پاسخ به:مقالات بیماریهای پوست
1 : بيماريهاي پوست تابستان 1381; 5(4 (پياپي 20)):3-9. |
|
مقايسه توليد اينترفرون گاما و آزمون پوستي ليشمانين در موارد ليشمانيوز پوستي بهبود نيابنده با موارد بهبود يافته از بيماري |
|
مرتضوي حسين*,خامسي پور علي,حلاجي زهرا,بخشي حسين,ميرامين محمدي اكرم |
|
* گروه پوست، تهران، میدان وحدت اسلامی، بيمارستان رازي، بخش پوست |
|
مقدمه: بيماري سالك يا ليشمانيوز پوستي يك بيماري خودبخود يابنده است، اما در مواردي به عللي كه دقيقا معلوم نيست سير بهبودي خودبخود بهبود يابنده ديده نمي شود. اين موارد را نوع بهبود نيابنده (non-healing) مي نامند و در دسته ليشمانيوز مزمن قرار مي دهند.
هدف: مقايسه ميزان توليد اينترفرون گاما و آزمون ليشمانين در بيماران بهبود نيابنده با موارد بهبود يافته از بيماري حاد ليشمانيوز پوستي.
روش اجرا: بيمار مبتلا به ليشمانيوز بهبود نيابنده با دوره بيماري بيشتر از دو سال و 8 فرد سالم كه از ليشمانيوز پوستي بهبود يافته بودند براي مطالعه انتخاب شدند. ميزان اينترفرون گاما توليد شده توسط سلولهاي خون محيطي در مجاورت آنتي ژن ليشمانيا به روش اليزا اندازه گيري شد و آزمون پوستي ليشمانين در دو گروه مقايسه گرديد.
يافته ها: ميانگين مقدار اينترفرون گاما در افراد مبتلا به ليشمانيوز بهبود نيابنده 729 پيكوگرم در ميلي ليتر و در گروهي كه از بيماري بهبود يافته بودند 4229 پيكوگرم در ميلي ليتر بود (P<0.01,t test) آزمون ليشمانين در 4 نفر از گروه بهبود نيابنده منفي ودر همه موارد گروه بهبود يافته مثبت بود.
نتيجه گيري: ميزان پايين اينتروفرون گاما در بيماران بهبود نيابنده نشانگر فقدان واكنش TH1 و ميزان بالاي اينترفرون گاما در افراي كه از ليشمانيوز پوستي حاد بهبود يافته اند نشانگر واكنش Th1 است كه بطور معمول در موارد بهبود يابنده ديده مي شود. نتايج مربوط به آزمون پوستي ليشمانين در دو گروه قابل تفسير نمي باشد. |
|
كليد واژه: |
|
 |
نسخه قابل چاپ
|
دوشنبه 29 خرداد 1391 4:38 PM
تشکرات از این پست