بانک مقالات پزشکی

مقدمه و هدف: کاهش پراکسيداسيون ليپوپروتئين ها به عنوان يک رويداد کليدي در ايجاد بيماري هاي قلبي ـ عروقي از طريق افزايش ظرفيت آنتي اکسيداني پلاسما مي تواند روش موثري در جلوگيري از اين بيماري ها باشد. برخي مطالعات حاکي از اثرات آنتي اکسيداني تعدادي از اسيدهاي آمينه و پلي آمين ها مي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين اثرات آنتي اکسيداني و آنتي آتروژنيک اسيدآمينه والين بر ديواره شريان هاي کرونري حيوانات هيپرکلسترولميک است.
مواد و روش ها: اين مطالعه يک تحقيق تجربي است که در گروه بيوشيمي دانشکده داروسازي اصفهان در سال 1384 انجام گرديد. تعداد 15 سر خرگوش نر سفيد انتخاب و به 3 گروه پنج تايي شامل؛ گروههاي کنترل نرمال، کنترل پر کلسترول و پر کلسترول تحت درمان با والين تقسيم شده و به مدت 5 هفته تحت رژيم غذايي خاص قرار گرفتند. سپس فاکتورهاي بيوشيميايي تري گليسريد، کلسترول تام، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته پايين، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته بالا، ظرفيت آنتي اکسيداني، مالون دي آلدئيد و دي ان هاي کونژوگه نمونه هاي خوني اندازه گيري گرديد. بافت هاي شريان هاي کرونري نيز از نظر ميزان تشکيل رگه هاي چربي مورد ارزيابي قرار گرفت. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري آناليز واريانس يک طرفه و به دنبال آن آزمون هاي شفه و توکي تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: ميانگين غلظت سرمي کلسترول تام، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته پايين و دي ان هاي کونژوگه در گروه تحت درمان با والين در مقايسه با گروه کنترل پرکلسترول تفاوت معني داري نشان نداد، در حالي که ميزان تري گليسريد، کلسترول ليپوپروتئين با دانسيته بالا و مالون دي آلدئيد در گروه تحت درمان با اسيد آمينه در مقايسه با گروه کنترل پر کلسترول کاهش معني داري نشان داده است (P<0.05). مقايسه ميزان ظرفيت آنتي اکسيداني سرم در گروه تحت درمان با والين نسبت به گروه کنترل پر کلسترول حاکي از افزايش معني دار آن مي باشد. اندازه نسبي رگه هاي چربي تشکيل شده در عروق کرونري گروه تحت درمان با والين نسبت به گروه کنترل پر کلسترول کاهش معني داري داشته است.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده به نظر مي رسد اسيد آمينه والين با افزايش ظرفيت آنتي اکسيداني پلاسما و کاهش ميزان پراکسيداسيون ليپيدي از تشکيل رگه هاي چربي در حيوانات پرکلسترول ممانعت به عمل آورده است.

مقدمه و هدف: تحقيقات پيشين در نقاط مختلف جهان نشان از آن دارند که برخورداري از حمايت اجتماعي مطلوب، به سلامت جسمي و بهزيستي رواني منتهي مي گردد. هدف پژوهش حاضر بررسي تفاوت هاي جنسيتي در رابطه بين ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده و ابعاد بهزيستي در بين دانشجويان ايراني بود.
مواد و روش ها: اين پژوهش تحليلي بر روي سه نمونه دانشجويي انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گيري در دسترس در سال 1386 از بين دانشجويان دانشگاه تهران و علامه طباطبايي انتخاب شدند. تمامي دانشجويان به صورت داوطلبانه پرسش نامه ها را تکميل کردند و بازگرداندند. مقياس هاي به کار گرفته در پژوهش ها را مقياس چند بعدي حمايت اجتماعي ادراک شده، عواطف مثبت و منفي، رضايت مندي از زندگي، بهزيستي روان شناختي و بهزيستي اجتماعي تشکيل دادند. تحليل رگرسيون چندگانه براي تحليل داده ها به وسيله نرم افزار SPSS انجام شد.
يافته ها: اول آن که وجوه مختلف حمايت اجتماعي ادراک شده پيش بيني کننده هاي بهتري براي رضايت مندي از زندگي و بالانس عاطفي در دختران نسبت به پسران هستند. دوم آن که بهزيستي روان شناختي و اجتماعي در دختران بيشتر به وسيله حمايت اجتماعي از خانواده و در پسران بيشتر به وسيله حمايت اجتماعي از دوستان پيش بيني مي شود. سومين يافته آن است که حمايت اجتماعي ادراک شده از فرد خاص و از افراد گروه در دانشکده اثري بر روي ابعاد مختلف بهزيستي فرد ندارند.
نتيجه گيري: در کنار شباهت ها، تفاوت هاي جنسي در رابطه بين ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده و ابعاد بهزيستي وجود دارد، به نحوي که بعضي از ابعاد حمايت اجتماعي ادراک شده بهزيستي را در پسران بهتر از دختران پيش بيني مي کنند و بعضي ديگر بهزيستي را در دختران بهتر از پسران پيش بيني مي کنند.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: آسيب هاي عابران پياده يکي از دلايل مهم ميرايي و ناتواني در بين کودکان است و پيشگيري از اين نوع آسيب ها يک اولويت مهم بهداشت عمومي است که نيازمند استراتژي هاي آموزشي و رويکردهاي جامع مي­باشد. هدف از اين مطالعه طراحي و ارزشيابي يک برنامه آموزشي بر اساس الگوي پرسيد ـ پروسيد در ارتقا رفتارهاي ايمن در پسران مدارس ابتدايي بود.
مواد و روش ها: اين پژوهش يک مطالعه کارآزمايي عرصه اي براي ارزشيابي برنامه آموزشي بر پايه الگوي پرسيد ـ پروسيد براي ارتقا رفتارهاي ايمن در پسران مدارس ابتدايي بود. اين مطالعه در سال 1386 در منطقه 6 آموزش و پرورش شهر تهران انجام شد. مشارکت کنندگان اين برنامه 88 دانش آموز10 تا 11 سال بودند که ابزاري بر اساس الگوي پرسيد ـ پـروسيد را قبل و دو ماه پس از مداخله تکميل نمودند. نمونه گيري به روش مبتني بر هدف انجام شد.  داده ها بر اساس نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون هاي مجذور کاي، تي مستقل و زوجي تجزيه و تحليل شد.
يافته ها: يافته ها نشان دهنده وجود تفاوت معني دار آماري در سازه هاي الگوي پرسيد ـ پروسيد (آگاهي، نگرش، رفتار، عوامل قادر کننده و تقويت کننده) در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل، پس از اجراي مداخله بود.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج موجود، طراحي و اجراي برنامه آموزشي مبتني بر الگوي پرسيد ـ پروسيد مي تواند سبب افزايش رفتارهاي ايمن گردد. بنابراين استفاده از مدل هاي آموزشي در برنامه هاي آموزش بهداشت پيشنهاد مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: ارتباط بيماري هاي گوارشي و استرس روانشناختي از سال ها پيش مورد توجه بوده است. در اين ميان دو بيماري زخم معده و دوازدهه و سندرم روده تحريک پذير بيشتر مرتبط فرض شده اند. علل و عوامل فراواني براي بيماري هاي مذکور عنوان شده است. استرس و مسايل روانشناختي در برخي منابع به عنوان يکي از عوامل بسيار مهم مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات اخير نشان داده که ارزيابي افراد از حوادث استرس زا و پاسخ آنها به استرس به مراتب تاثير گذارتر از خود استرس بر روي بيماري ها مي باشد. هدف از اين مطالعه تعيين و مقايسه شيوه هاي مقابله با استرس در بيماران مبتلا به اين دو بيماري و افراد عادي مي باشد.
مواد و روش ها: اين پژوهش تحليلي (مورد ـ شاهدي) بوده که در آن نمونه پژوهش عبارت بودند از؛ 41 نفر افراد مبتلا به اولسرپپتيک، 41 نفر افراد مبتلا به سندرم روده تحريک پذير و 96 نفر افراد عادي همراه بيمار. پس از انتخاب افراد نمونه پرسشنامه شيوه مقابله اي  کارور که مشتمل بر 28 سوال بوده و 14 شيوه مقابله اي مختلف را اندازه مي گرفت تکميل مي گرديد. کليه افراد نمونه هاي مختلف از ميان مراجعين به کلينيک داخلي دانشگاه علوم پزشکي ياسوج در سال 1384 انتخاب گرديدند. داده ها پس از جمع آوري با استفاده از نرم افزارSPSS  و آزمون هاي آماري مجذورکاي، تحليل واريانس و پس از تحليل شفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته ها: اين مطالعه نشان داد که بالاترين ميانگين شيوه مقابله در هر دو جنس، مذهب گرايي و کمترين ميانگين از آن مصرف مواد بوده است. يافته ها حاکي از آن بود که سه گروه در شيوه هاي مقابله اي عقب نشيني رواني، مقابله فعال، حمايت عاطفي، حمايت اجتماعي ابزاري، مثبت انديشي برنامه ريزي و سرزنش خود به صورت معني داري با هم تفاوت داشتند. بر اساس نتايج پژوهش سه گروه مختلف نمونه از سه نيمرخ مقابله اي متفاوت برخوردار مي باشند.
نتيجه گيري: نتايج نشان داد که افراد بيمار در مقايسه با افراد سالم از شيوه هاي مقابله اي منفي بيشتر استفاده مي کنند و در مقابل استفاده از شيوه هاي مقابله اي مثبت يا کارآمد در افراد عادي بيشتر مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراين تلاش در جهت تغيير شيوه هاي ناکارآمد به شيوه هاي کارآمد مي تواند در روش هاي کنترل بيماري مورد توجه قرار گيرد.

 نسخه قابل چاپ

هدف و مقدمه: نفروليتوتريپسي پوستي درمان انتخابي براي سنگ هاي کليه با اندازه بالاتر از 20 تا 30 ميلي متر، سنگ هاي شاخ گوزني و همچنين سنگ هايي است که به صورت متعدد بوده و يا نسبت به درمان سنگ شکن سرپايي برون اندامي مقاوم مي باشند. نفروليتوتريپسي پوستي در اغلب مواقع تحت بيهوشي عمومي انجام مي گيرد، در حالي که عوارض و هزينه بيهوشي عمومي بيشتر از بي حسي نخاعي مي باشد، لذا هدف از اين مطالعه بررسي کاربرد بي حسي نخاعي جهت انجام عمل نفروليتوتريپسي پوستي مي باشد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي به صورت مجموعه موارد طي سال هاي 1387ـ1385 بر روي 120 بيمار با تشخيص سنگ کليه در اتاق هاي عمل بيمارستان شهيد بهشتي دانشگاه علوم پزشکي ياسوج انجام گرديد. متغيرهاي بيهوشي و جراحي، حين و پس از عمل در بيماراني که تحت عمل نفروليتوتريپسي پوستي با بي حسي نخاعي قرار گرفتند بررسي شدند. داده هاي جمع آوري شده با نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کاي آناليز گرديد.
يافته ها: ميانگين زمان عمل 98±45 دقيقه و ميانگين اندازه سنگ 3.1±1.8 سانتي متر بود. متوسط زمان برگشت حس و حرکت به ترتيب 135±22.7 دقيقه و 112±35.7 دقيقه بود. در تمام بيماران عمل نفروليتوتريپسي پوستي با موفقيت انجام شده و هيچ گونه عارضه مهم و جدي از جمله صدمات عروقي يا احشايي و نيز خون ريزي غير معمول در حين يا پس از عمل در هيچ يک از بيماران رخ نداد. در 90 نفر (75 درصد) از بيماران، در سونوگرافي پيگيري هيچ گونه سنگي ديده نشد و يا سنگ هاي باقيمانده کمتر از 5 ميلي متر بودند.
نتيجه گيري: بي حسي نخاعي يک روش ايمن، موثر و مناسب براي انجام عمل نفروليتوتريپسي پوستي بوده و مي تواند جايگزين خوبي براي بيهوشي عمومي در بالغيني باشد که تحت اين عمل قرار مي گيرند.

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: واکسيناسيون اقدام بسيار مهم و با ارزشي است که با هزينه کم، فرد و جامعه را در برابر ابتلا به بيماري هاي قابل پيشگيري با واکسن حفاظت مي کند. اگر چه واکسن هاي مورد استفاده از جمله؛ واکسن ثلاث از ميزان اثربخشي و کارايي بالايي برخوردار است، اما هيچ واکسني عاري از عوارض جانبي نيست. عوارض واکسن ثلاث ناشي از ماهيت واکسن، پيامدهاي همزمان، واکنش تزريق و اشتباه در برنامه ايمن سازي است. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع عوارض شايع پس از تزريق واکسن ثلاث در کودکان زير هفت سال است.
مواد و روش ها: اين پژوهش يک مطالعه توصيفي ـ مقطعي بوده که بر روي 2000 کودکي که در يک مقطع زماني چهار ماهه از اول تير 1385 تا پايان مهر 1385 واکسن ثلاث دريافت کرده و دچار عارضه شده اند انجام گرفت. نمونه گيري به صورت خوشه اي چند مرحله اي و در 20 درصد از مراکز بهداشتي ـ درماني شهري و روستايي استان کهگيلويه و بويراحمد که به صورت تصادفي انتخاب شد، انجام گرديد. اطلاعات از طريق معاينه، مصاحبه و بــا استفـــاده از پرسشنامه ساختار يـــافته جمع آوري و از طريق نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون هاي آماري تي دانشجويي و مجذور کاي تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: نتايج نشان داد که عوارض عمومي بعد از تزريق؛ بي اشتهايي 97 نفر (4.9 درصد)، خستگي 60 نفر (3 درصد)، رنگ پريدگي 35 نفر (1.8 درصد)، گريه بيش از سه ساعت 32 نفر (1.6 درصد) و استفراغ 30 نفر (1.5 درصد) بوده است. يافته ديگر، عوارض موضعي بوده که بيشترين عارضه قرمزي تنها در محل تزريق 270 نفر (13.5 درصد)، تورم سطحي بدون قرمزي 243 نفر (12.2 درصد) و وجود تورم با قرمزي در محل تزريق 124 نفر (6.2 درصد) بوده است. در کل 1136 نفر (56 درصد) نمونه ها حداقل يک پيامد ناشي از عوارض را داشته اند. عوارض واکنش واکسن 898 نفر (45 درصد)، خطاي ناشي از برنامه 151 نفر (7.6 درصد)، واکنش تزريق 63 نفر (3 درصد) و پيامد همزماني 24 نفر (1.2 درصد) بوده است. عوارض واکسن بر حسب نوبت تزريق بيشتر مربوط به نوع اول بود (P<0.0001).
نتيجه گيري: بيشترين عوارض واکسن ثلاث در گروه عوارض مربوط به واکنش واکسن بوده است. محل تزريق بيشترين سهم را در بروز عوارض شايع واکسن ثلاث داشته که تغيير محل تزريق از عضله دلتوئيد به کشاله ران بهترين محل تزريق واکسن ثلاث بوده است. در مورد واکنش تزريق نوبت اول چون کودکان اولين بار با تزريق واکسن مواجه مي شوند، اضطراب و درد ناشي از تزريق را تجربه مي کنند .

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: سندرم درد پاتلوفمورال يکي از شايع ترين اختلال هاي مفصل زانو در بزرگسالان است. برخي مواقع اين بيماري مزمن شده و فعاليت هاي فرد را محدود مي کند. اين مطالعه به منظور مقايسه تاثير تمرين درماني با تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست در بهبود درد و عملکرد بيماران با سندرم درد پاتلوفمورال انجام گرديد.
مواد و روش ها: اين مطالعه کارآزمايي باليني تصادفي دو سوکور در کلينيک هاي فيزيوتراپي زاهدان در سال 1386 انجام شد. 32 بيمار با تشخيص سندرم درد پاتلوفمورال مورد مطالعه قرار گرفتند. بيماران به صورت تصادفي در دو گروه مساوي تمرين درماني شامل؛ ورزش هاي کششي و تقويتي عضلات ران، زانو و ساق و تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست قرار گرفتند. درد با مقياس اندازه گيري ديداري درد، عملکرد زانو با مقياس کاوس، محيط ران با متر نواري و دامنه حرکتي با گونيامتر قبل و پس از درمان اندازه گيري شدند. برنامه درمان براي هر دو گروه شامل؛ ده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه حدود يک ساعت بود. از آزمون هاي تي مستقل، مان ويتني، تي زوج و ويلکاکسون به ترتيب براي مقايسه نتايج قبل و بعد درمان بين گروهي و درون گروهي، در محيط نرم افزار SPSS استفاده گرديد.
يافته ها: ميانگين نمره عملکرد زانو در گروه تحريک الکتريکي از 25/19± 53/100 به 25/18±87/130 و در گروه تمرين درماني از 69/22±67/107 به 11/15± 47/131 افزايش يافت (001/(p=0 در هر دو گروه ميانگين نمرات زير گروههاي عملکرد زانو شامل؛ علايم سوبژکتيو، درد، محدوديت عملکرد، فعاليت هاي ورزشي و شيوه زندگي بهبودي نشان داد (05/ (p<0درد و دامنه حرکتي فلکسيون زانو در هر دو گروه بهبودي پيدا کرد (05/ .(p<0افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو بعد از درمان در گروه تمرين درماني بيشتر از گروه تحريک الکتريکي بود (008/(p=0
نتيجه گيري: هر دو برنامه تحريک الکتريکي عصب از طريق پوست و تمرين درماني در درمان سندرم درد پاتلوفمورال موثر هستند، اما تمرين درماني در افزايش دامنه حرکتي فلکسيون زانو موثرتر است.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

مقدمه و هدف: انسداد مجراي نازولاکريمال اختلال آزار دهنده اي است که مي تواند متعاقب التهاب حاد يا مزمن، ضربه، تومور، صدمات ناشي از اعمال جراحي و يا اختلالات مادرزادي پديد آيد. درمان اوليه اين اختلال عبارت است از؛ شستشو با آب و ميل زدن که در صورت عدم موفقيت، مجراي کيسه اشکي، به وسيله جراحي باز مي شود. هدف از اين مطالعه، مقايسه نتايج داکروسيستوراينوستومي داخل بيني با روش خارجي است.
مواد و روش ها: در اين مطالعه توصيفي آينده نگر 46 بيمار مبتلا به انسداد اوليه مجراي نازولاکريمال طي سال هاي 1380 لغايت 1384 در بيمارستان خليلي دانشگاه علوم پزشکي شيراز تحت عمل جراحي داکروسيستوراينوستومي داخل بيني قرار گرفتند و نتايج اين روش با روش داکروسيستوراينوستومي خارجي به عنوان گروه شاهد (65 بيمار) مقايسه گرديد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماري مجذور کاي آناليز گرديد.
يافته ها: طي 10 تا 31 ماه پيگيري (متوسط 20 ماه) از بين 46 بيمار گروه داکروسيستوراينوستومي داخل بيني علايم 40 نفر (87 درصد) و از بين 65 بيمار گروه داکروسيستوراينوستومي خارجي علايم 60 نفر (92.3 درصد) به طور کامل برطرف شده بود.
نتيجه گيري: ميزان موفقيت اين روش در برطرف نمودن کامل علايم کمتر از روش جراحي خارجي بود، ولي تفاوت آماري معني داري بين دو روش وجود نداشت، به علاوه روش داکروسيستوراينوستومي داخل بيني مزاياي متعددي از جمله؛ عدم ايجاد زخم پوستي، صدمه بافتي شديد و عوارض کمتر بعد از عمل نسبت به روش معمول دارد.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ