بانک مقالات بیماریهای گیاهی

تنوع ژنتيكي جدايه هاي ايراني Phizoctonia solani جدا شده از قسمت هاي پوسيده ريشه چغندرقند، به وسيله RAPD-PCR و آناليز ITS-rDNA مورد بررسي قرار گرفت. از 14 آغازگر تصادفي مورد استفاده در واكنش هاي RAPD-PCR، 12 آغازگر چند شكلي خوبي بين جدايه هاي مورد بررسي نشان دادند. گروه بندي خوشه اي جدايه ها، با استفاده از روش simple matching (نرم افزار 11.5 SPSS version) جدايه هاي متعلق به گروه هاي آناستوموزي مختلف را در سطح تشابه 85% از يكديگر تفكيك نمود. رابطه مشخصي بين تنوع ژنتيكي براساس RAPD-PCR با بيماري زايي، منطقه جغرافيايي و منبع بيمارگر (بافت ميزبان) يافت نشد. در تكثير نواحي فاصله ساز داخلي بين ژن هاي ريبوزومي با استفاده از آغازگرهاي ITS4 و ITS5 يك قطعه DNA به اندازه 680 تا 750 جفت باز رديابي شد. قطعه مذكور با آنزيم هاي برشي Pst1, EcoR1 و Tru91 جدايه هاي متعلق به گروه هاي آناستوموزي مختلف را از يكديگر تميز داد. به نظر مي رسد به كمك RAPD-PCR و يا آناليز ITS-rDNA بتوان گروه هاي مختلف آناستوموزي ريزوكتونيا را تشخيص داد.

 نسخه قابل چاپ

بيماري لكه قهوه اي باكتريايي ناشي از Pseudomonas tolaasii يك بيماري مهم و شايع در سالن هاي پرورش قارچ خوراكي دكمه اي (Agaricus bisporus) در ايران است. روش هاي مختلفي براي كاهش خسارت و كنترل بيماري از جمله رعايت بهداشت، كنترل شرايط محيطي موثر در توسعه بيماري، به كارگيري مواد شيميايي و عوامل آنتاگونيست براي كنترل بيماري در دنيا به كار برده مي شود. در بررسي حاضر كارآيي تعدادي از باكتري هاي بالقوه آنتاگونيست، جدا شده از منابع مختلف از جمله سطح كلاهك قارچ، خاك هاي زراعي، خزه تورب و كمپوست، براي كاهش ميزان و شدت بيماري، مورد ارزيابي قرار گرفت. از 406 جدايه به دست آمده از خاك و پيت، هفت جدايه در شرايط آزمايشگاه عليه P.tolaasii فعاليت باز دارنده داشته و به هنگام تلقيح توام با تراكم هاي جمعيتي برابر يا ده برابر عامل بيماري زا از تشكيل حفرات فرورفته بر روي قارچ خوراكي جلوگيري كردند.
سه جدايه از اين آنتاگونيست هاي بالقوه كه براساس خصوصيات فنوتيپي P .fluoresences تشخيص داده شدند، در شرايط سالن عليه P. tolaasii فعاليت بازدارندگي نشان داده و به طور مشخص وقوع و شدت لكه قهوه اي را بر روي قارچ هاي پرورش داده شده تحت شرايط توليد تجاري كاهش دادند.

 نسخه قابل چاپ

هفتاد جدايه Verticillium dahliae از درختان پسته داراي علايم پژمردگي ورتيسليومي از استان كرمان جدا شده و شناسايي شدند. بذور ده رقم پسته تجاري از گونه Pistacia vera شامل قزويني، بادامي ريز زرند، بادامي راور، اكبري، سرخس، اوحدي، سبز پسته نوق، احمد آقايي، خنجري دامغان و كله قوچي و درگلخانه و در خاك بكر كشت گرديد. به منظور تهيه ميكرواسكلروت قارچ، جدايه هاي V.dahliae بدست آمده از پسته به روش كشت در محيط مايع توليد و جهت مايه زني دانهال هاي شش ماهه ارقام، به ميزان 50 ميكرواسكلروت در هر گرم خاك، استفاده شد. علايم پژمردگي ورتيسيليومي در همه ارقام تجاري پسته در طي 67 تا 95 روز پس از مايه زني ظاهر گرديد. در بررسي واكنش ارقام به V.dahliae، سه گروه متمايز تشخيص داده شد. ارقام اوحدي، بادامي راور و بادامي ريززرند كه داراي پايين ترين و ارقام سبز پسته نوق، خنجري دامغان و احمد آقايي كه داراي بالاترين شاخص شدت بيماري زايي، شاخص قهوه اي شدن، درصد كاهش طول گياه، درصد كلونيزاسيون ساقه و مرگ بودند. به ترتيب به صورت گروه متحمل و بسيار حساس ارزيابي شدند. در مقابل، ارقام سرخس، اكبري و كله قوچي كه از نظر آماري در حد واسط دو گروه قبل بودند به صورت حساس در نظر گرفته شدند. علاوه بر اين بررسي همكنش بين جدايه هاي V.dahliae (با پاتوتيپ هاي متفاوت) و ارقام پسته كه با سوسپانسيون اسپور به غلظت 10⁷ كنيديوم در هر ميلي ليتر از هر يك از جدايه ها مايه زني شده بود، نشان داد كه شاخص شدت بيماري زايي و درصد كلونيزاسيون جدايه هاي برگريز از جدايه هاي غيربرگريز بيشتر است. بنابراين جدايه ها درجه متفاوتي از بيماري زايي را بر روي ارقام ايجاد نمودند.

 نسخه قابل چاپ

در طي سال هاي 1380 و 1381 تعداد 63 جدايه باكتري از غده و ساقه هاي آلوده سيب زميني، ريشه هاي آلوده هويج و برگ هاي آلوده كاهو و كلم كه علايم ساق سياه و پوسيدگي نرم را داشتند، از مناطق مختلف استان خوزستان، جداسازي گرديد. كليه جدايه هاي ميله اي شكل، متحرك با تاژك هاي محيطي، گرم منفي، بي هوازي اختياري، اكسيداز منفي، كاتالاز مثبت، قادر به لهانيدن ورقه هاي سيب زميني و از نظر واكنش فوق حساسيت روي توتون، منفي بودند. هم چنين از گلوكز، گليسرول، آرابينوز، لاكتوز، مالتوز، رايبوز، مانيتول، مانوز، زايلوز و فروكتوز توسط اكثريت جدايه ها، اسيد توليد كردند. اين جدايه ها، قادر به احيا نيترات، توليد H₂S از سيستئين و توليد استوئين بودند، ولي اوره آز توليد نكردند و به عنوان جنس Pectobacterium تشخيص داده شدند.
بر پايه آناليز عددي خصوصيات فنوتيپي، جدايه ها در چهارگروه قرار گرفتند. جدايه هاي گروه اول، دوم و چهارم براساس خصوصيات بيوشيميايي و فيزيولوژيكي افتراقي به P. chryscmthemi و جدايه هاي گروه سوم به P. carotovorum subsp. carotovorum شباهت داشتند.
نقوش الكتروفورزي بيانگر تنوع و تفاوت قابل ملاحظه اي در بين آن ها بود. براساس درصد تشابه نقوش الكتروفورزي، نيز جدايه هاي نماينده در سه گروه قرار گرفتند كه نتايج حاصل مشابه نتايج به دست آمده براساس خصوصيات فنوتيپي بود.

 نسخه قابل چاپ

پايداري Mycosphaerella graminicola عامل سپتوريوز گندم در شرايط طبيعي و در شرايط آزمايشگاه مورد بررسي قرار گرفت. برگ هاي آلوده گندم حاوي پيكنيديوم عامل بيماري در اعماق مختلف خاك (0-10-20-30 و 40 سانتي متري) در مزرعه قرار داده شدند. پيكنيديوسپورها در سطح خاك قدرت جوانه زني خود را بعد از گذشت 8 ماه كاملا از دست دادند ولي در اعماق مختلف خاك با كلونيزه شدن برگ ها توسط قارچ هاي پوده زي پيكنيديوم ها در كمتر از دو ماه از بين رفتند. در دماي 4-5°C در شرايط كنترل شده آزمايشگاه بعد از 25 ماه قدرت جوانه زني اسپورهاي قارچ به 18 تا 20 درصد رسيد. جهت تشكيل فرم جنسي در شرايط طبيعي، بوته هاي گندم آلوده به سپتوريوز بعد از برداشت در هواي آزاد قرار داده شد. مشخصات مورفولوژيكي فرم جنسي توليد شده با مشخصات Mycosphaerella graminicola گزارش شده توسط محققين ديگر مطابقت داشت ولي به علت عدم تنش آسكوسپورها اثبات بيماري زايي ميسر نگرديد. تلاش براي تشكيل فرم جنسي در شرايط آزمايشگاهي موفقيت آميز نبود. از بذرهاي جمع آوري شده مزارع گندم آلوده به سپتوريوز، قارچ عامل بيماري به ندرت جداسازي گرديد. جهت تعيين دامنه ميزباني و نقش علف هاي هرز در پايداري عامل سپتوريوز گندم، در شرايط گلخانه گياهاني چون Setaria viridis, Secale cereale, Poa annua, Phalaris minor, Lolium rigidum, H. spantaneum, Hordeum murinum, Digitaria lunguinalis, Bromus sterlis, Agropyron repens, Aegilopes crassa, A. ludviciana, Avena fatua جو زراعي رقم ريحانه و ذرت رقم Sc704 كه تعدادي از آنها علف هاي هرز گرامينه مزارع گندم مي باشند با جدايه هاي سپتوريوز گندم (10⁷ اسپور در ميلي ليتر) مايه زني گرديدند. چهل روز بعد از مايه زني، در برگ هاي خشك و پير دو گياه S.cereale , L. rigidum پيكنيديوم هاي قهوه اي و ريز مشاهده گرديد كه روي گياه گندم بيماري زا بودند و L.rigidum به عنوان ميزبان جديد براي ايران گزارش مي گردد. در شرايط مزرعه بر روي هيچ يك از علف هاي هرز بررسي شده علايم سپتوريوز مشاهده نگرديد.

 نسخه قابل چاپ

طي مطالعه اي كه به منظور شناسايي نماتودهاي انگل گياهي در مزارع يونجه استان همدان در طول سال هاي 81-82 صورت گرفت، از 55 نمونه خاك و ريشه گياه يونجه، جمع آوري شده از سطح استان، 26 گونه متعلق به 17 جنس از راسته Tylenchida شناسايي گرديد. نماتودها با استفاده از الك هاي خاكشويي و دستگاه سانتريفيوژ استخراج و پس از كشتن و تثبيت، به گليسرين خالص انتقال داده شدند. سپس با تهيه اسلايدهاي دايمي و با استفاده از ميكروسكوپ نوري مورد مطالعه قرار گرفته و شناسايي گرديدند. نتايج اين مطالعه نشان داد كه گونه هاي Helicotylenchus vulgaris, Boleodorus thylactus, Pratylenchus neglectus, Mesocriconema antipolitanum و Geocenamus brevidens به ترتيب با 67.2، 63.6، 45.4، 38.1، 30.9 درصد فراواني، در بين گونه هاي شناسايي شده، بيشترين ميزان پراكنش را در سطح مزراع استان دارا بودند. دوازه گونه از 26 گونه شناسايي شده، براي فون نماتودهاي يونجه ايران جديد هستند. گونه Pratylenchoides leiocauda كه با داشتن اسپرم هاي دوكي شكل، صاف بودن انتهاي دم، اندازه كوچك بدن (530-670 ميكرومتر) و همچنين محل هسته غدد مجاور سطح شكمي از ديگر گونه هاي جنس متمايز مي گردد، در جمعيت بسيار پايين از يك محل در شهر بهار، شناسايي گرديده و براي اولين بار از ايران گزارش مي شود. در بين افراد جمعيت مورد مطالعه گونه G. brevidens نماتودي مشاهده گرديد كه علي رغم كرمي شكل بودن، هر دو لوله تناسلي آن به سمت جلوي بدن كشيده شده و بعد از شكاف تناسلي بخش كوتاهي شبيه كيسه عقبي رحم وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

در طول فصول زراعي 1380 و 81 ضمن بازديد از مناطق كشت نخود در استان فارس، در مجموع 154 جدايه فوزاريوم از ريشه، طوقه و ساقه نخود و ريشه علف هاي هرز مزارع نخود جمع آوري گرديد. جدايه ها پس از شناسايي در 6 گونه F.sambucinum, F.proliferatum, F.equiseti, F.solani, Fusarium oxysporum و F.scirpi به ترتيب با فراواني 45.64، 39.6، 6.04، 5.37، 2.01 و 1.34 درصد قرار گرفتند. پنجاه و سه جدايه F.solani روي نخود و نخودفرنگي توليد پوسيدگي ريشه نموده ولي روي ساير حبوبات بيماري زا نبودند. سي و هشت جدايه F.oxysporum توليد زردي و پژمردگي در نخود نمودند. با توجه به اختصاصيت ميزباني عامل پوسيدگي ريشه نخود F.solani f.sp.pisi و عامل زردي و پژمردگي نخود F.oxysporum f.sp.ciceri تشخيص داده شد. در اين مطالعه 9 جدايه F.solani f.sp.pisi و 7 جدايه F.oxysporum f.sp.ciceri از ريشه علف هاي هرز مزارع نخود جداسازي گرديد. نتايج حاصل از مايه زني مصنوعي 5 نوع گياه زراعي و 5 نوع علف هرز با جدايه F.solani f.sp.pisi نشان داد كه ريشه گياهان سير وحشي، سلمه تره، تاج خروس و لوبيا به خوبي توسط اين قارچ كلنيزه شده و ريشه اين گياهان پناهگاه مناسبي براي آن مي باشند.

 نسخه قابل چاپ

با تكيه بر شواهد مرفولوژيكي و مولكولي حاصل از تجزيه و تحليل توالي DNA نواحي ITS و ژن 5.8S، نمونه هاي بررسي شده از   Puccinia recondita s. lat عامل زنگ قهوه اي گندميان در ايران به چهار تاكسون مجزا يعني P.recondita s. str رويElymus hispidus و Secale segetale با مرحله اسيومي روي P. bromina, Boraginaceae روي Bromus spp. با مرحله اسيومي ناشناخته، P. persistens subsp. Triticina روي گندم (عامل زنگ قهوه اي گندم) و Aegilops tauschii وP.persistens subsp. Triticina روي Elymus spp. با مرحله اسيومي روي Ranunculaceae تقسيم گرديدند. براساس نتايج اين بررسي در نظر گرفتن عامل زنگ قهوه اي گندم به عنوان گونه مجزاي P.tricina و يا قرار دادن آن در گونه مركب P. recondita s. ampl تاييد نگرديد. اين تحقيق مشخص نمود عامل زنگ قهوه اي گندم جزيي از گونه P. persistens بوده و تحت نام  P. persistens subsp.triticina قرار داده شد. ميزبان هاي جديد براي زنگ هاي شناسايي شده معرفي گرديد. همچنين براساس مقايسه توالي هاي نواحي ITS و ژن 5.8S مراحل اسيومي گونه هاي مختلف زنگ هاي گندميان شناسايي گرديدند.

 نسخه قابل چاپ

ويروس موزاييك ايراني ذرت Iranian maize mosaic virus (IMMV) يكي از ويروس هاي مخرب ذرت، گندم و برنج در ايران است. اين رابدوويروس توسط دو گونه زنجرك دلفاسيد به نام هاي Unkanodes tanasijevici و Laidelphax striatellus، منتقل مي شود. در تحقيق حاضر برخي جنبه هاي ويروس - ناقل و ويژگي هاي درون سلولي اين ويروس مورد مطالعه قرار گرفته است. به منظور تعيين محل جوانه زني و تجمع پيكره هاي ويروسي در سلول هاي گياهي، مقاطع بسيار نازك برگ ذرت آلوده به IMMV مورد بررسي الكترون ميكروسكوپي قرار گرفت. اين مطالعه نشان داد كه ويروس از غشا داخلي هسته جوانه مي زند و در فضاي ميان دو غشا هسته تمركز مي يابد. بدين ترتيب اين ويروس به جنس Nuclerohabdovirus تعلق دارد. با وجود اين پيكره هاي ويروسي در سيتوپلاسم نيز مشاهده شد. برخي از خصوصيات رابطه ويروس - ناقل ميان يك جدايه ويروس از ذرت و جمعيتي از L.striatellus كه از باجگاه منشا گرفته بود مورد بررسي قرار گرفت. ميزان انتقال توسط اين جمعيت زنجرك 30% برآورد شد. همچنين اين ويروس با راندمان بسيار پاييني از طريق تخم زنجرك به نسل هاي بعد انتقال يافت. بررسي بخش هاي مختلف بدن زنجرك با روش RT-PCR و كاربرد آغازگرهاي اختصاصي نشان داد كه سلول هاي سر، سينه و شكم، همولنف و غددبزاقي به ويروس آلوده اند. روش RT-PCR به دليل سادگي و سرعت عمل روش مناسبي براي رديابي ويروس در قسمت هاي مختلف بدن زنجرك تشخيص داده شد.

 نسخه قابل چاپ

در اين تحقيق تاثير تعدادي از جدايه هاي باكتريايي آنتاگونيست عليه Sclerotinia sclerotiorum عامل كپك سفيد كلزا جداسازي شده از منطقه رستم آباد استان گيلان مورد بررسي قرار گرفت و در مجموع 98 جدايه باكتريايي از منطقه ريزوسفر كلزاي آلوده با قارچ فوق الذكر جداسازي شد. 12 جدايه از اين باكتريها با استفاده از روش كشت متقابل (Dual culture) در مقابل قارچ مذكور از خود خاصيت آنتاگونيستي بروز دادند. از اين تعداد 8 جدايه متعلق به باكتريهاي گرم منفي و 4 جدايه متعلق به باكتريهاي گرم مثبت بودند. نتايج حاصل از آزمونهاي افتراقي جهت تشخيص جنس جدايه هاي آنتاگونيست نشان داد كه جدايه هاي P45, P43, P26, P9, P14, P34, P13 و P6 گونه Pseudomonas fluorescens پكتينوليتيك (Pectolytic) و جدايه هاي B20, B24 و B2 گونه Bacillus cereus و جدايه B10 بعنوان Bacillus subtilis تشخيص داده شدند.
در آزمايش تاثير تركيبات فرار جدايه هاي آنتاگونيست سودوموناس و باسيلوس در بازداري از رشد ريسه اي قارچ S.sclerotiorum مشخص گرديد كه كليه جدايه ها قادر به جلوگيري از رشد قارچ مذكور بودند. ترشحات مايع برون ياخته اي و آنتي بيوتيك اين جدايه ها نيز از رشد قارچ مذكور ممانعت بعمل آورد. از سوي ديگر تمامي جدايه هاي P.fluorescens روي محيط كشت King’s B محتوي 5، 50 و 100 ميكرومول كلريد آهن توليد سيدروفور نموده و از رشد Geotrichum candidum ممانعت بعمل آوردند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور مطالعه گروههاي آناستوموزي ريزوكتونياهاي همراه ريشه و طوقه باقلا در استان خوزستان، طي سالهاي زراعي 81-1380 از مزارع باقلاي استان شامل اهواز، ملاثاني، سوسنگرد، حميديه، صفي آباد، دزفول، شوش، شوشتر و بهبهان نمونه برداري شد. از علايم شانكر و بافت هاي پوسيده ريشه و طوقه باقلا قطعاتي بعد از ضدعفوني روي PDA كشت گرديد. جهت جداسازي ريزوكتونيا از خاك اطراف ريشه باقلا، آزمون زيست سنجي خاك با استفاده از گياهچه هاي باقلا انجام شد. در مجموع 22 جدايه ريزوكتونياي چند هسته اي از بافت گياه و يك جدايه ريزوكتونياي دو هسته اي از خاك اطراف باقلا بدست آمد. ريزوكتونياهاي چند هسته اي در سه گروه آناستوموزي AG-4 (15 جدايه)، AG-7 (شش جدايه) و AG-1 IB (يك جدايه) قرار گرفتند. گروه آناستوموزي جدايه ريزوكتونياي دو هسته اي، AG-G تشخيص داده شد. بيماريزايي جدايه ها روي گياهچه هاي باقلا در شرايط گلخانه با استفاده از مايه قارچ روي دانه گندم در خاك سترون مورد بررسي قرار گرفت. همه گروه هاي آناستوموزي جدا شده روي باقلا بيماريزا بودند. جدايه هاي AG-4 سريعتر از ساير گروه هاي آناستوموزي ريزوكتونيا منجر به مرگ گياهچه هاي باقلا گرديدند. اين اولين گزارش از جداسازي و بررسي بيماريزايي گروه هاي آناستوموزي فوق روي باقلا است و اين در حالي است كه گروه AG-7 به عنوان يك گروه آناستوموزي جديد براي ايران گزارش مي شود.

 نسخه قابل چاپ

در اين بررسي اثر 24 جدايه از جنس Trichoderma روي قارچ Phytophthora capsici عامل بوته ميري فيتوفتورايي فلفل آزمايش شد. از اين تعداد 12 جدايه از مزارع فلفل كرج و ورامين جداسازي گرديد و 12 جدايه ديگر از موسسات تحقيقاتي دريافت شد. با استفاده از روش كشت متقابل (Dual culture) پنج جدايه موثر بر عليه قارچ P.capsici انتخاب شد. در مشاهدات ماكروسكوپي تقابل مستقيم جدايه هاي تريكودرما عليه قارچ P.capsici مشخص شد كه كليه جدايه هاي آنتاگونيست بعد از متوقف نمودن رشد بيمارگر شروع به پيشروي، استقرار اسپورزايي روي ميسليوم آن نمودند. زمان كلنيزاسيون جدايه ها متفاوت بود و سه جدايه T.v3, T.v5, T.v12 سرعت كلنيزاسيون بيشتري نسبت به دو جدايه ديگر داشتند. جدايه T.k19 در درجه دوم و جدايه T.h2 سرعت پيشروي، كلنيزاسيون و اسپورزايي كمتري نسبت به سايرين داشت. بررسي ميكروسكوپي ناحيه تقابل جدايه هاي آنتاگونيست و قارچ بيمارگر نشان داد كه، ريسه هاي جدايه هاي آنتاگونيست با تماس به موازات ريسه هاي قارچ بيمارگر رشد كرده، با گذشت زمان اين تماس هاي ريسه افزايش مي يافت و در نهايت باعث تخريب ميسليوم هاي قارچ شدند. تركيبات فرار كليه جدايه هاي مورد آزمايش از رشد ميسليومي قارچ بيمارگر جلوگيري به عمل آوردند و تاثير جدايه T.v5 بيشتر از ساير جدايه ها بوده كه از رشد بيمارگر به ميزان 100 درصد ممانعت كرد. ترشحات مايع خارج سلولي T.v12, T.v5, T.h2, T.v3 و T.k19 در غلظت 25 درصد به ترتيب داراي 100، 83.3، 72، 65.4 و 60.7 درصد اثرات بازدارندگي بودند. در شرايط گلخانه كاربرد مايه تلقيح (سبوس گندم) جدايه هاي T.v12, T.v5, T.v5, T.h2, T.v3 و T.k19 به ترتيب 15، 30، 40، 30 و 20 درصد باعث كاهش بوته ميري فلفل گرديد.

 نسخه قابل چاپ

بيماري جاروك ليموترش كه ناشي از Candidatus Phytoplasma aurantifolia است تهديدي جدي براي درختان ليموترش در مناطق جنوبي ايران مي باشد. عملي ترين و اقتصادي ترين راه پيش گيري از اين بيماري كشت ارقام مقاوم و حذف منابع آلوده به عامل بيماري است. براي شناسايي ارقام مقاوم و حساس، نهال هاي بذري و سالم ليموترش محلي فارس، هرمزگان، كرمان و سيستان - بلوچستان، ليموي بي تيغ، ليموي خياري، پرشين لايم، ليموي لامپي، ليمو ليسبون، ليموترش، بكرايي، راف لمون، رانگپورلايم، ماكروفيلا، ولكامريانا، تايوانيكا، كلئوپاترا، نارنج سه برگچه اي، نارنج، بالنگ، پرتقال هاي ناول، بمي، بندري و محلي فارس، نارنگي هاي كلمانتين، پيج، سياهو و محلي فارس و گريپ فروت از طريق پيوند با عامل جاروك ليموترش مايه زني شدند. بر اساس علايم بيماري و واكنش مثبت در مقابل PCR انواع ليموترش، ليمو خياري، ليموي بي تيغ، بكرايي، ماكروفيلا، رانگپور لايم، بالنگ، ليمو لامپي و راف لمون حساس و بر اساس PCR ليمو ليسبون، پرشين لايم و نارنج در مقابل اين فيتوپلاسما متحمل تشخيص داده شدند. در درختان نارنگي منطقه سياهو در استان هرمزگان كه در سرشاخه ها حالت جارويي داشتند و در درختان پرتقال موجود در يك باغ بسيار آلوده ليموترش در ميناب با روش PCR فيتوپلاسما تشخيص داده نشد و در ليموترش هاي پيوند شده با پيوندك هاي اين درختان علايمي مشاهده نگرديد. در درختان بكرايي ميناب در استان هرمزگان كه علايم جاروك داشتند بر اساس PCR فيتو پلاسما وجود داشت و عامل بيماري در آنها به نهال هاي سالم ليموترش و بكرايي انتقال داده شد. عامل جاروك بكرايي بر اساس انتقال به ليموترش و ظهور علايم جاروك ليموترش و متقابلا انتقال عامل جاروك ليموترش به بكرايي و ظهور علايم جاروك بكرايي، احتمالا Phytoplasma aurantifolia Ca. مي باشد. علايم بيماري جاروك بكرايي در منطقه جيرفت (استان كرمان) نيز مشاهده گرديد.

 نسخه قابل چاپ

نماتودهاي مولد گره ريشه (Meloidogyne spp.) يكي از مهم ترين نماتودهاي انگل گوجه فرنگي در جهان و ايران مي باشند و گونه M.javanica وسيع ترين پراكندگي را در مزارع گوجه فرنگي استان هاي اصفهان، فارس، تهران و هرمزگان دارد. استفاده از ارقام مقاوم و يا متحمل مناسب ترين روش كنترل اين نماتودها است. به اين منظور عكس العمل 20 رقم انتخابي گوجه فرنگي نسبت به گونه M.javanica در شرايط گلخانه و مزرعه در سال هاي 81-1380 بررسي گرديد. در آزمايش گلخانه بيش از 85 درصد ارقام نسبت به اين گونه حساس بودند و نتايج تجزيه واريانس آن نيز در سطح يك درصد معني دار بود. ارقام شماره 136 با داشتن شاخص هاي GI=2 و Rf=4.68، شماره 109 با GI=2.25 و Rf=28.4 به عنوان متحمل و رقم شماره 100 با GI=3.25 و Rf=0.97 به عنوان رقم نسبتا مقاوم (با ويژگي فوق حساسيت) در نظر گرفته شدند. در آزمايش مزرعه اي بيش از 90 درصد ارقام نسبت به M.javanica حساس بودند و تجزيه واريانس داده ها نيز معني دار نبود اما ارقام شماره 136 و 109 به ترتيب با شاخص هاي گال 1.9 و 1.6 به عنوان ارقام متحمل به نماتود در نظر گرفته شدند.

 نسخه قابل چاپ

بيماري پژمردگي باكتريايي (پوسيدگي قهوه اي) سيب زميني در جنوب استان كرمان توسط فنوتيپ B بيووار 2/نژاد 3 باكتري Ralstonia solanacearum ايجاد مي گردد. به منظور بررسي دامنه ميزباني باكتري مذكور طي سال هاي 77 75 و 81-80 ضمن بازديد از مزارع سيب زميني منطقه جيرفت و كهنوج در جنوب استان كرمان، از ريشه و ساقه گياهان زراعي د ركشت مخلوط يا مجاور مزارع سيب زميني و نيز علف هاي هرز غالب هر مزرعه نمونه برداري انجام و امكان جداسازي اين باكتري روي محيط كشت افتراقي حاوي تري فنيل تترازوليوم كلرايد بررسي شد. آزمون بيماري زايي با كاشت بذور گياهان زارعي مهم و علف هاي هرز غالب منطقه درگلخانه و مايه زني سوسپانسيون باكتري به ريشه و ساقه آنها مورد بررسي قرار گرفت. براساس نتايج به دست آمده، بيووار مذكور باكتري عامل پژمردگي سيب زميني در شرايط طبيعي منطقه جيرفت و كهنوج، تنها روي سيب زميني بيماري زا مي باشد، اگر چه از ريشه يا ساقه گياهان هرز سلمه تره، پنيرك، ماشك و تلخه نيز بدون تظاهر علايم پژمردگي جداسازي گرديد. در شرايط گلخانه، اين باكتري علاوه بر سيب زميني روي گوجه فرنگي و بادمجان و نيز علف هاي هرز تاجريزي سياه، تاتوره، عروسك پشت پرده و ماشك بيماري زا بوده و مجددا جداسازي شد. اين باكتري در شرايط گلخانه روي گياهان لوبيا، تاج خروس، سلمه تره، يونجه باغي، ازمك، خرفه و ترشك بيماري زا نبوده اما يك تا دو هفته پس از مايه زني به ساقه، از پنج سانتيمتري بالاتر از محل مايه زني جداسازي شد.

 نسخه قابل چاپ