مقالات زبان های خارجی

دن کيشوت به عقيده بسياري از محققان نخستين رمان يا به عبارت دقيق تر نخستين رمان مدرن است. متفکران و نويسندگاني چون باختين، فوکو و فوئنتس با بررسي رابطه زباني اين رمان با جهان فلسفي آن هر کدام به نوعي به اين مساله پرداخته اند. در اين مقاله پس از بررسي پاره اي از ويژگي هاي زباني همچون بازي با اسامي خاص، اشتباهات زباني سانکو پانزا، مشاجرات بر سر زبان صحيح بين دن کيشوت و سانکو، به کارگيري از اصطلاحات و بالاخره استفاده از لهجه هاي مختلف که به بعد بخشيدن به زبان و ارايه تفاسير مختلف از حقيقت در اين رمان انجاميده است، به طرح اين مساله پرداخته ايم که در مهمترين ترجمه اين اثر يعني ترجمه محمد قاضي، مترجم تا چه حد در حفظ چندصدايي و پرسپکتيويسم زباني موفق بوده است.

هدف اين پژوهش بررسي ويژگي هاي سبک تاريخ نگاري بيهقي در چارچوب نظريه هوش داستاني است. هوش داستاني (رندال، 1999) عبارت است از مجموعه توانايي هاي درک و بازتوليد ساختارهاي روايي. به عقيده پژوهشگران، مي توان با استفاده از قابليت تحليلي اين نظريه ويژگي هاي تاريخ نگاشتي تاريخ بيهقي را که تاكنون بررسي نشده است، مورد واكاوي قرار داد. بررسي هاي انجام شده نشان مي دهد که بيهقي با بهره گيري از توانايي هاي پيرنگ پردازي، شخصيت پردازي، روايت پردازي و ژانرپردازي، سال ها پيش از ارايه نظريات تاريخ تحليلي توسط متفکران غربي، بسياري از اصول مورد توجه آنان را به شکلي ماهرانه مد نظر داشته است. وي با تاثيرپذيري از فراروايت هاي فرهنگ ايراني-اسلامي اثري منسجم و هماهنگ با ديگر مولفه هاي تمدن برآمده از اين فرهنگ ايجاد كرده است. در پايان، ظرفيت هاي ساختاري مطالعات روايت شناختي در ايجاد پيوندهاي تحليلي ميان ادبيات فارسي و اصول تاريخ نگاري علمي و بومي سازي نظريه هاي روايت شناختي مورد بحث قرار مي گيرد.

تي. اس. اليوت از جمله نمايشنامه نويسان منظوم محسوب مي شود که با برگزيدن زبان نظم در نمايشنامه هايش سعي در پيمودن راهي جدا از ساير نمايشنامه نويسان داشته است. از ميان آثاري که اليوت خلق کرده است، تعداد معدودي موفق بوده اند و بسياري از منتقدان هم روش او را در نمايشنامه نويسي نمي پسندند، اما اليوت توانسته است با استفاده از زبان نظم و در برخي موارد با ترکيب نظم و نثر شخصيتهايي بيافريند که در نوع خود منحصر به فرداند. مقاله حاضر شخصيت را در نمايشنامه هاي منظوم اليوت بررسي و انواع آنها را پس از دسته بندي ارايه مي کند. اين مقاله سپس هدف اليوت را از ارايه خاص اين نوع شخصيت روشن مي سازد.

اين پژوهش کشش سازه اي را به عنوان نشانه اي براي ناحيه برجستگي و مرزهاي نوايي مورد بررسي قرار مي دهد. از دو آزمايش انجام شده، اولي تاثير تکيه تقابلي را بر ديرش هجا، واکه و همخوان مورد مطالعه قرار مي دهد. آزمايش دوم تاثير انواع جمله و چهار مقوله مرزي را بر ديرش هجا، واکه و همخوان بررسي مي کند. پنج گويشور تحصيل کرده زبان فارسي سه واژه با سه هجاي CV را که شامل هجاي مورد بررسي مي باشند توليد کردند. واژه هاي کليدي در جملات حامل با چهار حالت کانوني در آزمايش اول و در چهار مقوله مرزي و سه نوع جمله در آزمايش دوم توليد شدند. نتايج آزمايش اول نشان داد که هجاي با تکيه کانوني، کشش بيشتري نسبت به بقيه حالت ها دارد. علاوه بر اين در حالت کانوني تاثيرات کششي پيشرو در واژه مشاهده مي شد. از نتايج اصلي آزمايش دوم تاثيرات کششي مرز پايان واژه و تاثير معنادار نوع جمله و مقوله هاي مرزي بر ديرش هجا، واکه و همخوان مي باشد. در پايان نتايج آزمايش ها با نتايج بررسي هاي انجام شده در زبان انگليسي مقايسه شده است.

مقاله حاضر به بررسي «گونه کاربردي» زبان نوشتاري در وسايل نقليه برون شهري مي پردازد. از ويژگي هاي برجسته اين گونه زباني مي توان به اختصار و ايجاز، محتواي شغلي، محاوره محور بودن و عاميانه گرايي و تقدير باوري اشاره کرد. پس از مشخص کردن ويژگي هاي نقشي بارز اين گونه کاربردي، به تطابق نقش هاي زباني آن بر اساس نقش هاي هفت گانه زبان که هليدي (1973) شناسايي کرده است، پرداخته شد. نتايج اين پژوهش نشان داد که گونه کاربردي مورد استفاده در وسايل نقليه برون شهري، به عنوان يکي از تنوعات زباني (زبان فارسي)، از نظر نقشي قابل انطباق با نقش هاي هفت گانه زبان است و قابليت بازتاب دادن تمامي اين نقش هاي اجتماعي زبان را دارد.

رابطه بين زبان و فرهنگ از ديرباز توجه زبان شناسان (مانند ساپير و ورف) و مردم شناسان (مانند مالينوفسکي) را به خود معطوف داشته است. اما رويکرد ميان فرهنگي جهت بررسي رابطه بين زبان و فرهنگ حوزه اي نسبتا جديد در سنت زبان شناسي محسوب مي شود. مطالعه حاضر با اتخاذ رويکردي ميان فرهنگي تلاش دارد تا رابطه تنگاتنگ بين کاربرد زبان و مفاهيم فرهنگي مرتبط با آن را در کاربرد زبان انگليسي توسط فارسي زبانان نشان دهد. در واقع، چنين بررسي اي نشان خواهد داد که اولا کاربرد زبان را نمي توان جدا از بافت فرهنگي آن در نظر گرفت زيرا بسياري از ابعاد کاربرد زبان با مفاهيم فرهنگي يک جامعه پيوند دارد. ثانيا، مطالعه حاضر نشان خواهد داد که کاربرد زبان انگليسي بدون توجه به ابعاد کاربرد شناختي و فرهنگي آن نه تنها موجب عدم برقراري ارتباط صحيح بين کاربران انگليسي و فارسي زبان مي شود، بلکه بعضي از سوء تفاهمات ميان فرهنگي را به وجود مي آورد که ممکن است موجب ايجاد نگرش منفي توسط زبان دانان انگليسي نسبت به فارسي زبانان گردد. در اين راستا نحوه کاربرد اصطلاحات خطابي، شيوه درخواست و کاربرد مفاهيم مذهبي توسط فارسي زبانان در بافت انگليسي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.