تا 6 ماه بعد از عمل شوند ولي احتمال ايجاد خشکي چشم در روش ليزيک بيش از PRK است.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين دامنه و سهولت تطابق افراد نزديک بين بين 19 تا 42 ساله پس از جراحي کراتکتومي فوتورفرکتيو .(PRK)
روش پژوهش: مطالعه به روش کارآزمايي باليني بدون شاهد بر روي 160 چشم از 80 بيمار انجام شد. چشم ها قبل و 2 هفته، يک ماه و 3 ماه بعد از PRK از نظر دامنه و سهولت تطابق مورد ارزيابي قرار گرفتند. اندازه گيري دامنه تطابق به روش لنز منفي و اندازه گيري سهولت تطابق با استفاده متناوب از لنزهاي مثبت و منفي بود.
يافته ها: بيماران شامل 54 زن 67.5) درصد( و 26 مرد 32.5) درصد( با ميانگين سني 26.1±5.4 سال بودند. ميانگين دامنه تطابق دو چشمي قبل از عمل 3.8±1.4 ديوپتر بود که 2 هفته پس از عمل به 4.5±1.6 ديوپتر (P=0.02) و يک ماه پس از عمل به 4.9±1.4 ديوپتر (p=0.03) رسيد و تا 3 ماه پس از عمل ثابت ماند. ميانگين سهولت تطابق دو چشمي قبل از عمل 5.8±3.4 سيکل در دقيقه بود که دو هفته پس از عمل به 7.4±3.6 سيکل در دقيقه، يک ماه پس از عمل به 9.2±3.4 سيکل در دقيقه و سه ماه پس از عمل به 10.0±3.2 سيکل در دقيقه رسيد .(P<0.001)
نتيجه گيري: دامنه و سهولت تطابق افراد نزديک بين 19-24 ساله بعد از PRK، به تدريج افزايش مي يابد  و با گذشت زمان، مشکلات تطابق و ديد نزديک اين افراد بهبود مي يابد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: بررسي اثرات عمل جراحي ليزيک (laser in situ keratomileusis) بر حدت ديد سه بعدي .(stereoacuity)
روش پژوهش: در اين تحقيق، 2000 بليمار بعد از عمل جراحي مورد بررسي قرار گرفتند. حدت ديد بينايي ديد سه بعدي بيماران قبل و يک هفته، يک ماه و سه ماه پس از عمل به وسيله آزمون (Random Dot Stereoacuity Test) Randot اندازه گيري شد. بيماراني که حدت ديد سه بعدي آنها ضعيف تر از sec/arc 480 بود؛ وارد مطالعه نشدند.
يافته ها: بيماران شامل 138 زن و 62 مرد بودند. معادل کروي قبل از عمل -0.5 تا -12 ديوپتر بود. ميانگين حدت ديد سه بعدي قبل از عمل 124.80±124.64 sec/arc بود )دامنه .(480-15 sec/arc کمترين ميزان حدت ديد سه بعدي مربوط به بيماران دچار آنيزومتروپي بود. ميانگين حدت ديد سه بعدي يک هفته بعد از عمل به 138.30±126.484 sec/arc کاهش يافت (P=0.158) ولي يک ماه پس از عمل به 111.30±112.15 sec/arc (P=0.002) و سه ماه پس از عمل به sec/arc (P=0.001) 103.65±112.20 افزايش پيدا کرد. يازده بيمار 5.5) درصد( دچار آنيزو متروپي با اختلاف بيش از 2 ديوپتر در عيب انکساري دو چشم بودند که 4 نفر از آنها دچار درجاتي از تنبلي چشم نيز بودند. در 5 بيمار آنيزو متروپ که دچار تنبلي چشم نبودند؛ حدت ديد سه بعدي افزايش يافت. در نهايت، حدت ديد سه بعدي در 9.5 درصد بيماران کاهش و در 32.5 درصد افزايش يافت و در 58 درصد نيز تغيير نکرد .(P=0.007)
نتيجه گيري: اگرچه ميانگين حدت ديد سه بعدي از عمل ليزيک ممکن است افزايش يابد ولي درصد قابل توجهي از بيماران اين عملکرد بينايي کاهش پيدا مي کند. بهنظر مي رسد که احتمال افزايش حدت ديد سه بعدي در بيماران آنيزومتروپ بدون تنبلي چشم بيشتر باشد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين تاثير روزه داري بر ميزان ترشح پايه اشک، زمان گسست (break up) اشک و فشار داخلي چشمي (IOP) افراد سالم روزه دار در ماه رمضان سال 1384.
روش پژوهش: مطالعه به صورت توصيفي- تحليلي در رمضان سال 1384 بر روي مردان روزه دار داوطلب شرکت در مطالعه در شهرهاي تهران، زاهدان، اهواز، مشهد و تبريز انجام شد. افراد سابقه هيچ گونه بيماري سيستميک يا چشمي را نداشتند. وزن افراد، وزن مخصوص ادرار، ميزان ترشح پايه و زمان گسست اشک و IOP ساعت 8 صبح، يک هفته قبل از رمضان و ساعت 8 صبح و 5 بعد از ظهر )قبل از افطار( در هفته سوم رمضان اندازه گيري شد.
يافته ها: تعداد 156 مرد سالم با ميانگين سني 30.0±5.9 سال 20-40) سال( بررسي شدند که از اين تعداد 32 نفراز تهران، 40 نفر از زاهدان، 36 نفر از اهواز، 26 نفر از مشهد و 22 نفر از تبريز بودند. ميانگين وزن افراد در ساعت 5 بعداز ظهر هفته سوم رمضان، نسبت به ساعت 8 صبح يک هفته قبل از رمضان 1.1 کيلوگرم کاهش (P<0.001) داشت. ميانگين وزن مخصوص ادرار در ساعت 5 بعد ازظهر هفته سوم نسبت به ساعت 8 صبح هفته قبل از رمضان 2.4 گرم بر ليتر افزايش داشت (P<0.001). ميانگين زمان گسست اشک، ترشح پايه اشک و IOP ساعت 5 بعد از ظهر هفته سوم رمضان نسبت به ساعت 8 صبح يک هفته قبل از رمضان، به ترتيب 1.8 ثانيه (P<0.001)، 2.1 ميلي متر (P<0.001) و 0.5 ميليمتر جيوه (P<0.001) کاهش داشتند. البته اين ميزان اختلاف IOP از لحاظ باليني اهميتي ندارد.
نتيجه گيري: در طول ماه رمضان، کاهش زمان گسست و ميزان ترشح پايه اشک در افراد روزه دار مشاهده مي گردد. با توجه به آن که زمان انجام مطالعه پاييز است؛ احتمالا در فصل گرما اين تغييرات به نحو ديگري خواهند بود. از طرفي با توجه به آنکه پاسخ افراد داراي خشکي چشم يا گلوکوم ممکن است در اثر روزه داري متفاوت از پاسخ افراد سالم باشد؛ پيشنهاد مي گردد که مطالعه اي نيز در اين افراد انجام پذيرد.

هدف: تعيين تفاوت فشار داخل چشمي (IOP) صبح گاهي و عصر گاهي در جمعيت عمومي ساکن شهر يزد.
روش پژوهش: مطالعه بر روي 800 چشم از 400 فرد 20 تا 80 ساله انجام شد که با نمونه گيري تصادفي خوشه اي از افراد ساکن شهر يزد در سال 1383-84 انتخاب شدند. IOP به وسيله تونومتر اپلنيشن گلدمن بين ساعت 8-9 صبح و 8-9 عصر اندازه گيري گرديد و تفاوت اين دو، تغيير روزانه IOP در نظر گرفته شد.
يافته ها: ميانگين IOP صبحگاهي و عصرگاهي، به ترتيب در چشم راست 14.80±1.83 و 11.58±2 ميلي متر جيوه و در چشم چپ 14.79±1.89 و 11.33±2.0 ميليمتر جيوه بود .(P<0.001) ميانگين تغييرات روزانه IOP درزنان 3.23±1.23 و در مردان 3.46±1.23 و در کل نمونه ها 3.34±1.05 ميليمتر جيوه بود .(P<0.001) IOP صبحگاهي در 84 درصد افراد بيشتر، در 13.6 درصد افراد تقريبا برابر و در 2.4 درصد افراد کمتر از IOP عصرگاهي بود. ميزان IOP با بالا رفتن سن، افزايش مي يافت. ميانگين IOP زنان و مردان در هيچ مقطعي تفاوت معني داري نداشت.
نتيجه گيري: براساس مطالعه حاضر، ميانگين IOP، صبحگاهي بيشتر از IOP عصرگاهي است و ميزان IOP با افزايش سن افزايش مي يابد ولي با جنس ارتباط واضحي ندارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش باليني و آسيب شناسي يک مورد کلسيفيکاسيون لنز داخل چشمي (IOL) آکريليک هيدروفيليک.
معرفي بيمار: مرد 48 ساله اي به علت تاري و کاهش ديد چشم چپ، 4 سال پس از جراحي فيکو و کارگذاري IOL آکريليک هيدروفيل (Ophthalmed) مورد معاينه قرار گرفت. بهترين ديد اصلح شده چشم مزبور در حد 20.60 بود و در معاينه با اسليت لمپ، کدورت شيري رنگ IOL مشاهده شد. IOL کدر شده با يک IOL آکريليک هيدروفوب جايگزين گرديد. لنز خارج شده جهت ارزيابي ماکروسکوپي و ميکروسکوپي به آزمايشگاه آسيب شناسي بانک چشم جمهوري اسلامي ايران ارسال شد. در معاينه ماکروسکوپي، کدر شدن نوحي اپتيک و هاپتيک مشهود بود. در بررسي ميکروسکوپي مقاطع تهيه شده از ضخامت اپتيک لنز، رسوبات منتشر گرانولر ظريف و بازوفيليک با اندازه هاي متغير در داخل اپتيک، به موازات انحناي لنز و با يک ناحيه نسبتا شفاف از سطح اپتيک وجود داشتند. اين رسوبات در رنگ آميزي Von Kossa به رنگ قهوه اي تيره درآمدند که نشان دهنده محتواي بالاي کلسيم در آن ها بود.
نتيجه گيري: اين مقاله اولين گزارش باليني- آسيب شناختي از کلسيفيکاسيون IOL با درگيري اپتيک و هاپتيک در ايران است. تعويض لنز در اين موارد با لنز داخل چشمي هيدروژل، روش مفيدي در بهبود ديد بيمار خواهد بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد کراتيت لايه اي منتشر (DLK)، به دنبال ورود جسم خارجي به قرنيه 9.5 ماه پس از عمل ليزيک.
معرفي بيمار: مرد 32 ساله اي با عيب انکساري -7 Sph در چشم راست و -3 -0.5´105^o در چشم چپ که تحت عمل ليزيک بدون عارضه قرار گرفته بود؛ 9.5 ماه بعد از عمل، به علت برخورد براده فلزي به قرنيه چشم (در سطح اپي تليوم) به اورژانس چشم مراجعه نمود و براده فلزي خارج شد. بيمار دو روز بعد از آن با DLK شديد مراجعه نمود که با استروييد موضعي بهبود يافت و ديد تقريبا به حد اول بازگشت.
نتيجه گيري: در چشم هاي ليزيک شده، امکان وقوع DLK در اثر هر نوع ضربه اي به قرنيه، حتي مدت هاي طولاني بعد از عمل وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد کراتيت قارچي يک طرفه ناشي از آسپرژيلوس فوميگاتوس به دنبال ليزيک.
معرفي بيمار: زن 22 ساله اي، 48 ساعت بعد از ليزيک براي اصلاح نزديک بيني، دچار ارتشاح قرنيه چشم چپ در سطح فاصل استروما و فلپ شد. به رغم درمان با قطره هاي آنتي بيوتيکي تغليظ شده و شستشوي زير فلپ با محلول آنتي بيوتيک، ارتشاح استروما پيش رفت کرد. ديد چشم چپ، 6 روز بعد از عمل در حد شمارش انگشتان از فاصله 30 سانتي متري بود. لبه هاي زخم حالت پرمانند (feathery) پيدا نمود. در اسکن کانفوکال، رشته هاي قارچ به صورت ساختمان هاي داراي کنتراست بالا ديده شدند. با تشخيص فرضي کراتيت قارچي، فلپ ليزيک برداشته شد و بعد از تهيه اسمير، وجود رشته هاي قارچ گزارش شد و نتيجه کشت از فلپ، براي آسپرژيلوس فوميگاتوس مثبت شد. با قطع قطره هاي آنتي بيوتيکي تغليظ شده، داروهاي ضد قارچي شروع شدند. ديد چشم چپ 2 ماه بعد از درمان با قطره ناتامايسين 5 درصد و کتوکونازول سيستميک به 20/200 بهبود يافت.
نتيجه گيري: عفوت قارچي بعد از عمل جراحي ليزيک به عنوان يک عارضه تهديد کننده بينايي مطرح است. براي درمان اين عارضه، تشخيص سريع با کشت قارچي از محل فلپ و استفاده صحيح از داروهاي ضد قارچ ضروري است. اسکن کانفوکال، يک ابزار تشخيصي سريع و مطمئن در کراتيت قارچي قلمداد مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: معرفي يک مورد نوروپاتي ايسکميک قدامي عصب بينايي (AION) به دنبال مصرف تادالافيل (Tadalafil) که براي درمان ناتواني نعوظي (erectile dysfunction) مصرف مي گردد.
معرفي مورد: مرد جوان 26 ساله اي بدون هر گونه بيماري زمينه اي، چند روز پس از مصرف تادالافيل دچار اختلال بينايي و کاهش ديد چشم چپ شد. در معاينه، تورم عصب بينايي داشت که درادامه منجر به آتروفي عصب بينايي شد. کاهش ديد و اختلال بينايي بيمار، پس از يک دوره کوتاه پيش رفت، ثابت ماند و طي يک سال پي گيري، بهبود نيافت.
نتيجه گيري: تادالافيل ممکن است حتي در افراد جوان و بدون عوامل خطرساز عروقي و بيماري هاي زمينه اي، باعث AION شود.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

خانم 31 ساله اي با شکايت از دوبيني و افتادگي پلک چشم راست از حدود 6-5 سال قبل مراجعه نمود. ديد هر دو چشم 10.10 و نقص آوران مردمکي (APD) منفي بود. در معاينه ظاهري چشم راست، مختصر ادم پلک فوقاني به همراه mm2 افتادگي پلک فوقاني وجود داشت. ترشحات موکوييد مختصري نيز در چشم راست وجود داشت. چشم چپ کاملا طبيعي بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين شيوع عفونت هليکوباکتر پيلوري –H) پيلوري) در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز اوليه در مقايسه با افراد شاهد.
روش پژوهش: در يک مطالعه مورد - شاهدي، 44 بيمار مبتلا به گلوکوم زاويه باز اوليه و 79 فرد مبتلا به آب مرواريد وابسته به سن (به عنوان شاهد) از مراجعه کنندگان به بيمارستان چشم پزشکي خاتم الانبيا (ص) - مشهد مورد بررسي قرار گرفتند. پس از معاينه کامل چشم پزشکي، سطح پلاسمايي آنتي بادي ضد –H پيلوري با روش ELISA در هر دو گروه تعيين و مقايسه گرديد.
يافته ها: بيماران شامل 26 مرد و 18 زن با ميانگين سني 60.8±20.6 سال در گروه مورد و 44 مرد و 35 زن با ميانگين سني 66.0±19.8 سال در گروه شاهد بودند. دو گروه از نظر سن و جنس، تفاوتي نداشتند. ميزان مثبت بودن آنتي بادي ضد –H پيلوري در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز اوليه 70.5 درصد و در گروه شاهد 40.5 درصد بود؛ به طوري که نسبت شانس محاسبه شده براي ابتلا به عفونت –H پيلوري در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز اوليه 3.51 (حدود اطمينان 95 درصد: 2.89-4.11) بود (P=0.001).
نتيجه گيري: احتمال وجود عفونت –H پيلوري در مبتلايان به گلوکوم زاويه باز اوليه در اين مطالعه بيش تر بوده است که انجام مطالعات بيش تر جهت بررسي ارتباط علت و معلولي بين عفونت –H پيلوري و گلوکوم را ايجاب مي نمايد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين ميزان پوشش معاينات غربالگري بينايي پيش دبستاني و عوامل موثر بر آن و تعيين شاخص هاي اعتبار اين معاينات و فراواني اقدام به درمان عيوب بينايي شناسايي شده.
روش پژوهش: يک نمونه تصادفي از کودکان 6 ساله ساکن شهرستان شاهرود که جهت ثبت نام در مدارس مراجعه نموده بودند؛ انتخاب و جهت بررسي دعوت شدند. عقب ماندگان ذهني و نابينايان ناشي از ضايعات ارگانيک حذف شدند. همه کودکان توسط کارشناس بينايي سنجي، تحت معاينات امتداد چشم ها، حدت بينايي، آزمون پوشش، ديد عمق و رتينوسکوپي با سايکلوپلژي قرار گرفتند. سابقه و نتيجه غربالگري به استناد مدارک موجود بررسي شد. سابقه درمان از خانواده پرسيده شد.
يافته ها: از 906 کودک دعوت شده براي معاينات بينايي سنجي، 827 نفر (91.3 درصد) مراجعه کردند که 815 نفر از آن ها (98.6 درصد) واجد شرايط و قابل معاينه بودند. از کودکان معاينه شده، 52 نفر (6.4 درصد) مبتلا به عيوب بينايي آمبليوژن بودند. ميزان پوشش غربالگري بينايي پيش دبستاني 85.3 درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 82.9 تا 87.7 درصد) بود که اين پوشش با جنسيت، سکونت در شهر يا روستا و تحصيلات والدين ارتباطي نداشت ولي در خانواده هايي که وضعيت اقتصادي بالاتر از متوسط داشتند؛ بالاتر بود (87.8 درصد در مقابل 81.9 درصد، (P<0.05. ويژگي و ارزش پيش گويي منفي معاينات غربالگري، به ترتيب 95.4 درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 94.1 درصد تا 96.7) و 96.7 درصد (فاصله اطمينان 95 درصد: 95.3 تا 98.1 درصد) بود. تنها 47.5 درصد از مبتلايان به عيوب بينايي آمبليوژن، در معاينات غربالگري، به درستي مشکوک تشخيص داده شده بودند (حساسيت) و 38.8 درصد از کودکاني که در غربالگري مشکوک شناخته شده بودند؛ به چنين عيوبي مبتلا بودند (ارزش پيش گويي مثبت). همه مواردي که در معاينات غربالگري، به درستي مشکوک تشخيص داده شده بودند؛ تحت درمان قرار داشتند.
نتيجه گيري: پوشش و اعتبار معاينات رايج غربالگري پيش دبستاني، ناکافي است و مي تواند مانع از شناسايي و درمان به موقع نسبت قابل ملاحظه اي از کودکان مبتلا به عيوب بينايي آمبليوژن گردد.