بانک مقالات بیماریهای گیاهی

به منظور شناسايي گونه ها و بررسي مسايل تاكسونوميك جنس Phyllactinia در ايران، اين تحقيق از سال 1383 شروع گرديد. با بررسي هاي انجام شده هفت آرايه شناسايي و تعيين نام شدند كه عبارتند از: Phyllactinia babayanii، P. fraxini، P. guttata، P. mali، P. moricola، P. roboris و Phyllactinia sp. روي Salix aegiptiaca. براساس اين مطالعه گونه P. babayanii براي اولين بار در ايران توصيف شده است. همچنين رده بندي اين جنس روي Alnus و Cornus براساس نمونه هاي ايراني مورد بحث قرار گرفته است و نشان داده شده است كه Alnus glutinosa در ايران توسط P. guttata آلوده مي شود و گونه P. alni روي جنس اخير در ايران وجود ندارد. با توجه به همپوشاني ويژگي هاي نمونه هاي روي Cornus spp. با گونه P. guttata اين نمونه ها در اين گونه قرار داده شده اند. ويژگي هاي نمونه روي Lonicera iberica نشان مي دهد كه اين گونه در ايران توسط P. roboris آلوده مي شود. اين اولين گزارش از وقوع گونه اخير روي Lonicera iberrica است. نمونه روي Salix aegiptiaca با وجود آسك هاي واجد سه آسكوسپور (تقريبا در تمام آسك ها) تشابه زيادي با گونه P. fraxini نشان مي دهد و احتمالا به اين گونه تعلق دارد كه در آن صورت تيره Salicaceae ميزبان جديدي براي گونه اخير خواهد بود. اما به علت عدم وجود آنامورف روي Salix aegyptiaca امكان اظهار نظر قطعي وجود ندارد و بايد نمونه هاي بيشتري مورد مطالعه و بررسي قرار گيرند.

 نسخه قابل چاپ

در اين بررسي مشخص شد كه دماي بهينه جوانه زني اوردينوسپور هاي Uromyces viciae- fabae جدايه اي از خوزستان، ايران عامل زنگ باقلا 15 تا 20°C مي باشد. بيست و چهار ساعت نگهداري اوردينيوسپور ها در دماي 32°C باعث مرگ آنها شد. نور ممتد لامپ فلورسنت با شدت 3600 لوكس باعث كاهش جوانه زني آنها گرديد. بهترين دما براي جوانه زني تليوسپور ها 18°C بود و در دماي بين 12 تا 23°C جوانه زني خوبي داشته و توليد بازيديوم كردند. تاريكي ممتد باعث كاهش جوانه زني و كاهش توليد بازيديوسپور گرديد. بهترين شرايط نوري براي جوانه زني تليوسپور ها زير نور لامپ فلورسنت با شدت 3600 لوكس، روشنايي ممتد و تيمار روز بلند (16 ساعت در روز) بود و بهترين شرايط براي توليد بازيد يوسپور در تيمار روز بلند مشاهده شد. تليوسپور هاي اين زنگ بدون هيچ تيماري تندش كردند اما نگهداري ساقه هاي باقلا حاوي تليوسپور در آب مقطر سترون به مدت 24 ساعت و همچنين دادن شوك گرمايي در دماي 30°C به مدت 72 ساعت باعث افزايش چشمگير در جوانه زني و توليد بازيد يوسپور گرديد.

 نسخه قابل چاپ

چاي ترش (Hibiscus sabdariffa) گياهي است يكساله و متعلق به خانواده پنيركيان كه در قاره آسيا، استراليا و آفريقاي مركزي كاشت مي شود و مصارف صنعتي و دارويي دارد. در پاييز سال 1386 علايم بيماري سفيدك پودري روي برگهاي حداقل %30 گياهان چاي ترش بذري در منطقه بيرجند استان خراسان جنوبي مشاهده شد. علايم بيماري به صورت لكه هاي سفيد رنگ گوشه دار حاوي ميسيلومهاي سطحي قارچ در سطوح بالايي و پاييني برگهاي آلوده (گاهي همراه با ريزش برگها) مشاهده شد. بر روي برگهاي تازه آلوده شده، لكه هاي سفيد رنگ ظاهري پراكنده داشتند. ميسيلومها در نمونه هاي بررسي شده ظاهر شده از روزنه ها، داخلي و كنيدي يوفور ها اغلب منشعب بودند. كنيديوم ها به صورت منفرد تشكيل شده، داراي دو شكلي مشخص، شفاف و تك سلولي بودند. كنيديوم هاي اوليه سرنيزه اي با انتهاي نوك تيز بوده و ابعاد آنها 18.8 × 60 ميكرومتر (17.5 -22.5 × 55-62.5 ميكرومتر) اندازه گيري شد. كنيديوم هاي ثانويه استوانه اي شكل بوده و ابعاد آنها 18.3 × 59.25 ميكرومتر (50- 67.5× 17.5- 20 ميكرومتر) اندازه گيري شد. با توجه به خصوصيات ذكر شده، عامل سفيدك پودري چاي ترش در نمونه هاي بررسي شده قارچ(Leveillula taurica (Lev.) Arnaud anamorph Oidiopsis taurica [Lev] Salmon) تعيين نام گرديد. فرم جنسي قارچ مشاهده نشده. جهت اثبات بيماري زايي، برگهاي آلوده به قارچ موصوف بر روي قسمت پاييني برگهاي تعدادي از گياهان چاي ترش با سن شش ماه در مزرعه فشار داده شدند. علايم بيماري پس از گذشته سه هفته بر روي تمام برگهاي مذكور مشاهده شد در حالي كه هيچگونه علايمي بر روي برگهاي گياهان شاهد مشاهده نشد. هرچند گونه L. taurica قبلا از پاكستان و تايلند روي چاي ترش گزارش شده است Amano, K. 1986. Host range and geographical distribution (of) the powdery mildew fungi ولي اين اولين گزارش از وقوع آن بر روي چاي ترش در ايران است. اين قارچ به عنوان عامل بيماري سفيدک پودري کنف(Hibiscus cannabinus) از مصر، ايتاليا و آمريکا گزارش شده است. نمونه بررسي شده فوق تحت شماره Iran 12821F در مجموعه قارچهاي هرباريوم وزارت جهاد کشاورزي واقع در موسسه تحقيقات گياه پزشکي کشور (تهران) نگهداري مي شود.

 نسخه قابل چاپ

با هدف جداسازي عامل بيماري سرطان طوقه و بررسي اثر تيمار هاي حرارتي و شيميايي بر باكتري زدايي عامل از قلمه هاي آلوده و تاثير تيمار ها بر برخي صفات رويشي و زايشي نهالهاي حاصله در دو رقم انگور، آزمايشي به صورت اسپليت- اسپليت پلات با طرح پايه بلوكهاي كامل تصادفي در چهار تكرار (40 قلمه در هر كرت) طي سه سال در ايستگاه تحقيقات انگور تاكستان انجام شد. جدا سازي و شناسايي جدايه هاي باكتري با روشهاي متداول صورت گرفت. نوع رقم در دو سطح، تيمار هاي حرارتي در چهار سطح و تيمار هاي شيمايي در چهار سطح فاكتور هاي مورد بررسي بودند. پس از انجام تيمار ها، قلمه ها در خزانه مجزا و بستري عاري از عامل بيماري ريشه دار گرديدند. طي سه سال اثر تيمار ها بر ميزان كاهش آلودگي در نهالهاي حاصله با مشاهده تشكيل غده و كشت عصاره نهالها روي محيطهاي كشت اختصاصي بررسي شد. همچنين به دنبال تيمار ها درصد جوانه هاي زنده، تسريع در شروع رشد جوانه ها، وزن ريشه توليدي، وزن نهال در سال اول و زمان شروع گلدهي يادداشت گرديد. متوسط داده هاي مربوط به 20 قلمه در هر واحد آزمايشي، معيار داده ها براي هر تيمار در تكرار بوده است. تجزيه واريانس با نرم افزار MSTAT-C و مقايسه ميانگين با آزمون LSD انجام شد. از 20 جدايه باكتري براساس آزمونهاي بيوشيميايي، فيزيولوژيكي و مرفولوژيكي، خصوصيات فنوتيپي 17 استرين جدا شده با گونه Agrobacterium tumefaciens و سه استرين نيز با خصوصيات افتراقي A. vitis مطابقت داشت. نتايج بررسي نشان داد كه اثر تيمار ها در هر دو رقم بر كاهش گال زايي در نهالهاي حاصله يكسان بوده و تيمار هاي توام گرما درماني با 60°C به مدت 15 دقيقه به همراه مصرف مواد شيميايي بيشتر از %95 آلودگي را كاهش داده است، ولي بيش از %50 مرگ جوانه ها را به دنبال داشته است. تيمار 50°C به مدت 30 دقيقه با تركيب شيميايي اريترومايسين سولفات يك در هزار با بيش از %90 كاهش آلودگي و زنده ماندن بيش از %72 جوانه ها بدون اختلاف معني داري با تيمار قبلي، نتيجه رضايت بخشي را در كاهش آلودگي نهالهاي حاصله داشته است. برتري صفاتي نظير ميزان ريشه زايي قلمه ها (197325 گرم در نهال)، تسريع در بار دهي و توليد محصول در سال سوم (684 گرم در هر نهال) مربوط به تيمار مذكور مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

بمنظور بدست آوردن روشي قابل اعتماد و تكرار پذير جهت توليد شكل جنسي و اسپوردهي در جدايه هاي ريزوكتونيا چهار روش: پوشاندن سطح محيط كشت با خاك، انتقال از محيط كشت غني به محيط ضعيف، استفاده از تركيبات توليد كننده قارچ ايستايي، توليد اندام جنسي در سطح آب و مايه زني به ساقه گياه بكار گرفته شد. در اين تحقيق از هفده جدايه چند هسته اي Rhizoctonia solani متعلق به يازده گروه مختلف آناستوموزي، همچنين 9 جدايه متعلق به ميزبانهاي مختلف استفاده شد. اندام هاي باروري، شامل دسته هاي خوشه اي كوچكي از بازيديوم و بازيديوسپور فقط در جدايه هاي متعلق به گروه هاي آناستوموزي AG-3، AG-1، AG-4 و زير گروه AG-1-IC با استفاده از روش انتقال از محيط كشتي غني (محيط رشد اوليه) به محيط كشت فقير (محيط مخصوص اسپوردهي) و تحت دوره متناوب نور و تاريكي (12 ساعت روشنايي و 12 ساعت تاريكي) ايجاد گرديد. دسته هاي بازيوديومي (basidia clusters) در داخل و روي محيط كشت و در مواردي در پشت درب تشتك پتري تشكيل شدند. بازيديوسپور حدودا 14 الي 20 روز بعد از انتقال مشاهده گرديد و توليد آنها 15 تا 17 روز ادامه داشت. مشخصات اندام هاي باردهي قارچ (بازيديوم و بازيديوسپور) با مشخصات گونه Thanatephorus cucmeris مطابقت داشت. جدايه متعلق به AG-1-I-C نسبت به ساير جدايه هاي قادر به توليد تعداد بيشتري هيمينيوم و بازيديوسپور (دسته هاي بازيديومي) بودند. اندام باردهي بر روي محيط كشت (tap water- agar) TWA بوجود آمد، اما بر روي محيط كشت (soil extract agar) SEA هيچ گونه بازيديوم يا بازيديوسپوري ديده نشد. روش موفق بكار گرفته شده، روشي تكرار پذير بود و در طي 3 بار تكرار آزمايش، بازيديوسپور در هر چهار جدايه توليد شد. در ساير روش ها، اندام هاي شبيه بازيديوم، شاخه شاخه شدن شديد ريسه ها و توليد سلولهاي تسبيحي و رشد متراكم قارچ مشاهده شد اما بازيديوسپور ديده نشد.

 نسخه قابل چاپ

بيماري پيچيدگي برگ مو يكي از مهمترين بيماري هاي ويروسي مو در تاكستان هاي سراسر دنيا است كه تا ميزان 40 درصد، باعث كاهش محصول شده اند. اين بيماري توسط يك كلوستروويروس و چند آمپلوويروس متعلق به خانواده كلوستروويريده، كه بطور كلي ويروس هاي همراه با پيچيدگي برگ مو (Grapevine leafroll associated viruses, GLRaVs) ناميده مي شوند، ايجاد مي گردد. در اين تحقيق ويروسهاي همراه با پيچيدگي برگ مو و ويروس اي مو (Grapevine virus A, GVA) در تاكستان هاي استان هاي آذربايجان شرقي، آذربايجان غربي، فارس و كهگيلويه و بوير احمد با آزمون RT-PCR رديابي شدند و فراواني آلودگي به اين ويروس ها در مناطق مذكور مشخص شد. بعلاوه ميزان آلودگي اين ويروس ها در ارقام مختلف مو مطالعه گرديد. آر. آن. اي كل از پوست سبز ساقه درختان مو استخراج و جهت تكثير قطع اي از ژنوم ويروس هاي مورد مطالعه در نسخه برداري معكوس (reverse transcription, RT) و سپس واكنش زنجيره اي پلي مراز (PCR) با استفاده از آغازگرهاي اختصاصي GVA بكار برده شد. در ميان نمونه هاي آلوده قطعه مورد انتظار ويروس هاي شماره 1، 2، 4 و 5 پيچيدگي برگ مو و GVA از نمونه هاي تمام مناطق مذكور تكثير گرديد. قطعه مربوط به ويروس شماره 9 كه تنها در نمونه هاي استان هاي فارس و كهگيلويه و بوير احمد بدست آمد مقداري كوچكتر از اندازه مورد انتظار بود، اما در هيچ يك از آزمون هاب PCR باندي در نمونه هاي سالم مشاهده نشد. نتايج حاصل از بررسي 609 نمونه حاكي از گسترش ويروس GVA و بعضي از ويروس هاي همراه با پيچيدگي برگ مو در بيشتر موكاري هاي مورد مطالعه بود. از نظر آلودگي به ويروس هاي GLRaVs استان كهگيلويه و بوير احمد با 30.17 درصد آلودگي، و از نظر GVA استان فارس با 21.66 درصد آلودگي، آلوده ترين منطقه ها بودند. از ميان ويروس هاي مورد بررسي، (%18.22)GVA و سپس (%13.46) GLRaVs داراي بيشترين فراواني بودند و در مجموع سهم آن ها در موهاي آلوده چهار استان مورد مطالعه بترتيب، 48.19 و 33 درصد بود. همچنين در بعضي نمونه ها GLRaVs و GCA، در تعدادي GLRaVs-2 و GVA و در بعضي ديگر ويروسهاي شماره 4، 5 و 9 پيچيدگي برگ مو بطور همزمان در گياهان آلوده وجود داشتند. در ميان ارقام مختلف مو در ايران نيز، واريته قزل ازوم در استان آذربايجان غربي، كمترين ميزان آلودگي و ريش بابا در استان فارس بيشترين ميزان آلودگي را دارا بودند.

 نسخه قابل چاپ

عكس العمل 13 رقم و لاين در دسترس خيار گلخانه اي در ايران، به نام هاي Ps-29033، Rubah، Super Monarch، Royal 21445، Sina (Rs 24189) F1، Gb، Luna F1 Hybrid، Spark، Rz F1 2201، Vikima-982، Danito F1، Zenubia و Vilmorin، همچنين رقم Super Dominus (رقم مزرعه اي) به همراه يك توده بذر محلي همداني نسبت به نماتود ريشه گرهي، نژاد يك Meloidogyne، مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش در شرايط گلخانه و در خاك استريل، در دماي بين 22 تا 32 درجه سانتي گراد و در قالب طرح كاملا تصادفي انجام گرديد. در ارزيابي درجه مقاومت ارقام، ضمن مقايسه روش هاي مختلف ارزيابي مقاومت، از سيستم مبتني بر دو فاكتور توليد مثل نماتود و ميزان آلودگي ريشه (درصد گالدهي) استفاده گرديد. نتايج آزمايشات نشان داد كه همه ارقام مورد آزمايش نسبت به نژاد يك گونه M. incognita حساس مي باشد.

 نسخه قابل چاپ

تعدادي جدايه ويروس موزائيك رگه اي گندم در مناطق مختلف ايران از گندم يا گياهان ديگر جمع آوري و پس از تشخيص سرولوژيكي ويروس، ترادف ناحيه ترجمه نشدني (UTR) در انتهاي 3 ژنوم آن تعيين گرديد. براي اينكار آر. ان. اي. ويروس با mRNA capture kit جذب و cDNA با آغازگر (oligo dT) RCF1 تهيه شد. در واكنش زنجيره اي پليمراز (PCR) با استفاده از جفت آغازگر اختصاصي WSM1/ WSM2 يك قطعه 251 نوكلئوتيدي در ناحيه 3 ژنوم تكثير شد. قطعه تكثير شده در پلاسميد pTZ57R/ T وارد و در باكتري E. coli DH5a همسانه سازي شد. پلاسميد همسانه سازي شده استخراج و ترادف قطعه وارد شده تعيين و با ترادف ساير جدايه هاي WSMV موجود در GenBank مربوط به اروپا، استراليا، آمريكا و تركيه با برنامه CLUSTAL همرديف سازي چند گانه (multiple alignment) شد و درخت فيلوژنتيكي ترسيم گرديد. تشابه نوكلئوتيدي در برنامه MegAlign محاسبه گرديد. براساس رابطه فيلوژنتيكي مشخص شد كه كليه سويه ها و جدايه هاي دنيا در چهار گروه قرار مي گيرند. در اين آناليز جدايه هاي ايران در دو شاخته کاملا مجزا قرار گرفتند. جدايه هاي فلات مرکزي و جنوبي ايران يك گروه كاملا مستقل و جدايي در درخت فيلوژنتيكي تشكيل دادند و جدايه هاي ويروس از شمال غرب كشور همراه با استرين هاي اروپايي در گروه ديگري قرار گرفتند.
براساس اين آناليز دو خط سير تكاملي در ايران ويروس وجود دارد، يكي در شمال غرب كشور و ديگري در فلات مركزي و جنوبي ايران. بر اين اساس تمام جدايه هاي اين ويروس جد مشتركي دارند و از منطقه هلال حاصلخيز سرچشمه گرفته اند و سپس به علت جدايي جغرافيايي در دو مسير تكاملي واگرا شده اند. اين نتايج مي تواند در برنامه هاي يافتن ژنهاي مقاوم و اصلاح گندم مفيد باشد.

 نسخه قابل چاپ

در سالهاي اخير افزايش وسعت فضاي سبز شهري و تاسيس فضاهاي ورزشي جديد سبب افزايش سطح زير كشت چمن گرديده است. از جمله بيماريهاي مهم و خسارت زاي قارچي چمن بيماريهايي هستند كه به سبب گونه هايي از جنس هاي Bipolaris, Drechslera, Exserohilum, و Curvularia ايجاد مي گردند. در اين بررسي سبب شناسي اين بيماريها مورد مطالعه قرار گرفته است. چمن هاي مورد بررسي بيشتر از چمن هاي فصل سرد و تركيبي از گونه هاي Poa pratensis, Festuca rubra, Agrostis tenuis و Lolium perenne بودند. علايم بيماريهاي ناشي از حمله گونه هاي Bipolaris و Exserohilum به صورت لكه هاي نامنظم سبز متمايل به قهوه اي تا سياه روي برگ، لكه هاي ارغواني تا سياه ساقه و پوسيدگي ساقه، طوقه و ريشه بود، گياهان بيمار در مواردي كمرنگ و سپس قهوه اي گرديده، آلودگي شديد سبب كم پشت شدن شديد چمن مي گرديد. از چمن هاي مبتلا به نشانه هاي فوق جدايه هايي از گونه هاي Exserohilum rostratum، Biploaris hawaiiensis، B. sorokiniana و B. spicifera جدا و اثبات بيماريزاي گرديد. گونه هاي Curvularia سبب ضعف عمومي و مرگ انتهايي گياه شده، آلودگي هاي طوقه و غلاف برگ منجر به پوسيدگي هاي خشك قهوه اي تيره چمن گرديده از گياهان بيمار C. ovoidea, Curvularia lunata جدا و اثبات بيماريزايي گرديد. Drechsler poae و D. dictyoide سبب لكه هاي قهوه اي تيره در برگ، پوسيدگي طوقه، ريشه و ريزوم، زردي و پژمردگي و به دنبال آن مرگ و قهوه اي شدن Poa pratensis و Lolium prenne شده بود.

 نسخه قابل چاپ

در بررسي هاي مزرعه اي طي سه سال زراعي (1380 الي 1383)، در محل ايستگاه تحقيقات چهار تخته شهر كرد، اثر تاريخ كشت و تيمار بذر جو با حشره كش جذبي ايميداكلوپريد جهت كنترل بيماري كوتولگي زردي روي جو (Hordeum vulgare L.) رقم جو، بصورت اسپليت پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با چهار تكرار ارزيابي شد. پلات اصلي شامل پنج تاريخ كشت از اول مهر تا اول آذر ماه به فاصله 15 روز و پلات فرعي شامل تيمار بذر با حشره كش بود. نتايج آزمايش براساس ميزان و شدت بيماري در كرت ها و مقايسه عملكرد و اجزا عملكرد جو در كرت هاي آزمايشي در زمان ارزيابي شد. ميزان بيماري در هر سه سال در تاريخ كشت اول مهر ماه بالا بود و باعث كاهش زياد عملكرد شد. بيشترين عملكرد و اجزا عملكرد مربوط به تاريخ كشت هاي 16 مهر ماه و اول آبان ماه بود. در كرت هاي تيمار بذر ميزان عملكرد دانه جو افزايش يافت. اين افزايش در تاريخ كشت اول مهر ماه محسوس تر بود بطوريكه تا 377% افزايش در مقايسه كرت هاي بدون تيمار بذر در هيمن تاريخ كشت ديده شد. بهترين تيمار در سه سال، از نظر عملكرد، اجزا و عملكرد جو و كاهش بيماري كوتولگي زرد، تاريخ كشت اول آبان بعلاوه تيمار بذر بود. وضعيت آلودگي به بيماري در كرت هاي آزمايشي و فراواني سروتيپ هاي ويروس هاي كوتولگي زرد جو و غلات با روش (tissue print immunoassay) TPIA با استفاده از آنتي سرم سروتيپ هاي MVA, PAV و PRV مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه 36.8% از نمونه هاي جو به حداقل يكي از سروتيپ هاي مذكور آلوده بودند. سروتيپ غالب PAV بود. بيشتر نمونه ها به دو يا هر سه سروتيپ آلوده بودند. در بيشتر موارد آلودگي مخلوط به RPV و PAV مشاهده گرديد.

 نسخه قابل چاپ

با توجه به وسعت پراكنش بيماري سرطان طوقه در سطح كشور، دامنه ميزباني وسيع باكتري عامل بيماري و همچنين ميزان خسارات وارد شده به محصولات كشاورزي، بررسي اين بيماري و عامل آن اهميت زيادي دارد. در اين راستا، 40 جدايه اگروباكتريوم از ميزبان هاي متفاوت و مناطق مختلف كشور جداسازي و شناسايي گرديد. جدايه ها براساس خصوصيات فنوتيپي به سه گروه تقسيم شدند: گروه اول شامل گونه Agrobacterium tumefaciens (Rhizobium radiobacter) بوده و خصوصيات بيوشيميايي يكساني داشتند. گروه دوم جدايه هاي بدست آمده از مو بودند، كه در اكثر صفات بيوشيميايي به گونه A. tumefaciens تعلق داشتند. گروه سوم، جدايه هاي گيلاس از منطقه آهار با ويژگي هاي تغذيه اي متفاوت بودند. اعضاي اين گروه تحت شرايط خاص بر روي ميزبان اصلي علايم بيماري را ظاهر نمودند.
پروفيل پلاسميدي در تمامي جدايه هاي مورد بررسي يكسان بود. همچنين جدايه ها در الگوي نقوش پروتئيني در نواحي باندهاي سنگين مشابه بوده و فقط در چند باند مياني تفاوت نشان داده اند، به طوريكه تفاوت درون گونه اي بيش از بين گونه اي بود. در آزمون BOX-PCR جدايه ها تنوع وسيعي نشان داده و دو دسته اصلي تقسيم شدند. درصد تشابه بسيار پايين در بين جدايه ها، حتي در سويه هاي جدا شده از يك منطقه جغرافيايي، بيانگر ناهمگوني بالا حتي در سطح هر منطقه مي باشد. براساس نتايج بررسي حاضر، خصوصيات فنوتيپي مي تواند به عنوان معيار كليدي در تشخيص گونه هاي اگروباكتريوم مورد استفاده قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

به منظور شناسايي نماتودهاي انگل گياهي (راسته Tylenchida) درختان ميوه منطقه زنجان، طي سالهاي 1380 و 1381، تعداد 100 نمونه خاك و ريشه از باغات منطقه جمع آوري گرديد. پس از انتقال به آزمايشگاه، شستشوي خاك و ريشه ها، جداسازي نماتودها، تثبيت و انتقال آنها به گليسرين با استفاده از روش دگريس (De Grisse 1969) انجام گرفت. سپس از نماتودهاي جدا شده به تفكيك جنس، لام هاي ميكروسكوپي دايمي و برش هاي لازم از قسمتهاي مختلف بدن تهيه شد. پس از بررسي هاي ميكروسكوپي، اندازه گيري هاي لازم و رسم تصاوير مورد نياز، با استفاده از منابع و كليدهاي موجود به شناسايي گونه هاي جدا شده اقدام گرديد. با بررسي هاي ريخت شناسي و ريخت سنجي كه روي گونه ها انجام گرفت، تعداد 17 گونه نماتود متعلق به 15 جنس شناسايي شد. در بين نمونه ها، گونه هاي Coslenchus assamensis و Paratylenchus nanus براي اولين بار از ايران و ساير گونه ها براي اولين بار از خاك اطراف ريشه هاي درختان ميوه منطقه زنجان گزارش مي شوند.

 نسخه قابل چاپ

طي بازديدهايي در فصول رشد سال هاي 1380 و 1381 از مزارع آبي زراعت هاي مختلف استان آذربايجان شرقي، از گياهان بيمار داراي علايم مرگ گياهچه، پوسيدگي ريشه و طوقه و بوته ميري نمونه برداري بعمل آمد. نمونه ها پس از شستشو و ضد عفوني سطحي، در محيط كشت نيمه انتخابي فيتوفتورا (CMA + PARPH) كشت گرديد. به منظور جداسازي گونه هاي فيتوتورا از خاك مشكوك به آلودگي، از ميوه هاي تازه سيب، گلابي و خيار به عنوان طعمه در خاك استفاده شد. تشخيص گونه ها از روي خصوصيات مورفولوژيك و پاره اي از ويژگي هاي فيزيولوژيك، براساس كليدهاي شناسايي موجود انجام گرفت. تعداد 42 جدايه از جنس فيتوفتورا مشتمل بر گونه هاي Phytophthora capsici از نسوج ريشه، طوقه و ساقه كدو و فلفل و همچنين از ريشه گوجه فرنگي؛ P. cryptogea از ريشه و طوقه بادنجان؛ P. drechsleri از ريشه، طوقه و ساقه خيار و ريشه گوجه فرنگي؛ P. megasperma از خاك بوته هاي آلوده باقلا و ريشه يونجه و P. nicotianae از ريشه بوته هاي بادنجان، چغندر، خيار، كاهو، كدو و لوبيا، ريشه و طوقه فلفل و همچنين از ريشه و ميوه گوجه فرنگي جدا گرديد. گونه هاي مذكور همچنين، از خاك اطراف ريشه اغلب گياهان بيمار جداسازي شدند. جداسازي P. drechsleri از گوجه فرنگي و P. nicotianae از بوته هاي خيار، فلفل، كاهو و لوبيا براي اولين بار از ايران گزارش مي شود. بيماريزايي گونه ها روي گياهان ميزبان مربوطه به اثبات رسيد.

 نسخه قابل چاپ

عكس العمل دانهال يكساله 10 ژنوتيپ و 12 رقم بادام (Prunus dulcis) و يك ژنوتيپ بادام كوهي (Amygdalus oreintalis) به Phytophthora cactorum در شرايط گلخانه (26±8^oC) مورد بررسي قرار گرفت. شش ماه پس از مايه زني، صفاتي نظير ميزان مرگ و مير دانهال ها، وزن ريشه، ميزان پيشرفت بيمارگر و درصد كلونيزه شدن ريشه تعيين گرديد. بيشترين ميزان مرگ و مير دانهال ها و بافت مردگي طوقه و ريشه با كمترين مقدار وزن ريشه در بادام كوهي بود. در ميان ژنوتيپ هاي مطالعه شده حساس ترين ژنوتيپ بادام كوهي و مقاومترين آنها تخليه صادق آباد بود. بطور كلي فراواني مقاومت در ژنوتيپ هاي تلخ (بجز تلخه ناغان) بيشتر از ژنوتيپ هاي سنگي و ارقام تجاري بود.

 نسخه قابل چاپ

در طي سال هاي 1377 و 1378 از مزارع گندم آبي استان فارس نمونه برداري به عمل آمده و باكتري هاي سودوموناس فراريشه جداسازي شد. بر اساس آزمون هاي استاندارد بيولوژيكي و بيوشيميايي جدايه ها به عنوان P. fluorescens biotype II, Pseudomonas fluorescens biotype I, P. fluorescens biotype V, P. ¦luorescens biotype IV, P. fluorescens biotype III, P. syringae, P. putida, P. cichorii, P. aeroginosa, P. aereofacians و P. viridiflava شناسايي شده، در آزمون هاي آنتاگونيستي در برابر جدايه شاخص Geotrichum sp. مورد استفاده قرار گرفتند. از جدايه هاي باكتريايي كه در آزمون آنتاگونيستي مقدماتي فعاليت بالايي نشان داده بودند و گونه هاي Fusarium جدا شده از فراريشه گندم در استان فارس شامل: F. oxysporum, F. nygamai, F. moniliforme, F. graminearum, F. culmorum, F. avenaceum, F. solani, F. semitectum, F. sambucinum, F. proli¦ratum و F. tricinctum در آزمون هاي آنتاگونيستي تكميلي استفاده شد. از جدايه هايي كه در آزمون هاي آنتاگونيستي تكميلي داراي قدرت آنتاگونيستي بالايي بودند در برابر گونهF. culmorum  جدا شده از فراريشه گندم در آزمون هاي آنتاگونيستي در محيط فراريشه گندم استفاده گرديد. نتايج به دست آمده نشان داد كه 75% از جدايه هاي باكتريايي مورد آزمايش داراي فعاليت آنتاگونيستي در برابر جدايه شاخص Geotrichum sp. هستند. كليه جدايه هايي كه داراي فعاليت آنتاگونيستي بوده، از سازوكار توليد سيدروفور استفاده نموده، در حالي كه تنها در 33% از اين جدايه ها فعاليت توليد آنتي بيوتيك مشاهده شده است. كليه جدايه هاي مورد آزمايش باعث بازدارندگي رشد در فوزاريوم هاي بيمارگر ريشه در آزمايش هاي درون شيشه اي گرديدند. شدت فعاليت آنتاگونيستي هر جدايه باكتري در برابر گونه هاي مختلف فورازيوم متفاوت بود. به نظر مي رسد كه جدايه هاي E50 و P. fluorescens biotype V و K127 از P. aeroginosa و S200 از P. syringae داري بيشترين توانايي آنتاگونيستي در برابر فوزاريوم هاي ريشه گندم هستند. عللي كه هيچ كدام از جدايه هاي باكتري در شرايط آزمايش نتوانستند F. culmorum را در محيط فراريشه كنترل نمايند، مورد بحث قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ