تراشه‌هايي كه تنها چند هزار ترانزيستور درخود جا مي‌دادند، امروزه داراي چند ميليارد ترانزيستور بوده و اين رقم همچنان در حال افزايش است.
مساله‌اي كه كم‌كم در دنياي فناوري واضح مي‌شود، ارتباطي به سرعت، هزينه، حجم يا اتصال ندارد، بلكه محدوديت‌هاي انساني براي توجه، درگير شدن و به‌كار گرفتن اين فناوري بيشتر به چشم مي‌آيد.
امروزه بيشتر ساعت‌هاي كاري خود را به كمك يك وسيله ديجيتال انجام مي‌دهيم. نوجوانان امروزه بخش عمده‌اي از ساعات روزانه خود را با رايانه سپري مي‌كنند.
البته اين موضوع صحيح است كه ما بخشي از كارهاي خود را به اصطلاح Unplugged انجام مي‌دهيم و به دستگاهي براي انجام آن وابسته نيستيم.
به لطف نقش صميمانه‌اي كه فناوري در زندگي‌مان بازي مي‌كند، تعريف ما از حالت معمول (وضعيت فعلي‌مان در دنيا و در ارتباط با ديگران) در حال تغيير است.
امروزه تمام دستگاه‌هاي ديجيتال يا قابليت اتصال به اينترنت دارد يا بدون اينترنت كار نخواهد كرد؛ اكس‌باكس، لپ‌تاپ، گوشي‌هاي هوشمند، تبلت ها و حتي تلويزيون‌ها. با اين حال نبايد اين گونه تصور كرد كه زمان آفلاين، قاعدتا بهتر از زمان آنلاين است.
رويارويي با زندگي مدرن استفاده بهينه از هر دو زمان است. در اصل، زمان در عصر ديجيتال معناي ديگري پيدا مي‌كند و به‌عنصري محوري تبديل مي‌شود. استفاده بهينه از اين زمان نقش موثري در جلوگيري از سردرگمي در مواجهه با فناوري خواهد داشت.
در اختيار داشتن منابعي مانند اتصال به ذهن يكپارچه جهاني، دريافت اطلاعات، تجارب و دستاوردهاي ديگران در عرض چند ثانيه، همكاري و تبادل ايده با سرعت نور و... بسيار ارزشمند است. در حقيقت مقاومت دربرابر فناوري كار عجيبي است.
به هر حال استفاده بهينه از امكانات هر دو دنياي واقعي و مجازي مي‌تواند حضور مطمئن‌تر و ثابت‌تري براي انسان ايجاد كند.
