ارزيابي پايداري گردشگري در روستاهاي تاريخي - فرهنگي ايران با تاکيد بر پارادايم توسعه پايدار گردشگري

در دو دهه اخير با ظهور پارادايم توسعه پايدار در صنعت گردشگري، در سپهر علمي و اجرايي و در سطح ملي و بين المللي نگراني ‏هاي فزاينده‏ اي در خصوص تاثيرات نامطلوب و مخرب گردشگري انبوه مطرح شد. لذا مطالعات و اقدامات تجربي زيادي براي عملياتي کردن مفهوم توسعه پايدار و مدل ‏هاي ارزيابي آن صورت پذيرفته است. اما، علي ‏رغم تمام اين اقدامات، نتايج حاصل از پيشرفت به سوي پايداري مطلوب نبوده است. از طرف ديگر مطالعات نخستين در کشور نيز حاكي از وجود چالش ‏هاي عمده در جهت دستيابي به پايداري توسعه گردشگري به ويژه در نواحي روستايي مي ‏باشد. لذا مقاله حاضر با استفاده از روش ‏شناسي توصيفي - تحليلي، پيمايش درصدد پاسخگويي به اين سوال کليدي بوده است که بر اساس ابعاد و شاخص‏ هاي موثر در توسعه پايدار گردشگري روستايي، روستاهاي تاريخي - فرهنگي کشور از چه سطحي از پايداري برخوردارند؟ نتايج بيانگر اين مطلب است که ابعاد و شاخص ‏هاي اجتماعي و اقتصادي گردشگري از پايداري بيشتري نسبت به بعد محيطي در روستاهاي مورد مطالعه برخوردارند و همچنين اين روستاها از سطح پايداري نسبتا ضعيفي برخوردارند. لذا در جهت رفع ناپايداري ‏ها مي ‏بايست اصول و الزامات رويکرد توسعه پايدار گردشگري در سياست ‏ها و برنامه‏ هاي اجرايي به کار گرفته شود تا از اين طريق توسعه گردشگري در نواحي روستايي و به خصوص روستاهاي تاريخي - فرهنگي كشور پايدار گردد.

 نسخه قابل چاپ