تماس بي‌دليل قطع مي‌شود، شماره‌گيري ناقص انجام مي‌شود و گاهي پيغام «شبكه مشغول است» را روي صفحه گوشي مي‌بيني و ديگر هيچ.
ديگر خواب از سرت پريده و كمي استرس داري كه چرا نمي‌تواني تماس بگيري. انگار صدايت قطع شده باشد دنبال يك راه ارتباط مي‌گردي. مستقيم مي‌روي سر تلفن ثابت كه اين روزها كمتر به كار مي‌آيد. گوشي را برمي‌داري كه شماره بگيري اما...
باز هم سكوت جاي بوق آزاد معمولي را گرفته. كمي با پريز و دوشاخه ور مي‌روي اما انگار كلا خبري از تلفن نيست. چاره‌اي نمي‌ماند و مي‌روي سراغ اينترنت كه هرماه كلي هزينه برايش مي‌دهي. شايد اينترنتي بشود يك پيغام فرستاد، اما خوب وقتي تلفن خانگي قطع شده اينترنتي هم در كار نيست.
وقتي بيشتر كلافه و سردرگم مي‌شوي كه روزنامه‌نگار باشي و بايد مطالبت را در مدت زماني كوتاه از طريق ايميل براي روزنامه بفرستي.
موبايل هم در منطقه شما مشكل دارد، وقتي هم كه به‌شماره مخابرات سيار زنگ مي‌زني مي‌گويد: «شماره مورد نظر در شبكه موجود نمي‌باشد» و يادت مي‌آيد كه چقدر براي موبايل و خدمات آن پول داده‌اي، اما شهروندي كه از ارتباط محروم مي‌شود تنهاست، واقعا هم تنهاست و دستش هم به هيچ جايي بند نيست.
اگر براي اين قطعي ارتباط خسارتي هم ببيند هيچ قانوني پشتيبان حقوقش نيست. حتي اگر مريض اورژانسي آنها تلف شود هم چندان اهميتي ندارد، اما اگر قبضي كه پر از ارقام نامشخص است چند روزي دير پرداخت شود حتما اشتراك قطع مي‌شود و خسارت اضافي هم بايد پرداخت كنيد، چون قانون پشتوانه آنهاست و اصلا براي مردم قانون حمايتي ننوشته‌اند.
همين دو روز گذشته همه تلفن‌هاي غرب تهران يكباره و بدون اطلاع‌رساني مخابرات قطع شد و شماره خرابي تلفن پس از چند بار دليل آن را خسارت كابلي اعلام كرده است.
خسارت كابلي همان مفهوم مودبانه كابل دزدي است، وقتي به بهانه‌اي مثل سرقت كابل كه بنا به شواهد، بيشتر پوششي براي خرابي خطوط مخابراتي است، ارتباط يك محل يا منطقه قطع مي‌شود، هيچكس صداي مردم را نمي‌شنود و وقتي خدمات انحصاري باشد، رقيبي هم نيست كه كاري كند مردم مي‌مانند و يك تلفن كه به جايي وصل نيست.
اما براستي حقوق ارتباطي مردم را چه كسي قرار است پيگيري كند؟ تا چند سال ديگر بايد بر سر حقوق اوليه شهروندي چك و چانه بزنيم؟
سعيد نوري‌آزاد
