پاسخ به:بانک مقالات بیماریهای گیاهی
جاروک يکي از بيماري هاي مهم بادام در ايران و لبنان است. عامل اين بيماري Candidatus Phytoplasma phoenicium و متعلق به گروه جاروک نخود کبوتر (16 SrIX) مي باشد. جهت مطالعه واکنش هسته دارها نسبت به اين فيتوپلاسما، نهال هاي دو ساله ارقام درختان ميوه هسته دار با روش پيوند جانبي با اين فيتوپلاسما مايه زني شدند. دو سال بعد از مايه زني، در آلبالو (رقم شاتن مورل)، آلو (ارقام سانتاروزا و شايرو)، زردآلو (ارقام آصفي و تلخ)، شليل رقم قرمز، گوجه سبز (ارقام سعدي و برغان) و هلو (ارقام زعفراني، البرتا و شفتالو) در مقايسه با شاهد، علايمي شامل زردي، ريز برگي، لوله اي شدن برگ ها، کاهش فاصله ميانگره ها، کوتولگي و جاروک ظاهر شد. دوره نهفتگي عامل بيماري در گياهان مايه زني شده از پنج تا نه ماه متغير بود. ميزان رشد پيوندک آلوده در گياهان مايه زني شده با شدت علايم ناشي از انتقال عامل جاروک بادام رابطه مستقيم ولي با مدت دوره نهفتگي بيماري در گياه رابطه معکوس داشت. دي. ان. اي کل استخراج شده از رگبرگ مياني گياهان مايه زني شده و گياهان سالم شاهد به وسيله آزمون PCR مستقيم با استفاده از جفت آغازگر P1/P7 و PCR دومرحله اي با استفاده از جفت آغازگرهاي P1/P7 و R16F2n/R16R2 از نظر آلودگي به فيتوپلاسما ارزيابي گرديدند و واکنش همه هسته دارهاي مايه زني شده علايم دار در اين آزمون ها مثبت بود. در آزمون PCR دو مرحله اي علاوه بر ارقام علايم دار، واکنش نمونه هاي گيلاس مشکي مشهد و گوجه سبز هلندي که تا دو سال بعد از مايه زني فاقد علايم بودند، نيز مثبت بود و در آنها قطعه 1200 جفت بازي تکثير شد. تا دو سال بعد از مايه زني در آلبالو رقم چمپاي مشهد، زردآلو ارقام شکرپاره، تخم مرغي، نوري و گيلاس رقم صورتي لواسانات هيچ گونه علايمي ظاهر نشد و واکنش آنها در مقابل آزمون PCR منفي بود. پيشتر حساسيت هلو و شليل به فيتوپلاسماي عامل جاروک بادام گزارش شده بود ولي آلودگي شفتالو، آلو، گوجه سبز، زردآلو، گيلاس و آلبالو به فيتوپلاسماي عامل جاروک بادام براي اولين بار گزارش مي شود.
نسخه قابل چاپ
قارچ Cryphonectria parasitica عامل سوختگي شاه بلوط، از مهم ترين بيماري هاي درختان شاه بلوط (Castanea sativa) در استان گيلان مي باشد. اين مطالعه به منظور بررسي ساختار جمعيت اين قارچ در چهار منطقه اصلي شفت (شامل ويسرود، طالقان و بابارکاب)، لاهيجان (شامل شاه بلوط محله و غريب آباد)، رضوانشهر (شامل دوران) و رشت انجام گرفت. تعيين گروه هاي سازگار رويشي بر اساس واکنش ناسازگاري و تشکيل ناحيه ممانعت از رشد، روي محيط PDA ارزيابي شد. بر اساس نتايج حاصل، چهار گروه سازگار رويشي ايراني شامل IR-1 تا IR-4، از مجموع 272 جدايه تحت بررسي، بدست آمد و در هر منطقه تنها يک تا دو گروه سازگار رويشي از ميان جدايه هاي آن منطقه شناسايي شد. همچنين نتايج اين تحقيق نشان داد که گروه سازگار رويشي IR-1 با حضور در پنج جمعيت تحت مطالعه شامل ويسرود، طالقان، بابارکاب، دوران و رشت، فراوان ترين گروه را به ميزان %63.2 کل جدايه ها، تشکيل داد و کمترين جمعيت در گروه هاي سازگار رويشي IR-4 با ميزان %3 بدست آمد که تنها در منطقه شاه بلوط محله شناسايي شد. گروه IR-2 در طالقان و بابارکاب به ترتيب با فراواني %50.7 و %31.3 در ميان جدايه هاي اين مناطق فراوان ترين گروه بود. گروه IR-3 نيز در شاه بلوط محله با فراواني %88 و در دوران با فراواني %12 وجود داشت. شاخص تنوع شانون در بين جمعيت ها از صفر تا 0.58 (0.2 براي کل جمعيت ها) متغير بود.
واکنش 180 توده هاي بومي و خارجي Cucummis melo شامل طالبي، خربزه، خيار چنبر، گرمک، دستنبو جمع آوري شده از نقاط مختلف ايران و سايرنقاط جهان به نژادهاي مختلف صفر، 1، 2 و 2، 1 Fusarium oxysporum f. sp. Melonis در شرايط گلخانه با توان هاي مختلف زادمايه عامل بيماري مورد مطالعه قرار گرفت. بسياري از ارقام ايراني C. melo به نژادهاي صفر و دو که از ايران تا کنون گزارش نشده اند، مقاوم بودند. تعداد معدودي از ارقام به نژاد يک شايع در استان هاي خراسان و سمنان مقاوم بودند ولي هيچ کدام از ارقام ايراني به نژاد 2،1 زردي شايع در استان هاي فارس و اصفهان مقاومت يا تحمل نشان ندادند. تعدادي از ارقام خارجي از ژاپن و چين مانند Golden Crispyو Ogon no 9 مقاومت جزيي به نژاد 2،1 زردي نشان دادند. توان مايه عامل بيماري در ظهور علايم موثر بود و برخي از ارقام در جمعيت پايين مقاومت نشان دادند.
Pseudomonas fluorescens CHA0، حامل ژن گزارشگر phlA'-'lacZ به منظور رديابي تاثير سن گياه لوبيا بر بيان ژنهاي بيوسنتز 2 و -4 دي استيل فلوروگلوسينول در سيستم نوتوبيوتيک مورد استفاده قرار گرفت. نتايج اين مطالعه نشان داد که سن گياه لوبيا تاثير معني داري بر بيان ژن گزارشگر دارد. بيان ژن phlA'-'lacZ بر حسب واحد درCFU 107 ، 45 دقيقه پس از کاشت بذور جوانه زده مشاهده نشد. بيان ژن سه روز پس از کاشت نسبت به 45 دقيقه اول به طور معني داري افزايش يافت، طي پنج روز در همين سطح باقي ماند و طي 14 روز مجددا افزايش پيدا کرد ولي اين افزايش از لحاظ آماري در سطح %5 معني دار نبود. بيان ژن گزارشگر بر حسب واحد در گرم ريزوسفر در 45 دقيقه اول پس از کاشت مشاهده نشد ولي پس از سه روز به طور معني داري افزايش يافت. بيان ژن از روز سوم تا پنجم پس از کاشت بذور جوانه زده %20 افزايش يافت، در روز هفتم به ميزان روز سوم رسيد و در روز چهاردهم %38 افزايش نشان داد. کلنيزاسيون ريزوسفر لوبيا توسط استرين CHA0 حامل ژن گزارشگر با بيان ژن phlA'-'lacZ بر حسب واحد در گرم ريزوسفر هماهنگ بود. کلنيزاسيون ريزوسفر توسط باکتري از 0.7´107 CFUدر هر گرم ريزوسفر در 45 دقيقه اول پس از کاشت، به 7.7´107 CFU در هر گرم ريزوسفر در روز سوم رسيد. کلنيزاسيون ريزوسفر در روز پنجم نسبت به روز سوم %100 افزايش يافت، در روز هفتم در همين سطح باقي ماند و در روز چهاردهم به حداکثر ميزان خود رسيد.
طي بازديدهايي از باغهاي مختلف گيلاس استان تهران و با در نظر گرفتن علايم اندامهاي هوايي، از پوست طوقه و ريشه هاي اصلي و فرعي با علايم مشکوک به آلودگي نمونه برداري شد. پس از کشت نمونه ها در محيط نيمه اختصاصي CMA+PARPH جدايه هايي از جنس Phytophthora بدست آمد. که بر اساس ويژگيهاي مورفولوژيک و پاره اي خصوصيات فيزيولوژيک آنها مورد شناسايي قرار گرفتند. و مناطق عمده آلودگي نيز مشخص گرديد. دراين تحقيق دوازده جدايه و اکثرا از پايه هاي محلب به دست آمدکه متعلق به گونه هاي P. cactorum ، P. citrophthora،P. drechsleri و P. cryptogea بودند. بيشترين و کمترين فراواني به ترتيب مربوط به گونه هاي P. cactorum و P. cryptogea بود. بيماريزايي تمامي جدايه ها اثبات شد.
در زمستان سال 1388 در راستاي پايش و رديابي بيماري هاي قرنطينه خارجي در ايران، طي بازديد از يک گلخانه توليد ميني تيوبر واقع در استان اردبيل علايمي شامل زخم هاي گرد تا کشيده يا نامنظم به رنگ قهوه اي روشن و تيره ويا سياه بر روي غده هاي سيب زميني و همچنين گره هايي بر روي ريشه که در ابتدا روشن و به تدريج تيره مي شدند، مشاهده گرديد. نمونه برداري از گياهان داراي علايم مشکوک انجام شده و به آزمايشگاه منتقل گرديد. از تمامي نمونه هاي جمع آوري شده عصاره استخراج شد و سپس آلودگي آنها توسط آزمون DAS-ELISA با استفاده از آنتي بادي مونوکلونال قارچ Sss (شرکتBioreba ) مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج بررسي ها حاکي از آلودگي ميني تيوبرها به بيماري جرب پودري سيب زميني با عامل Spongospora subterranea f. sp. subterranea J. A. Toml.بود. اين اولين گزارش از شناسايي قارچ عامل جرب پودري سيب زميني در ايران است. قارچ عامل بيماري علاوه بر خسارت مستقيم به گياه به عنوان ناقل ويروس بوته جارويي سيب زميني (PMTV) مي باشد. بر اساس ضوابط قرنطينه و دستورالعمل هاي مربوطه کليه گياهان موجود در گلخانه امحاء و محيط ضدعفوني گرديد.
نماتد مولد زخم ريشه چاي,1960) (Pratylenchus loosi Loof مهم ترين عامل خسارت زاي باغ هاي چاي شمال کشور است و سطح زيادي از باغ هاي چاي آلوده به اين نماتد مي باشند. گياه چاي (Camellia sinensis) ميزبان اصلي اين نماتد بوده و در ايران تاکنون فقط از روي اين گياه گزارش شده است. درحالي که، در جهان گياهاني چون مرکبات، سيب، گلابي، به، چمن و چندين گونه علف هرز ميزبانان آن محسوب مي شوند. علف هاي هرز به دليل گسترش زياد و سازگاري که با بوته هاي چاي دارند در اين محصول از اهميت زيادي بر خوردارند. تاکنون حدود 95 گونه علف هرز در باغ هاي چاي گزارش شده، که بين آنها خانواده هاي Poaceae وAstraceae بيش ترين جمعيت را دارند. در اين بررسي، 13 گونه از علف هاي هرز شامل ارزن جنگلي (Oplismenus compositus)، نيلوفر پيچک (Convolvulus sepium)، پيچک صحرايي (C. arvensis)، پنج انگشتي (Potentilla reptans)، آناغاليس دشتي (Anagalis arvensis)، پيربهار کانادايي (Erigeron canadensis)، بند واش خشکزي (Paspalum dilatatum)، بند واش آبزي (P. disticum)، اويارسلام زرد (Cyperus esculentus)، ساس واش (Acalypha austrialis)، تمشک باغ هاي کوهپايه (Rubus fruticosas)، علف چمني (Poa annua) و دم روباهي بلند (Setaria viritis) که داراي بيش ترين فراواني در باغ هاي چاي کشور بودند از نظر ميزباتي به نماتد مولد زخم ريشه چاي مورد آزمايش قرار گرفتند. نمونه برداري در مراحل مختلف فنولوژيکي علف هرز انجام شد. استخراج نماتد از خاک با روش الک و سانتريفوژ (Jenkins ,1964) و استخراج نماتد از ريشه با روش کولن و دهرد (1972، (Coolen and D'Herd، انجام گرفت. در بين علف هاي هرز بررسي شده، آلودگي طبيعي به نماتد مولد زخم ريشه چاي در علف هرز ارزن جنگلي (O. compositus) مشاهده شد. اين نمونه متعلق به روستاي کولچال از روستاهاي توابع سهرستان املش بود که در طول شرقي 50 درجه و 6 دقيقه و 26 ثانيه و عرض شمالي 37 درجه و 3 دقيقه و 28 ثانيه و ارتفاع 132 متر از سطح دريا قرار دارد. شناسايي گونه نماتد در موسسه تحقيقات گياه پزشکي کشور تاييد گرديد. ميزان جمعيت نماتد P. loosi به طور متوسط 70 نماتد در سه گرم ريشه بود و بيتشرين جمعيت نماتد در دوره گلدهي علف هرز مشاهده شد. علف هرز ارزن جنگلي (Basket grass)، گياهي است يک يا چند ساله با ريشه هاي افشان از خانواده گندميان (Poaceae) که توسط بذر تکثير يافته و داراي 10 گونه است. گونه موصوف از علف هاي هرز مهم باغ هاي چاي بوده که خاستگاه اصلي آن ايران مي باشد. اوج رشد رويشي آن اوايل تابستان و موسم گل دهي آن ارديبهشت و خرداد ماه بوده و در ماه هاي شهريور و مهر به بذر مي رود. علف هرز مذکور در شرق نوار چاي کاري ايران داراي بيش ترين فراواني است.
گياه زينتي ميخک (Dianthus caryophyllus) توسط ويروس هاي متعددي که برخي اختصاصي گل ميخک مي باشند آلوده مي گردد. از آنجايي که تکثير ميخک از طريق قلمه صورت مي گيرد، ويروس ها به سهولت از طريق قلمه هاي آلوده منتقل مي شوند. بدنبال مشاهده نشانه هاي عمومي آلودگي هاي ويروسي در گلخانه هاي ميخک شهرستان محلات، درسال 1386 تعداد 142 نمونه با علايم مشکوک ويروسي از جمله: پيسه اي شدن، نقاط و لکه هاي سبز تيره رگبرگي در برگ هاي بالايي، نقاط و لکه هاي قرمز مايل به ارغواني، نکروز برگ هاي پاييني، پيسک خفيف، خراشک، نقوش حلقوي و خطي در برگ هاي بالايي جمع آوري گرديد. نمونه هاي جمع آوري شده با استفاده از آنتي بادي اختصاصي تهيه شده عليه 3 ويروس مهم آلوده کننده ميخک: ويروس پيسک رگبرگ ميخک Carnation vein mottle virus (CVMV)، ويروس خراشک حلقوي ميخکCarnation etched ring virus (CERV) و ويروس لکه حلقوي ميخکCarnation ring spot virus (CRSV) در آزمون سرولوژيکي ساندويچ دو طرفه اليزا(DAS- ELISA) توسط آنتي سرم هاي چند همسانه اي (تهيه شده از Plant Research International هلند) مورد ارزيابي قرار گرفتند. آستانه جذب نمونه هاي آلوده، سه برابر ميانگين جذب سه چاهک حاوي عصاره گياه سالم (کنترل منفي) تعيين شد. از ميان 142 نمونه مورد بررسي 9 نمونه با آنتي سرم ويروس CVMV و 36 نمونه با آنتي سرم ويروس CERV واکنش مثبت داشتند، در حاليکه هيچ يک با آنتي سرم CRSV ويروس واکنش نداشتند. طبق نتايج بدست آمده از اين تحقيق، از ميان 142 نمونه مورد بررسي، حدود %6.3 به ويروس CVMV (9 نمونه) و حدود %25.3 به ويروس CERV آلودگي داشتند (36 نمونه) و 4 نمونه نيز به هر دو ويروس به طور توام آلودگي نشان دادند. بنابراين، با توجه به نتايج آزمون هاي انجام شده، آلودگي به دو ويروس CERV و CVMV در نمونه هاي مورد بررسي محرز گرديد، که اين اولين گزارش از وقوع ويروسCVMV بر روي گياه زينتي ميخک از ايران مي باشد. البته با توجه به گستردگي علايم ويروسي در گلخانه هاي ميخک شهرستان محلات و سنجش تعداد محدودي نمونه با تنها 3 ويروس مهم و اختصاصي ميخک و درصد پايين آلودگي ميخک ها به ويروس CVMV مي توان نسبت به آلودگي گياه ميخک به ساير ويروس هاي مهم و آلوده کننده گياهان زينتي مشکوک بود، که نياز به بررسي و تحقيقات بيشتري در آينده دارد.
از نمونه خاک هاي جمع آوري شده بين سال هاي 1384 -86 از استان هاي آذربايجان شرقي و گلستان که به منظور شناسايي نماتدهاي انگل گياهي و نماتدهاي انگل حشرات تحت بررسي بودند، گونه هايي از نماتدهاي آزادزي و شکارگر نيز جداسازي و مورد شناسايي قرار گرفتند. گونه 1993، Gardner& Al-Banna Achromadora walkeri از نمونه خاک هاي جمع آوري شده از کليبر، گونه ها 1880،Tripyla affinis de Man و 1993 ، Brzeski & Winiszewska-Slipinska Tripylina longa به ترتيب از نمونه خاک هاي باغات مرکبات گرگان و درختان بيد در روستاي گشايش مراغه و Eutobrilus sp. از گياهان علفي کليبر جداسازي و تشخيص داده شدند. گونه A. walkeri با داشتن سطح پوست منقوط، آمفيدهاي حلزوني هم سطح با محفظه دهان، دو رديف پاپيل هاي مشخص در ناحيه سر، راست روده نسبتا کوتاه و نبود پيش راست روده متمايز مي گردد. در گونه T. affinis آمفيدها نامشخص، پاپيل هاي لبي داخلي بسيار کوچک، محفظه دهان استوانه اي و داراي يک دندان پشتي و دو دندان ريز مجاور سطح شکمي جلوتر از آن است. گونه longa T. با داشتن يک دندان پشتي بزرگ، دو دندان کوچک مجاور سطح شکمي در محفظه دهان، دو زائده مويي شکمي در ناحيه گردن و يک لوله جنسي قابل تشخيص است. Eutobrilus sp. داراي آمفيد فنجاني شکل، محفظه دهان قيفي شکل حاوي دو دندان ريز نزديک به هم در انتهاي آن و پاپيل هاي جنسي خارمانند مي باشد. هرسه گونه و يک جنس فوق، براي فون نماتد هاي ايران جديد هستند.
روند توسعه بيماري قارچ عامل بيماري سياهک معمولي ذرت Ustilago maydis، با ميکروسکوپ هاي نوري و الکتروني بررسي شد. بدين منظور از رقم هاي سينگل کراس 301، 647 و دابل کراس 704 که پيشتر به ترتيب به عنوان رقم هاي حساس، نيمه مقاوم و مقام به اين بيماري ذکر شده بود، استفاده شد. مايه قارچ از کشت تليوسپورهاي جمع آوري شده از استان خوزستان در محيط هاي CMA و%10 + PDA دکستروز و نگه داري در دماي 25 ?C به مدت 5 روز حاصل شد. مايه زني قارچ به دو روش محلول پاشي و تزريق با غلظت 106 اسپور در ميلي ليتر صورت پذيرفت و نمونه ها 2، 4، 7، 11 و 25 روز پس از مايه زني تثبيت گرديد. هيجده روز پس از مايه زني علائم آلودگي در بوته هاي مايه زني ابتدا به روش تزريق و سپس محلول پاشي ديده شد. در بررسي نحوه نفوذ قارچ به درون سلول هاي ميزبان با استفاده از ميکروسکوپ الکتروني نگاره مشخص شد که ريسه ايجاد شده از اسپوريديوم، آپرسوريوم شفاف و متورمي ايجاد مي کند که هم از طريق روزنه و هم به صورت مستقيم به درون سلول هاي ميزبان نفوذ مي کند. تغييرات هيستوپاتولوژيک پس از رخنه در اين قارچ حاکي از آن است که سلول هاي آلوده در مقايسه با سلول هاي سالم بزرگ ترند و ريسه قارچ در ابتدا به صورت بين سلولي و سپس درون سلولي مشاهده شد. ريسه منشعب درون سلولي قارچ اشکال متفاوتي داشت و از ريسه بين سلولي متورم تا زوائد انگشت مانند متغير بود. در هنگام تشکيل تليوسپور حفره بزرگي شامل ريسه هاي قارچ ايجاد مي شود که در آن به صورت تيپ Ustialgo تليوسپورهاي بالغ و در حال بلوغ به همراه غلاف ژلاتيني احاطه کننده آنها قابل مشاهده بودند. آلودگي ذرت در شرايط کنترل شده و مساعد به راحتي صورت مي پذيرد و سيستم راحتي را براي بررسي برخي جنبه هاي تعامل ميزبان - بيمارگر مهيا مي کند.
در سال 1388 يک بيماري لکه برگي روي درختچه هاي ختمي (Malvaviscus penduliflorus) در شهرستان ساري ديده شد. لکه ها زاويه اي يا نامنظم سياه رنگ و نکروزه به قطر دو تا چهار ميلي متر و داراي هاله روشن بودند. با کشت نمونه هاي آلوده روي محيط آگار غذايي حاوي سوکروز يک باکتري کرم رنگ، گرم منفي، اکسيداز منفي و لوان مثبت جداسازي شد. جدايه ها در محيط King’s B توليد رنگدانه سبز فلورسنت کرده و سبب لهانيدن ورقه هاي سيب زميني شدند جدايه ها روي گياهان ختمي، نارنج و پرتغال بيماري زا بودند. نقوش الکتروفورزي پروتئين هاي سلولي جدايه ها به جدايه عامل بلاست مرکبات در شمال ايران و جدايه استاندارد Pseudomonas viridiflava شبيه بود. با توالي يابي ژن16S rRNA چند جدايه (توسط شرکتMillegen ، فرانسه) و مقايسه توالي ها در GenBank، توالي ژن 16S rRNA جدايه هاي عامل لکه برگي ختمي 99 درصد به چند جدايه Pseudomonas viridiflava شبيه بود. در الگوي انگشت نگاري DNA حاصل از روش rep-PCR با استفاده از آغازگرهاي REP-PCR, BOX-PCR و ERIC-PCR ، جدايه ها 45 درصد و با روشIS50-PCR ،46 درصد با گونه P.viridiflava مشابهت داشتند. بر اساس مجموع ويژگي هاي فتوتيپي، بيماري زايي و ژنوتيپي مي توان باکتري عامل لکه برگي ختمي خواب آلود را به عنوان جدايه هاي لوان مثبت Pseudomonas viridiflava معرفي نمود.
زخم پوستي گردوي ايراني (Juglans regia L.) با عامل Brenneria nigrifluens سبب ايجاد شانکر در پوست تنه و شاخه هاي قطور (مسن) مي شود. تشخيص دقيق و سريع بيماري، عامل مهمي در کنترل و کاهش خسارت بيماري است. در بررسي حاضر 59 جدايه باکتري از 114 نمونه داراي علائم زخم جمع آوري شده از استان هاي مازندران، گلستان، کرمان و کرمانشاه جداسازي شد. به علاوه 10 جدايه از استان فارس، يک جدايه از استان کهگيلويه و بويراحمد و يک جدايه از استان کردستان براي مقايسه با جدايه هاي جمع آوري شده به کار برده شد. جدايه ها بر اساس ويژگي هاي فيزيولوژيکي و بيوشيميايي به دو گروه B. nigrifluens و گونه هاي نزديک به آن تقسيم شدند. بررسي الگوي پروتئيني جدايه ها نيز اين تقسيم بندي را تاييد نمود. با استفاده از آغازگرهاي اختصاصي قطعه دي ان ا (DNA) مورد انتظار به طول حدود 255 جفت باز در 24 جدايه B. nigrifluens تکثير شد که PCR+ ناميده شدند. پس از گذشت هشت هفته از زمان مايه زني نهال هاي گردو با جدايه هاي PCR+ لکه هاي آبسوخته و زخم پيش رونده اي روي سرشاخه ها ايجاد شد، در حالي که مايه زني با جدايه هاي PCR¯ نتوانست علائم بيماري را روي سرشاخه هاي مايه زني شده ايجاد کند. به منظور تعيين دقيق گونه جدايه ها و بررسي کارايي و فراگيري آغازگرهاي اختصاصي استفاده شده، ناحيه 16S rDNA يک جدايه PCR+ و سه جدايه PCR¯ تکثير و تعيين ترادف شد، نتايج نشان داد که تنها ترادف16S rDNA جدايه PCR+ شباهت بالايي با گونه B. nigrifluens داشت. بر پايه نتايج تحقيق حاضر آزمون هاي متداول فنوتيپي به همراه انجام آزمون بيماري زايي و يا آزمون هاي تکميلي مولکولي مانند واکنش زنجيره اي پليمراز با استفاده از آغازگرهاي اختصاصي براي تشخيص قطعي B. nigrifluens ضروري است.
به منظور بررسي عکس العمل 15 رقم خيار نسبت به نماتود ريشه گرهي،Meloidogyne javanica ، ابتدا نماتود روي گوجه فرنگي رقم Rutgers خالص سازي، تکثير و با استفاده از خصوصيات ريختي و پرايمرهاي اختصاصي مورد شناسايي قرار گرفت. آزمايش به صورت طرح کاملا تصادفي در گلخانه و در خاک سترون انجام شد. در ارزيابي مقاومت ارقام گوناگون خيار به نماتود به طرق مختلف از فاکتورهاي رشدي گياه ميزبان و توليدمثل نماتود استفاده شد. نتايج به دست آمده از آزمايش هاي انجام شده نشان دهنده حساسيت تمام ارقام گلخانه اي استفاده شده در اين بررسي نسبت به نماتود M. javanica بود و تنها دو رقم محلي اصفهان (چمبر و دستگردي) متحمل شناخته شدند. آلودگي به نماتود باعث کاهش ميزان ويتامين ث، شاخص سطح برگ و عناصر کلسيم و پتاسيم شد.
طي چند سال اخير، علائم پوسيدگي ريشه و طوقه خيار در گلخانه هاي ياسوج ديده شد. به منظور جداسازي عامل بيماري، بافت هاي آلوده بعد از شستشو با آب لوله و خشک کردن به قطعات پنج ميلي متر تقسيم و بدون ضدعفوني سطحي روي محيط کشت نيمه انتخابي CMA-PARP كشت گرديد. از بافت هاي آلوده 25 جدايه به دست آمد که بر اساس خصوصيات مورفولوژيک و نياز دمايي پرگنه هاي جدا شده Pythium aphanidermatum و Phytophthora melonis تشخيص داده شد. در شرايط گلخانه عکس العمل طوقه و ريشه گياهچه هاي دو هفته ارقام نگين، کلوز، فاديا، کاترينا، بهمن و سينا به دو گونه P. aphanidermatum و Ph. melonis با استفاده از مايه به دست آمده از محيط ورمي کوليت - عصاره دانه شاهدانه مورد مطالعه قرار گرفت. مقايسه درصد کلونيزاسيون طوقه، ريشه و مرگ و مير ارقام مختلف خيار در واکنش به گونه Ph. melonis نشان داد ارقام فاديا و بهمن بيشترين و ارقام مهر و کلوز کمترين حساسيت به اين گونه دارند. ولي در واکنش با گونه P. aphanidermatumعکس العمل هاي متفاوتي ارقام از خود نشان دادند. مقايسه درصد کلونيزاسيون طوقه در واکنش با گونه P. aphanidermatum نشان داد اختلاف معني داري بين ارقام بهمن، نگين، کلوز، سينا و فاديا وجود ندارد و ارقام مهر و کاترينا بيشترين حساسيت را دارد. مقايسه درصد مرگ و مير نشان داد تفاوت معني داري از لحاظ مرگ و مير بين تمام ارقام در واکنش با گونه P. aphanidermatum وجود ندارد. مقايسه درصد کلونيزاسيون ريشه نشان داد در واکنش با گونه P. aphanidermatum، اختلاف معني داري بين ارقام مهر، بهمن، نگين، کلوز، سينا و فاديا وجود ندارد و رقم کاترينا بيشترين حساسيت را دارد.
اعضاي تيره Cyperaceae يکي از شايع ترين ميزبانان زنگ هاي جنس Puccinia محسوب مي شوند. در ايران تاکنون 7 گونه از جنس Puccinia روي اعضا تيره فوق گزارش شده اند. از بين اين گونه ها 4 گونه روي اعضاي جنس Carex شناسايي شده اند. در اين گزارش گونه ديگري از جنسPuccinia روي گياه ميزبان ...از ناحيه البرز مرکزي گزارش مي شود Carex orbicularis subsp. kotschyana (Boiss. & Hohenacker) Kukkonen
