مقالات بیماریهای پوست

در اين مقاله خانم 53 ساله اي معرفي مي شود كه از سه ماه قبل به طور پيش رونده در ساعد دو طرف دچار اندوراسيون شده است كه بدون تغيير رنگ در پوست بوده است. در بررسي هاي پاراكلينيكي در عكس سينه در ناف ريتين آدنوپاتي مشاهده شد، كه در اسكن High resolution CT-scan (HRCT) در قسمت مياني و فوقاني مدياستن غدد لنفاوي متعدد گزارش شد. در بيمار سطح سرمي آنزيم مبدل آنژيوتنسين (ACE) به 81 واحد افزايش يافته بود (ميزان طبيعي 52-5 واحد). بيوپسي عمقي از پوست در ناحيه درم و چربي زير جلدي گرانوما همراه با سلول هاي اپي تليوييد، سلول هاي ژانت و فقدان نكروز كازييفيه را نشان داد و در ناحيه اپيدرم بيمار، درگيري مشاهده نشد. نهايتا بيمار با تشخيص ساركوييدوز زير جلدي به درمان با استروييد و آزاتيوپرين پاسخ داد.

 نسخه قابل چاپ

همانژيوما با سلول دوكي شكل تومور عروقي خوش خيم به شكل ندول هاي قرمز - آبي مولتي فوكال در نواحي آكرال اندام ها است. در اين جا خانم 57 سال اي معرفي مي شود كه از پنج سال قبل ندول هاي بنفش رنگ و نرم عروقي به طور پراكنده روي دست هاي او ايجاد شده بود. در بررسي آسيب شناسي، همانژيوآندوتليوما با سلول دوكي شكل گزارش شد.

 نسخه قابل چاپ

اهلردانلس يك گروه هتروژن از اختلال هاي ارثي بافت همبندي است كه شاه علامت آن، شكنندگي پوست و عروق خوني، قابليت كشش بيش از حد پوست و هيپرموبيليتي مفصلي است. كوتيس لاكسا از نظر كلينيكي با پوست شل، آويزان و از نظر هيستولوژي با توجه به فقدان الاستيك در درم مشخص مي شود. گزارش هاي مبني بر همراهي كوتيس لاكسا با ساير اختلال ها وجود دارد. اين مقاله يك مورد سندرم اهلر دانلس كلاسيك همراه را كوتيس لاكسا را در يك فاميل ايراني گزارش مي كند.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: درماتيت آتوپيك بيماري التهابي راجعه و مزمن پوستي همراه با خارش شديد است كه اغلب در افراد با سابقه شخصي يا خانوادگي نشانه هاي آلرژيك ديده مي شود. تحقيق هاي اخير به تغييرهاي ايمونولوژيك در اين بيماري و اثر سلنيوم در درمان آن اشاره دارد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه سطح سرمي و خون تام سلنيوم در كودكان مبتلا به درماتيت آتوپيك با گروه شاهد صورت گرفته است.
روش اجرا: مطالعه به روش تحليلي از نوع مورد - شاهدي به اجرا درآمد. 46 بيمار مبتلا به درماتيت آتوپيك )با تشخيص بر اساس معيارهاي Hanifin و Rajka و رد تشخيص هاي افتراقي مربوط( با 46 كودك همسان شده از نظر سن و جنس مورد مطالعه قرار گرفتند. شدت بيماري براساس SCORAD از صفر تا 100 تعيين شد. از بقاياي خون و سرم بيمار - كه براي آزمايش هاي اوليه گرفته شد - براي اندازه گيري سلنيوم سرم و خون تام به روش جذب اتمي و با دستگاه اسپكتروسكوپي استفاده شد. يافته ها با استفاده از آزمون هاي مربع كاي و t با قبول مرز معني داري روي 0.05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: در اين مطالعه 46 كودك 1 ماهه تا 12 ساله مبتلا به درماتيت آتوپيك با سن )انحراف معيار ± ميانگين( 2.57±2.6 سال با 46 كودك سالم به عنوان شاهد با سن 2.63±2.6 سال مقايسه شدند (P>0.05). هر گروه شامل 24 پسر و 22 دختر بودند. ميانگين سطح سرمي سلنيوم در گروه بيمار (72.58±16.5 ng/ml) پايين تر از گروه شاهد (84.8±15.6 ng/ml) بود (P<0.0001). هم چنين ميانگين سلنيوم خون تام در گروه بيمار (88.07+19.0 ng/ml) پايين تر از گروه شاهد (99.38+19.3 ng/ml) به دست آمد (P<0.001). كمبود سلنيوم سرم )كم تر از (63 ng/ml در %28.3 بيماران و %10.9 گروه شاهد (P<0.05) و كمبود سلنيوم خون تام )كم تر از (75.5 ng/ml در %30.4 بيماران و %15.2 شاهد مشاهده شد (P>0.05). ارتباط معني داري بين سطح سرمي و خون تام سلنيوم با شدت درماتيت آتوپيك مشاهده نشد.
نتيجه گيري: ميانگين سلنيوم سرم و خون تام در بيماران مبتلا به درماتيت آتوپيك در مقايسه با گروه شاهد كاهش چشمگيري دارد. لذا پيشنهاد مي شود در برنامه ريزي درماني اين بيماران به اين جنبه نيز توجه و براي جبران كمبود سلنيوم در بيماران با كاهش سطح سرمي و خون تام توصيه هاي تغذيه اي خاص و حتي در موارد حاد از روش هاي درماني استفاده شود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: آكنه ولگاريس بيماري التهابي مزمن فوليكول هاي پيلوسباسه است. اتيولوژي آكنه، نامعلوم است وليكن شواهد مختلفي در دست است كه بعضي از تغييرهاي هورموني را در پاتوژنز آكنه دخيل مي داند. هدف از اين مطالعه اندازه گيري برخي متغيرهاي اندوكرينولوژيك در بيماران مبتلا به آكنه ولگاريس و مقايسه آن با افراد سالم بود.
روش اجرا: در اين مطالعه كه به صورت مورد - شاهد صورت گرفت، از بين بيماران مذكر مبتلا به آكنه ولگاريس مراجعه كننده به بيمارستان رازي تهران در 9 ماهه نخست سال 82، 40 نفر به عنوان گروه مورد و از بين همسالان سالم 20 نفر به عنوان شاهد انتخاب شدند. ميزان انسولين، گلوبولين متصل شونده به هورمون هاي جنسي، تستوسترون و قند خون ناشتا در هر گروه اندازه گيري و با يكديگر مقايسه شدند.
يافته ها: ميانگين قند خون ناشتا در گروه مورد 89.8±13.3 و در گروه شاهد 91.1±16.3 ميلي گرم در دسي ليتر بود. (P=0.017) ميانگين تستوسترون آزاد سرم در دو گروه مورد و شاهد به ترتيب 24.8±12.01 و 21.4±10.8 نانومول در ليتر بود (P=0.029).
نتيجه گيري: در اين مطالعه ميزان تستوسترون سرم در گروه مورد بيشتر از گروه شاهد و ميزان قند خون ناشتا كم تر از گروه شاهد بود. لذا پيشنهاد مي شود در درمان افراد مذكر مبتلا به آكنه عوامل مزبور مورد توجه قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

Goltz Syndrome/Fical Dermal Hypoplasia (FDH) سندرم نادر ناشي از اختلال نمو در بافت هايي با منشا مزودرم است كه نتيجه آن اختلال در چشم، پوست، دهان، سيستم اسكلتي عضلاني و سيستم عصبي مركزي است. مورد زير گزارش يك دختر 13 ساله با فوكال درمال هيپوپلازي است كه بسياري از تظاهرهاي پوستي و چشمي و دهاني مرتبط به اين سندرم را دارا است. علاوه بر اين دوره هاي راجعه از اوتيت مديا را نيز دارد كه قبلا در ارتباط با اين سندرم بيان شده است.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: ضايعه هاي پوستي مزمن از عوارض نسبتا شايع و ديررس مسموميت با سولفور موستارد (خردل) هستند كه در جانبازان شيميايي جنگ تحميلي سبب علايم فراواني از جمله خارش، سوزش و خشكي پوست مي شوند. خارش، شايع ترين شكايت پوستي در مرحله مزمن است كه بود يا نبود آن تاثير فراواني در كيفيت زندگي مصدومان ايجاد مي كند. در اين پژوهش به بررسي ميزان اثربخشي تركيب موضعي فنول %1 و منتول %1 در جانبازان شيميايي (به خصوص روي خارش) و مقايسه اثر آن با پلاسبو پرداخته شد.
روش اجرا: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني تصادفي دوسو كور بود كه روي مصدومان شيميايي اي صورت گرفت كه دچار خارش پوستي ناشي از سولفور موستارد شده بودند. 80 نفر از اين جانبازان به صورت تصادفي به دو گروه 40 نفري تقسيم شدند كه يك گروه با تركيب موضعي فنول %1 و منتول %1 و گروه ديگر تحت درمان با دارونما به مدت 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند و نتايج حاصل از درمان بر اساس سيستم درجه بندي خارش ارزيابي شد.
يافته ها: ميزان خارش در گروه دارو بعد از درمان با ميزان خارش در گروه دارونما كاهش معني داري داشت (P=0.026).
نتيجه گيري: استفاده موضعي از تركيب فنول %1 و منتول %1 در درمان خارش ناشي از سولفور موستارد در جانبازان شيميايي داراي تاثير قابل توجهي است.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: كارسينوم سلول بازال شايع ترين سرطان در سفيد پوستان است. از آن جايي كه مهم ترين عامل ايجاد كننده اين سرطان پوستي، اشعه فرابنفش موجود در نور آفتاب است و كشور ما در بيش تر مناطق داراي آب و هواي گرم و آفتابي است، ميزان ابتلا به كارسينوم سلول بازال در كشورمان بالاست. در اين مطالعه تغيير فراواني اين كارسينوم را در فاصله زماني يك دهه مورد بررسي قرار داديم.
روش اجرا: اين تحقيق به روش مطالعه داده هاي موجود و با بررسي پرونده تمامي بيماران با تشخيص كارسينوم سلول بازال در بخش آسيب شناسي بيمارستان رازي تهران در سال 1368-69 و 1378-79 و مقايسه اين دو دوره زماني صورت گرفت.
يافته ها: در مجموع 1503 مورد كارسينوم سلول بازال مورد مطالعه قرار گرفت كه 507 مورد به سال هاي 1368-69 و 996 مورد به سال هاي 1378-79 مربوط بود. فراواني نسبي كارسينوم سلول پايه اي از 11.1 درصد كل نمونه ها در سال 1368-69 به 15.2 درصد كل نمونه ها در سال 1378-79 افزايش يافت اما اين افزايش به جنس وابسته نبود. در طول اين دوره زماني در فراواني كارسينوم سلول بازال در گروه سني 20 تا 39 سال، كاهش معني دار و در گروه سني بالاي 60 سال، افزايش معني دار مشاهده شد. در بين انواع مختلف پاتولوژيك كارسينوم سلول بازال، نوع ندولار افزايش داشته كه اين افزايش در ناحيه صورت معني دار بوده ولي به جنس وابسته نبوده است. در جنس مذكر، كاهش فراواني در ناحيه صورت و افزايش فراواني در ناحيه سر و گردن معني دار بوده ولي در جنس مونث، مكان تومور تغيير معني داري پيدا نكرده است.
نتيجه گيري: كارسينوم سلول پايه اي در اين فاصله زماني ده ساله افزايش قابل ملاحظه اي داشته است كه به منظور آموزش اقدامات پيش گيرانه و تشخيص و درمان زودرس به توجه بيشتري نيازمند است.

 نسخه قابل چاپ

بيمار مرد 70 ساله با شكايت از ضايعه پوستي قرمز رنگ كه از چند ماه قبل در ناحيه پوست سر ايجاد شده، مراجعه كرده است. در معاينه پلاكي اريتماتو تا حدي ارتشاحي در ناحيه فرق سر مشاهده مي شود كه پوست ناحيه پيشاني را نيز درگير كرده است. در برخي نواحي ضايعه مزبور پيگمانتاسيون بارزي مشاهده مي شود. ضايعه جلدي توصيف شده از حدود 6 ماه قبل از مراجعه ابتدا به صورت ناحيه مشابه خون مردگي و كبودي ظاهر شده است و به تدريج ضخامت، وسعت و رنگ ضايعه افزايش يافته است و در برخي قسمت ها ضايعه هاي ندولار و تومورال، مشاهده مي شود. بيمار خارش، درد و خون ريزي بيني يا مخاط دهان را ذكر نمي كند. علاوه بر اين وي سابقه اي از هيچ گونه بيماري زمينه اي و پرتو درماني را ابراز نمي دارد. معاينه عمومي طبيعي بود. بررسي هاي آزمايشگاهي معمول شامل شمارش سلول هاي خوني، عملكرد كبدي و كليوي، آزمايش كامل ادراري و آزمايش هاي انعقادي طبيعي بود. در معاينه پوست ساير قسمت هاي بدن ضايعه مشابهي ديده نشد. معاينه مخاط ها و ناخن ها نيز طبيعي بود. از ضايعه ناحيه پوست سر بيوپسي به عمل آمد.
تشخيص شما چيست؟

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: آكنه ولگاريس بيماري مزمن واحد پيلوسباسه است كه در گروه سني جوان شيوع بيشتري دارد. در درمان آكنه روش هاي درماني مختلفي مورد استفاده قرار مي گيرد كه هر يك بخشي از مكانيسم ايجاد آكنه را تحت تاثير قرار مي دهد. يكي از شايع ترين درمان هاي مورد استفاده در آكنه آنتي بيوتيك خوراكي است. هدف از اين مطالعه مقايسه تاثير اريترومايسين و داكسي سيكلين خوراكي در بهبود ضايعه هاي آكنه در موارد آكنه متوسط تا شديد است.
روش اجرا: اين مطالعه به صورت كارآزمايي باليني تصادفي صورت گرفت. 68 بيمار مبتلا به آكنه به دو گروه تقسيم شدند. گروه اول تحت درمان با اريترومايسين 1 گرم در روز و گروه دوم تحت درمان با داكسي سيكلين 100 ميلي گرم در روز به مدت 4 ماه قرار گرفتند. سير بهبود ضايعه ها بر اساس تعداد ضايعه هاي بيماران در هر ماه بررسي شد و عوارض جانبي درمان نيز مورد توجه قرار گرفت.
يافته ها: اختلاف ميزان بهبودي ضايعه هاي صورت و تنه در دو گروه دريافت كننده اريترومايسين و داكسي سيكلين معني دار نبود. اختلاف ميزان بهبودي ضايعه ها در ناحيه صورت و تنه دريافت كنندگان اريترومايسين فاقد معني بود، در حالي كه تاثير داكسي سايكلين در ضايعه هاي صورت به طور معني داري بيش تر از ضايعه هاي تنه بود (P<0.05).
نتيجه گيري: اريترومايسين و داكسي سيكلين از نظر تاثير در بهبود آكنه متوسط تا شديد تفاوت معني داري با يكديگر ندارند و بسته به شرايط بيمار هر يك از اين داروها مي تواند به عنوان انتخاب درماني در نظر گرفته شود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: گرانولوم پيوژنيك تومور كوچك، قرمز رنگ و خوش خيم عروقي است كه معمولا به دنبال تروماي نفوذي در پوست به وجود مي آيد. روش هاي مختلفي مثل ليزر، جراحي و الكتروسرجري براي درمان آن پيشنهاد شده است كه هر كدام از اين روش ها مزايا و معايبي دارند. در مطالعه حاضر آثار درماني كرايوتراپي و الكتروكوتري روي گرانولوم پيوژنيك مورد مقايسه قرار گرفته است.
روش اجرا: اين كارآزمايي باليني روي 50 بيمار كه ضايعه گرانولوم پيوژنيك داشتند صورت گرفت. در 25 بيمار از روش كرايوتراپي نيتروژن مايع - يك جلسه تا حداكثر سه جلسه به فاصله ده روز - استفاده شد. در 25 بيمار ديگر الكتروكوتري توسط ديگر متخصص پوست براي تخريب ضايعه - در يك مرحله - صورت پذيرفت، و بيماران تا يك ماه بعد از نظر عود ضايعه پي گيري شدند. براي آناليز يافته ها از آزمون هاي مجذور كاي و تي استفاده شد.
يافته ها: ميانگين سني بيماران در گروه كرايوتراپي و الكتروكوتري به ترتيب 21.8 ±17.1 و 28.7±17.7 سال بود (P>0.05). دفعات درمان با كرايوتراپي 2.2±0.8 در روش الكتروكوتري 1.1±0.3 بار بود (P<0.0001). بهبودي در %100 گروه الكتروكوتري و در %77 گروه كرايوتراپي ديده شد (P=0.01).
نتيجه گيري: در مطالعه حاضر روش الكتروكوتري موثرتر از روش درماني كرايوتراپي بود. ولي در كودكان، خانم هاي حامله، ضايعه هاي بزرگ و كساني كه از درمان با الكتروكوتري ترس دارند مي توان از كرايوتراپي استفاده نمود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: به رغم استفاده از روش هاي درماني متنوع در درمان ليشمانيوز جلدي (سالك) براي درمان اين بيماري تا كنون روش موثر، كم عارضه و ارزان قيمتي پيدا نشده است. در برخي مطالعه هاي برون تني و درون تني، اثربخشي مستقيم الكتريسيته بر ليشمانيوز جلدي نشان داده شده است. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان اثربخشي جريان الكتريسيته مستقيم در درمان ليشمانيوز جلدي صورت پذيرفت.
روش اجرا: اين كارآزمايي باليني در مدت 10 ماه روي 16 بيمار مراجعه كننده به كلينيك هاي پوست وابسته به دانشگاه علوم پزشكي مشهد صورت گرفت. با استفاده از دستگاه الكتروتراپي تعداد 27 ضايعه با جريان الكتريسيته مستقيم، با شدت 5 تا 15 ميلي آمپر و ولتاژ كم تر از 40 ولت در 6 جلسه ده دقيقه اي به صورت هفتگي، تحت درمان قرار گرفت و 10 ضايعه هم به عنوان شاهد بدون درمان رها شد. در هر جلسه، وسعت ايندوراسيون ضايعه ها اندازه گيري و به ثبت رسيد.
يافته ها: پس از پايان مطالعه، در مجموع، اندازه ضايعه ها در گروه مداخله %55±30 كاهش نشان داد، در حالي كه در گروه شاهد به ميزان %20±20 افزايش اندازه ضايعه ها مشاهده شد (P<0.01).
نتيجه گيري: به نظر مي رسد جريان الكتريسيته مستقيم با روش فوق در بهبود ضايعه هاي ليشمانيوز جلدي اثر نسبي داشته است و شايد بتوان براي افزايش كارآيي اين روش با تغييرهايي در آن، اين روش را به عنوان درمان مناسب براي ليشمانيوز جلدي معرفي كرد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: ملاسما اختلالي اكتسابي است كه به صورت هايپرپيگمانتاسيون قرينه به خصوص در نواحي در معرض نور آفتاب تظاهر مي كند. اختلال تيروييد، وضعيت باليني حاصل از افزايش يا كاهش هورمون هاي تيروئيدي است. اين مطالعه براي بررسي ارتباط بين ملاسما و اختلال هاي تيروييد صورت گرفت.
روش اجرا: اين بررسي تحليلي در قالب مورد - شاهد، روي زنان غير باردار 20 تا 50 ساله مراجعه كننده به كلينيك هاي پوست وابسته به دانشگاه علوم پزشكي اراك در دو گروه 45 نفره مبتلا و غير مبتلا به ملاسما با معاينه باليني و تعيين سطح سرمي تست هاي تيروييدي شامل T4، T3، TSH، Anti TG، Anti TPO به روش الايزا به اجرا درآمد.
يافته ها: %37.8 بيماران مبتلا به ملاسما و %11.1 بيماران غير مبتلا، اختلال تيروييد داشتند: p=0.013)، %95 CI:1.60-147، (OR=4.88. ميانگين سطح سرمي TSH، Anti TPO و Anti TG در بيماران ملاسما نسبت به افراد گروه شاهد بالاتر بود اما اين اختلاف معني دار نبود.
نتيجه گيري: ميان ملاسما و اختلال كار تيروييد به ويژه هايپرتيروييدي و اختلال هاي اتوايميون تيروييد ارتباط معني دار وجود دارد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: درماتوزهاي پورپوريك پيگمانته اختلال هاي مزمن و عود كننده اي هستند كه تاكنون هيچ درمان استانداردي براي آن ها پيشنهاد نشده است. اين مطالعه با هدف تعيين تاثير پنتوكسيفيلين بر ضايعه هاي درماتوزي پورپوريك پيگمانته صورت گرفت.
روش اجرا: در اين كارآزمايي باليني، 35 بيمار مبتلا به درماتوزهاي پورپوريك پيگمانته مراجعه كننده به درمانگاه پوست بيمارستان حضرت رسول (ص) از سال 1380 تا 1384 به طور تصادفي در دو گروه دريافت كننده پنتوكسيفيلين 400) ميلي گرم سه بار در روز و دارونما (نرم كننده موضعي خنثي) قرار گرفتند و بعد از هشت هفته تاثير مداخله بر اساس معيار: بهبودي كامل = ناپديد شدن همه علايم و نشانه ها، بهبودي نسبي = حداقل %50 كاهش در علايم پوستي، بيماري پايدار = كم تر از %50 تغيير در علايم و نشانه هاي باليني، بي تاثير بودن = بدون تغيير در علايم و نشانه ها مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافته ها: در پايان هفته هشتم ضايعه هاي هيچ كدام از 15 بيمار دريافت كننده دارونما بهبودي پيدا نكرد و در 18 نفر از 20 بيمار دريافت كننده پنتوكسيفيلين نيز در ضايعه ها بهبودي مشاهده نشد. در يك بيمار مبتلا به ليكن اورئوس، ضايعه ها به طور كامل محو شد و در بيمار ديگر مبتلا به بيماري شامبرگ ضايعه ها بعد از هشت هفته درمان با پنتوكسيفيلين از بين رفت ولي چهار هفته بعد مجددا عود كرد. شدت و وسعت ضايعه ها در هيچ كدام از دو گروه بدتر نشد و عوارض جانبي مربوط به دارو نيز در بيماران مشاهده نشد.
نتيجه گيري: ميزان پاسخ دهي با پنتوكسيفيلين در مبتلايان به درماتوزهاي پورپوريك پيگمانته از لحاظ آماري تفاوتي با دارونما ندارد.

 نسخه قابل چاپ