یکی بود يکي نبود. يه روزي روزگاري يه خانواده ي سه نفري بودن. يه پسر کوچولو بود با مادر و پدرش، بعد از يه مدتي خدا يه داداش کوچولوي خوشگل به پسرکوچولوي قصه ي ما ميده، بعد از چند روز که از تولد نوزاد گذشت، پسرکوچولو هي به مامان و باباش اصرار مي کنه که اونو با نوزاد تنها بذارن. اما مامان و باباش مي‌ترسيدن که پسرشون حسودي کنه و يه بلايي سر داداش کوچولوش بياره.اصرارهاي پسرکوچولوي قصه اونقدر زياد شد که پدر و مادرش تصميم گرفتن اينکارو بکنن اما در پشت در اتاق مواظبش باشن.
پسر کوچولو که با برادرش تنها شد… خم شد روي سرش و گفت: داداش کوچولو! تو تازه از پيش خدا اومدي، به من مي گي قيافه ي خدا چه شکليه ؟ آخه من کم کم داره يادم مي ره.
نکته ها:
کودک که بوديم درک بسيار جالبي از خدا داشتيم؛ خيلي از ماها فکر مي کرديم که مي توان خدا را ديد، فکر مي کرديم او با صدايي شبيه ما سخن مي گويد، در بهشتي سکونت دارد که در آسمانها قرار دارد، او قدرتي سحرآميز و فوق العاده دارد.
کمي که بزرگتر شديم تصورات فوق طبيعي درباره خدا پيدا کرديم؛ خدا در همه جا هست، او آفريننده جهان و دانا، توانا، قادر، بينا، شنوا و آگاه به تمام امور هست.
و بعضي از ماها بعد از اينکه دوران کودکي را پشت سر گذاشتيم و بزرگ و بزرگ تر شديم، براي تحقق روياهاي کودکانه امان بجاي اينکه خدا را ببينيم، در پي اثبات او برآمديم اما مسير را به اشتباه رفتيم و آن درک معصولانه کودکي را از دست داديم.
براستي مي توان خدا را ديد؟
از معجرات الهي اين است که ناپيداست و با وجود اين قابل پرستش و ستايش است، اما هيچ کس ادعا نکرده که او را به ديده چشم ديده است. هر چند اثبات وجود خداوند در دادگاه حقوقي حقيقت محال است، اما بيشتر مردم او را مي پرستند و باور دارند. اين موضوع ثابت مي کند، که خلاً عظيمي ميان اين باور و چيزي که اساس زندگي روزمره ما را تشکيل مي دهد، وجود دارد. مابايد چاره اي براي از بين بردن اين خلاً بينديشيم.
خدا وراي جهان مادي و جدا از آن است. خدا وراي ما است، وگرنه ما مثل کتاب آفرينش او را مي ديديم که دراطراف ما قدم مي زند. معجزه هاي به وقوع پيوسته در بينش معنوي، فرشتگان، روشن بيني و شنيدن نداي الهي، همه پديده هايي خارق العاده و در واقع پلي بين اين دو جهان اند.
در مقايسه دو ذهن با يکديگر ، هر کدام از آنها ديدگاهي را نسبت به واقعيت مطرح مي کنند و خدايي را متناسب با آن مي ستايند ومي پرستند. هيچ کس نمي تواند خدا را فقط مختص به خود بداند. ما به تعداد تجربه هاي انساني گوناگون، انديشه وباورهاي داريم . بي دينان نياز به خداي خود دارند، خدايي که حضور و وجود ندارد، در حالي که در سوي ديگر پروردگار عرفان قرار دارد، خدايي که عشق ناب و نور مطلق است.
شما هيچ وقت در ظرفي کثيف و آلوده شير نمي ريزيد تا به عزيزي بدهيد. چگونه خداوند در ظرف آلوده من خود را جلوه گر سازد، پس نتيجه مي گيريم که ما در ابتدا بايد ظرف خود را تميز کنيم و مهم تر اينکه نگذاريم بعد از تميز کردن ظرف مان کسي يا چيزي آنرا آلوده کند، زيرا قلب و مغز ما بايد تجلي از نامتجلي شود. ما نبايد به دنبال ديدن خدا باشيم ،بلکه بايد خود را چنان صاف و تميز کنيم که ابتدا شهود و آيات او را دريافت کنيم و سپس قادر خواهيم بود تا فقط جلوه اي از وجود او را درک کنيم.
