مقالات زبان های خارجی

خنده پديده اي اجتماعي و همگاني است و در تئاتر، به گفته مولير، گرياندن آسان تر از خنداندن است. به همين خاطر نويسندگان، براي سرگرم كردن و خنداندن حضار، به شيوه هاي مختلفي متوسل مي شوند. خواننده يا تماشاگر با تضادها خو مي گيرد، خود را با شخصيت ها همسان مي پندارد و كوشش مي كند براي هر نكته نا گفته يا بي معنا، مفهومي بيابد. در تئاتر معاصر سكوت جاي كلام را مي گيرد و پر گويي خلا وجود را از نظرها پنهان مي دارد. اين تئاتر مرگ شخصيت و فقدان معنا را طلب مي كند. ليكن خنده به منزله پاسخي است در برابر انكار وجود و به خاطر تأثيرات مثبت آن، انسان مي تواند سلامت خود را بازيابد.

 نسخه قابل چاپ

گوستاو فلوبر تكنيك جديدي را در توصيفات خود ابداع كرده است كه تنها در روند داستان وقفه ايجاد نمي كند، بلكه برعكس نقش روايت را نيز به عهده مي گيرد و حوادث را به صورتي غير مستقيم القا مي كنند. به اين ترتيب توصيف از ضرب آهنگ خاص داستان پيروي مي كند و با آن همراه و همگام مي گردد. از سوي ديگر فضاي دنياي محسوس با كنش داستان هماهنگ مي گردد و پيرامون دنياي دروني شخصيت ها شكل مي گيرد و بر حسب خواسته ها و اميال آنها ساماندهي مي شود. بنابراين نقش بندي فضا و توصيف كاملا منطبق بر كنش داستان طراحي شده و تقريبا با آن عجين مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

بر اساس سه رمان معاصر، «مسافرت به اعماق شب»، از لويي فردينان سلين، «مرد نامریي»، از رالف والدو اليسون و «طبل حلبي»، از گونتر گراس، اين مقاله به تحليل ويژگي هايي كه اغلب اوقات به نوع ادبي نسبت داده شده به قصه، يعني پيكارسك سنتي، مي پردازد تا وفور موضوعات پيكارسكي را در آثار بررسي شدن نشان دهد. اگر توسعه و بسط بيش از بيش پيچيده رمان اروپايي معاصر آن را از قصه پيكارسكي دور كرده است، معذالك تحول هويتي بي پايان فرد و نيز وضع پسامدرن و فاصله اش نسبت به هر نوع جذب سنتي موجب مي شوند كه اين امر قهرمان پيكارسك را به ذهن خطور دهد و باعث پيدايش يك تاثير شبه پيكارسكي بشود.

 نسخه قابل چاپ

ايران كشوريست كه در ادبيات فرانسه قرن هجدهم از جايگاه و جذابيت ويژه اي برخوردار است. طبيعت اين كشور و ويژگي هاي قومي آن، تاريخ باستان، عصر ميانه و معاصر ايران، ويژگي هاي تمدني، اخلاقي و آداب و رسومي، و به ويژه، ادبيات و هنر اين كشور از صور و ابعادي بهره مند است كه ايران را براي نويسنده – فيلسوفان عصر روشنگري فرانسه، به صورت يك اسطوره دلفريب در آورده و عاملي موثر براي الهام و نشر انديشه هاي فلسفي و افكار روشنگرانه آنها گرديده است. اشاره اي كوتاه به مفهوم اسطوره، سير تكويني و چگونگي شكل گيري اسطوره ايراني در ادبيات فرانسه و عناصري كه به اين اسطوره معنا بخشيده، از جمله موضوعاتي است كه در اين مقاله مورد مطالعه قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ

از زمان ژاك روسو تا به امروز، عرصه ادبي فرانسه شاهد ظهور نويسندگاني بوده كه به شرح جزیيات زندگي خويش مي پرداختند و به اين ترتيب موجب پيدايش نوع جديدي از نگارش به نام حسب حال نويسي شدند. نويسنده چنين آثاري، با نگارش شرح حال زندگيش، به دنبال بازسازي حقيقت و هويت واحد خويش مي گردد. در كنار اين پديده ادبي، ادبيات فرانسه همچنان شاهد خلق حسب حال نويسي هاي ديگري بوده كه از ساختارهاي نامتعارف بهره جسته اند و به واسطه نامي كه در سال 1997 توسط دوبروسكي بر آنها نهاده شد، به اتوفيكسيون يا خود تخيل نويسي شهرت يافته اند. مقاله حاضر به پژوهشي در باب اين گونه نوشتاري پرداخته و نشان مي دهد كه چگونه نويسنده مي تواند با تكثير هويتش، حقايق زندگي خود را تخيل گونه به نمايش گذارد. زيرا در اتوفيكسيون، «من» نويسنده به خودي خود حائز اهميت نيست. پس نوشته اش به آیينه خورده شده اي مي ماند كه هر تكه از آن، ماجرايي متني و كلامي از زندگي نويسنده را باز مي تاباند. وحدت هويت و «من» نويسنده در هم مي شكند. به عبارت ديگر، اتوفيكسيون تصويري تكه تكه شده را نشان مي دهد، پس خواندن اثر و درك منسجمي از آن نيز دشوار مي گردد. زيرا در اين گونه حسب حال نويسي، متن تحت نمايش انكسارات دروني نويسنده، «من» و هويت تكثير يافته او قرار مي گيرد، و منقطع و داراي نقایض بسياري مي شود.

 نسخه قابل چاپ

بي شك، تحقق گفتمان تبليغاتي به چگونگي به كارگيري راهكارهايي كه شيوه هاي بيان و نقل متفاوتي را در بر مي گيرند، بستگي دارد. از ميان اين راهكارها مي توان به راهكار روايي، گفتماني، بلاغتي و توصيفي اشاره نمود. در اين تحقيق، گفتمان زيمنس كه ما را با تبليغ نوعي تلفن همراه مواجه مي سازد نمونه اي است كه مي توان از طريق آن به فرآيند تعامل بين كلمه و شي و نقش آن در ايجاد نظام ارزشي در گفتمان پي برد. همين نظام ارزشي است كه ما را با دو نوع ارزش مواجه مي سازد. ارزش مطلق و ارزش جهاني. علاوه بر اين بر اساس همين تعامل است كه حضوري مجازي اما غير تزييني و زنده و حساس شكل مي گيرد. و بالاخره هويتي را كه گفتمان زيمنس عرضه كننده آن است از اين نكته حكايت دارد كه اين تبليغ تجاري از ديدگاه نشانه – معنا شناختي راهكار اصلي خود را بر تمايز و استمرار استوار نموده است. تمايز، چرا كه گونه هاي متفاوتي از روايت و بيان جهت ارایه مبايل زيمنس به كار گرفته شده است و استمرار، چرا كه همه اين گونه ها حكايت از يك معناي واحد دارند: «شدن» بر اساس زنجيره اي پيوسته و جهت دار و هدفمند.

 نسخه قابل چاپ

در نمايشنامه هاي معاصر، اشيا ديگر يك زينت براي صحنه نيستند و بيانگر معاني مختلف مي باشند كه سزاوار تعمق است. اشيايي كه در بازي بازيگر بكار گرفته مي شوند در اغلب موارد ارتباطي بصري و آني با تماشاچي برقرار مي كنند و علاوه بر اين، قابليت ايفاي نقش هاي پيچيده تر را نيز دارند. در تئاتر، شخصيت ها براي پشت سر نهادن دشواري ها از وجود اشيا حاضر در صحنه كمك مي گيرند. همين اشيا ممكن است در جايي ديگر واسطه شروع يا دگرگون سازي حادثه اي تازه گردند و يا فراتر رفته و همچون يك بازيگر با اراده خود عمل كنند و بدين ترتيب در جريان داستان، يا سرنوشت شخصيت ها تاثير گذار باشند. در اين مقاله، به بررسي چنين نقش هايي در نمايشنامه هاي رنه دو ابالديا پرداخته مي شود. وي همانند معاصرينش، نگراني خود را از غلبه اشيا بر انسان قرن حاضر ابراز مي دارد ولي با اين حال خيال پردازي ها و طنز نويسنده است كه جايگاه نخست را در آثارش بدست آورده است. وي با استفاده از اشيا غير منتظره و عجيب و غريب طنز را به صحنه مي آورد. اما قصد نهايي وي بيشتر متعجب كردن مخاطبينش است تا بدين گونه در آنان نگرشي تازه به واقعيت را بر انگيزد.

 نسخه قابل چاپ

در اين مقاله اشعار پر رمز و راز يكي از برجسته ترين شاعران قرن بيستم فرانسه بر اساس روش نقد مضموني و از ديدگاه منتقد مشهور فرانسوي ژان پير ريشارد بررسي مي گردد آنچه مد نظر است، پيگيري مسير تخيل و روياهاي شاعر و دست يابي به راز خلاقيت اوست. اين روش كه در اصل از نقد دنياي خيال گاستون باشلار ملهم است با توسل به سبك شناسي شعر افق هاي تازه تري را در نقد اشعار پرس مي گشايد. در اين راستا، آرايه ها و تصاوير شاعرانه، همراه با تناقض هايي كه در بطن اين اشعار پيچيده وجود دارند مورد مطالعه قرار مي گيرد. همچنين ارتباط اشعار پرس با مفهوم زمان كه از جلوه هاي مهم اين اشعار است و نيز درونمايه هاي ديگري مانند حركت و پيشروي به سوي فتح و رهايي تحليل مي گردد.

 نسخه قابل چاپ

مساله خانواده و عشق در سه رمان ايوان گانچارف جايگاه ويژه اي را به خود اختصاص داده است. به اعتقاد نويسنده عشق و خانواده بنيان و اساس شروع يک زندگي موفق به شمار مي روند. که البته اين ديدگاه به گفته گانچارف در ارتباط مستقيم با نقطه نظرات او به عنوان يک مسيحي معتقد است. وفاداري و پايبندي به اصول اخلاقي و مذهبي از شاخصه هاي مهم اين ديدگاه مي باشند. مقاله حاضر سعي در روشن نمودن نگاه گانچارف به مسئله خانواده و عشق با اشاره به نظرات ادبا و فلاسفه معاصر وي همانند ولاديمير سالاويوف و سرگي بيرديايف، را دارد. در اين رابطه تکيه اصلي بر گفته هاي قهرمانان و شخصيت هاي اصلي تريلوژي گانچارف و به ويژه آخرين رمان او «پرتگاه» متمرکز شده است.

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

 نسخه قابل چاپ

فرانتس كافكا به عنوان يك نويسنده فلسفي، در پي يافتن حقيقت است و به تجربيات شخصي زندگي خود بعدي اسطوره اي مي بخشد. اين درونمايه افلاطوني، اين اشتياق روح براي يافتن حقيقت، مضمون اصلي داستان هاي بلند و كوتاه او به شمار مي آيد. در اين مقاله، شاهكارهاي كافكا، در ارتباط با كتاب مقدس، تفسير مي شوند. در تمام نوشته هايش، حقيقت غايب است و قهرمانان مي كوشند تا به آن برسند؛ حقيقت به صورت نمادين در دادگاه، قصر يا سرزميني ديگر، نشان داده مي شود. از اين لحاظ، كافكا را مي توان با منصور حلاج يا مولانا مقايسه كرد، ولي فرقشان در اين است كه اين عارفان به معشوق خود دست مي يازند، در حالي كه قهرمانان نوشته هاي كافكا همواره در عطش وصل مي سوزند.

 نسخه قابل چاپ