درس پنجم
الف) حرف «ص
»
حرف «صاد» را باید مانند «سین», اما پرحجم و
درشت تلفظ کنیم. در علم تجوید, به حالت پرحجمی صدا تفخیم گویند؛ بنابراین «ص» سین
تفخیم شده (سین مفَخَّم) است
.
برای تلفظ این حرف, صدای خود را در گلو
پرحجم می‌کنیم (به اصطلاح باد در گلو می‌اندازیم). تأکید میشود در تلفظ «ص» باید
از سوت زدن بی‌مورد اجتناب کرد
.
ب) حرف «ض
»
تلفظ اين حرف در زبان عربی, كمی دشوار است
. «
ضاد» از تماس كنار
ۀ
زبان
(از هر طرف كه مقدور باشد) با دندانهای آسیای بالا و با
صدای پرحجم و درشت تلفظ میشود. نوک زبان در این لحظه باید آزاد بوده و با دندان و
یا لثه در تماس نباشد. ضاد حرفی است سرکش؛ و تلفظ صحیح و اصیل آن به تمرین زیاد
نیازمند است؛ البته اگر در تلاوت اکثر اساتید و قراء مشهور دقت کنیم, می‌بینیم که
امروزه «ض» مانند «د» تلفظ میشود؛ اما پرحجم و درشت. (دال مفخم: دال
پرحجم)
ج) حرف
«
ط
»
حرف «طاء» مانند «ت» تلفظ میشود، اما پرحجم و درشت؛ (تاء
مفخم)
د) حرف «ظ
»
حرف «ظاء» درست مانند «ذ» نوک‌زبانی تلفظ
میشود؛ با این تفاوت که صدای آن درشت و پرحجم است (ذال مفخم). باید توجه کرد که در
تلفظ «ظاء» به فشار زیاد نوک زبان بر دندانهای بالا و نیز دمیدن هوا به صورت فشرده
نیازی نیست
.
ﻫ
)
حرف «ع
»
حرف «عین» از موضع میانی حلق به صورت نرم و
کش‌دار تلفظ میشود. البته باید دقت کنید که اولاً صدای عین, بیش از حد, نرم و از
دیگر سو سخت و با فشار تلفظ نشود و ثانیاً با درشتی و پرحجمی همراه نباشد (تفخیم
نمی‌شود)
و) حرف «غ
»
حرف «غين» از موضع حلق و محل تلفظ «خ» امّا
به صورت نرم و کش‌دار ادا میشود. شایان توجه است که «غ» پرحجم و درشت تلفظ میشود
(
مفخم)
.
ز) حرف «و
»
حرف «واو» بر‌خلاف نوع فارسی آن که با کمک
دندان تلفظ میشود, فقط با جمع (غنچه) شدن دو لب و با صدای نازک و کم‌حجم ادا
می‌گردد. در واقع، واو حرف بسیار نرمی است که نباید با فشار تلفظ گردد
.
ادامه دارد...
