«سيستم حمل ونقل زميني و آسيب ها» عنوان سرمقاله روزنامه آفرينش به قلم حميدرضا عسگري است كه در آن مي‌خوانيد:
امروزه استفاده از سيستم حمل ونقل هوايي به سبب سرعت و کاهش اتلاف وقت در انجام امور تجاري، ارسال مرسولات و جابه جايي مسافران يکي از روش هاي مرسوم در جهان مي باشد. اما در کشورما به علت گران بودن و عدم امنيت کافي اين سيستم، به دليل فرسوده بودن ناوگان هوايي و تحريم هاي جهاني، مورد استقبال قرار نگرفته است.
هم اکنون در کشور 95 درصد از حمل و نقل باري و مسافري به صورت جاده اي شکل مي گيرد که اين امر نشان مي دهد ما بر روي حمل و نقل هوايي کمتر کار مي کنيم و راهکاري براي گسترش وتوسعه آن نداشته ايم. اما درمورد حمل و نقل زميني نيز وضعيت مناسبي نداريم. ناوگان ريلي کشور درچند سال گذشته پيشرفت هايي داشته است اما به هيچ وجه نتوانسته جوابگوي نيازهاي کشور باشد. در مورد حمل و نقل جاده اي هم که در وضعيت بحران قرار داريم.
طي سال گذشته 1,3 ميليون نفر بر اثر تصادفات جاده اي در جهان کشته شدند که متاسفانه از اين تعداد 85 درصد تلفات مربوط به ايران است. 95 درصد از سيستم حمل ونقل زميني استفاده مي کنيم و آن وقت 85 درصد تلفات جاده اي دنيا را هم به خود اختصاص داده ايم! اين آمار نشان از اين واقعيت دارد که ما با توجه به ميزان مصرف از حمل و نقل زميني درکشور به فکر توسعه آن نبوده ايم و مسلما عدم بروز رساني استانداردهاي لازم در اين سيستم موجب افزايش تلفات خواهد شد.
فراهم نبودن زيرساخت هاي توسعه اين صنعت، از وضعيت جاده هاي کشور گرفته تا ساخت وسايل نقليه غيرايمن، سطح آموزش هاي رانندگي و... باعث يک سلسله چالش ها و افزايش روزافزون تلفات جاده اي گرديده است. کمبود سيستمهاي روشنايي در راههاي کشور، نبودن استراحتگاه مناسب و کافي در طول مسير، كمبود بزرگ راه هاي استاندارد و دو طرفه بودن اکثر جاده هاي کشور باعث افزايش تصادفات گرديده است.
اما مرحله بعدي در افزايش آمار تلفات جاده اي به نظام امداد رساني در کشور برمي گردد که بايد تقويت شود . بر اساس آمار 30 درصد از کساني که در محل سانحه مجروح مي شوند بين محل حادثه تا بيمارستان فوت مي شوند که بايد ابتدا بيمار بستري شود و بعد مراحل درماني طي شود(هشت دقيقه، فرصت طلايي نجات) . عدم حضور و کمبود نيروهاي امدادي و پايگاه هاي امداد و نجات و مراکز درماني در طول جاده ها باعث افزايش شديد آمار تلفات شده است . بايد زمان آمادگي براي کمک رساني را کم کنيم و آموزش همگاني در زمينه امداد رساني را به مردم و کارکنان دستگاه هاي مرتبط را در دستور کار قرار دهيم.
بحث آموزش همگاني از مواردي است که درکشور ما به صورت جدي به آن پرداخته نشده است. لازم است تا دوطرف حادثه يعني عابرين پياده و رانندگان ازسطح آموزش کافي برخوردار باشند. متاسفانه در کشورما عابرين پياده که به هيچ عنوان تحت آموزش قرار نمي گيرند و درمورد رانندگان هم به آموزش مهارت هاي رانندگي بسنده مي شود.
مبحث ديگري که در حلقه زنجير چالش هاي حمل ونقل زميني قرار دارد بحث آمار واقعي و مستند تصادفات و تلفات مي باشد. متاسفانه در کشورما آمار تصادفات و تلفات رانندگي به صورت واقعي اعلام نمي شود و هرنهاد و مرکز مربوطه آماري را براي خود اعلام مي کند و يا اين آمار را به صورت اشتباه درمي‌آورند، فلذا با چند نرخي شدن آمارها، نمي توان به آنها اعتماد کرد.
مديريت بر جاده ها زماني مي تواند موثرباشد که آمار واقعي تصادفات در اختيار مديران دستگاه هاي اجرايي و اساتيد قرار گيرد تا با مشخص شدن نوع خطرات و دلايل بروز تصادفات، به صورت علمي و کارشناسي با آنها برخورد شود. لذا با محرمانه بودن آمار مشکلات و معضلات بيشتر مي شود.
