مقالات بيماريهاي پستان ايران

درگيري غدد لنفاوي منطقه اي در سرطان پستان در تعيين روش درماني مناسب براي بيمار اهميت ويژه اي دارد، اما، تصميم گيري در مورد اين عامل تعيين كننده در اكثريت موارد به زيربغل محدود مي شود، درحالي كه بسياري از نتايج نشان داده اند كه غدد لنفاوي اينترنال مامري(IM)  اهميتي مشابه آگزيلا در تعيين پيش آگهي بيماري دارند.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: اين مطالعه، نتايج مشاوره تلفني را با نتايج معاينه باليني مقايسه کرده است تا ميزان دقت مشاوره هاي تلفني کلينيک.
روش بررسي: از 2500 تماس تلفني، 800 بيمار علامت دار بودند و از آنها درخواست شد که براي بررسي بيشتر به متخصصين مرکز بيماري هاي پستان مراجعه کنند. ميزان توافق مشاوره تلفني و معاينه حضوري با استفاده از تست آماري Kappa بررسي شد.
يافته ها: در مجموع 174 بيمار در مطالعه شرکت نمودند. شايعترين شکايات اوليه مراجعه کنندگان توده پستان 42% و درد 35% بوده است. آمار کاپا نمايانگر اين بود که توافق بسيار خوبي بين گمان مشاور تلفني و تشخيص متخصص وجود دارد .(K=0.62, P<0.001) اين توافق در تشخيص سرطان پستان گرچه مقدار کمتري بود اما حد خوبي را نشان داد(K=0.55, P<0.001) .
نتيجه گيري: يافته هاي مطالعه نشان مي دهد که مشاوران مي توانند بسياري از شکايات شايع در بيماري هاي پستان را از طريق تلفن. حتما مطالعات بيشتري لازم است تا مزاياي اقتصادي و کاربردي مشاوره هاي تلفني ثابت گردد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: بررسي وضعيت و شکل خطوط انگشتان و کف دست و پا را درماتوگليفيک (Dermatoglyphic) يا آناليز اثر انگشت مي گويند. امروزه پيشرفت هاي چشمگيري در درک ارتباط بين اختلالات داخلي و نوع خطوط پوستي کف دست و انگشتان حاصل شده است همچنين کاربرد تجزيه و تحليل نوع خطوط کف دست به عنوان وسيله اي تحقيقي- تشخيصي در طب رو به افزايش گذاشته و اطلاعات با اهميتي در مورد ارتباط خطوط پوستي و بسياري از بيمار يها فراهم آمده است. از آنجايي که نقش وراثت در ابتلا به سرطان پستان تا حدي مشخص گرديده در اين مطالعه سعي شده است تا خصوصيات کمي و کيفي درماتوگليفيک اين گروه از بيماران با افراد سالم مقايسه گردد.
روش بررسي: مطالعه حاضر به صورت يک مطالعه مورد شاهدي، طراحي و اجرا شد. گروه مورد از بين بيماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به کليه بيمارستان هاي تابعه دانشگاه علوم پزشکي ايران طي سال هاي 1386-87 انتخاب شد. انتخاب گروه شاهد از بين زنان سالم و هم سن با گروه مورد صورت گرفت. پس از اخذ رضايت نامه، اثر انگشت آنها تهيه و از نظر نوع نقش و کلاسه انگشت نگاري، دو گروه با هم مقايسه شدند.
يافته ها: در مجموع 263 نفر ( 133 نفر در گروه مورد و 130 نفر در گروه شاهد) مورد بررسي قرار گرفتند. بر اساس توزيع نقوش اصلي سر انگشتان (ورل، ارچ و لوپ) از لحاظ آماري اختلاف معني داري بين دو گروه مبتلايان به سرطان پستان و افراد سالم مشاهده نشد. همچنين در بين دو گروه بيماران با سابقه فاميلي مثبت سرطان با بيماران بدون سابقه فاميلي هيچ تفاوتي از نظر کلاسه هاي انگشت نگاري بدست نيامد.
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد که ارتباط معني داري بين اثر انگشت و بروز سرطان پستان در جمعيت تحت مطالعه مشاهده نمي شود. 

 نسخه قابل چاپ

در دنياي امروز سرطان از مشکلات مهم بهداشتي و درماني محسوب مي شود و سرطان پستان جزء شايعترين بدخيمي ها در بين بانوان است و ساليانه باعث. مرگ و مير هزاران بيمار مي شود.
با توجه به شيوع بالاي سرطان پستان و همچنين سن پايين ابتلاي آن در زنان ايراني، اهميت تشخيص به موقع از جايگاه مهمي برخوردار است. با توجه به آنکه در کشور وسيع ما، معمولا اولين مراجعات باليني به همکاران پزشک عمومي است لذا جايگاه اين گروه از همکاران در برخورد با زنان جهت غربالگري سرطان پستان بسيار مهم است. با در نظر گرفتن اين مساله که تشخيص به موقع بيماري با تسلط کافي پزشک و استفاده مناسب از رو ش هاي تصويربرداري مي تواند در برنامه ريزي درماني مناسب و کاهش ميزان عود بيماري و به تبع آن کاهش ميزان مرگ و مير ناشي از سرطان پستان نقش داشته باشد، ضروري است همکاران پزشک عمومي از اطلاعات کافي و به روز در اين زمينه برخوردار باشند.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: آموزش هاي زيادي براي تشويق زنان به انجام خودآزمايي پستان با هدف تشخيص زودهنگام سرطان پستان انجام شده است. هدف از اين پژوهش، بررسي مطالعاتي است كه اثربخشي مداخلات آموزشي در اصلاح رفتار زنان براي انجام خودآزمايي پستان را مورد بررسي قرار داده اند.
مواد و روش ها: با جستجوي نظام مند بانك اطلاعاتي مدلاين و ISI Web of Science براي به دست آوردن عناوين و خلاصه مقالات حاوي نتايج مداخلات آموزشي مرتبط با انجام خودآزمايي پستان در زنان، مواردي که به تعيين اثربخشي مداخلات آموزشي پرداخته بود، انتخاب شد و در نهايت با بررسي متن کامل 19 مقاله منتخب، نتايج حاصل از آنها مورد تحليل قرار گرفت.
يافته ها: اکثر برنامه هاي آموزشي به صورت مهارت آموزي طراحي شده و بيشتر آموزش دهندگان را کارکنان نظام سلامت و در مواردي نيز گروه هاي همسان و خانواده بيماران مبتلا به سرطان پستان تشکيل مي دادند. تنوع زيادي از نظر مشخصات گروه تحت آموزش مانند سن، نژاد، تحصيلات و شغل در اين پژوهش ها مشاهده شد و در مواردي بستگان درجه اول بيماران مبتلا به سرطان پستان به عنوان گروه مهم در معرض خطر تحت آموزش قرار گرفتند.
نتيجه گيري: آموزش خودآزمايي پستان در حوزه هاي دانشي، نگرشي و رفتاري نقش اساسي در بالا رفتن تعداد موارد کشف و درمان زودرس سرطان پستان دارد. آموزش بيشتر و موثرتري توسط پرستار و ديگر کادر پزشکي، در مقايسه با پزشکان، انجام مي شود و توجه به محل مناسب براي آموزش شامل مراکز بهداشتي درماني و محل کار از شرايط موفقيت است.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: سرطان پستان، سردسته علل مرگ ناشي از سرطان در زنان 40 تا 44 سال مي باشد و شايعترين سرطان با محل مشخص در زنان است. احتمال بروز اين بيماري 1 نفر به ازاي هر 8 زن مي باشد. بعضي فاکتورها مانند اندازه تومور، مرحله پاتولوژيک تومور، نوع تومور، وضعيت غدد لنفاوي زيربغل، رسپتورهاي هورموني استروژن و پروژسترون و P53 و HER-2/neu در تعيين پيش آگهي تومور و تعيين خط مشي درمان، موثر هستند. در اين تحقيق به بررسي فراواني چهار فاکتور آخر و ارزيابي ارتباط آنها با يکديگر و با منوپوز و سن پرداخته مي شود.
مواد و روش ها: طي يک دوره سه ساله، 200 بيمار که تشخيص پاتولوژيک سرطان پستان داکتال يا لبولار داشتند، به روش ايمونوهيستوشيميايي از نظر HER-2/neu, ER, PR, P₅₃ تحت بررسي قرار گرفتند.
نتايج: همه بيماران، در اين بررسي، جنسيت مونث داشتند و ميانگين سني آنها 49.6 (ED=±11.36) سال بود و در محدوده سني 81-26 سال قرار داشتند. گيرنده استروژن در 142 مورد (71 درصد)، گيرنده پروژسترون در 131 مورد (65.5 درصد)، P53 در 63 مورد (31.5 درصد) و HER-2/neu در 143 مورد (71.5 درصد) مشاهده شد. بين وجود گيرنده استروژن و وجود گيرنده پروژسترون رابطه مستقيم معني دار وجود داشت (P<0.05) که کاملا با مکانيسم عملکرد اين گيرنده ها قابل توجيه است. بين وجود P53) و گيرنده استروژن) و P53) و گيرنده پروژسترون) نيز رابطه معکوس معني دار وجود داشت. در مورد سن، فقط بين وجود ER و سن بيماران، رابطه مستقيم معني دار ديده شد. بين هيچکدام از اين مارکرها و منوپوز رابطه معني داري مشاهده نشد.
بحث: تفاوت بارز نتايج اين مطالعه با کتب مرجع، در زمينه فراواني HER-2/neu بود بطوريکه در اين بررسي شيوع آن معادل 71.5 درصد بود. در حاليکه در کتب مرجع شيوع حدود 25 درصد و بعضي مطالعات شيوع 37 درصد را ذکر نموده اند که مي تواند ناشي از تفاوت هاي نژادي و ژنتيکي باشد. لذا در نظر گرفتن اين تفاوت ها در مطالعات و درمان بيماران بايد مدنظر قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: اين مطالعه، يك بررسي نظام مند يا سيستماتيك در مورد تمامي مطالعاتي است كه مورد تاثير روش آرامسازي عضلاني و تجسم هدايت شده بر كاهش درد در مبتلايان به سرطان پستان طي 10 سال اخير، تا كنون انجام شده است.
روش بررسي: اين مقاله حدود 8 مطالعه انجام شده در اين زمينه را مورد بررسي قرار داده است كه اولا مشخص نمايد كه آيا تكنيك هاي آرامسازي عضلاني يا تجسم هدايت شده بر كاهش درد و ديسترس رواني ناشي از سرطان پستان موثر واقع مي باشد، ثانيا روشهاي آموزش فردي در كاهش درد يا ديسترس رواني بيشتر موثرند يا روش هاي آموزش گروهي. در اين راستا، كليه مقالاتي كه از سالهاي 1998 تا 2007 در اين موضوع انجام شده، از منابع الكترونيك اطلاعاتي زير جستجو شدند: CINAHL, Medline, Cancer Lit و بر اساس معيارهاي ورودي به مطالعه جهت بررسي قرار گرفتند. تعداد 24 مقاله با كمك كليد واژه هاي مورد نظر كه بر اساس روش كارآزمايي باليني بر روي تسكين درد و تخفيف تنش رواني انجام شده بود، به دست آمد. نتايج كليه مطالعات مرتبط با موضوع توسط دو پژوهشگر ديگر نيز مورد بررسي و مرور قرار گرفتند كه بر اساس چك ليست مطالعات ارزيابي كارآزمايي هاي باليني موجود در CASP و CEBM و معيارهاي ورود به مطالعه مورد نظر، 16 مطالعه از بررسي خارج شده و تعداد 8 مطالعه باقي ماند.
نتيجه گيري: دو مقاله به مقايسه تاثير آرامسازي عضلاني و تجسم هدايت شده بر تخفيف درد و همه 8 مقاله بر كاهش ديسترس رواني پرداخته بودند. از اين تعداد، 7 مطالعه، محققان، تاثير آرامسازي عضلاني و روش تجسم هدايت شده را بر كاهش درد و ديسترس ناشي از سرطان پستان، مفيد ارزيابي كرده و در يك مطالعه نيز پژوهشگران، در مرحله اول و دوم مداخلات آنها را موثر و در مرحله سوم مداخلات، تفاوت معناداري بين گروه مداخله و كنترل در تخفيف علايم مشاهده نكردند.

 نسخه قابل چاپ

به منظور بررسي ميزان رضايتمندي بانوان مراجعه كننده به كلينيك بيماريهاي پستان جهاد دانشگاهي، يك مطالعه توصيفي طراحي شد و جهت بررسي رضايتمندي بيماران پرسشنامه اختصاصي طراحي شده، در بين تمامي مراجعين كلينيك توزيع شد و از آنان خواسته شد كه آن را تكميل نمايند. پرسشنامه حاوي آيتم هاي رضايتمندي از مراقبت هاي كلينيكي، سيستماتيك، محيط فيزيكي، مهارت هاي ارتباطي پرسنل و رضايتمندي كلي بود. در كل 625 زن در اين مطالعه شركت كردند. متوسط سني آنان (SD=11.6) 40.9 سال بود. اغلب آنان متاهل (%81) و خانه دار (%69) بودند. تعداد زيادي از آنان از محيط فيزيكي، ارتباط پرسنل و مراقبت هاي كلينيكي دريافتي بسيار راضي يا راضي بودند. %82 از پاسخ دهندگان بطور كلي از كلينيك خيلي راضي يا راضي بودند. بين رضايتمندي كلي بيماران از كلينيك و رضايتمندي به تفكيك از محيط فيزيكي، ارتباط با پرسنل و مراقبت هاي كلينيكي توافق معني داري وجود داشت. بين رضايتمندي کلي بيماران و رضايت از اتاق معاينه (Kappa=0.21, P<0.0001) و مشاوره با پزشك (Kappa=0.20, P<0.0001) توافق معني داري به چشم مي خورد. هيچ يك از عوامل جمعيتي رابطه معني داري با رضايتمندي كلي نداشتند. يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد كه محيط فيزيكي و روش مشاوره پزشكان در رضايتمندي كلي بيماران موثر هستند.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: طول عمر بيماران با سرطان پستان تحت تاثير عوامل مختلفي مانند درگيري غدد لنفاوي زير بغل، اندازه تومور، وجود يا عدم وجود گيرنده هاي هورموني و نوع روش درمان قرار دارد و شناخت و بررسي هر يك به خصوص در بيماران كشورمان بسيار حايز اهميت است.
روش بررسي: در اين مطالعه 88 بيمار مبتلا به سرطان پستان با شرايط N0, N1, T1, T2, T3 پس از عمل جراحي تحت درمان هاي كمكي راديوتراپي- شيمي درماني- تاموكسي فن- حذف تخمدان ها، درمان تركيبي با 2 يا چند نوع درمان و يا حتي يك نوع از درمان ها قرار گرفتند. سپس بيماران بين 3-2 سال بطور منظم پيگيري و از نظر تاثير عوامل پروگنوستيك در عود بيماري بررسي شدند. نتايج با استفاده از آزمون هاي X² و آزمون دقيق فيشر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: طول عمر بدون بيماري (Disease free survival) و طول عمر كلي (Overal survival) به ترتيب 77.3% و 87.5% بود و 23% از بيماران دچار عود شدند (20 بيمار) و 12.5% (11بيمار) فوت كردند. بيشترين محل عود، استخوان بود. بيماران با غدد لنفاوي درگير، 32% بيشتر از بيماران بدون درگيري غدد لنفاوي دچار عود شدند. بيماران با تومور T2، %17 بيشتر از بيماران با تومور T1 عود داشتند. اما بيماران مرحله T3 نسبت به 9% T2 كمتر عود داشته و با بررسي بيشتر اين دو گروه و مقايسه آنها با گروه مشابه از نظر درگيري غدد لنفاوي و درمان آنان، اختلاف واضح تر شده و نسبت به %21 T3 كمتر عود بيماري ديده شد. وضعيت يائسگي بيماران تاثير معناداري در ميزان عود نداشت. بيماراني كه تومور با گيرنده استروژن مثبت داشتند، با عود كمتري همراه بودند (10% در برابر 25%) و در تعداد محدودي از بيماران كه حذف تخمدان ها هم انجام شده بود، هيچگونه عودي ديده نشد (P<0.001). بيماراني كه با عمل جراحي حفظ پستان درمان شده بودند هيچكدام عود در پستان حفظ شده نداشتند. در استفاده از رژيم شيمي درماني شامل 4 دوره آدريامايسين و سپس 4 دوره نسبت به 6 دوره CMF در بيماران با تعداد غدد لنفاوي درگير بيشتر از 3 عدد و در حالت T2 يا T3، 13% تفاوت در عود به نفع گروه درماني اول ديده شد. نهايت اينكه بيماران با غدد لنفاوي مثبت كه راديوتراپي را همراه ديگر درمان هاي كمكي دريافت كرده بودند، تنها 10% عود موضعي داشتند و 90% كنترل موضعي داشته ايم.
نتيجه گيري: چنانچه در مراحل ابتدايي بدون درگيري غدد لنفاوي، بيماريابي و درمان مناسب انجام شود، افزايش طول عمر قابل توجه در سرطان پستان مشاهده مي شود.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: ژيگانتوماستي ناشي از حاملگي از شرايط نادري است كه بصورت بزرگ شدن پيشرونده پستان ها در زمان حاملگي بروز مي كند. تا بحال دليل بروز اين بيماري شناخته نشده است.
معرفي بيمار: بيمار خانم 19 ساله اي است كه در هفته بيست و دوم اولين حاملگي به علت بزرگي پيشرونده پستان ها از اولين ماه حاملگي مراجعه كرده بود. در معاينه، پستان هاي بسيار بزرگ كه تا كشاله ران بيمار امتداد داشت مشاهده شد. نتايج سونوگرافي و آزمايش هاي هورموني بيمار طبيعي بود. در مورد بروز عوارض احتمالي مثل زخمي شدن و عفونت پوست پستان ها اطلاعات كافي به بيمار داده شد. همچنين در دوران بارداري، بيمار مكررا ويزيت شد. در هفته سي و هفتم حاملگي، بيمار با شرايط عمومي بسيار خوب از طريق زايمان واژينال نوزادش را بدنيا آورد. پس از زايمان بيمار تحت انجام ماموپلاستي قرار گرفت.
نتيجه گيري: با مراقبت هاي مناسب دوران حاملگي، ويزيت هاي مكرر بيمار، آموزش بيمار از نظر بروز عوارض احتمالي و رعايت بهداشت فردي، با وجود پستان هاي بسيار بزرگ، بيمار مي تواند دوران حاملگي را بدون بروز عارضه جدي طي كرده و پس از آن تحت عمل جراحي انتخابي قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: با توجه به نقش كليدي كاركنان بهداشت در آموزش برنامه هاي غربالگري سرطان پستان بنظر مي رسد اجراي طرح هايي در جهت افزايش سطوح آگاهي، نگرش، باورها و به تبع آن عملكرد اين قشر در خصوص برنامه هاي پيشگيري از سرطان پستان لازم باشد. هدف از اين مطالعه، تعيين ميزان آگاهي، نگرش و عملكرد كاركنان بهداشت نسبت به خودآزمايي پستان و معاينه باليني پستان در استان مازندران است.
روش بررسي: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي- مقطعي بوده كه جامعه مورد بررسي آن كاركنان بهداشت بالاي 20 سال در استان مازندران طي سال 1385 بوده است. روش نمونه گيري در اين مطالعه تصادفي چند مرحله اي بود. يك پرسشنامه با ساختار كوتاه، خود ساخته و استاندارد شده، براي جمع آوري داده ها طراحي شد. كاركنان بهداشت شركت كننده در اين مطالعه بصورت تصادفي از مراكز بهداشتي و درماني شهري و روستايي موجود در استان انتخاب شدند.
يافته ها: از ميان 900 پرسشنامه جمع آوري شده، تعداد 715 (%79.44) نفر از افراد شركت كننده پرسشنامه تحقيقاتي مطالعه را بطور كامل تكميل نمودند. پاسخ دهندگان داراي ميانگين سني 34.46±7.54 سال بوده و محدوده سني 19 تا 59 سال داشته اند. از ميان شركت كنندگان 83.4% متاهل، 32.9% بهورز، 63.8% رابط بهداشتي و 3.4% كارمند مركز بهداشت بوده اند. سطح آگاهي هاي مرتبط با سرطان پستان و برنامه هاي پيشگيري و غربالگري آن در 41.3% موارد خوب، 52% متوسط و 6.7% بد بوده است. تقريبا كليه پاسخ دهندگان داراي نگرش بسيار موافق و يا موافق با اجراي برنامه هاي پيشگيري از سرطان بوده اند. اما در عمل فقط 26.2% نفر از شركت كنندگان هر ماه بطور منظم آن را انجام مي دادند. 94.7% نفر از كاركنان بهداشت شركت كننده در اين مطالعه، راغب به شركت در كلاس هاي آموزشي اجراي برنامه هاي پيشگيري و غربالگري سرطان ها بالاخص سرطان پستان بوده اند.
نتيجه گيري: با توجه به اينكه كاركنان بهداشت شاغل در مراكز درماني مي توانند موجب سالم سازي رفتارهاي جامعه گردند، لذا اجراي برنامه هاي منظم و مدون آموزشي در رابطه با پيشگيري از سرطان پستان بالاخص انجام خودآزمايي پستان، معاينه باليني پستان و ماموگرافي براي اين گروه لازم بنظر مي رسد.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه: سرطان پستان، شايعترين بدخيمي در زنان ايراني است كه علي رغم پيشرفت هاي چشمگير در تشخيص و درمان آن، برخي از بيماران در نتيجه متاستاز و شروع مجدد بيماري از بين مي روند. آنزيم هاي ماتريكس متالوپروتئيناز نقش مهمي در تكامل و شكل گيري غدد پستاني دارند. آنزيم هاي مذكور با تجزيه تركيبات مختلف ماتريكس خارج سلولي، زمينه را جهت تشكيل مجاري و غدد شير ساز فراهم مي كنند. آنزيم ماتريكس متالوپروتئيناز (MMP3) 3 يكي از مهمترين اعضاي خانواده ماتريكس متالوپروتئينازهاست و در شكل گيري، ايجاد مجاري و لوله هاي جديد در غدد پستاني نقش دارد. در ناحيه 1171- پروموتور ژن  MMP3 پلي مرفيسم تك نوكلئوتيدي 5A/6A ناشي از دخول و حذف نوكلئوتيد داكسي آدنوزين وجود دارد. اين پلي مرفيسم بر ميزان ظهور MMP3 موثر است به طوري كه آلل 5A قوي تر بوده و ظهوري در حدود دو برابر بيشتر از آلل 6A دارد. افزايش ظهور MMP3 در نتيجه پلي مرفيسم مذكور شرايط را به سمت سرطاني شدن و ايجاد تومورهاي بدخيم فراهم مي كند.
روش بررسي: ژنوتيپ حاصل از SNP ژن MMP3 با استفاده از تكنيك PCR-RFLP در 120 بيمار مبتلا به سرطان پستان و 60 نمونه كنترل سالم از جمعيت اصفهان تعيين گرديد. بيماران مبتلا به سرطان پستان به دو گروه بيماران متاستازي (M+) و غير متاستازي (M-) تقسيم شدند.
يافته ها: نتايج، گوياي فراواني بالاي آلل 5A در گروه (OR=2.91, P=0.74, 0.94-8.98 CI %95) (M+)، در مقايسه با فراواني آلل 5A در گروه (M-) و كنترل هاي سالم است.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج حاصل از مطالعه حاضر تصور مي شود كه افزايش ظهور MMP3 در حاملين آلل 5A مبتلا به سرطان پستان، احتمال متاستاز را افزايش مي دهد.

 نسخه قابل چاپ