بانک مقالات بینایی

معرفي بيمار: مرد 53 ساله اي با سابقه کاهش ديد هر دو چشم از 4 سال قبل مراجعه نمود. بيمار هيچ گونه سابقه اي از بيماري سيستميک نداشت. در آخرين معاينه، ديد چشم راست در حد درک حرکت دست و چشم چپ در حد شمارش انگشتان از 50 سانتي متري بود. فشار هر دو چشم در حد نرمال بود. در معاينه با اسليت لمپ، قرنيه هر دو چشم شفاف بود و التهاب و ياخته در اتاق قدامي ديده نمي شد اما چسبندگي خلفي در حد 180 درجه در چشم چپ وجود داشت. عدسي هر دو چشم در حد ⁺1 کدورت زيرکپسولي خلفي داشت. در معاينه زجاجيه، ياخته ديده نشد. نماي ته چشم راست و چپ بيمار و الکترورتينوگرام (ERG) بيمار در تصاوير ارايه شده اند. بيمار طي اين 4 سال، با تشخيص التهاب داخل چشمي تحت درمان با پردنيزولون خوراکي و متوترکسات بوده است که پاسخ به درمان موقت بوده و سير بيماري و کاهش ديد، پيش رونده بوده است. با توجه به سير بيماري و نماي شبکيه شبيه رتينيت پيگمنتوزا و ERG، تشخيص AZOOR براي بيمار گذاشته شد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين شيوع عيوب انکساري اصلاح نشده و ميزان نياز به استفاده از عينک در دانش آموزان مقاطع ابتدايي، راهنمايي و دبيرستان منطقه يک مشهد در سال 1385.
روش پژوهش: تعداد 2510 نفر از دانش آموزان منطقه يک شهر مشهد به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند و تحت معاينات رفرکشن (سيکلوپلژيک و مانيفست)، اندازه گيري حدت بينايي به وسيله تابلوي E و تعيين نمره عينک فعلي و بهترين ديد اصلاح شده فعلي قرار گرفتند. ميزان نياز به عينک به صورت کسري از افراد تعريف شد که ديد اصلاح نشده بدتر از 20.40 در چشم بهتر داشتند و ديد آن ها با عينک اصلاح مي گرديد.
يافته ها: در مجموع 2150 دانش آموز (مشارکت 85.7 درصد) بررسي شدند. ميزان نياز به عينک در کل دانش آموزان 4.7 درصد (قابل اطمينان 95 درصد [CI_%95]: 3.8 تا 5.6 درصد)، در پسران 3.7 درصد و در دختران 5.5 درصد بود (P=0.059). ميزان نياز به عينک با افزايش سن، به طور معني داري زياد مي شد؛ به طوري که در دانش آموزان مقاطع راهنمايي و دبيرستان، به ترتيب 3.8 و 5.3 برابر دانش آموزان ابتدايي بود (P<0.001). در 2.4 درصد دانش آموزان (CI_%95: 1.8 تا 3 درصد) نياز به عينک برآورده نشده بود. ميزان پوشش عينک 51.4 درصد بود که در دختران 17.5 درصد بيش تر از پسران بود (P=0.003).
نتيجه گيري: ميزان نياز به عينک در دانش آموزان منطقه يک مشهد 4.7 درصد بود که اين نياز در 48.6 درصد موارد برآورده نشده بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين ميزان اثر جراحي ماهيچه هاي راست افقي بر حدت بينايي و وضعيت سر و شاخص هاي الکترونيستاگموگرافيک در مبتلايان به نيستاگموس مادرزادي.
روش پژوهش: مطالعه بر روي 58 بيمار مبتلا به نيستاگموس مادرزادي که طي 3 سال به مرکز ما مراجعه نمودند؛ انجام شد. بيماران بر اساس وضعيت، به سه گروه تقسيم شدند: گروه اول (29 بيمار)، انحراف سر کم تر از 20^o، ديد دو چشمي کم تر از 20.30 و انحراف چشم کم تر از 30 پريزم ديوپتر داشتند که در آن ها هر 4 ماهيچه راست افقي رسس شدند (گروه 4 رکتوس). گروه دوم (23 بيمار)، انحراف سر کم تر از 20^o، ديد دو چشمي کم تر از 20.30 و انحراف چشم بيش تر از 30 پريزم ديوپتر داشتند که در آن ها فقط دو ماهيچه راست افقي رسس شدند (گروه 2 رکتوس). گروه سوم (6 بيمار) که انحراف سر بيش از 20^o داشتند؛ با هر مقدار ديد دو چشمي يا تروپيا که تحت عمل Kestenbaum-Anderson قرار گرفتند.
يافته ها: ميانگين سني بيماران در زمان جراحي 9.1±18.7 سال (48-5 سال) و ميانگين مدت پي گيري بيماران 7.4±17.5 ماه (36-6 ماه) بود. حدت بينايي در هر سه گروه افزايش يافت ولي تنها در گروه 2 رکتوس، از نظر آماري معني دار بود (P=0.0001). سرعت و دامنه امواج نيستاگموس در هر سه گروه کاهش يافتند اما اين کاهش فقط در گروه 4 رکتوس معني دار بود P=0.02) براي سرعت و P=0.04 براي دامنه امواج). تغيير مختصري به سمت نزديک بيني در دو گروه رسس ماهيچه هاي راست و تغيير مختصري به سمت دوربيني در گروه Kestenbaum-Anderson مشاهده شد. بهبود زاويه انحراف در گروه 2 رکتوس و تغييرات وضعيت غيرطبيعي سر در گروه Kestenbaum-Anderson معني دار بودند (P<0.001).
نتيجه گيري: رسس ماهيچه هاي راست در بيماران مبتلا به نيستاگموس مادرزادي مي تواند باعث بهبود ديد و انحراف چشم و وضعيت غيرطبيعي سر شود. شاخص هاي شدت نيستاگموس به ويژه در رسس هر چهار ماهيچه و ديد به ويژه در رسس هر دو ماهيچه بهبود نشان مي دهد و موارد شديدتر وضعيت غيرطبيعي سر، نياز به جراحي Kestenbaum-Anderson دارند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه بين لنزهاي آسفريک Tecnis Z9000 و Akreos AO از نظر اعوجاج اسفريک (spherical aberration) و حساسيت کنتراست.
روش پژوهش: براي 34 چشم از 34 بيمار بعد از جراحي آب مرواريد به روش فيکوامولسيفيکيشن، به طور تصادفي، يکي از لنزهاي Tecnis يا Akreos AO کار گذاشته شد. سه ماه بعد از عمل، بهترين ديد اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفريک در اندازه مردمک 4 و 6 ميلي متر و حساسيت کنتراست در شرايط روشنايي و تاريکي در بسامدهاي 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعيين گرديد.
يافته ها: بيماران شامل 18 مرد و 16 زن بودند. ميانگين سني بيماران در گروه Tecnis، 58±6.1 سال و در گروه AO، 64±5.8 سال بود (P=0.06). ميانگين BCVA در گروه Tecnis، 0.076±0.080 لوگمار و در گروه AO، 0.115±0.090 لوگمار بود (P=0.33). اعوجاج اسفريک در گروه Tecnis نسبت به گروه AO، در اندازه مردمک 4 ميلي متر 0.140±0.097mm) در مقابل P<0.0001, 0.285±0.087mm) و 6 ميلي متر 0.303±0.183mm) در مقابل P=0.4, 0.329±0.083mm) کم تر بود. حساسيت کنتراست در گروه Tecnis، در شرايط روشنايي در بسامدهاي 1، 2، 5 و 10 دور در درجه و در شرايط تاريکي در بسامدهاي 1، 2 و 10 دور در درجه، به طور معني داري نسبت به گروه AO بالاتر بود.
نتيجه گيري: لنز داخل چشمي Tecnis Z9000 هم از نظر اعوجاح اسفريک و هم از نظر حساسيت کنتراست در مقايسه با Akreos AO نتايج بهتري دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: ارزيابي اثر تصحيح کننده برش شل کننده ليمبوس (LRI: limbal relaxing incision) بر روي آستيگماتيسم پيشين قرنيه در چشم هايي که تحت عمل جراحي آب مرواريد به روش فيکوامولسيفيکيشن بدون بخيه قرار مي گيرند.
روش پژوهش: در اين کارآزمايي باليني غيرتصادفي، در 21 چشم از 21 بيمار (گروه LRI) که تحت عمل فيکوامولسيفيکيشن بدون بخيه قرار گرفتند؛ LRI انجام شد. برش ها بر اساس يک نوموگرام که بر حسب آسيتگماتيسم قبل از عمل و به وسيله توپوگرافي به دست آمده بود؛ ايجاد شدند. نتايج گروه LRI با نتايج 36 چشم از 36 بيمار به عنوان گروه شاهد که تحت جراحي مشابه بدون انجام LRI قرار گرفتند؛ مقايسه گرديد. براي بررسي تغيير در آستيگماتيسم، از تحليل برداري جفي (Jaffe vector analysis) استفاده شد.
يافته ها: ميانگين آستيگماتيسم قبل از عمل در گروه LRI و گروه شاهد، به ترتيب 2.82±1.07 و 0.66±0.27 ديوپتر بود که بعد از عمل، به ترتيب به 1.68±1.04 و 0.62±0.22 ديوپتر کاهش يافت. مقدار کاهش جبري آستيگماتيسم در گروه LRI، برابر 1.19±1.04 ديوپتر و در گروه شاهد، برابر 0.03±0.47 ديوپتر بود (P=0.003). متوسط تغيير برداري در گروه LRI برابر 2.37±1.36 ديوپتر بود. در گروه LRI، در 13 مورد (61.9 درصد)، کم اصلاحي و در 2 مورد (9.5 درصد)، بيش اصلاحي رخ داد. هيچ گونه عارضه مهم ديگري مشاهده نگرديد.
نتيجه گيري: انجام LRI در همراهي با عمل جراحي فيکوامولسيفيکيشن، در کاهش آسيتگماتيسم پيشين قرنيه موثر است ولي براي کسب نتايج بهتر، تغيير نوموگرام مورد نياز است.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مقايسه لنز داخل چشمي آسفريک AcrySof IQ و لنز داخل چشمي اسفريک Sensar از نظر اعوجاج اسفريک (spherical aberration) و حساسيت کنتراست.
روش پژوهش: براي 34 چشم از 34 بيمار، بعد از جراحي آب مرواريد به روش فيکوامولسيفيکيشن، به طور تصادفي، يکي از لنزهاي داخل چشمي IQ يا Sensar کار گذاشته شد. سه ماه بعد از عمل، بهترين ديد اصلاح شده (BCVA)، اعوجاج اسفريک در اندازه مردمک 4 و 6 ميلي متر و حساسيت کنتراست در شرايط روشنايي و تاريکي در بسامدهاي فضايي 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه تعيين گرديد.
يافته ها: بيماران شامل 21 مرد (61.8 درصد) و 13 زن (38.2 درصد) بودند. ميانگين سني بيماران در گروه IQ، 57.5±5.6 سال و در گروه Sensar، 61.0±6.1 سال بود (P=0.06). ميانگين BCVA در گروه IQ، 0.083±0.071 لوگمار و در گروه Sensar، 0.145±0.097 لوگمار بود (P=0.079). اعوجاج اسفريک در گروه IQ نسبت به گروه Sensar، در اندازه مردمک 4 ميلي متر 0.183±0.107mm) در مقابل P<0.001, 0.354±0.138mm) و 6 ميلي متر 0.26±0.096mm) در مقابل (P=0.002, 0.435±0.152mm کم تر بود. حساسيت کنتراست در گروه IQ، هم در شرايط روشنايي (در 1، 2، 5، 10 و 20 دور در درجه) و هم در شرايط تاريکي (در 1، 10 و 20 دور در درجه) بالاتر بود (P<0.02).
نتيجه گيري: لنز داخل چشمي آسفريک AcrySof IQ، هم از نظر اعوجاج اسفريک و هم از نظر حساسيت کنتراست در مقايسه با لنز داخل چشمي اسفريک Sensar، نتايج بهتري دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين پيامدهاي بينايي و عوارض جراحي آب مرواريد با و بدون برداشتن کپسول خلفي و ويترکتومي قدامي در کودکان 15-10 ساله.
روش پژوهش: هفده چشم از 12 کودک 15-10 ساله مبتلا به آب مرواريد مادرزادي يا تکاملي، به طور تصادفي در دو گروه قرار گرفتند. براي گروه اول (8 چشم) لنزکتومي، کپسولوتومي خلفي، ويترکتومي قدامي و کارگذاري لنز داخل چشمي اتاق خلفي (PCIOL) و براي گروه دوم (9 چشم) لنزکتومي و کارگذاري PCIOL بدون برداشتن کپسول خلفي و ويترکتومي انجام شد. بيماران حداقل 6 ماه پي گيري شدند. IOL در همه موارد از جنس آکريليک هيدروفوب بود.
يافته ها: متوسط سن بيماران در زمان جراحي 12.3±1.5 سال (10 تا 15 سال) بود. بيماران به مدت 18.7±11.2 ماه (6 تا 36 ماه) پي گيري شدند. ميانگين بهترين ديد اصلاح شده (BCVA) قبل از جراحي در گروه ويترکتومي 1.0±0.4 لوگمار و در گروه غيرويترکتومي 0.8±0.5 لوگمار بود (P=0.5). ميانگين BCVA بعد از جراحي در گروه ويترکتومي 0.1±0.1 لوگمار و در گروه غيرويترکتومي 0.2±0.4 لوگمار بود (P=0.3). کدورت  کپسول خلفي در 3 چشم در گروه غيرويترکتومي مشاهده شد ولي با توجه به خفيف بودن کدورت محل بينايي، به کپسولوتومي با ليزر نياز نشد.
نتيجه گيري: اگر چه لنزکتومي همراه با کپسولوتومي خلفي و ويترکتومي قدامي در کودکان 15-10 ساله روشي امن مي باشد ولي انجام آن به نظر ضروري نمي رسد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين شيوع انواع نقص هاي ميدان بينايي ناشي از گلوکوم زاويه باز در هنگام تشخيص بيماري.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي در بيماران مراجعه کننده به کلينيک گلوکوم بيمارستان فارابي اصفهان انجام شد. بيماراني که گلوکوم زاويه باز در آن ها بر اساس فشار داخل چشمي (IOP)، ميدان بينايي و معاينه ته چشم و گونيوسکوپي مورد تاييد قرار گرفت؛ وارد مطالعه شدند. در بيماراني که داراي حداقل 3 ميدان ديد قابل اعتماد بودند؛ آخرين ميدان بينايي جهت تفسير انتخاب شد. معيار قابل اعتماد بودن ميدان بينايي، خطاي مثبت و منفي کم تر از 33 درصد و کاهش فيکسيشن (fixation loss) کم تر از 20 درصد بود. بيماراني که داراي ساير اختلالات چشمي هم زمان با گلوکوم بودند؛ از مطالعه حذف شدند. شدت آسيب گلوکوماتوز، بر اساس انحراف ميانگين (MD) تعريف شد و بيماران بر اساس MD به 3 گروه خفيف (تا -6.0 دسي بل)، متوسط (بين 6- تا 12- دسي بل) و پيش رفته (بزرگ تر از 12- دسي بل) تقسيم شدند.
يافته ها: مطالعه بر روي 308 چشم از 189 بيمار انجام شد. متوسط سن بيماران 53.2±12.0 سال (دامنه 79-13 سال) بود. ميانگين MD برابر -12.3±9.0 دسي بل (-0.4 تا -34.4 دسي بل) بود. اين ميانگين در زنان -10.8±9.0 و در مردان -13.4±9.2 بود (P=0.02). بر اساس MD، 104 چشم (33.8 درصد) در مرحله خفيف، 74 چشم (24.0 درصد) در مرحله متوسط و 130 چشم (42.2 درصد) در مرحله پيش رفته تشخيص داده شدند. از نظر نقص ميدان بينايي، 23 چشم (7.5 درصد) دپرشن کلي، 102 چشم (33.1 درصد) نقص ميدان فوقاني، 75 چشم (24.3 درصد) نقص ميدان تحتاني و 91 چشم (29.5 درصد) اختلال مرکب ميدان بينايي داشتند. هفت چشم (2.3 درصد) اسکوتوم پاراسنترال و 3 چشم (1.0 درصد) جزيره مرکزي (central island) داشتند. در 7 چشم (2.3 درصد) نقص ميدان بينايي مشاهده نگرديد. از ميان اختلالات موضعي، اسکوتوم کماني (35.6 درصد) شايع ترين نوع اختلال ميدان بينايي بود.
نتيجه گيري: تعداد قابل توجهي از بيماران گلوکومي در مرحله پيش رفته تشخيص داده مي شوند که لزوم تدوين غربالگري مناسب را بازگو مي کند. شايع ترين اختلال موضعي ميدان بينايي در بيماران ما، اسکوتوم کماني بود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: تعيين فراواني علايم چشمي در مبتلايان به سندرم مارفان.
روش پژوهش: اين مطالعه مقطعي بر روي 43 بيمار که به علت علايم چشمي سندرم مارفان، طي 27 ماه به درمانگاه هاي تخصصي چشم پزشکي دانشگاه علوم پزشکي يزد مراجعه کرده و يا ارجاع داده شده بودند؛ انجام گرديد. علايم چشمي سندرم مارفان از جمله دررفتگي عدسي، اختلالات انکساري، قرنيه مسطح، اختلالات شبکيه، گلوکوم و غيره مورد ارزيابي قرار گرفتند.
يافته ها: بيماران در 24 مورد (55.8 درصد) مونث و در 19 مورد (44.2 درصد) مذکر بودند. ميانگين سني بيماران 26.23±7.5 سال (44-6 سال) بود. سابقه خانوادگي سندرم مارفان در 39 بيمار (90.7 درصد) مثبت بود. عوارض چشمي سندرم مارفان در اين بيماران شامل نيمه دررفتگي عدسي (76.7 درصد)، نزديک بيني بالا (41.9 درصد)، استرابيسم (27.9 درصد)، گلوکوم (14.0 درصد)، قرنيه مسطح (11.6 درصد) و جداشدگي شبکيه (7.0 درصد) بودند. بيماران در 14 درصد موارد سابقه جراحي به علت عوارض چشمي مارفان شامل جداشدگي شبکيه، استرابيسم و لنزکتومي داشتند.
نتيجه گيري: تظاهرات عمده چشمي سندرم مارفان در اين مطالعه، شامل اکتوپي عدسي، نزديک بيني بالا، استرابيسم، گلوکوم و جداشدگي شبکيه بوده اند.

 نسخه قابل چاپ

هدف: ارزيابي تغييرات هيستوپاتولوژيک ايجاد شده به وسيله ميتومايسين (MMC)C- با غلظت 0.02 درصد در قرنيه خرگوش.
روش پژوهش: مطالعه بر روي 48 قرنيه از 24 خرگوش (Albino, Dutch type) انجام شد. هر دو چشم خرگوش ها تحت کراتکتومي لايه اي به وسيله چاقوي هلالي (crescent) قرار گرفتند و سپس به طور تصادفي، در يک گروه (24 چشم) يک قطره MMC با غلظت 0.02 درصد (گروه MMC) و در يک گروه (24 چشم) محلول نمکي متعادل (گروه شاهد)، به مدت يک دقيقه روي استروما قرار داده شد. بعد از يک دقيقه، شستشو با محلول نممکي طبيعي انجام گرديد و فلپ قرنيه به محل اوليه برگردانده شد. شصت روز بعد، نمونه هاي قرنيه در فرمالين 10 درصد تثبيت شده اند و اسلايدهاي رنگ آميزي شده با هماتوکسيلين - ائوزين و پريديک اسيد شيف و در صورت لزوم قرمز کنگو، تحت بررسي با ميکروسکوپ نوري قرار گرفتند.
يافته ها: يکي از قرنيه ها در گروه MMC، کاهش تعداد کراتوسيت ها را نشان داد. اسکار در محل فلپ، توليد کلوييد، نورگ زايي در محل برش، ادم در محل فلپ و استروما و هايپرپلازي اپي تليوم در محل برش و يا فلپ، با ميزان مساوي در دو گروه رخ نداد. اسکار استروما در گروه MMC رخ نداد ولي در 2 مورد از چشم هاي شاهد رخ داد. در گروه شاهد، 3 مورد نازک شدگي اپيتليوم و 2 مورد رنگ پذيري ائوزينوفيليک در محل فلپ ديد شد. اندوتليوم در همه موارد نرمال بود.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد که استفاده از ميتومايسين- C در محل عمل در جراحي هاي کراتورفرکتيو، اثر سويي در ترميم اپي تليوم و محل فلپ و يا سلامت اندوتليوم ندارد. مطالعات انساني بيش تر توصيه مي شود.

 نسخه قابل چاپ

هدف: مشخص نمودن تظاهرات آسيب شناسي، ميکروسکوپ الکتروني و اسکن کانفوکال در کراتوپاتي ناشي از آب معدني اهرم در قرنيه هاي افراد دهنده.
روش پژوهش: هفت گلوب از 5 فرد دهنده مورد مطالعه قرار گرفتند که 5 مورد آن ها با زمان هاي متفاوت (30 ثانيه و 3، 15، 30 و 60 دقيقه) از سمت قرنيه در تماس با آب معدني اهرم قرار گرفتند و 2 قرنيه ديگر به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. پس از انجام اسکن کانفوکال در هر قرنيه، قرنيه به همراه کناره کوچکي از صلبيه جداشد و از نظر آسيب شناسي مورد ارزيابي قرار گرفت قرنيه اي که 60 دقيقه در تماس با آب معدني اهرم بود تحت اسکن با (SEM) و ترنسميشن الکترون ميکروسکوپي (TEM) قرار گرفت.
يافته ها: تظاهرات اسکن کانفوکال بسته به زمان تماس قرنيه ها با آب معدني اهرم، از رسوبات داخل اپي تليومي با کنتراست بالا تا ايجاد تاول هاي زيراپي تليومي متفاوت بود. در ارزيابي SEM از قرنيه اي که به مدت 60 دقيقه در تماس با آب معدني اهرم بود؛ علاوه بر وجود رسوبات منتشر روشن و نامنظم غني از سولفور روي سطح اپي تليوم، تخريب موضعي ياخته هاي اپي تليوم به همراه ايجاد سوراخ هاي کوچک داخل اپي تليومي مشاهده گرديد. در ارزيابي TEM نيز رسوبات حجيم الکترون لوسنت (electron lucent) در زير ياخته هاي اپي تليوم بازال و نيز بين لايه بومن و غشاي پايه يافت شدند. در اسکن کانفوکال قرنيه هاي شاهد، کدورت غيراختصاصي در سطح استروما به همراه چين هاي غشاي دسمه ديده شد و اپي تليوم فاقد رسوبات با کنتراست بالا بود. قرنيه هاي شاهد در ارزيابي آسيب شناسي نيز فاقد رسوبات داخل اپي تليومي بودند.
نتيجه گيري: آب معدني اهرم، حتا با تماس کوتاه مدت، موجب کراتوپاتي سولفات در قرنيه چشم غيرزنده مي شود که به طور شاخص، بخش قدامي قرنيه را درگير مي کند و تظاهرات متفاوتي از نظر آسيب شناسي، اسکن کانفوکال و ميکروسکوپ الکتروني نشان مي دهد.

 نسخه قابل چاپ

با توجه به افزايش فزاينده شيوع ديابت قندي، اين افراد نسبت بيش تري از مراجعان به چشم پزشکان را تشکيل خواهند داد و آب مرواريد يکي از مهم ترين علل کاهش بينايي در اين افراد است. برخورد صحيح با آب مرواريد در اين بيماران، نياز به توجه ويژه و در نظر گرفتن وضعيت ساير قسمت هاي چشم و شرايط سيستميک دارد. در گذشته نه چندان دور، عوارض عمل جراحي آب مرواريد در اين بيماران زياد بود و توصيه مي شد که عمل جراحي با تاخير انجام شود. با آمدن تجهيزات و روش هاي جديدتر و انجام جراحي با حداقل صدمه بافتي، نتايج جراحي بهبود چشم گيري يافته اند. مطالعات متعددي در رابطه با آب مرواريد در بيماران ديابتي انجام شده اند. اين مطالعه مروري، بر اساس جستجو در مدلاين با استفاده از واژه هاي کليدي diabetic maculopathy, diabetic macular edema, diabetes mellitus, cataract و diabetic retinopathy انجام پذيرفته است.

 نسخه قابل چاپ

استحاله سني ماکولا (AMD)، علت مهم کوري در سنين بالاست. اين بيماري يک پديده چند عاملي است که عوامل محيطي و ژنتيک، هر دو در ايجاد آن نقش دارند اما نحوه توارث در اين بيماري مانند بسياري از بيماري هاي ژنتيک ديگر، از قوانين مندلي پيروي نمي کند. در واقع، اين بيماري معلول وجود چند عامل ژنتيک با هم مي باشد و به اين نوع بيماري ها، بيماري هاي پيچيده (کمپلکس) گفته مي شود. در سال هاي اخير، در مورد نقش ژنتيک در ايجاد اين بيماري پيچيده، تحقيقات وسيعي انجام شده اند. در اين مقاله، مروري داريم بر روش هاي بررسي ژنتيک و نقاط قوت و ضعف آن ها در بيماري پيچيده AMD و سپس ژن هاي احتمالي موثر در ايجاد اين بيماري را معرفي و نقش احتمالي هر يک را بررسي مي کنيم. در پايان، به دو ژن يعني فاکتور کمپلمان H و ژني در ناحيه LOC₃₈₇₇₁₅ مي پردازيم که تغييرات آن ها سهم مهمي در ايجاد بيماري دارد.

 نسخه قابل چاپ

هدف: گزارش يک مورد همراهي مردمک تونيک با سيدروز چشمي.
معرفي بيمار: پسر 10 ساله اي با مردمک بزرگ چشم راست از 2 هفته قبل مراجعه نمود. ديد دو چشم 10.10 بدون مارکوس گان بود. قطر مردمک در چشم راست 5 ميلي متر و در چشم چپ 3 ميلي متر بود. آنيزوکوريا در روشنايي بيش تر و در تاريکي کم تر بود. مردمک چشم راست به پيلوکارپين 0.1 درصد واکنش نشان مي داد. در فوندوسکوپي، در قسمت تحتاني شبکيه يک جسم بيگانه ديده شد که در گرافي ساده نيز قابل مشاهده بود. بيمار دو ماه بعد با کاهش ديد چشم راست در حد 6.10 مراجعه نمود. هم چنان مشخصات مردمک تونيک در چشم راست ديده مي شد و تغييرات پيگمانتري در شبکيه قابل مشاهده بود. بعد از انجام ويترکتومي عميق، يک جسم بيگانه به ابعاد 1.5×1.5 ميلي متر خارج شد. در پي گيري هاي بعدي، آنيزوکوريا به تدريج برطرف شد و پس از گذشت 6 ماه از خارج کردن جسم بيگانه، اندازه مردمک ها برابر گرديد و ديگر علامتي از مردمک تونيک وجود نداشت. در معاينه با اسليت لمپ، آب مرواريد زير کپسولي خلفي مختصري ديده مي شد و بهترين ديد اصلاح شده چشم راست 7.10 بود. بيمار براي پي گيري مراجعه ننمود.
نتيجه گيري: سيدروز چشمي مي تواند موجب مردمک تونيک شود و بايد در تشخيص افتراقي مردمک تونيک قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

بيمار خانمي 81 ساله است که از 8 ماه قبل دچار سردرد خفيف پيش رونده شد. در سابقه، کاهش بينايي دو طرفه از يک ماه قبل داشت. در اين مدت اقدام درماني خاصي صورت نگرفته بود. در معاينه چشم، ديد چشم راست در حد شمارش انگشتان از حدود 50 سانتي متري و ديد چشم در حد شمارش انگشتان از يک متري بود. مارکوس گان چشم راست 2⁺ بود. در معاينه با اسليت لمپ، کموز شديد دو طرفه (3-4⁺) و پر پيچ و خم شدن (tortusity) شديد عروق ملتحمه و اپي اسکلرا محرز بود ولي بيرون زدگي چشم (proptosis) ديده نمي شد (تصوير 1).

 نسخه قابل چاپ