مقالات بیماریهای پوست

زمينه و هدف: زگيل آنوژنيتال بيماري شايعي است كه به وسيله انواعي از پاپيلوما ويروس هاي انساني به وجود مي آيد و عمدتا از راه تماس جنسي انتقال مي يابد. از انتخاب هاي درماني رايج براي اين بيماري كرايوتراپي با نيتروژن مايع است. استفاده از تري كلرواستيك اسيد Trichloro acetic acid (TCA)]] نوعي ديگر از روش هاي درمان زگيل هاي آنوژنيتال به شمار مي رود كه در مورد آن پژوهش هاي كمتري صورت گرفته است. مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثر درماني و عوارض جانبي اين دو روش در درمان زگيل هاي آنوژنيتال خارجي به اجرا در آمد.
روش اجرا: 60 بيمار زن مبتلا به زگيل آنوژنيتال مراجعه كننده به درمانگاه پوست بيمارستان قائم (عج) مشهد به طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند. 30 بيمار با TCA با غلظت 80 درصد و 30‌ بيمار با كرايوتراپي با نيتروژن مايع به صورت هفتگي درمان شدند. بررسي هر بيمار تا زمان حذف كامل ضايعه ها يا حداكثر 8 نوبت درمان ادامه يافت.
يافته ها: در پايان مطالعه ضايعه ها در 93.1 درصد (27 نفر) از گروه كرايوتراپي و 96.5 درصد (28 نفر) از گروه TCA كاملا بهبود يافت، ولي اختلاف دو گروه از اين نظر معني دار نبود. متوسط زمان لازم براي بهبود كامل ضايعه ها 5.2 هفته در گروه كرايوتراپي و 4.4 هفته در گروه TCA بود. بيماران گروه TCA در مقايسه با بيماران گروه كرايوتراپي دچار عوارض التهابي موضعي بيشتري شدند (P<0.01).
نتيجه گيري: در يك دوره 8 هفته اي هر دو نوع درمان TCA با كرايوتراپي، در درمان زگيل هاي آنوژنيتال روش هاي موثري هستند. در مقايسه، اثر درماني TCA سريع تر ظاهر مي شود اما در انتهاي دوره درمان، اثر TCA با كرايوتراپي تفاوتي ندارد. احتمال بروز عوارض جانبي التهابي بخصوص اروزيون در درمان با TCA بيشتر است.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف : بر جا گذاشتن اسكار ناشي از بيماري ليشمانيوز جلدي و گرفتاري هاي روحي و رواني ناشي از آن، درمان مناسبي را ايجاب مي كند. اين مطالعه اثر تري كلرواستيك اسيد (TCA) 50 درصد را با  ليزر CO₂ در بهبودي اسكار ليشمانيوز جلدي مورد مقايسه قرار داده است.
روش اجرا: مطالعه حاضر به صورت كارآزمايي باليني، روي 92 بيمار واجد شرايط صورت گرفت. بيماران به طور تصادفي با TCA 50 درصد موضعي يا ليزر CO₂ تحت درمان گرفتند. TCA 50 درصد موضعي به فاصله هر يك ماه و حداكثر 5 بار استعمال شد و درمان با ليزر CO₂ ، يك بار صورت گرفت و بيماران در پايان ماه هاي سوم و ششم پس از شروع درمان، تحت پي گيري قرار گرفتند. ميزان بهبودي اسكار بر اساس مقياس شش نقطه اي با استفاده از دوربين ديجيتالي تعيين شد و يافته ها با نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري t ،Mann-Whitney, Wilcoxon تجزيه و تحليل شدند و ميزان P<0.05 ، معني دار در نظر گرفته شد.
يافته ها: در اين مطالعه، 74 زن و 18 مرد پيگيري شدند. بهبودي اسكار در گروه TCA 50 درصد، 48.13 درصد و در گروه ليزر CO₂ ،44.87 درصد بود كه اختلاف معني دار نبود. مقايسه عوارض جانبي در بين گروه تحت درمان تفاوت معني داري را نشان نداد.
نتيجه گيري: با توجه به اين كه تاثير TCA 50 درصد از نظر آماري با ليزر CO₂ اختلاف معني داري نداشت اما به نظر مي رسد هزينه كم و مصرف آسان اين محلول نسبت به ليزر CO₂ مي تواند در درمان اسكار سالك و ساير اسكارهاي آتروفيك به كار گرفته شود. البته لازم است در برخورد با اين بيماران، درمان هاي تكميلي ديگر ارايه شود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: در كشورهاي مختلف فراواني حساسيت تماسي آلرژيك به سبب علل ژنتيكي و مهمتر از آن محيطي متفاوت است. هدف از اين مطالعه به دست آوردن فراواني حساسيت تماسي آلرژن هاي شايع در بيماران ايراني مبتلا به درماتيت بود.
روش اجرا: اين مطالعه توصيفي با انجام دادن patch test روي 401 بيمار با تشخيص باليني درماتيت تماسي و/ يا درماتيت آتوپيك به كمك سري آلرژن هاي استاندارد 24 تايي اروپايي و در 4 شهر اصلي ايران به اجرا در آمد. پچ ها به پشت بيماران نصب و پس از 24 ساعت برداشته شد. خواندن نتايج 24 ،48 و72 ساعت پس از چسباندن صورت گرفت.
يافته ها: 176 بيمار (43.8 درصد) حداقل به يك ماده واكنش مثبت نشان دادند كه اين شامل جمعا 268 واكنش مثبت بود. 5 آلرژن شايع به ترتيب نيكل با 64 مورد (15.9 درصد)، دي كرومات پتاسيم با 40 مورد (10 درصد)، تيورام با 27 مورد (6.7 درصد)، كلريد كبالت با 23 مورد (5.7 درصد) و بالسام پرو با 17 مورد (4.2 درصد) بود. ميان حساسيت به نيكل و سن پايين تر از 40 سال و همين طور زن بودن آزمايش شوندگان رابطه معنا داري يافت شد (P<0.001).
نتيجه گيري: نيكل كه در بيماران زن و جوان تر بيشتر ديده مي شود، شايع ترين آلرژن تماسي شناخته شده در ايران است كه احتمالا به علت مواجهه بيشتر است. تيورام، در شيوع خود نسبت به سال هاي گذشته افزايش معنا داري نشان داد و مطالعه هاي ديگري نياز است تا علل دقيق آن يافته شود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: پمفيگوس ولگاريس (PV) Pemphigus Vulgaris بيماري تاولي خود ايمني است كه پوست و مخاط ها را درگير مي كند. هر چند در اين بيماري گرفتاري ژنيتال خانم ها گزارش شده ولي، شيوع آن مشخص نيست و برخي از مولفان آن را ناشايع ذكر كرده اند. در حال حاضر در متون مختلف از نماي سيتولوژيك PV در اسمير سرويكو واژينال گزارش هاي اندكي وجود دارد. هدف از اين مطالعه بررسي درگيري ژنيتال خانم ها و اسمير سرويكو واژينال در بيماران مبتلا به PV بوده است.
روش اجرا: اين مطالعه توصيفي روي 77 بيمار مبتلا به PV جديد يا عود ماژور با درگيري مخاطي صورت گرفت كه طي سال هاي 1383 تا 1385 به درمانگاه پمفيگوس بيمارستان رازي مراجعه داشته اند. تمامي بيماران، تحت معاينه كامل ژنيتال قرار گرفته و از آنها پاپ اسمير سرويكو واژينال تهيه شد.
يافته ها: سن متوسط بيماران هنگام مراجعه 44.7 ± 13 سال بوده است. ضايعه ژنيتال در 39 بيمار (50.6 درصد) مشاهده شد. لبيا مينور در 36 بيمار (92.3 درصد)، لبيا ماژور در11 بيمار (28.2 درصد)، واژن در 14 بيمار (35.8 درصد) و سرويكس در 6 بيمار (7.7 درصد) درگير بود. اسمير سرويكو واژينال در 21 بيمار نمايانگر PV بود. از72  اسمير سرويكس در 25 بيمار (34.7 درصد) نرمال، در 43 بيمار (59.7 درصد) التهابي و در چهار بيمار (5.5 درصد) حاوي سلولهاي ديسپلاستيك (Low-grade Cervical Intraepithelial Dysplasia CIN I) بود. اسمير تهيه شده در دو بيمار دچارCIN I كه مجددا مراجعه كرده بودند كاملا نرمال بود و ضايعه هاي آنها كاملا فروكش كرده بود.
نتيجه گيري: بر اساس اين مطالعه، درگيري ژنيتال خانم هاي مبتلا به PV آن قدرها هم كه قبلا تصور مي شده ناشايع نيست. ضايعه هاي ژنيتال ممكن است به دلايل متعددي از نظر دور بمانند.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: كارسينوم سلول بازال Basal Cell Carcinoma (BCC) شايع ترين كانسر پوست در افراد سفيد پوست است. مطالعه هاي اخير مطرح كرد كه BCC يك ماهيت منفرد نيست و زير گروه هاي هيستوپاتولوژيك آن رفتار باليني متفاوت نشان مي دهند و ممكن است اتيولوژي مختلفي داشته باشند. هدف از اين مطالعه بررسي تفاوت هاي انواع هيستوپاتولوژيك BCC از نظر سن و جنس بيماران، جايگزيني تومور و ميزان فعاليت تكثيري تومور بود. به علاوه ميزان همراهي BCC با كراتوز آفتابي نيز مورد ارزيابي قرار گرفت.
روش اجرا: طي يك دوره سه ساله، نمونه هاي آسيب شناسي 299 بيمار كه در بخش آسيب شناسي بيمارستان امام رضا (ع) دانشكده علوم پزشكي مشهد با تشخيص BCC ثبت شده بود، استخراج شد. اطلاعات باليني شامل سن، جنس و محل درگيري تومور به ثبت رسيد. نمونه ها براي تقسيم بندي، به انواع زير گروه هاي هيستوپاتولوژيك، بررسي تعداد ميتوز و تعيين وجود يا فقدان كراتوز آفتابي همراه مورد بازبيني و در نهايت، يافته ها مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت.
يافته ها: نمونه ها شامل 345 مورد BCC از 299 بيمار با ميانگين سني 59.2 سال بود. 70.8 درصد از بيماران را مردان و 29.2 درصد را زنان تشكيل مي دادند. 93.9 درصد ضايعه ها در سرو گردن قرار داشت. BCC نوع سوليد، شايع ترين زير گروه هيستوپاتولوژيك را تشكيل مي داد. انواع سطحي وميكروندولر، كمترين گروه سني و نوع بازواسكواموس بيشترين گروه سني را تشكيل مي داد. از نظر فعاليت ميتوزي انواع هيستوپاتولوژيك اختلاف قابل ملاحظه اي نشان مي دادند به گونه اي كه بيشترين فعاليت در زير گروه آدنوئيد مشاهده شد. در 22.2 درصد موارد، همراهي كراتوز آفتابي با BCC ديده شد.
نتيجه گيري: اين مطالعه تفاوت در سن، جنس، محل درگيري و فعاليت ميتوزي انواع مختلف هيستوپاتولوژيك BCC را نشان مي دهد كه مي تواند حاكي از تفاوت ماهيت و احتمالا فاكتورهاي دخيل در اتيولوژي انواع BCC باشد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: كارسينوم سلول بازال Basal Cell Carcinoma (BCC) ، شايع ترين كانسر در انسان است. فعال شدن سيگنال Hedgehog (Hh) در ايجاد اين كارسينوم نقشي كليدي دارد. نقطه نهايي سيگنال Hedgehog ، پروتئين هاي Gli است. Gli 1 يكي از پروتئين هاي Gli است كه سبب فعال شدن نسخه برداري از DNA مي شود. مطالعه هاي قبلي، افزايش بيان پروتئين Gli 1 را در كارسينوم سلول بازال نشان داده است.
روش اجرا: در اين مطالعه 38 نمونه پاتولوژي از بيماران مبتلا به كارسينوم سلول بازال از نظر بيان پروتئين Gli 1 بررسي شد.
يافته ها: نقش اساسي پروتئين Gli 1 در پاتوژنز اين كاسينوم تاييد شد. خلاف مطالعات قبلي، در اين مطالعه، Gli 1 عمدتا موقعيت هسته اي داشت و بروز Gli 1 در انواع مهاجم كارسينوم سلول بازال بالاتر بود، لذا ممكن است بروز Gli 1 در تعيين پروگنوز تومور كمك كننده باشد.
نتيجه گيري: در اين مطالعه بين بروز Gli 1 و محل تومور، عود تومور، سن، جنس و سابقه راديوتراپي در بيماران ارتباطي به دست نيامد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: درماتوفيتوز (كچلي) عفونت پوست، مو يا ناخن است كه وسيله قاچ هاي كراتين دوست متنوعي موسوم به درماتوفيت ها ايجاد مي شود. كچلي ها، در سرتاسر جهان عفونت هاي شايعي هستند و در تمام نواحي ايران نيز شيوع دارند. روش هاي آزمايشگاهي معمول براي تعيين هويت درماتوفيت هاي مختلف زمان بر است و به قدر كافي دقيق و اختصاصي نيست و لذا يافتن روشهاي معتبرتر و سريع تري ضروري است.
روش اجرا: از بيماران مبتلا به كچلي پوست، مو يا ناخن قارچ هاي درماتوفيتي جداسازي و با توجه به خصوصيت هاي ميكروسكوپيك و ماكروسكوپيك كلني ها مورد شناسايي قرار گرفتند. DNA ژنومي قارچ ها با روش conical grinder استخراج و تخليص شد. آن گاه ناحيه ITS1-5.8s-ITS2 مربوط به DNA درماتوفيت ها با استفاده از پرايمرهاي همگاني قارچ ها موسوم به ITS1 و ITS4 و به روش واكنش زنجيره اي پليمر از (PCR) تقويت و تكثير و سپس به كمك آنزيم EcoRII مورد هضم اندونو كلئازي قرار گرفت.
يافته ها: پس از الكتروفورز، محصول هاي PCR در هر كدام از ايزوله ها يك باند به اندازه حدود 650-750 جفت باز مشاهده شد. الگوي الكتروفورتيك حاصل از هضم اندونو كلئازي محصول هاي PCR با آنزيم EcoRII ، شناسايي و افتراق درماتوفيت هاي بيماريزاي شايع شامل تريكوفيتون روبروم، اينترديجيتال، منتاگروفيتس، تونسورانس، ويولاسئوم، وروكوزوم، شوئن لايني، ميكروسپوروم كانيس، ژيپسئوم و اپيدرموفيتون فلوكوزوم را امكان پذير كرد.
نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه اين پروفيل PCR-RE، براي افتراق درماتوفيت هاي مهم ابزاري سريع و معتبر باشد و بتواند در آزمايشگاه هاي مرجع قارچ شناسي براي اهداف تشخيصي و نيز مطالعه هاي اپيدميولوژيك در مقياس وسيع به كار رود.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: ليشمانيوز جلدي يكي از بيماري هاي پوستي شايع در 88 كشور جهان است. اصفهان و برخي از مناطق مجاور آن سالها جزو مناطق هايپرآندميك (سالك) شناخته شده اند و اخيرا در برخي از مناطق مجاور آن به صورت نوپديد گزارش مي شود كه تعيين هويت انگل براي مشخص سازي وضعيت اپيدميولوژي بيماري و برنامه هاي كنترلي امري ضروري است. اين مطالعه با هدف تعيين مشخصه هاي انگل ليشمانيا در كانون هاي اندميك جديد اصفهان با استفاده از تكنيك واكنش زنجيره اي پليمر از (PCR) صورت گرفت.
روش اجرا: از محل ضايعه ها بيماران نمونه هاي بافتي در محيط كشت N.N.N كشت داده شد. سپس پروماستيگوت هاي مرحله ايستا را برداشت و DNA انگل با روش فنل- كلروفرم تخليص شد. با استفاده از تكنيك PCR و پرايمرهاي مناسب تكثير DNA مورد نظر صورت پذيرفت. محصول به دست آمده هم زمان با محصول DNA تكثير شده سويه هاي استاندارد، الكتروفورز شد و پس از مقايسه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: از كل جمعيت 18447 نفري مورد بررسي 43 نفر واجد زخم مشكوك به ليشمانيوز جلدي بودند كه از بين آنها 18 مورد انگل به طور كامل ايزوله شد. نتيجه حاصل از تكثير DNA اين ايزوله ها از طريق مشاهده باندهاي الكتروفورز شده روي ژل آگاروز يك درصد صورت گرفت و باندهاي حاصل با باندهاي حاصل از سويه هاي استاندارد مقايسه شد و در نتيجه مشخص شد تمامي انگل هاي جدا شده ليشمانيا ماژور هستند.
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه ليشمانيا ماژور را عامل ليشمانيوز جلدي در ساكنان شرق منطقه قهاب محمد آباد مشخص كرد. مطالعه هاي وسيع تري لازم است تا بتوان با قطعيت اعلام كرد تنها گونه عامل سالك در اين منطقه ليشمانيا ماژور است.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: خارش، يك مشكل ناتوان كننده شايع در بيماران مبتلا به بيماري كليوي مرحله انتهايي است. مطالعه هاي متعددي، رابطه همودياليز با خارش در بين بيماران مبتلا به نارسايي مزمن كليوي را ذكر كرده اند و در اين خصوص گزارش هاي متفاوتي داده اند. مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه همودياليز با خارش بيماران مبتلا به نارسايي مزمن كليوي صورت گرفت.
روش اجرا: در اين مطالعه مورد شاهدي بعد از ثبت ويژگي هاي فردي و تشخيص نوع بيماري توسط پزشك متخصص، 44 بيمار مبتلا به نارسايي مزمن كليوي تحت همودياليز و 44 بيمار مبتلا به نارسايي مزمن كليوي غير همودياليز، مورد بررسي قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن و جنس با يكديگر مشابه بودند. جمع آوري اطلاعات از طريق فرم ويژگي هاي فردي، صورت گرفت كه شامل پرسش هايي در خصوص سن، جنس، وجود خارش، زمان ايجاد خارش، سابقه همودياليز و تعداد جلسه هاي ماهانه همودياليز بود. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري كاي دو و دقيق فيشر تجزيه و تحليل و نسبت شانس محاسبه شد. سطح معني داري اختلاف ها روي P<0.05 قرار داده شد.
يافته ها: ظهور خارش در مبتلايان به نارسايي كليوي در گروه همودياليز بيش از 2.8 برابر بيماران غير همودياليز بود (P<0.033) . ظهور خارش در بين زنان مبتلا به نارسايي كليوي كه همودياليز مي شدند بيش از 7.4 برابر بيماران غير همودياليز بود (P<0.006) . بين خارش و همودياليز در مردان مبتلا به نارسايي كليوي هيچ گونه ارتباطي ديده نشد.
نتيجه گيري: خارش شكايت شايع بيماران مبتلا به نارسايي مزمن كليوي تحت همودياليز است و شروع همودياليز در اين گروه از بيماران يك فاكتور موثر در ايجاد خارش است.

 نسخه قابل چاپ

بيماري ليشمانيوز جلدي (سالک) يک بيماري اندميک و گسترده در سطح ايران است و براي بهبودي اين بيماري در دنيا هنوز درمان قطعي وجود ندارد. اسکار نازيبايي که از اين بيماري به جا مي ماند، به عنوان يک مشکل جدي روحي رواني براي اين بيماران قلمداد مي شود. ليشمانيوز مزمن که در آن ضايعه بيش تر از 2 سال طول مي کشد، يکي از نادرترين شکل کلينيکي ليشمانيوز جلدي است که در 7-5 درصد بيماران ديده مي شود. در اين مقاله مرد 46 ساله اي معرفي مي شود که به علت پديد آمدن ضايعه جلدي وسيع ليشمانيوز روي نيمه راست صورت و بيني به مرکز تحقيقات پوست و سالک مراجعه کرده بود. ضايعه به شکل پلاک اريتماتوي پوسته دار و برجسته بود و در زمينه آن پاپول هاي متعدد ديده مي شد. در اسمير مستقيم به عمل آمده از پوست بيمار، ليشمانيوز تاييد شد. بيمار تحت درمان تزريق سيستميک گلوکانتيم، محلول 50 درصد TCA و فلوکونازول خوراکي قرار گرفت و ظرف 4 ماه بهبودي کامل حاصل شد.

 نسخه قابل چاپ

پسورياريس اختلال پروليفراتيو مزمن التهابي پوست است كه به اشكال مختلف تظاهر پيدا مي كند و مي تواند قسمت هاي مختلفي از بدن از جمله ناخن ها و مفاصل را مبتلا كند. اين بيماري ممكن است از طريق ايجاد استرس رواني اجتماعي بر كيفيت زندگي اثر بگذارد. آرتريت پسورياتيك يك اسپونديلوآرتروپاتي سرونگاتيو همراه با درگيري مفاصل محوري و محيطي است. درگيري مفصل تمپورومنديبولار به ندرت به عنوان تظاهري از آرتريت پسورياتيك گزارش شده است. در اين مقاله يك مورد نادر آنكليوز در طرفه مفصل تمپورومنديبولار ثانوي به بيماري پسوريازيس در يك خانم 50 ساله گزارش شد.

 نسخه قابل چاپ

خانم 57 ساله به علت ضايعه اي با خارش مختصر روي گونه راست كه از شش ماه قبل ايجاد شده مراجعه كرد. در معاينه هيپرپيگمانته به ابعاد 3 در 3 سانتيمتر مشاهده شد كه در يك قسمت از آن اريتم و induration وجود داشت. در ساير قسمت هاي صورت يا بدن هيچ ضايعه مشابه ديگري يافت نشد.
از ضايعه بيمار در محل induration بيوپسي به عمل آمد.

 نسخه قابل چاپ

آقاي 57 ساله با ضايعه بدون علامت در شانه از حدود شش ماه قبل به درمانگاه پوست مراجعه كرد. در معاينه، ندول همرنگ پوست به ابعاد 1×1 سانتي متر و بدون درد در قدام شانه مشاهده شد. در ساير قسمت هاي بدن ضايعه مشابهي وجود نداشت. از ضايعه بيوپسي به عمل آمد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: درمان زگيل هاى مقاوم، مشكل باليني شايعي است. در اين زمينه ايمونوتراپي با دى فنيل سيكلوپروپنون (DCP) به عنوان يك حساس كننده تماسي آلرژيك، موفق بوده است. هدف از اين مطالعه ارزيابي مصرف DCP در درمان زگيل هاى مقاوم بوده است.
روش اجرا: از بين مراجعه كنندگان به بيمارستان رازى در سال 1383، نوزده بيمار داراى زگيل هاى متعدد و مقاوم (حداقل به دو روش درماني معمول پاسخ نداده باشند)، به وسيله محلول 2 درصد DCP حساس شدند و سپس غلظت 1 درصد براى كف پا و 0.2 درصد براى ساير نقاط جهت شروع درمان زگيل به كار رفت.
يافته ها: دو بيمار به رغم سه بار استفاده از دارو هيچ واكنشي نشان ندادند كه از مطالعه خارج شدند. سه بيمار، درمان را به علت عوارض جانبي (ضايعه هاى اگزمايي لوكاليزه شديد و خارش) قطع كردند. در ميان بيماران باقي مانده، 6 بيمار مذكر و 8 بيمار مونث بودند كه در 10 بيمار (71.5 درصد) بهبودى كامل زگيل ها مشاهده شد. اكثر اين بيمارن درمان را به خوبي تحمل كردند. عوارض جانبي گزارش شده شامل خارش موضعي (21 درصد)، ضايعه هاى اگزمايي دور دست (10.5 درصد) و تاول موضعي (26.3 درصد) بود. به طور متوسط بيماران 5 نوبت درمان دريافت كردند.
نتيجه گيرى:ايمونوتراپي موضعي به كمك DCP براي زگيل هاى مقاوم يك روش درماني موثر است كه با توجه به ميزان پاسخ درماني بالا، ايجاد نكردن اسكار و بدون درد بودن آن، توصيه مي شود تا به عنوان خط اول درماني زگيل هاى مقاوم مدنظر قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

زمينه و هدف: پسوريازيس يكي از شايع ترين بيمارى هاى پوستي التهابي با زمينه ژنتيكي است. براي درمان اين بيمارى مزمن از روش هاى متفاوتي استفاده شده است. براي اين بيمارى، Systemic PUVA و Bath PUVA دو گزينه درماني است. هدف از اين مطالعه بررسي نتايج درمان پسوريازيس با Systemic PUVA  و Bath PUVA در بيمارستان رازى تهران است.
روش اجرا: اين مطالعه به روش گذشته نگر Routine database study صورت گرفت و طي آن پرونده 390 بيمار مبتلا به پسوريازيس بررسي شد كه از 1378 تا 1382 به بخش فتوتراپي بيمارستان رازى تهران مراجعه كرده بودند. 149 بيمار با Systemic PUVA و 238 بيمار با Bath PUVA درمان شده بودند.
يافته ها: پسوريازيس مزمن به شكل پلا ك (Plaque type)، شايع ترين نوع بيمارى بود و در هر دو گروه درماني، بيماران مرد، بيش تر از زن بودند. در 20.1 درصد بيماراني كه با Systemic PUVA درمان شده بودند و 17.2 درصد آن هايي كه با Bath PUVA درمان شده بودند، بهبودى كامل ضايعه ها گزارش شده بود. اين بهبودى معهمولا بين جلسه هاى بيستم تا بيست و نهم درمان رخ داده بود. متوسط دوز كلي UVA براى بهبودى كامل، حدود 233.46 ژول بر سانتي متر مربع در درمان با Systemic PUVA و 108.79 ژول بر سانتي متر مربع در درمان با Bath PUVA بود. در 23.3 درصد بيماران درمان شده با Systemic PUVA كه بهبودى كامل داشتند و در 17.07 درصد موارد بهبودى كامل به روش Bath PUVA عود بيمارى گزارش شده بود. شايع ترين عارضه در هر دو گروه تحت درمان، اريتم بوده است.
نتيجه گيرى: Systemic PUVA و Bath PUVA، روش هاي موثرى در درمان پسوريازيس هستند. دوز متوسط اشعه كه سبب پاك شدن كامل ضايعه ها مي شد به صورت معني دارى در گروهي كه Systemic PUVA گرفته بودند، بيش تر بود و عود بيماري هم در اين گروه بيش تر ديده شد.

 نسخه قابل چاپ