مقالات زبان های خارجی

بهره گيري از رويدادها و شخصيت هاي تاريخي توسط درام نويسان با تلفيقي از التزام به واقعيات روي داده و آزادي عمل در خلق درام هايي متناسب با روحيات و افكار نويسندگان آن، شكل دهنده نوع ادبي خاصي به نام درام تاريخي است. اگر چه اين نوع ادبي در تاريخ ادبيات آلمان، تا قبل از دوره «توفان و طغيان»، داراي هويت بود، ولي از جايگاه ويژه اي برخوردار نبود. در اين دوره، درام تاريخي آلمان با الگو گرفتن از درام هاي تاريخي بي نظير ويليام شكسپير، كه به خصوص يوهان ولفگانگ فون گوته، نويسنده نامدار آلماني، از او الهام گرفت، به اوج شكوفايي خود رسيد. در كنار گوته، نويسندگاني چون فريدريش فون شيلر و هاينريش فون كلايست نيز به درام تاريخي آلمان هويت خاصي بخشيدند. در دوره اي «كلاسيك» و «رمانتيك» درام تاريخي آلمان به حيات خود – البته نه به شكوفايي دوره «توفان و طغيان» - ادامه داد. تأثير عظيم شكسپير بر درام تاريخي آلمان در دوره هاي بعدي كمرنگ تر شد، اما اين تأثير تا شروع عصر فناوري و گرايش به مدرنيسم پابرجاي ماند، به طوري كه نويسندگان دوره هاي مختلف ادبي از آثار شكسپير در خلق درام هاي تاريخي نصيب بسيار بردند.

در اين مقاله به تجزيه و تحليل شعر «نامه» اثر اندرو موشن ملك الشعراي معاصر انگليسي، پرداخته شده و افزون بر آن تفسيري نيز بر آن آمده است. در سرآغاز، براي ورود به بحث، سير تاريخي اين لقب و عنوان ملك الشعرايي در انگلستان شرح داده شده است، تا رسيدن به زماني كه اندرو موشن با قدرت كلام و زيبايي بيان توانست اين عنوان را از ميان تمامي بزرگ شاعران انگليسي نصيب خود سازد. در اين مقاله ترجمه شعر «نامه» نيز آمده، شعري كه از ميان 35000 شعر ارسالي ممتاز تشخيص داده شد و ره آورد آن براي سراينده شعر همانا دست يافتن به عنوان ملك الشعرايي بوده؛ لقبي كه هنوز در بسياري از جوامع از شأن و منزلت خاصي برخوردار است.

دوره رمانتيك، دوره اي ادبي است كه همه خوانندگان ادبيات را جذب مي كند. از ميان شاعران رمانتيك انگلستان، شاعري كه در پي زندگي غم انگيز و مرگ زودرسش، همواره همدردي خوانندگان خود را به همراه داشته است، كسي نيست به جز جان كيتس، عضوي از نسل جوان تر شاعران رمانتيك. او هيچ گاه اجازه نداد كه بيماري كشنده اش مانعي در زندگي شاعرانه اش باشد. بالعكس، بيماري وي و پيش بيني او درباره مرگ زودرس اش، خود اساسي مستحكم براي نوشته هايش گرديد. او در جواني و تا سن 23 سالگي قصيده هاي برجسته خود و تعداد قابل توجهي اشعار ديگر را در ارتباط با موضوع اسطوره شناسي و قرون وسطي به رشته تحرير در آورده بود. وي همانند همه نويسندگان، درباره موضوعات متنوعي شعر سروده بود، كه مرگ، برجسته ترين آن ها بود. اين مقاله نخست دلايل جذب وي را به اين موضوع مورد بررسي قرار مي دهد. پس از آن ارتباط اين موضوع با سه نمونه از آثارش: قصيده اي به هزار دستان، قصيده اي در باب اندوه و بانوي دلرباي بي رحم را پي مي گيريم.

در اين مقاله سعي بر تفسير ديدگاه اقبال در مورد «زن» شده است. با مطالعه كليات فارسي و اردو سخنراني ها و بيانات علامه اقبال، در مجموع مشاهده مي شود زن در موضوعات مختلف اعم از «خود شناسي»، «تعليم»، «حجاب»، «آزادي» و «غرب» مطرح شده است. از آنجا كه اقبال پابند مذهب اسلامي و قرآن بود، طبق عقايد ديني خود، به زن مسلمان بهايي اعلي مي بخشيد. زن، در مقام «مادر»، در نظر وي حساس ترين مسئوليت در نظام هستي را دارا است. علامه بر اين اعتقاد بود كه همچنان كه اصل نبوت هدايت و تكامل بشري است، مادر بودن توأم با شفقت و مهرباني، هدايتگر و سرنوشت ساز ملتي است. به همين منظور نگراني اقبال اين بود كه مبادا زن با فعاليت در عرصه اجتماع به صفات عاليه خود پشت پا زده، از پرورش فرزندان غافل شده و در فعاليت هاي سياسي و محفل هاي سرور، وقت با ارزش خود را از دست دهد. وي حضرت فاطمه زهراء (س) را به عنوان بهترين نمونه مي داند كه تنها راه نجات و رستگاري زنان و به نحو احسن انجام مسئوليت آنان، زيستن همانند آن بانوي بزرگ باشد.

شيوه دستور – ترجمه كه در اصل برگرفته از دو مقوله «آموزش دستور» و «ترجمه» است، تاكنون بيشتر در بستر فيزيكي مورد بررسي قرار گرفته است. آگاهي از تاريخچه اين شيوه آموزشي، خود به معني شناخت مشخصات و قابليت هاي متفاوت آن در سرعت بخشي به روند انتقال محتوا است. آشنايي با چگونگي ايجاد، گسترش و تعميق مهارت هاي كتبي زبان در محيط واقعي آموزش، خود گامي مؤثر در استفاده بجا و هدفمند از شيوه دستور – ترجمه در بستر الكترونيكي محسوب مي شود. در يادگيري به طور اعم و يادگيري زبان به طور اخص، اصل بر اصرار به استفاده از محيط فيزيكي آموزشي و يا شيوه آموزشي خاص نيست، بلكه مسأله اساسي، ميزان حصول به اهداف دوره هاي آموزش زبان مي باشد. در مقاله حاضر، به كارگيري شيوه آموزش دستور – ترجمه در دو بستر فيزيكي و الكترونيكي مورد مقايسه قرار گرفته است.

اشتفان تسوايگ، نويسنده معروف اتريشي (1942-1881) از جمله نويسندگاني است كه تحت تأثير فرويد بوده اند، وي نظريه هاي روانكاوي او را در داستان هاي خود وارد كرده و از آن ها به گونه اي استادانه بهره جسته است. در مقاله زير سه نمونه از داستان هاي وي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار مي گيرند كه در همه آن ها نظريه هاي روانكاوي اعمال شده است. شخصيت اصلي داستان نخست، يك زن است. تعارضات رواني اين زن ميانسال به گونه اي نشان داده مي شود كه تنهايي اش سبب حوادثي شگفت مي گردد، و سرانجام، اين كه او مي تواند با بيان آنچه روحش را همواره آزار مي داد، آرامش خود را به دست آورد. قهرمان داستان دوم يك مرد است. حالات رواني اين اشراف زاده گوياي آن است كه وي با از دست دادن نزديكان خود و خيانت دوستش، از زندگي دلزده شده، زندگي برايش لذت بخش نيست و كاملاً منزوي شده است و اين كه چگونه آن شب رؤيايي روي اين مرد تأثير مثبت مي گذارد، او را به زندگي باز مي گرداند و از حالت بي تفاوتي نسبت به ديگران، خارج مي كند. شخصيت اصلي داستان سوم كودك 12 ساله اي است كه در ابتداي مرحله بلوغ است، حالات رواني اين كودك نشانگر آن است كه او مي خواهد كنجكاوانه رازي را كه بين دو جنس مختلف است، كشف كند.

با توجه به اهميت فرهنگ نويسي، در يك فعاليت تحقيقي فشرده بر آن بوده ايم، وضعيت لغت نامه هاي روسي – فارسي را بررسي و رويه استاندارد مناسبي براي تجديد نظر در جهت ارتقاء آن ها جستجو و معرفي كنيم، بررسي هاي ما نشان مي دهد كه در لغت نامه هاي روسي – فارسي، نواقض متعددي وجود دارد. اهميت لغت نامه هاي تشريحي، دو زبانه، بسامدي، دستوري و متني در آن است كه اين ها به عنوان منابع بنيادين، مصالح اوليه فعاليت هاي زباني را تشكيل مي دهند كه فقدان آن ها و يا نا مناسب بودن شان، ديگر فعاليت هاي زباني را كه شامل آموزش، ترجمه، و يا ساخت پارسر ترجمه ماشيني را شديداٌ تحت الشعاع قرار مي دهند. بنابراين، به علت نياز روزافزون ملي و با لحاظ آگاهي از منسوخ شدن واژگان و يا حتي روش هاي جمع آوري و تنظيم لغات، در اين مقاله سعي بر آن نموده ايم كه با تبين اهميت موضوع و كندوكاو در نقاط ضعف منابع موجود، با ارائه پيشنهادهايي، چشم انداز مناسبي به منظور ايجاد انگيزه براي تدوين لغت نامه هاي مناسب در عرصه هاي ذكر شده ارائه كنيم و زمينه ساز ساماندهي فعاليت هاي بالنده پژوهشي در اين باره باشيم.

زبان هاي روسي و فارسي كه به لحاظ رده شناختي به يك خانواده زباني (شاخه زبان هاي هند و اروپايي) تعلق دارند، داراي يك سري مشتركات به لحاظ ساختار صرفي و نحوي اند. متمم به عنوان يكي از اجزاي فرعي جمله، از موضوعات نحوي است كه در هر دو زبان روسي و فارسي مورد مطالعه و بررسي قرار مي گيرد. با پذيرفتن تعريف جامعي از متمم، تحت عنوان كلمه اي كه چيزي را به معناي كلمه ديگر مي افزايد و به عبارتي، معناي آن را تمام مي كند، مي توان متمم اسم (определение)، متمم قيدي (обстоятельство) و بدل (приложение) را به عنوان انواع متمم در ساختار جملات روسي تعيين كرد. اين مقاله به بررسي ماهيت متمم و انواع آن در دستور زبان روسي با نگاهي به برداشت آن در دستور زبان فارسي مي پردازد.

زبان هاي روسي و فارسي كه به لحاظ رده شناختي به يك خانواده زباني (شاخه زبان هاي هند و اروپايي) تعلق دارند، داراي يك سري مشتركات به لحاظ ساختار صرفي و نحوي اند. متمم به عنوان يكي از اجزاي فرعي جمله، از موضوعات نحوي است كه در هر دو زبان روسي و فارسي مورد مطالعه و بررسي قرار مي گيرد. با پذيرفتن تعريف جامعي از متمم، تحت عنوان كلمه اي كه چيزي را به معناي كلمه ديگر مي افزايد و به عبارتي، معناي آن را تمام مي كند، مي توان متمم اسم (определение)، متمم قيدي (обстоятельство) و بدل (приложение) را به عنوان انواع متمم در ساختار جملات روسي تعيين كرد. اين مقاله به بررسي ماهيت متمم و انواع آن در دستور زبان روسي با نگاهي به برداشت آن در دستور زبان فارسي مي پردازد.

زبان هاي روسي و فارسي كه به لحاظ رده شناختي به يك خانواده زباني (شاخه زبان هاي هند و اروپايي) تعلق دارند، داراي يك سري مشتركات به لحاظ ساختار صرفي و نحوي اند. متمم به عنوان يكي از اجزاي فرعي جمله، از موضوعات نحوي است كه در هر دو زبان روسي و فارسي مورد مطالعه و بررسي قرار مي گيرد. با پذيرفتن تعريف جامعي از متمم، تحت عنوان كلمه اي كه چيزي را به معناي كلمه ديگر مي افزايد و به عبارتي، معناي آن را تمام مي كند، مي توان متمم اسم (определение)، متمم قيدي (обстоятельство) و بدل (приложение) را به عنوان انواع متمم در ساختار جملات روسي تعيين كرد. اين مقاله به بررسي ماهيت متمم و انواع آن در دستور زبان روسي با نگاهي به برداشت آن در دستور زبان فارسي مي پردازد.

در حوزه زبان شناسي تاريخي، مطالعات متعددي در جهت تعيين اولين اقدام بشر براي آموزش و يادگيري زبان خارجه صورت گرفته است. در اين گونه تحقيقات، زبان شناسان و متخصصان آموزش زبان هاي خارجي، از منابعي استفاده كرده اند كه صرفاً به زواياي تاريخي اعصار بشري و اقوام مختلف توجه داشته است. در اين تحقيقات، اولين اقدام بشر براي آموزش زبان خارجي به صورت هاي متفاوتي گزارش گرديده است. در كتاب «25 قرن آموزش زبان: 500 سال قبل از ميلاد مسيح» (1969)، «لويي جي كلي» پيشينه آموزش زبان هاي خارجي را پنج قرن قبل از ميلاد مسيح مي داند. در ساير منابع نيز به آغاز امپراتوري روم و عهد عتيق اشاره مي شود. در حالي كه در كتاب «تحول آموزش زبان ها: 5000 سال تاريخ» (كلود ژرمن، 1993)، و در اثر ديگري با عنوان «تاريخ از سومر آغاز مي شود» (ساموئل كرامر، 1956)، نكاتي مطرح مي شود كه به خوبي بيانگر اين واقعيت اند كه آموزش و يادگيري زبان خارجي در پنجاه قرن پيش، از منطقه سومر آغاز شده است. در اين مجال، تاريخ آموزش زبان هاي خارجي در عصر سومريان،آموزش زبان نوشتاري «هيراتيك» در مصر باستان، آموزش زبان يوناني كلاسيك در يونان، آموزش زبان يوناني به روميان و آموزش زبان لاتين مورد بررسي قرار خواهند گرفت.